کمک به فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اینکه یکی از از عزیزانتان اختلال استرس پس از سانحه رنج می برد، طاقت فرساست. اما مراحل زیر به شما کمک می کند تا به دوست یا همسرتان کمک کرده و آن ها را به زندگی عادی و طبیعی بازگردانید.

، دوست یا یکی از اعضای خانواده شما به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شما را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. زندگی با فرد دچار اختلال استرس پس از سانحه آسان نیست و آسیب ها

زندگی با کسی که اختلال استرس پس از سانحه دارد

ابتلا شریک ی زیادی به روابط و زندگی خانوادگی می زند.از سردی و بدخلقی عزیزتان آزار می‌بینید و همیشه سعی می کنید او را درک کنید، چرا که آن ها کمتر می‌توانند محبت کنند و بی ثبات هستند. احساس می کنید که زندگی شکننده و بی ثباتی دارید یا با یک غریبه زندگی می کنید. همچنین مجبور می شوید سهم بیشتری از کارهای خانه را بر عهده بگیرید و با ناامیدی عزیزتان کنار بیایید.

علائم اختلال استرس پس از سانحه حتی منجر به از دست دادن شغل، سوء مصرف مواد و سایر مشکلاتی شود که کل خانواده را تحت تأثیر قرار می دهد.

به یاد داشته باشید که فرد مبتلا به استرس پس از سانحه کنترلی روی رفتارهای خود ندارد و نباید رفتارهای آن ها را به دل بگیرید یا ناراحتی های آن ها را به خودتان ربط دهید. سیستم عصبی فرد مورد علاقه شما در حالت هوشیاری دائمی «قفل» شده است و باعث می شود که دائماً احساس آسیب پذیری و ناامنی کند یا مجبور شود بارها و بارها تجربه آسیب زا را دوباره مرور کند.

همۀ اینها منجر به عصبانیت، تحریک پذیری، افسردگی، بی اعتمادی و سایر علائم اختلال استرس پس از سانحه می شود که فرد مورد علاقه شما نمی تواند به سادگی آن ها را متوقف کند.

با این حال، با حمایت مناسب از سوی شما و سایر اعضای خانواده و دوستان، سیستم عصبی او به حالت عادی برمی گردد. با این نکات به آن‌ها کمک کنید تا از رویداد آسیب‌زا خارج شوند و زندگی مشترکتان را به حالت عادی بازگردانید.

کمک به فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

نکته۱: حمایت اجتماعی ارائه دهید

معمولاً افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه از خانواده و دوستان کناره گیری می کنند. آن ها احساس شرمندگی می کنند، نمی خواهند سربار کسی باشند یا باور پیدا کرده اند که دیگران متوجه احساسات آن ها نمی شوند.

اگرچه مهم است که به حریم خصوصی عزیزتان احترام بگذارید، اما آرامش و حمایت شما به او کمک می کند بر احساس درماندگی، اندوه و ناامیدی غلبه کند. در واقع، متخصصان بر این باورند که ارتباط چهره به چهره از سوی دیگران مهم ترین عامل در بهبود اختلال استرس پس از سانحه است.

اینکه چگونه عشق و حمایت خود را به بهترین شکل به فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه نشان دهید، همیشه آسان نیست. شما نمی توانید فرد مورد علاقه خود را مجبور به بهبودی کنید، اما می توانید صرفا با گذراندن وقت در کنار او، نقش مهمی در روند بهبودی او داشته باشید.

به عزیزتان فشار نیاورید تا صحبت کند. برای افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه صحبت در مورد تجربیات آسیب زا بسیار دشوار است. برای برخی حتی باعث بدتر شدن احساس آن ها می شود. درعوض، به او آگاهی بدهید که اگر خواست حرف بزند، در کنارش هستید که گوش بدهید. احساس همراهی و پذیرفته شدن از سوی شماست که به فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه آرامش می‌دهد، نه لزوما صحبت کردن.

همراه عزیزتان کارهای عادی و روزمره انجام دهید، کارهایی که ربطی به اختلال استرس پس از سانحه یا تجربه آسیب زا ندارد. فرد مورد علاقه خود را تشویق کنید که دوستانی داشته باشد، سرگرمی هایی را دنبال کند که برای او لذت بخش است و به ورزش هایی مانند پیاده روی، دویدن، شنا یا صخره نوردی بپردازد. با هم در یک کلاس تناسب اندام شرکت کنید، به رقص بروید یا یک قرار ناهار هفتگی با دوستان و خانواده داشته باشید.

به جای اینکه به او بگویید چه کاری باید انجام دهد، اجازه دهید عزیزتان رهبری را بر عهده بگیرد. با اینکه افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه مانند یکدیگر نیستند. اما بیشتر آن ها به طور غریزی می دانند که چه چیزی باعث می شود احساس آرامش و امنیت کنند. راهنمایی بگیرید که چگونه می توانید به بهترین شکل عزیزتان را حمایت و همراهی کنید.

استرس خود را مدیریت کنید

هر چه آرام تر و متمرکزتر باشید، بهتر می توانید به عزیزتان کمک کنید.

صبور باشید

بهبودی فرآیندی است که زمان می برد و اغلب با شکست‌هایی همراه است. نکته مهم این است که مثبت بمانید و از همسر خود حمایت کنید.

درباره اختلال استرس پس از سانحه آموزش ببینید.

هر چه بیشتر در مورد علائم، اثرات و گزینه‌های درمانی بدانید، برای کمک به عزیزتان و درک آنچه که او از سر می‌گذراند، مجهزتر بوده و نگاه جامع تری به موضوع پیدا می کنید.

احساسات منفی را بپذیرید 

وقتی که در حال گذراندن شرایط هیجانی هستید، برای ترکیب پیچیده ای از احساسات آماده باشید مانند، چیزهایی که هرگز نمی خواستید بشنوید. فقط به یاد داشته باشید، داشتن احساسات منفی نسبت به اعضای خانواده به معنی دوست نداشتن آن ها نیست.

نکته ۲: شنونده خوبی باشید

اگرچه نباید فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه را مجبور به صحبت کنید، اما اگر خود او تصمیم به گفتن گرفت، سعی کنید بدون توقع یا قضاوت گوش دهید. او را متوجه کنید که به موضع علاقه مند هستید و برایتان مهم است، اما نگران راهنمایی هایی که باید در پاسخ بدهید، نباشید. همین گوش دادن با دقت، برای محبوب شما مفید است، نه آنچه می گویید.

لازم است که یک فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بارها و بارها در مورد رویداد آسیب زا صحبت کند. این بخشی از روند بهبودی است، بنابراین به عزیزتان نگویید که از تکرار وقایع گذشته خودداری کند، درعوض، به او پیشنهاد دهید که هر چند بار که نیاز دارد صحبت کند.

ممکن است گوش دادن به برخی از چیزهایی که عزیزتان به شما می گوید بسیار سخت باشد. حتی اگر از حرف های او خوشتان نمی آید به احساسات و واکنش های او احترام بگذارید. اگر با شنیدن حرف های او ناراضی، وحشت زده یا قضاوتگر شوید، بعید است که دوباره با شما صحبت کند.

مشکلات ارتباطی که باید از آن ها اجتناب کرد:

نبایدها:

• پاسخ‌های دم دستی یا اینکه فقط به عزیزتان بگویید همه چیز درست می‌شود.
• اینکه اجازه ندهید عزیزتان در مورد احساسات یا ترس های خود صحبت کند.
• توصیه کردن یا اینکه به عزیزتان بگویید که چه کاری باید انجام دهد.
• همه مشکلات مربوط به رابطه یا خانواده خود را به اختلال استرس پس از سانحه عزیزتان مربوط کرده و او را سرزنش کنید
• تجربه آسیب‌زای او را نفی کنید، دست کم بگیرید یا انکار کنید.
• او را تهدید کنید.
• کاری کنید که عزیزتان احساس ضعف کند، زیرا دیگران بهتر از او با همین مشکل کنار آمده اند.
• اینکه به عزیزتان بگویید خوش شانس بوده که وضعیتش بدتر نشده است.
• با تجربیات یا احساسات شخصی خود روند را مدیریت کنید و به همسرتان اجازه دخالت ندهید.

نکته ۳: اعتماد و ایمنی را بازسازی کنید

برخی از حوادث نگرش فرد به جهان را تغییر داده و آن را مکانی همیشه خطرناک و ترسناک جلوه می‌دهد، همچنین به توانایی افراد برای اعتماد به دیگران و خود آسیب می رساند. اگر راهی پیدا کنید که بتوانید احساس امنیت عزیزتان را بازسازی کنید، به بهبود او کمک خواهید کرد.

تعهد خود را به رابطه ابراز کنید.

به عزیزتان آگاهی بدهید که شما برای مدت طولانی در کنار او هستید، تا او احساس کند که مورد علاقه و حمایت قرار گرفته است.

برنامه هایی ایجاد کنید.

سازماندهی و ایجاد برنامه های قابل پیش بینی حس ثبات و امنیت را به افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه اعم از بزرگسالان و کودکان باز می گرداند: برنامه‌های روزمره مانند وادار کردن عزیزتان به کمک در تهیه مواد غذایی یا کارهای خانه، زمان‌بندی منظم برای وعده‌های غذایی، یا صرفاً «در کنار او بودن» از این دست برنامه ها می باشد.

استرس را در خانه به حداقل برسانید.

مطمئن شوید که فرد مورد علاقه شما فضا و زمان مناسب برای استراحت و آرامش دارد. از هرگونه استرس یا اضطرابی دوری کنید، حتی ممکن است لازم باشد شنیدن اخبار را به حداقل برسانید.

از آینده صحبت کنید و برنامه ریزی کنید.

این کار به مقابله با این احساس مشترک در بین افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه کمک می کند که فکر می کنند آینده ای ندارند.

به وعده های خود عمل کنید

با نشان دادن اینکه قابل اعتماد هستید، به بازسازی اعتماد کمک کنید. ثبات داشته باشید و حتما آنچه را که می گویید انجام دهید.

بر نقاط قوت عزیزتان تاکید کنید.

به عزیزتان بگویید که فکر می کنید او خوب می شود و به تمام ویژگی های مثبت و موفقیت های او اشاره کنید، البته حتما توجه داشته باشید که زیاده روی در این امر اثر عکس را به دنبال دارد.

به دنبال راه هایی برای توانمندسازی او باشید.

به جای اینکه کارهایی را برای او انجام دهید که او خودش قادر به انجام آن هست، بهتر است با دادن قدرت انتخاب و کنترل بیشتر، اعتماد به نفس او را تقویت کنید.

نکته ۴: محرک ها را پیش بینی و مدیریت کنید

محرک هر چیزی می تواند باشد (یک فرد، مکان، شیء یا موقعیت) که به فرد مورد علاقه شما آسیب یا حادثه را یادآوری و علائم اختلال استرس پس از سانحه را در او بیدار کند، مانند خاطرات.

گاهی اوقات، محرک ها آشکار هستند. برای مثال، یک کهنه سرباز نظامی با دیدن دوستان رزمندۀ خود یا صداهای بلندی که شبیه شلیک گلوله است، تحریک می شود. برخی دیگر مدتی طول می کشد تا شناسایی و درک شوند، مثلاً شنیدن آهنگی که در زمان وقوع حادثه آسیب زا در حال پخش بوده. همچنین محرک ها لزوما خارجی نیستند: احساسات و عواطف درونی نیز علائم اختلال استرس پس از سانحه را تحریک می کنند.

محرک های خارجی رایج PTSD

• مناظر، صداها یا بوهای مرتبط با حوادث.
• افراد، مکان ها یا چیزهایی که آسیب را به یاد می آورند.
• تاریخ ها یا زمان های مهم، مانند سالگردها یا زمان خاصی از روز.
• طبیعت (انواع خاصی از آب و هوا، فصل ها و غیره).
• مکالمات یا پوشش رسانه ای در مورد حادثه های مشابه.
• موقعیت هایی که احساس محدودیت می دهند (گیر کردن در ترافیک، مطب دکتر یا یک جمعیت).
• روابط، خانواده، مدرسه
• کار یا فشارها و مشاجرات مالی.
• مراسم تشییع جنازه، بیمارستان یا درمان پزشکی.

محرک های داخلی رایج PTSD

• ناراحتی جسمی، مانند گرسنگی، تشنگی، خستگی، بیماری و ناکامی جنسی.
• هر گونه احساس بدنی که حوادث را به یاد می آورد، از جمله درد، زخم های قدیمی یا آسیب های مشابه.
• احساسات شدید، به ویژه احساس درماندگی بیش از حد یا به دام افتادن.
• احساسات نسبت به اعضای خانواده، مانند آمیزه ای از حس عشق، آسیب پذیری و رنجش.

صحبت با فرد مورد علاقه خود در مورد محرک های PTSD

از عزیزتان بیش تر در مورد کارهایی که در گذشته انجام داده بپرسید تا دربارۀ محرکی که کمک کننده بوده (و همچنین اقداماتی که کمک نکرده است) پاسخ دهد. سپس برای نحوه پاسخگویی در آینده نشانه ها و قرارهایی بگذارید.

با عزیزتان تصمیم بگیرید که وقتی دچار کابوس، خاظرات یا حمله هراس می شود، چگونه واکنش نشان دهید. برنامه داشتن از پیش، ترسناکی وضعیت را برای هر دوی شما کمتر می کند. همچنین در موقعیت بسیار بهتری خواهید بود تا به عزیزتان کمک کنید آرام شود.

چگونه به فردی که دچار فلاش بک یا حمله هراس شده است کمک کنیم

در طول خاطرات، اغلبِ انسان ها احساس می‌کنند که گویی از بدن خود جدا شده اند. هر کاری که بتواند آن ها را به زمان حال برگرداند مفید خواهد بود. اقدامات زیر می تواند در این کار شما را یاری کنند:

• به عزیزتان بگویید که اگرچه به نظر می‌رسد در آن شرایط قرار می گیرد، اما رویداد واقعاً دوباره تکرار نمی شود.
• به او کمک کنید تا اطراف خود را مرور کند (مثلاً از او بخواهید به اطراف اتاق نگاه کرده و آنچه را که می بیند با صدای بلند توصیف کند).
• او را تشویق کنید که نفس های عمیق و آهسته بکشد (تنفس سریع و نامنظم باعث افزایش احساس وحشت می شود).
• از حرکات ناگهانی یا هر چیزی که ممکن است او را شگفت زده کند خودداری کنید.
• قبل از اینکه او را لمس کنید اجازه بگیرید. لمس کردن یا قرار دادن بازوهای خود در اطراف فرد ممکن است باعث شود او احساس کند در دام افتاده که منجر به تحریک بیشتر و حتی خشونت می شود.

نکته ۵: با نوسانات خلقی و عصبانیت مقابله کنید

اختلال استرس پس از سانحه منجر به مشکلاتی در مدیریت احساسات و تکانه ها می شود. در این شرایط عزیزتان دچار تحریک پذیری شدید، بدخلقی، یا خشم شدید می‌شود.

افرادی که از اختلال استرس پس از سانحه رنج می برند در یک وضعیت دائمی استرس جسمی و عاطفی زندگی می کنند. از آنجا که آن ها معمولاً با خوابیدن مشکل دارند، دائماً خسته، پرخاشگر و از نظر جسمی ضعیف هستند. این مشکلات باعث می‌شود که به استرس های روزانه بیش از حد واکنش نشان دهند.

برای بسیاری از افراد مبتلا به PTSD، خشم تنها پوششی برای سایر احساسات مانند غم و اندوه، درماندگی یا احساس گناه است. خشم باعث می شود به جای اینکه ضعیف و آسیب پذیر باشند، احساس قدرت کنند. برخی دیگر سعی می کنند خشم خود را تا زمانی که شما انتظارش را ندارید سرکوب کنند.

مراقب نشانه‌های عصبی بودن مانند فک قفل شده یا مشت‌های گره شده، بلند صحبت کردن یا آشفته شدن، باشید. به محض مشاهده علائم هشدار دهنده اولیه، اقداماتی را برای خنثی کردن وضعیت انجام دهید.

سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید.

در طول پ طغیان عاطفی، تمام تلاش خود را بکنید تا آرام بمانید. این کار به عزیزتان نشان می دهد که شما «امن» هستید و از تشدید وضعیت جلوگیری می کند.

به فرد فضا بدهید.

از شلوغ کردن اطراف یا گرفتن فرد خودداری کنید زیرا باعث می شود که فرد آسیب دیده احساس خطر کند.

بپرسید چگونه می توانید کمک کنید.

مثلا این سؤال: در حال حاضر چه کاری می توانم برای کمک به تو انجام دهم؟ می تواند مفید باشد، شما همچنین می توانید زمان استراحت یا رفتن به جایی دیگر برای عوض شدن حال و هوا را پیشنهاد بدهید.

ایمنی را اولویت قرار دهید

اگر وضعیت فرد با وجود تلاش های شما برای آرام کردن اوضاع بدتر شد، خانه را ترک یا خود را در اتاق حبس کنید. اگر می ترسید که عزیزتان به خودش یا دیگران صدمه بزند با پلیس یا دکتر تماس بگیرید.

به فرد مورد علاقه خود کمک کنید خشم خود را مدیریت کند.

خشم یک احساس طبیعی و سالم است، اما زمانی که مزمن، انفجاری و خارج از کنترل شود، تأثیرات جدی بر روابط، سلامت و وضعیت ذهنی فرد می‌گذارد. عزیزتان می تواند با تحقیق درباره مسائل ریشه ای و یادگیری روش های سالم تر برای ابراز احساسات، خشم خود را کنترل کند.

نکته ۶: درمان حمایتی

عشق و حمایت شما و نزدیکان اگر چه ضروری است، اما همیشه کافی نیست. بسیاری از افرادی که آسیب دیده اند به درمان حرفه ای اختلال استرس پس از سانحه نیاز دارند. اما مطرح کردن آن می تواند حساسیت برانگیز باشد. به این فکر کنید که اگر کسی پیشنهاد کند که شما به درمان نیاز دارید چه احساسی خواهید داشت.

منتظر زمان مناسب برای مطرح کردن نگرانی های خود باشید.

وقتی در حال مشاجره یا در وسط بحران هستید، آن را مطرح نکنید. همچنین مراقب زبان خود باشید. از هر جمله ای که دلالت بر «دیوانه یا بیمار بودن» همسر شما دارد اجتناب کنید. در عوض موضوع را در یک چشم انداز مثبت و عملی ارائه دهید: درمان راهی برای یادگیری مهارت های جدید است که می تواند برای مدیریت طیف گسترده ای از چالش های مرتبط با اختلال استرس پس از سانحه مورد استفاده قرار گیرد.

بر مزایای آن تاکید کنید.

به عنوان مثال، درمان به او کمک می کند تا مستقل تر و تحت کنترل باشد یا به کاهش اضطراب و اجتنابی کمک می کند که او را از انجام کارهایی که می خواهد انجام دهد باز می دارد.

روی مشکلات خاص تمرکز کنید.

زمانی که در مورد اختلال استرس پس از سانحه یا مشاوره صحبت می‌کنید و عزیزتان واکنش تندی ندارد و گوش می دهد، بر این تمرکز کنید که چگونه درمان می‌تواند به مسائل خاصی مانند مدیریت خشم، اضطراب، یا مشکلات تمرکز و حافظه کمک کند.

مشکلات و محدودیت های درمان را بپذیرید.

برای مثال، می‌توانید بگویید: «می‌دانم که درمان یک راه حل سریع یا جادویی نیست و پیدا کردن درمانگر مناسب ممکن است کمی طول بکشد. اما حتی اگر کمی کمک کند، ارزشش را دارد.»

از افرادی که عزیزتان به آن ها احترام می گذارد و به آن ها اعتماد دارد کمک بگیرید.

اگر این ایده از جانب شخص دیگری مطرح شود، ممکن است فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بهتر بپذیرد. به فرد پیشنهاد دهید که به پزشک مراجعه کند یا مثلاً با یک دوست، معلم، مربی یا روحانی خاص صحبت کند.

فرد مورد علاقه خود را تشویق کنید تا به یک گروه پشتیبانی بپیوندد.

برقراری ارتباط با افراد دیگری که تجربیات آسیب زای مشابهی را پشت سر گذاشته به برخی از افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه کمک می کند که کمتر احساس آسیب دیدگی و تنهایی کنند.

نکته ۷: مراقب خود باشید

اگر به اختلال استرس پس از سانحۀ عزیزتان اجازه دهید بر زندگی شما مسلط شود و نیازهای خود را نادیده بگیرید حتما فرسوده و حتی ممکن است دچار آسیب ثانویه شوید. شما هم ممکن است با گوش دادن به داستان ها یا قرار گرفتن در معرض علائم آزاردهنده مانند خاطرات دچار مشکل شوید. هر چه بیشتر احساس فرسودگی و غرق شدن کنید، خطر آسیب دیدنتان بیشتر است.

برای اینکه قدرت این را داشته باشید که در طولانی مدت در کنار عزیزتان باشید و خطر آسیب ثانویه را کاهش دهید، باید خودتان را قوی نگه دارید، اگر احساس نیاز می کنید حتما به مشاور مراجعه کنید.

به نیازهای جسمانی خود توجه کنید

به اندازه کافی بخوابید، به طور منظم ورزش کنید، به درستی غذا بخورید، و مراقب هرگونه مشکل پزشکی باشید.

یک گروه پشتیبانی برای خود ایجاد کنید

به سایر اعضای خانواده، دوستان مورد اعتماد، درمانگر یا گروه پشتیبانی خود تکیه کنید. صحبت کردن در مورد احساسات خود و آنچه که از سر می گذرانید بسیار مفید است و می تواند به آرامش شما کمک کند.

برای زندگی خود وقت بگذارید.

دوستان، سرگرمی ها یا فعالیت هایی که شما را خوشحال می کند را رها نکنید. مهم است که چیزهایی در زندگی خود داشته باشید که در شما اشتیاق ایجاد می‌کنند.

مسئولیت را تقسیم کنید.

از سایر اعضای خانواده و دوستان هم کمک بخواهید تا بتوانید به اندازه کافی استراحت کنید. همچنین می توانید به دنبال مددکار اجتماعی در محل خود باشید.

حدود را مشخص کنید

در مورد آنچه می توانید انجام بدهید واقع بین باشید. محدودیت‌های خود را بشناسید، آن‌ها را با اعضای خانواده‌ و دیگران مطرح کرده و به آن‌ها پایبند باشید.

حمایت از افرادی که از جانبازان مراقبت می کنند

اگر شخصی که از او مراقبت می کنید یک کهنه سرباز است، مطلب اختلال استرس پس از سانحه در کهنه سربازان را بخوانید. همچنین برای گرفتن حمایت مالی و مراقبتی به بنیاد شهید و ایثارگران مراجعه کنید.

منبع : کمک به فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

چگونه با حوادث آسیب زا کنار بیاییم و درمان استرس تروماتیک چگونه است؟

هر رویداد آسیب زا  (از یک تراژدی شخصی گرفته تا یک بحران جهانی) عوارض عاطفی دارد و باعث استرس می‌شود. اما راه هایی وجود دارد تا کنترل زندگی خود را دوباره به دست آورید.

رویدادهای آسیب زا و تروماتیک

تجربه استرس پس از یک رویداد ناراحت کننده رخ می‌دهد، مانند یک حادثۀ رانندگی، سقوط هواپیما، جنایت خشونت بار، حمله تروریستی، بیماری همه گیر جهانی یا بلایای طبیعی مانند زلزله، طوفان یا سیل.

در این مواقع احساس شوک، سردرگمی و ترس شدید یا احساس بی‌حسی یا حتی در آن واحد، ترکیبی از احساسات متضاد پیدا می کنید. این احساسات فقط به افرادی که این رویداد را تجربه کرده اند محدود نمی شود. اخبار شبانه روزی و پوشش مداوم رسانه های اجتماعی هر روز همۀ ما را با تصاویر وحشت، مصیبت، رنج و از دست دادن در همۀ نقاط جهان روبه‌رو می‌کند.

تداوم این روند سیستم عصبی شما را تحت الشعاع قرار داده و استرس آسیب زا ایجاد می‌کند، درست مثل وقتی که شما این رویداد را از نزدیک تجربه کرده باشید.

استرس آسیب زا احساس امنیت شما را از بین می‌برد و احساس می‌کنید که در یک دنیای ناامن قرار داشته و آسیب پذیر و ناتوان‌اید، به خصوص اگر حادثه آسیب زا ساخته دست انسان باشد،

مانند تیراندازی یا اقدام تروریستی. ممکن است از نظر جسمی و عاطفی احساس فرسودگی کنید، غم و اندوه بر شما غلبه کند یا تمرکز، خواب یا کنترل خلق و خوی خود برایتان دشوار باشد. همه اینها پاسخ های طبیعی به رویدادهای غیرعادی هستند.

اغلب افکار و احساسات ناراحت کننده استرس آسیب زا با بازگشت تدریجی زندگی به حالت عادی در طی روزها یا هفته های پس از یک رویداد یا بحران فاجعه آمیز شروع به محو شدن می کنند.

اما اقدامات زیادی نیز وجود دارد که می توانید برای کمک به بهبودی خود انجام داده و بهتر با آسیبی که تجربه کرده اید کنار بیایید. چه سانحه برای خودتان رخ داده باشد و چه شاهد آن بوده باشید ممکن است پس از آن استرس آسیب زا را تجربه کرده باشید، راه های زیادی برای آرام کردن سیستم عصبی و بازیابی تعادل عاطفی وجود دارد.

درمان استرس تروماتیک

علائم و نشانه های استرس شدید

فارغ از اینکه رویداد آسیب زا مستقیماً روی شما تأثیر گذاشته است یا خیر، طبیعی است که در مورد آنچه ممکن است در آینده رخ دهد احساس اضطراب، ترس و عدم اطمینان کنید. سیستم عصبی شما تحت تأثیر استرس قرار گرفته، طیف گسترده ای از احساسات شدید و واکنش های فیزیکی را برانگیخته است.

علائم استرس از خفیف تا شدید متغیر است و اغلب به صورت نوسانی، می آیند و می روند. ممکن است مواقعی  احساس برانگیختگی و اضطراب کنید و مواقعی دیگر احساس بی‌حسی داشته باشید.

علائم عاطفی استرس عبارتند از:

• شوک و ناباوری، به سختی می توانید واقعیت آنچه را که اتفاق افتاده است بپذیرید و احساسات خود را خنثی می‌کنید.
• ترس، نگران هستید که دوباره همان اتفاق تکرار شود یا کنترل خود را از دست بدهید.
• غم یا اندوه، مخصوصا اگر افرادی که می شناسید فوت کرده اند یا متحمل مصیبت‌هایی شده‌اند که به کلی زندگیشان را تغییر داده است.
• درماندگی، ماهیت ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی جنایات خشونت‌آمیز، تصادفات، بیماری‌های همه‌گیر یا بلایای طبیعی باعث ایجاد احساس آسیب‌پذیری و درماندگی و حتی اضطراب و افسردگی می‌شود.
• احساس گناه برای اینکه پس از مرگ دیگران زنده مانده اید یا فکر می کنید که می توانستید کمک بیشتری به دیگران بکنید و کم کاری کرده اید.
• خشم، شما از خداوند، دولت یا دیگر کسانی که فکر می کنید مسئول این ماجرا هستند عصبانی می باشید.
• شرم، به خصوص در مورد احساسات یا ترس هایی که نمی توانید آن ها را کنترل کنید، شرم‌زده می‌شوید.
• تسکین، از اینکه بدترین اتفاقات افتاده و تمام شده و از اینکه به اندازه دیگران تحت تأثیر قرار نگرفته اید، احساس آرامش می‌کنید و حتی امیدوارید که زندگی شما به حالت عادی بازگردد.

علائم فیزیکی عبارتند از:

• احساس سرگیجه یا غش، مشکلات معده، تعریق بیش از حد.
• لرزیدن، رعشه، عرق سرد، تورم و درد در گلو یا احساس خفگی.
• تنفس سریع، تپش قلب، درد قفسه سینه یا مشکل در تنفس.
• هجوم سیل‌آسای افکار، ناتوانی در استراحت کردن.
• عدم تمرکز
• برنامه خواب شما به هم ریخته و دچار بی خوابی یا کابوس می شوید.
• دردهایی که متوجه علت آن ها نمی‌شوید مانند سردرد یا تغییرات در عملکرد جنسی.
• از دست دادن یا افزایش اشتها.
• مصرف بیش از حد الکل، نیکوتین یا مواد مخدر.

تفاوت بین استرس تروماتیک و PTSD چیست؟

اگرچه علائم استرس و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) بلافاصله پس از یک فاجعه یا رویداد آزاردهنده بسیار شبیه به نظر می رسند، اما روند آن ها بسیار متفاوت است. با اینکه علائم استرس بسیار ناخوشایند هستند، به تدریج در طول زمان بهبود می یابند، به خصوص اگر اقداماتی را برای مراقبت از سلامت عاطفی خود انجام دهید.

اما اگر علائم استرس کاهش نیابد و سیستم عصبی شما در آن حالت باقی بماند، و برای مدت طولانی نتواند از رویداد گذر کند، ممکن است دچار PTSD شده باشید.

با PTSD، شما در شوک روانی باقی می‌مانید. علائم کاهش نمی یابد و نه تنها بهتر نشده بلکه حتی بدتر هم می‌شوید.

مقابله با استرس تروماتیک

همان طور که معمولاً پاکسازی آثار ویرانی‌ها و ترمیم خسارت‌های ناشی از یک فاجعه یا رویداد آسیب‌زا زمان می‌برد، بازیابی تعادل عاطفی و بازسازی زندگی شما نیز به زمان نیاز دارد. اما راهکارهایی وجود دارد که با انجام آن ها می‌توانید به خود و عزیزانتان کمک کنید تا با عواقب عاطفی پس از آسیب بهتر کنار آمده و راهی برای ادامۀ زندگی خود بیابید.

به یاد داشته باشید که هیچ «درست» یا «نادرستی» برای احساس کردن وجود ندارد. انسان ها به طرق مختلف نسبت به تروما واکنش نشان می دهند، بنابراین به خود (یا دیگران) نگویید که باید چگونه فکر یا احساس کنید.

احساسات خود را نادیده نگیرید،

زیرا این کار فقط بهبود را کند می کند. در لحظه به نظر می رسد که بهتر است از تجربۀ احساسات خود اجتناب کنید، اما چه به آنه ا توجه کنید و چه نه، وجود دارند. اگر به راحتی به خود اجازه دهید آنچه را که احساس می کنید تجربه کنید، حتی احساسات شدید نیز از بین خواهند رفت.

از مرور وسواس گونه رویداد آسیب زا اجتناب کنید

فکر کردن مکرر یا تماشای تصاویر وحشتناک برای بارها و بارها، سیستم عصبی شما را تحت تأثیر قرار داده و باعث می شود خود را در آنجا حس کنید. فعالیت هایی انجام دهید که ذهن شما را مشغول می کند (خواندن، تماشای فیلم، آشپزی، بازی با بچه هایتان)، این کار باعث می شود تمام انرژی و توجه خود را وقف رویداد آسیب زا نکنید.

روال عادی را دوباره برقرار کنید

پس از یک فاجعه، بازگشت (تا حد امکان) به روال عادی به شما کمک می کند تا استرس آسیب زا، اضطراب و ناامیدی را به حداقل برسانید. حتی اگر روال کار یا تحصیل شما مختل شود، می توانید روزهای خود را با زمان‌بندی‌های منظم برای خوردن، خوابیدن، گذراندن وقت با خانواده و استراحت تنظیم کنید.

صمیمات مهم زندگی را به حالت تعلیق درآورید

گرفتن تصمیمات بزرگ زندگی در مورد خانه، کار، یا خانواده در حالی که دچار آسیب هستید، تنها باعث افزایش استرس در زندگی می شود. در صورت امکان، سعی کنید ابتدا آرامش پیدا کنید و تعادل عاطفی خود را به دست آورید تا بتوانید شفاف تر فکر کنید.

اگر نخستین پاسخ دهنده یا عضو کادر درمان بوده اید که از سانحه خبردار شده اید…

هنگام وقوع فاجعه یا بحران همیشه زودتر از همه، امدادگران اورژانس و کادر درمانی را فرا می‌خوانند. اگرچه کمک به دیگران در زمان نیاز می تواند بسیار مفید باشد، اما چالش ها و عوامل استرس زا نیز به همراه دارد.

مشاهده مصیبت و درد و رنج، تصمیم گیری دربارۀ مرگ و زندگی و حتی رفتن به مکان سانحه، می تواند بر سلامت روان شما تأثیر گذاشته و باعث استرس آسیب زا شود و از آنجا که ممکن است در طول زندگی حرفه ای خود مجبور شوید بارها و بارها با عواقب وقایع آسیب زا دست و پنجه نرم کنید،

تأثیر عاطفی آن حالت گلوله برفی پیدا می‌کند که به مرور بزرگ تر می شود. اگر استرس کنترل نشود، منجر به فرسودگی شغلی، حالت خستگی عاطفی، ذهنی و فیزیکی می شود.

باید به یاد داشته باشید که مراقبت از خود، حتی در زمان بحران، خودخواهانه نیست، بلکه یک ضرورت است. به هر حال، با اجازه دادن به خود برای استراحت، تکیه کردن به دیگران برای حمایت و کار گروهی به جای تنهایی، برای مدت طولانی تری، انرژی و قدرت لازم را برای کمک به دیگران در مواقع نیاز، خواهید داشت.

نکته ۱ مقابله با حوادث: ارتباط با رسانه را به حداقل برسانید

اگرچه برخی از بازماندگان یا شاهدان یک رویداد آسیب‌زا با تماشای پوشش رسانه‌ای رویداد یا مشاهده تلاش‌های امدادگران و درمانگران، احساس کنترل خود را به دست می آورند، اما یادآوری‌ها برای برخی دیگر، آسیب‌زاتر است.

تماشا کردن بیش از حد تصاویر رویدادهای آزاردهنده (مانند تماشای مکرر کلیپ‌های ویدئویی در رسانه‌های اجتماعی یا سایت‌های خبری) حتی در افرادی که مستقیماً تحت تأثیر این رویداد نبوده‌اند استرس آسیب‌زا ایجاد می‌کند و در کسانی که در معرض رویداد بوده‌اند آسیب‌دیدگی مجدد را به همراه دارد.

تماشای رسانه را محدود کنید

قبل از خواب اخبار نگاه نکنید، از رسانه‌های اجتماعی دوری و از تماشای مکرر ویدیوهای  ناراحت کننده خودداری کنید.

سعی کنید از تصاویر  و کلیپ های ویدیویی ناراحت کننده خودداری کنید

اگر می خواهید در جریان رویدادها باشید، به جای تماشای تلویزیون یا تماشای کلیپ های ویدیویی، گزارش های روزنامه را بخوانید.

اگر پوشش رسانه‌ای باعث می‌شود شما احساس غم کنید، از اخبار فاصله بگیرید. از تلویزیون و اخبار آنلاین خودداری کنید و برای چند روز یا چند هفته از مرور رسانه های اجتماعی دوری کنید تا وقتی که علائم استرس آسیب زا کاهش یابد و بتوانید ادامه دهید.

نکته ۲: احساسات خود را بپذیرید

استرس آسیب زا باعث می شود که انواع احساسات دشوار و غافلگیرکننده از جمله شوک، عصبانیت و احساس گناه را تجربه کنید. این احساسات واکنش های عادی به از دست دادن ایمنی و امنیت (و همچنین جان، اعضای بدن و اموال) هستند که در پی یک فاجعه رخ می دهد. پذیرش این احساسات و اجازه دادن به خود برای تجربۀ آنچه احساس می کنید، لازمۀ بهبودی است.

مقابله با احساسات دردناک

• به خودتان زمان بدهید تا هر گونه خسرانی را که داشته اید، بهبود ببخشید یا برایش سوگواری کنید.
• سعی نکنید روند بهبودی را تندتر کنید.
• با سرعت بهبودی صبورانه برخورد کنید.
• برای احساسات دشوار و فرّار آماده باشید.
• به خود اجازه دهید احساساتتان را بدون قضاوت یا احساس گناه تجربه کنید.
• یاد بگیرید که بدون اینکه تحت تأثیر قرار بگیرید، با احساسات ناخوشایند خود دوباره ارتباط برقرار کنید.

نکته ۳: احساس درماندگی خود را به چالش بکشید

با فعالیت و اقدام کردن می‌توانید بر استرس آسیب زا غلبه کنید. عمل مثبت می تواند به شما کمک کند بر احساسات ترس، درماندگی و ناامیدی غالب شوید. حتی اقدامات کوچک می توانند تفاوت بزرگی ایجاد کنند.

کار داوطلبانه انجام دهید

خون بدهید، به یک موسسه خیریه کمک کنید یا دیگران را نجات دهید. اگر کار داوطلبانه رسمی بیش از حد برایتان متعهدانه است، صرفاً مفید بودن و رفتار دوستانه با دیگران هم می تواند باعث کاهش استرس شده و احساس درماندگی شما را به چالش بکشد. خریدهای همسایه خود را برایش حمل کنید، دری را برای یک غریبه باز نگه دارید، به افرادی که در طول روز ملاقات می کنید لبخند بزنید.

با افراد دیگری که تحت تأثیر همان رویداد آسیب زا قرار گرفته اند ارتباط برقرار کنید یا در یادبودها و سایر مراسم عمومی شرکت کنید. احساس ارتباط با دیگران و یادآوری زندگی های از دست رفته یا مخدوش شده به غلبه بر حس ناامیدی که اغلب به دنبال یک مصیبت رخ می دهد کمک می کند.

نکته ۴: تحرک و فعالیت بدنی داشته باشید

شاید در هنگام تجربه استرس اصلا دوست نداشته باشید این کار را انجام دهید، اما ورزش آدرنالین را می‌سوزاند و با ترشح اندورفین خلق و خوی شما را تقویت می کند. فعالیت‌های بدنی که به طور آگاهانه انجام شود همچنین می تواند سیستم عصبی شما را از آن حالت «قفل شدگی» بیرون آورده و به شما کمک کند تا از رویداد آسیب زا گذر کنید.

ورزشی را امتحان کنید که ریتمیک باشد و هر دو دست و هر دو پای شما را درگیر کند. پیاده روی، دویدن، شنا، بسکتبال یا رقص انتخاب های خوبی هستند.

با تمرکز بر بدن خود و احساس آن در حین حرکت، ذهنتان را هم متمرکز کنید. به عنوان مثال به احساس برخورد پاهایتان با زمین، یا ریتم تنفس یا جریان هوا روی پوست خود توجه کنید. صخره نوردی، بوکس، تمرین با وزنه یا هنرهای رزمی می تواند هوشیاری و تمرکز روی حرکات بدن خود را آسان تر کند. در نهایت، اگر ورزش نکنید، ممکن است به خود آسیب بزنید.

انرژی و انگیزه خود را افزایش دهید

اگر به دنبال انگیزه و انرژی برای ورزش هستید، با پخش موسیقی مورد علاقه خود و حرکات بدنی همراه با ریتم یا رقصیدن شروع کنید. به محض اینکه حرکت کنید، احساس انرژی بیشتری خواهید کرد.

چندبار فعالیت‌ کوتاه‌ به اندازه یک جلسه طولانی‌ مفید است

سعی کنید هر روز ۳۰ دقیقه یا بیشتر ورزش کنید یا اگر برایتان راحت تر است، در سه بازۀ ۱۰ دقیقه ای ورزش کنید.

نکته ۵: با دیگران ارتباط برقرار کنید

به دنبال رویداد آسیب زا وسوسه می شوید که از دوستان و فعالیت های اجتماعی کناره گیری کنید، اما ارتباط چهره به چهره با افراد دیگر برای بهبودی حیاتی است. عمل ساده صحبت رو در رو با انسان های دیگر می تواند هورمون هایی را تحریک کند که استرس آسیب زا را از بین می برد.

لازم نیست در مورد تجربیات آسیب زای خود صحبت کنید

ارتباط با دیگران لزوماً به معنای صحبت در مورد رویداد آسیب زا نیست. صرفِ ارتباط و تعامل با کسانی که به آن ها اعتماد دارید شما را آرام خواهد کرد. در مورد چیزهای «معمولی» با دوستان و عزیزان خود صحبت کنید، چیزهایی که هیچ ارتباطی با رویدادی که باعث استرس آسیب زا شده است ندارد.

شبکه اجتماعی خود را گسترش دهید

اگر تنها زندگی می کنید یا شبکه اجتماعی شما محدود است، بدانید که هیچ وقت برای ارتباط با دیگران و پیدا کردن دوستان جدید دیر نیست. از گروه های حمایتی، گردهمایی های مذهبی و سازمان های اجتماعی بهره ببرید. برای ملاقات با افراد با علایق مشابه به تیم ورزشی یا باشگاه بپیوندید.

زمانی که از دیگران جدا مانده‌اید، با آن ها ارتباط برقرار کنید

اگرچه جایگزین‌ها به اندازۀ تماس چهره به چهره برای سلامت روان مفید نیستند، اما گاهی اوقات پس از فاجعه نمی‌توان دوستان و عزیزان خود را به صورت حضوری دید.

مثلاً ممکن است در سفر باشید، یا در طول یک بیماری همه گیر در قرنطینه بوده و موقتاً از هم دور شده باشید. در این شرایط، از طریق چت ویدیویی، تلفن، رسانه‌های اجتماعی یا پیام‌های متنی با عزیزان خود ارتباط برقرار کنید. به هر طریقی که می‌توانید ارتباط برقرار کرده و به خود یادآوری کنید که در این زمان تنها نیستید.

نکته ۶: کاهش استرس را در اولویت قرار دهید

اگرچه استرسِ به اندازه، طبیعی است و حتی می‌تواند مفید باشد، اما در چالش‌هایی که پس از یک فاجعه یا رویداد غم‌انگیز پیش می‌آیند، استرس بیش از حد باعث اختلال در بهبودی می‌شود.

استرس را در لحظه از بین ببرید

برای  آرام کردن سریع خود در هر موقعیتی، فقط کافی است۶۰ بار نفس بکشید به هر «بازدم» خود توجه کنید یا یک یا چند تا از حواس خود (بینایی، شنوایی، چشایی، بویایی، لامسه) را درگیر کرده و تحرک داشته باشید.

به عنوان مثال، آیا گوش دادن به یک آهنگ نشاط آور باعث ایجاد آرامش در شما می شود؟ یا بوی قهوه آسیاب شده حالتان را بهتر می کند؟ یا شاید نوازش یک حیوان به سرعت شما را متمرکز می کند؟ هرکسی به ورودی های حسی متفاوت پاسخ می دهد، بنابراین راهکارهای مختلف را امتحان کنید تا بهترین گزینه را برای خودتان پیدا کنید.

تکنیک های آرامش بخشی

برای کاهش استرس، کاهش اضطراب و افسردگی و بهبود خواب، مدیتیشن، یوگا یا تکنیک تنفس عمیق را تمرین کنید.

زمانی را برای فعالیت‌هایی که به شما شادی می‌بخشند، اختصاص دهید

یک بازی یا سرگرمی که به آن علاقه دارید یا گپ زدن با یک دوست عزیز می تواند مفید باشد.

از اوقات فراغت خود برای استراحت استفاده کنید

کتاب بخوانید، حمام کنید یا از یک فیلم نشاط آور یا خنده دار لذت ببرید.

چگونه هنگام آسیب دیدگی احساس زمین گیر بودن نکنید

وقتی احساس می کنید تحت فشار روانی شدید هستید، این تمرینات ساده را امتحان کنید:

روی یک صندلی بنشینید، پاهای خود را روی زمین گذاشته و پشت خود را به صندلی تکیه دهید.

به اطراف خود نگاه کنید و شش شیء را انتخاب کنید که رنگ قرمز یا آبی در آن ها وجود دارد. این کار به شما امکان می‌دهد که در زمان حال، مستقرتر بوده و بدن خود را بیشتر احساس کنید. توجه کنید که چگونه تنفستان عمیق تر و آرام تر می شود.

هر از گاهی هم ممکن است بخواهید از منزل بیرون بروید و مکانی آرام برای نشستن روی چمن پیدا کنید و احساس کنید که زمین با آنجا ارتباط دارد.

نکته ۷: تغذیه و خواب خوب و کافی داشته باشید

غذایی که می خورید خلق و خوی شما را بهتر یا بدتر کرده و بر توانایی شما برای مقابله با استرس آسیب زا تأثیر می گذارد. رژیم غذاییِ پر از خوراکی‌های فرآوری شده، کربوهیدرات های تصفیه شده و میان وعده های شیرین می تواند علائم استرس آسیب زا را بدتر کند.

برعکس، رژیم غذایی سرشار از میوه‌ها و سبزیجات تازه، پروتئین با کیفیت و  چربی‌های سالم، به‌ویژه اسیدهای چرب امگا ۳،  به شما کمک می کند تا بهتر با فراز و نشیب‌هایی که به دنبال یک رویداد غم‌انگیز رخ می‌دهد کنار بیایید.

با جایگزینی غذای سالم به جای غذاهای فرآوری شده، یک برنامه غذایی ایجاد کنید که نه تنها به کاهش استرس آسیب زا کمک می کند، بلکه انرژی، دیدگاه و احساس شما را نیز بهبود می بخشد.

به اندازه کافی بخوابید

پس از تجربه رویداد آسیب زا، ممکن است به سختی خوابتان ببرد. نگرانی ها و ترس ها شما را در طول شب بیدار نگه می دارند یا رویاهای مزاحم آزارتان دهند. از آنجا که کمبود خواب باعث استرس بسیار زیادی شده و به ذهن و بدنتان ضربه می‌زند( و حفظ تعادل عاطفی را برای شما دشوارتر می کند) بعد از یک فاجعه استراحتِ باکیفیت ضروری است.

تدابیر زیر می تواند به بهبود خواب شما کمک کند:

• هر روز در ساعت معینی بخوابید و سر ساعت معین بیدار شوید
• از مصرف کافئین در بعدازظهر یا عصر خودداری و مصرف الکل را محدود کنید، زیرا خواب را مختل می کند.
• قبل از خواب کارهای آرامش بخش انجام دهید، مانند گوش دادن به موسیقی آرام بخش، خواندن کتاب یا مدیتیشن.
• اتاق خواب خود را تا حد امکان ساکت، تاریک و آرام کنید.
• ورزش منظم داشته باشید (اما نه خیلی نزدیک به زمان خواب).

چه زمانی باید به دنبال درمان حرفه ای بود

معمولاً احساس اضطراب، بی حسی، سردرگمی، گناه و ناامیدی پس از یک فاجعه یا رویداد آسیب زا در مدت نسبتاً کوتاهی شروع به محو شدن می کند. اما اگر واکنش استرس شما آنقدر شدید و مداوم باشد که مانع عملکرد شما گردد، ممکن است به کمک یک متخصص سلامت روان نیاز داشته باشید.

علائم هشدار استرس تروماتیک عبارتند از:

• شش هفته از حادثه گذشته است و شما هنوز احساس بهتری ندارید.
• در عملکرد خانه و محل کار خود مشکل دارید.
• در حال مرور خاطرات و دیدن کابوس های وحشتناک هستید.
• برای برقراری ارتباط با دیگران به طور فزاینده ای دچار مشکل می شوید.
• افکار یا احساسات خودکشی دارید.
• مدام و مدام از چیزهایی که شما را به یاد فاجعه یا رویداد آسیب زا می اندازد دوری می کنید.

منبع : درمان استرس تروماتیک

اثربخشی نوروفیدبک بر بیش فعالی معجزه آسا است

یکی از شایع ترین اختلال های عصبی – تحولی، اختلال نارسایی توجه، بیش فعالی می باشد که در دوران کودکی اتفاق می افتد.

این اختلال به عنوان الگوهای پایداری از نارسایی توجه و بیش فعالی و تکانشگری نامتناسب با سن شناخته می شود و این اختلال عملکرد یا رشد فرد را تحت تاثیر قرار می دهد،

این نشانه ها در محیط های  مختلفی ( از قبیل خانه، مدرسه، کار با دوستان یا خویشاوندان یا فعالیت های دیگر) اتفاق  می افتد و عملکرد های مختلفی مانند اجتماعی، درسی و شغلی را تحت تاثیر قرار می دهد و بسیاری از نشانه های این اختلال در سن قبل از ۱۲ سالگی خودش را نشان می دهد.( انجمن روان پزشکی آمریکا، ۲۰۱۳)

اثربخشی نوروفیدبک بر بیش فعالی معجزه آسا است

در سنین مدرسه میزان شیوع سطح جهانی این اختلال حدود ۵ درصد می باشد. میزان شیوع این اختلال در بزرگسالی ۲٫۵ درصد می باشد و نشانه ها و علائم این اختلال در بیش از ۶۵ درصد موارد در دوره بزرگسالی مداومت دارد. ( فاراوان، بیدرمن و میک، ۲۰۰۶، سیمون، کزوبور، بالینت، میسزاروس و بایتر ، ۲۰۰۹)

با وجود آن که درصد شیوع این بیماری در بزرگسالی بالا می باشد کمتر از ۲۰ درصد از این گروه تشخیص و درمان می شوند.( گینسبرگ، کوینترو، آناند، کاسیلاس و آپاداهایا، ۲۰۱۴).

علاوه بر این بیش از ۹۰ درصد افراد دارای اختلال های روان پزشکی می باشند که در زیر نمونه هایی از آن را بیان می کنیم. ( گیلبرگ و همکاران ۲۰۰۴، نوت و همکاران ۲۰۰۷، لین ، یانگ و گای ۲۰۱۵، کیساری، دوریش و هیگس، ۲۰۱۷)

• افسردگی
• اختلال های خلقی
• اضطراب
• اختلال های شخصیت
• اختلال های سوء مصرف مواد
• اختلال نافرمانی مقابله ای
• مشکلات خواب
• اختلال های یادگیری ویژه
• مشکلات خوردن

چالش های ارزیابی و تشخیص برای گروهی از کودکان و همچنین سایر نارسایی های عصبی تحولی به ویژه در سنین پایین وجود دارد.

کودکانی که دارای نارسایی توجه و بیش فعالی هستند به دلیل شرایط تشخیصی به خاطر رفتار های آزارشی مانند ویژگی های کج خلقی، پرخاشگری و مشکلات روان شناختی والد _ کودک بغرنج تر و ناراحت کننده تر خواهد بود. ( لاوین و همکاران، ۲۰۰۱).

برای مدیریت نشانه ها و رفتار های چالش بر انگیزی که برای گروه کودکان و نوجوانان به وجود می آید مداخلاتی انجام می شود که توجه به جنبه های مختلف برای سازگاری بهتر آن ها از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.

این مداخلات برای بهبود نشانه های نارسایی توجه، بیش فعالی، عملکرد کارکردی و برداشتن موانع رفتاری انجام می گیرد. ( فیلت، بیرمنن، کریستینر، کوچهار و هریسون، ۲۰۱۴).

شرایطی مانند ماهیت، شرایط تحولی و حتی شرایط سنی باعث می شود تا تصمیمات متفاوتی در ارتباط با این گروه گرفته شود برای نمونه مداخله رویکرد رفتاری برای گروه های سنی زیر ۶ سال در غالب موارد زیر توصیه می شود.( کراچ و همکاران ، ۲۰۱۳)

برای اختلالات نارسایی توجه، بیش فعالی که حداقل در کوتاه مدت و بسیار زیاد، مداخله هایی انجام می گیرد که از آن می توان به داروهای روان محرک و غیر روان محرک اشاره کرد.

همچنین در این مورد مداخله های غیر دارویی مانند تغذیه و درمان روان شناختی به طور قابل توجهی مورد بررسی قرار گرفته است. ( استیونس و همکاران، ۲۰۱۴، کورتس و همکاران ، ۲۰۱۵).

همچنین برای مداخلات غیر دارویی برای گروه دارای نارسایی توجه، بیش فعالی از روش نوروفیدبک استفاده می کنند و به عنوان راهبردی امید بخش از اوایل دهه ۱۹۷۰ مورد توجه افراد قرار گرفته است.( هانریش، اشترل، آرنس، روتنبرگر و راس، ۲۰۱۶).

نوروفیدبک یکی از روش های ویژه پسخوراند زیستی و مبتنی بر امواج الکتریکی مغز می باشد، به صورتی که امواج مغزی به صورت پس خوراند بهره می گیرند.

در این روش بر اساس دیدگاه ذهن- بدن شکل گرفته می شود و بر عواملی مانند توانایی ذهن در انعطاف پذیری، تغییر و بهبود روش درمان تاکید می کند.

در روش نوروفیدبک سنسورهای تحت عنوان الکترود در پوست سر فرد دارای اختلالات نارسایی توجه و بیش فعالی قرار می گیرد تا فعالیت های الکتریکی مغز به صورت امواج مغزی و در قالب بازی های رایانه ای یا فیلم های ویدیویی به فرد مورد نظر ارائه می شود.

همچنین فرد هدایت بازی یا فیلم را از طریق امواج مغزی فراهم می کند و در صورتی دریافت پاداش امکان کسب مهارت های خود کنترلی و خود تنظیمی برای فردی که دارای نارسایی توجه و بیش فعالی می باشد فراهم می کند.

نوروفیدبک برای فردی که دارای نارسایی توجه و بیش فعالی می باشد از طریق آموزش خود تنظیمی و با استفاده از شیوه های تقویت کنشگر یا عواملی که بر گرفته از رویکرد رفتار درمانی می شود برای فرد به کار می رود.

اثربخشی نوروفیدبک بر بیش فعالی معجزه آسا است

همچنین هدف نوروفیدبک کاهش نشانه های نارسایی توجه و بیش فعالی از طریق هدف قرار دادن الگوهای نامتعارف فعالیت های عصبی مغزی می باشد.

مهم ترین عامل برای رسیدن به اهداف خواسته شده آموزش های خود تنظیمی می باشد و همچنین ایده اصلی و پشتوانه نظری نوروفیدبک بر این استوار می باشد که فرد از طریق فعالیت شرطی سازی شده می تواند فعالیت های مغزی خود را به کنترل در آورد و به هدایت الگوهای نامتعارف فعالیت های عصبی مغزی خود بپردازد.

هدایت الگوهای نامتعارف امواج مغزی در کودکانی که دچار نارسایی توجه، بیش فعالی می باشند از طریق کاهش امواج آهسته ( تتا) و افزایش امواج سریع ( بتا) به واسطه نوروفیدبک اتفاق می افتد.( کورتس و همکاران، ۲۰۱۶، هنریخ و همکاران ۲۰۱۶)

برای درمان اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی میزان افزایش و پذیرش نوروفیدبک به ارتباط با پایه های اصلی که منجر به رخ دادن نشانه های اصلی عصب شناسی می شود دانست .

بر اساس دیدگاه های عصب شناسی که تاکید بر این دارند که اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی شرایطی می باشد که به واسطه تحریکات پایین مغزی در تولید کافی انتقال دهنده های عصبی ایجاد می شود و در این صورت مشکلاتی در ارتباط بین نورون های عصبی ایجاد می شود.

به همین دلیل دیدگاه های نوروفیدبک با استفاده از انعطاف پذیری مغزی و از طریق شرطی سازی کنشگر در فرایند مداخله به دنبال تنظیم امواج مغزی نامتعارف برای افرادی که دارای اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی هستند، می باشد. ( بوتنیگ، ۲۰۰۵).

پس از این که روش نوروفیدبک برای کودکانی که دارای اختلالات تشنجی بوده اند و عملکرد تحصیلی آن ها ضعیف بوده است مفید واقع شد و از نظر عملکرد مدرسه ارتقا یافته اند برای کودکانی که دارای اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی هستند از این روش استفاده می کنند. ( لوبار و شویز، ۱۹۷۶، بوتنیگ ۲۰۰۵).

از سوی دیگر و بر اساس شواهد پژوهشی روش نوروفیدبک بر اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی تاثیر بسیاری داشته است و اثر بخشی این رویکرد درمانی باعث کاهش نشانه های نارسایی توجه و بیش فعالی می شود، زمانی که با روش های دارو درمانی ترکیب شود تاثیر بهتری بر روی درمان خواهد داشت.( لی، یانگ، زو و وانگ، ۲۰۱۳).

با توجه به پیشینه پژوهشی در مورد اثر بخشی نوروفیدبک که در تعدیل رفتار و موفقیت های درسی کودکانی که دچار اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی بوده اند گزارش هایی موجود است که در آن اثر بخشی نوروفیدبک بر روی گروهی از کودکان در ایران در غالب موارد مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. ( برای مثال لو و بارکلی، ۲۰۰۵، مرزبانی، مراتب و منصوریان ۲۰۱۶).

این مقاله تلاش کرده است تا به نقد و بررسی برخی از پژوهش های انجام شده به وسیله نوروفیدبک برای افرادی که دچار اختلالاتی مانند نارسایی توجه و بیش فعالی می باشند بپردازد و وضعیت ها و شرایط مزمن و مادام عمر را مورد بررسی قرار داد.

منبع : اثربخشی نوروفیدبک بر بیش فعالی معجزه آسا است

برای کمک به الکلی چه باید کرد؟ آیا کسی که دوستش دارید اعتیاد به الکل دارد؟ مقابله با سوء مصرف الکل یا اعتیاد به الکل یکی از عزیزان می تواند برای اعضای خانواده دردناک و مشکل ساز باشد، اما در این مقاله راه هایی ذکر شده است که می تواند به شما کمک کند.

چگونه اعتیاد به الکل بر خانواده و دوستان تأثیر می گذارد؟

سوء مصرف الکل و اعتیاد نه تنها بر فرد مصرف کننده الکل تأثیر می گذارد بلکه بر خانواده و عزیزان آن ها نیز تأثیر گذار است. تماشای اعتیاد به الکل یک دوست یا یکی از اعضای خانواده می تواند به همان اندازه که ناراحت کننده باشد، دردناک باشد.

ممکن است با مشاهده مشروبات الکلی و بدتر شدن رابطه تان توسط عزیزتان احساسات ناراحت کننده زیادی از جمله شرم، ترس، عصبانیت و سرزنش را از خود بروز دهید. ترک اعتیاد ممکن است آنقدر سخت و طولانی مدت باشد که نادیده گرفتن عزیزتان و تظاهر به اینکه هیچ مشکلی وجود ندارد آسان تر به نظر برسد.

اما انکار اعتیاد در دراز مدت فقط باعث آسیب بیشتر به شما، عزیزتان و بقیه اعضای خانواده‌ خواهد شد.

مهم است که به یاد داشته باشید که در ترک اعتیاد تنها نیستید. اعتیاد به الکل و مصرف الکل از هر طبقه اجتماعی، نژاد، پیشینه و فرهنگی میلیون ها نفر را تحت تاثیر قرار می دهد.

صبر، عشق و حمایت شما می تواند نقش مهمی در بهبودی طولانی مدت او داشته باشد. با این دستورالعمل‌ها، می‌توانید درد و رنج عزیزانتان را کاهش دهید، سلامت روانی و رفاه خود را حفظ کنید و آرامش را به رابطه و زندگی خانوادگی خود بازگردانید.

کمک به کسی که اعتیاد الکلی دارد

نیاز دارید با کسی صحبت کنید؟

شماره تماس جهت رزرو وقت مشاوره ازدواج مرکز مشاوره ستاره ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲و ۰۲۱۲۲۲۴۷۱۰۰  به وسیله موبایل از طریق شماره های ۰۹۰۳۵۶۷۳۰۵۰و ۰۹۱۰۸۳۴۷۵۹۷امکان پذیر است.

شناخت علائم اعتیاد

برای بسیاری از مردم، مصرف الکل، بخش عادی از زندگی شان شده است. در بیشتر کشورها، لذت بردن از مصرف نوشیدنی های الکلی برای بزرگسالان قانونی و از نظر اجتماعی قابل قبول است.

اما از آنجایی که اثرات الکل از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است، تشخیص اینکه چه زمانی یکی از عزیزان به نوشیدنی های الکلی اعتیاد پیدا کرده است، همیشه آسان نیست. هیچ معیار مشخصی وجود ندارد که نشان دهد فردی دارای اختلال مصرف الکل است.

در این دوران سخت همه‌گیری کورونا در جهان، رکود اقتصادی و بیکاری بالا، بسیاری از مردم بیشتر از قبل برای کاهش استرس، مشروب می‌نوشند.

در حالی که با توجه به این شرایط درک آن آسان است، اما نگرانی و عوارض آن را کم نمی کند. مصرف الکل برای دوری از استرس یا مشکلات خلقی، ممکن است نشآن های از این باشد که نوشیدن الکل توسط یکی از عزیزان شما به اعتیاد تبدیل شده است.

نشانه های اعتیاد به نوشیدنی های الکلی

• به طور مرتب از مسئولیت های خود در خانه، محل کار یا مدرسه شانه خالی کند، زیرا آن ها در حال نوشیدن الکل هستند.
• اغلب بیش از حد مشروب می نوشند.
• در مورد میزان مصرف الکل دروغ بگوید یا سعی کند آن را از شما مخفی کند.
• در هنگام مصرف الکل حالت توهم به آن ها دست می دهد و نمی توانند به یاد بیاورند که در هنگام مستی چه گفته یا انجام داده اند.
• حتی زمانی هم که مصرف الکل باعث ایجاد اختلال در روابط با شما یا دیگران شده باز به نوشیدن ادامه می دهند.
• از الکل برای درمان یک مشکل سلامت روانی مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال دوقطبی استفاده می کنند.

اگر علائم هشداردهنده‌ای که ذکر شد را در فرد مورد نظرتان مشاهده و تشخیص داید که معتاد به الکل است.

اولین قدم برای کمک به او این است که اطلاعات خود را در مورد اعتیاد و سوء مصرف الکل افزایش دهید. وقتی در مورد انواع مختلف درمان و خودیاری تحقیق کردید، آماده خواهید بود که با همسر خود در مورد اعتیادش به الکل صحبت کنید و حمایت مورد نیاز را به او ارائه دهید.

چگونه با کسی در مورد اعتیادش به الکل صحبت کنیم؟

صحبت کردن با فرد معتاد در مورد نوشیدن الکل کار آسانی نیست. ممکن است اگر نگرانی‌های خود را مطرح کنید، آن شخص عصبانی شود و حالت تدافعی بگیرد و شروع به سرزنش‌کردن یا انکار مشکل خود ‌شود. در واقع، همه اینها واکنش های رایج هستند. اما این دلیلی برای دوری از بیان کردن مشکل نیست.

سکوت باعث تشدید اعتیاد می شود

هرچند باید در مورد نگرانی های خود صادق باشید، اما باید بدانید که نمی توانید کسی را مجبور به ترک مصرف الکل کنید. باید به خاطر داشته باشید هر چقدر هم که شما بخواهید  و تماشای مصرف الکل عزیزتان شما را آزار دهد، تا زمانی که خود فرد قصد ترک نداشته باشد نمی توانید او را مجبور به ترک الکل کنید، انتخاب با اوست.

با این حال، کاری که می توانید انجام دهید این است که به آن ها اقداماتی برای حل مشکلشان ارائه دهید مانند: تماس تلفنی برای مشاوره، صحبت با پزشک یا مشاور، ورود به جلسات درمان یا رفتن به یک جلسه گروهی.

نکاتی برای صحبت در مورد سوء مصرف الکل

چیزهایی که می تواند در این مکالمه به شما کمک کند:

• زمانی را انتخاب کنید که عزیزتان مشروب نمی‌نوشد و شما هم آرام و متمرکز هستید. مکانی را انتخاب کنید که ساکت و خصوصی باشد و در آن فرد مزاحمی وجود نداشته باشد
• برای جلوگیری از حواس‌پرتی، تلفن و سایر دستگاه‌های خود را خاموش کنید.
• نگرانی های خود را با دقت بیان کنید. به عزیزانتان در مورد نگرانی هایی که در مورد نوشیدن الکل او دارید و تأثیرات آن بر سلامتی، روابط شما و خانواده به طور کلی صحبت کنید.
• سعی کنید بی طرف بمانید و دلسوز باشید نه اینکه رفتار عزیزتان را قضاوت کنید یا سعی کنید او را شرمنده کنید.
• فرد مورد علاقه خود را تشویق کنید تا دلایل سوء مصرف الکل را مطرح کند. آیا برای کاهش استرس، بی حوصلگی یا فرار از تنهایی و برطرف کردن اضطرب الکل می نوشد؟ بسیاری از عوامل مختلف می‌توانند در نوشیدن آن ها نقش داشته باشند، اما برای بهبودی بهترفرد مورد علاقه‌تان باید به دلایل زمینه‌ای رسیدگی شود.
• اگر ترجیح می دهید به تنهایی این کار را انجام ندهید، یک جلسه خانوادگی را در نظر بگیرید. همه باید با هدف بهبودی حضور پیدا کنند، نه اینکه این را فرصتی برای قضاوت، متهم کردن یا تخلیه خشم خود نسبت به فرد مبتلا بدانند.

چیزهایی که باید از آن ها دوری کرد:

• با یک واکنش منفی از فرد مورد نظرتان سریع جا نزنید. ممکن است چندین جلسه لازم باشد تا یک مکالمه واقعی با عزیزانتان در مورد اعتیادش شروع شود. باید انتظار عقب نشینی و انکار را از او داشته باشید. به فرد زمان بدهید تا با نگرانی های شما کنار بیاید و خودش مشکل را ببیند.
• برای تهدید، تنبیه یا نصیحت تلاش نکنید. از رفتارهای تندآمیزی که فقط احساس گناه و اعتیاد مصرف‌کننده الکل را افزایش می دهد، دوری کنید.
• بر اشتباهات فرد مورد نظرتان سرپوش نگذارید و رفتار او را توجیه نکنید. تلاش برای انجام مسئولیت‌هایشان، فقط از پیامدهای منفی مصرف الکل آن ها جلوگیری می‌کند و می‌تواند تصمیم آن ها را برای ترک کردن به تأخیر بیندازد.
• خودتان را سرزنش نکنید زیرا شما مقصر مشکل اعتیاد همسر یا نامزدتان نیستید علاوه بر این مسئول رفتار او نیستید و نمی توانید کاری کنید که او تغییر کند.

عزیزانتان را به کمک گرفتن تشویق کنید

انتظار نداشته باشید که عزیزتان به تنهایی بر اعتیاد غلبه کند. حتی اگر برای ترک یا کاهش مصرف الکل نیازی به پزشک نداشته باشند، ولی به حمایت، راهنمایی و مهارت های مقابله ای جدید نیاز دارند.

به روش های زیر می توانید به عزیزتان در ترک اعتیاد به مشروبات الکلی کمک کنید:

• پیشنهاد همراهی آن ها در قرار ملاقات های پزشک، جلسات گروهی یا جلسات مشاوره.
• زمانی که با مشاوره تلفنی صحبت می کند به صحبت هایش گوش کنید. ( از او برای این کار اجازه بگیرید.)
• تهیه یک برنامه مشخص برای آن ها، با جزییات تغییراتی که آن ها چگونه ایجاد خواهند کرد.

نقش شما با موافقت در خواست کمک همسرتان تمام نمی شود. بهبودی یک فرآیند مداوم است که نیاز به زمان و صبر دارد. کسی که سوء مصرف  الکل دارد، زمانی که مست نیست به طور جادویی تبدیل به فرد دیگری نمی شود. در واقع، آن ها با انبوهی از مشکلات جدید روبرو خواهند شد.

به همین دلیل باید راهکارهای جدیدی را برای زندگی بدون الکل پیدا کنند و همچنین باید در وهله اول با مشکلاتی که منجر به سوء مصرف الکل آن ها شده است، مقابله کنند. اما با حمایت و عشق مداوم شما، آن ها می توانند به آنجا برسند.

ترک یا کاهش مصرف

همه کسانی که زیاد الکل می نوشند، الکلی نیستند. با توجه به سطح مشکل عزیزان شما و توانایی کنترل آن ها بر نوشیدن الکل، ممکن است بتوانند به جای ترک کامل، مصرف الکل خود را کاهش دهند.

اگر هدف عزیزانتان کاهش نوشیدن الکل است، به او کمک کنید تا با تعیین محدودیت های جدید و پایبندی به آن محدودیت ها، بتواند مصرف خود را کاهش دهد.

به عنوان مثال، اگر عزیز شما حداقل دو روز در هفته متعهد شود که اصلا مشروب ننوشد، در عوض چه کاری انجام خواهد داد؟ در روزهایی که به خود اجازه نوشیدن الکل می‌دهد، چگونه به محدودیت‌ها پایبند خواهند بود؟

به فرد مورد علاقه خود کمک کنید تا اهداف مصرف الکل خود را بنویسد و اصولی برای پایبندی به آن ها طراحی کند. اینها می تواند شامل عدم نوشیدن الکل در خانه، استراحت بین نوشیدنی ها، دوری  از تأثیرات بد و دنبال کردن علایق جدید و حضور در گروه های اجتماعی باشد.

گزینه های درمانی

بهترین گزینه درمانی برای عزیزان شما تا حد زیادی به عمق اعتیاد الکل، ثبات وضعیت زندگی و سایر مشکلات سلامتی آن ها بستگی دارد. اگر نمی توانید در مورد درمان تصمیم بگیرید بهتر است که با مشاور در این مورد صحبت کنید.

پزشک مراقبت های اولیه یا پزشک عمومی عزیز شما می تواند الگوهای مصرف الکل ، سلامت کلی و هر گونه اختلال همزمان را ارزیابی کند و درمان را ارائه دهد. در صورت لزوم، پزشک حتی ممکن است داروهای تایید شده وابسته به الکل را برای درمان تجویز کند.

شرکت در یک برنامه ۱۲ مرحله ای یا سایر گروه های حمایتی یکی از رایج ترین گزینه های درمانی برای سوء مصرف الکل و اعتیاد است. جلسات و گروه های مشابه این امکان را به فرد می دهد که با دیگرانی که با مشکلات مشابه روبرو هستند، ملاقات کند.

علاوه بر کاهش احساس تنهایی، فرد معتاد می تواند برای ترک توصیه هایی دریافت کند و خود را در برابر دیگرانی که از نزدیک متوجه مقابله آن ها می شوند، رها کند. مطالعات نشان می دهد که ارتباط اجتماعی توسط این گروه ها به فرد کمک می کند تا در توانایی خود برای ترک الکل اعتماد به نفس ایجاد کند و از متانت او حمایت کند.

درمان های رفتاری شامل جلسات درمانی فردی، گروهی و خانواده است. این جلسات می تواند به فرد کمک کند که به علل اصلی مصرف الکل خود را پی ببرد ، روابط آسیب دیده را ترمیم کند و مهارت هایی را برای متوقف کردن یا کاهش نوشیدن الکل یاد بگیرد و این که چگونه با محرک های نوشیدن که باعث عود آن ها می شود، مقابله کند.

مراکز درمانی مسکونی یا “بازپروری” درمان فشرده ای را برای ترک سوء مصرف یا اعتیاد به الکل ارائه می دهند. همسر شما به مدت ۳۰ تا ۹۰ روز در یک مرکز ویژه اقامت دارد و درمان هایی مانند سم زدایی، درمان و دارو دریافت می کند.

حمایت از بهبودی عزیزتان

بهبودی از اعتیاد به الکل می تواند یک جاده پر دست انداز باشد. حدود نیمی از افرادی که برای اولین بار درمان سوء مصرف الکل را تکمیل می کنند، الکل را ترک می کنند، در حالی که نیمی دیگر عود می کنند و در مقطعی به اعتیاد خود برمی گردند.

معمولاً افراد برای رسیدن به بهبودی کامل بیش از یک بار نیاز به درمان دارند. این بدان معناست که هنگام حمایت از بهبودی عزیزتان به صبر زیادی نیاز خواهید داشت.

همسر خود را تشویق کنید تا علایق جدید را پرورش دهد. زمانی که فردی زمان زیادی را صرف نوشیدن الکل (و بهبودی پس از نوشیدن) می کند، ترک یا کم کردن آن می تواند حفره بزرگی در زندگی او ایجاد کند.

فرد مورد علاقه خود را تشویق کنید تا سرگرمی ها و علایق جدیدی را جایگزین نوشیدن الکل کند. به دنبال چیزهایی برود که باعث پیشرفت زندگی آن ها شود، مانند شرکت در کلاس برای یادگیری چیزهای جدید. گذراندن وقت در طبیعت، پیاده روی، مسافرت یا ماهیگیری؛ داوطلبانه وقت خود را برای هدفی که برای آن ها مهم است، اختصاص دهند.

شروع به ورزش؛ پیوستن به یک باشگاه سرگرمی؛ یا دنبال کردن هنر با نقاشی، نوشتن، یا بازدید از موزه ها.

فعالیت های اجتماعی را که در آن ها مصرف الکل ممنوع است، پیشنهاد دهید. اگر نمی توانید همسر خود را از موقعیت هایی که الکل وجود دارد دور کنید، می توانید با همراهیش او را از نوشیدن الکل دور  کنید. زمانی که با هم وقت می گذرانید، سعی کنید فعالیت هایی را پیشنهاد دهید که فاقد الکل است.

به نامزد خود کمک کنید تا مشکلاتی را که باعث اعتیاد او به الکل شده است برطرف کند. برای مثال، اگر او به دلیل کسالت، اضطراب یا تنهایی مشروب خورده است، این مشکلات پس از هوشیاری همچنان وجود خواهند داشت. فرد را تشویق کنید تا راه های سالم تری برای کنار آمدن با مشکلات زندگی و رهایی از شکست ها پیدا کند.

زمانی که عواقب نوشیدن الکل را از فرد پنهان می کنید، در واقع به او کمکی  نکرده اید. هنگامی که شغل خود را از دست می دهند یا به دلیل نوشیدن مشروبات الکلی دچار مشکل قانونی می شوند، ممکن است بطری ها را دور بریزید، مسئولیت آن ها را بر عهده می گیرید، یا کمک مالی کنید که تمام این موارد اشتباه است.

کمک به آن ها به معنای مسئول دانستن فرد برای رفتار خود و اجازه دادن به آن ها برای حفظ منزلتشان است.

به آن ها کمک کنید راه های سالم تری برای مقابله با استرس پیدا کنند. ایجاد یک تغییر اساسی در زندگی با ترک یا کاهش مصرف الکل می تواند استرس ایجاد کند. به طور مشابه، مصرف زیاد الکل اغلب وسیله ای ناسالم برای مدیریت استرس است.

شما می توانید با تشویق به ورزش کردن ، اعتماد به دیگران، مدیتیشن، یا سایر روش های آرامش بخش ، به فرد مورد علاقه خود کمک کنید تا راه های سالم تری برای کاهش استرس خود بیابد.

برای عود آماده باشید اما خودتان را سرزنش نکنید. به فرد مورد علاقه خود کمک کنید تا برنامه ریزی کند که چگونه از محرک های نوشیدن دوری کرده، با هوس های الکلی مقابله کند، و در موقعیت های اجتماعی که فشار برای مصرف الکل وجود دارد کنار بیاید.

می‌توانید به عزیزتان کمک کنید تا راه‌هایی برای پرت کردن حواس خود در هنگام بروز هوس پیدا کند،  مثلاً با تماس گرفتن، پیاده‌روی، یا از بین بردن اشتیاق به الکل،  در نهایت فقط اینها مسئول متانت او هستند. شکست در بهبودی رایج است. اگر عزیزتان عود را تجربه می کند تقصیر شما نیست.

تنها کاری که می توانید انجام دهید این است که فرد را تشویق کنید تا دوباره برای ترک الکل متعهد شود و در تلاش مجدد از او حمایت کنید.

کمک به نوجوانی که الکل مصرف می کند

نوجوانان امروزی زودتر و بیشتر از همیشه الکل را تجربه می کنند. آن ها نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض نوشیدن الکل هستند و آسیب پذیرتر می باشند. این ممکن است به این دلیل باشد که مرکز لذت مغز نوجوان قبل از توانایی آن ها برای تصمیم گیری درست بالغ می شود.

با این حال، دلیل نوشیدن آن ها هر چه که باشد، سوء مصرف الکل می تواند اثرات ماندگاری برای سلامتی نوجوانان داشته باشد و اغلب منجر به افزایش رفتارهای پرخطر، مانند رانندگی در هنگام اختلال یا داشتن رابطه جنسی خلاف عرف و شرع.

به عنوان والدین یا قیم، اگر متوجه شوید که فرزندتان در حال مصرف الکل است، طبیعی است که احساس ترس، عصبانیت یا سردرگمی کنید. اما مهم است که به یاد داشته باشید که شما هنوز هم تأثیر زیادی بر انتخاب های فرزندتان دارید، به خصوص در دوران پیش از نوجوانی و اوایل نوجوانی.

هنگام رویارویی با نوجوان خود آرام باشید و فقط زمانی این کار را انجام دهید که همه هوشیار هستند. نگرانی های خود را توضیح دهید و بیان کنید که نگرانی شما به دلیل عشقی است که به او دارید. مهم این است که نوجوان شما احساس کند که او را حمایت می کنید.

فعالیت نوجوان خود را زیر نظر داشته باشید. آگاه باشید که نوجوان شما کجا می رود و با چه کسانی معاشرت می کند. الکل را از خانه خود بردارید و به طور منظم مخفیگاه های احتمالی الکل را بررسی کنید. به نوجوان خود توضیح دهید که فقدان حریم خصوصی که تجربه می کند، نتیجه گرفتار شدن در مصرف الکل است.

با فرزندتان در مورد مسائل اساسی صحبت کنید. بسیاری از نوجوانان برای رهایی از استرس، مقابله با فشارهای مدرسه، خود درمانی مسائل مربوط به سلامت روان یا مقابله با تغییرات عمده زندگی، مانند نقل مکان یا طلاق، به الکل روی می آورند. با فرزندتان در مورد آنچه در زندگی او می گذرد صحبت کنید.

قوانین و عواقب را وضع کنید. نوجوان شما باید درک کند که نوشیدن الکل عواقب خاصی دارد. اما تهدیدهای توخالی نکنید یا قوانینی را تعیین نکنید که نتوانید آن ها را اجرا کنید.

به هیچ عنوان در حضور او به سمت مشروبات الکلی نروید و اجازه ندهید که همسرتان هم این کار را بکند.

سایر علایق و فعالیت های اجتماعی را تشویق کنید. نوجوان خود را در معرض سرگرمی ها و فعالیت های سالم مانند ورزش های گروهی، پیشاهنگی ها و باشگاه های بعد از مدرسه قرار دهید تا از مصرف الکل جلوگیری کنید.

از دیگران کمک بگیرید شما مجبور نیستید به تنهایی پیش بروید. سعی کنید از مربی ورزشی، پزشک خانواده، درمانگر یا مشاور کمک بگیرید.

از خودتان مراقبت کنید

رویارویی با مصرف الکل یکی از عزیزان می تواند خطرات سنگینی بر سلامت، دیدگاه و رفاه شما وارد کند. این مهم است که ایمن بمانید، مراقب سلامتی خود باشید و حمایت لازم را دریافت کنید.

سعی نکنید به تنهایی با این موضوع روبرو شوید. داشتن افرادی که بتوانید صادقانه با آن ها در مورد آنچه در حال گذراندن هستید صحبت کنید بسیار مهم است. به دوستان قابل اعتماد، یک گروه پشتیبانی، افراد جامعه مذهبی خود یا درمانگر خود مراجعه کنید.

گوش دادن به دیگرانی که با مشکلات مشابه شما روبرو هستند می‌تواند به عنوان منبع فوق‌العاده‌ای از آرامش و حمایت باشد و به شما کمک کند تا ابزارهای جدیدی برای مقابله ایجاد کنید.

از نیازهای خود غافل نشوید. اجازه ندهید رفتار عزیزتان سلامت و شادی شما را مختل کند. زمانی را در روز برای استراحت، حفظ سلامتی خود و انجام کارهایی که از آن لذت می برید، برنامه ریزی کنید.

بهبودی عزیز شما می تواند یک فرآیند طولانی باشد، بنابراین باید تعادل را در زندگی خود حفظ کنید. با کار، قرار ملاقات ها و برنامه های اجتماعی همراه باشید.

مرزها را تعیین کنید. به همان اندازه که فرد مبتلا به الکل را دوست دارید و تماشای مبارزه او با اعتیادش می تواند ناراحت کننده باشد، اقدامات زیادی می توانید انجام دهید. شما نمی توانید شبانه روز بر رفتار آن ها نظارت داشته باشید، همه تصمیمات آن ها را به جای آن ها بگیرید یا اجازه دهید مشکلات آن ها زندگی شما را مختل کند.

شما درمانگر یا مربی درمان همسرتان نیستید، بنابراین سعی نکنید این مسئولیت ها را به عهده بگیرید. برای جلوگیری از افت شغلی، محدودیت‌های واضحی برای کارهایی که می‌توانید انجام دهید تعیین کنید و در مورد قوانین انعطاف پذیری نشان ندهید.

استرس را مدیریت کنید. نگرانی و استرس در مورد عزیزتان می تواند بر ذهن و بدن شما تأثیر بگذارد، بنابراین راه هایی برای کاهش استرس بیابید .

درست غذا خوردن، ورزش منظم و خواب خوب همگی می توانند به کنترل استرس کمک کنند. همچنین می‌توانید یکی از مدیتیشن‌های صوتی راهنمای مشاورانه را امتحان کنید تا به شما کمک کند آرام و متمرکز بمانید.

منبع : کمک به الکلی | درمان کسی که اعتیاد به الکل