بایگانی دسته ی مشاوره کودک

آیا کودک شما بی خوابی دوران کودکی را تجربه می کند؟ بی خوابی، ترس از خواب، ترس شبانه و شب ادراری از مشکلات رایج خواب در کودکان می باشد. در این مقاله نکاتی ذکر شده است که کمک می کند کودک شما خواب کافی را تجربه کند.

درک مشکلات خواب در کودکان و بی خوابی  دوران کودکی

مشکلات خواب در میان کودکان به خصوص در سنین پایین امری رایج می باشد. بی خوابی، ترس قبل از خواب، وحشت شبانه، راه رفتن در خواب و شب ادراری می تواند الگوی طبیعی خواب کودک شما را مختل کنند.

برخی از کودکان ممکن است در زمان خواب احساس خستگی نکنند، در به خواب رفتن بدون حضور والدین مشکل داشته باشند، در نیمه شب از خواب بیدار شوند، بچرخند، در خواب احساس سقوط دارند و نتوانند خواب با کیفیتی را تجربه کنند.

این روند می تواند برای والدین نیز خسته کننده باشد زیرا بیدار شدن کودکان خواب والدین را نیز مختل می کند، صبح ها باید عجله کنند چون فرزندان دیر بیدار می شوند یا مجبور هستند با کودک بداخلاق که کم خواب است کنار بیایند.

بسیاری از مشکلات خواب در دوران کودکی با رفتارهای روزانه و عادات قبل از خواب مرتبط است که با کمک نکاتی که در این مقاله ذکر شده است می توانید بر آن غلبه کنید. با کمی صبر و انضباط می‌توانید به فرزندتان کمک کنید تا بر مشکلات خواب خود غلبه کند.

کودکان چقدر به خواب نیاز دارند؟

برای عملکرد بهتر، کودکان و نوجوانان معمولاً به خواب بیشتری نسبت به بزرگسالان نیاز دارند. آمار زیر ساعاتی که کودکان در حال رشد باید در خواب بگذرانند را نشان می دهد.

بچه ها به چند ساعت خواب نیاز دارند؟

نوزادان (۴ تا ۱۲ ماه)          ۱۲ تا ۱۶ ساعت (شامل چرت زدن)

کودکان نوپا (۱ تا ۲ سال)     ۱۱ تا ۱۴ ساعت (شامل چرت زدن)

کودکان (۳ تا ۵ سال)           ۱۰ تا ۱۳ ساعت (شامل چرت زدن)

کودکان (۶ تا ۱۲ سال)         ۹ تا ۱۲ ساعت

نوجوانان (۱۳ تا ۱۸ سال)     ۸ تا ۱۲ ساعت

 

علائمی که نشان می دهد کودک شما به اندازه کافی نمی خوابد

کودکان، درست مانند بزرگسالان، در هنگام کم خوابی در کنترل خلق و خوی خود مشکل دارند. کمبود خواب بر رفتار و وضعیت ذهنی کودک تأثیر می گذارد. در برخی موارد، علائم خواب ناکافی حتی می تواند شبیه علائم ADHD باشد.

اگر کودک شما به اندازه کافی نمی خوابد، ممکن است:

• اغلب بداخلاق، تحریک پذیر یا بیش از حد احساسی به نظر می رسد.
• در مدرسه تمرکز ندارد.
• خوابیدن هنگام سوار شدن به ماشین
• در بیدار شدن مشکل دارد یا بعد از اینکه آن ها را بیدار کردید دوباره به خواب می روند.
• اغلب خیلی زودتر از زمان خواب خواب آلود می شوند.
• اگر کودک شما اغلب در شب از خواب بیدار می شود ممکن است درگیر بی خوابی شده باشد که یکی از بزرگ ترین مشکلات در کودکان می باشد.

بی خوابی در کودکان

بی خوابی عبارت است از ناتوانی در به خواب رفتن یا خواب ماندن در شب که منجر به خواب بی کیفیت می شود. البته در اغلب اوقات این موضوع به مرور زمان حل می شود.

اما اگر فرزند شما بیش از سه بار در هفته برای چند ماه مشکل خوابیدن داشته و به طور قابل توجهی عملکرد روزانه او را مختل شود، ممکن است به بی خوابی یا اختلال خواب متفاوتی دچار شده باشد.

علل بی خوابی در کودکان

در بسیاری از کودکان، مشکلات آن ها در به خواب رفتن ناشی از عادات روزانه یا نحوه گذراندن وقت قبل از خواب می باشد.

به عنوان مثال، خوردن بیش از حد غذاهای شیرین در طول روز یا تماشای تلویزیون درست قبل از خواب می تواند باعث اختلال خواب شود.

البته کودکان کوچکتر در ایجاد ارتباط میان عادات و کیفیت خواب با مشکل مواجه خواهند شد، بنابراین شما باید به این امر نظارت کافی را داشته باشید.

دلایل دیگر برای اختلال خواب

استرس

بله، کودکان  کم سن هستند، اما آن ها همانند بزرگسالان می توانند استرس و فشار را احساس کنند، که اغلب به دلیل مسائل مدرسه یا خانه ایجاد می شود. آن ها ممکن است در کلاس افت درسی را تجربه کنند، با دوستان خود مشکلاتی داشته باشند یا حتی مورد آزار و اذیت قرار بگیرند.

در خانه، استرس می تواند ناشی از مشکلات زناشویی والدین یا به دنیا آمدن فرزند جدید باشد.

کافئین

بسیاری از نوشیدنی ها و نوشابه های انرژی زا که حاوی کافئین هستند می توانند بچه ها را در شب بیدار نگه دارند، بنابراین سعی کنید مصرف کودک را محدود کنید. بهتر است سعی کنید تا  حد امکان این نوع نوشیدنی ها را از خانه خود حذف کنید.

عوارض جانبی داروها

برخی از داروها، مانند داروهایی که برای درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و افسردگی استفاده می شوند، نیز می توانند باعث بی خوابی در کودکان شوند.

سایر مسائل پزشکی

مشکلات سلامتی می‌تواند باعث اختلال خواب شود، مانند  آپنه خواب، سندرم پای بی‌قرار، گرفتگی بینی، آلرژی، درد ناشی از رشد یا خارش پوست ناشی از اگزما. معاینات پزشکی می‌تواند به شناسایی مشکلاتی که می‌تواند خواب فرزند شما را مختل کند کمک کند.

گذراندن زمان زیادی در رختخواب

برای پیدا کردن یک زمان خواب ایده آل، توجه کنید که چه زمانی کودک شما خواب آلود می شود. این زمانی است که آن ها باید به رختخواب بروند، بنابراین برنامه خواب را حدود ۴۵ دقیقه زودتر شروع کنید. اگر کودکتان مدت زمان طولانی تری بیدار باشد کنترل او سخت تر می شود

 

مقابله با بی خوابی در کودکان

ایجاد عادات خوب در سبک زندگی می تواند باعث یک خواب راحت و آسوده برای کودکان شود. توجه داشته باشید که خواب باکیفیت برای فرزندتان به ویژه کودکان بزرگتر و نوجوانان مهم است.

مطمئن شوید که فرزندتان از تخت فقط برای خواب استفاده می کند

در صورت امکان، آن ها را تشویق کنید که از رختخواب فقط برای خواب و فعالیت قبل از خواب مثل کتاب خواندن استفاده می کند و به او یاد آوری کنید که تخت مکان مناسبی برای انجام تکالیف نیست. در غیر این صورت، آن ها به جای استراحت و آرامش، تخت را با فعالیت های دیگر مرتبط می دانند.

اطمینان حاصل کنید که اتاق خواب او راحت است

اکثر بچه ها خواب مناسب را در اتاقی کمی خنک (حدود ۶۵ درجه) تجربه می کنند. اگر صدایی از بیرون وجود دارد که خواب کودک را آشفته می کند، سعی کنید منبع این صدا را برطرف کنید. مطمئن شوید که تخت کودک شما مملو از اسباب‌بازی‌ها نیست، زیرا شلوغی هنگام خواب باعث پرت شدن حواس او می شود.

سعی کنید برنامه خواب یکسانی داشته باشید، حتی در تعطیلات

این کار باعث می شود کودک شما راحت تر از خواب بیدار شود و به طور طبیعی به خواب برود. نوجوانان نباید بیش از یک ساعت از زمان معمول بیداری خود در تعطیلات آخر هفته بخوابند. اگر این کار را انجام دهند، احتمالا در طول هفته خواب کافی را دریافت نمی کنند.

کودک خود را پیش از خواب خیلی گرسنه یا سیر نگه ندارید.

یک میان وعده سبک (مانند شیر گرم و یک موز) قبل از خواب می تواند ایده خوبی باشد. با این حال، وعده های غذایی سنگین یک یا دو ساعت پیش از خواب ممکن است کودک را بیدار نگه دارد.

سبک زندگی فعال

ورزش منظم از بی قراری و بی خوابی در طول شب جلوگیری می کند. یک ساعت در روز را به ورزش یا پیاده روی بپردازید. با این حال، از فعالیت های سنگین سه ساعت قبل از خواب دوری کنید.

قرار گرفتن در معرض نور طبیعی

باز کردن پرده به کودک شما کمک می کند تا از خواب بیدار شود و روز جدیدی را آغاز کند.

به چرت زدن توجه کنید

کودکان معمولاً حداقل به چهار ساعت بین دوره های خواب نیاز دارند تا به اندازه کافی خسته شوند و چرت بزنند. اگرچه زمان چرت زدن می تواند متفاوت باشد، اما مطمئن شوید که کودک شما برای مدت طولانی یا خیلی نزدیک به زمان خواب چرت نمی زند.

محدودیت در استفاده از وسایل الکترونیک

نور آبی ساطع شده از تلویزیون، تلفن، تبلت و بازی های ویدیویی می تواند چرخه خواب، بیداری بدن را مختل کند و خواب را سخت تر کند. این وسایل را حداقل یک ساعت قبل از خواب خاموش کنید و در ساعات خواب بیرون از اتاق خواب فرزندتان نگهداری کنید.

 

زمان با کیفیتی را با کنارهم بگذرانید

برخی از بچه ها می خواهند بیش تر بیدار بمانند، زیرا نیاز به توجه بیشتر والدین دارند. اگر هر دو والد در طول روز کار می کنند، عصرها تنها زمانی است که کودک آن ها را می بیند. سعی کنید به کودک خود توجه کنید و در مورد روزش از او سوال بپرسید در برخورد با نوزادان هم می توانید برای آن ها شعر بخوانید و با آن ها ارتباط چشمی برقرار کنید.

مقابله با سایر مشکلات خواب دوران کودکی

علاوه بر عادات روزانه و روتین های قبل از خواب، بچه ها اغلب موانع دیگری را نیز برای داشتن خواب خوب شبانه تجربه می کنند.

ترس از تاریکی، رویاهای ترسناک، ترس های شبانه، راه رفتن در خواب و شب ادراری از دیگر مشکلات خواب هستند که اغلب کودکان با آن ها دست و پنجه نرم می کنند. بیش تر این مشکلات در روند رشد برطرف می شوند اما راه‌های زیادی وجود دارد که می‌توانید مشکلات خواب فرزندتان را برطرف کنید و اطمینان حاصل کنید که خواب کافی و باکیفیتی را تجربه می کند.

ترس های قبل از خواب و اضطراب خواب

در مقطعی از دوران کودکی، اکثر کودکان ترس از تاریکی یا خوابیدن در شب را تجربه می کنند. بسیاری از کودکان نمی توانند فاصله میان تخیل و واقعیت را درک کنند، بنابراین از هیولای زیرتخت، تاریکی درون کمد و موارد دیگر که به نظر ما مسخره است می ترسند.

نباید ترس های فرزند خود را مسخره کنید تا کودکتان احساس شرمساری پیدا کند از طرف دیگر نباید ترس های او را تشویق و حمایت کنید. به طور مثال به جای اینکه از داستان های خرافی استفاده کنید بهتر است به کودک خود توضیح دهید که چگونه تخیل او می‌تواند او را فریب دهد تا چیزهای عادی مانند سایه را با اشیا اشتباه بگیرد.

علاوه بر موارد ذکر شده می توانید با استفاده از نکات زیر به کودک خود کمک کنید:

• ترس آن ها را درک کنید، قبل از اینکه به او اطمینان دهید که ترس های او واقعیت ندارد و هیچ اتفاق بدی نخواهد افتاد، ترس های او را بپذیرید و با او همدلی کنید.
• از چراغ شب استفاده کنید تا کودکتان در شب امنیت بیشتری در رختخوابش داشته باشد، البته نباید به اندازه ای روشن باشد که خواب او را مختل کند.
• اجازه دهید فرزندتان در شب یک وسیله آرامش بخش مانند اسباب بازی یا پتوی مخصوصش همراه خود داشته باشد. همراه داشتن حیوان خانگی در اتاق نیز می تواند به رفع ترس او کمک کند، البته تا زمانی که خواب او را مختل نکند.
• به کودک خود کمک کنید ترس های خود را در طول روز قبل از خواب کشف کند. از آن ها بخواهید که زیر تخت را چک کنند تا ببینند، مثلاً چیزی زیر آن نیست. صحبت در مورد ترس در طول روز به جای قبل از خواب نیز می تواند به تقویت اعتماد به نفس آن ها کمک کند تا در شب کمتر مضطرب شوند.
• از خواندن کتاب و دیدن فیلم ها یا برنامه های تلویزیونی ترسناک حتی در طول روز خودداری کنید. این برنامه ها فقط تخیل کودک شما را تقویت می کند و به ترس او در شب می افزاید.
• فرزندتان را تشویق کنید که حتی اگر بیدار شد در رختخواب بماند. شما می خواهید فرزندتان یاد بگیرد که تخت او مکانی امن است، بنابراین بهتر است به جای اینکه او از اتاق بیرون بیاید، کنار او بنشینید تا به خواب برود.

کابوس ها

وقتی کودکان به سن پیش‌دبستانی می‌رسند و ترس از تاریکی به سراغشان می‌آید، بیشتر مستعد کابوس‌های شبانه می‌شوند. مشکلات و استرس های آن ها در طول روز، می‌تواند خود را در خواب‌های آزاردهنده در شب نشان دهد.

علاوه بر صحبت در مورد ترس ها و اضطراب ها در طول روز، مهم است که با فرزند خود در مورد تغییراتی که در زندگی خود تجربه می کند صحبت کنید. نقل مکان به خانه یا مدرسه، جدایی والدین، یا اضافه شدن یک خواهر یا برادر جدید به خانواده، همگی می توانند به عدم اطمینان در زندگی کودک دامن بزنند و باعث کابوس های شبانه شوند.

سن و شرایط فرزندتان هر چه که باشد، هر روز زمانی را برای ارتباط با او اختصاص دهید و در جریان اتفاقات زندگی او و هر مشکلی که ممکن است در مدرسه یا با دوستانش داشته باشد، قرار بگیرید. اگر فرزندتان بعد از یک کابوس شما را از خواب بیدار کرد، به او اطمینان دهید که واقعی نیست اما زیاد روی محتوای خواب ترسناک تمرکز نکنید. در عوض، روی آماده کردن دوباره آن ها برای خواب متمرکز شوید.

وحشت های شبانه

وحشت های شبانه شامل جیغ زدن، لرزیدن و ترس شدید در خواب می باشد. مشاهده ترس شبانه فرزندتان می تواند آزاردهنده باشد، اما معمولاً جایی برای نگرانی نیست. این علائم اغلب محصول جانبی استرس، کمبود خواب، داروهای جدید یا تغییرات در محیط خواب هستند و بیشتر بچه ها در سنین نوجوانی آن ها را پشت سر می گذارند.

علائم وحشت شبانه

• لگد زدن
• فریاد زدن و پریشانی.
• نفس سنگین و ضربان قلب بالا.
• تعریق.
• روی تخت نشستن.
• راه رفتن در خانه

مقابله با وحشت شبانه

هیچ درمان قطعی برای ترس های شبانه وجود ندارد اما می توانید اقدامات پیشگیرانه ای را برای ایمن کودک خود انجام دهید. اگر هنگام وحشت شبانه حرکت می کند، مطمئن شوید که درهای خانه قفل هستند، ایمنی راه پله ها را رعایت کنید و هر گونه اشیاء خطرناک یا شکستنی را از دسترس او خارج کنید.

راه رفتن در خواب

راه رفتن در خواب فقط شامل بلند شدن از رختخواب نیست. بسیاری از خوابگردها صحبت نیز می کنند، در رختخواب می نشینند، یا حرکات تکراری مانند مالیدن چشمان خود انجام می دهند. اگرچه چشمان کودک شما باز است، اما از آنجایی که هنوز خواب است، مانند زمانی که بیدار است نمی بیند. در حالی که رفتار آن ها ممکن است شما را نگران کند، فرزند شما از کاری که انجام می دهد آگاه نیست و به احتمال زیاد صبح روز بعد آن را به خاطر نخواهد آورد.

علل راه رفتن در خواب

برخی از عوامل موثر در راه رفتن در خواب عبارتند از کمبود خواب، برنامه خواب نامنظم، بیماری، استرس یا مصرف برخی داروها. معمولاً نیازی به مراجعه به پزشک نیست، مگر  کودک رفتارهای پرخطر داشته باشد یا منجر به احساس خواب آلودگی کودک در روز بعد شود.

به برنامه خواب منظم و اطمینان از اینکه کودک شما به اندازه کافی استراحت می کند اغلب برای حل مشکل راه رفتن در خواب کافی است. شما همچنین می توانید با درگیر کردن کودک خود در فعالیت های آرامش بخش قبل از خواب به کاهش سطح استرس کمک کنید. کودک خود را تشویق کنید قبل از خواب به دستشویی برود، زیرا مثانه پر می تواند باعث راه رفتن در خواب شود.

راه رفتن در خواب و ایمنی

سعی نکنید فرد خوابگرد را بیدار کنید، زیرا ممکن است باعث ترس او شود. در عوض، به آرامی آن ها را به تخت خود هدایت کنید. اطمینان حاصل کنید که پنجره‌ها و درها قفل هستند و در نظر بگیرید که یک دروازه ایمنی در خارج از اتاق خواب فرزندتان یا بالای پله‌ها نصب کنید. اشیای تیز یا شکستنی را از اطراف تخت خود بردارید و هر گونه اسباب بازی را که ممکن است در شب به آن دست بزنند مرتب کنید.

اگر فرزندتان با خواهر یا برادرش در اتاق مشترکی قرار دارد، اجازه ندهید که در بالای تختخواب دو طبقه بخوابد. اگرچه راه رفتن در خواب معمولاً در سنین نوجوانی متوقف می شود اما کلید ماشین را از دسترس بچه ها دور کنید.

 

شب ادراری

اگرچه برخی از کودکان خردسال می توانند در طول روز به درستی از دستشویی استفاده کنند، ممکن است در شب با مشکلات کنترل مثانه دست و پنجه نرم کنند که استرس زا باشد. شب ادراری معمولاً در کودکان دو تا چهار ساله رخ می دهد. با این حال، می تواند در مورد کودکان در سن مدرسه نیز ادامه یابد. اگر پدر و مادر هر دو در جوانی رختخواب را خیس کنند، به احتمال زیاد فرزندشان نیز این کار را تکرار خواهد کرد.

سایر علل احتمالی شب ادراری عبارتند از:

• مثانه کودک شما به اندازه کافی رشد نکرده است که بتواند ادرار را برای یک شب کامل نگه دارد یا ارتباط بین مغز و مثانه آ نها ممکن است به طور کامل شکل نگرفته باشد.
• استرس، تغییرات در خانه، یک بیماری جزئی یا خستگی
• کودک شما خواب عمیقی دارد و مثانه پر نمی تواند او را بیدار کند.
• کودک یبوست دارد. پر بودن روده به مثانه فشار وارد می کند.
• بدن کودک در شب ادرار زیادی تولید می کند.

درمان خانگی بی خوابی کودکان

حتی اگر کودک شما می داند که مقصر نیست، ادرار شبانه اغلب باعث می شود که او احساس خجالت و گناه پیدا کند. برای مثال آن ها ممکن است در مورد خوابیدن در خانه دوست یا رفتن به مهمانی احساس بی میلی داشته باشند.

برای  درمان خانگی بی خوابی کودکان یک پوشش پلاستیکی روی تشک قرار دهید.

اجازه دهید فرزندتان در تعویض ملحفه ها کمک کند. به او توضیح دهید که این یک مجازات نیست بلکه به آموزش مسئولیت کمک می کند.

سیستم پاداش تنظیم کنید برای شب های بدون ادرار یک جایزه کوچک به فرزندتان بدهید.

قبل از خواب از مصرف مایعات زیاد خودداری کنید. به کودک خود یادآوری کنید که قبل از خواب دوباره از دستشویی استفاده کند.

زنگ شب ادراری تنظیم کنید. اگر مشکل ادامه داشت، از پزشک کودک خود در مورد زنگ هشدار سوال کنید. این دستگاه  رطوبت را تشخیص می دهند و کودک را برای استفاده از توالت بیدار می کنند. این دستگاه می تواند برای افرادی که خواب عمیقی دارند نیز مفید باشد.

چه زمانی باید در مورد شب ادراریه ب پزشک مراجعه کنیم

اگر کودک شما حداقل شش ماه به طور کامل در مورد توالت رفتن آموزش دیده و بازهم درگیر شب ادراری باشد باید به پزشک مراجعه کنید. علاوه بر این در صورت مشاهده موارد زیر نیز باید به دکتر متخصص مراجعه کنید:

• درد یا احساس سوزش هنگام ادرار کردن.
• لکه های خونی یا صورتی روی لباس زیر.
• خیس کردن شلوار در طول روز.
• تورم پا یا مچ پا
• خیس کردن تخت در سن هفت سالگی یا بیشتر.
• تداوم خیس کردن در رختخواب، به خصوص اگر کودک هفت سال سن یا بیش تر داشته باشد ممکن است نشانه سوء استفاده جنسی باشد.

منبع : بی خوابی دوران کودکی| علت و بهترین درمان

با افسردگی کودکان چه باید کرد؟

اگر در مورد اینکه والدین، چه چیزی را برای کودک خود می خواهند سوال شود، اکثریت آن ها جواب می دهند که من فقط شادی و خوشحالی کودکم را می خواهم. این اتفاق را می توان در یک سطح منطقی برای کودک رقم زد. قطعا روحیه ما در مواجهه با کودکی که غمگین است به هم می ریزد.

غم و ناراحتی کودکان برای والدین بسیار سخت است و احساسات و فکر آن ها را درگیر می کند. برای مثال وقتی والدین کودک خود را کلافه، ناامید یا مضطرب می بینند، نگران می شوند اما متوجه هستند که این احساسات موقتی است، اما قضیه در مورد کودکی که مدام غمگین است فرق می کند.

دنیای کودکان با بزرگسالان تفاوت های زیادی دارد، اما آن ها نیز در طول روز با مسائلی مواجه می شوند و طبیعی است که این اتفاقات و مسایل آن ها درگیر کند و به آن ها حس شادی یا غم بدهد؛ با این حال ممکن است گاهی این احساسات در کودک تبدیل به اختلال شود.

چه کودکانی بیش تر به افسردگی دچار می شوند؟

افسردگی در کودکان به علت ژنتیکی یا عوامل محیط یا هر دو رخ می دهد.

کودکانی در سن کم، تجربه جدایی اعضای خانواده، فقر، غصه ی بیماری جسمی، مشکلات مربوط به یادگیری دارند و یا هر گونه شرایط سخت و اتفاق ناخوشایندی را تجربه کرده اند، بیش از بقیه در معرض ابتلا به غم و افسردگی خواهند بود.

همچنین احتمال افسردگی و غمگینی مداوم در کودکانی که از نظر احساسی و روانی حساسیت بیش تری دارند، بیش تر خواهد بود. کودکان نسبت به بقیه احساسی تر هستند و واکنش آن ها نسبت به زندگی و اتفاقات نیز بسیار قوی تر می باشد. برای مثال بعضی از کودکان بسیار خلاق، باهوش و از نظر اجتماعی و عاطفی حساس هستند. کسانی که چنین فرزندانی دارند، قطعا متوجه منظور ما خواهند شد.

نشانه های افسردگی کودکان

وقتی کودکی دچار افسردگی می شود معمولاً نشانه هایی مثل گریه کردن در موارد کم اهمیت، علاقه نشان ندادن به فعالیت هایی که قبلا از آن ها لذت می برده و مشکل در دوست یابی و تعامل با دیگران را از خود بروز می دهد.

با این حال، برخی از نشانه های افسردگی کودکان به آسانی قابل درک نیست؛ اما موارد دیگری مثل احساس گناه، اعتماد به نفس پایین، غر و لند کردن و پرخاشگری و حتی شکایت از مشکلات جسمی مانند سردرد، دل درد و غیره نیز مواردی هستند که باید به آن ها توجه کرد و مورد ارزیابی دقیق قرار داد.

کارهایی که خانواده ها باید برایکودک افسردهخود انجام دهند.

اگر شما کودکی دارید که اغلب اوقات غمگین و ناراحت است، این مطلب را از دست ندهید. در ادامه کارهایی که لازم است انجام دهید را بیان خواهیم کرد.

• توجه کنید که کودکتان، برای همیشه افسرده نخواهد ماند.

اینکه شما وقتی کودک تان غمگین و افسرده است، نگران باشید که این احساس همیشه با او خواهد ماند، کاملا طبیعی است. حتی ممکن است کودک تان نیز بگوید که “من همیشه غمگینم” اما باید بدانید که این جمله فقط برای بیان عقاید و احساسات منفی آن به بالاترین حد آن است. جمله ای که کودک می گوید، صد در صد حقیقت ندارد و فقط نوعی واکنش مغزی است.

زمانی که ما احساسات منفی و ناراحت کننده را تجربه می کنیم، مغزمان روی مشکلات تمرکز می کند. ذهن کودکان نیز به طور ناخودآگاه متوجه مشکلات و درگیری با احساس بد و منفی می گردد، اما این به معنی درستی حرف آن ها نمی باشد. در نتیجه موضوع مهم این است که بدانید این احساسات دائمی نیستند و به کودک خود نیز این را بگویید.

حتی اگر اکثر اوقات کودک شما غمگین است، باز لحظاتی وجود داشته که به خاطر انجام یک کار لذت بخش یا وقوع یک اتفاق، خوشحال باشد.

• غم و ناراحتی کودک تان به مرور زمان کاهش می یابد.

باید این موضوع را در نظر داشته باشید که غمگین بودن و افسردگی بلند مدت در کودکان بسیار نادر بوده و این احساس به مرور زمان کم تر می شود. زندگی و ذهنیات کودک، به طور دائم در حال تغییرات است و شما می توانید با کمک کردن به او، هیجاناتش را بازیابی کنید؛ حتی در مواردی که منبع ناراحتی و غم او از بین نرود و تغییر نکند، آن ها یاد می گیرند که در مورد زندگی چگونه فکر کنند و راه کنار آمدن با غم و غصه و حل مشکلات را می آموزند.

• به عنوان والدین می توانید به کودک افسرده خود کمک کنید.

ممکن است والدینی که کودک افسرده و غمگینی دارند، دچار ناامید شده و فکر کنند که هیچ کاری نمی تواند برای فرزند خود انجام دهند، اما این حقیقت ندارد. شما به عنوان والدین می توانید مانند یک مربی به کودک خود بیاموزید که چگونه می تواند حس منفی را در خود کم کرده و با سختی ها مواجه شده و با غم آن کنار بیاید. مطمئنا هیچ راه آسان و سریعی وجود ندارد ولی می توانید در طول زمان، تغییرات زیادی را به وجود بیاورید.

• با آن ها همدل باشید

با او همدلی کنید و او را همراهی کنید. به او بگوید که به خاطر روزهای سختی که داشته چقدر متاسف هستید و از این که او غمگین است، بسیار ناراحتید.

• باید تلاش کنید، صبر خود را بالا ببرید.

باید صبر خود را در برخورد با کودکان غمگین بالا ببرید. زیرا ممکن است زمان زیادی لازم باشد تا کودک شما بتواند مشکلات را بپذیرد و با احساس غم و ناراحتی کنار بیاید.

• محرک های حس غم در کودک خود را پیدا کنید.

گاهی پیش می آید که کودک به دلیل افکار و اتفاقات موجود در اطرافش و یا بدون دلیلی خاصی غمگین می شود. بهتر است به او کمک کنید تا این لحظات را پیدا کند، سپس در مورد این که چگونه می تواند آن را مدیریت کند نیز راه حلی پیدا کنید.

• از صحبت کردن مداوم و طولانی با کودک در مورد ناراحتی شان بپرهیزید.

درست که صحبت کردن در مورد ناراحتی کودک بسیار مهم و کمک کننده است، اما نباید خیلی طولانی و در هر ساعتی در مورد آن صحبت کنید. برای مثال صحبت کردن در مورد این موضوع، یک ساعت قبل از خواب شرایط را بدتر می کند. در این مواقع، بهتر است به او بگویید که الان این موضوع را کنار بگذاریم و با هم تلویزیون ببینیم یا کتاب بخوانیم، بعدا در مورد این موضوع صحبت خواهیم کرد.

• کسی را مسئول افسردگی کودک ندانید.

بعضی از والدین، معلمان، پزشکان، والدین و کودکان دیگر را مسئول غمگینی کودک خود می داند و آن ها را سرزنش می کنند؛ اما باید بدانید که هیچکسی مسئول و مقصر غمگین بودن و مشکلات کودک شما نیست، پس نباید دیگران را به این خاطر سرزنش کنید.

• باید به کودکتان یاد بدهید که چگونه بالا و پایین احساسات خود را بشناسد.

باید به کودک خود یاد بدهید که احساسات خود را بشناسد و روی حالت غمگین خود تمرکز نکند. برای مثال وقتی کودک تان می گوید من همیشه غمگینم، لحظاتی را که احساس خوبی داشته را به او یادآوری کنید و به او بگویید که این احساس غم دائمی نیست.

• به کودکتان یاد بدهید که جنبه های مثبت زندگی را ببیند.

باید توجه کودک خود را به جنبه های مثبت زندگی و لحظات شاد آن جلب کنید. برای مثال به او یادآوری کنید که چه کارهای هیجان انگیزی در طول هفته انجام داده و اتفاقات خوش گذشته را با او مرور کنید.

• روی ارتباط اجتماعی اش کار کنید.

زمانی که کودک شما تنها است و یک منبع دوستی مثبت ندارد، کم کردن ناراحتی و حس غم او بسیار سخت خواهد بود. بنابراین بهتر است که روابط اجتماعی خود را گسترش داده تا روند کنار آمدن با غم و بهبود افسردگی در کودکتان سرعت گیرد.

• به کودک خود کمک کنید تا اعتماد به نفسش را بازیابی کند.

همه کودکان، در انجام دادن برخی از کارها بسیار خوب عمل می کنند و مهارت ها و استعدادهایی دارند. بسیار مهم است که با تمرکز روی این توانایی ها و تشویق کودکتان، اعتماد به نفس او را افزایش دهید.

• به فعالیت فیزیکی، خواب و تغذیه کودک دقت کنید.

وقتی کودکی از لحاظ جسمی سالم است و فعالیت دارد، تحمل ناراحتی برایش آسان تر خواهد بود. خواب کافی و تغذیه مناسب نیز فاکتور مهمی است که باید به آن دقت کنید و هرگز این موارد را نادیده نگیرید.

شما باید مراقب خودتان باشید، چون زمانی که حال روحی شما مساعد نبوده و احساس خوبی ندارید، نمی توانید به کودک خود کمک کنید، پس لازم است روی سلامتی، تغذیه، ورزش و کاهش استرس خود نیز کار کرده و به آن ها  توجه کنید.

در نهایت علاوه بر رعایت موارد گفته شده در بالا، باید با مشاور و متخصص کودک نیز در این باره مشورت کنید.

منبع : افسردگی کودکان

بسیاری والدین از خودارضایی در کودکان می ترسند و نگران آن هستند. کودکان همیشه به دنبال کشف و یادگیری هستند این کنجکاوی ابتدا شامل بدن خود و تفاوت های آن با خواهر، برادر و جنس مخالف می باشد. ما به این کار آن ها به چشم جنسی نگاه می کنیم اما باید به یاد داشته باشیم که این کار برای کودکان بخشی از کنجکاوی آن ها می باشد.

بسیاری از افراد ممکن است احساس شود که بخشی از معصومیت کودک از بین رفته است اما در کودکان خردسال، تحریک دستگاه تناسلی با فعالیت جنسی مرتبط نیست و نباید این دو را یکی دانست.

توجه داشته باشید کودکان نباید برای بازی یا کنجکاوی در مورد اندام تناسلی خود تنبیه شوند یا احساس بدی داشته باشد، این امر می تواند تأثیر زیادی ای بر عزت نفس آن ها در زمینه فعالیت جنسی در بزرگسالی دارد و ممکن است باعث مشکلات جنسی در بزرگسالی شود.

5 نکته برای صحبت با کودک در مورد خودارضایی

1. تاکید بر حریم خصوصی

2. در صورت نیاز از مشاور کمک بگیرید

3. نگران نباشید

4. پاسخ سوالات آن ها را بدهید

5. زمانی را برای گفت و گو مداوم اختصاص دهید

هنگام صحبت با فرزندان خود از اصطلاحات مناسب استفاده کنید. توضیح دهید که خودارضایی لمس یا حرکت ناحیه تناسلی تا حد یک احساس فیزیکی به نام برانگیختگی است اگر نمی توانید با کودکتان در این مورد صحبت کنید حتما از مشاور کمک بگیرید.

پیشنهاد مشاور: تربیت یک فرزند شاد و سالم پس از طلاق

برخورد صحیح با خودارضايي كودكان

خودارضایی یک موضوع حساس و اغلب بحث برانگیز می باشد. براساس بیانیه های سازمان های جهانی بهداشت کودکان زیر چهار سال باید در مورد خودارضایی بیاموزند، همان طور که گفته شد کودکان به طور طبیعی کنجکاو هستند و اغلب به طور تصادفی احساسی تحریک جنسی را کشف می کنند. 

به یاد داشته باشید که  این موضوع به طور طبیعی برای کودکان خردسال شرم آور نیست مگر اینکه این موضوع را برای آن ها ناراحت کننده سازیم.

بسیاری از کودکان خردسال والدین را با تحریک اندام تناسلی خود در محیط عمومی شگفت زده می کنند. به یاد داشته باشید که کودکان زیر هشت سال هنوز در حال گذار به آگاهی از رفتار خصوصی و عمومی هستند پس رفتار کودک شما به این معنی نیست که در مسیر انحراف جنسی قرار دارد. آن ها به احتمال زیاد متوجه شده اند که این رفتار احساس خوبی دارد و نمی دانند که باید متوقف کنند.

خودارضايي کودک یک ساله نی نی سایت

کودکان خردسال اغلب درک درستی از رفتار در جمع ندارند و ممکن در جمع با خودشان دست بزنند. در این سن، بچه ها به ندرت تصور می کنند که امری جنسی را تجربه کنند بلکه تنها لذت و یک حس جدید را درک می کنند. 

خودارضایی کودکان دبستانی: 4 تا 8 سال

وقتی بچه ها وارد مدرسه می شوند، از فرهنگ و رفتارهای دیگران بیشتر آگاه می شوند. شروع گفتگو در مورد خودارضایی آسان تر است. به خصوص زمانی که کودکان 4 تا 8 ساله هستند، زیرا در این سن کودکان بیشتر تمایل دارند که آشکارا صحبت کنند.  در سن مدرسه، گاهی اوقات از خودارضایی به عنوان رفتار آرامش بخش استفاده می شود. وقتی بچه‌ها احساس تنهایی می‌کنند یا توسط همکلاسی‌هایشان طرد می‌شوند ممکن است از این روش خود را آرام کنند.

والدین باید سخت تلاش کنند تا واکنش معقولی داشته باشند تنبیه کودک، گریه، فریاد و موارد دیگر زندگی جنسی آینده او را خراب می کند. به کودک خود دروغ هم نگویید و تنها از حقایقی استفاده کنید که ثابت شده است.

علت خود ارضايي در كودكان دختر

دختران خردسال عمدتاً به دو دلیل خود را لمس می کنند که اولی برای لذت است. در مراحل ابتدایی که بین سنین 3 تا 5 سالگی شروع می شود، بچه ها بدن خود را کشف می کنند. آن ها یاد می گیرند که چه چیزی حس خوبی دارد و به لمس خود ادامه می دهند.

 دلیل دوم کاهش استرس و آرامش است. برخی از کودکان در سنین مختلف بر اثر تجربه می آموزند که برای کاهش استرس خودارضایی کنند که باعث اعتیاد آن ها به خوداراضیی می شود.

درمان خودارضايي كودكان نی نی سایت

اگر تصمیم دارید به فرزندان خود آموزش دهید که از خودارضایی پرهیز کنند، باید درک روشنی در مورد اینکه چرا باید از آن اجتناب شود، داشته باشید. فرزند شما سؤالاتی در مورد چرایی ممنوعیت این امر خواهند داشت. آن ها احتمالاً از خود می پرسند: “چرا این کار باوجود حس خوبی که داره ممنوعه؟” به عنوان والد، باید با پاسخ های خوب، انعطاف پذیری و تشویق های محبت آمیز فراوان آماده باشید تا سوالات آن ها را پاسخ دهید.

در مورد خودارضایی با کودکان بحث کنید

 سرزنش یا سخنرانی راه حلی برای حل مسئله نیست. در مورد خودارضایی صحبت کنید و بدانید که آن ها چند بار این کار را انجام می دهند. والدین باید بدانند که کودک این فعالیت را کجا انجام می دهند و چه احساسی نسبت به آن دارند.

فرزندان خود را در مورد فعالیت جنسی آگاه کنید

به کودکان آموزش دهید که در مکان های عمومی خودارضایی نکنند زیرا ممکن است منجر به سوء استفاده جنسی شود. اگر چنین وضعیتی را تجربه می کنید، کودکتان هنوز مفهوم اعضای خصوصی بدن را درک نکرده اند. در مورد خطرات خودارضایی مانند عفونت و تحریک نیز به آن ها بگویید.

ارائه فعالیت های جایگزین

فعالیت های جایگزینی ارائه دهید که کودکان را خوشحال می کند تا دیگر نیازی به خودارضایی احساس نکنند. توجه داشته باشید که این فعالیت باید متناسب با ترجیحات کودکان باشد، نه فقط با خواسته های والدین. برخی از کودکان برای رهایی از تنش خودارضایی می کنند. در این مورد، به والدین اکیداً پیشنهاد می‌شود که فعالیت‌های جایگزینی را ارائه دهند که تنش‌ها را از بین می‌برند، مانند ورزش یا هنر.

با روانشناس مشورت کنید

اگر کودک شما شروع خودارضایی می‌کند تا جایی که زندگی روزمره آن ها را مختل می‌کند، به والدین پیشنهاد می‌شود که با متخصصی مانند روان‌شناس مشورت کنند. مشاور به شما کمک می کند تا به صورت تخصصی این مرحله را پشت سر بگذارید. به خاطر داشته باشید که اگر درمان درستی نداشته باشید کودکتان در آینده برای امورجنسی به مشکل بر میخورد.

منبع : خودارضایی در کودکان| بهترین برخورد+ درمان 

بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی از علائم بیش فعالی در کودکان (ADHD) هستند که گاهی اوقات به عنوان اختلال کمبود توجه یا ADD شناخته می شوند.

بیش فعالی یک اختلال عصبی شایع است که معمولاً در اوایل کودکی، قبل از هفت سالگی ظاهر می شود. این اختلال مهار پاسخ‌های خود به خودی را برای کودکان دشوار می‌کند، همه ما بچه‌هایی را می‌شناسیم که نمی‌توانند آرام بنشینند، به نظر می‌رسد هرگز گوش نمی‌دهند، دستورالعمل‌ها را هر چقدر هم که واضح ارائه کنید، دنبال نمی‌کنند، یا در زمان‌های نامناسب نظرات عجیبی را بیان می‌کنند. 

علائم بیش فعالی در کودکان

اگر فرزند شما درگیر بیش فعالی باشد ممکن است علائم زیر را تجربه کند.

• در متمرکز ماندن مشکل دارند. به راحتی حواسش پرت می شود و قبل از اتمام کار خسته می گردد.
• به نظر می رسد وقتی با او صحبت می شود گوش نمی دهد.
• در به خاطر سپردن چیزها و پیروی از دستورالعمل ها مشکل دارد و به جزئیات توجه نمی کند.
• در سازماندهی، برنامه ریزی و به پایان رساندن پروژه ها مشکل دارد.
• مکرراً تکالیف، کتاب‌ها، اسباب‌بازی‌ها یا سایر اقلام را گم می کند.

مهمترین علائم بیش فعالی

در صورتی که فرزندتان از این اختلال رنج ببرد ممکن است علائم زیر را نشان دهد:

• بی قراری و غر زدن به صورت مداوم
• در یک جا نشستن، آرام بازی کردن یا استراحت کردن مشکل دارد.
• به طور مداوم در اطراف حرکت می کند، اغلب در حال دویدن یا بالا رفتن از مکان های نامناسب است.
• زیاد حرف می زند.
• بدون فکر عمل می کند.
• اگر معلم سوالی بپرسد بدون اجازه گرفتن یا فکر کردن پاسخ را بیان می کند.
• در مکالمات یا بازی های دیگران دخالت می کند.
• اغلب حرف دیگران را قطع می کند. 
• قادر به کنترل احساسات نیست.

علائم بیش فعالی در کودکان ۹ ساله

کودک نه ساله به صورت زیر بیش فعالی را نشان می دهد:

1. بی توجهی
2. مشکل در گوش دادن
3. پیروی نکردن از دستورالعمل ها
4. اشتباهات بی دقتی
5. حواس پرتی
6. خیال بافی
7. فراموش کردن
8. عدم انجام وظایف
9. به راحتی خسته می شود
10. بی قرار است
11.  بدون اجازه صندلی را ترک می کند
12. زیاد حرف می زند
13. نمی تواند منتظر بماند
14. در نوبت گرفتن مشکل دارند
15. قبل از اینکه سوال کامل شود پاسخ می دهد

برای کودکان 6 سال و بالاتر، درمان شامل دارودرمانی و رفتار درمانی با هم می باشد، والدین و مدارس نیز در درمان نقش زیادی دارند بنابراین آن ها نیز باید آموزش لازم را ببینند.

درمان کودکان 9 ساله شامل موارد زیر می شود:

• آموزش والدین در مدیریت رفتار
• مداخلات رفتاری در کلاس درس
• آموزش مهارت های سازمانی

علائم بیش فعالی در کودکان 6 ساله

• اغلب در حفظ توجه در کار یا بازی مشکل دارد.
• اغلب به نظر می رسد به آنچه به او گفته می شود گوش نمی دهد.
• از انجام کارهایی (مانند تکالیف مدرسه) که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند، اجتناب می کند یا به شدت از آنها متنفر است
• بیش تر اوغات فراموشکار است و ممکن است وظایف خود را فراموش کند.
• بیش از حد صحبت می کند.
• زیاد رویاپردازی کند.
• همیشه در حرکت است.
• رفتار پرخاشگرانه در بازی که ممکن است باعث تنهایی آن ها شود.
• رفتار بیش از حد جسورانه
• به خطر انداختن خود یا دیگران به دلیل نترسی

توجه داشته باشید که مشکلات فرزند شما باید به اندازه کافی شدید باشد که به طور قابل توجهی به تعاملات اجتماعی یا عملکرد تحصیلی او آسیب برساند. درمان بیش فعالی در کودکان 6 ساله شامل موارد زیر می باشد:

• آموزش مهارت های لازم به والدین برای مدیریت رفتار 
• عوارض جانبی دارو ها توضیح داده می شود.
• اثرات طولانی مدت داروهای ADHD بر کودکان خردسال توضیح داده می شود و مورد توافق قرار می گیرد.

عوارض

ADHD می تواند زندگی را برای کودکان دشوار کرده و باعث شود که با مشکلات زیر روبرو شوند:

• در کلاس درس با مشکل جدی مواجه می شوند و افت تحصیلی را تجربه می کنند.
• ممکن است بیش از اندازه آسیب ببینند.
• در معرض خطر مصرف الکل و مواد مخدر قرار دارند.

اختلالات مرتبط به ADHD

برخی از کودکان ممکن است اختلال دیگری را در کنار بیش فعالی داشته باشند،که شامل موارد زیر می باشد:

1. اضطراب. که با نگرانی و اضطراب کودک همراه است و می تواند علائمی مانند ضربان قلب بالاذو سرگیجه را به همراه داشته باشد.
2. اختلال سلوک. رفتارهای ضد اجتماعی، مانند سرقت، دعوا، قتل و آسیب رساندن به دیگران جزو این اختلال می باشد..
3. افسردگی
4. مشکلات خواب
5. اختلال اوتیسم (ASD)  
6. صرع
7. مشکلات یادگیری

علائم بیش فعالی در بزرگسالان

در ادامه علائم تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان ذکر شده است:

• بی دقتی به جزئیات
•  سازمانی دهی ضعیف
• از دست دادن یا جاگذاشتن وسایل
• فراموشی
• عصبانیت و پرخاشگری
• ناتوانی در رعایت نوبت
• نوسانات خلقی
• ناتوانی در مقابله با استرس
• بی صبری
• ریسک کردن بدون توجه به عواقب و حتی به خطر انداختن جان دیگران

زندگی کودکان مبتلا به بیش فعالی

کودکان مبتلا به ADHD می توانند خلاقانه به فعالیت هایی بپردازند که دوست دارند و بسیار دوست دارند که کارهای جدید را امتحان کنند. این کودکان معمولا در به خواب رفتن و خواب ماندن مشکل دارند و این امر ممکن است باعث مشکل برای والدین شود.

 اغلب در مدرسه مشکلاتی از جمله اختلالات یادگیری را تجربه می کنند که ممکن است باعث افت تحصیلی آن ها شود، به همین دلیل گفته می شود که در صورتی که بیش فعالی درمان نشود باعث اضطراب و افسردگی کودک می شود.

درمان بیش فعالی در کودکان

ADHD با ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمانی، درمان می شود. برنامه های درمانی نتیجه بخش شامل نظارت دقیق، پیگیری و ایجاد تغییرات خواهد بود.

نکاتی برای والدین

• سعی کنید یک برنامه روتین برای زندگی خوب داشته باشید، به طور مثال سر ساعت مشخص بیدار شوید.
• فرزندتان را تشویق کنید تا وسایل خود را در جای مشخص قرار دهد، این امر باعث می شود وسایل خود را گم نکنند.
• حواس پرتی را کم کنید به طور مثال هنگامی که فرزندتان در حال درس خواندن است تلویزیون را خاموش کنید.
• وقتی با فرزندتان صحبت می کنید واضح و مشخص باشید جملات طولانی و قوانین پیچیده باعث می شود که نتواند قوانین را رعایت کند.
• به فرزندتان کمک کنید برنامه ریزی کند.
• از پاداش استفاده کنید تا به فرزندتان نشان دهید که از رفتار خوب او سپاس گزاری می کنید.

منبع : علائم بیش فعالی در کودکان| کودک بیش فعال حادثه ساز می شود 

شب ادراری که ترشح ناخواسته ادرار در طول خواب است. اگرچه اکثر کودکان بین سنین سه تا پنج سال شروع به خشک ماندن در شب می کنند، سنی که کودکان از نظر فیزیکی و عاطفی برای کنترل کامل مثانه آماده هستند متفاوت است.

شرح

اغلب کودکان گهگاه رختخواب را خیس می کنند و تعاریف سن و دفعاتی که در آن شب ادراری به یک مشکل پزشکی تبدیل می شود تا حدودی متفاوت است. کلمه شب ادراری از یک کلمه یونانی به معنای “آب ساختن” گرفته شده است. شب ادراری به صورت دفع مکرر ادرار در رختخواب یا لباس حداقل دو بار در هفته برای حداقل سه ماه متوالی در کودکی که حداقل پنج سال سن دارد، تعریف می شود. می تواند شبانه (در شب رخ می دهد) یا روزانه (در طول روز اتفاق می افتد). شب ادراری یک بیماری نسبتاً شایع در کودکان است. این می تواند یک وضعیت استرس زا برای والدین و فرزندان نیز باشد. برخی از کودکان شب ادراری را بسیار شرم آور می دانند. گاهی اوقات والدین هم ناامید و هم عصبانی می شوند.

شب ادراری به دو دسته تقسیم می شود. کودک مبتلا به شب ادراری اولیه هرگز به طور مداوم در طول شب خشک نشده است. کودک مبتلا به شب ادراری ثانویه پس از یک دوره خشکی طولانی مدت شروع به خیس شدن می کند. برخی از کودکان هم شب ادراری دارند و هم شب ادراری روزانه.

جمعیت شناسی

شیوع شب ادراری در دوران کودکی به تدریج کاهش می یابد. از بین کودکان پنج ساله، ۲۳ درصد مبتلا به شب ادراری هستند. در طول سال های دبستان، این مشکل همچنان رایج است، به طوری که ۲۰ درصد از کودکان هفت ساله و ۴ درصد از کودکان ده ساله هنوز شب ادراری را تجربه می کنند. شب ادراری در مردان شایع تر است. در پسران هفت و ده ساله به ترتیب ۹ و ۷ درصد در مقایسه با ۶ درصد و ۳ درصد در دختران رخ می دهد.

علل و علائم شب ادراری در خواب

دلایل شب ادراری به طور کامل شناخته نشده است. تمایل دارد در خانواده ها اجرا شود. اکثر کودکان مبتلا به شب ادراری اولیه، یکی از بستگان نزدیکشان – والدین، عمه یا عمو – دارند که او نیز این اختلال را داشته است. بیش از ۷۰ درصد از کودکانی که دو والدینشان تخت را خیس کرده اند، تخت را نیز خیس می کنند. مطالعات دوقلو نشان داده است که هر دوی یک جفت دوقلوهای همسان بیشتر از هر دوی یک جفت دوقلوهای برادر شب ادراری را تجربه می کنند.

گاهی اوقات شب ادراری می تواند ناشی از یک مشکل پزشکی جدی مانند دیابت، کم خونی داسی شکل یا صرع باشد. خروپف و اپیزودهای تنفس قطع شده در طول خواب (آپنه خواب) گهگاه به مشکلات شب ادراری کمک می کند. آدنوئیدهای بزرگ شده می توانند این شرایط را ایجاد کنند. سایر مشکلات فیزیولوژیکی مانند عفونت دستگاه ادراری، یبوست شدید یا آسیب نخاعی می تواند باعث خیس شدن در بستر شود.

کودکانی که به طور مکرر رختخواب را خیس می کنند ممکن است ظرفیت عملکردی مثانه کمتر از حد معمول داشته باشند. ظرفیت عملکردی مثانه مقدار ادراری است که فرد می تواند قبل از احساس میل شدید برای ادرار کردن در مثانه نگه دارد. وقتی ظرفیت عملکردی کم باشد، مثانه تمام ادرار تولید شده در طول شب را در خود نگه نمی دارد. آزمایشات نشان داده است که اندازه مثانه در این کودکان طبیعی است. با این وجود، آنها اصرار شدید مکرر برای ادرار کردن را تجربه می کنند. چنین کودکانی اغلب در طول روز ادرار می کنند و ممکن است چندین بار در شب خیس شوند. اگرچه ظرفیت عملکردی کوچک مثانه ممکن است به دلیل تأخیر رشدی ایجاد شود ، اما ممکن است عادت کودک به دفع ادرار مکرر رشد مثانه را کند کند.

والدین اغلب گزارش می دهند که کودکی که در رختخواب آنها خیس می شود، خواب بسیار خوبی دارد و به سختی بیدار می شود. با این حال، چندین مطالعه تحقیقاتی نشان داد که کودکانی که در رختخواب خیس می‌شوند، الگوهای خواب طبیعی دارند و خیس کردن تخت می‌تواند در هر مرحله از خواب رخ دهد.

در اوایل دهه ۲۰۰۰ تحقیقات پزشکی نشان داد که بسیاری از کودکانی که رختخواب را خیس می کنند ممکن است دچار کمبود هورمون مهمی به نام هورمون ضد ادرار (ADH) باشند. ADH به تمرکز ادرار در ساعات خواب کمک می کند، به این معنی که ادرار حاوی آب کمتری است و بنابراین فضای کمتری را اشغال می کند. این کاهش حجم آب معمولاً از پر شدن بیش از حد مثانه کودک در طول شب جلوگیری می کند، مگر اینکه کودک درست قبل از رفتن به رختخواب زیاد آب بنوشد. آزمایش بر روی بسیاری از کودکانی که در بستر مرطوب هستند نشان داده است که این کودکان در طول خواب افزایش معمول ADH را ندارند. بنابراین، کودکانی که رختخواب را خیس می کنند، اغلب در طول ساعات خواب، ادرار بیشتری نسبت به مثانه خود تولید می کنند. اگر بیدار نشوند، مثانه ادرار اضافی را آزاد می کند و کودک تخت را خیس می کند.

تحقیقات نشان می دهد که در بیشتر موارد شب ادراری نشان دهنده این نیست که کودک مشکل جسمی یا روانی دارد. کودکانی که رختخواب را خیس می‌کنند معمولاً دارای مثانه‌هایی با اندازه طبیعی هستند و الگوی خواب آنها با کودکانی که شب ادراری ندارند تفاوتی ندارد. گاهی اوقات استرس عاطفی، مانند تولد یک خواهر یا برادر، مرگ در خانواده ، یا جدایی از خانواده، ممکن است با شروع شب ادراری در کودکی که قبلاً توالت را آموزش دیده، همراه باشد. با این حال، خیس شدن در طول روز ممکن است نشان دهنده این باشد که مشکل یک علت فیزیکی دارد.

در حالی که اکثر کودکان در نتیجه شب ادراری مشکلی طولانی مدت ندارند، برخی از کودکان ممکن است دچار مشکلات روانی شوند. اعتماد به نفس پایین ممکن است زمانی رخ دهد که این کودکان که قبلاً احساس خجالت می‌کنند، بیشتر توسط والدین عصبانی یا ناامید که آنها را تنبیه می‌کنند یا در مورد آموزش توالت بیش از حد پرخاشگر هستند، تحقیر می‌شوند . زمانی که همبازی های همبازی مسخره می کنند یا زمانی که از فعالیت های اجتماعی مانند کمپ دور از خواب به دلیل ترس از مسخره کردن اجتناب می شود، مشکل می تواند تشدید شود.

چه زمانی با دکتر تماس بگیرید

اگر کودک پس از مدتی خشک ماندن طولانی مدت شروع به خیس کردن رختخواب کرده است، والدین باید با پزشک کودک خود تماس بگیرند. همچنین اگر کودک بالای پنج سال در طول روز دچار بی اختیاری ادرار شد، والدین باید به پزشک اطلاع دهند، زیرا ممکن است به دلیل یک اختلال فیزیکی ایجاد شود.

تشخیص

اگر کودک پس از شش سالگی به خیس کردن تخت ادامه دهد، ممکن است والدین نیاز به بررسی و تشخیص توسط پزشک خانواده یا متخصص کودکان (متخصص اطفال) داشته باشند. به طور معمول، قبل از اینکه پزشک بتواند تشخیص دهد، یک تاریخچه پزشکی کامل گرفته می شود. سپس کودک معاینه فیزیکی، آزمایش های آزمایشگاهی مناسب از جمله آزمایش ادرار و در صورت لزوم مطالعات رادیولوژیک (مانند اشعه ایکس ) دریافت می کند.

اگر کودک سالم باشد و مشکل جسمی پیدا نشود، که در ۹۰ درصد موارد وجود دارد، پزشک ممکن است درمان را توصیه نکند، بلکه ممکن است به والدین و کودک اطمینان، اطلاعات و توصیه هایی ارائه دهد.

رفتار

گاهی اوقات پزشک تشخیص می دهد که مشکل به اندازه ای جدی است که نیاز به درمان دارد. درمان های استاندارد برای شب ادراری شامل تمرینات تمرینی مثانه، انگیزش درمانی، دارودرمانی، روان درمانی و رژیم درمانی است.

تمرینات تمرینی مثانه مبتنی بر این تئوری است که کسانی که بستر را خیس می کنند ظرفیت عملکردی مثانه کمی دارند. به کودکان گفته می شود که مقدار زیادی آب بنوشند و سعی کنند دوره های بین دفع ادرار را طولانی کنند. این تمرینات برای افزایش ظرفیت مثانه طراحی شده اند، اما تنها در رفع خیس شدن بستر در تعداد کمی از بیماران موفق هستند.

در درمان انگیزشی، والدین سعی می کنند کودک را به مبارزه با خیس کردن تخت تشویق کنند، اما کودک باید بخواهد به موفقیت برسد. تقویت مثبت، مانند تمجید یا پاداش برای خشک ماندن، می تواند به بهبود تصویر خود و حل این وضعیت کمک کند. تنبیه برای شب های مرطوب اعتماد به نفس کودک را مختل می کند و مشکل را تشدید می کند.

تکنیک های انگیزشی زیر معمولا استفاده می شود:

• اصلاح رفتار: این روش درمانی با هدف کمک به کودکان برای به عهده گرفتن مسئولیت کنترل مثانه در شب با آموزش رفتارهای جدید است. به عنوان مثال، به کودکان آموزش داده می شود که قبل از خواب از دستشویی استفاده کنند و بعد از شام از نوشیدن مایعات خودداری کنند. در حالی که اصلاح رفتار عموماً نتایج خوبی ایجاد می کند، درمان طولانی مدت است.
• هشدارها: این شکل از درمان از حسگری استفاده می کند که در لباس خواب کودک یا روی تختخواب قرار می گیرد. این سنسور زنگ هشداری را ایجاد می کند که با اولین نشانه خیسی کودک را بیدار می کند. اگر کودک بیدار شود، می تواند به دستشویی رفته و ادرار را تمام کند. هدف این است که وقتی مثانه پر است، یک پاسخ شرطی شود که بیدار شود. هشدارهای مرطوب کردن رختخواب به انگیزه والدین و فرزندان نیاز دارد. آنها از سال ۲۰۰۴ به عنوان مؤثرترین شکل درمانی موجود در نظر گرفته شدند.

تعدادی از داروها نیز برای درمان شب ادراری استفاده می شود. این داروها معمولاً سریع الاثر هستند. کودکان اغلب در هفته اول درمان به آنها پاسخ می دهند. در میان داروهایی که معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرند، اسپری بینی دسموپرسین استات (DDAVP)، ماده‌ای شبیه به هورمونی است که به تنظیم تولید ادرار کمک می‌کند. و ایمی پرامین هیدروکلراید، دارویی که به افزایش ظرفیت مثانه کمک می کند. مطالعات نشان می دهد که ایمی پرامین برای ۵۰ درصد از بیماران موثر است. با این حال، کودکان اغلب پس از قطع دارو، تخت را دوباره خیس می کنند و عوارض جانبی دارد. برخی از شب ادراری با یک علت فیزیکی زمینه ای را می توان با روش های جراحی درمان کرد. این علل عبارتند از بزرگ شدن آدنوئید که باعث آپنه خواب، نقص فیزیکی در سیستم ادراری یا تومور ستون فقرات می شود.

روان درمانی زمانی نشان داده می شود که کودک در واکنش به رویدادهایی مانند مرگ در خانواده، تولد فرزند جدید، تغییر مدرسه یا طلاق ، علائم پریشانی شدید عاطفی را نشان دهد . همچنین در صورتی که کودک نشانه هایی از عزت نفس پایین یا افسردگی را نشان دهد، روان درمانی نشان داده می شود.

در موارد نادر، آلرژی یا عدم تحمل به برخی غذاها – مانند محصولات لبنی، مرکبات، یا شکلات – می تواند باعث خیس شدن در رختخواب شود. هنگامی که کودکان حساسیت غذایی دارند ، ممکن است با کشف موادی که باعث واکنش آلرژیک می شوند و حذف این مواد از رژیم غذایی کودک، به شب ادراری کمک کند.

پیش بینی

گهگاه خیس کردن بستر بیماری نیست و درمان ندارد. اگر کودک هیچ مشکل جسمی یا روانی زمینه‌ای نداشته باشد که باعث خیس شدن در رختخواب شود، در بیشتر موارد بدون درمان از این بیماری پیشی می‌گیرد. حدود ۱۵ درصد از افراد بستری پس از شش سالگی هر سال خشک می شوند. اگر شب ادراری مکرر است، همراه با خیس شدن در طول روز، یا در تعریف تشخیصی شب ادراری انجمن روانپزشکی آمریکا قرار دارد، باید با پزشک مشورت شود. اگر درمان نشان داده شود، معمولاً مشکل را با موفقیت حل می کند. بهبود قابل توجهی در حدود ۷۵ درصد از مواردی که با هشدارهای مرطوب درمان می شوند مشاهده می شود.

جلوگیری

اگرچه جلوگیری از خیس کردن تخت کودک همیشه امکان پذیر نیست، والدین می توانند اقداماتی را برای کمک به کودک در خشک نگه داشتن تخت در شب انجام دهند. این مراحل عبارتند از:

• تشویق و تمجید کودک به خاطر خشک ماندن به جای تنبیه وقتی کودک خیس می شود
• به کودک یادآوری کنید که در صورت احساس نیاز قبل از رفتن به رختخواب ادرار کند
• محدود کردن مصرف مایعات حداقل دو ساعت قبل از خواب

نگرانی های والدین

خیس کردن رختخواب به دلیل خجالت و گناهی که ممکن است کودک احساس کند، اغلب منجر به مشکلات رفتاری می شود. والدین نباید سعی کنند که فرزندشان در مورد خیس کردن تخت احساس گناه کند. آنها باید به کودک بفهمانند که شب ادراری تقصیر آنها نیست. تنبیه پاسخی نامناسب به شب ادراری است و مشکل را حل نمی کند.

شرایط کلیدی

هورمون ضد ادرار (ADH) – همچنین وازوپرسین نامیده می شود، هورمونی که بر روی کلیه ها برای تنظیم تعادل آب عمل می کند.

شب ادراری – ترشح غیر ارادی ادرار در طول شب.

خالی کردن – برای تخلیه مثانه.

منبع : شب ادراری کودکان در خواب