درمان افسردگی در آمریکا اغلب با نروفیدبک انجام می شود. مانند هر بیماری دیگری، درمان افسردگی نیز باید بر اساس یک تشخیص خاص تنظیم شود. یک برنامه درمانی برای تشخیص افسردگی و اختلال اضطراب باید طراحی شود تا به فرد کمک کند که علائم هر دو اختلال را اغلب به طور همزمان مدیریت و کاهش دهد.

برخی از افراد ممکن است اختلالی داشته باشند که تحت تاثیر آن نتواند به مشکلات دیگر خود رسیدگی کند، در این شرایط منطقی است که ابتدا به مشکل اصلی  رسیدگی شود.

به عنوان مثال، اگر فردی که به شدت افسرده است نمی تواند درمان اختلال اضطرابی را که نیاز به انگیزه و انرژی بالایی دارد آغاز کند در این شرایط لازم است ابتدا افسردگی درمان شود. با این حال، اغلب تشخیص اینکه کدام علائم غالب است دشوار می باشد، بنابراین درمان هر دو اختلال ممکن است همزمان شکل بگیرد.

درمان افسردگی در آمریکا

اغلب افسردگی و اختلال اضطراب را در آمریکا می توان به طور مشابه درمان کرد. در بسیاری از موارد، درمان می‌تواند برای یک فرد تنظیم شود تا علائم هر دو اختلال را کاهش دهد.

قطعی ترین درمان افسردگی با دستگاه نوروفیدبک انجام می شود و درصد بالایی از موفقیت را به همراه دارد و توسط بسیاری از روانشناسان و روانپزشکان توصیه می شود زیرا  عوارض جانبی به دنبال ندارد و تاثیر زیادی را به همراه دارد.

انواع مختلفی از روان درمانی در این امر موثر هستند. از این میان، درمان شناختی-رفتاری (CBT) برای جایگزینی الگوهای فکری منفی و غیرمولد با الگوهای واقعی مفیدتر عمل می کند.

این درمان بر روی برداشتن گام های خاص برای غلبه بر اضطراب و افسردگی تمرکز دارند. درمان شناختی رفتاری در آمریکا اغلب شامل مواجهه با ترس به عنوان بخشی از مسیر بهبودی است. درمان بین فردی و درمان حل مسئله نیز در این روند موثر هستند.

دارو درمانی نیز می تواند مفید باشند. علائم افسردگی و اختلالات اضطرابی اغلب با هم بروز می‌کنند، و تحقیقات نشان می‌دهد که هر دو به درمان با داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) و مهارکننده‌های بازجذب نوراپی نفرین سروتونین (SNRI) پاسخ می‌دهند.

این دارو ها جزو پر مصرف ترین دارو های ضد افسردگی در آمریکا می باشند.

اگر SSRI یا SNRI بهبود کافی را ایجاد نکند، ممکن است از داروهای دیگر استفاده شود. برای افرادی که علائم شدید یا محدودیت های عملکردی دارند، روان درمانی و درمان دارویی ممکن است ترکیب شود و در کنار هم ادامه پیدا کند.

لیست داروها برای درمان افسردگی

دارو برای افسردگی

انواع مختلفی از داروها برای افسردگی وجود دارد.

• مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI)
• مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRI)
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و چهار حلقه ای
• داروهای ضد افسردگی غیر معمول
• مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs)
• آنتاگونیست N-متیل D-آسپارتات (NMDA).
• استروئید عصبی گاما آمینو بوتیریک اسید (GABA) – تعدیل کننده مثبت گیرنده

تمام داروهای ذکر شده باید زیر نظر دکتر مصرف شود و دوز مصرفی نیز باید توسط پزشک متخصص تعیین شود. مانند همه داروها، داروهای افسردگی نیز ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند.

بنابراین بدون مشورت با پزشک خود، مصرف دارو را قطع نکنید. در مورد مشکلاتی که دارید، از جمله افکار خودکشی با مشاور خود صحبت کنید تا در صورت نیاز داروی دیگری به شما تجویز کند.

از هر ۱۰ آمریکایی، بیش از یک نفر داروهای ضد افسردگی را مصرف می کند.

تشخیص افسردگی در آمریکا

از خودتان سوالات زیر را پرسیده و به پاسخ های خود فکر کنید هر پاسخ مثبتی نشان می دهد که یک قدم به افسردگی نزدیک شده اید:

• احساس پوچی یا بی ارزشی دارید؟
• احساس می کنید که نمی توانید کارها را به درستی انجام دهید؟
• به سرگرمی های گذشته بی علاقه شده اید؟
• وزنتان به طور قابل توجهی کم یا زیاد شده است؟
• بدون هیچ دلیل مشخصی بی حال هستید؟
• آیا نمی توانید در مشکلات تصمیم نهایی بگیرید؟
• علائم اضطراب مانند تکان دان پا، کندن پوست لب را نشان می دهید؟
• در برنامه خواب مشکل دارید و خیلی زیاد یا خیلی کم می خوابید؟
• آیا افکار مکرر خودکشی یا مرگ دارید؟

انواع افسردگی

هر کس افسردگی را به طور متفاوتی تجربه می کند. با این حال، انواع مختلفی از افسردگی وجود دارد که علائم خاصی دارند. آن ها همچنین ممکن است در زمان های مختلف ظاهر شوند.

به عنوان مثال، افسردگی پس از زایمان در حوالی زایمان ظاهر می شود، در حالی که اختلال عاطفی فصلی در زمستان ظاهر می شود.

افسردگی شدید

افسردگی شدید اساسی زمانی است که بیشتر اوقات احساس غمگینی، ناراحتی یا بدبختی می کنید. همچنین ممکن است علاقه خود را به چیزهایی که معمولاً از آنها لذت می برید از دست بدهید.

انواع افسردگی شدید شامل مالیخولیا، روان پریشی و افسردگی پیش یا پس از زایمان است. ممکن است افسردگی خفیف، متوسط ​​یا شدید برای شما تشخیص داده شود.

مالیخولیا افسردگی شدیدی است که اغلب دارای علائم فیزیکی است. در طی این اختلال شما ممکن است وضعیت زیر را تجربه کنید:

• آهسته تر حرکت کنید.
• احساس ناراحتی یا بدبختی داشته باشید.
• به طور کامل نتوانید از چیزی لذت ببرید.

افسردگی روانی

گاهی اوقات افسردگی می تواند شامل از دست دادن تماس با واقعیت یا تجربه روان پریشی باشد. علائم افسردگی روان پریشی می تواند شامل توهم، هذیان و پارانویا باشد به طور کلی فرد تماس خود را با دنیای واقعی از دست می دهد.

افسردگی قبل و بعد از زایمان

خطر ابتلا به افسردگی در دوران بارداری و در سال اول پس از زایمان بیشتر است. در دوران بارداری حدود ۱۰ درصد از زنان افسردگی را تجربه می کنند. در سه ماه اول پس از بچه دار شدن این میزان به ۱۶ درصد افزایش می یابد.

اختلال دیس تایمیک

این نوعی  افسردگی طولانی مدتی است که حداقل ۲ سال طول می کشد. این علائم مشابه افسردگی اساسی است، اما شدت آن ها کمتر است.

اختلال دو قطبی

اختلال دوقطبی زمانی است که فرد دوره‌هایی از افسردگی و دوره‌های شیدایی را تجربه می کند. در این بین دوره‌هایی از خلق و خوی طبیعی نیز وجود دارد. حدود ۲ درصد از آمریکایی ها این اختلال را مبتلا می کند و تشخیص آن تا حدودی دشوار است.

تشخیص این اختلال بستگی به این دارد که شما دوره های شیدایی و همچنین دوره های افسردگی داشته باشید یا خیر. از آنجایی که افراد اغلب تنها زمانی به دنبال حمایت می گردند که دوره افسردگی را تجربه می کنند، تشخیص دوقطبی دشوار است.

اختلال افسردگی فصلی (SAD)

اختلال افسردگی فصلی یک اختلال خلقی است که الگوی فصلی دارد. رایج‌ترین نوع SAD زمانی است که در زمستان احساس افسردگی می‌کنید و در ماه‌های گرم‌تر احساس بهتری دارید.

منبع : درمان افسردگی در آمریکا

رفتار با نوجوان پرخاشگر و بی ادب یکی از چالش های اصلی والدین می باشد. به عنوان بزرگسال، انتظار داریم که فرزندانمان به ما احترام بگذارند علاوه بر این جامعه نیز از کودکان انتظار دارد که محترمانه رفتار کنند.

به عبارت دیگر بسیاری از حرف های ما از این باور قدیمی ناشی می‌شود که نوجوانان باید مطیع، ساکت باشند و همانطور که والدینشان می‌گویند عمل کنند. با این حال، هرکسی که بیش از یک ساعت در اطراف نوجوان باشد می‌داند که اغلب اینطور نیست. بنابراین سوال اصلی این است که:

چگونه می‌توانیم انتظاراتمان از احترام با نیاز فرزندمان به استقلال تطبیق دهیم؟

رفتار با نوجوان پرخاشگر و بی ادب

چرا نوجوان پرخاشگری می کند؟

دلایل متعددی وجود دارد که ممکن است نوجوان بی احترامی کند.

در ابتدا ممکن است متوجه نشود که این رفتار بی احترامی است. به عنوان مثال، زیر سوال بردن تصمیم والدین ممکن است بزرگسال را ناراحت کند اما برای کودک، ممکن است به سادگی راهی برای برآورده کردن نیازهای او باشد.

دلیل دیگر می تواند این باشد که کودک در لحظه عمل می کند بنابراین بر روی دستیابی به آنچه می خواهد تمرکز کرده و به این واقعیت توجه نمی کند که رفتار او در واقع نتیجه معکوس دارد و مشکل بزرگ تری را ایجاد می کند.

برخی دیگر از بچه‌ها در مدیریت استرس و احساساتی که در مواجهه با محدودیت «نه» ایجاد می شود، مشکل دارند و نمی‌توانند آن را مدیریت کنند. نوجوانی و هورمون‌ها هم خود وضعیت را دشوار تر می کنند و باعث می شوند که احساسات و تحریک‌پذیری به سرعت تشدید شوند.

موارد زیر در ایجاد و تشدید پرخاشگری نوجوان نقش زیادی دارند:

رفتار با نوجوان پرخاشگر و بی ادب- عزت نفس پایین

قربانی قلدری یا فشار مداوم و ناسالم همسالان

• تعارض درون خانواده
• رویداد آسیب زا
• مرگ یکی از عزیزان
• مسائل مربوط به فرزندخواندگی
• سوء مصرف مواد
• طلاق
• تجاوز
• غم و اندوه

رفتار با نوجوان پرخاشگر و بی ادب

۱٫ تصمیم بگیرید که کدام رفتارها باید مورد توجه قرار گیرند.

اکثر نوجوانان حداقل چند بار در زندگی رفتارهای پرخاشگرانه را نشان داده اند. ولی برخی از رفتارها را می توان جدی نگرفت و رها کرد.

به جای چیزهای کوچک بر روی مسائل بزرگ‌تر بی‌احترامی تمرکز کنید (مانند فریاد زدن، فحش دادن، به هم کوبیدن درها، فریاد زدن «از شما متنفرم») به عنوان والد این شما هستید که باید انتخاب کنید چه رفتارهایی مهم تر هستند و روی آن ها کار کنید.

سعی نکنید تمام رفتارهای فرزند خود را تغییر دهید زیرا این کار باعث استرس و مقاومت شدید فرزندتان می شود.

۲٫ مسئولیت بی احترامی به فرزندتان را به عهده نگیرید.

یکی از دلایلی که  نوجوان پرخاشگر و بی ادب ما را اذیت می کند این است که اغلب احساس می کنیم این بازتابی از عدم تربیت ماست.

در اکثر مواقع فرزندان فکر می کنند که اگر فرزندم اینگونه رفتار کند، دیگران فکر می کنند من چه نوع پدر و مادری هستم؟ با دقت به یاد داشته باشید که رفتار فرزندتان بازتابی از اوست نه شما.

۴٫ برای فرزندتان تعریف کنید که بی احترامی چیست.

با کودک خود در مورد اینکه کدام رفتار محترمانه است و کدام رفتار غیر قابل احترام صحبت کنید. ما اغلب از فرزندانمان انتظار داریم که همه چیز را بداند بدون اینکه به او بگوییم.

در واقع باید به آن ها بگویید «وقتی سر من فریاد می زنید، این بی احترامی است.» تصور نکنید که فقط به این دلیل که فرزند شما به سنین نوجوانی رسیده است همه چیز را درک می کند و دیگر نیازی نیست به او بگویید.

مواقعی وجود دارد که ممکن است لحن صدا یا فقط نحوه بیان آن ها بد باشد و خود نوجوان متوجه این امر نشود، در این شرایط دوباره باید تصمیم بگیرید که چه چیزهایی برای شما اهمیت بیش تری دارد.

آنچه شما واقعاً انجام می دهید این است که به فرزندتان نشان می دهید که وقتی به دیگران بی احترامی می کند، نتیجه خوبی را دریافت نمی کند.

۵٫ به فرزند خود مهارت های حل مسئله یاد دهید.

اگر فرزندتان با ناامیدی یا عصبانیت خود با بی احترامی یا به شیوه ای غیرقابل قبول برخورد می کند، با او در مورد راه های مختلفی صحبت کنید که می تواند احساسات خود را بهتر نشان دهد.

از او بخواهید نقش پدر و مادر را بازی کند و شما هم نقش او را بازی کنید، با این کار می توانید به او نشان دهید که چه رفتارهایی را می تواند جایگزین کند.

۶٫ تقویت مثبت را ارائه دهید

زمان‌هایی را که فرزندتان با شما یا دیگران رفتار محترمانه نشان می‌دهد را بشناسید و مطمئن شوید که می‌داند شما از این موضوع آگاه هستید.

حتی اگر فقط برای یک لحظه احترام گذاشت، به او توجه و رفتار او را تصدیق کنید. شما می خواهید رفتاری را که می خواهید بیشتر ببینید، تقویت کنید.

با این روش می توانید به مرور  به فرزندتان بیاموزید که رفتاری محترمانه با شما و دیگران داشته باشد.

۷٫ پیامدهای منفی

هنگامی که نوجوان از دستورالعمل ها یا سایر انتظارات ثابت شده پیروی نمی کند، قوانین را زیر پا می گذارد، یا رفتار پرخاشگرانه ای انجام می دهد، باید با پیامد منفی رفتار خود مواجه شوند.

این پیامدهای منفی می تواند شامل از دست دادن یک امتیاز، کمک در کارها یا هرچیزی باشد که در نظر دارید.

۸٫ قوانین خانه

قوانینی برای خانه تنظیم کنید که همیشه باید رعایت شوند. این قوانین می توانند بر کاهش رفتار پرخاشگرانه تمرکز کنند. اگر نوجوان یک قانون را زیر پا بگذارد باید به سرعت پیامد منفی رفتار خود را دریافت کند تا به قوانین خانه یا مدرسه پایبند باشد.

۹٫ هیچ کودکی همیشه بد نیست

به رفتار خوب نوجوان نیز توجه کنید و آن را تحسین کنید. فرصت های بیشتری برای عمل مناسب و ارائه بازخورد مثبت فراهم کنید. اگر فقط متوجه رفتارهای نامناسب و پرخاشگرانه شدید بهتراست درک کنید که این رفتار می تواند برای جلب توجه شما باشد.

۱۰٫ آرامش

تکنیک‌های آرام‌سازی سریع اما مؤثر (تنفس عمیق، شمردن تا ۱۰) را به او آموزش دهید. برای این کار بهتراست از مشاور کمک بگیرید، مشاور به نوجوان کمک می کند تا تکنیک های کسب آرامش را یاد گرفته و بتواند از آن ها در مواقع سخت استفاده کند.

۱۱٫ استقلال

با ارج نهادن به ایده های مثبت او و تشویق به تفکر مستقل و تصمیم گیری مثبت، به نوجوان کمک کنید تا استقلال شخصیتی ایجاد کند. نوجوان در حال پرورش استقلال می باشد و هنگامی که احساس کند به استقلال او احترام می گذارید پرخاشگری کم تری نشان می دهد.

۱۲٫ ارتباط

ارتباط مستمر و منسجم را بین خود و نوجوان را افزایش دهید. پس از آن، نوجوان احتمال بیشتری دارد که در صورت بروز مشکل به سراغ شما بیاید، در این حالت راحت تر می توانید با فرزند خود ارتباط سالم برقرار کنید.

۱۳٫ استفاده از فناوری را محدود کنید

والدین نباید فقط فناوری را در زمان خواب محدود کنند. استفاده بیش از حد از فناوری، رسانه های اجتماعی یا زمان نمایش صفحه برای هر نوجوانی ناسالم است.

تماشای بیش از حد صفحه نمایش نه تنها می تواند بر خواب کودک شما تأثیر منفی بگذارد، بلکه می تواند به تحریک پذیری نیز منجر شود.

والدین باید بر استفاده از فناوری نوجوانان خود نظارت کنند تا مطمئن شوند که برنامه های تلویزیونی، بازی های ویدیویی، فیلم ها و موسیقی خشونت آمیز نمی باشند زیرا این برنامه ها احتمال طغیان و رفتار خشونت آمیز نوجوان را افزایش می دهند.

۱۴٫ از نوجوان خود انتظارات معقول داشته باشید

انتظار کمال از نوجوانان معقول نیست. مغز یک نوجوان تا اواسط دهه ۲۰ به طور مداوم در حال رشد و تغییر است. بنابراین، مغز نوجوان اطلاعاتی را مانند نحوه مدیریت احساسات و تصمیم گیری متفاوت پردازش می کند.

هورمون ها می توانند شرایط را پیچیده تر کنند. البته این عوامل نباید بهانه ای برای رفتار بد باشند ولی مهم است که والدین این تفاوت های بیولوژیکی را در ذهن داشته باشند.

۱۵٫ مشاور

در سنین نوجوانی افراد تمایل ندارند که به حرف های والدین خود گوش بدهند بنابراین بهترین کار این است که والدین از مشاوره نوجوان کمک بگیرند با این کار علاوه بر این که کمک حرفه ای دریافت می کنند به فرزند خود نیز نشان می دهند که چقدر به آن ها اهمیت می دهند.

منبع : ۱۵ رفتار با نوجوان پرخاشگر و بی ادب

کف خانه پرورش و تربیت، عشق (میان پدر و مادر) و محبت (در محیط خانه) و نوازش (بین همه) باشد.

سقف خانه نظم و انضباط و آرامش داشته باشد. انضباط یعنی هر چیزی سر جای خودش باشد.

مفهوم برای انضباط قائل هستند که مهم ترینش: – به تأخیر انداختن لذت و پاداش

پذیرش مسئولیت

میل به رشد و کمال – و آزادی است. در مورد آرامش بچه باید فکر کند که اینجا تنها جایی است که وقتی می دود یا خسته می شود می تواند در آنجا راحت بخوابد. یعنی خانه باید گرم (محبت) و آرام باشد و با بکن و نکن روبرو نباشد.

چهار دیواری خانه آموزش است. یعنی وظیفه والدین این است که به فرزندان راست گفتن، خوب و مهربان بودن را در عمل و نظر یاد بدهند. در غیر این صورت، اگر والدین در بالا بایستند و فرمان بدهند (والدینی که حتی فرمان خودشان را هم نمی برند) و انتظار داشته باشند که کودکان آنها را اجرا کنند! کودکانی که آن فرمانها را نمی فهمند و نمی توانند بپذیرند و نمی پسندند، اگر آنها را اجرا کنند دچار درگیری و وارد فاز اضطراب و نگرانی می شوند و مسائل زندگی برایشان بسیار سخت و مشکل می شود.فرزندان و تربیت دردنیای امروز

بنابراین پرورش، مواظبت و مراقبت از زندگی در حال رشد است. در حالیکه تعلیم آموختن علم و فن و هنر و مهارت به کودکان است. تربیت هم گرایش به سمت ارزش های مطلق اخلاقی است. با رعایت اینها فرزندان از رضایت و امنیت و آرامش برخوردار خواهند شد. پدری و مادری دو تا گوش شنوا می خواهد نه زبان گویا. هر پدر و مادری که حرف می زند بچه اش را از پای می اندازد. قاعده تربیتی ده به یک است. به این صورت که ده تا جمله بچه می گوید؛ یک جمله پدر و مادر. وقتی بچه نوجوان می شود و با مسائل پیچیده روبرو می شود این قاعده بیست به یک می شود. یعنی روزی که شما به عنوان پدر و مادر وقتی یک جمله حرف می زنید تا نوجوان شما بیست جمله نگفته است شما حق ندارید جمله دوم را مطرح کنید. پدر و مادرهایی که اول حرف می زنند بچه ها را اول کر می کنند و بعد لال. به همین جهت است که نوجوانان با دوستانشان ده ساعت حرف برای گفتن دارند ولی با پدر و مادرشان ده ثانیه هم حرف نمی زنند چرا که این نوع بچه ها توسط پدر و مادرشان از کار افتاده اند. هیچ بچه ای نیست که نخواهد با پدر و مادرش حرف نزند و تمام وقت پدر و مادرش را نگیرد.

بنابراین وقتی بچه ها در را باز ببینند و اشتیاقی از والدینشان ببینند خوب معلوم است که ارتباطی هم برقرار می شود و گرنه راه های ارتباطی بسته می شود. بنابراین بیشتر از آنی که پدر و مادر حرف بزنند باید آنها را بشنوند تا متوجه بشوند که چه خبر است. (ای بسا با گوش کردن به صحبت های آنها پدر و مادر متوجه بشوند که چه خطراتی در سرراه آنها قرار گرفته است.) از طرف دیگر با گوش کردن به آنها کمک می شود که مشکل به وجود آمده برای خود فرزند و در ذهن خود فرزند حل بشود. ترساندن و تنبیه هرگز هرگز هرگز از کودکانمون انسان بهتری نخواهد ساخت. تنبیه تنها باعث افزایش اضطراب در کودکان است. وظیفه والدین اموختن کار خوب به کودکان است نه بازداشتن انها از کار بد.

 منبع : فرزندان و تربیت دردنیای امروز

درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای یک مشکل و اختلال سلامت روان واقعی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و بیش ترین افرا معتاد به آن نوجوان و کودکان در سن رشد هستند و همین والدین آن ها را بسیار نگران می سازد.

سازمان بهداشت جهانی این بیماری را به‌عنوان «اختلال بازی» نام گذاری کرده است این اختلال به حدی شدید می باشد که زندگی فرد را به طور کامل تحت تاثیر قرار می دهد و باعث می شود که فرد از خواسته ها و اتفاقات زندگی خود غافل شود.

اگرچه میلیاردها نفر به بازی های ویدیویی می پردازند، اما اکثریت آن ها اعتیادی به بازی ندارند. سازمان بهداشت جهانی تعداد افراد مبتلا به اعتیاد را ۳ تا ۴ درصد تخمین زده است. تفاوت بین یک سرگرمی سالم و اعتیاد در تأثیر منفی بازی در زندگی شما است.

معمولاً فرد معتاد به بازی، نقص قابل توجه در عملکرد شخصی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی، شغلی یا سایر زمینه های مهم را تجربه می کند.

اعتیاد به بازی های رایانه ای چیست؟

اعتیاد به بازی یک اعتیاد رفتاری است که به الگویی از بازی های مکرر و مداوم اشاره دارد، علیرغم پیامدهای منفی که این امر ایجاد می کند، از جمله مشکلات روابط، مالی یا کاری این رفتار ادامه پیدا می کند و جنبه های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.

اعتیاد به بازی را می توان به دو نوع مجزا تقسیم کرد که شامل موارد زیر می باشد:

• اعتیاد به بازی های ویدیویی تک نفره. این نوع بازی ها فقط یک بازیکن را شامل می شوند و تمایل دارند مجموعه ای از ماموریت ها را تکمیل کنند.
• اعتیاد به بازی های ویدیویی چند نفره. بازی های چند نفره آنلاین بازی های ویدئویی هستند که با افراد دیگر در مکان های مختلف در سراسر جهان از طریق اتصال به اینترنت بازی می شوند. این بازی‌ها به دلیل نداشتن پایان رسمی مانند بازی‌های تک‌نفره، بیشتر باعث اعتیاد می شوند.

چه چیزی باعث اعتیاد به بازی های آنلاین می شود؟

بازی‌های رایانه ای به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با استفاده از روان‌شناسی رفتاری پیشرفته، اعتیادآور باشند تا شما را درگیر خود نگه دارند. بازی‌ها تجربیاتی هستند که مقدار زیادی دوپامین در اختیار شما قرار می‌دهند و قرار گرفتن بیش از حد در معرض این سطح از تحریک می‌تواند باعث تغییرات ساختاری در مغز شما شود.

بازی‌ها به قدری شما را درگیر می کنند که می‌توان ساعت‌ها بدون اینکه حتی یک دقیقه از آن گذشت، بازی کرد.

علائم اعتیاد به بازی های رایانه ای

انجمن روانپزشکی آمریکا ۹ علامت هشدار دهنده را شناسایی کرده است که هنگام تشخیص اختلال بازی باید آن ها را بررسی کنید ولی برای درمان قطعی بهترین کار این است که از مشاور یا روانشناس کمک بگیرید.

• اشتغال ذهنی به بازی های ویدیویی.
• علائم ترک در هنگام حذف بازی. این علائم معمولاً به عنوان تحریک پذیری، اضطراب، بی حوصلگی، هوس یا غم توصیف می شوند.
• تلاش های ناموفق برای کنترل مشارکت در بازی های ویدیویی.
• از دست دادن علاقه به سرگرمی ها و سرگرمی های قبلی در نتیجه و به استثنای بازی های ویدیویی.
• ادامه استفاده بیش از حد از بازی ها علیرغم آگاهی از مشکلات روانی اجتماعی.
• اعضای خانواده، درمانگران یا دیگران را در مورد بازی خود فریب می دهد.
• استفاده از بازی های ویدئویی برای فرار یا تسکین خلق و خوی منفی (مانند احساس درماندگی، گناه، اضطراب).
• به دلیل اعتیاد به بازی های رایانه ای، رابطه، شغل، فرصت تحصیلی یا شغلی قابل توجه را به خطر انداخته یا از دست می دهد.

عوارض اعتیاد به بازیهای کامپیوتری

 اعتیاد به بازی های رایانه ای یک اختلال سلامت روان اجباری است که می تواند به زندگی فرد آسیب جدی وارد کند. معمولاً فرد معتاد به بازی‌های ویدیویی بیش از ۱۰ ساعت در روز را به بازی اختصاص می‌دهد. اعتیاد به بازی های رایانه ای باعث می شود که کودکان رژیم غذایی ضعیفی داشته باشندکه عمدتاً از نوشیدنی های انرژی زا پر از کافئین و شکر تشکیل شده است و بسیاری از آن ها دچار کم آبی و سوء تغذیه هستند.

آگورافوبیا

در موارد شدیدتر، معتادان به بازی، آگورافوبیا را تجربه می کنند (نوعی اختلال اضطرابی که در آن از ترک خانه و حضور در جامعه می‌ترسند ).

اعتیاد به بازی های رایانه ای معمولاً باعث می شود که فرد بدخلق، تحریک پذیر، افسرده و پرخاشگر هستند و به دلیل بازی کردن از رفتن به مدرسه یا کار خودداری می کنند. معتاد شدن به بازی به معنای تجربه اختلال عملکردی در چندین زمینه از زندگی است و اثرات طولانی مدت آن می تواند ویرانگر باشد. معتادان به بازی از دانشگاه رد می شوند، طلاق می گیرند و با بیکاری دست و پنجه نرم می کنند.

 بی تحرکی

به طور کلی می توان گفت که نوجوانان و کودکان مبتلا به این اعتیاد از تحرک و فعالیت جسمانی خیلی کمی برخوردار هستند در این شرایط افزایش وزن و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ به شدت افزایش می یابد بنابراین حتما دقت کافی را داشته باشید که کودکتان تحرک کافی را داشته باشد.

عدم مشارکت اجتماعی

یادگیری مهارت های اجتماعی یکی از نکاتی می باشد که اعتیاد به بازی های کامپیوتری آن را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد و باعث کاهش آن می گردد. اطمینان حاصل کنید که فرزندتان مهارت های اجتماعی لازم را یاد گرفته و در جمع می تواند با همسالان و بزرگسالان ارتباط کافی را برقرار کند.

مشکلات تمرکز 

توجه و تمرکز برای کودکان امر مهمی می باشد، کودکان باید بتوانند در انجام تکالیف و مسئولیت های خود تمرکز کنند اما بازی های کامپیوتری این توانایی را از کودکان می گیرند. به طور مثال کودکانی که به بازی های ویدیویی معتاد هستند به ندرت می توانند کتاب بخوانند و تمرکز خود را در طول داستان حفظ کنند.

افزایش پرخاشگری یا خشونت

بسیاری از بازی های ویدیویی حرکات پرخاشگرانه، مرگ دلخراش را نشان می دهند. متاسفانه در این سن کودک فرق میان واقعیت و بازی را متوجه نمی شود و همین باعث افزایش خشونت، پرخاشگری و حتی کابوس های طولانی مدت کودک می شود. به طور مثال کودک درک نمی کند که زامبی ها وجود ندارند و نباید بترسد.

به همین دلیل همیشه از والدین خواسته می شود تا نظارت کافی بر بازی های کودک را داشته باشند.

تشنج و آسیب های استرس مکرر

بچه ها و افرادی که صرع دارند ممکن است تحت تاثیر نمایشگر بازی یا اتفاقات بازی دچار حملات شوند. چراغ‌ها و رنگ‌های نمایشگر بازی‌های ویدیویی ممکن است باعث فعالیت تشنجی در برخی از بازیکنان شود. علاوه بر این بازی مکرر باعث درد در ناحیه کمر، دست، گردن و مچ می شود.

علائم و نشانه های هشدار دهنده اعتیاد به بازی های رایانه ای

• انجام بازی های رایانه ای به صورت مداوم یا اجباری
• انکار مشکل
• تلاش برای کاهش زمان بازی اغلب با شکست مواجه می شود.
• هنگام محدودیت تحریک پذیر و عصبانی می شود.
• هنگام استفاده از وسایل الکترونیکی، زمان را از دست می دهد.
• ترجیح می دهد به جای بازی فیزیکی، وقت خود را با وسایل الکترونیکی سپری کند.
• به دلیل گذراندن زمان زیاد با وسایل الکترونیکی، از انجام تکالیف و کارهای روزمره اجتناب می کند.
• دروغ به خود و دیگران در مورد زمان بازی کردن.
• فعالیت های دیگر فرد مختل می شود.
• ممکن است افسرده یا مضطرب شود.
• از بازی به عنوان راهی برای فرار از مشکلات استفاده می کند.

چه چیزی باعث اعتیاد به بازی های رایانه ای می شود؟

دو دلیل رایج برای اعتیاد به بازی تاکنون کشف شده است که شامل موارد زیر می باشد:

• تغییرات شیمیایی مغز. مانند سایر رفتارهای اجباری که می تواند منجر به اعتیاد شود، سطح ماده شیمیایی دوپامین که هنگام انجام بازی ویدیویی آزاد می شود نیز ممکن است باعث اعتیاد به بازی های رایانه ای شود.
• تأثیرات عاطفی. پیشرفت در بازی ها می تواند به شما کمک کنند تا احساس افزایش عزت نفس و رفاه داشته باشید که ممکن است در سایر جنبه‌های زندگی‌تان به سختی به آن دست پیدا کنید. با این حال، این احساسات ممکن است به محض اینکه بازی را متوقف کنید، از بین بروند.

روش درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای

درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای مشابه رویکردی است که برای درمان افراد مبتلا به سایر اعتیادها مانند مصرف اجباری الکل یا مواد مخدر با برنامه‌های اعتیاد خانگی، روزانه و سرپایی استفاده می‌شود.

از انواع مختلف درمان برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای استفاده می شود. این روند درمانی شامل موارد زیر می باشد:

1. درمان شناختی رفتاری (CBT). این روش یک درمان گفتاری است که اغلب برای درمان بسیاری از انواع اعتیاد استفاده می شود.
2. خانواده درمانی. خانواده درمانی برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای می تواند به ویژه برای رسیدگی به هر مشکلی در خانه که ممکن است باعث شود شما به بازی های ویدیویی روی آورید انجام می شود.
3. گروه درمانی. جلسات گروه درمانی می تواند به ویژه هنگام تلاش برای غلبه بر اعتیاد به بازی های رایانه ای مفید باشد. گروه درمانی به شما کمک می کند تا متوجه شوید که تنها نیستید.
4. شناسایی محرک. دقت کنید که در چه شرایطی فرزند شما بیش تر تمایل به استفاده و بازی های ویدیویی دارد و سعی کنید آن محرک ها را کاهش دهید.
5.  فرزند خود را ترغیب کنید تا بیش تر با دوستان خود وقت بگذراند.
6. محیط خانه را مناسبی و خالی از استرس کنید.
7. با کودک خود وقت گذاشته و بازی های فیزیکی انجام دهید تا از بیماری های جسمی و چاقی جلوگیری کنید.
8. فعالیت های مختلفی را به او پیشنهاد دهید به طور مثال ساعتی را باهم کتاب بخوانید یا روی مسئله خاصی تحقیق کنید.
9. برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای زمان خاصی برای خواب داشته باشید حتما پیش از ده استفاده از هرگونه وسیله الکتریکی را محدود کنید تا کودک یا خودتان خواب بهتری داشته باشید.
10. حتما از آن ها بخواهید تا قبل از بازی به وظایف خود عمل کنند و تکالیف یا مسئولیت هایی که دارند را کامل کنند.
11. دوستی را انتخاب کنید و سعی کنید روند ترک را در کنار هم انجام دهید در این صورت کودک بهتر می تواند عادت خود را ترک کند.
12. اگر به فعالیت هایی غیر از بازی با کامپیوتر می پردازد او را تشویق کنید.
13. کنترل کنید. اگر فرزند شما به حرف شما گوش نداد نباید از مواضع خود پایین بیایید.
14. سرزنش نکنید. با سرزنش کودک نمی توانید به او کمک کنید تا این وضعیت را ترک کند بلکه باعث می شوید فقط سرخورده شود و سعی کند پنهانی بازی کند.
15. به کودک خود یادآوری کنید که اعتیاد به بازی های رایانه ای چقدر ضرر دارد و این آسیب ها را در زندگی روزانه به آن ها نشان دهید.
16. سعی کنید بیش تر بیرون رفته یا در محیط هایی حضور داشته باشید که از بازی های کامپیوتری خبری نیست و کودک شما مجبور می شود در جمع حضور داشته باشد.
17. با کودک خود همراه باشید. اگر می خواهید کودکتان اعتیاد به بازیهای رایانه ای را ترک کند بهترین راه این است که به او کمک کنید و در این روند بهبودی با او همراه باشید.
18. درک کنید که کودکتان هنگام دوری از بازی کمی بداخلاق می شود بنابراین به او سخت نگیرید و این بداخلاقی او را تا جایی که می توانید تحمل کنید.

منبع : درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای | ۴۰ درمان قطعی

ایجاد دوستی های جدید هرچند ممکن است مشکل به نظر برسد اما اگر موفق به این کار شوید، بسیار خوشایند خواهد بود.

دوستان نقش عمده ای می توانند در زندگی ما داشته باشند.

در واقع ما با دوستانمان زندگی را از پیش می بریم، پستی ها و بلندی های زندگی مان را با آنها در میان می گذاریم حتی دردها و لذت ها را. بدون حضور دوستان، زندگی کیفیت چندانی نخواهد داشت.

با این حال، اینکه چگونه دوست و یا دوستان جدید پیدا کنیم، گاهی مشکل به نظر می رسد. در اینجا ما چند گام را به شما آموزش می دهیم تا بتوانید دوست و یا دوستان جدیدی پیدا کنیم اما اول از همه انواع دوست را باید بشناسید.

انواع دوستی

در حالت کلی ما سه دسته از دوستان را داریم:

۱) دوستان “سلام-خداحافظ”.

این ها افرادی هستند که در مدرسه، دانشگاه و یا سر کار میبینیم و در واقع محیط کاری و مدرسه و زمینه آن باعث می شود که یک سلام احوالپرسی داشته باشیم.

اما این دوستی در همین حد باقی می ماند و صمیمیتی ایجاد نمی شود. در ابتدای روز که همدیگر را میبینید سلام می دهید و در اخر روز یا حین خروج از محل یک خداحافظی ممکن است داشته باشید.

زمانی که از آن محیط کاری و یا مدرسه دور شوید و ارتباط خود را با این محیط قطع کنید این دوستی شما نیز خاتمه پیدا می کند.

روش های پیدا کردن دوستان جدید و ارتباط موثر

۲) دوستان معمولی و اجتماعی.

دوستانی که در اجتماع و مناسبت های اجتماعی همدیگر را میبینید.

دوستان باشگاهی، دوستان تئاتری و …گهگاه ممکن است با هم بیرن بروید و وقت بگذرانید. با این دوستان تنها موضوعات عمومی و کلی را صحبت می کنید و نه مسائل شخصی.

۳) دوستان واقعی و صمیمی.

افرادی که شما در ارتباط با هر موضوع شخصی، کاری، درسی، عاطفی و .. صحبت کنید. ممکن است هر روز این دوستان را ببینید و یا نه هر از گاهی اما مهم نیست چون دوستی شما قوی تر از اینهاست که با مدتی ندیدن دوستتان، این دوستی از بین برود.

این دوستان کسانی هستند که شما همیشه مطمئن هستید که در صورت نیاز داشتن به آنها، همیشه برای کمک به شما حاضر خواهند بود و شما نیز در موقع نیاز آنها به کمکشان خواهی رفت.

اغلب ما دوست داریم که دوستان معمولی و اجتماعی پیدا کنیم و اگر بتوانیم دوستان صمیمی نیز ایجاد کنیم. اما اغلب در این کار مشکل داریم چرا که ممکن است خجالتی و یا کم رو باشیم، احساس راحتی نکنیم و یا …

یافتن دوستان بیشتر و ارتباط موثر

در این مقاله در ادامه ده روش برای یافتن دوستان بیشتر و ارتباط های موثر معرفی کرده ایم:

ترس های درونی خود را تشخیص دهید

قدم اول ایجاد و تقویت یک تصویر ذهنی سالم از آشنا شدن و ملاقات با افراد جدید است. گاها ما آشنا شدن با افراد جدید را کار ترسناکی فرض می کنیم. نگران هستیم که آیا برخورد مناسبی خواهیم داشت یا نه، اینکه فرد مقابل از ما خوشش خواهد آمد یا نه؟

چگونه می توانیم مکالمه را ادامه دهیم و … هر چه بیشتر به این مسائل فکر کنیم ترسمان هم بیشتر می شود. ا

ین حس درونی به مرور به ترس ذهنی تبدیل می شود که زندگی ما را تحت تاثیر قرار می دهد و ما را از ایجاد دوستان جدید دور میکند. حس خجالت از دیگران نتیجه عملی این ترس است. اما بدانید که این ترس ها فقط در ذهن شما هستند و وجود خارجی ندارند.

اگر دقت کنید ۹۰ درصد مردم به حدی مشغولیت های ذهنی دارند و درگیریهای شخصی دارند که دیگر مجالی برای نگرانی در مورد شما ندارند.

هر اندازه که شما نگرانی دارید در مورد نحوه ایجاد دوستی، آنها هم نگران این موضوع هستند.

اما ۱۰ درصد باقیمانده کسانی هستند که می دانند رابطه بر اساس ارزش های قوی تری از آنچه که در ملاقات اولیه به سادگی گفته و عمل شده، شکل میگیرد.

با افرادی که تا حدودی می شناسید، شروع کنید

ممکن است اجتماعی شدن و مواجهه با تعداد زیادی از افراد چندان در ایجاد دوستی موفقیت آمیز نباشد.

پس با قدم های کوچک شروع کنید. از افرادی که با آنها نسبتا آشنایی دارید شروع کنید.

برای ایجاد آشنایی های اولیه می توانید اقدامات زیر را انجام دهید.

• با افرادی که قبلا می شناختید ارتباط مجدد برقرار کنید: دوستانی که مدت هاست از آنها خبری ندارید و یا دوستانی که فقط با آنها احوالپرسی می کردید، ارتباط برقرار کنید و سعی کنید دوستی تان را بازیابی کنید.
• سعی کنید به گروه دوستان بپیوندید. ببینید آیا گروه دوستی وجود دارد که بتوانید به گروهشان ملحق شوید یا نه.
• سعی کنید دوستان دوستانتان را هم بشناسید و با آنها آشنا شده و رابطه دوستانه برقرار کنید.
• دعوت افراد برای بیرون رفتن را قبول کنید.

سعی کنید به دنیای بیرون از خانه قدم بگذارید.

بعد از اینکه با دوستان معمولی تان صمیمیت ایجاد کردید، حال می توانید با افراد جدیدی که نمی شناسید، رودر رو شوید.

• به گروههای جلسه ای دوستانه و میتینگ های دوستانه بپیوندید.
• در ورکشاپ ها و دوره ها شرکت کنید.
• برای کارهای اجتماعی داوطلب شوید.
• به مکان های فرهنگی و هنر ی بروید.
• به گروههای فضای مجازی بپیوندید.

پیش قدم باشید.

وقتی با افراد جدید آشنا شدید، یکی از شما دو نفر باید قدم اول را بردارد.

سعی کنید این شما باشید که برای ایجاد دوستی پیش قدم می شوید.

برخی از مسائل و تجارب خودتان را با آنها به اشتراک بگذارید.

به مهمانی تان دعوتشان کنید و یا از آنها بخواهید با شما بیرون بیایند و وقت بگذرانند.

پذیرا باشید.

• ذهنتان را باز کنید و قضاوت نکنید. با ذهن باز با افراد و مسائل روبرو شوید بدون هیچ پیش داوری و یا قضاوتی.
• با دید مثبت به سمت افراد روید.
• در قلبتان را برای پذیرش افراد جدید باز کنید.

ایجاد ارتباط زمانی ممکن است که قلب شما پذیرای فرددیگر باشد.

یعنی قابل اعتماد باشید، روراست باشید، به خوبی کردن و خوبی دیدن معتقد باشید.

اگر نتوانید به دیگران اعتماد کنید نمی توانید دوستی خوبی ایجاد کنید.

سعی کنید فرد مقابل را بشناسید.

سعی کنید فرد مقابلتان را بشناسید و بیشتر کشفش کنید.

برای شناخت بیشتر ممکن است سوالات زیر مفید باشند:

• چه کاری انجام می دهد؟
• سرگرمی های مورد علاقه اش کدامند؟
• اخیرا مشغول چه فعالیت هایی بوده است؟
• اولویت ها و اهدافش کدامند؟
• ارزش های او چه چیزهایی هستند؟
• و….

بطور صادقانه ارتباط برقرار کنید.

مهر و محبت، عشقو احترام خود را به افرادی که ملاقاتشان می کنید نشان دهید.

اگر کاری را انجام می دهید نشان دهید که قلبا می خواهید این کار را انجام دهید نه اینکه مجبور به این کار هستید.

اگر با افراد با مهربانی و با خلوص رفتار کنید، قطعا دوستان زیادی پیدا خواهید کرد.

سعی کنید خودتان باشید.

برای پیدا کردن دوستان جدید سعی نکنید خود را تغییر دهید. این بدترین کاری است که می توانید اجام دهید. چرا که هر چند برای مدت زمان کوتاه خوب پیش بروید ولی در بلند مدت نمی توانید خود واقعی تان را مخفی کنید.

حتی اگر کوفق به این کار شدید از این دوستی لذت نخواهید برد چرا که خود واقعی تان، علایقتان و افکارتان نیستید.

برای کمک به دوستانتان همیشه حاضر باشید.

دوستی و ارتباط یک اتحاد حمایتی بین دو نفر است. زمانی که دوستتان به کمک شما نیاز دارد به کمک او بروید. این کمک می تواند فیزیکی و یا عاطفی باشد. بهرحال بگذارید حس کند که تنها نیست.

سعی کنید در دسترس باقی بمانید.

نهایتا آنچه که مهم است حفظ ارتباط است. هر زمانی که وقت داشتید دوستانتان را دعوت کنید تا با شما وقت بگذرانند.

تجارب های خود را با آنها به اشتراک بگذارید. اگر نتوانستید مدتی او را ببینید با روش های مختلف ارتباط برقرار کنید.

از طریق تماس و یا پیامک و …. اگر هر دوی شما درگیر کارهای شخصی هستید ممکن است این کار مقداری سخت به نظر برسد اما بدانید که عمق دوستی شما به تعداد دفعاتی که او را می بینید نیست.

اما این به این معنی نیست که کلا از دوست خود خبر نگیرید.

سعی کنید برنامه هایتان را با هم تنظیم کنید تا حداقل یک زمانی را برای صرف شام و یا ناهار بتوانید با هم باشید.

منبع : روش های پیدا کردن دوستان جدید و ارتباط موثر