نحوه شکایت کردن از خدمات محافظت کننده از کودک

هر ایالتی یک آژانس خدمات محافظت کننده از کودک[1] (CPS) مخصوص به خودش را دارد که مسولیت آن عبارت از محافظت کردن از سلامتی و رفاه کودکان می باشد.

بررسی هایی که توسط CPS صورت می گیرد، می تواند برای هر دو مورد کودکان و بزرگسالان آسیب زا و استرس زا باشد. با این وجود، صرف وجود داشتن ناراحتی عاطفی باعث نمی شود که شما حق استفاده از CPS را داشته باشید.

به دلیل اینکه مددکاران اجتماعی CPS عبارت از عوامل دولتی می باشند، آنها نمی توانند حقوق شهروندی شما را نقض کنند.

یک کارمند CPS که نسبت به کار خودش علاقه زیادی دارد، ممکن است که حقوق اساسی شما را نقض کند یا یک تحقیق یا تصرف غیر منطقی در مورد شما داشته باشد.

در صورت پیش آمدن چنین شرایطی، می توانید درخواست دریافت خسارت مالی داشته باشید.

مشخص کردن موارد صورت گرفته در مورد خودتان

1. اتفاقات صورت گرفته را بر اساس ترتیب تاریخی یادداشت کنید.

این یادداشت را با اولین برخوردی که با CPS داشته اید، شروع کنید و از تمامی برخوردها و ارتباطاتی که با مددکاران اجتماعی CPS و سایر کارمندان آن داشته اید، یک پیش نویسی را تهیه کنید.

برای هر یک از مددکاران CPS که با آنها برخورد داشته اید یا به هر نحوی یک ارتباطی برقرار کرده اید، اسم، عنوان شغلی و اطلاعات مربوط به برخورد مستقیم را  بنویسید.

همچنین شما باید هر کاری که CPS در مورد فرزندتان انجام داده است و دلیل ارتباط برقرار کردن CPS با کودکتان را مشخص کنید.

2. تمامی اسناد مرتبط و سایر شواهد را جمع آوری کنید.

شما باید قبلا تمامی تعاملات خودتان با CPS را مستند کرده باشید.

همه این یادداشت ها عبارت از شواهدی می باشند که شما می توانید در دادخواهی های خودتان مورد استفاده قرار دهید.

در صورتی که شما یک سری اسناد مکتوبی داشته باشید که بیش از این نمی توانید نگهداری کنید، یک یادداشت از آنها بردارید.

همچنین CPS باید یک سری کپی از اسناد مختلف داشته باشد و شما می توانید بعدا آنها را درخواست کنید.

همچنین شما باید تمامی اسناد مربوط به کارهایی که با کودکتان صورت گرفته است را جمع آوری کنید.

برای مثال، در صورتی که شما در خانه خودتان به فرزندتان تدریس کنید، باید تمامی برنامه های مدرسه ای، تکالیف و دوره های تحصیلی را جمع کنید و یک کپی از آنها بگیرید.

3. با یک وکیل مشورت کنید.

دادخواهی های حقوق شهروندی در دادگاه محلی کاملا پیچیده می باشند.

در صورتی که شما به دلیل نقض شدن حقوق شهروندیتان از CPS شکایت داشته باشید، در این صورت به یک وکیل حقوق شهروندی نیاز خواهید داشت.

معمولا وکلای حقوق شهروندی یک مشاوره رایگانی را ارائه می دهند، بنابراین شما با استفاده از این فرصت می توانید با چند وکیل صحبت کنید.

این کار می تواند به شما کمک کند تا بهترین وکیل ممکن در مورد مسئله مربوط به خودتان را انتخاب کنید.

این دادخواهی ها می توانند یک پروسه زمان بری باشند.

یک وکیلی انتخاب کنید که نسبت به مسئله شما علاقمند باشد و بتواند مسئله موجود را دنبال کند .

شما مدت زمان زیادی در کنار آنها خواهید بود و در مورد برخی از مشکلات حساس بالقوه صحبت خواهید کرد.

در صورتی که شما به دلیل سوء استفاده از کودک یا بی توجهی به کودک با یک جریمه کیفری مواجه شوید، شاید از قبل یک وکیل مدافع کیفری داشته باشید.

از آنها بخواهید که شما را به یک وکیل حقوق شهروندی ارجاع دهند که بتواند در شکایت از CPS به شما کمک کند.

4. شناسایی حقوق مسلم خودتان.

اولین مانعی که شما با آن مواجه می شوید، اشاره کردن به یک حقوق اساسی خاص و مسلمی می باشد که CPS در حین کار کردن بر روی شما و کودکتان، آن حقوق را نقض کرده است.

این بحث یک بحث کاملا حقوقی می باشد.

وکیل شما اسناد و یادداشت هایتان را بررسی خواهد کرد تا مشخص کند که کدام یک از حقوق شما نقض شده است.

این بخش از مستند سازی دلایل مربوط به تعاملات شما با CPS، اهمیت زیادی دارد. یک موردی که ممکن است در مورد شما ناعادلانه باشد، عبارت از نقض شدن یک حق اساسی می باشد.

با این وجود، ممکن است برخی از مواردی که برای شما بی اهمیت هستند، موارد مهم و تاثیرگذاری باشند.

5. خسارت های خودتان را محاسبه کنید.

شاید شما شنیده باشید والدینی که از CPS شکایت کرده اند، هزاران یا حتی میلیون ها دلار خسارت دریافت کرده اند.

با این وجود، مقدار این پول دریافت شده بستگی به نقض های صورت گرفته در مورد حقوق شما دارد.

در صورتی که خسارتی وجود داشته باشید، وکیل شما در مرحله اول خسارت های واقعی را بررسی خواهد کرد.

برای مثال، در صورتی که شما یا همسرتان به دلیل یک آسیب ایجاد شده در نتیجه CPS به یک مشاور مراجعه کنید.

هزینه های مربوط به این مشاوره می تواند به عنوان خسارت های واقعی در نظر گرفته شوند.

در صورتی که اقدامات صورت گرفته توسط مددکاران اجتماعی CPS در مورد شما به صورت برجسته و قابل توجه باشد.

احتمالا بتوانید یک سری خسارت های اضافی دریافت کنید که به عنوان خسارت های تنبیهی شناخته می شوند.

شروع کردن دادخواهی تان

1. یک شکایت نامه ای را تهیه کنید.

معمولا شکایت نامه ها دارای اطلاعات کاملا دقیق و جزئی نمی باشند.

با این وجود، یک شکایت نامه مربوط به دادگاه فدرالی که مربوط به نقض های صورت گرفته در مورد حقوق شهروندی می باشد، اطلاعات بیشتری در مقایسه با شکایت نامه های عمومی دارد.

در صورتی که خسارت های صورت گرفته به صورت صحیحی توضیح داده نشوند، ممکن است که دادخواهی ارائه شده رد شود.

به همین دلیل است که شما به یک وکیل حقوق شهروندی با تجربه نیاز دارید.

زمانی که شکایت نامه تان را تنظیم می کنید، به هیچ نوع اثبات یا شاهدی نیاز نخواهید داشت.

در این مرحله، شما به صورت مناسبی یک سری ادعاهایی را مطرح خواهید کرد.

وکیل تان شکایت نامه شما را در یک دادگاه فدرالی ارائه خواهد کرد که اختیار قانونی آن فراتر از سطح ایالت شما است و حکم آن در ایالتی که CPS در آن قرار گرفته است هم لازم الاجرا می باشد.

شاید شما مجبور باشید که حق الزحمه 400$ پرداخت کنید؛

همچنین این امکان وجود دارد که وکیل شما این هزینه را پرداخت کند و آن را به هزینه های مربوط به دادخواهی که از شما دریافت خواهد کرد، اضافه کند.

2. CPS را از شکایت خودتان مطلع کنید.

با کامل شدن شکایت نامه، CPS باید در مورد دادخواهی شما مطلع باشد تا بتواند یک فرصتی را برای پاسخ دادن در اختیار داشته باشد.

معمولا وکیل شما یک کپی از شکایت نامه را به وکلای ثبت شده CPS ارائه خواهد کرد.

3. پاسخ های احتمالی که CPS ارائه خواهد کرد را بررسی کنید.

زمانی که CPS از شکایت شما مطلع شود، این آژانس فرصت زمانی محدودی برای آماده کردن پاسخ های خودش و ارائه آن به دادگاه خواهد داشت.

یک کپی از پاسخ کتبی ارائه شده به وکیل شما ارائه خواهد شد.

وکلیتان پاسخ ارائه شده را به شما خواهد داد.

معمولا پاسخ ارائه شده تمامی ادعاها را انکار خواهد کرد و از مصونیت مشروط خودش دفاع خواهد کرد.

پاسخ ارائه شده توسط CPS می تواند شامل پیشنهاد دادن یک قضاوت مختصر باشد.

این پیشنهاد همانند پیشنهاد مربوط به مختومه کردن، استدلال خواهد کرد که شما نتوانسته اید ادعای خودتان را برای دادگاه اثبات کنید و دادگاه نباید هیچ نوع خسارت حقوی یا مالی برای CPS در نظر بگیرد.

4. به قضاوت مختصر ارائه شده گوش کنید.

زمانی که از CPS شکایت می کنید، این آژانس احتمالا یک سری دفاعیاتی را در مورد داشتن مصونیت مشروط ارائه خواهد کرد.

در صورتی که یک طرح دفاع فنی صورت بگیرد و دادگاه مجوز چنین مصونیت مشروطی را به آژانس (و مددکاران اجتماعی آن) ارائه دهد، در این صورت هیچ وقت نخواهید توانست از آژانس شکایت کنید.

در صورتی که CPS بیان کند که دارای مصونیت مشروط می باشد، قبل از آنکه شما اجازه طرح کردن دادخواهی خودتان را داشته باشید، دادگاه باید مدارک آژانس را بررسی کند.

تا زمانی که در این رابطه تصمیم گیری نشده باشد، شما اجازه انجام دادن کار بعدی یا ارائه اطلاعات مربوط به دادخواهی خودتان را نخواهید داشت.

وکیل شما و وکلای CPS یک سری دفاعیات مختصری را از طرف شما و آژانس به قاضی ارائه خواهند کرد.

شاید قاضی تصمیم بگیرد که بعد از مطالعه این دفاعیات مختصر، یک سری سوالاتی را بپرسد یا دادرسی را انجام بدهد.

در صورتی که قاضی مصونیت مشروط CPS را رد کند، شاید شما همچنان نتوانید مرحله بعدی تعقیب قضایی را انجام دهید.

CPS حق درخواست تجدید نظر در مورد حکم تعیین شده را دارد و در دادگاه استینافی می تواند دلایل برخورداری آژانس از حق مصونیت مشروط را اثبات کند.

رفتن به محاکمه

1. یک سری سوالات و درخواست های کتبی به CPS بفرستید.

در صورتی که شما بتوانید یک سری دلایل قابل قبولی را در مورد وجود نداشتن حق مصونیت مشروط آژانس ارائه دهید، در این صورت به مرحله بررسی وارد خواهید شد.

شما به منظور آماده کردن سوالات و درخواست های کتبی و مستنداتی که ممکن است از طرف CPS پاسخ داده شوند، از یک وکیل کمک خواهید گرفت.

شما فایل کامل مربوط به خانواده خودتان و همچنین تمامی مدارک داخلی، شامل ایمیل هایی که مربوط به بررسی وضعیت خانواده شما می باشد را از CPS درخواست خواهید کرد.

اسناد و پاسخ های ارائه شده می توانند یک سری مشکلات یا موارد نقض دیگری را مشخص کنند که شما قبلا نسبت به آنها مطلع نبوده اید.

2. استشهادیه مددکار اجتماعی باید در مدارک ارائه شده توسط شما وجود داشته باشد.

یک استشهادیه عبارت از یک مصاحبه ای می باشد که یک نفر قسم می خورد در آن مصاحبه فقط حقایق را بیان کند.

به دلیل اینکه اکثر موارد موجود در پرونده شما مربوط به عقاید و تفاسیر ذهنی از مددکاران اجتماعی درگیر می باشند، این استشهادیه ها اهمیت فوق العاده ای خواهند داشت.

ممکن است که به این استشهادیه نیاز داشته باشید یا نیاز نداشته باشید.

وکیل شما می تواند در مورد مناسب بودن یا نبودن حضور مددکاران اجتماعی و استشهادیه آنها تصمیم گیری کند.

صرف نظر از جایی که شما در آن از مددکاران اجتماعی استشهادیه می گیرید، وکیلتان استشهادیه ها را بررسی خواهد کرد و تاثیر هر یک از آنها در مورد پرونده شما را به اطلاعتان خواهد رساند.

3. استشهادیه خودتان را هم آماده کنید.

شاید وکلای CPS از خود شما هم بخواهند که یک استشهادیه ارئه دهید.

وکیل شما حداقل یک بار در مورد سوالاتی که احتمالا از شما پرسیده خواهند شد، با شما صحبت خواهد کرد و به شما توضیح خواهد داد که به چه نحوی به سوالات مربوط به استشهادیه پاسخ دهید.

معمولا شما می خواهید که به صورت مستقیم و صادقانه به سوالات پاسخ دهید، ولی باید از بی هدف صحبت کردن و بحث اضافی اجتناب کنید.

برای مثال، در صورتی که سوالات دارای پاسخ بله یا خیر از شما پرسیده شوند، پاسخ شما باید «بله» یا «خیر» باشد و نباید توضیحات اضافی بیان کنید.

4. به سوالات بیان شده توسط CPS پاسخ دهید.

به محض اینکه سوالاتی به CPS بفرستید، احتمالا این آژانس یک سری پاسخ های کتبی به سوالات شما ارائه خواهد کرد.

یک وکیل بعد از مشاوره کردن با شما، پاسخ های خاص را یادداشت خواهد کرد.

شاید وکیل شما در مورد برخی از سوالات اعتراض داشته باشد.

در صورتی که در مورد سوال خاصی اعتراضی وجود داشته باشد، در آن صورت وکیلتان توضیح خواهد داد که چرا شما مجبور نیستید به این سوالات پاسخ دهید.

هر چند که این سوالات به صورت کتبی می باشند، ولی به عنوان سوالاتی در نظر گرفته می شوند که شما بعد از قسم خوردن مبنی بر گفتن حقیقت به آنها جواب می دهید.

سعی کنید که به صورت صادقانه و دقیق به سوالات بیان شده پاسخ دهید.

در صورتی که چیزی به یاد نداشته باشید، سعی نکنید که بر اساس حدسیات خودتان پاسخ دهید.

5. در دادرسی های قبل از دادگاه مشارکت کنید.

معمولا دادگاه های دادرسی های زیادی را برگزار می کنند تا نسبت به رسیدگی شدن به اختلافات به صورت درست و بر اساس یک برنامه در حال پیشرفت اطمینان مطمئن شوند.

وکیلتان شما را در مورد اتفاقات صورت گرفته مطلع خواهد کرد.

6. هر نوع توافق پیشنهاد شده را ارزیابی کنید.

دادخواهی های موجود در دادگاه فدرالی در موارد محدودی به محاکمه ها ارجاع داده می شوند.

فرآیند حل این اختلافات می تواند چند ماه به طول بکشد و اکثر طرفین دعوا ترجیح می دهند که از ابهامات و احتمالات مربوط به محاکمه ها اجتناب کنند.

ممکن است که قاضی طرفین را به گفت و گوهای سازش تشویق کند و یا اینکه خودش ریاست کنفرانس سازش را برعهده داشته باشد.

هر سازشی که از طرف CPS مطرح شود، به وکیل شما ارائه خواهد شد.

وکیلتان این پیشنهاد را به شما ارائه خواهد کرد و توصیه خودش را هم بیان خواهد کرد.

صرف نظر از پیشنهادی که وکیل شما ارائه می کند، تصمیم گیری در مورد پذیرفتن یا رد کردن طرح سازش به خود شما بستگی خواهد داشت.

منبع: کانون مشاوران ایران

---

[1] Child Protective Services

خود هیپنوتیزمی یک روش محبوب و رایجی از خود کمکی به سلامت روانی می باشد.

این مورد در اغلب مواقع با عناوینی همانند خود هیپنوتیزمی و (یا) تجسم خلاقانه، مدیتیشن یا مدیتیشن پویا مورد اشاره قرار می گیرد.

این مورد در اغلب مواقع با خود تلقینی اشتباه گرفته می شود؛ در واقع خود تلقینی یک حالتی از خود هیپنوتیزمی یا برنامه ریزی ذهنی می باشد.

این مقاله به منظور معرفی این بخش از تکنیک های قدرت ذهن تهیه شده است و هدف از آن ارائه یک سری راهنماهایی در مورد نحوه تجربه کردن و اجرا کردن روش خود هیپنوتیزمی برای خود شما می باشد.

به دلیل اینکه خود هیپنوتیزمی یک نوع هیپنوتیزمی می باشد که توسط خود شما صورت می گیرد، به منظور شناخت آن در مرحله اول باید یک شناختی در مورد هیپنوتیزم داشته باشید.

به همین منظور ما هیپنوتیزم مربوط به درمان یا هیپنوتیسم درمانی را بحث خواهیم کرد.

تکنیک های هیپنوتیزم درمانی

هیپنوتیزم درمانی در حالت مبنایی عبارت از تسکین یافتن فرآیندهای ذهنی دردناک یا مشکل زا با استفاده از تکنیک های ریلکسیشن درمانی می باشد.

تکنیک های هیپنوتیزم درمانی از طریق متمرکز شدن بر روی تفکرات خود شما و شل و ریلکس کردن بدنتان صورت می گیرد.

با استفاده از تکنیک های قدرت ذهنی، فشار خون شما، ضربان قلبتان و ریتم موج های مغزی کاهش می یابد.

در صورتیکه این کار به صورت درستی صورت بگیرد، شما یک خلسه و بیهوشی را تجربه خواهید کرد که همانند وضعیتی می باشد که در آن بدنتان شل می شود و ذهنتان در یک سطحی از هوشیاری قرار می گیرد که ریلکس و باز باشد.

هر چند که فرد قرار گرفته در حالت هیپنوتیزم هوشیاری کمتری را تجربه می کند، ولی سایر فرآیندهای ذهنی (شامل موارد مرتبط با ذهن نیمه هوشیار) بیشتر بر روی تغییرات مثبت متمرکز می شوند و نسبت به آنها پذیرا هستند.

به منظور انجام دادن هیپنوتیزم در اغلب مواقع از تصور، تلقین، NLP و سایر تکنیک های قدرت ذهنی استفاده می شود.

همین مراحل در خود هیپنوتیزمی هم صورت می گیرند.

همانطور که آندرئو سالتر (Andrew Salter) گفته است “سه تکنیک خود هیپنوتیزمی” وجود دارد، تفاوت مابین خود هیپنوتیزمی و موردی که در اغلب مواقع “هیپنوتیزم خواب آور” (به این معنا که توسط یک هیپنوتیزم درمانگر صورت می گیرد) نامیده می شود عبارت از این است که “خلسه توسط خود فرد بر روی خودش تلقین می شود و فقط خود فرد کنترل کاملی بر روی خلسه دارد.”

تکنیک های هیپنوتیزم برای تغییر

مرکز پزشکی دانشگاه ماری لند مراحل زیر را برای هیپنوتیزم درمانی بیان کرده است:

چارچوب بندی مجدد مشکل: در برخی مواقع افراد نمی توانند یک مشکل خاص را به یک صورت متفاوتی ببینند؛ هیپنوتیم به این افراد کمک می کند تا فرآیند تفکر خودشان را در مورد مسائل مختلف تغییر دهند.

ریلکسیشن بعد از جذب: هیپنوتیزم درمانی به معنای ریلکس شدن فیزیکی و ذهنی به صورت کامل و بعد از آن پذیرا بودن و مشغول شدن با کلمات، تصویرها یا ایده های مثبتی می باشد که هدف آنها تمرکز بر روی فرآیند درمان می باشد.

جدا شدن: این مرحله مربوط به جدا شدن از تفکرات منفی یا سایر ارتباطات منفی می باشد.

پاسخ دادن: هر چند که این کار بیشتر مابین یک درمانگر و یک بیمار صورت می گیرد، ولی در خود هیپنوتیزمی و تجسم راهنمایی شده هم وجود دارد. این مرحله در مورد صریح بودن یا موافقت کردن با پیشنهاد های درمانگر یا صریح بودن و مشغول بودن با اهداف خود می باشد.

برگشت به آگاهی “نرمال”. این مرحله مشابه باز کردن پیچ ها می باشد و به منظور تسهیل فرآیند برگشت فرد به وضعیت ذهنی معمول انجام می شود.

تفکر کردن در مورد تجربه: معمولا بعد از صورت گرفتن خود هیپنوتیزمی یا هیپنوتیزم درمانی، مورد مهمی بعدی که باید صورت بگیرد عبارت از مطرح کردن و تامل کردن کردن در مورد این تجربه به صورت هوشیار تر می باشد.

این کار باعث خواهد شد که شما این روش درمانی را به صورت بهتری انجام دهید و این روش یک سری فوایدی برای زندگی روزمره شما داشته باشد.

آموزش و فرآیند خود هیپنوتیزمی

به منظور انجام دادن هیپنوتیزم، شما در مرحله اول باید نحوه وارد شدن به یک وضعیت خلسه مانند عمیق را یاد بگیرید. بعد از آن باید یک سری روش هایی را یاد بگیرید تا در این وضعیت مورد استفاده قرار دهید.

در صورتیکه شما برای اولین بار بخواهید این کار را انجام دهید، من توصیه می کنم که این کار را با آموزش خود هیپنوتیزمی شروع کنید (این آموزش می تواند به صورت آنلاین یا از طریق یک برنامه صوتی صورت بگیرد).

مطالب بیان شده در اینجا فقط یک خلاصه ای از فرآیند کمکی می باشد که من آن را انجام می دهم و این کار برای بهبود وضعیت روانی من مفید بوده است.

این روش از چند قرن پیش مورد استفاده قرار گرفته است و در حال حاضر هم به عنوان یک روش درمانی مورد پذیرش و استفاده قرار می گیرد.

در صورتیکه شما برای اولین بار بخواهید از این روش استفاده کنید، در مراحل اول سعی کنید از برنامه های راهنمایی شده استفاده کنید و بررسی کنید که کدام یک از روش ها برای شما مناسب می باشد.

منبع : کانون مشاوران ایران

اثر بارنوم که همچنین در روان شناسی به عنوان اثر فورر (Forer Effect) شناخته می شود، یک پدیده شناخته شده ای می باشد و در زمانی اتفاق می افتد که افراد باور داشته باشند توصیفات شخصی (در مقایسه با سایر افراد) به طور ویژه در مورد آنها صورت می گیرد؛

این باور بر خلاف این واقعیت می باشد که این توصیف در مورد هر فردی صورت می گیرد.

کلمه اثر به این معنا می باشد که افراد گمراه می شوند، چرا که آنها فکر می کنند اطلاعات فقط مربوط به آنها می باشد؛

این در حالی است که اطلاعات بیان شده عمومی می باشند و مختص یک فرد خاصی نیستند.

اثر بارنوم از یک عبارتی گرفته شده است که در اغلب مواقع (شاید به صورت اشتباه) به تبلغات مشهور P. T. Barnum نسبت داده می شود؛

این عبارت بیان می دارد که در هر دقیه یک طفلی به دنیا می آید. روان شناسان، جادوگران، طالع نماها، کف بین ها و ساحران در حین فریب مردم از اثر بارنوم استفاده می کنند؛

در واقع آنها وانمود می کنند که توصیفشان از یک فرد کاملا خاص و منحصر به فرد است و نمی تواند در مورد سایر افراد مصداق داشته باشد.

اثر بارنوم به دو صورت در روان شناسی مورد مطالعه یا استفاده قرار می گیرد.

هدف از یکی از این روش ها عبارت از ایجاد یک فیدبکی برای مشارکت کنندگان در آزمایش های روان شناختی می باشد؛ این افراد باور پیدا می کنند که این آزمایش به طور خاص برای آنها ایجاد شده است.

زمانیکه مشارکت کنندگان یک مقیاس هوشی یا شخصیتی را کامل کنند، در برخی مواقع آزمایش گیرنده آن را ارزشیابی می کند و یک امتیاز واقعی به شرکت کنندگان می دهد.

با این وجود، آزمایش گیرنده در برخی مواقع یک سری فیدبک های اشتباه و عمومی را به مشارکت کنندگان ارائه می دهد تا یک احساس نادرستی را در آنها ایجاد کند (برای مثال این برداشت و عقیده را در مشارکت کنندگان ایجاد می کند که آنها به طور استثنائی افراد خوبی هستند).

دلیل مربوط به اینکه این فیدبک تاثیرگذار می باشد و به عنوان یک توصیف کننده منحصر به فرد از یک فرد در نظر گرفته می شود، عبارت از این است که در واقعیت اطلاعات بیان شده عمومی می باشند و می توانند در مورد هر فردی مصداق داشته باشند.

یک روش دیگری که برای مطالعه اثر بارنوم مورد استفاده قرار می گیرد، عبارت از مطالعه با استفاده از کامپیوترهایی می باشد که یک فیدبک شخصیتی (درستی) را به مشارکت کنندگان ارائه می دهند.

در مورد دسته بندی های شخصیتی با استفاده از کامپیوترها این انتقاد صورت گرفته است که این دسته بندی ها عمومی می باشند و به راحتی مورد پذیرش قرار می گیرند.

برخی از محققان یک سری آزمایش هایی را انجام داده اند تا بررسی کنند که آیا افراد مختلف فیدبک های درست واقعی را دقیق تر از فیدبک های مبهم در نظر می گیرند یا نه.

نتایج مربوط به این مطالعات نشانگر این موضوع بود که افراد توصیفات واقعا درست را دقیق تر از فیدبک های مبهم در نظر می گیرند، ولی تفاوت قابل ملموسی مابین آنها وجود ندارد.

اثر بارنوم بیشتر در مورد جملات مثبت مصداق دارد. زمانیکه توصیفات منفی بیان می شود (برای مثال در صورتیکه شما به عنوان یک فردی توصیف شوید که در صورتیکه سایر افراد یک سری کارهایی را انجام دهند که شما دوست نداشته باشید، به فکر آسیب زدن به آنها خواهید بود)، افراد تمایل کمتری برای پذیرش آن نشان می دهند.

بنابراین اثر بارنوم بیشتر شامل جملات مثبت می باشد. توجه داشته باشید که اثرات مربوط به عبارت های منفی از طریق عبارات مثبت بیان شده در آخر جملات خنثی می شوند.. برخی از این جملات مثبت عبارتند از:

شما برای به دست آوردن افرادی تمایل دارید که شما را می پذیرند و دوستتان دارند.

در برخی مواقع شما بیش از حد بر روی پروژه هایی کار می کنید که هیچ نوع کارایی ندارند.

شما تغییر را ترجیح می دهید و دوست ندارید در مورد کارهایی که انجام می دهید، محدودیت خاصی داشته باشید.

شما یک متفکر مستقلی هستید که به خاطر انجام دادن کارها به صورت متفاوت از سایر افراد، به خودش افتخار می کند.

در برخی مواقع شما می توانید صدای خودتان را بلند کنید، عصبی شوید و یک فرد مقتدری باشید، ولی در سایر مواقع می توانید ساکت، خجالتی و محافظه کار باشید.

شما می توانید نسبت به خودتان خشن و منتقد باشید.

هر چند که شما یک سری ضعف هایی دارید، ولی برای غلبه بر روی آنها سخت تلاش می کنید و روز به روز به یک فرد بهتری تبدیل می شوید.

نویسنده: Kathleen D. Vohs

ترجمه : تیم کانون مشاوران ایران

روان شناسی پول: نکاتی که شما باید در مورد نحوه ایجاد یک زندگی مالی (نسبتا) مناسب بدانید

(نکاتی در مورد نحوه انجام دادن انتخاب های مهم در تجارت)

هیچ شخصی در مورد مسائل مالی دارای عقلانیت کاملی نمی باشد.

ما هیچ وقت یک بودجه بندی مناسبی را ایجاد نمی کنیم یا بعد از دریافت حقوقمان هیچ مقداری از آن را ذخیره نمی کنیم، هر چند که می دانیم این روش بهترین روش ممکن می باشد.

ما نسبت به نیاز خودمان در مورد داشتن یک برنامه مالی مطلع می باشیم ولی به یک بهانه ای این کار را انجام نمی دهیم؛ در هر صورت این کار هیچ وقت صورت نمی گیرد.

ما در اکثر موارد هیچ ترسی نسبت به وضعیت مالی مان نداریم و با وفور منابع مالی مواجه هستیم، یا اینکه در مواقع محدودی با مشکل مواجه می شویم.

در اغلب مواقع رفتارهای مالی ما خجالت آور می باشند.

در نظر گرفتن روان شناسی پول به عنوان یک موردی که شما با آن یک رابطه پیچیده ای دارید، اهمیت زیادی دارد.

پول شما (و در حالت گسترده تر، وضعیت مالی شخصی شما) یک ذات و هویت تثبیت شده نمی باشد بلکه یک مجموعه پیچیده از مراحل، چالش ها و فرصت های مهمی می باشد که در اطراف شما وجود دارند، با آنها برخورد می کنید و نسبت به آنها احساس دارید.

تصمیمات شما در مورد پول بر روی وضعیت مالی شما تاثیر می گذارند و این تاثیرات در نهایت به صورت متقابل، بر روی احساسات و رفتارهای آینده شما تاثیر می گذارند.

این رابطه یک نوع رابطه ای می باشد که در طول زندگی رشد پیدا می کند.

نکات مهم در مورد روان شناسی پول

• عواطف نقش مهمی دارند
• اضطراب و اجتناب یک چرخه نامناسبی را ایجاد می کند
• از نظر روان شناختی، شما نمی توانید به صورت کامل از خانواده و گذشته خودتان فرار کنید.

عواطف و پول

مهمترین عواطف مربوط به پول عبارت از ترس، خجالت، گناه و حسادت می باشند.

یک مورد مهمی که در این زمینه وجود دارد، عبارت از صرف کردن یک سری تلاش هایی به منظور مطلع شدن نسبت به عواطفی می باشد که به پول شما مرتبط است.

چرا که بدون مطلع شدن نسبت به این موراد، شما یک سری تفکرات غیر عقلایی و واکنش های نامناسبی خواهید داشت.

از چه چیزی باید ترسید؟ احتمالات موجود در این زمینه، به تعداد افراد درگیر با این مسئله متغیر می باشند.

ولی ترس های رایج شامل ترسیدن در مورد نداشتن پول کافی، ترس داشتن در مورد احمق به نظر رسیدن، ترس داشتن از حسادت تحریک کننده و ترس داشتن از افشاء شدن یا تحقیر شدن می باشند.

گناه و خجالت عواطف مشابهی نیستند.

گناه عبارت از داشتن یک احساس بد به دلیل یک تاثیری بدی است که شما بر روی افراد دیگری داشته اید، در حالی که احساس خجالت زمانی ایجاد می شود که شما سرتان را پایین می اندازید یا نمی توانید انتظارات یا نیازهای موجود را تامین کنید.

ممکن است که شما به دلیل اینکه پول زیادی نسبت به دوستانتان دارید، یا هیچ نوع کار خیری انجام نداده اید و یا اینکه خیلی راحت پول به دست می آورید، احساس گناه بکنید.

خجالت کشیدن یکی از رایج ترین و قوی ترین عواطف مرتبط با پول و وضعیت مالی می باشد.

این مورد یکی از اصلی ترین عواملی است که باعث می شود افراد از انجام دادن کارهایی صرف نظر کنند که نسبت به اهمیت انجام دادن آنها مطلع می باشند.

اجتناب کردن از موردی که شما در حین قرار گرفتن در مقابل آن احساس خجالت می کنید، یک مورد کاملا طبیعی است.

یک سری احساسات خجالت آوری که در مورد پول وجود دارند، عبارتند از:

• من پول کافی ندارم
• من هیچ وقت در مورد مسال مالی فکر نکرده ام.
• من از کارهایی که باید در مورد مسائل مالی انجام می دادم، اجتناب کرده ام (ایجاد یک ایمنی، برنامه ریزی برای بازنشتگی، بودجه بندی معقول)
• من نسبت به همه این موارد بی توجه هستم.
• من بیش از حد خرج می کنم.
• زمانی که ناراحت هستم، به خرید می روم.

خجالت کشیدن بر روی حالت اجتناب تاثیر می گذارد و در نهایت یک چرخه نامناسبی را ایجاد می کند.

زمانی که شما به صورت قابل توجهی احساس خجالت داشته باشید، به صورت طبیعی تمایل خواهید داشت تا از مواجهه با مواردی که منجر به ایجاد احساس ناراحتی در شما می شوند، اجتناب کنید.

این اجتناب منجر به ایجاد احساس خجالت بیشتر و در نهایت اجتناب بیشتر می شود.

مورد دیگری که شما نسبت به آن مطلع می باشید، عبارت از این است که از موعد مربوط به مالیات شما گذشته است و الان شش سال است که شما (برای حل مسائل مالی) می خواهید یک جلسه مشاوره با یک برنامه ریز مالی داشته باشید، ولی تا به حال هیچ کاری را انجام نداده اید.

افرادی که از انجام دادن موارد مالی ضروری طفره می روند، برچسب طفره رو به خودشان می زنند و فرض می کنند که تنبل یا بی نظم هستند.

این روش تحقیر آمیز، قضاوت کننده و نامفید می باشد. عوامل روان شناختی مربوط به اجتناب عبارت از مواردی هستند که ما آنها را طفره روی می نامیم.

زمانی که ما با موارد اضطراب آور یا ناراحت کننده مواجه می شویم، تمایل شدیدی نسبت به انجام دادن کارهای اجتنابی پیدا می کنیم.

ترفندی که در این شرایط می توان به کار گرفت، عبارت از اجتناب کردن از کارها برای کاهش اضطراب در یک دوره کوتاه مدت می باشد.

این روش تاثیر گذار می باشد و شما تمایل پیدا خواهید کرد تا یک بار دیگر این کار را در همان شرایط انجام دهید.

در این شرایط شما یک دید مناسبی نسبت به شرایط موجود پیدا می کنید.

شما سعی می کنید که یک دیدگاه مناسبی نسبت به موقعیت مالی تان پیدا کنید و یک برنامه مالی واقع بینانه ایجاد کنید.

ولی صرفا فکر کردن در مورد مسائل موجود، منجر به افزایش اضطراب شما می شود، چرا که نسبت به عدم توانایی تان در مورد مواجه با واقعیت ترس خواهید داشت؛

برای مثال شما برای تامین هزینه آموزش فرزندانتان، هیچ نوع پس اندازی ندارید.

اضطراب ایجاد شده منجر به صورت گرفتن رفتار اجتنابی می شود.

در نتیجه این کار را به تعویق می اندازید و توجه خودتان را نسبت به این مسئله منحرف می کنید.

در این لحظه میزان اضطراب شما به صورت قابل توجهی کاهش پیدا می کند و شما تشویق می شوید که از این موقعیت اجتناب کنید.

این چرخه بارها و بارها تکرار می شود.

ولی هر کاهش فوری صورت گرفته در اضطراب، شما را به صورت کامل به سطح اضطراب مبنایی قبلی بر نمی گرداند (بلکه در مقایسه با حالت مبنایی، به یک سطح اضطراب بالاتر بر می گرداند).

همچنین در طول زمان، سطح اضطراب شما به صورت مکرر افزایش پیدا می کند.

این الگو را با الگوی مواجهه با یک کار وحشت زا مقایسه کنید.

زمانی که شما با واقعیات مواجه می شوید، میزان اضطراب شما به مرور افزایش پیدا می کند.

با این وجود، در صورتی که شما همچنان با این شرایط مواجه باشید (از آن کار اجتناب نکنید)، سطح اضطراب شما به صورت یکنواخت کاهش می یابد.

به منظور اینکه بتوانید به کاهش اضطراب در یک دوره بلند مدت دست پیدا کنید، باید بتوانید افزایش کوتاه مدت اضطراب (در نتیجه برخورد اول با شرایط وحشت زا) را تحمل کنید.

در نهایت، نکته ای که همواره باید به یاد داشته باشید عبارت از این مورد می باشد که واقعیت همواره دوست شما است.

سایر عواطفی که بر روی پول تاثیر دارند شامل حسادت، طمع، هیجان بیش از حد و یک پدیده روان شناختی اجتماعی می باشد که به عنوان “پریدن به روی ارابه[1]” شناخته می شود.

سلامت روانی و بیماری روانی

از هر سه فرد آمریکایی، یک نفر مشکلات سلامت روانی زیر را در طول زندگیش تجربه می کند: اختلال مصرف الکل، افسرگی عمده، اختلال دو قطبی یا ADHD یا ADD. هر یک از این بیماری ها می توانند تاثیر قابل توجهی بر روی وضعیت مالی فرد داشته باشند.

مصرف بیش از حد الکل و سایر مواد منجر به تشخیص ضعیف، بی توجهی نسبت به مسائل مالی، به خطر انداختن خود و مخفی کاری می شود.

افسردگی می تواند باعث شود که کارکنان از انجام دادن کارشان طفره روند یا حتی توانایی انجام دادن وظایفشان را نداشته باشند.

افراد افسرده در اغلب مواقع نمی توانند مسولیت های مالی را بر عهده بگیرند، چرا که آنها انرژی یا انگیزه کافی را برای انجام دادن این کار ندارند.

افراد دارای اختلال دو قطبی، افراد غیر قابل اعتمادی هستند.

تخمین زده شده است که در حال حاضر 2.4% از جمعیت آمریکا دارای این اختلال ژنتیکی هستند.

همچنین این احتمال وجود دارد که یک سری موارد کمتر از حد یا کاملا ملایم از این اختلال وجود داشته باشند که هیچ وقت تشخیص داده نشده اند.

افراد دارای ژن های اختلال دو قطبی ملایم می توانند وضعیت های “جنون خفیف” قابل شناسایی را تجربه کنند که در این وضعیت انرژی آنها افزایش می یابد، کمتر می توانند از بروز احساساتشان اجتناب کنند و یک سری برنامه های تهییج کننده خواهند داشت؛

این افراد در این شرایط بیش از حد تحریک می شوند و مخارجشان به صورت قابل توجهی افزایش می یابد.

اکثر افراد خلاق و موفق دارای این وضعیت ذهنی هستند.

ایده های مناسبی که برای این شرایط توصیه می شوند عبارت از اجتناب کردن از سفر به Costco، ماندن در خانه با یک تلویزیون و تردمیل جدید و همچنین خوردن آناناس و ایبوپروفین می باشند.

افراد بزرگسالی که دارای اختلال کمبود توجه (ADD یا ADHD) هستند، معمولا به درستی تشخیص داده نمی شوند.

عنوان استفاده شده برای این افراد نامناسب می باشد. این افراد دارای کمبود توجه نیستند، بلکه در اغلب مواقع می توانند بر روی چند مورد متمرکز شوند یا توجه عمیقی داشته باشند.

ولی این شرایط فقط در رابطه با کارهایی مصداق دارد که این افراد نسبت به آن علاقمند هستند.

آنها می توانند مشخص کنند که چه چیزی خسته کننده یا عادی می باشد.

جزئیات و کارهای تکراری به راحتی مورد بی توجهی قرار می گیرند (قرض ها فراموش شده و انباشت می شوند، نامه ها باز نشده باقی می مانند).

بهترین روش در مورد این افراد، انجام دادن وظایف مالی به صورت روزمره می باشد.

ولی ممکن است که آنها در برنامه ریزی های بزرگ مقیاس عملکرد فوق العاده ای داشته باشند.

تاثیرات خانواده و دوران کودکی هیچ وقت از بین نمی روند

هر خانواده ای روان شناسی مخصوص خودش را در مورد پول دارد.

مواردی که می توان در مورد آنها صحبت کرد، افرادی که باید تحت کنترل قرار داشته باشند، مسولیت هایی مالی که برای هر جنسیت مشخص می شود، میزان مهم بودن یا مهم نبودن پول.

علاوه بر این، یک سری داستان هایی در مورد روان شناسی پول وجود دارد که بخشی از هویت یک خانواده می باشد.

شاید یک پدر بزرگ دارای طرح های کارآفرینی زنجیره ای، کل دارایی خانواده را در نتیجه شکست خوردن طرح هایش از دست بدهد و یک محافظه کاری اقتصادی بیش از حدی را در نسل های بعدی ایجاد کند.

یا والدین با استعداد (از طریق تصمیمات مالی مناسب) بتوانند سرنوشت مناسبی را برای خودشان و نسل بعدیشان ایجاد کنند.

شاید شما به دلیل انتخاب های اشتباه صورت گرفته توسط نسل قبلی تان یک سری فشارهای مالی را در زندگی تان متحمل شوید.

یا برای مقابله با ذهنیت خانواده در مورد پول، یک سری فشارهای درونی را تجربه کنید.

در صورتی که شما اولین فرد در خانواده باشید که به موفقیت مالی مناسبی دست یافته اید، ممکن است بخواهید که از سایر اعضای خانواده هم حمایت کنید و نسبت به نیازهای مالی خودتان بی توجه باشید.

نحوه کنترل کردن هیجانات پولی

هیجان همواره یک مورد بدی نمی باشد.

هیجان مشخص می کند که شما نسبت به چه چیزی علاقمند هستند و چه چیزی به صورت واقعی برای شما اهمیت دارد.

این شرایط باعث می شود که شما احساس سرزنده بودن داشته باشید. اضطراب هم یک مورد بدی نمی باشد.

سطح اضطراب خفیف تا ملایم، یک مورد تهییج کننده ای می باشد.

برای کنترل کردن مواردی که باید با آنها مواجه شوید، این احساسات را کنترل کنید تا بتوانید به یک احساس مناسبی دست پیدا کنید.

نکته کلیدی که در این بحث وجود دارد، عبارت از خودآگاهی می باشد.

بیشتر عواطف ما به صورت ناخودآگاه صورت می گیرند.

ولی در صورتی که شما نسبت به هدفی که دارید، مطلع باشد و یک طرح اولیه در مورد عواطف و داستان های خانوادگی داشته باشید که بر روی روابط شخصی شما با پول تاثیر می گذارند، کنترل کردن این عواطف برای شما یک کار سختی نخواهد بود.

منبع: کانون مشاوران ایران

---

[1] Jumping on bandwagon

اختلال دوقطبی

این مقاله یک سری اطلاعاتی را در مورد اختلال دو قطبی بیان می کند. نحوه تشخیص، عوامل احتمالی و روش های درمان آن. این مقاله می تواند برای مراقبان، دوستان و وابستگان افراد دچار شده به اختلال دو قطبی مفید باشد.

اختلال دو قطبی، که همچنین به عنوان اختلال عاطفی دو قطبی شناخته می شود، یک نوع اختلال در وضعیت روانی می باشد.

همچنین این اختلال در گذشته به عنوان افسردگی شیدا گونه شناخته می شد.

اختلال دو قطبی می تواند باعث شود که وضعیت روانی شما از حالت حدی بسیار بالا تا وضعیت روانی بسیار پایین تغییر کند.

علائم شیدایی می تواند شامل انرژی افزایش یافته، برانگیختگی (جنسی)، رفتار تکانشی و بی قراری باشد.

علائم افسرده کننده می تواند شامل نبود انرژی، احساس بی ارزش بودن، عزت نفس پایین و تفکرات خودکشی باشد.

همچنین ممکن است که شما دارای علائم روان پریشی باشید. علائم روان شناسی می توانند باعث شوند که شما مواردی را ببینید و بشنوید که احساس می کنید واقعی هستند، ولی در واقع وجود ندارند.

انواع مختلفی از اختلال های دو قطبی وجود دارند.

ما نمی دانیم چه چیزی منجر به ایجاد اختلال دو قطبی می شود.

ولی تفکر موجود بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی منجر به ایجاد این شرایط می شوند.

اختلال دو قطبی از طریق دارو یا روش های گفتار درمانی مورد درمان قرار می گیرد.

یک سری نکاتی در مورد اختلال دو قطبی و انواع مختلف آن

اختلال دو قطبی چیست؟

اختلال دو قطبی می تواند یک بیماری سلامت روانی مربوط به کل زندگی باشد که بیشتر بر روی وضعیت روانی شما تاثیر می گذارد.

این بیماری بر روی نحوه احساس شما تاثیر می گذارد و وضعیت روانی شما می تواند به صورت قابل توجهی تغییر کند.

شما می توانید موارد زیر را تجربه کنید:

• شیدایی، و
• افسردگی.

ممکن است که شما در فاصله زمانی مابین این موارد، وضعیت روانی مثبتی داشته باشید.

این موارد می توانند بر روی بخش های مختلفی از زندگی شما تاثیرگذار باشند، بخش هایی از قبیل کار، مدرسه و روابط.

معمولا شما قبل از سن 20 سالگی به اختلال دو قطبی دچار می شوید.

این اختلال در مراحل بعدی زندگی هم می تواند ایجاد شود، ولی مواردی که این اختلال بعد از 40 سالگی صورت می گیرد، موارد کاملا نادری می باشند.

قبل از آنکه یک پزشک اختلال دو قطبی را در شما تشخیص دهد، این امکان وجود دارد که شما علائم این اختلال را داشته باشید.

قبل از آنکه پزشک اختلال دو قطبی را در شما تشخیص دهد، ممکن است به شما بگوید که شما دارای یک اختلال دیگری ، همانند اختلال افسردگی، هستید.

انواع مختلف اختلال دو قطبی چه مواردی هستند؟

اختلال دو قطبی دارای انواع مختلفی می باشد.

اختلال دو قطبی نوع یک

تشخیص اختلال دو قطبی نوع یک به این معنا می باشد که شما حداقل یک مورد شیدایی را داشته اید که بیش از یک هفته به طول کشیده است.

همچنین 90% از افراد دارای افسردگی هم خواهند بود.

در صورتی که شیدایی موجود درمان نشود، در حالت عمومی 3 تا 6 ماه به طول می کشد.

موارد افسرده کننده در صورت عدم درمان، معمولا 6 تا 12 ماه به طول می کشند.

اختلال دو قطبی نوع یک و دو همراه با ویژگی های ترکیبی

در این شرایط، شما علائم شیدایی یا شیدایی خفیف و همچنین افسردگی را در یک زمان تجربه خواهید کرد.

شاید اسم شرایط مربوط به “وضعیت دو قطبی ترکیبی” برای شما آشنا باشد.

ممکن است که شما به دلیل بی قراری و داشتن فعالیت بیش از اندازه، احساس ناراحتی و ناامیدی بیش از حدی داشته باشید.

اختلال دو قطبی نوع یک یا نوع دو، همراه با یک چرخه سریع

چرخه سریع به این معنی می باشد که شما 4 مورد یا تعداد بیشتری از اتفاقات افسردگی، شیدایی و شیدایی خفیف را در یک دوره 12 ماهه تجربه می کنید.

اختلال دو قطبی نوع یک یا نوع دو، همراه با الگوی فصلی

الگوی فصلی به این معنا می باشد که افسردگی، شیدایی یا شیدایی خفیف شما به صورت منظم و مشابه، تحت تاثیر تغییر فصل ها قرار می گیرد.

برای مثال ممکن است که شما در فصل های زمستان، وضعیت افسردگی را تجربه کنید، ولی شیدایی شما به صورت منظم از یک الگو تبعیت نکند.

ادواری خویی[1]

تشخیص ادواری خویی به این معنا می باشد که شما موارد منظم شیدایی خفیف و افسردگی را حداقل به مدت 2 سال تجربه می کنید.

اختلال دو قطبی در شما تشخیص داده نمی شود، چرا که علائم شما خفیف تر خواهند بود.

ولی این علائم می توانند به مدت بیشتری باقی بمانند.

ادواری خویی می تواند به اختلال دو قطبی تبدیل شود.

علائم و عوامل اختلال دو قطبی

علائم اختلال دو قطبی چه مواردی هستند؟

تحمل کردن علائم اختلال دو قطبی در زندگی روزمره می تواند مشکل باشد.

این اختلال می تواند یک تاثیر بدی بر روی روابط و وضعیت کاری شما داشته باشد.

انواع مختلف علائم در زیر بیان شده اند.

شیدایی

علائم شیدایی عبارتند از:

• احساس خوشحالی یا هیجان زده شدن، حتی در صورتی که همه کارها به صورت مناسبی پیش نروند،
• داشتن ایده های جدید و هیجان انگیز،
• حرکت کردن سریع از یک ایده به یک ایده دیگر،
• شنیدن صداهایی که سایر افراد نمی توانند بشنوند،
• داشتن حالت بیقراری شدیدتر نسبت به وضعیت عادی،
• داشتن یک احساس بهتر در مورد خودتان در مقایسه با حالت معمولی،
• صحبت کردن کاملا سریع، پریدن از یک ایده به ایده دیگر، تفکرات آشفته،
• به راحتی گمراه شدن و چالش داشتن در تمرکز بر روی یک موضوع،
• عدم توانایی برای خوابیدن، یا داشتن این احساس که شما نمی خواهید بخوابید،
• داشتن این تفکر که عملکرد شما می تواند بهتر از عملکرد واقعی تان باشد،
• داشتن تصمیمات بزرگ یا غیر معمول، بدون اینکه در رابطه با آنها فکر کنید، و
• انجام دادن کارهایی که شما فکر نمی کنید منجر به ایجاد مشکلاتی می شوند. همانند:
• پول خرج کردن بیش از حد
• داشتن رابطه جنسی اتفاقی با افراد مختلف
• استفاده از مواد یا الکل
• قمار بازی یا
• تصمیم گیری های تجاری غیر عقلایی.

شیدایی خفیف

شیدایی خفیف شبیه به شیدایی می باشد، ولی شما یک سری علائم خفیف تری را تجربه خواهید کرد.

درمان شیدایی خفیف مشابه با درمان شیدایی می باشد.

افسردگی

علائم افسردگی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• وضعیت روانی پایین،
• داشتن انرژی سطح پایین و احساس خستگی،
• احساس ناامیدی یا منفی،
• احساس گناهکار بودن، بی ارزش بون یا ناامید بودن،
• داشتن علاقه کمتر نسبت به مواردی که در حالت معمول انجام دادن آن را دوست دارید یا از آنها کمتر لذت می برید،
• مشکل داشتن در تمرکز، یادآوری یا تصمیم گیری ها،
• احساس بی قراری یا تحریک پذیری،
• خوابیدن بیش از حد یا عدم توانایی برای خوابیدن،
• احساس خستگی بیش از حد یا کمتر از معمول
• کاهش یا افزایش وزن در زمانی که چنین هدفی ندارید، و
• تفکرات مربوط به مرگ یا خودکشی یا اقدام به خودکشی.

روان پریشی (پسیکوز)

در برخی مواقع ممکن است که شما در طول شیدایی یا افسردگی شدید، علائم روان پریشی را تجربه کنید.

علائم روان پریشی عبارتند از:

• توهمات. این بدان معنا است که شما می توانید مواردی را بشنوید، ببینید و یا احساس کنید که در واقعیت وجود ندارند، و
• هذیان ها. این مورد به معنا باور داشتن بر روی مواردی می باشد که ممکن است درست نباشند. از نظر سایر افراد، عقاید شما غیر معمول می باشند.

علائم روان پریشی در اختلال دو قطبی می تواند نشان دهنده وضعیت روانی شما باشد.

برای مثال، در صورتی که شما یک وضعیت روان پریشی را تجربه کنید، ممکن است بر این باور باشید که شما دارای قدرت های خاصی هستید، یا تحت نظر دولت قرار دارید.

در صورتی که شما موارد افسردگی را تجربه کنید، شاید در مورد کاری که انجام داده اید، احساس گناه بکنید.

شاید شما این احساس را داشته باشید که شما بدتر از هر فرد دیگری هستید یا احساس کنید که وجود ندارید.

علت اختلال دو قطبی نامشخص می باشد.

چه مواردی منجر به ایجاد اختلال دو قطبی می شوند؟

محققان بر این عقیده اند که ترکیبی از موارد مختلف می توانند احتمال بروز اختلال دو قطبی را در شما افزایش دهند.

عوامل ژنتیکی

در صورتی که یکی از اعضای خانواده اصلی شما، همانند والدین، برادر یا خواهر، دارای یک اختلال دو قطبی باشد، احتمال ابتلای شما به آن اختلال پنج برابر خواهد بود.

در صورتی که هر دو والدین شما این شرایط را داشته باشند یا در صورتی که دو قلوی شما این شرایط را داشته باشد، این ریسک افزایش می یابد.

محققان تا به حال نتوانسته اند ژن های دقیقی را پیدا کنند که منجر به ایجاد اختلال دو قطبی می شود.

ولی ژن های مختلف می توانند با ایجاد اختلال دو قطبی مرتبط باشند.

عدم تعادل در ترکیب شیمیایی مغز

مواد شیمیایی مختلفی که در مغز شما وجود دارند، بر روی وضعیت روانی و رفتاری شما تاثیر می گذارند.

مقدار بیش از حد یا کمتر از حد مربوط به این مواد شیمیایی می توانند منجر به بروز شیدایی یا شیدایی خفیفی شوند.

عوامل محیطی

اتفاقات زندگی موفق می توانند علائم اختلال دو قطبی را تحریک کنند.

همانند سوء استفاده در دوران کودکی یا از دست دادن فردی که دوست دارید.

این اتفاقات می توانند شانس ایجاد اتفاقات افسرده کننده را افزایش دهند.

کمک گرفتن در صورتی که فکر می کنید دارای اختلال دو قطبی هستید

اولین قدم در کمک گرفتن، عبارت از صحبت کردن با GP (پزشک خانوادگی) تان می باشد.

این کار می تواند به شما کمک کند تا یک یادداشتی را از تغییر وضعیت های روانی خودتان داشته باشید.

موسسه UK دو قطبی[2] در وب سایت خودش دارای یک یادداشت وضعیت روانی و همچنین یک مقیاس از وضعیت روانی می باشد.

GP شما نمی تواند اختلال دو قطبی را در شما تشخیص دهد.

فقط یک روان پزشک می تواند یک تشخیص رسمی را داشته باشد.

یک روان پزشک بخشی از تیم انجمن سلامت روانی[3] (CMHT) می باشد.

در صورتی که شما شرایط زیر را داشته باشید، GP تان می تواند یک قرار ملاقاتی را مابین شما و (CMHT) ترتیب دهد:

• افسردگی، و
• در صورتی که احساس کنید بیش از حد هیجان زده هستید یا به صورت منظم و حداقل در 4 روز، بر روی وضعیت روانی یا رفتار خودتان کنترل نداشته باشید.

در صورتی که GP شما تشخیص دهد که ممکن است شما دارای یک شیدایی یا افسردگی شدیدی هستید، باید به صورت سریع شما را به یک CMHT ارجاع دهد.

همچنین در صورتی که این احتمال وجود داشته باشد که شما به خودتان یا یک فرد دیگری آسیب بزنید، باید این ارجاع را انجام دهد.

در صورتی که شما اولین مورد از روان پریشی را تجربه کنید، GP تان باید شما را به یک تیم مراقبت اولیه ارجاع بدهد.

تشخیص اختلال دو قطبی می تواند سخت باشد، چرا که تاثیر تاثیر آن بر روی هر فرد کاملا متفاوت می باشد.

همچنین علائم اختلال دو قطبی می تواند مشابه با علائم مربوط به سایر مشکلات سلامت روان باشد.

تشخیص اختلال دو قطبی می تواند زمان بر باشد.

درمان و مدیریت

روش های درمان شیدایی، شیدایی خفیف و افسردگی چه مواردی می باشند؟

شما در وب سایت موسسه ملی مربوط به برتری سلامتی و مراقبتی[4] (NICE ) می توانید روش های درمانی و مراقبتی توصیه شده برای اختلال های دو قطبی را مشاهده کنید.

NICE یک سری راهنمایی هایی را برای نحوه درمان شرایط خاص توسط متخصصان سلامتی ارائه می کند.

شما می توانید راهنماها را از وب سایت مربوطه به آدرس www.nice.org.uk  دانلود کنید.

NHS مجبور نیست که از این توصیه ها تبعیت کند.

ولی باید یک دلیل مناسبی برای عدم تبعیت از آن داشته باشند.

داروها

معمولا داروهای تثبیت کننده وضعیت روانی برای درمان علائم شیدایی، شیدایی خفیف و افسردگی به کار گرفته می شوند.

به همین دلیل، پایدار کننده های وضعیت روانی عبارتند از:

• لیتیوم
• داروها ضد روان پریشی خاص
• داروهای ضد تشنجی خاص
• داروها بنزو دیازپاین خاص

شیدایی و شیدایی خفیف

به منظور کمک به درمان شیدایی یا شیدایی خفیف، باید یک تثبیت کننده وضعیت روانی به شما داده شود.

پزشک شما می تواند داروی شما را به عنوان داروی “ضد شیدایی” در نظر بگیرد.

در صورتی که شما یک داروی ضد افسردگی را مصرف می کنید، پزشکتان می تواند داروهای مصرفی شما را قطع کند.

معمولا در مرحله اول یک داروی ضد روان پریشی به شما تجویز خواهد شد.

رایج ترین داروهای ضد روان پریشی که برای درمان اختلال دو قطبی به کار گرفته می شوند، عبارتند از:

• هالوپریدول[5]
• اولانزاپاین[6]
• کوئتیاپاین[7]
• ریسپریدون[8]

در صورتی که اولین داروی روان پریشی مورد استفاده شما تاثیر مناسبی نداشته باشد، باید یک داروی ضد روان پریشی متفاوتی از بین موارد بیان شده در بالا برای شما تجویز شود.

در صورتی که یک داروی ضد روان پریشی دیگری تاثیر نداشته باشد، باید توصیه شود که شما در کنار دارو از لیتیوم هم استفاده کنید.

در صورتی که مصرف لیتیوم تاثیر مناسبی نداشته باشد، مصرف سدیم ولپروت[9] به همراه یک داروی ضد روان پریشی می تواند به شما توصیه شود.

دختران و زنان جوانی که ممکن است بخواهند در آینده بچه دار شوند، نباید از سدیم ولپروت استفاده کنند.

پزشک شما باید مصرف داروی بنزودیازپاین شما را به عنوان یک مصرف کوتاه مدت در نظر بگیرد.

پزشک شما بر اساس داروهایی که بهترین تاثیر را بر روی شما دارند، از دوز ها و ترکیب های مختلفی استفاده خواهند کرد.

همچنین اولویت های شخصی شما هم باید مد نظر قرار داده شوند.

افسردگی

پزشک شما به منظور درمان علائم افسردگی موجود در شما، باید داروهای متفاوتی را به شما پیشنهاد دهد.

داروهای زیر می توانند به شما پیشنهاد شوند:

• فلوکستاین به همران اولانزاپاین[10]
• کوئتیاپاین
• اولانزاپاین یا
• لاموتریجین[11]

فوکستاین یک داروی ضد افسردگی می باشد.

لاموتریجین یک داروی ضد تشنجی است.

پزشک شما می تواند داروهای بیان شده در بالا را به همراه موارد زیر تجویز کند:

• لیتیوم، و
• سدیم ولپروت.

پزشک شما بر اساس داروهایی که بهترین تاثیر را بر روی شما دارند، از دوز ها و ترکیب های مختلفی استفاده خواهند کرد.

همچنین اولویت های شخصی شما هم باید مد نظر قرار داده شوند.

روش های درمان روان شناختی

در صورتی که شما برخی مواقع چار افسردگی می شوید، باید مقدار زیادی از یک روش گفتار درمانی، همانند روش درمان شناختی رفتاری[12] (CBT) یا درمان میان فردی[13] و همچنین تجویز دارویی، در مورد شما مورد استفاده قرار بگیرد.

CBT چیست؟

CBT یک روش گفتار درمانی می باشد که از طریق تغییر روش تفکر و رفتارتان می تواند به شما کمک کند تا مشکلات خودتان را مدیریت کنید.

روش درمان میان فردی چیست؟

روش درمان میان فردی یک نوع روش گفتار درمانی می باشد که بر روی شما و روابط شما با سایر افراد متمرکز می شود.

روش های درمان بلند مدت برای اختلال دو قطبی چه مواردی هستند؟

اختلال دو قطبی یک بیماری مربوط به کل طول عمر زندگی فرد است که در اغلب مواقع صورت می گیرد.

شما برای دریافت کمک به منظور مدیریت این شرایط، نیاز به یک حمایت بلند مدت خواهید داشت.

تجویز دارویی

پزشکتان انواع داروهایی که در طول شیدایی یا افسردگی مورد استفاده قرار داده اید را بررسی خواهد کرد.

آنها از شما خواهند پرسید که آیا تمایلی به ادامه درمان دارید یا آیا می خواهید روش درمان را تغییر دهید و از لیتیوم استفاده کنید.

در روشهای درمان بلند مدت، معمولا لیتیوم کارایی بهتری نسبت به سایر روش های دارویی دارد.

پزشک شما باید یک سری اطلاعاتی را در مور مصرف ایمن لیتیوم به شما ارائه دهد.

در صورتی که لیتیوم کارایی مناسبی نداشته باشد یا منجر به بروز مشکلات دیگری شود، ممکن است که موارد زیر به شما پیشنهاد شود:

• ولپروت،
• اولانزاپاین، یا
• کوئتیاپاین.

پزشک شما باید سلامتی شما را تحت نظر بگیرد.

ارزیابی های مربوط به سلامت فیزیکی باید حداقل یک بار در هر سال صورت بگیرد.

این ارزیابی ها شامل موارد زیر می باشد:

• اندازه گیری وزن شما،
• آزمایش های خونی و ادرار،
• ارزیابی کبد و قلب شما، و
• ارزیابی نبض و فشار خون شما.

روش های درمان روان شناختی

باید یک نوع روش درمان روان شناختی به شما تجویز شود که به طور خاص برای اختلال دو قطبی طراحی شده است.

شما باید از فرد درمانی یا گروه درمانی استفاده کنید.

هدف از درمان شما، عبارت از متوقف کردن ایجاد مجدد شرایط نامناسب در شما می باشد.

این حالت به عنوان “برگشت[14]” شناخته می شود. روش درمان شما باید به شما کمک کند تا:

• شرایط خودتان را بشناسید،
• در مورد تاثیر تفکرات و رفتار خودتان بر روی وضعیت روانی تان فکر کنید،
• وضعیت روانی، تفکرات و رفتار خودتان را مورد ارزیابی قرار دهید،
• در رابطه با ریسک و اضطراب فکر کنید،
• یک سری برنامه هایی را برای باقی ماندن در شرایط مناسب داشته باشید،
• در صورتی که در شرایط نامناسبی قرار بگیرد، یک سری برنامه های بحرانی داشته باشید،
• نسبت به نحوه ارتباط برقرار کردن مطلع شوید، و
• مشکلاتی که در زندگی روزمره تان می توانید داشته باشید را مدیریت کنید.

در صورتی که شما همراه با خانواده خودتان زندگی کنید یا ارتباط نزدیکی با آنها داشته باشید، همچنین روش “اقدام خانوادگی” هم باید به شما ارائه شود.

در روش اقدام خانوادگی، شما و خانواده تان با یک متخصص سلامت روان همکاری خواهید کرد تا این کار به مدیریت روابط شما کمک کند.

این روش باید به افرادی ارائه شود که با شما زندگی می کنند و یا اینکه ارتباط نزدیکی با شما دارند.

حمایتی که به شما و خانواده شما ارائه می شود، به مشکلات موجود و همچنین اولویت های شما بستگی دارد.

این حمایت می تواند شامل دوره های خانواده درمانی یا دوره های فردی باشد.

خانواده شما باید به مدت 3 ماه تا یک سال از شما حمایت کند و این برنامه باید شامل حداقل 10 دوره برنامه ریزی شده باشد.

سایر حمایت ها

تیم سلامت روانی شما باید در رابطه با ورزش کردن و تغذیه سالم شما را راهنمایی کند.

در صورتی که شما بخواهید به کارتان برگردید، باید یک حمایتی از شما صورت بگیرد تا در آموزش و برگشت به کار به شما کمک کند.

در صورتی که مراقبت شما توسط GP تان یا از طریق تیم مربوط به انجمن سلامت روانی مدیریت شود، باید از این حمایت بهره مند شوید.

در صورتی که شما قادر یا متمایل به ادامه درمان در شرایط فعلی نداشته باشید، متخصصان مراقبت سلامتی شما باید یک سری فعالیت های دیگری را در نظر بگیرند که می تواند به شما کمک کند تا در آینده به کار خودتان برگردید.

تیم مراقبت سلامتی تان می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه بهبودی را درست کنید.

این برنامه باید به شما کمک کند تا علائم هشدار دهنده اولیه و محرک هایی را شناسایی کنید که می توانند مجددا منجر به ایجاد شرایط نامناسبی در شما شوند.

همچنین این برنامه ها روش های مقابله ای را هم به شما آموزش خواهد داد.

همچنین در صورتی که شما دچار اضطراب شوید، برنامه شما باید شامل افرادی باشد که می توانید با آنها تماس بگیرید.

همچنین ممکن است شما تشویق شوید که یک “ارزیابی پیشرفته ای” داشته باشید.

این ارزیابی یک راهنمایی برای متخصصان سلامت روان می باشد که در صورت نبود ظرفیت روانی در شما برای گرفتن تصمیمات خودتان، نیاز خواهید داشت که این ارزیابی از طرف مراقب شما صورت بگیرد.

رهیافت برنامه مراقبتی

در صورتی که شما یک سری نیازهای پیچیده ای داشته باشید یا در شرایط آسیب پذیری قرار داشته باشید، ممکن است که در رهیافت برنامه مراقبتی[15] (CPA) تحت بررسی قرار بگیرید.

CPA یک پکیجی از مراقبت می باشد که توسط خدمات سلامت روان ثانویه به کار گرفته می شود.

شما باید یک برنامه مراقبتی داشته باشید و همچنین یک فردی باید برنامه مراقبت شما را هماهنگ کند.

تمامی برنامه های مراقبتی باید شامل یک برنامه بحرانی باشد.

هدف از CPA عبارت از حمایت کردن از بهبود سلامت روانی شما از طریق کمک کردن به شما به منظور شناسایی یک سری عواملی در خودتان می باشد که عبارتند از:

• نقاط قوت،
• اهداف،
• نیازهای حمایتی، و
• مشکلات.

در صورتی که شما یک نیاز گسترده ای به سرویس های مختلفی داشته باشید یا فکر می کنید که در شرایط ریسکی خطرناکی قرار دارید، CPA باید در دسترس شما باشد.

هر دو شما و GP شما باید یک کپی از برنامه مراقبتی داشته باشید.

مراقبان شما می توانند در برنامه مراقبتی شما درگیر شوند و در صورتی که با آن موافق باشید، باید یک کپی از این برنامه به آنها داده شود.

من برای مدیریت علائم موجود در خودم، چه کاری می توانم انجام دهم؟

شما از طریق مراقبت کردن از خودتان می توانید علائم موجود را مدیریت کنید.

خود مراقبتی عبارت از نحوه مراقبت کردن خودتان از رژیم غذایی، خواب، ورزش، کارهای روتین روزمره، روابط و احساسات خودتان می باشد.

سبک زندگی

داشتن یک سری تغییرات کوچک در سبک زندگی می تواند بهزیستی شما را تقویت کند و در فرآیند بهبود شما مفید باشد.

برنامه های روتین در بهبود وضعیت بهزیستی روانی اکثر افراد مفید می باشد.

این برنامه ها یک ساختاری را برای کارهای روزمره شما ایجاد می کند و می تواند یک هدفی را در نظر داشته باشد.

این مورد می تواند یک کار روتین ساده ای باشد، همانند خوردن غذا در زمان های مشابهی از هر روز، رفتن به تخت خواب در زمان مشابهی از هر روز و یک بار خرید غذا در هر هفته.

متخصصان سلامت روانی شما می توانند یک سری توصیه هایی را در مورد ورزش و رژیم غذایی و خواب به شما ارائه دهند.

گروه های حمایتی

شما می توانید به یک گروه حمایتی ملحق شوید.

یک گروه حمایتی عبارت از جایی می باشد که افراد در آن جمع می شوند تا اطلاعات و تجارب خودشان را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند.

شما از طریق جستجوی آنلاین می توانید یک گروه محلی را پیدا کنید.

موسسه خیریه دو قطبی UK دارای یک گروه حمایتی آنلاین می باشد.

همچنین این گروه در برخی از مناطق کشور دارای گروه های حمایتی رو در رو می باشد.

موسسه تفکر مجدد در مورد بیماری سلامت[16]در برخی از مناطق دارای گروه های حمایتی می باشد.

در صورتی که شما لینک www.rethink.org/support-groups را دنبال کنید، می توانید موارد موجود در دسترستان را مشاهده کنید.

کالج بهبود[17]

کالج بهبود بخشی از NHS می باشد.

این سازمان ها یک سری دوره های رایگانی را در مور سلامت روان برگزار می کنند تا به شما کمک کنند که علائم خودتان را مدیریت کنید.

این دوره ها می توانند به شما کمک کنند تا بر روی زندگی خودتان کنترل داشته باشید و در بهزیستی و بهبود خودتان به یک کارشناس تبدیل شوید.

همچنین شما می توانید خودتان را به کالج بهبود ارجاع دهید.

ولی این کالج می تواند یک گزارشی به تیم مراقبتی تان ارائه دهد.

متاسفانه کالج های بهبود در تمامی مناطق در دسترس نمی باشند.

به منظور بررسی وجود داشتن کالج بهبود در منطقه خودتان، می توانید از موتور جستجوی هایی همانند گوگل[18] استفاده کنید.

همچنین می توانید از طریق تماس با شماره 0300 5000 927، با موسسه تفکر مجدد در مورد بیماری سلامت تماس بگیرید و از مشاوره آن استفاده کنید.

یک برنامه اقدام بهبود بهزیستی (WRAP) داشته باشید

یادگیری نحوه شناسایی اولین علائم مربوط به شیدایی یا افسردگی یک مورد مهمی در مدیریت وضعیت خود می باشد.

ایده مربوط به WRAP عبارت از کمک کردن به شما برای باقی ماندن در وضعیت خوب و به دست آوردن مواردی می باشد که دوست دارید.

WRAP بر روی بخش های مختلفی همانند نحوه تاثیر بیماری بر روی شما و کارهایی که می توانید برای مدیریت آن انجام بدهید را مورد بررسی قرار می دهد.

یک سری راهنماهایی وجود دارند که در این کار می توانند به شما کمک کنند.

شما از متخصص مراقبت سلامتی خودتان می توانید بخواهید که یکی از این روش ها را در مورد شما مورد استفاده قرار دهند یا از آنها بخواهید که الگوی مربوط به یکی از آنها را نشان بدهد.

ریسک های مربوط به اختلال دو قطبی

ریسک خودکشی و خود آسیب زنی

در صورتی که شما دارای یک نوع بیماری باشید و روان پریشی را تجربه کنید، همانند اسکیزو فرنیا یا اختلال دو قطبی، بر اساس تخمین های صورت گرفته، ریسک خودکشی در شما 5 تا 6 درصد بیشتر از افرادی خواهد بود که فاقد شرایط روان پریشی هستند.

ریسک خودکشی ها در طول سال اولیه ای که شما با تیم سلامت روانی ارتباط برقرار می کنید، در یک سطح تقریبا بالایی می باشد.

این ریسک برابر است با 10%.

در صورتی که شما سابقه خودکشی و افسردگی داشته باشید، احتمال مربوط به صورت گرفتن یک اقدام در شما به منظور خاتمه دادن به زندگی تان، یک احتمال بالایی می باشد.

نکته مهمی که در این شرایط باید مد نظر قرار بدهید، عبارت از داشتن یک برنامه درمان مناسب برای بهبود علائم افسردگی موجود و همچنین داشتن یک برنامه بحرانی به روز رسانی شده می باشد.

همچنین تحقیقات صورت گرفته نشان می دهند در صورتی که شما دارای اختلال دو قطبی باشید، احتمال خود آسیب زنی در شما 30 تا 40 درصد بیشتر خواهد بود.

ریسک مالی

در صورتی که شما دارای شیدایی یا شیدایی خفیفی باشید، ممکن است که در مدیریت وضعیت مالی خودتان با چالش هایی مواجه باشید.

ممکن است که شما مقادیر زیادی از پول خودتان را خرج کنید، بدون اینکه حتی یک لحظه در مورد تاثیر این شرایط بر روی زندگی تان فکر کنید.

شما می توانید “قدرت ثابت وکیل[19]” را تجربه کنید.

این یک فرآیند قانونی می باشد. این بدان معنا است که شما در صورت نداشتن ظرفیت روانی مناسبی برای مدیریت کردن خودتان، یک فردی را انتخاب می کنید و به وی اعتماد می کنید تا وضعیت مالی شما را مدیریت کند.

ریسک سلامت فیزیکی

افراد دارای اختلال دو قطبی، نرخ های بالاتری از بیماری های فیزیکی، همانند دیابت ها و بیماری قلبی را تجربه می کنند.

شما در هر سال، حداقل باید یک بار سلامت فیزیکی خودتان را ارزیابی کنید.

ریسک الکل و مواد

بیش از 30% درصد از افراد دارای اختلال دو قطبی، الکل یا مواد را مورد سوء استفاده قرار می دهند.

مصرف الکل، استعمال دخانیات یا سایر مواد در حین مصرف داروها، می تواند از کارکرد مناسب داروهای شما پیشگیری کند و علائم موجود را در وضعیت وخیم تری قرار دهد.

ریسک رانندگی

شما باید به آژانس مجوز دهی رانندگان و وسایل نقلیه[20] (DVLA) اطلاع دهید که دارای اختلال دو قطبی می باشید.

در صورتی که افسردگی شدید، شیدایی خفیف، شیدایی یا روان پریشی را تجربه کنید، باید رانندگی را متوقف نمایید.

اطلاعات مربوط به مراقبان و خانواده

من به چه نحوی می توانم حمایت مورد نیازم را به دست بیاورم؟

شما در این رابطه می توانید با GP خودتان صحبت کنید.

شما باید ارزیابی خودتان را از طریق تیم مربوط به انجمن سلامت روانی انجام دهید تا مشخص کنید که مراقبت صورت گرفته چه تاثیری بر روی سلامتی تان دارد.

همچنین می توانید مشخص کنید که به چه حمایت هایی نیاز دارید؛ حمایت هایی از قبیل حمایت عملی و حمایت اوژانسی.

شما می توانید از طریق خدمات حمایتی مراقبتی یا گروه های حمایتی، از حمایت همتایان خودتان بهره مند شوید.

در صورتی که شما برای کمک به مراقبت از یک فردی به حمایت عملی و مالی بیشتری نیاز داشته باشید، می توانید از مقامات محلی بخواهید که یک ارزیابی مراقبتی بر روی شما صورت گرفته شود.

شما به عنوان یک مراقب، باید در تصمیمات مربوط به برنامه ریزی مراقبتی خودتان نقش داشته باشید.

ولی در این مورد هیچ نوع حقوق قانونی ندارید.

تیم بالینی باید فرد تحت مراقبت شما را تشویق کند تا اطلاعات بیشتری را در اختیارتان قرار بدهد.

حمایت کردن از یک فردی که شما مراقب وی هستید

در صورتی که شما علائم، برنامه درمان و تکنیک های خود مدیریتی افراد دارای اختلال دو قطبی را بشناسید، حمایت کردن از آنها برای شما راحت تر خواهد بود.

شما می تواند از آنها بخواهید که این اطلاعات را با شما به اشتراک بگذارند.

فردی که شما از وی مراقبت می کنید، همچنین می تواند یک برنامه مراقبتی داشته باشد.

این مورد نشان دهنده یک مراقبتی می باشد که آنها دریافت خواهند کرد و همچنین نشان دهنده فردی می باشد که مسول مراقبت می باشد.

یک برنامه مراقبتی همواره باید دارای یک برنامه بحران باشد.

یک برنامه بحران نشان می دهد که در صورت قرار گرفتن در وضعیت نامناسب، باید با چه کسی ارتباط برقرار کنیم.

شما می توانید از این اطلاعات برای حمایت از افراد تحت مراقبت خودتان استفاده کنید و آنها را تشویق کنید که در وضعیت مناسبی باقی بمانند و در صورت نیاز، کمک مورد نیازشان را به صورت مناسبی دریافت کنند.

منبع: کانون مشاوران ایران

---

• [1] Cyclothymia
• [2] Bipolar UK
• [3] Community Mental Health Team
• [4] National Institute for Health and Care Excellence
• [5] Haloperidol
• [6] Olanzapaine
• [7] Quetiapine
• [8] Risperidone
• [9] Sodium valproate
• [10] Flouxetine with Olanzapine
• [11] Lamotrigine
• [12] Cognitive Behavioral Therapy
• [13] Interpersonal Therapy
• [14] relapse
• [15] Care Programme Approach
• [16] Rethink Mental Illness
• [17] Recovery College
• [18] Google
• [19] Lasting Power of Attorney
• [20] Drivers and Vehicle Licensing Agency