کم آموزی در کودکان، به معنای عدم برخورداری کافی از آموزش‌های لازم در زمینه‌های مختلف، می‌تواند پیامدهای منفی بسیاری برای فرد و جامعه داشته باشد.

کم آموزی می تواند تأثیرات منفی بر زندگی کودک داشته باشد. کودکان کم آموز ممکن است در مدرسه دچار مشکل شوند، در روابط اجتماعی خود با دیگران دچار مشکل شوند و در آینده در زمینه شغلی و اجتماعی خود با مشکل مواجه شوند.

کم آموزی در کودکان

کم آموزی در کودکان به وضعیتی گفته می شود که کودک در مقایسه با همسالان خود در مهارت های تحصیلی، اجتماعی و یا رفتاری، عملکرد پایین تری دارد. این وضعیت می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله مشکلات یادگیری، مشکلات عاطفی و یا مشکلات محیطی باشد.

علائم کم آموزی در کودکان می تواند متفاوت باشد و بسته به سن کودک، مهارت های تحصیلی و اجتماعی مورد انتظار و همچنین عوامل زمینه ای ایجاد کننده کم آموزی متفاوت باشد.

علل کم آموزی در کودکان

عوامل مختلفی می‌توانند در بروز کم آموزی در کودکان نقش داشته باشند. برخی از این عوامل عبارتند از:

• عوامل اقتصادی و اجتماعی: فقر، بیکاری، عدم دسترسی به امکانات آموزشی، و مشکلات خانوادگی، از جمله عوامل اقتصادی و اجتماعی هستند که می‌توانند منجر به کم آموزی در کودکان شوند.
• عوامل فردی: مشکلات جسمی و ذهنی، مانند اختلالات یادگیری، و همچنین مشکلات رفتاری و هیجانی، از جمله عوامل فردی هستند که می‌توانند باعث کم آموزی در کودکان شوند.
• عوامل آموزشی: کیفیت پایین آموزش، عدم توجه به تفاوت‌های فردی کودکان، و عدم انگیزه کافی در کودکان، از جمله عوامل آموزشی هستند که می‌توانند منجر به کم آموزی در کودکان شوند.

دقت داشته باشید که با تشخیص و درمان زودهنگام، می توان به کودکان کم آموز کمک کرد تا پیشرفت کنند و موفقیت تحصیلی و اجتماعی را کسب کنند. به منظور تشخیص دقیق و درمان تضمینی کم آموزی با  شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و اطلاعات لازم را در این زمینه کسب کنید.

علائم کم آموزی در کودکان

کودکان کم آموز، ممکن است علائم مختلفی از خود نشان دهند. برخی از این علائم عبارتند از:

• عدم پیشرفت تحصیلی: کودکان کم آموز، در مقایسه با سایر کودکان هم سن و سال خود، پیشرفت تحصیلی کمتری دارند. (کندی در یادگیری مفاهیم جدید، مشکل در خواندن، نوشتن و ریاضی، مشکلات در درک مطلب، مشکلات در حافظه و  مشکلات در تمرکز)
• مشکلات یادگیری: کودکان کم آموز، ممکن است در یادگیری مفاهیم مختلف، مانند خواندن، نوشتن، و ریاضی، دچار مشکل باشند.
• مشکلات رفتاری: کودکان کم آموز، ممکن است رفتارهای نامناسبی مانند پرخاشگری، بی‌توجهی، و انزوا را از خود نشان دهند. (پرخاشگری، بیش فعالی، گوشه گیری و اضطراب)
• مهارت های اجتماعی: مشکل در برقراری ارتباط با دیگران، مشکل در پیروی از قوانین و مقررات، مشکل در حل تعارضات و مشکل در سازگاری با محیط های جدید

درمان کم آموزی در کودکان

برای پیشگیری و درمان کم آموزی در کودکان، باید از عواملی که باعث بروز این مشکل می‌شوند، جلوگیری کرد. برخی از راهکارهای پیشگیری و درمان کم آموزی در کودکان عبارتند از:

• ارتقای سطح اقتصادی و اجتماعی جامعه: با رفع مشکلات اقتصادی و اجتماعی، می‌توان زمینه‌های لازم را برای دسترسی همه کودکان به آموزش‌های لازم فراهم کرد.
• شناسایی و رفع مشکلات جسمی و ذهنی کودکان: با شناسایی و رفع مشکلات جسمی و ذهنی کودکان، می‌توان از بروز کم آموزی در آنها جلوگیری کرد.
• ارتقای کیفیت آموزش: با ارتقای کیفیت آموزش، می‌توان به کودکان کمک کرد تا مفاهیم مختلف را به درستی بیاموزند.
• توجه به تفاوت‌های فردی کودکان: با توجه به تفاوت‌های فردی کودکان، می‌توان آموزش را به گونه‌ای ارائه داد که متناسب با نیازهای آنها باشد.
• ایجاد انگیزه در کودکان: با ایجاد انگیزه در کودکان، می‌توان آنها را به یادگیری تشویق کرد.

برخی از روش های درمانی که می تواند برای کمک به کودکان کم آموز استفاده شود عبارتند از:

• آموزش ویژه: آموزش ویژه می تواند به کودکان کم آموز کمک کند تا مهارت های تحصیلی و اجتماعی خود را بهبود بخشند.
• درمان رفتاری: درمان رفتاری می تواند به کودکان کم آموز کمک کند تا رفتارهای نامناسب خود را کنترل کنند.
• درمان دارویی: در برخی موارد، ممکن است استفاده از دارو برای کمک به کودکان کم آموز ضروری باشد.

دقت داشته باشید که با تشخیص و درمان زودهنگام، می توان به کودکان کم آموز و دیر آموز کمک کرد تا پیشرفت کنند و موفقیت تحصیلی و اجتماعی را کسب کنند. به منظور تشخیص دقیق و درمان تضمینی کم آموزی با  شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و اطلاعات لازم را در این زمینه کسب کنید.

علت یاد نگرفتن درس

یاد نگرفتن درس در کودکان می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. برخی از دلایل رایج عبارتند از:

• اختلالات یادگیری: اختلالات یادگیری شرایطی هستند که می توانند توانایی کودک را در یادگیری و پردازش اطلاعات مختل کنند. برخی از اختلالات یادگیری شایع عبارتند از اختلال خواندن، اختلال نوشتن و اختلال ریاضی.
• عوامل عاطفی: عوامل عاطفی مانند اضطراب، افسردگی و استرس می توانند بر یادگیری کودک تأثیر بگذارند. کودکانی که با مشکلات عاطفی دست و پنجه نرم می کنند ممکن است در تمرکز، توجه و پردازش اطلاعات مشکل داشته باشند.
• عوامل محیطی: عوامل محیطی مانند فقر، سوء استفاده و بی سرپرستی می توانند بر یادگیری کودک تأثیر بگذارند. کودکانی که در محیط های نامساعد زندگی می کنند ممکن است فرصت های کمتری برای یادگیری داشته باشند و ممکن است از حمایت کافی برخوردار نباشند.
• عوامل پزشکی: برخی از شرایط پزشکی مانند اختلالات شنوایی، بینایی و یا مشکلات سلامت روان می توانند بر یادگیری کودک تأثیر بگذارند. کودکانی که با مشکلات پزشکی دست و پنجه نرم می کنند ممکن است در مدرسه دچار مشکل شوند و ممکن است نیاز به حمایت اضافی داشته باشند.

پیشنهاد مشاور: درمان کودکان دیرآموز | تمام نکات روانشناسی

علائم یاد نگرفتن درس در کودکان

علائم یاد نگرفتن درس در کودکان دیر آموز ابتدایی می تواند متفاوت باشد و بسته به سن کودک، علت یاد نگرفتن درس و شدت مشکل متفاوت باشد. برخی از علائم شایع یاد نگرفتن درس در کودکان عبارتند از:

• کندی در یادگیری مفاهیم جدید
• مشکلی در خواندن، نوشتن و ریاضی
• مشکلات در درک مطلب
• مشکلات در حافظه
• مشکلات در تمرکز
• رفتارهای نامناسب در کلاس
• عدم علاقه به مدرسه

در اینجا چند نکته برای کمک به کودکان در یادگیری بهتر آورده شده است:

• با کودک خود در مورد مدرسه صحبت کنید. از او بپرسید که در چه زمینه هایی مشکل دارد و چه چیزی را می تواند برای کمک به او انجام دهید.
• با معلم کودک خود در ارتباط باشید. معلم کودک شما می تواند به شما کمک کند تا درک کنید که کودک شما در چه زمینه هایی مشکل دارد و چه کاری می توانید برای کمک به او انجام دهید.
• به کودک خود کمک کنید تا مهارت های مطالعه خود را بهبود بخشد. مهارت های مطالعه مانند سازماندهی، یادداشت برداری و مدیریت زمان می تواند به کودکان کمک کند تا در مدرسه موفق شوند.
• به کودک خود کمک کنید تا از مدرسه لذت ببرد. اگر کودک شما از مدرسه لذت می برد، احتمال بیشتری دارد که مشتاق یادگیری باشد.

کم آموزی در کودکان قابل درمان است؟

بله کم آموزی و دیر آموزی قابل درمان است. کم آموزی یک اختلال یادگیری است که باعث می‌شود کودک در یادگیری مهارت‌های تحصیلی، مانند خواندن، نوشتن و ریاضی، مشکل داشته باشد. این اختلال می‌تواند به دلایل مختلفی، مانند مشکلات ژنتیکی، آسیب‌های مغزی یا مشکلات محیطی، ایجاد شود.

درمان کم آموزی در کودکان معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های زیر است:

• آموزش خصوصی: این روش شامل آموزش فردی کودک توسط یک متخصص آموزش ویژه است. متخصص آموزش ویژه می‌تواند با شناسایی نقاط ضعف کودک و ارائه روش‌های آموزشی مناسب، به او کمک کند تا مهارت‌های تحصیلی خود را بهبود بخشد.
• مداخلات گروهی: این روش شامل شرکت کودک در کلاس‌های آموزشی گروهی است که توسط یک متخصص آموزش ویژه برگزار می‌شود. این کلاس‌ها می‌توانند به کودک کمک کنند تا مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را بهبود بخشد و با سایر کودکان دارای کم آموزی ارتباط برقرار کند.
• دارو درمانی: در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهایی را برای کمک به بهبود عملکرد شناختی کودک تجویز کند.

مداخله زودهنگام در درمان کم آموزی بسیار مهم است. کودکانی که زودتر درمان می‌شوند، شانس بیشتری برای موفقیت در مدرسه و زندگی دارند.

تفاوت کم آموزی و دیر آموزی

کم آموزی و دیر آموزی دو اختلال یادگیری هستند که در ظاهر شبیه به هم هستند، اما تفاوت‌های مهمی بین آنها وجود دارد.

• کم آموزی به معنای عدم توانایی یادگیری است. کودکان کم آموز دارای بهره هوشی پایینی هستند و در تمام زمینه‌های یادگیری، از جمله خواندن، نوشتن، حساب کردن، مهارت‌های اجتماعی و مهارت‌های زندگی روزمره، با مشکلات جدی مواجه هستند.
• دیر آموزی به معنای کند بودن در یادگیری است. کودکان دیر آموز دارای بهره هوشی طبیعی هستند، اما در برخی زمینه‌های یادگیری، مانند خواندن، نوشتن، حساب کردن یا مهارت‌های زبانی، با مشکلاتی مواجه هستند. این مشکلات معمولاً در سنین مدرسه شروع می‌شوند و با گذشت زمان برطرف نمی‌شوند.

تفاوت‌های کلیدی بین کم آموزی و دیر آموزی عبارتند از:

1. سطح هوش: کودکان کم آموز دارای بهره هوشی پایینی هستند، در حالی که کودکان دیر آموز دارای بهره هوشی طبیعی هستند.
2. دامنه مشکلات: کودکان کم آموز در تمام زمینه‌های یادگیری با مشکلات جدی مواجه هستند، در حالی که کودکان دیر آموز ممکن است تنها در یک یا چند زمینه خاص با مشکلات یادگیری مواجه باشند.
3. شدت مشکلات: مشکلات یادگیری کودکان کم آموز معمولاً شدیدتر از کودکان دیر آموز است.
4. پیشرفت در یادگیری: کودکان کم آموز به طور کلی در یادگیری پیشرفت نمی‌کنند، در حالی که کودکان دیر آموز با کمک و آموزش مناسب می‌توانند در یادگیری پیشرفت کنند.

توجه داشته باشید که دیر آموزی و کم آموزی هر دو قابل درمان هستند، برای تشخیص دقیق و درمان قطعی این اختلال نیاز به نظر روانشناس متخصص کودک است. به این منظور با مرکز تخصصی کودک ستاره ایرانیان با  شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و اطلاعات لازم را در این زمینه کسب کنید.

منبع: کم آموزی در کودکان ✔️ درمان تضمینی

اختلال بی اعتنایی و نافرمانی در کودکان و نوجوانان (ODD) نوعی اختلال رفتاری است که در آن کودکان و نوجوانان الگوهای رفتاری مکرر و مداوم از نافرمانی، بی‌توجهی و خصومت را نسبت به مراجع قدرت نشان می‌دهند. این رفتارها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• بحث و گفتگو با بزرگسالان
• امتناع از پیروی از دستورالعمل‌ها
• عمداً انجام کارهایی که باعث آزار دیگران می‌شود
• خشمگین یا کینه توز بودن
• لجبازی

اختلال بی اعتنایی و نافرمانی

اختلال بی اعتنایی و نافرمانی[۱] (ODD) یک اختلالی می باشد که بیشتر در کودکان و نوجوانان مشاهده می شود.

ویژگی های این اختلال عبارت از رفتار منفی، نافرمانی یا بی اعتنایی می باشد که نسبت به رفتار آزمایشی نرمال مشاهده شده در اکثر کودکان و در زمان های مختلف، بدتر می باشد. اکثر کودکان در دوره های مختلفی با مشکلاتی مواجه می شوند، به خصوص در طول دوره ۱۸ ماه تا سه سال و بعدا در طول دوره نوجوانی.

این دوره های سخت بخشی از فرآیند رشد نرمال مربوط به بدست آوردن احساس قوی تری نسبت به فردیت و جدا شدن از والدین می باشد.

با این وجود، اختلال بی اعتنایی و نافرمانی یک نوع رفتار بی اعتنایی می باشد که نسبت به رفتارهای فردی نرمال طولانی تر و شدیدتر می باشد، ولی آنقدر افراطی نمی باشد که شامل تخلف از قواعد اجتماعی یا حقوق دیگران باشد. راهنمای متخصصان سلامت روانی، راهنمای آماری و تشخیص اختلالات آماری، چهارمین چاپ، تجدید چاپ متنی[۲] (DSM – IV – TR)، ODD را به عنوان یکی از اختلالات رفتار مختل کننده دسته بندی کرده است.

 

---

[۱] Oppositional defiant disorder

[۲] Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders , fourth edition, text revision

 

عوامل و علائم

علائم اختلال اختلال بی اعتنایی و نافرمانی معمولاً در سنین ۶ تا ۸ سالگی شروع می شوند و در سنین نوجوانی به اوج خود می رسند. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است.

عوامل

اختلال بی اعتنایی و نافرمانی به عنوان یک مشکل برای خانواده ها و نه برای افراد، نامگذاری شده است. این مشکل در خانواده هایی صورت می گیرد که برخی از فاکتورهای زیر یا تمامی آنها در آن خانواده وجود داشته باشند:

• محدودیت های اعمال شده از طریق والدین بیش از حد سخت گیرانه یا سهل انگار می باشند، یا با یک ترکیب ناسازگارانه از هر دو این موارد می باشند.
• زندگی خانواده بدون ساختار مشخص می باشد؛ قواعد، محدودیت ها و نظم ها نامعین می باشند یا به صورت ناسازگارانه ای اعمال می شوند.
• حداقل یکی از والدین، رفتار متضادی در تعاملات خودش با سایر افراد دارد.
• برای مثال، ممکن است که پدر یا مادر در مقابل کودک خودشان، جر و بحث های زیادی با همسایه ها، کارمندان مغازه، سایر اعضای خانواده و غیره داشته باشد.
• حداقل یکی از والدین به دلیل مشکلات عاطفی والدین (همانند افسردگی)، جدایی یا طلاق و یا ساعات کاری، به صورت فیزیکی یا عاطفی در دسترس کودک نمی باشند.

رفتار بی اعتنایی صورت گرفته از طرف کودک، می تواند یک رفتاری برای احساس ایمنی یا به دست آوردن کنترل باشد. همچنین این رفتار می تواند نشان دهنده تلاش برای جلب توجه یک سرپرست بی مسولیت و بی علاقه باشد.

همچنین ممکن است که فاکتورهای ژنتیکی در ODD وجود داشته باشند؛ به نظر می رسد که این اختلال در اغلب مواقع در خانواده ها صورت می گیرند. با این وجود، این الگو می تواند نشان دهنده رفتار انعکاسی باشد که از نسل های قبلی یاد گرفته شده است و منعکس کننده تاثیرات ژن یا ژن های اختلالی نباشد.

علائم

اختلال بی اعتنایی و نافرمانی (ODD) یک اختلال رفتاری است که در آن کودکان و نوجوانان به طور مداوم و مکرر رفتارهای مقابله جویانه، چالش برانگیز و نافرمانی از بزرگسالان، به ویژه والدین و معلمان خود، نشان می دهند. این رفتارها می تواند شامل موارد زیر باشد: این رفتارها در مقایسه با حالت معمولی این رفتارها در کودکان دارای سن و سطح رشد مناسب، به میزان بیشتری در افراد ODD مشاهده شود.

یک الگوی رفتار منفی، خسمانه و بی اعتنایی که حداقل به مدت شش ماه به طول می کشد، و شامل چهار (یا بیشتر از چهار) مورد از موارد پایینی در کودک وجود دارد. کودک:

• کنترل وضعیت خودش را از دست می دهد
• بیش از حد به افراد بزرگسال اصرار می کند
• در اغلب مواقع نسبت به قواعد یا درخواست های افراد بزرگسال بی توجهی می کند
• به صورت تعمدی تلاش می کند تا افراد را تحریک کند
• به خاطر اشتباهات یا بدرفتاری های خودش، سایر افراد را سرزنش می کند
• در اغلب مواقع، به صورت سریع از طریق سایر افراد تحریک می شود
• در اغلب مواقع خشمگین و بی میل است
• در اغلب مواقع کینه توز است

به منظور تشخیص دادن اختلال بی اعتنایی و نافرمانی در کودک، باید اختلالات رفتاری منجر ایجاد اختلال قابل توجهی در عملکرد اجتماعی، آکادمیکی یا شغلی شود و این رفتار نباید صرفا در طول دوره های روان پریشی یا اختلال روانی صورت بگیرد.

در صورتی که فرد جوان ۱۸ ساله یا بزرگتر باشد، نباید معیارهای اختلال شخصیتی ضداجتماعی را داشته باشد

آمارها

فرض بر این است که اختلال بی اعتنایی و نافرمانی، تقریبا  در ۶% از کودکان ایالات متحده صورت می گیرد. این اختلال در بین افراد دارای وضعیت اقتصادی – اجتماعی پایین تر، در سطح گسترده تری رواج دارد.

در یکی از مطالعات صورت گرفته، در ۸% از کودکان مربوط به خانواده های کم درآمد، ODD تشخیص داده شده بود. این اختلال معمولا در سن شش سالگی کودک مشخص می شود.

قبل از سن نوجوانی (در ۹ تا ۱۲ سالگی) میزان تشخیص این اختلال در پسران بیشتر از دختران می باشد، ولی میزان این تشخیص در دوره نوجوانی، ما بین دختران و پسران یکسان می باشد.

تخمین زده شده است که در حدود یک سوم از کودکانی که دارای اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) هستند، همچنین دارای ODD هم می باشند. کودکانی که ODD دارند، در اغلب موارد به عنوان افراد مضطرب یا افسرده هم شناخته می شوند.

• علت شب ادراری در کودکان
• آموزش مهارتهای ارتباطی به نوجوانان
• بازی درمانی برای کودکان بیش فعال ✔️ نقاشی، بازی و کاردرمانی
• کاردرمانی کودکان چیست✔️ درمان تضمینی روانشناسی
• رژیم غذایی سالم برای کودکان ✔️ برنامه غذایی از تولد تا دبستان

درمان اختلال نافرمانی مقابله ای در کودکان

درمان اختلال بی اعتنایی و نافرمانی بر روی هر دو مورد کودک و والدین متمرکز است. اهداف درمانی شامل کمک به کودک برای احساس محافظت شدن و ایمنی و آموزش به وی برای داشتن رفتار مناسب می باشد. ممکن است که والدین به یادگیری نحوه اعمال محدودیت های مناسب برای یک کودک و نحوه برخورد با کودک دارای رفتار ODD نیاز داشته باشند.

همچنین آنها ممکن است که به یادگیری نحوه آموزش و اجرای رفتار مورد دلخواه نیاز داشته باشند. همچنین والدین در مشکلاتی که منجر به فاصله گرفتن آنها از کودک می شود، به کمک نیاز دارند. چنین مشکلاتی می توانند شامل الکلیسم یا وابستگی به دارو، افسردگی و یا مشکلات مالی باشد.

در برخی از موارد، کمک های قانونی و اقتصادی می توانند لازم باشند. برای مثال، یک مادر مجرد می  تواند به کمک های قانونی نیاز داشته باشد تا از طرف پدر کودک، حمایت هایی را برای کودک خودش به دست بیاورد. نیاز نداشته باشد که در دو جا کار بکند و می تواند بعد از ظهرها در خانه بماند و در کنار فرزند خودش باشد.

معمولا رفتار درمانی[۱] در درمان ODD مفید می باشد. رفتار درمانی بر روی تغییر رفتارهای خاص تمرکز می کند و بر روی تحلیل سابقه رفتاری یا سال های اولیه زندگی وی متمرکز نمی شود. تئوری مربوط به رفتار درمانی عبارت از این است که فرد می تواند مجموعه متفاوتی از رفتارها را یاد بگیرد تا آنها را جایگزین رفتارهایی بکند که منجر به ایجاد مشکلات می شوند. در اینجا چند نکته برای کمک به کودکان مبتلا به اختلال ODD آورده شده است:

• صبور باشید و انتظارات واقع بینانه داشته باشید.
• قوانین و انتظارات خود را واضح و روشن بیان کنید.
• از عواقب منطقی و ثابت برای رفتارهای ناپسند استفاده کنید.
• به کودک خود توجه مثبت نشان دهید.
• در صورت نیاز از کمک متخصصان کمک بگیرید.

درمان اختلال نافرمانی مقابله ای معمولاً شامل ترکیبی از درمان های زیر است:

• آموزش والدین: این نوع درمان به والدین کمک می کند تا درک کنند که چگونه با رفتارهای نافرمانی کودک خود کنار بیایند. والدین می آموزند که چگونه قوانین و انتظارات واضحی را تعیین کنند، چگونه به طور موثر با رفتارهای نافرمانی برخورد کنند و چگونه مهارت های ارتباطی مثبت را با کودک خود توسعه دهند.
• رفتار درمانی شناختی (CBT): CBT یک نوع روان درمانی است که به کودکان کمک می کند تا الگوهای فکری و رفتاری خود را تغییر دهند. CBT برای کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای می تواند برای کمک به آنها در یادگیری نحوه کنترل خشم، حل مشکلات و بهبود مهارت های اجتماعی مفید باشد.
• دارو درمانی: درمان دارویی اختلال نافرمانی مقابله ای توصیه نمی شود. با این حال، در برخی موارد، داروها ممکن است برای کمک به کنترل علائم شدیدتر، مانند پرخاشگری یا خشم مفید باشند.

اختلال نافرمانی مقابله ای در نوجوانان

اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD) یک اختلال رفتاری است که در آن نوجوان به طور مکرر و مداوم رفتارهای نافرمانی، لجبازی، پرخاشگری و خصمانه از خود نشان می دهد. این رفتارها معمولاً در خانه و در تعامل با والدین و سایر اعضای خانواده دیده می شوند، اما ممکن است در مدرسه و سایر محیط های اجتماعی نیز مشاهده شوند.

علائم اختلال ODD در نوجوانان عبارتند از:

• عصبانیت، تحریک پذیری و خشم
• لجبازی و سرپیچی از دستورات
• کینه توزی و انتقام جویانه بودن
• پرخاشگری کلامی یا فیزیکی
• عمداً کارهایی انجام دادن که باعث آزار دیگران می شود
• متهم کردن دیگران به رفتارهای نادرست

اختلال نافرمانی مقابله ای در بزرگسالان

اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD) یک اختلال رفتاری است که با رفتارهای نافرمانی، تحریک پذیری و خصومت مشخص می شود. این اختلال معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می شود، اما می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.

علائم اختلال ODD در بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• عصبانیت و تحریک پذیری بیش از حد
• بحث و جدل با دیگران، به ویژه با افرادی که قدرت دارند
• سرپیچی از قوانین یا دستورات
• عمداً دیگران را آزار دادن یا ناراحت کردن
• سرزنش دیگران برای اشتباهات خود

اختلال نافرمانی مقابله ای در بزرگسالان می تواند مشکلات زیادی در زندگی فرد ایجاد کند، از جمله:

• مشکلات در روابط شخصی و کاری
• مشکلات قانونی
• سوء مصرف مواد
• مشکلات سلامت روان

علت اختلال نافرمانی مقابله ای در بزرگسالان به طور کامل مشخص نیست، اما عوامل مختلفی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند، از جمله:

• عوامل ژنتیکی
• مشکلات عصبی
• مشکلات خانوادگی
• سوء استفاده یا غفلت در دوران کودکی

درمان اختلال ODD در بزرگسالان معمولاً شامل ترکیبی از درمان های روانشناختی و دارویی است. درمان های روانشناختی می تواند به فرد کمک کند تا مهارت های مقابله با خشم و حل مسئله را بیاموزد. داروها نیز می توانند به کاهش علائم اختلال ODD، مانند تحریک پذیری و خشم، کمک کنند.

تفاوت اختلال سلوک و نافرمانی مقابله ای

اختلال سلوک (CD) و اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه (ODD) دو اختلال رفتاری هستند که در کودکان و نوجوانان شایع هستند. هر دو اختلال با رفتارهای پرخاشگرانه و چالش‌برانگیز مشخص می‌شوند، اما تفاوت‌های مهمی بین آنها وجود دارد.

• شدت اختلال سلوک از  اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه بیش تر است و درمان قطعی ندارد و باید همواره آن را کنترل کرد در حالی که اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه قابل درمان است.
• سن شروع اختلال سلوک ۱۰ تا ۱۳ سالگی است در حالی که نافرمانی مقابله ای ۸ تا ۱۲ سالگی ایجاد می شود.

پیشگیری

پیشگیری از ODD با یک مراقبت مناسب شروع می شود. در صورت امکان، خانواده ها و مراقبانی که با آنها برخورد دارند، باید مراقب هر نوع مشکلی باشند که می تواند برای ارائه ساختار و توجه مورد نیاز از طرف والدین، موانعی را ایجاد کند.

تشخیص اولیه ODD و ADHD یک مورد الزامی برای به دست آوردن کمک برای کودک و خانواده می باشد که تا حد ممکن باید سریعا انجام شود. با مشخص شدن و درمان ODD در مراحل اولیه، توانایی کودک برای ایجاد الگوهای سالم در برخورد با سایر افراد افزایش می یابد.

منبع : اختلال بی اعتنایی و نافرمانی در کودکان و نوجوانان✔️ نافرمانی مقابله ای

داستان درمانی چیست؟ داستان درمانی یک روش درمانی مبتنی بر روایت است که از داستان برای کمک به افراد در بهبود سلامت روان خود استفاده می کند. این روش درمانی بر این باور است که داستان ها می توانند به افراد کمک کنند تا در مورد تجربیات خود معنا پیدا کنند، احساسات خود را پردازش کنند و روابط خود را بهبود بخشند.

داستان درمانی چیست؟

داستان درمانی یک روش درمانی می باشد که به افراد کمک می کند تا به یک متخصص در مسائل مربوط به زندگی خودشان باشند – و این موضوع را بپذیرند. در داستان درمانی، بر روی داستان هایی که ما ایجاد می کنیم و در زندگیمان داریم تاکید می شود.

همزمان با اینکه ما اتفاقات و تعاملات جدیدی را تجربه می کنیم، این تجربیات را به موارد معناداری تبدیل می کنیم و در نهایت، این تجربات بر روی دیدگاه ما نسبت به خودمان و دنیا تاثیر می گذارند.

ما می توانیم داستانهای مختلفی را در گذشته داشته باشیم؛ برای مثال مواردی که مربوط به عزت نفس ما، توانایی های ما، روابط ما و کار ما می باشند.

مرکز تخصصی کودک ستاره ایرانیان به کودک شما کمک می کند تا با به روز ترین روش های دنیا بدون هیچ عارضه جانبی روند سالم رشد خود را طی کند. متخصصان ما در زمینه کودک ابتدا با بهترین و سریع ترین روش ها اختلالات زمینه ای را شناسایی می کنند و درمان متناسب و تضمینی آن را ارائه می دهند. به منظور صحبت با متخصصان ما می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید.

تاریخچه

این رهیافت درمانی توسط دو درمانگر نیوزلندی به اسم های میشائیل وایت و دوید اپستون[۱] مطرح شد که معتقد بودند در نظر گرفتن افراد به عنوان عواملی مستقل از مشکلات خودشان اهمیت زیادی دارد.

داستان درمانی چیست؟ که در دهه ۱۹۸۰ مطرح شد، یک رهیافتی است که بیشتر بر روی مشورتی تاکید می کند که دارای ماهیت غیرسرزنش کننده و غیرآسیب شناختی باشد.

وایت و اپستون به این نتیجه رسیدند که برچسب نزدن به خودشان یا در نظر نگرفتن خودشان به عنوان “شکست خورده” یا “مشکل اصلی” یا عدم احساس ضعف در مورد شرایط و الگوهای رفتاری، اهمیت زیادی برای افراد دارد.

داستان درمانی می تواند فواید زیادی برای سلامت روان داشته باشد. این روش درمانی می تواند به افراد در موارد زیر کمک کند:

• بهبود عزت نفس
• کاهش استرس و اضطراب
• بهبود مهارت های ارتباطی
• حل مشکلات
• پردازش تروما

داستان درمانی برای چه افرادی مناسب است؟

داستان درمانی برای افراد با طیف وسیعی از مشکلات سلامت روان مناسب است. این روش درمانی به ویژه برای افرادی که با موارد زیر دست و پنجه نرم می کنند، مفید است:

• افسردگی
• اضطراب
• اختلالات خوردن در کودکان
• اختلالات شخصیت
• تروما

قصه درمانی برای پرخاشگری

در جنگلی بزرگ و سرسبز، اژدهایی به نام “آذر” زندگی می کرد. آذر اژدهای بسیار بزرگ و قدرتمندی بود، اما بسیار پرخاشگر و عصبانی بود. او همیشه از همه چیز عصبانی بود و به هر کسی که سر راهش قرار می گرفت، حمله می کرد.

یک روز، بچه خرس کوچولویی به نام “خرسه” در جنگل مشغول بازی بود که اژدها را دید. بچه خرسه از ترس فرار کرد، اما اژدها او را تعقیب کرد. اژدها به بچه خرسه رسید و او را گرفت. بچه خرسه خیلی ترسیده بود و شروع به گریه کرد. اژدها هم خیلی عصبانی بود و می خواست بچه خرسه را بخورد.

در همین لحظه، پیرزنی که در جنگل زندگی می کرد، از راه رسید. پیرزن با مهربانی به اژدها گفت: “چرا این بچه را می خواهی بخوری؟ او هیچ کاری با تو ندارد.”

اژدها با عصبانیت گفت: “من از همه چیز عصبانی هستم. من از همه متنفرم.”

پیرزن گفت: “اما عصبانیت و نفرت تو هیچ مشکلی را حل نمی کند. با این کار فقط خودت را اذیت می کنی.”

اژدها کمی فکر کرد و گفت: “شاید تو راست می گویی. من همیشه عصبانی هستم و از این وضعیت خسته شده ام.”

پیرزن گفت: “من می توانم به تو کمک کنم تا عصبانیت خود را کنترل کنی.”

اژدها با خوشحالی گفت: “لطفا به من کمک کن.”

پیرزن به اژدها گفت: “اول باید یاد بگیری که احساسات خود را بشناسی. وقتی عصبانی می شوی، باید بفهمی که چرا عصبانی شده ای. وقتی علت عصبانیت خود را فهمیدی، می توانی راه حلی برای آن پیدا کنی.”

اژدها به حرف های پیرزن گوش کرد و سعی کرد احساسات خود را بشناسد. او متوجه شد که گاهی اوقات از تنهایی عصبانی می شود و گاهی اوقات از اینکه نمی تواند کاری را که دوست دارد انجام دهد، عصبانی می شود.

پیرزن به اژدها گفت: “وقتی عصبانی می شوی، باید سعی کنی آرام شوی. می توانی چند نفس عمیق بکشی یا چند دقیقه در سکوت بنشینی. همچنین می توانی با کسی که دوستش داری صحبت کنی.”

اژدها تمرین کرد که وقتی عصبانی می شود، آرام شود. او متوجه شد که وقتی آرام است، بهتر می تواند فکر کند و راه حلی برای مشکل خود پیدا کند.

یک روز، اژدها و بچه خرسه دوباره همدیگر را دیدند. اژدها دیگر عصبانی نبود و با بچه خرسه مهربان بود. بچه خرسه از اینکه اژدها دیگر عصبانی نیست، خوشحال شد.

اژدها به بچه خرسه گفت: “از اینکه به من کمک کردی، متشکرم. حالا من می توانم عصبانیت خود را کنترل کنم و زندگی بهتری داشته باشم.”

بچه خرسه هم گفت: “خوشحالم که توانستم به تو کمک کنم.”

اژدها و بچه خرسه با هم دوست شدند و در جنگل با هم بازی می کردند. آنها یاد گرفته بودند که عصبانیت را با مهربانی و دوستی می توان حل کرد.

پیام قصه:

• عصبانیت یک احساس طبیعی است، اما باید آن را کنترل کرد.
• وقتی عصبانی می شویم، باید علت عصبانیت خود را بفهمیم.
• راه های زیادی برای کنترل عصبانیت وجود دارد، مانند آرام کردن خود، صحبت با کسی که دوستش داریم، یا ورزش کردن.
• مهربانی و دوستی می تواند به ما کمک کند تا عصبانیت خود را کنترل کنیم.

قصه در مورد بداخلاقی کودکان

در یک شهر کوچک، دختری به نام نگار زندگی می کرد. نگار دختری باهوش و مهربان بود، اما گاهی اوقات بداخلاقی می کرد. او وقتی چیزی را نمی خواست یا نمی توانست، بدخلق می شد و با دیگران قهر می کرد.

یک روز، نگار و مادرش برای خرید به شهر رفتند. وقتی به مغازه اسباب بازی فروشی رسیدند، نگار یک عروسک جدید دید که خیلی دوستش داشت. او از مادرش خواست که آن را برایش بخرد، اما مادرش گفت که پول کافی برای خرید آن عروسک ندارند.

نگار خیلی ناراحت شد. او شروع به گریه کرد و با مادرش قهر کرد. مادرش سعی کرد او را آرام کند، اما نگار قبول نکرد. او به مادرش گفت که او بدترین مادر دنیاست و او را دوست ندارد.

مادر نگار خیلی ناراحت شد. او می دانست که نگار عصبانی است، اما این حرف ها خیلی زشت بودند. او به نگار گفت که او را دوست دارد، اما رفتار او را دوست ندارد.

نگار بعد از مدتی آرام شد. او متوجه شد که حرف های زشتی به مادرش گفته است. او از مادرش عذرخواهی کرد و قول داد که دیگر بداخلاقی نکند.

مادر نگار هم به او قول داد که همیشه در کنارش باشد و کمکش کند تا رفتارش را بهتر کند.

از آن روز به بعد، نگار تلاش کرد تا رفتارش را تغییر دهد. او سعی کرد بیشتر صبر کند و با دیگران مهربان باشد. او همچنین یاد گرفت که وقتی عصبانی می شود، قبل از حرف زدن، چند دقیقه فکر کند.

نگار کم کم توانست رفتارش را بهتر کند. او دیگر بداخلاقی نمی کرد و با دیگران دوست بود. او خوشحال بود که یاد گرفته است چگونه رفتارش را کنترل کند.

نتیجه

بداخلاقی یک رفتار طبیعی در کودکان است. همه ی کودکان گاهی اوقات بداخلاقی می کنند. اما مهم است که والدین به کودکان خود کمک کنند تا رفتارشان را کنترل کنند. والدین می توانند با صبر و مهربانی، به کودکان خود کمک کنند تا یاد بگیرند چگونه با احساسات خود کنار بیایند و رفتار مناسبی داشته باشند.

پیشنهاد مشاور: قصه شب برای کودکان هشت ساله

قصه کودکانه در مورد دعوا نکردن

در جنگلی زیبا، دو دوست به نام‌های گلابی و سیب زندگی می‌کردند. آنها از بچگی با هم بزرگ شده بودند و همیشه با هم بازی می‌کردند. آنها هر دو دوست خوبی برای هم بودند و همیشه به هم کمک می‌کردند.

یک روز، گلابی و سیب در حال بازی در جنگل بودند که به یک درخت پر از میوه رسیدند. آنها هر دو میوه‌ها را دیدند و خیلی خوششان آمد. گلابی گفت: «وای چه میوه‌های خوشمزه‌ای! من خیلی دوست دارم یکی از آنها را بخورم.»

سیب هم گفت: «من هم همینطور. من خیلی گرسنه‌ام.»

گلابی و سیب شروع کردند به بالا رفتن از درخت تا میوه‌ها را بچینند. آنها هر دو می‌خواستند میوه‌های بالای درخت را بچینند، اما درخت خیلی بلند بود.

گلابی گفت: «من می‌روم بالا و میوه‌ها را می‌چینم.»

سیب گفت: «نه، من می‌روم بالا. من از تو بلندترم و می‌توانم راحت‌تر میوه‌ها را بچینم.»

گلابی و سیب شروع کردند به دعوا کردن. آنها هر دو می‌خواستند میوه‌ها را بچینند و حاضر نبودند که با هم تقسیم کنند.

در همین حین، یک پرنده از بالای درخت پرواز کرد و گفت: «چرا با هم دعوا می‌کنید؟ میوه‌ها برای همه هستند. شما می‌توانید با هم تقسیم کنید.»

گلابی و سیب از حرف پرنده خجالت کشیدند. آنها فهمیدند که دعوا کردن کار اشتباهی است.

گلابی گفت: «تو راست می‌گویی. ما می‌توانیم با هم تقسیم کنیم.»

سیب هم گفت: «بله، ما باید با هم دوست باشیم.»

گلابی و سیب با هم میوه‌ها را چیدند و با هم خوردند. آنها خیلی خوشحال بودند که با هم دوست شده‌اند و دیگر دعوا نمی‌کنند.

داستان کودکانه درباره خوب حرف زدن

در جنگل سرسبز و پر درختی، خرس کوچولوی مهربانی زندگی می کرد. خرس کوچولو خیلی دوست داشت با دوستانش بازی کند و با آنها حرف بزند. اما او خیلی خوب حرف نمی زد و گاهی اوقات حرف های بدی می زد.

یک روز، خرس کوچولو با کلاغ دوست شد. کلاغ خیلی خوش صحبت بود و خیلی خوب حرف می زد. خرس کوچولو خیلی از حرف های کلاغ خوشش می آمد و از او می خواست که به او کمک کند تا خوب حرف بزند.

کلاغ قبول کرد که به خرس کوچولو کمک کند. او هر روز با خرس کوچولو تمرین می کرد. آنها با هم داستان می خواندند، شعر می گفتند و با هم صحبت می کردند.

با گذشت زمان، خرس کوچولو بهتر و بهتر حرف زد. او دیگر حرف های بدی نمی زد و همیشه با دوستانش با احترام حرف می زد.

یک روز، خرس کوچولو و کلاغ در حال بازی بودند که یک گرگ بزرگ را دیدند. گرگ به سمت آنها آمد و گفت: «من شما را می خورم!»

خرس کوچولو خیلی ترسیده بود، اما او یاد گرفت که خوب حرف بزند. او با صدای بلند به گرگ گفت: «تو نمی توانی ما را بخوری! ما خیلی قوی هستیم.»

گرگ از حرف های خرس کوچولو ترسید و فرار کرد. خرس کوچولو و کلاغ از اینکه توانستند گرگ را فراری دهند، خیلی خوشحال بودند.

خرس کوچولو از کلاغ خیلی تشکر کرد. او گفت: «اگر تو به من کمک نمی کردی، نمی توانستم گرگ را فراری دهم.»

کلاغ گفت: «خوشحالم که توانستم به تو کمک کنم.»

خرس کوچولو و کلاغ با هم دوستی خود را ادامه دادند و همیشه با احترام با هم حرف می زدند.

منبع : داستان درمانی چیست؟ ✔️ روشی موثر برای بهبود سلامت روان

اضطراب جدایی در مهد کودک مسئله ای است ک تمام کودکان هنگامی که اولین بار وارد مهد کودک می شود، آن را تجربه می کنند. رفتن به مهد کودک برای اولین بار در واقع یک چالش بی سابقه برای کودکان است، در این شرایط اولین کاری که باید انجام دهید این است که هنگام ورود به مهد کودک با اضطراب جدایی مقابله کنید و راهکارهای مقابله را یاد خود و کودکتان دهید.

اضطراب جدایی در مهد کودک یکی از مشکلات شایع در کودکان پیش دبستانی است. این اضطراب زمانی رخ می دهد که کودک از جدایی از والدین خود، خواهر و برادر خود یا سایر افراد مهم در زندگی خود احساس ناراحتی یا ترس می کند. اضطراب جدایی می تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشتر در کودکان بین ۱۸ تا ۳۰ ماهگی مشاهده می شود.

علل اضطراب جدایی

علل اضطراب جدایی در مهد کودک متعدد است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• عوامل ژنتیکی: برخی از کودکان به طور ژنتیکی مستعد اضطراب هستند.
• تجارب گذشته: کودکانی که در گذشته تجربه های اضطراب آور یا آسیب زا داشته اند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به اضطراب جدایی باشند.
• شرایط محیطی: شرایط محیطی مانند جدایی از والدین در سنین پایین یا تغییر مکان زندگی می تواند خطر ابتلا به اضطراب جدایی را افزایش دهد.

علائم اضطراب جدایی

علائم اضطراب جدایی در مهد کودک می تواند شامل موارد زیر باشد:

• گریه کردن، فریاد زدن یا جیغ زدن هنگام جدایی از والدین
• اضطراب، بی قراری یا پرخاشگری
• ترس از خوابیدن به تنهایی
• کاهش اشتها یا وزن
• اختلال در خواب یا کابوس

کاهش اضطراب جدایی در مهد کودک

اگر کودک شما از اضطراب جدایی رنج می برد، می توانید با انجام اقدامات زیر به او کمک کنید:

• بگذارید بچه ها عشق و دلتنگی شما را احساس کنند. در واقع عشق و دلتنگی متقابل هستند، وقتی برای اولین بار فرزندانمان را ترک می کنیم تا به سر کار برویم، وقتی بچه هایمان برای اولین بار ما را ترک می کنند تا به مدرسه بروند. ما نیز مانند بچه ها دوران سخت از شیر گرفتن روانی را دوباره تجربه خواهیم کرد.
• یکی از وسایل راحتی مورد علاقه فرزندتان را بیاورید. این می تواند یک اسباب بازی مورد علاقه یا پتویی باشد که او را در محیط جدیدش با حس خانه و خانواده راحت و گرم می کند.
• بچه ها را با محیط آشنا کنید. اجازه دهید کودکان با محیط جدید و مراقبین آشنا شوند، با کودکان جدید آشنا شوند و بر ناآشنایی غلبه کنند.
• رو در رو خداحافظی کنید، لبخند و تشویق را برای بچه ها بگذارید و در مورد زمان دقیق ملاقات مجدد توافق کنید. بدون خداحافظی او را ترک نکنید و غمگین و نگران رفتار نکنید و کودک را به اشتباه تصور کند که رها شده است یا شروع بدی است و غیره.
• زمان توافق شده با فرزندان خود را حفظ کنید و شادی با هم بودن را دوباره تجربه کنید. نیاز فرزندتان به عشق را برآورده کنید، اجازه دهید احساساتی که برای یک روز سرکوب شده اند را کاملا رها کند و به او کمک کنید تا احساساتش را تنظیم کند تا بتواند عشق شما را تجربه کند.
• از نکات بد اجتناب کنید. وقتی بچه شیطون یا نافرمان است، نگویید: اگر دوباره نافرمان شدی، تو را به مهد کودک می فرستم… این گونه حرف ها باعث می شود که کودک از مهد بترسد و اضطراب جدایی در هنگام ورود به مهد کودک تشدید شود.
• کتاب های تصویری می توانند به شما و فرزندتان کمک کنند تا قبل از ورود به مهدکودک بر موانع روانی غلبه کنید

قصه در مورد ترس کودکان

1. جغد کوچک، شودل
2. بوسه جادویی، پین
3. فراموش کردم بگویم دوستت دارم، ماس
4. “من به مهد کودک نمی روم” استفانی بلک
5. تام به مهد کودک می رود، ماری آلینا باروین

چند نکته مهم برای کاهش اضطراب جدایی در مهد کودک

• به کودک خود اجازه دهید در مورد احساسات خود صحبت کند. به او بگویید که طبیعی است که گاهی اوقات احساس ترس یا ناراحتی کند.
• به کودک خود کمک کنید تا مهارت های مقابله ای را بیاموزد. به او آموزش دهید که چگونه با احساسات منفی خود کنار بیاید.
• از ایجاد انتظارات غیرواقعی خودداری کنید. انتظار نداشته باشید که کودک شما بلافاصله از اضطراب جدایی خلاص شود. به او زمان و حمایت لازم را بدهید.

با رعایت این نکات می توانید به کودک خود کمک کنید تا بر اضطراب جدایی خود غلبه کند و از تجربه مهد کودک لذت ببرد.

اضطراب جدایی در نوزادان

اضطراب جدایی در نوزادان، یک مرحله طبیعی از رشد عاطفی آنها است که معمولاً از ۶ ماهگی شروع می‌شود و در ۳ سالگی به اوج خود می‌رسد. در این مرحله، نوزادان شروع به درک مفهوم جدایی می‌کنند و از اینکه والدین خود را از دست دهند، می‌ترسند.

علائم اضطراب جدایی در نوزادان عبارتند از:

• گریه کردن و ناآرامی هنگام جدا شدن از والدین
• بهانه‌گیری و مقاومت در برابر رفتن به مهدکودک یا نزد مراقب دیگر
• ترس از غریبه‌ها
• دیدن کابوس‌های شبانه با مضمون جدایی
• تکرر ادرار یا مدفوع
• بی‌اشتهایی یا پراشتهایی

اضطراب جدایی در نوزادان معمولاً با گذشت زمان و افزایش اعتماد به نفس آنها، کاهش می‌یابد. با این حال، اگر علائم اضطراب جدایی در نوزاد شما شدید باشد یا بیش از ۶ ماه طول بکشد، ممکن است نشانه‌ای از اختلال اضطراب جدایی باشد.

پسرم میره مهد گریه میکنه چیکار کنم

گریه کردن پسر شما در مهد کودک یک واکنش طبیعی است. بسیاری از کودکان در سنین پیش دبستانی از جدا شدن از والدین خود می ترسند. این ترس می تواند به دلایل مختلفی مانند اضطراب جدایی، عدم آشنایی با محیط مهد کودک یا نگرانی از اینکه والدینشان را دوست نداشته باشند، باشد.

در اینجا چند نکته وجود دارد که می توانید برای کمک به پسر خود برای سازگاری با مهد کودک انجام دهید:

• از قبل با او در مورد مهد کودک صحبت کنید. به او بگویید که مهد کودک یک مکان امن و سرگرم کننده است که در آن می تواند با کودکان دیگر بازی کند، یاد بگیرد و دوستان جدید پیدا کند.
• او را به مهد کودک ببرید تا قبل از شروع کلاس ها از محیط آن بازدید کند. آماده کردن کودک برای مهدکودک تا با مربیان و کودکان دیگر آشنا شود و احساس امنیت بیشتری کند.
• در روزهای اول، او را به مهد کودک ببرید و در آنجا بمانید تا آرام شود. سپس، به تدریج زمان حضور خود را در مهد کودک کاهش دهید.
• به او اطمینان دهید که هر روز به دنبال او می آیید. این به او کمک می کند تا احساس امنیت بیشتری کند.
• اگر پسر شما گریه می کند، سعی کنید خونسرد باشید و آرامش خود را حفظ کنید. با او صحبت کنید و به او بگویید که می دانید احساس ناراحتی می کند. به او اطمینان دهید که به زودی آرام می شود.

در صورتی که گریه پسر شما شدید باشد یا بیش از چند روز ادامه داشته باشد، با پزشک یا یک متخصص کودک مشورت کنید. ممکن است مشکل دیگری وجود داشته باشد که نیاز به درمان داشته باشد.

در اینجا چند نکته اضافی وجود دارد که می توانید امتحان کنید:

• یک عروسک یا اسباب بازی مورد علاقه او را در مهد کودک بگذارید تا احساس امنیت بیشتری کند.
• با مربیان مهد کودک صحبت کنید و از آنها بخواهید که به پسر شما کمک کنند تا با محیط جدید سازگار شود.
• اگر پسر شما نگران چیزی در مورد مهد کودک است، مانند اینکه آیا غذا دوست دارد یا نه، با مربیان صحبت کنید تا ببینید آیا می توانند در این زمینه به او کمک کنند.

پیشنهاد مشاور: ۵ نشانه که کودک شما اضطراب جدایی دارد

با بچه ای که مهد نمیره چه کنیم

بچه هایی که مهد نمی روند معمولاً از جدایی از والدین خود می ترسند. این ترس می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، مانند:

• ترس از ناشناخته ها
• ترس از اینکه تنها باشند
• ترس از اینکه مورد آزار و اذیت قرار گیرند
• ترس از اینکه والدینشان را از دست بدهند

برای کمک به بچه ای که مهد نمی رود، باید ابتدا علت ترس او را شناسایی کنید. سپس، می توانید با استفاده از راهکارهای زیر، به او کمک کنید تا بر ترس خود غلبه کند:

• با کودک خود در مورد ترس هایش صحبت کنید. به او اطمینان دهید که ترس او طبیعی است و شما در کنار او هستید تا به او کمک کنید.
• محیط مهد کودک را برای کودک خود آشنا کنید. قبل از اینکه او را به مهد کودک ببرید، چند بار با او به مهد کودک بروید و اجازه دهید محیط را ببیند و با مربیان آشنا شود.
• از وسایل مورد علاقه کودک خود در مهد کودک استفاده کنید. این کار به کودک کمک می کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد.
• در روزهای ابتدایی، در مهد کودک بمانید تا کودک شما به محیط عادت کند. سپس، به تدریج زمان حضور خود را در مهد کودک کاهش دهید.
• به کودک خود قول دهید که هر روز به دنبالش خواهید آمد. این کار به او کمک می کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد.

اگر کودک شما با وجود تلاش های شما، همچنان از مهد کودک رفتن امتناع می کند، بهتر است با یک روانشناس کودک مشورت کنید. روانشناس می تواند به شما کمک کند تا علت ترس کودک خود را شناسایی کنید و راهکارهای موثرتری برای کمک به او پیدا کنید.

منبع : اضطراب جدایی در مهد کودک ✔️۱۳ راهکارهای روانشناسی

سوگ در کودکان یک فرآیند طبیعی است که می تواند به روش های مختلفی بروز کند. مهم است که والدین و مراقبان بتوانند علائم سوگ در کودکان را تشخیص دهند و به آنها کمک کنند تا این فرآیند را به سلامت طی کنند.

همیشه مرگ در جامعه به عنوان یک موضوع  ناخوشایند برای بحث و گفت و گو بوده است. وقتی صحبت از مرگ و یا مردن پیش می آید، بیشتر بزرگ تر ها از آن طفره می روند و با گفتن این که؛ بحث درباره ی این مسئله با افراد جوان تر، صلاحیت ندارد، با یک معذرت خواهی خود را از آن جو کنار می کشند. به نظر می آید که صحبت در مورد مرگ، ناراحتی، استرس، پریشانی و رفتاری بازدارنده را در افراد بزرگتر برمی انگیزد.

به تازگی شاهد هستیم که همه ی افراد این موضوع را قبول دارند که ؛ بحث کردن درباره ی مرگ به افراد کمک می کند که آن را به عنوان بخشی از زندگی بپذیرند و تلاش کنند بر احساس هایی که در اثر تصور مرگ  در آن ها رسوخ می کند، مقابله کنند. 
برای مطالعه بیشتر: سوگ و کودکان

علائم سوگ در کودکان

علائم سوگ در کودکان می تواند متفاوت باشد و بسته به سن، شخصیت و شرایط کودک متفاوت است. برخی از علائم رایج سوگ در کودکان عبارتند از:

• گریه و زاری
• عصبانیت و پرخاشگری
• افسردگی و انزوا
• مشکلات خواب و اشتها
• مشکلات تحصیلی
• رفتارهای نامناسب

اگر کودک شما علائم سوگ شدید یا طولانی مدت را نشان می دهد، مهم است که از یک متخصص کمک بگیرید. یک متخصص می تواند به شما کمک کند تا علائم سوگ کودک خود را درک کنید و راهکارهایی برای کمک به کودک خود ارائه دهد.

به این منظور می توانید با مرکز تخصصی کودک ستاره ایرانیان شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید.

 

عوامل سوگ و عزاداری در کودکان

کودکان در زندگی روزمره ی خود درجات متفاوتی از سوگ را تجربه می کنند . تنها سوگ یکی از اعضای خانواده یا اقوام نزدیک نیست که باعث می شود که کودکان با رویداد مرگ مواجه شوند . در صورتی که اتفاق های بی شمار دیگری نیز وجود دارند که با اینکه کوچک و بی اهمیت به نظر می رسند، ولی برای کودکان مهم و قابل توجه می باشند . به آن دلیل که امکان دارد، کودکان توانمندی کافی در بیان کردن هیجانات درونی خود را نداشته باشند ، چنین امری ؛ درک یک کودک عزادار و کمک به او از طریق بزرگسالان با مشکل مواجه می کند .

تعدادی از رویدادهایی که کودکان را با واکنش سوگ مواجه می کند ، عباررتند از ؛

• مرگ والدین و اقوام
• مرگ حیوانات خانگی
• طلاق والدین
• نبود یک یا هر دو والد به دلایلی غیر از طلاق
• نقل مکان و مهاجرت
• آزار جنسی
• از دست دادن وسایل شخصی و اسباب بازی ها
• از دست دادن یا نداشتن توانایی و مهارتی خاص
• حوادث و بلایای طبیعی مثل سیل ، زلزله و از دست دادن خانه و مدرسه بر اثر آن
• مجروح شدن والدین و بستری شدن طولانی مدت آن ها در بیمارستان

مراحل درمان سوگ 

• شوک و انکار ( احساس کرختی ، بهت و گیجی ، ناباوری )
• خشم ، اعتراض ، احساس آشفتگی ، دل خوری
• نا امیدی و در هم ریختگی ( بی قراری ، گریه ، احساس گناه ، احساس تنهایی )
• بهبودی و سازمان یابی مجدد

درمان سوگ حل نشده

درمان سوگ حل نشده کودکان می تواند به آنها کمک کند تا احساسات خود را پردازش کنند و به زندگی عادی خود بازگردند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشاوره فردی یا خانوادگی: یک درمانگر می تواند به کودک کمک کند تا در مورد احساسات خود صحبت کند و راه های سالمی برای بیان آنها پیدا کند.
• گروه های حمایتی: گروه های حمایتی می تواند به کودکان کمک کند تا با افرادی که تجربه های مشابهی دارند ارتباط برقرار کنند و احساس تنهایی نکنند.
• درمان بازی: درمان بازی می تواند به کودکان کمک کند تا احساسات خود را به صورت نمادین بیان کنند.

توضیح مرگ برای کودکان

اولین قدم این است که خودتان آماده باشید. مرگ یک موضوع احساسی است، بنابراین مهم است که قبل از صحبت با کودک خود، احساسات خود را پردازش کنید. اگر خودتان هنوز با مرگ کنار نیامده‌اید، ممکن است نتوانید به کودک خود کمک کنید.

وقتی احساس آمادگی کردید، با کودک خود در یک مکان آرام و خصوصی صحبت کنید. به او بگویید که قرار است در مورد چیزی صحبت کنید که ممکن است برایش سخت باشد.

1. از زبان ساده استفاده کنید: از زبانی ساده و قابل فهم برای کودک خود استفاده کنید. از اصطلاحات پیچیده یا استعاره‌ای استفاده نکنید.
2. توضیحی متناسب با سن کودک ارائه دهید: کودکان در سنین مختلف، درک متفاوتی از مرگ دارند. کودکان خردسال ممکن است فکر کنند که مرگ یک خواب طولانی است. کودکان بزرگ‌تر ممکن است بفهمند که مرگ پایان زندگی است، اما ممکن است هنوز درک کاملی از آن نداشته باشند.
3. به سوالات کودک پاسخ دهید: به سوالات کودک خود صریح و صادقانه پاسخ دهید. اگر نمی‌دانید پاسخ یک سوال را چه بگویید، به کودک خود بگویید که نمی‌دانید، اما قول دهید که بعداً به او پاسخ دهید.
4. به کودک خود اطمینان دهید که او تنها نیست: به کودک خود اطمینان دهید که او تنها نیست و دیگران هم عزیزان خود را از دست داده‌اند. به او بگویید که شما همیشه در کنار او هستید و به او کمک می‌کنید تا با مرگ کنار بیاید.
5. درک کنید که ممکن است کودک شما واکنش‌های مختلفی نشان دهد: کودکان ممکن است به مرگ به روش‌های مختلفی واکنش نشان دهند. برخی از کودکان ممکن است آرام باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است گریه کنند، عصبانی شوند یا رفتارهای غیرمنتظره‌ای از خود نشان دهند. این واکنش‌ها طبیعی هستند و به این معنا نیست که کودک شما مشکلی دارد.
6. به کودک خود زمان بدهید:  درک مرگ و کنار آمدن با آن زمان می‌برد. به کودک خود زمان بدهید تا احساسات خود را پردازش کند.
7. به کودک خود کمک کنید تا در مراسم یادبود یا خاکسپاری شرکت کند: اگر کودک شما مایل است، به او اجازه دهید در مراسم یادبود یا خاکسپاری شرکت کند. این کار می‌تواند به او کمک کند تا مرگ عزیزش را درک کند.
8. اگر کودک شما به کمک بیشتری نیاز دارد: اگر کودک شما به کمک بیشتری برای کنار آمدن با مرگ نیاز دارد، از یک متخصص کمک بگیرید. یک متخصص می‌تواند به کودک شما کمک کند تا احساسات خود را پردازش کند و با مرگ عزیزش کنار بیاید. به این منظور می توانید با مرکز تخصصی کودک ستاره ایرانیان شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید.

برخورد با سوگ کودک

نکته هایی که پدر و مادر در برخورد با واکنش سوگ کودکانشان باید عمل کنند ؛

• با کودک خود در مورد مرگ عزیز صحبت کنید. به کودک خود بگویید که چه اتفاقی افتاده است و آنچه را که احساس می کند، بپذیرید.
• به کودک خود فرصت دهید تا احساسات خود را بیان کند. به کودک خود اجازه دهید تا گریه کند، عصبانی شود، یا هر احساس دیگری که دارد را بیان کند.
• به کودک خود حمایت و عشق خود را نشان دهید. به کودک خود بگویید که او را دوست دارید و همیشه در کنار او هستید.
• به کودک خود کمک کنید تا به یاد عزیز خود بماند. می توانید با صحبت در مورد عزیز، عکس ها و فیلم ها را به اشتراک گذاشتن، یا انجام فعالیت هایی که کودک با عزیز خود انجام می داد، به کودک خود کمک کنید تا به یاد عزیز خود بماند.
• همان گونه که فرزندان شما دوره های رشد و بلوغ را طی می کنند ، به تناسب افزایش سن ، سوال هایی که پاسخ های پیچیده تری دارند را مطرح می کنند.
• مناسب ترین راه برای آموزش بهداشت روحی در مقابله با مرگ عزیزان ، زمانی می باشد که رویدادی اتفاقی در ارتباط با مرگ یک موجود رخ می دهد. خواه این موجود زنده، حشره ای مانند مگس یا مورچه باش ، یا یک پرنده یا حیوانی دیگر باشد. همین اتفاق باعث می شود که فرزند شما، مردن موجود زنده را از نزدیک ببیند، تا وقتی که در زندگی خود با مرگ انسان ها، به خصوص مرگ عزیزان خود مواجه شد، آمادگی روحی و احساسی و عاطفی لازم را برای قبول داشتن این رویداد داشته باشد.
• در این هنگام بهتر این است که بزرگتر ها، توجه کودک  را به خاطرات و وقایعی که از مردن حشرات و حیوان و پرندگان داشته است جلب کنند.

اثر سوگ در کودکان چیست

سوگ در کودکان می تواند تأثیرات عمیقی بر آنها داشته باشد، هم از نظر عاطفی، هم فکری، هم جسمی و هم اجتماعی.

• از نظر عاطفی، کودکان ممکن است احساس غم، اندوه، خشم، گناه، ترس یا ناامیدی کنند. آنها ممکن است گریه کنند، عصبانی شوند، یا منزوی شوند. آنها ممکن است در خواب یا تمرکز مشکل داشته باشند.
• از نظر فکری، کودکان ممکن است در درک مفهوم مرگ مشکل داشته باشند. آنها ممکن است فکر کنند که فرد فوت شده هنوز زنده است یا اینکه او را دوباره خواهند دید. آنها ممکن است سؤالات زیادی در مورد مرگ داشته باشند.
• از نظر جسمی، کودکان ممکن است در اشتها، خواب، یا انرژی خود تغییر داشته باشند. آنها ممکن است دچار مشکلات گوارشی یا سردرد شوند.
• از نظر اجتماعی، کودکان ممکن است از دوستان یا خانواده خود فاصله بگیرند. آنها ممکن است در مدرسه یا فعالیت های دیگر مشکل داشته باشند.

واکنش های کودکان به سوگ بسته به سن آنها متفاوت است. کودکان نوپا ممکن است گیج و سردرگم باشند. آنها ممکن است از دست دادن فرد عزیز خود را درک نکنند. کودکان پیش دبستانی ممکن است رفتارهای پس رونده مانند خیس کردن رختخواب یا مکیدن شست را نشان دهند. کودکان مدرسه ای ممکن است احساس غم، اندوه یا خشم کنند. نوجوانان ممکن است احساس گناه یا خشم شدید داشته باشند.

پیشنهاد مشاور: برخورد مناسب با سوگ در کودکان هنگام بلایا

همدردی و همراهی در احساسات کودکان

همانطور که ما بزرگسالان موقع اتفاق افتادن یک واقعه ی مصیبت بار به کسی نیاز داریم که با او همدردی کنیم و غم خود را به او بگوییم . کودکان نیز وقتی که استرس دارند ، تمایلی به بیان احساسات خود به دیگران ندارند. والدین بهتر است که شرایط و موقعیت هایی را فراهم کنند که کودکان بتوانند استرس ها، ناراحتی ها و درد و دل های خود را به آسانی بیرون بریزند.

به همین دلیل، نقش پدر و مادر در تلطیف و تعدیل احساسات کودک، بسیار حساس است . والدین نباید کودک را هنگام غم و اندوهشان تشویق و تثبیت کنند و همین طور نباید به احساست واقعی آن ها بی توجه باشند یا آن ها را مورد تمسخر گیرند ، بلکه باید نسبت شایسته ای بین هم دلی و هم حسی و خارج کردن کودک از این فضای اندوهگین برقرار سازند.

در این قسمت فهرستی از توصیه هایی که از روش های علمی کسب شده اند، به والدینی که کودکانشان با استرس فقدان مواجه شده اند بیان می شود . با استفاده و به کار گیری این توصیه ها ، می توان گام هایی در تأمین بهداشت روانی این گونه کودکان برداشت.

 

باید ها ( اقدامات تجویزی)

• باید به کودکان با مشاهده ی روز مره ی آن ها با مردن گیاهان و حیوانات و … با توجه به قابلیت درک و فهمشان کمک کرد که به تدریج با مفاهیمی چون مرگ و مردن آشنا شوند .
• هنگام مرگ ، باید بزرگسالان، کودکان را تشویق کنند که بتوانند احساس خود را نسبت به مرگ بیان کنند و بگویند چه فکری می کنند و چه می دانند .
• هنگام برخورد با مرگ عزیزان ، باید به پرسش های کودکان مطابق با قدرت درک و فهمشان و به صورت واقع بینانه و توأم با آرامش و صادقانه و بدون احساسات افراطی پاسخ داد .
• باید کودکان را از این جهت که مرگ ؛ تنبیهی در مقابل رفتار غلط آن ها نیست و رنج و مرگ را نباید با مجازات یا گناه و تنبیه الهی مرتبط ساخت ، اطمینان خاطر داد .
• باید به کودکان اجازه دهید، احساسات خود را در مورد مرگ عزیزانشان به صورت آزادانه بیان کنند.
• اگر کسی که فوت شده است را کودک بسیار دوست می داشته ، باید تلاش کرد که شرایط زیستی و محیطی سابق برای کودک مهیا شود، زیرا کودکان برای کنار آمدن با اتفاق های تنش زا به ثبات نیاز دارند .
• توجیه و تفسیر مرگ عزیزان باید با سن، جنس، فرهنگ ، اعتقادات و تفاوت های فردی کودکان متناسب باشد .
• باید در غم و اندوه خانواده ، کودکان را سهیم ساخت و صادقانه احساس غم و اندوه خود را به آن ها گفت .
• باید به کودکان اجازه داد که غم و ناراحتی خود را به هر روشی که می خواهند مانند ؛ گریه، بازی، خشم، احساس گناه، ناامیدی، ابراز محبت و … بیرون بریزند. زیرا کودکانی که مدام « فقدان » را انکار می کنند و در نشان دادن علائم و تخلیه ی احساسات خود تلاشی ندارند ، امکان دارد که این فرایند را به تأخیر بیندازند که این مقاومت خود نیز آسیب زننده می باشد .
• کودکان، مرحله های تحولی سوگواری و انبوه ( شوک ، خشم ، پر حرفی ، افسردگی و پذیرش ) را باید به سرعت و با روشی خاص طی کنند ( از طریق تخیل ، بازی ، تصورات جایگزینی ، رویاهای ساختگی ) .
• در مواقع بحرانی مرگ و سوگواری ، باید انعطاف بیشتری نسب به خواسته های کودکان نشان داد.
• کودک باید در گفتن تخیلات درونی خود، ترس هایش و احساسات خود آزاد باشد و از هر فرصتی بتواند برای درد و دل کردن و یاد آوری شخص فوت شده استفاده کند.

منبع : سوگ در کودکان✔️ علائم و درمان تخصصی روانشناس