افراد درگیر این فوبیا ترس شدیدی از اجسام بزرگ (megalophobia) مانند آسمان خراش ها، هواپیماها و مجسمه های بزرگ دارند. مانند سایر فوبیاهای خاص، ترس از اجسام بزرگ نیز با مواجهه درمانی قابل درمان است.

ترس از اجسام بزرگ| مگالوفوبیا چیست؟

مگالوفوبیا یا ترس از اجسام بزرگ نوعی اختلال اضطرابی است که در آن فرد ترس شدیدی از اشیاء بزرگ را تجربه می کند. فرد مبتلا به فوبیا اجسام بزرگ وقتی به اشیاء بزرگ مانند ساختمان‌های بزرگ، مجسمه‌ها، حیوانات و وسایل نقلیه فکر می‌کند یا در اطراف آن قرار می‌گیرد، ترس و اضطراب شدیدی را تجربه می‌کند. آن ها اغلب از حضور در موقعیت ها یا مکان هایی که دارای اشیاء بزرگ هستند اجتناب می کنند.

افراد مبتلا به مگالوفوبیا از چه نوع اجسام بزرگی می ترسند؟

اشیاء زیر می‌توانند باعث ایجاد ترس و اضطراب شدید در افراد مبتلا به ترس از اجسام بزرگ شوند:

• ساختمان های بلند مانند آسمان خراش ها.
• مجسمه ها و بناهای تاریخی بزرگ.
• شرایط طبیعی بزرگ یا وسیع مانند کوه ها، آتشفشان ها، دریاچه ها و اقیانوس ها.
• قایق ها، کشتی ها و لنج های بزرگ.
• وسایل نقلیه بزرگ مانند قطار و اتوبوس.
• فضاهای بزرگ یا وسیع، مانند داخل استادیوم.
• حیوانات بزرگ مانند فیل و نهنگ.

از آنجایی که انواع زیادی فوبیا وجود دارد، تشخیص آن ها کمی چالش برانگیز است. افرادی که مبتلا به ترس از اجسام بزرگ هستند معمولاً از بیش از یک نوع جسم بزرگ می ترسند. فوبیای دیگری وجود دارد که با ترس از چیزی که اتفاقاً بزرگ است مشخص می شود، اما اندازه آن اهمیت خاصی ندارد. 

به عنوان مثال، اگر به طور خاص ترس شدیدی از اقیانوس دارید (که یک «شیء» بزرگ است)، ممکن است به تالاسوفوبیا، ترس از اقیانوس و نه ترس از اجسام بزرگ مبتلا باشید. اگر ترس شدیدی را تجربه می کنید، مهم است که به روانشناس مراجعه کنید تا بتوانید تشخیص و درمان مناسب را دریافت کنید.

ترس از اجسام بزرگ چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

مانند سایر فوبیاها، مگالوفوبیا می تواند هر فردی را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. فوبیای خاص، مانند ترس از اجسام بزرگ، بیشتر در کودکان ایجاد می شود و در نوجوانان و بزرگسالان جوان آشکار می شود، متاسفانه زنان بیشتر احتمال دارد به فوبیای خاص مبتلا شوند.

آیا ترس از اجسام بزرگ شایع است؟| ترس از مجسمه

محققان هنوز تعداد دقیق افراد مبتلا به مگالوفوبیا را نمی‌دانند، که به احتمال زیاد به این دلیل است که بسیاری از افراد مبتلا به فوبیای خاص مانند فوبیا اجسام بزرگ به دنبال درمان برای فوبیای خود نیستند. فوبیای خاص، به طور کلی تقریباً 7 تا 10 درصد از مردم را درگیر می کنند.

علائم و نشانه های ترس از اجسام بزرگ چیست؟

افراد مبتلا به فوبیا اغلب برای اجتناب از موقعیت‌هایی که شامل چیزی است که از آن می‌ترسند، نهایت تلاششان را می‌کنند. اگر فرد مبتلا به ترس از اجسام بزرگ نتواند از اشیاء بزرگ دوری کند و نزدیک اجسام بزرگ باشد، ممکن است علائم زیر را تجربه کند:

• ترس و اضطراب شدید
• ضربان قلب سریع
• تنگی نفس
• دل درد
• خشک شدن
• سردرد
• احساس سرگیجه و سبکی سر
• حالت تهوع
• میل شدیدی برای فرار از موقعیت

چه چیزی باعث فوبیا اجسام بزرگ می شود؟

محققان مطمئن نیستند که دقیقاً چه چیزی باعث ترس از اجسام بزرگ می شود. آن ها بر این باورند که داشتن تجربه منفی یا آسیب زا که شامل یک شی بزرگ می شود ممکن است باعث فوبیا اجسام بزرگ شود.

ترس از اجسام بزرگ چگونه تشخیص داده می شود؟| ترس از مجسمه

ترس از اجسام بزرگ از طریق یک سری سوالات کامل در مورد تاریخچه، تجربیات و علائم فرد تشخیص داده می شود. فرد معمولاً باید حداقل شش ماه ترس و اضطراب مداوم از اجسام بزرگ را تجربه کرده باشید تا تشخیص داده شود که مبتلا به ترس از اجسام بزرگ هستید.

روانشناس شما احتمالاً از معیارهای موجود در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، انتشار یافته توسط انجمن روان‌پزشکی آمریکا، برای تشخیص ترس از اجسام بزرگ استفاده می شود. علاوه بر این روانشناس یا مشاور مشکلات جسمانی یا روانی دیگر را نیز بررسی می کند.

به طور کلی، فوبیا حداقل چهار معیار برای تشخیص دارد که عبارتند از:

• ترس شدید و غیرمنطقی : ترس شدید و غیرطبیعی از یک شی یا موقعیت پایدار 
• اضطراب شدید: فردی که فوبیا دارد، تمایل دارد از موقعیت‌ها یا تجربیاتی که در آینده او را به ترس هایش روبرو می کند دوری کند.
• اجتناب : بسیاری از افرادی که فوبیا دارند به طور فعال از شی یا موقعیت ترسناک اجتناب می کنند. برخی برای اجتناب از چیزی که از آن می ترسند، افراطی عمل می کنند.
• فوبیا با فعالیت های روزمره تداخل می کند: ترسی که فرد تجربه می کند باعث می شود که فرد زندگی روزمره خود را به شدت محدود کند.

آیا آزمایشی برای تشخیص فوبیا اجسام بزرگ وجود دارد؟

هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص ترس از مجسمه و اجسام بزرگ وجود ندارد. درعوض، مشاور از شما سؤالاتی در مورد سابقه، علائم و تجربیات مربوط به ترس شما از اجسام بزرگ می‌پرسد تا ارزیابی کند که آیا شما به ترس از اجسام بزرگ مبتلا هستید یا خیر.

ترس از اجسام بزرگ چگونه درمان می شود؟

فوبیا اجسام بزرگ معمولاً با درمان روانشناختی (روان درمانی) مانند مواجهه درمانی و یا درمان شناختی رفتاری قابل درمان است. این ترس خیلی شایع نیست، اما گاهی اوقات افراد به داروهایی نیاز دارند که به طور موقت علائم ترس و اضطراب آن ها را تسکین دهند تا در طول درمان با ترس خود کنار بیایند.

درمان از طریق مواجهه درمانی

مواجهه درمانی شکل رایجی از درمان روانشناختی است که برای درمان فوبیاهای خاص استفاده می شود. افراد مبتلا به فوبیا معمولا از موقعیت هایی که شامل چیزی است که از آن می ترسند اجتناب می کنند. به همین دلیل، آن ها نمی توانند بیاموزند که وقتی با فوبیای خاص خود مواجه می شوند می توانند ترس خود را مدیریت کنند یا اینکه ترس آن ها اغلب واقعیت نمی یابد. درمانگران و روانشناسان از مواجهه درمانی برای افرادی که فوبیا دارند استفاده می کنند تا به آرامی آن ها را تشویق کنند وارد موقعیت هایی شوند که باعث اضطراب آن ها می شود و سعی کنند در آن موقعیت بمانند تا بتوانند کنار آمدن با آن ها را بیاموزند.

اگر دچار ترس از اجسام بزرگ هستید و در مواجهه درمانی شرکت می کنید، درمانگر یا روانشناس ممکن است با صحبت در مورد اشیاء بزرگ شروع کند. سپس ممکن است به تدریج به نمایش تصاویر اجسام بزرگ به شما بپردازند. سپس از شما می خواهد که شخصاً به یک شی بزرگ نگاه کنید و نزدیک آن بمانید. روند مواجهه درمانی آهسته و تدریجی است و درمانگر یا روانشناس شما سرعت درمان را با نیازهای شما تنظیم می کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

CBT نوعی درمان روانشناختی است که از طریق صحبت کردن و پرسیدن سوالات، درمانگر یا روانشناس به شما کمک می کند دیدگاه متفاوتی به دست آورید. در نتیجه، یاد می گیرید که به استرس و اضطراب خود واکنش بهتری داشته باشید.

چه داروهایی برای درمان ترس از اجسام بزرگ استفاده می شود؟

معمولاً از دارو درمانی برای درمان فوبیای خاص مانند مگالوفوبیا استفاده نمی شود. اما در برخی موارد، افراد مبتلا به ترس از اجسام بزرگ ممکن است از داروهایی استفاده کنند تا به طور موقت به آن ها کمک کند علائم ترس و اضطراب را زمانی که تحت درمان روانشناختی برای درمان فوبیای خود قرار می‌دهند، کاهش دهند. داروهایی که گاهی برای کمک به درمان ترس از اجسام بزرگ استفاده می شوند عبارتند از:

• مسدودکننده‌های بتا : برخی از مسدودکننده‌های بتا برای درمان یا پیشگیری از علائم فیزیکی اضطراب، مانند ضربان قلب سریع، استفاده می‌شوند.
• آرام‌بخش‌ها (بنزودیازپین‌ها) : بنزودیازپین‌ها که نوعی آرام‌بخش هستند، به شما کمک می‌کنند تا آرامش داشته باشید و میزان اضطراب خود را کاهش دهید.

منبع : ترس از اجسام بزرگ یا ترس از مجسمه 

خستگی تصمیم گیری، مشکل و خستگی ناشی از تصمیم گیری

منظور از خستگی تصمیم گیری چه می باشد و چطور می تواند از آن اجتناب کرد؟ تصمیم گیری از فرآیندهای ذهنی می باشد که هر لحظه از زندگی با آن درگیر هستیم.

به عنوان مثال صبحانه چه چیزی بخوریم؟ چه بپوشیم؟ چه کلاسی را انتخاب کنیم؟ چه رنگ مویی بزنیم؟ خانه چه کسی برویم؟ و مواردی از این قبیل.

هرروز قبل ازینکه از خواب بلند شویم و چشم باز کنیم بدون آن که در مورد تصمیمات آگاه باشیم و به آن فکر کنیم تصمیمات کوچک و بزرگ مختلفی را می گیریم که شاید برخی از آن تصمیم ها مهم به نظر نیایند و به آن توجه نکنید.

این تصمیمات کوچک و بزرگ از کارکردهای عالی مغز بوده و نیاز به انرژی روانی زیادی دارند. امروزه شرایط زندگی به گونه ای است که تصمیمات بسیاری در طول روز گرفته می شود و همین مسئله باعث خستگی تصمیم گیری خواهد شد. برای این که با مفهوم خستگی تصمیم گیری آشنا شوید بهتر است این مقاله را تا انتها مورد مطالعه قرار دهید.

خستگی تصمیم گیری چیست؟

در طول روز تصمیم گیری های زیادی باید انجام شود، این کار ممکن است دچار خستگی می شود و بعد از مدتی احساس می کند که دیگر نمی تواند گزینه های موجود را برای خود سبک و سنگین نمایند و انتخاب درستی داشته باشد به همین دلیل دچار سردرگمی می شود و شک و تردید به سراغش می آید.

در این شرایط فرد چون در یک دوره طولانی درگیر تصمیم گیری بوده است دیگر عملکرد سابق را ندارد و نمی تواند به درستی انتخاب کند که به آن، خستگی تصمیم گیری می گویند.

در این خصوص تحقیقاتی بر روی قاضیان پرونده ها انجام شده است و این موضوع مورد بررسی قرار گرفته است.

این بدین دلیل است که قاضیان پرونده به دلیل این که مشغله کاری آن ها زیاد است و دائما در حال انتخاب و تصمیم گیری هستند، بیش از دیگران با خستگی تصمیم گیری رو به رو می شوند و این مسئله ممکن است قضاوت آن ها را تاحدودی تحت تاثیر قرار دهد.

مسئله ای که در این جا اهمیت دارد و باید به آن توجه کرد این است که برخلاف خستگی جسمی، خستگی تصمیم گیری اغلب بدون آگاهی و خواست ما ایجاد می شود و به مرور بدون آن متوجه شویم دچار سردرگمی در تصمیم گیری خواهیم شد و نوعی بی تفاوتی به سراغمان می آیند، در این صورت دیگر تمایلی به تصمیم گیری جدید نداریم.

ضرورت آگاهی از خستگی تصمیم گیری

آگاهی از خستگی تصمیم گیری از اهمیت بسیاری برخوردار است و مزایای بسیاری را نیز به همراه دارد. به عنوان مثال کسی که دارای شغل فروشندگی یا طراحی سایت می باشد.

آگاهی از خستگی تصمیم گیری به او کمک می کند تا بداند مخاطبانش تا چه حد می توانند در آن واحد موضوعات مختلفی را درک کنند و آن ها را به درستی پردازش نمایند.

اگر تلاش کنید به طور همزمان اجناس و اطلاعات بسیار زیادی را در اختیار آن ها قرار دهند در حقیقت مشتری نمی تواند این اطلاعات را مورد پردازش قرار دهد و منجر به خستگی روانی در این اشخاص می شود و به طور کلی ممکن است منصرف شود و از بین گزینه هایی متعددی که برای او گذاشته اید هیچ کدام را انتخاب کند.

به همین دلیل اگر در کار فروش هستید سعی کنید مخاطبتان را زیر حجم وسیعی از اطلاعات قرار ندهید و اطلاعات را به صورت تدریجی به او بگویید و پله به پله به او کمک کنید و گزینه های محدودی را برای او در نظر بگیرید تا بتواند انتخاب راحت تری داشته باشد.

در صورتی که این کار به طور حرفه ای انجام شود تاثیر گذاری بهتری بر روی افراد خواهد داشت و باعث جذب مشتری می شود.

اگر در مورد خستگی تصمیم گیری آگاهی لازم داشته باشید این خود آگاهی کمک بسیاری به شما می کند و از برخی سردرگمی ها رها شده، شک و تردید شما از بین برود و از بلاتکلیفی نجات پیدا خواهید کرد.

در صورتی که نتوانستید این رفتارتان تغییر دهید می توانید از روانشناس و مشاوره کمک بگیرید تا راهکارهای لازم را در اختیارتان قرار دهد. هم چنین مشاوره تلفنی هم می تواند گزینه مناسب تری برای حل مشکلات تصمیم گیری شما باشد.

چگونه از بروز خستگی تصمیم گیری اجتناب کنیم؟

راه های مختلفی وجود دارد که می تواند از بروز خستگی تصمیم گیری پیشگیری نماید و کارکرد مغزتان را به بالاترین سطح ممکن برساند. در ادامه این مقاله برخی از مهم ترین آن ها را بیان کرده و مورد بررسی قرار می دهیم:

1. اولویت بندی تصمیمات

بر اساس مطالبی که بیان شد ما در طول زمان با تصمیم گیری های مختلفی رو به رو می شویم و احتمال این که دچار خستگی تصمیم گیری شویم بسیار زیاد است به همین دلیل تصمیمات مهم زندگی تان را به زمان دورتر موکول نکنید و سعی کنید بهترین تصمیم را در اولین فرصت بگیرید.

بسیاری از افراد اغلب در هنگام صبح تصمیمات بهتری نسبت به شب می گیرند.

به همین دلیل گفته می شود که بهتراست در زندگی برنامه ریزی داشته باشید و خود و کارهایتان را اولویت بندی کنید و کارهای مهم را زودتر زمانی انجام دهید که انرژی ذهنی کافی دارید و می توانید بهترین تصمیم را در آن زمینه بگیرید.

2. فرصت دادن به خود

در صورتی که شما نسبت به خستگی روانی و محدودیت های شناختی مغز آگاه نباشید ممکن است به خاطر ناتوانی های که تجربه می کنید، اصرار داشته باشید تا زودتر تصمیم بگیرید و به کارهایتان خاتمه دهید، زیرا احساس می کنید به این شکل استرس کم تری را تحمل می کنید.

در صورتی که گرفتار خستگی تصمیم گیری شدید احتمال خطای شما تا حد زیادی افزایش می یابد و در صورتی که این خستگی رفع شد و انرژی ذهنی شما برگشت ممکن است از تصمیمی که گرفته اید پشیمان شوید.

زمانی که در این شرایط قرار گرفتید سعی کنید به ذهن تان استراحت دهید تا در فرصت جدید بتوانید تصمیم بهتری بگیرید و از تصمیمی که گرفته اید راضی باشید.

ذخیره کردن انرژی روانی

در طول روز ما دائما در حال تصمیم گیری هستیم اما در برخی مواقع، نادانسته خودمان را درگیر تصمیمات می کنیم و انرژی روانی خود را بی دلیل هدر می دهیم.

به عنوان مثال ممکن است است زمان زیادی را به لباس پوشیدن چیزی که می خواهیم بپوشیم اختصاص دهیم و درگیری ذهنی بسیاری در این خصوص برای خود ایجاد کرده و ذهن خود را خسته کنیم.

توجه داشته باشید همین تصمیمات کوچک توانایی شناختی شما را مورد تحلیل قرار می دهد و باعث کاهش کارایی مغز می شود.

به همین دلیل بسیاری از افراد موفق زیاد خودشان را درگیر لباس پوشیدن نمی کنند و ترجیح می دهند از لباس های ساده استفاده کنند و پیچیدگی خاصی در پوشش آن ها دیده نمی شود.

4. محدود کردن گزینه ها

همان طور که بیان شد در صورتی که گزینه های موجود زیاد باشد بر روی توانایی تصمیم گیری اثر می گذارد و باعث خستگی فرد شده و فرد نمی تواند انتخاب درستی داشته باشد.

به همین دلیل زمانی که می خواهید راجع گزینه های بسیار زیادی فکر کنید سعی کنید آن گزینه ها را به دسته های کوچک تری تقسیم کنید و هر بار بر روی یکی از آن دسته ها تمرکز کرده و آن ها را مورد بررسی قرار دهید

در این صورت راحت تر می توانید یکی از دسته ها را انتخاب کنید و انتخاب کردن گزینه ها از بین موارد محدود و باقی مانده راحت تر می باشد.

5. کمک گرفتن از خدمات حرفه ای

ممکن است مدت زیادی مجبور به گرفتن تصمیمات مهمی باشید و به همین دلیل خستگی و فرسودگی روانی بسیاری به سراغتان بیاید. در این شرایط باید شدت مشکل خود را بسنجید تا ببینید تا چه حد عملکرد روزانه تان را تحت تاثیر قرار داده است.

در صورتی که متوجه شدید نمی توانید با راهکارهای عمومی مشکل تان را حل کنید و با آسیب های متعددی رو به رو هستید که زندگی شما را مختل کرده است، می توانید از مشاور و روانشناس کمک بگیرید تا اوضاع روانی شما را مورد بررسی قرار دهد و در این زمینه کمک شایانی به شما داشته باشد.

منبع : خستگی تصمیم گیری | مشکل و خستگی ناشی از تصمیم گیری

ترس از آسانسور (Elevatophobia) نوعی از فوبیا می باشد که بسیاری از افراد آن را تجربه می کنند، این فوبیا شامل ترس شدید و غیرعادی از سوار شدن یا حتی نگاه کردن به آسانسور می باشد. این فوبیا حتی می تواند باعث اختلال در کارهای روزمره فرد شود.

فوبیاهای مرتبط با آسانسور

ممکن است شما درگیر فوبیا دیگری باشید که مرتبط با آسانسور می باشد در این صورت باید با تشخیص روانشناس فوبیا اصلی را درمان کنید.

برزن‌ هراسی

برزن‌ هراسی، ترس از به دام افتادن در موقعیتی است که فرار دشوار یا غیرممکن خواهد بود. افراد مبتلا به آگورافوبیا معمولاً از موقعیت های مرتبط اجتناب می کنند البته بسیاری از افراد مبتلا به برزن‌ هراسی اصلاً با آسانسور مشکلی ندارند. با این وجود، فرار از آسانسور دشوار است و به همین دلیل افراد مبتلا به برزن‌ هراسی ممکن است فوبیا آسانسور را هم تجربه کنند.

پیشنهاد مشاور: ترس از زل زدن یا هیولای اسکوپوفوبیا + درمان

ترس از فضای بسته

کلاستروفوبیا به عنوان ترس مداوم از فضاهای بسته تعریف می شود. به عنوان یک جعبه نسبتا کوچک و محدود، به راحتی می توان دید که چگونه آسانسور می تواند در افراد مبتلا به ترس از فضای بسته باعث پنیک و ترس شود.

به گفته روانشناسان، حدود 5 درصد از جمعیت جهان از کلاستروفوبیا یا ترس از فضای بسته رنج می برند. وقتی به طور خاص صحبت از آسانسور به میان می‌آید، کسانی که درگیر آن هستند می‌برند ممکن است نه تنها از خرابی آن، بلکه از ترس تجربه حمله پانیک نیز بترسند.

علائم فوبیا آسانسور

فوبیا هم علائم روانی هم جسمانی را به دنبال دارد که در ادامه به صورت مجزا به آن ها می پردازیم:

علائم جسمانی فوبیا آسانسور

• افزایش ضربان قلب
• تعریق بیش از حد
• خشکی دهان
• غش
• لرزش در بدن
• ضغف
• دل درد
• ضعف عضلانی
• حالت تهوع
• خشک شدن

علائم روانی ترس از آسانسور

• احساس نیاز به فرار
• دوری از آسانسور و استفاده از پله به جای آن
• اجتناب از رفتن به مکان های بلند
• ترس از مرگ
• ناراحتی و افسردگی
• نگرانی بیش از حد

علت فوبيا اسانسور| سقوط آسانسور

بسیاری از فوبیاها را می توان در یک تجربه قبلی که باعث ترس می شود ریشه یابی کرد. کسانی که حتی برای مدت کوتاهی در آسانسور گیر کرده اند، ممکن است بیشتر به فوبیای آسانسور مبتلا شوند. 

 با این حال، فوبیا فقط با تجربه ایجاد نمی شود و عوامل دیگری نیز می توانند باعث ایجاد این فوبیا شوند.

آسانسورها به طور برجسته در بسیاری از فیلم های ترسناک، رویدادهای هالووین و سایر لحظات ترسناک به نمایش در می آیند. مشکل با آسانسورها به طور مداوم در رسانه‌ها بازپخش می‌شود و ممکن است در فضای مجازی نیز پخش شده و باعث ایجاد فوبیا آسانسور در بسیاری از افراد شود.

تماشای اتفاق ترسناک در آسانسور برای ایجاد این ترس کافی می باشد.

نکات ایمنی در ترس از آسانسور

در حالی که حذف تمام خطرات غیرممکن است، در صورت تجربه ترس از آسانسور توصیه می شود که نکات زیر را رعایت کنید: 

• تمام وسایل و لباس های خود را از درب آسانسور دور نگه دارید.
• در مواقع ضروری در کابین آسانسور بمانید.
• در صورت وجود آتش از پله ها تردد کنید.

درمان فوبیا آسانسور

برای بسیاری از افراد، یادگیری قوانین ایمنی و آشنایی با عملکرد آسانسور برای مهار ترس خفیف کافی است. سعی کنید چند ساعت بنشینید و یک آسانسور شیشه ای را تماشا کنید تا کمی از اضطرابی که تجربه می کنید از بین برود.

با این حال، اگر ترس شما شدیدتر یا مداوم است، ممکن است به کمک روانشناس نیاز باشد. فوبیای آسانسور باعث می شود که افراد مشاغل خوب را در طبقات بالا رد کرده، از ملاقات با عزیزانشان در طبقات بالا بیمارستان پرهیز یا خود را مجبور به بالا رفتن از ده ها پله کنند. 

با کمک مشاور دیگر نیازی به مشاور برای درمان فوبیا آسانسور نیست تا زندگی شما را تحت الشعاع قرار دهد.

رفتار درمانی| ترس از آسانسور نی نی سایت

درمان شناختی رفتاری در مورد تغییر رفتار به گونه ای عمل می کند که هنگام ترس منجر به واکنش عاطفی متفاوتی شود و نوعی مداخله مفید می باشد که به فرد کمک می کند هنگام ترس واکنش بهتری نشان داده و درگیر پنیک یا اضطراب شدید نشود.

درمان از طریق مواجهه درمانی

مواجهه درمانی به تدریج فرد را با فوبیا آشنا می کند. این مداخلات به ایجاد یک پاسخ آرامش کمک می کند. در این درمان ما به مرور با ترس های خود مواجه می شویم به طور مثال ممکن است ابتدا خاطره گیر کردن آسانسور را مرور می کنیم سپس ویدیو سوار شدن به آسانسور را نگاه می کنیم در نهایت فرد سوار آسانسور شده و با ترس خود روبرو می شود. این درمان باید زیرنظر روانشناس انجام شده و مشاور با روش های مختلف اضطراب فرد را کاهش می دهد.

نکاتی برای کاهش ترس از آسانسور| درمان فوبیای آسانسور

• یک کش روی مچ دست خود ببندید و هر وقت ترسیدید آن را کمی بکشید.
• کلیدهای خود را در جیب قرار داده و هنگام ترس سعی کنید با لمس آن ها تشخیص دهید کدام کلید برای کدام در است.
• چند سکه در جیب خود داشته باشید و سعی کنید با لمس آن ها نوع و ارزش آن را حدس بزنید.
• همیشه مقداری نعناع یا آب نبات ترش داشته و در صورت ترس آن را در دهان خود قرار دهید.
• پیش از سوار آسانسور شدن، دستشویی بروید. حداقل اگر گیر کردید در مورد رفتن به توالت استرس نخواهید داشت.
• جدولی داشته باشید و در هنگام ترس شروع به حل کردن آن کنید.
• یک سنگ ریزه را در کفش خود قرار داده و پای خود را روی آن فشار دهید.
• کاشی های کف یا سقف را بشمارید.
• همیشه کمی میان وعده با خود داشته باشید. گرسنگی یک عامل استرس زا است که می توان از آن اجتناب کرد.
• الفبا را مرور کنید و به نام دختری فکر کنید که با هر حرف الفبا شروع می شود.
• همین کار را با نام پسر نیز انجام دهید.
• شماره تلفن هایی که حفظ هستید را مرور کنید.
• تنفس به آرامش سیستم عصبی شما کمک می کند. نفس کشیدن آهسته و آرام، احساسات منفی فیزیکی مرتبط با ترس شما را کاهش می دهد. 
• از 100 تا یک بشمار
• نوعی مدیتیشن را تمرین کنید که ذهن شما را متمرکز نگه داشته و ترس را دور می کند. توجه متمرکز یک تکنیک مراقبه ذهن آگاهی است که برای بیش از 25 سال در دانشکده پزشکی هاروارد مورد مطالعه قرار گرفته است و نتایج نشان داده است که می تواند انتخاب خوبی برای کنترل فوبیا باشد.
• یک کلمه را انتخاب کنید و کلمات مرتبط با آن را بیابید.
• مراحل سوار شدن به آسانسور را یادداشت کنید. به این ترتیب، شما قادر خواهید بود به طور سیستماتیک به ترس خود غلبه کنید.
• خواندن. در صورت لزوم، روزنامه، مجله یا کتاب را برداشته و سعی کنید آن را وارونه بخوانید.
• مهم ترین نکته، هر روز با سوار شدن به آسانسور ترس خود را کاهش دهید.

منبع : درمان قطعی ترس از آسانسور| دکتر دادخواه 

کرونوفوبیا (chronophobia) ترس شدید از زمان یا گذر زمان است. فوبیا زمان می تواند باعث اضطراب شدید، احساس ترس، رفتارهای وسواسی و افسردگی شود. افرادی که مسن، بیمار یا زندانی هستند، بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال اضطرابی هستند. آن ها ممکن است از مرگ خود بترسند، در مورد گذر زمان وسواس داشته باشند یا نگران محدود شدن روزهای خود باشند.

ترس از زمان چیست؟

کرونوفوبیا یک ترس شدید از گذشت زمان است. افراد مبتلا به این اختلال اضطرابی وقتی به زمان گذراندن فکر می کنند، احساس ناراحتی یا ترس شدید می کنند. آن ها ممکن است نگران مرگ خود یا افزایش سن باشند. برخی از افراد به طور وسواس گونه به تماشای ساعت یا علامت گذاری روزهای تقویم دچار می شوند.

زمان هراسی می تواند باعث شود افراد افکار هیجانی ای یا رفتارهای وسواس گونه شود. ترس از زمان در موارد شدید، می تواند منجر به حملات پانیک، انزوای اجتماعی و مشکل در روابط شود. روان درمانی می تواند به افراد در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

فوبیا ترس از آینده چیست؟

فوبیا باعث ترس افراد از موقعیت یا شیئی می شود که در واقع خطرناک نیست. افراد مبتلا به فوبیا ترس‌های غیرمنطقی و غیرواقعی و واکنش‌های غیرعادی نسبت به چیزهایی دارند که دیگران آن را ترسناک یا نگران‌کننده نمی‌دانند.

ترس از آینده یک نوع اختلال فوبی خاص است. افراد مبتلا به اختلالات فوبیای خاص واکنش های شدیدی نسبت به یک شی یا موقعیت خاص دارند. آن ها هر کاری که می توانند انجام می دهند تا از چیزی که باعث ناراحتی، نگرانی یا ترس می شود دوری کنند. زمان هراسی می تواند مشکل ساز باشد زیرا نمی توان گذر زمان را متوقف کرد. افراد مبتلا به این بیماری اغلب احساس می کنند کنترلی بر زندگی خود ندارند.

کرونوفوبیا چقدر شایع است؟

آمار کرونوفوبیا مشخص نیست زیرا بسیاری از مردم ممکن است این ترس را در خود نگه دارند یا ممکن است تشخیص ندهند که آن را دارند. اما می توان گقت که از هر 10 بزرگسال، 1 نفر و از هر 5 نوجوان، 1 نفر در مقطعی از زندگی خود با نوعی فوبیای خاص سروکار دارند.

چه کسانی در معرض خطر ترس از زمان هستند؟

برخی از افراد بیشتر در معرض ابتلا به اختلال ترس از آینده هستند. این افراد شامل موارد زیر می شوند:

سالخورده یا بیمار می باشند: افرادی که سن بالاتری دارند و مبتلایان به بیماری های جدی، اغلب در مورد زمان کمی که دارند نگران هستند. آن ها ممکن است در مورد تعداد روزهایی که باید زندگی کنند وسواس پیدا کرده و اضطراب زیادی را تجربه کنند.

در زندان هستند: زمان هراسی در میان افرادی که در زندان هستند شایع تر است. زندانیان، به ویژه آن هایی که محکومیت طولانی را سپری می کنند، ممکن است با گذشت زمان دچار وسواس شوند. آن ها ممکن است احساس کنند زمان خیلی آهسته یا خیلی سریع در حال حرکت است و اغلب برای رهایی خود روز شماری می کنند. آن ها همچنین ممکن است زمانی که در زندان هستند احساس کلاستروفوبیک یا ترس از فضای بسته داشته باشند.

تجربه‌ای آسیب‌زا: برخی از افراد به دنبال یک بلایای طبیعی، تجربه نزدیک به مرگ یا رویدادهای آسیب‌زای دیگر دچار زمان‌هراسی می‌شوند. این بیماری می تواند نتیجه اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) باشد. پس از قرنطینه در طول همه گیری کووید-19، افراد زیادی با اختلال زمان هراسی تشخیص داده شده اند. آن ها نسبت به گذر زمان وسواس پیدا کرده یا احساس می کنند که هیچ کنترلی بر گذر زمان ندارند.

سابقه اختلالات روانی: افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یا سایر انواع فوبیا در معرض خطر بیشتری هستند. همچنین در صورت داشتن افسردگی یا اختلال سوء مصرف مواد، خطر ابتلا به فوبیا افزایش می یابد.

چه چیزی باعث زمان هراسی می شود؟

روانشناسان معتقدند که فوبیا ناشی از ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیک می باشد. زندانی شدن، ابتلا به یک بیماری لاعلاج یا زنده ماندن از یک رویداد آسیب زا می تواند منجر به ترس از زمان شود.

افرادی که مشکلات اضطرابی و بیماری های روانی دارند بیشتر در معرض ابتلا به فوبیا قرار دارند. بیماری های روانی، اختلالات خلقی و فوبیا در خانواده ها شایع است. در صورت داشتن یکی از بستگانی که به این بیماری ها مبتلا هستند، خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری ها دارید.

محرک های ترس از آینده

ترس و اضطراب ناشی از زمان هراسی می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. برخی از موقعیت ها مانند تعطیلات، تولدها، فارغ التحصیلی و سالگرد می تواند این فوبیا را تحریک کند. محرک های زمان هراسی عبارت هستند از:

• عدم کنترل بر این حقیقت که زمان در حال گذر است.
• ترس شدید از مرگ یا مردن
• احساس این که زمان خیلی کند حرکت می کند.
• احساس ترس از آینده

علائم فوبیا زمان چیست؟

افراد مبتلا به زمان هراسی گاهی اوقات احساس می کنند که از بدن خود جدا شده اند. این وضعیتی است که به آن اختلال مسخ شخصیت می گویند. آن ها ممکن است احساس کنند که زمان ناگهان سرعت می گیرد یا کند می شود. آن ها همچنین ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• لرز
• سرگیجه و سبکی سر
• تعریق بیش از حد
• نگرانی دائمی در مورد آینده
• تپش قلب
• مشکل در خوابیدن
• انزوا
• حالت تهوع
• تنگی نفس
• پرهیز از برنامه ریزی برای آینده
• لرزیدن
• ناراحتی معده یا سوء هاضمه

چگونه می توانم فوبیا آینده را مدیریت یا درمان کنم؟

درمان کرونوفوبیا عبارتند از:

• روان درمانی. روان درمانی، درمان اصلی اضطراب زمان هراسی است. روانشناس به شما کمک می کند ترس های خود را درک کنید و برای غلبه بر آن ها با شما همکاری می کند.
• درمان شناختی رفتاری (CBT) به شما می آموزد که در مورد فوبیا به روشی متفاوت فکر کنید. همچنین به شما کمک می کند کنترل بیشتری بر نحوه کنترل آن داشته باشید.
• هیپنوتراپی، که به شما کمک می کند نگرانی های خود را مجدداً تنظیم کنید و ترس را مدیریت کنید. در حالی که ذهن شما در یک وضعیت آرام است، روانشناس استراتژی هایی برای افزایش آرامش ارائه می دهد.
• مدیتیشن و یوگا می تواند اضطراب را کنترل کند. روانشناس همچنین ممکن است تمرین‌هایی برای تمرکز حواس و تنفس به شما بدهد.
• دارویی برای درمان فوبیا زمان وجود ندارد. اما برخی از داروها می توانند به کنترل حملات پانیک یا درمان اختلالات سلامت روان کمک کنند. اگر افسردگی یا سایر اختلالات خلقی دارید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد داروهایی که ممکن است برای شما مناسب باشد صحبت کنید.

عوارض فوبیا زمان چیست؟

عدم درمان ترس از زمان می تواند تأثیر جدی بر زندگی روزمره داشته باشد. افراد مبتلا به زمان هراسی شدید ممکن است در رابطه خود دچار مشکل شوند و برای آن ها سخت می باشد که بخشی از جامعه خود باشند.

حضور در جامعه همچنین می تواند مشکلات سلامت روان را بدتر کند. افراد مبتلا به فوبیا زمان نسبت به زمان وسواس دارند و ممکن است به شدت افسرده، مضطرب و منزوی شوند.

تغییرات سبک زندگی

برخی از تغییرات سبک زندگی نیز می تواند به مدیریت اضطراب مرتبط با هراس کمک کند. این ها شامل تغییر برخی از عادات مانند خواب کافی، انجام ورزش منظم و یک رژیم غذایی سالم می باشد. تعاملات اجتماعی می تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت روان کمک کند.

ورزش می تواند به کنترل اضطراب و نگرانی شما کمک کرده، فوبیا می تواند خواب شما را مختل کند و ورزش باعث می شود خواب راحت تر و اضطراب کم تری را تجربه کنید.

منبع : چرا از آینده می ترسم؟| غلبه بر ترس زمان یا کرونوفوبیا 

مشاوره فردی فرصتی شخصی برای دریافت حمایت و تجربه رشد در دوران چالش برانگیز زندگی است. مشاوره فردی می تواند به فرد کمک کند تا با بسیاری از موضوعات شخصی در زندگی مانند خشم، افسردگی، اضطراب، سوء مصرف مواد، چالش های ازدواج و روابط، مشکلات والدین، مشکلات مدرسه، تغییرات شغلی و غیره مقابله کند.

مشاوره فردی (که گاهی اوقات روان درمانی، گفتگو درمانی یا درمان نامیده می شود) فرآیندی است که از طریق آن مراجعان به صورت انفرادی با یک پزشک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده در محیطی امن، مراقبتی و محرمانه کار می کنند. مشاوره به افراد این امکان را می دهد که احساسات، باورها و رفتارهای خود را کشف کنند، خاطرات چالش برانگیز یا تاثیرگذار را بررسی کنند، جنبه هایی از زندگی خود را که دوست دارند تغییر دهند شناسایی کنند، خود و دیگران را بهتر درک کنند، اهداف شخصی تعیین کنند و برای تغییر مطلوب تلاش کنند.

مشاوره فردی، مشاوره ای است که بر نگرانی های فوری یا آینده نزدیک فرد متمرکز است. مشاوره فردی ممکن است شامل مشاوره و برنامه ریزی شغلی، غم و اندوه پس از مرگ یکی از عزیزان یا برخورد با مشکلات در یک شغل قبل از بزرگ شدن آنها باشد. مشاوره فردی یک بحث انفرادی بین مشاور و مراجعه کننده است که فرد متقاضی درمان است. این دو یک اتحاد، رابطه یا پیوندی تشکیل می دهند که اعتماد و رشد شخصی را امکان پذیر می کند.

اهداف، فرکانس و مدت درمان چگونه تعیین می شوند؟

به طور کلی، هدف روان درمانی صحبت از نگرانی های مربوط به سلامت روان و کمک به درمانجویان برای بهبود، رشد، و حرکت به سمت زندگی پربارتر و از نظر روانی سالم است. درمان خوب مشتری محور است و اهداف خاصی برای درمان توسط شما و درمانگرتان تعیین می شود.

جلسات روان درمانی فردی معمولا بین 45 تا 50 دقیقه طول می کشد. دفعات و مدت درمان تا حد زیادی به نیازها، اهداف درمانی و پیشرفت شما بستگی دارد. بسیاری از نگرانی‌ها به آسانی با درمان کوتاه‌مدت برطرف می‌شوند و سایر نگرانی‌های مزمن یا پیچیده‌تر نیاز به تعهد طولانی‌مدت قبل از تحقق بهبود دارند.

تحقیقات نشان داده است که روان درمانی منجر به عود کمتر شرایط رایج مانند افسردگی و اضطراب متوسط می شود و اثرات مثبت درمان خوب فراتر از درمان است. در واقع، بسیاری از مراجعان مدت‌ها پس از پایان درمان، بهبود شرایط را گزارش می‌کنند. به طور کلی، روان درمانی اغلب مؤثرتر از داروهای روانگردان یا درمان های پزشکی به تنهایی است که ممکن است عوارض جانبی مضری ایجاد کند. علاوه بر این، بسیاری از روش‌های درمانی مبتنی بر شواهد هستند، به این معنی که آنها تحت مطالعات تحقیقاتی و مشاهدات بالینی قرار گرفته‌اند و برای اثربخشی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند.

در طول یک جلسه یا اولین قرار ملاقات برای مشاوره کوتاه مدت چه اتفاقی می افتد؟

اگر شما و یک پزشک بالینی CAPS تشخیص دهید که یک جلسه یا مشاوره فردی کوتاه مدت توصیه درمانی است که به بهترین وجه نیازهای شما را برآورده می کند، اولین جلسه در دسترس که مطابق با برنامه شما باشد به شما پیشنهاد می شود. اگر ترجیحات مشاور خاصی دارید، ممکن است مدت زمان انتظار برای اولین قرار ملاقات را افزایش دهید. این اولین قرار معمولاً ظرف چند روز تا چند هفته برنامه ریزی می شود. (لطفاً توجه داشته باشید که اگر به کمک فوری نیاز دارید، به کارکنان ما اطلاع دهید تا بتوانیم فوراً شما را به منابع مناسب CAPS متصل کنیم.) کل مدت زمان مورد نیاز تقریباً 90 دقیقه است که شامل تکمیل فرم‌ها روی رایانه، جلسه درمان، و برنامه ریزی برای قرارهای بعدی، پس حتما این را در زمان تعیین وقت خود در نظر داشته باشید.

ضروری است که فوراً در محل حاضر شوید تا زمان کافی برای تکمیل فرم‌های لازم داشته باشید. اگر بیش از 15 دقیقه دیر کردید، ممکن است از شما خواسته شود که برنامه را تغییر دهید. این فرم ها شامل فرم تاریخچه جمعیتی و بالینی، موافقت نامه درمان، رضایت از درمان، و اطلاعیه اقدامات حفظ حریم خصوصی است. پزشک شما اطلاعاتی در مورد نگرانی های فعلی، سابقه مرتبط و اهداف شما به دست خواهد آورد. پزشک شما همچنین خط‌مشی‌ها و رویه‌های مربوط به CAPS مانند محرمانگی را بررسی خواهد کرد.

در صورت شرکت در مشاوره کوتاه مدت در جلسات بعدی یا پیگیری چه اتفاقی می افتد؟

برای جلسات بعدی یا بعدی، تقریباً به مدت 45 دقیقه با مشاور خود ملاقات خواهید کرد که طبق یک برنامه مورد توافق دوجانبه برنامه ریزی می شود. اگر مایل به مشاوره اضافی فراتر از آنچه CAPS می تواند ارائه دهد، ما با شما همکاری خواهیم کرد تا یک پزشک در جامعه محلی پیدا کنید.

در اوایل، شما با پزشک خود برای تعیین اهداف جلسات مشاوره خود کار خواهید کرد. تعیین اهداف روشن به شما کمک می کند تا پیشرفت خود را در مشاوره نظارت کنید. اگر سؤال یا نگرانی در مورد فرآیند مشاوره دارید، دریغ نکنید که این موارد را با پزشک خود مطرح کنید، که خوشحال می شود آنها را با شما در میان بگذارد. جهت دقیق تجربه مشاوره شما به مسائلی که در مشاوره وارد می کنید، دیدگاه پزشک و اهدافی که برای کار مشترک خود تعیین می کنید بستگی دارد.

درمان فردی (روان درمانی)

درمان فردی یک فرآیند مشترک بین یک درمانگر و یک فرد در حال درمان است. اهداف مشترک درمان می تواند القای تغییر یا بهبود کیفیت زندگی باشد. افراد ممکن است برای مشکلاتی که به تنهایی با آن‌ها سخت است به دنبال درمان باشند. به درمان فردی، درمان، روان درمانی، درمان روانی اجتماعی، گفتار درمانی و مشاوره نیز گفته می شود.   

درمان می تواند به افراد کمک کند تا بر موانع سلامتی خود غلبه کنند. می تواند احساسات مثبت مانند شفقت و عزت نفس را افزایش دهد. افراد در درمان می توانند مهارت هایی را برای مدیریت موقعیت های دشوار، تصمیم گیری سالم و رسیدن به اهداف بیاموزند. بسیاری از آنها از سفر درمانی خودآگاهی بیشتر لذت می برند. برخی از افراد حتی برای رشد خود به درمان مداوم می روند.

چه زمانی بهتر است به دنبال درمان باشید؟

اگر مشکلی باعث ناراحتی یا اختلال در زندگی روزمره شود، ممکن است زمان آن رسیده باشد که به دنبال درمان باشید. پریشانی می تواند به معنای افکار، احساسات، رفتارهای منفی یا حتی یک احساس بدنی مانند درد یا خستگی باشد. مهم است که قبل از رفتن به درمان صبر نکنید تا علائم شدید شوند. اگر اغلب ناراضی هستید یا نسبت به مسائل زندگی خود احساس ناامیدی و ناامیدی می کنید، ممکن است بهتر باشد به دنبال درمان باشید. اگر نمی‌توانید روی کار یا مدرسه تمرکز کنید، اعتیاد را تجربه کنید یا احساس کنید می‌خواهید به خود یا شخص دیگری آسیب برسانید، درمان می‌تواند به شما کمک کند.

برخی از افراد ممکن است از درمان اجتناب کنند و دلایل زیادی برای این وجود دارد. برخی از این دلایل عبارتند از:

• نگران لکه ننگی باشید که می تواند با مراقبت از سلامت روان همراه باشد
• احساس شرم در هنگام صحبت در مورد گذشته آزار دهنده است
• نمی خواهم بپذیرم که چیزی اشتباه است
• ترس از اینکه بحث در مورد درمان محرمانه بماند
• مسائل پولی

با این حال، آمار مؤسسه ملی سلامت روان (NIMH) نشان می دهد که مسائل مربوط به سلامت روان در ایالات متحده رایج است. در واقع، از هر 5 بزرگسال، 1 نفر ممکن است مبتلا شود. ممکن است یادآوری این نکته مفید باشد که درمانگران متخصصان آموزش دیده ای هستند که حمایت می کنند و محرمانه بودن را حفظ می کنند. آنها برای کمک به افراد برای حل مسائل دردناک یا شرم آور عادت دارند. برخی از درمانگران نیز به افراد نیازمند، هزینه های کشویی یا سایر کمک های مالی ارائه می دهند. و اگرچه ننگ پیرامون سلامت روان هنوز هم می تواند مطرح شود، افراد بیشتری با صحبت در مورد گزینه های سلامت روان خود با افرادی که به آنها اعتماد دارند راحت می شوند.

یک درمانگر آموزش دیده می تواند به افراد کمک کند تا سبک زندگی خود را تغییر دهند. آنها همچنین می توانند به شناسایی علل زمینه ای علائم و ارائه استراتژی هایی برای تغییر افکار و رفتارهای ناخواسته کمک کنند. درمان می تواند افراد را به مهارت هایی برای مدیریت علائم، کاهش استرس و بهبود کیفیت زندگی مجهز کند. 

روان درمانی با چه چیزی می تواند کمک کند؟

درمان می تواند به درمان مشکلات ذهنی، عاطفی، فیزیکی و رفتاری کمک کند. نگرانی هایی که ممکن است در درمان مورد بحث قرار گیرند عبارتند از، اما محدود به موارد زیر نیستند:

• اضطراب 
• فشار
• مسائل مربوط به غذا و خوردن
• خشم
• چالش های رابطه یا ازدواج
• اعتیاد
• سو استفاده کردن
• مسائل خانوادگی
• بیخوابی
• جنسیت

چه کسی درمان فردی را ارائه می دهد؟

بسیاری از متخصصان بهداشت روان درمان را ارائه می دهند. استانداردهای تبدیل شدن به یک درمانگر معمولاً به هیئت صدور مجوز یک ایالت بستگی دارد . درمانگران اغلب دارای مدرک کارشناسی ارشد یا دکترا هستند. آنها همچنین ممکن است آموزش خاصی در زمینه مشاوره روانشناسی داشته باشند. دانش‌آموزانی که به سمت درجه پیشرفته کار می‌کنند ممکن است با راهنمایی یک سرپرست دارای مجوز، درمان را ارائه دهند.

درمانگران می توانند عناوین زیادی داشته باشند. اینها بر اساس سطح تحصیلات، آموزش و نقش آنها است. آنها می توانند به عنوان مشاوران حرفه ای دارای مجوز (LPC)، روانشناسان، درمانگران ازدواج و خانواده دارای مجوز (LMFT)، مددکاران اجتماعی بالینی دارای مجوز (LCSW)، پرستاران روانپزشکی ، یا روانپزشکان کار کنند.

انتظار چه چیزی در طول درمان فردی

اولین جلسه درمان اغلب بر جمع آوری اطلاعات متمرکز است. یک درمانگر با فرد تحت درمان در مورد سلامت فیزیکی، روانی و عاطفی گذشته او صحبت می کند. آنها همچنین در مورد نگرانی هایی که فرد را به درمان می کشاند، بحث می کنند. ممکن است چند جلسه طول بکشد تا یک درمانگر درک خوبی از موقعیت داشته باشد. تنها در این صورت است که می توانند به نگرانی ها رسیدگی کنند و بهترین مسیر اقدام را تعیین کنند.

فرد تحت درمان همچنین می تواند از اولین جلسه خود برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا سبک درمانگر برای نیازهای او مناسب است یا خیر استفاده کند. یافتن درمانی که با آن راحت هستید برای درمان موفقیت آمیز حیاتی است. مهم است که در مورد نوع درمانی مورد استفاده، اهداف درمانی، طول جلسه و تعداد جلسات مورد نیاز صحبت کنید.

بسیاری از درمانگران افراد تحت درمان را تشویق می کنند تا بیشتر صحبت ها را انجام دهند. در ابتدا، ممکن است صحبت در مورد تجربیات گذشته یا نگرانی های فعلی سخت باشد. جلسات ممکن است احساسات شدیدی را برانگیزند. ممکن است در طول درمان ناراحت، عصبانی یا غمگین شوید. با این حال، درمانگران می توانند به افراد کمک کنند تا با پیشرفت جلسات، اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و راحت تر شوند. 

درمانگران ممکن است “تکالیف” را برای کمک به افرادی که تحت مراقبت هستند تعیین کنند تا موضوعات مورد بحث در درمان را ایجاد کنند. افراد تحت درمان همچنین می توانند در هر مرحله از فرآیند سؤال بپرسند. با گذشت زمان، افراد تحت درمان ممکن است خلق و خوی مثبت تر و الگوهای فکری سالم تری داشته باشند.

افراد تحت درمان می توانند انتظار محرمانه بودن را در طول جلسات درمانی داشته باشند. اما، اگر فردی در خطر فوری آسیب رساندن به خود یا دیگران باشد، یک درمانگر ممکن است محرمانگی را بشکند. در صورتی که قانون فدرال یا ایالتی لازم باشد، درمانگران نیز ممکن است این کار را انجام دهند. بسیاری از درمانگران در اولین جلسه درمانی محدودیت های محرمانگی را توضیح می دهند و دستورالعمل های مکتوب ارائه می دهند.

روان درمانی چگونه کار می کند

اشکال زیادی از درمان وجود دارد. برخی از انواع درمان هنگام رسیدگی به مسائل مختلف بهتر از سایرین عمل می کنند. مرسوم است که درمانگران هنگام پرداختن به نیازهای یک فرد، ایده هایی را از رویکردهای مختلف ترکیب کنند.

درمان شناختی رفتاری (CBT) یکی از محبوب ترین و موثرترین انواع درمان است. این رویکرد به افراد کمک می کند تا به ارتباط بین افکار، احساسات و رفتارها نگاه کنند. سپس افراد می توانند الگوهای تفکر منفی را با الگوهای مثبت جایگزین کنند. باور CBT این است که افکار سالم اغلب احساسات مثبت و اقدامات سازنده را ترویج می کنند. 

سایر رویکردهای مؤثر عبارتند از:

• رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) : می تواند به افراد کمک کند تا با استرس کنار بیایند، تنظیم عاطفی را بهبود بخشند و روی روابط کار کنند.
• روان درمانی بین فردی (IPT) : می تواند به ایجاد مهارت های رابطه کمک کند.
• درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) : ممکن است آگاهی از افکار و احساسات را افزایش دهد.
• درمان روان پویایی : می تواند به افراد کمک کند تا تجربیات ناخودآگاه و چگونگی تأثیر آنها بر رفتار را درک کنند.

درمان انفرادی چقدر طول می کشد؟

جلسات درمانی فردی اغلب از 45 تا 60 دقیقه طول می کشد. تعداد جلسات و مدت زمان آنها به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله:

• وضعیت سلامت روان مورد بررسی و شدت آن
• مدت زمانی که فرد تحت درمان این مشکل را داشته است
• این موضوع چقدر بر زندگی روزمره تأثیر می گذارد
• این موضوع چقدر ناراحتی ایجاد می کند
• فرد تحت درمان چقدر سریع بهبود می یابد
• محدودیت های مالی 

برخی از نگرانی ها را می توان از طریق درمان کوتاه مدت طی چند هفته برطرف کرد. با این حال، نگرانی های مزمن یا پیچیده تر می تواند به درمان طولانی مدت نیاز داشته باشد. گاهی اوقات، ممکن است بیش از یک سال طول بکشد تا پیشرفت قابل توجهی حاصل شود.

اثربخشی درمان فردی

حتی اگر درمان نتواند شرایطی را درمان کند، می‌تواند به افراد کمک کند تا مهارت‌های مقابله‌ای سالم را توسعه دهند. عزم فعال بودن در درمان و بهبودی برای دستیابی به اهداف درمانی و تقویت یک رابطه درمانی مثبت ضروری است . یافتن درمانگر مناسب نیز در روند درمان بسیار مهم است.

تحقیقات نشان می دهد که درمان ممکن است منجر به عود کمتر شرایط رایج، از جمله افسردگی متوسط و اضطراب شود. علاوه بر این، نشان می دهد که اثرات مثبت درمان خوب فراتر از درمان است. بسیاری از افراد مدت ها پس از پایان درمان، بهبود شرایط را گزارش می دهند. درمان اغلب موثرتر از داروهای روانگردان  یا درمان های پزشکی به تنهایی است. هنگامی که این درمان ها به تنهایی استفاده شوند، ممکن است عوارض جانبی مضری ایجاد کنند. بسیاری از رویکردهای درمانی نیز مبتنی بر شواهد هستند . این بدان معناست که آنها برای آزمایش اثربخشی آنها تحت مطالعات تحقیقاتی و مشاهدات بالینی قرار گرفته اند.

یافتن درمانگری که با او راحت هستید و همکاری با او می تواند به شما کمک کند تا بهترین نتیجه را از درمان ببرید. هنگامی که یک فرد در درمان باز و صادق باشد، درمانگران عموماً بهتر می توانند به هر موضوع رسیدگی کنند و رویکرد درمانی را در صورت نیاز تنظیم کنند. رفتن به درمان ممکن است در برخی روزها دشوار باشد. اما، مهم است که در هر جلسه شرکت کنید و تکالیف تعیین شده را تکمیل کنید. صبور بودن و پایبندی به برنامه درمانی می تواند موفقیت طولانی مدت در درمان را تسهیل کند. 

تاریخچه روان درمانی فردی

اصطلاح “روان درمانی” از کلمات یونانی برای روح و شفا گرفته شده است. یونانیان باستان ممکن است اولین کسانی باشند که مسائل مربوط به سلامت روان را به عنوان شرایط جسمی و روانی در نظر گرفته اند. در آن زمان، برخی از فرهنگ های دیگر آنها را نتیجه تسخیر شیطانی می دانستند. با این حال، درک یونانیان از مسائل مربوط به سلامت روان محدود بود. آنها فواید استفاده از کلمات تشویق کننده را هنگام صحبت با افراد مبتلا به مشکلات روانی تشخیص دادند. اما، آنها همچنین بسیاری از باورهای نادرست در مورد سلامت روان داشتند. به عنوان مثال، آنها فکر می کردند که فقط زنان هیستری را تجربه می کنند . همچنین اعتقاد بر این بود که حمام کردن یک درمان موثر برای افراد مبتلا به افسردگی است.

درمان بیماری‌های روانی شدید اغلب خشن و غیرانسانی بود تا اینکه اصلاح‌طلبان برای شرایط بهتر در قرن هجدهم تلاش کردند. در سال 1773، اولین پناهگاه در آمریکای شمالی تأسیس شد. در پایان قرن نوزدهم، اکثر شهرهای آمریکا دارای پناهگاه بودند. با این حال، افراد پذیرفته شده در پناهندگی به ندرت مرکز را ترک می کردند. این منجر به افزایش پیوسته جمعیت افراد نهادینه شد. غیر معمول نبود که مراقبت در پناهگاه ها شامل استفاده از محدودیت ها و رفتار خشونت آمیز توسط پزشکان باشد.

این احتمال وجود دارد که انواع غیررسمی درمان در طول تاریخ بشر انجام شده باشد. با این حال، روان درمانی مدرن در اواخر قرن نوزدهم در اروپای غربی توسعه یافت. در این زمان، اولین آزمایشگاه برای تحقیقات روان‌شناختی توسط ویلهلم وونت تأسیس شد و   «درمان گفتاری» زیگموند فروید پایه‌های روانکاوی را پایه‌گذاری کرد . 

بسیاری از تکنیک های درمانی در قرن بیستم شکوفا شد. این تکنیک ها عمدتاً از مکاتب فکری رایج در آن زمان الهام گرفته شده بودند. برخی از این مکاتب فکری عبارتند از روانکاوی، رفتارگرایی ، شناخت گرایی و روانشناسی سیستمی . در قرن بیست و یکم، درمان‌های زیادی وجود دارد که زمینه‌های متنوعی مانند ذهن آگاهی و زیست‌شناسی عصبی را در بر می‌گیرد. بسیاری از رویکردها بر کمک به افراد در درمان تمرکز دارند تا نگرانی‌های خود را شناسایی کنند، رشد شخصی را تقویت کنند و مهارت‌های مقابله سالم را توسعه دهند .

منابع:

1. باتلر، کی، کوپر، جی، و ویلی، ام اس (2012). تاریخچه مختصری از روان درمانی: موزاییکی از شبکه ساز روان درمانی، 1982-2012. برگرفته از https://www.psychotherapynetworker.
   org/magazine/article/268/a-brief-history-of-psychotherapy
2. گودوین، جیمز سی (2008). تاریخچه روانشناسی مدرن،  ویرایش سوم . دانورز، MA: جان وایلی و پسران.
3. مشاوره فردی. (دوم). دانشگاه ایالتی سام هیوستون برگرفته از https://www.shsu.edu/dept/counseling/individual-therapy.html
4. درمان فردی. (دوم). مرکز مشاوره و سلامت روانی، دانشگاه ماساچوست. برگرفته از https://www.umass.edu/counseling/services/individual-therapy
5. روان درمانی. (2016، 17 مارس). کلینیک مایو. برگرفته از https://www.mayoclinic.org/tests-procedures/psychotherapy/home/ovc-20197188
6. سرویس صدا و سیما. (2002). جدول زمانی: درمان بیماری های روانی. یک جنون درخشان . برگرفته از http://www.pbs.org/wgbh/amex/nash/timeline
7. شناخت اثربخشی روان درمانی. (2012). انجمن روانشناسی آمریکا. برگرفته از http://www.apa.org/about/policy/resolution-psychotherapy.aspx
8. مرکز مشاوره ستاره ایرانیان (1400). روانشناسی فردی نوین چیست؟ MMSI.ir