مشاوره وسواس به بررسی انواع مختلف آن می پردازد و اینکه فرد را تا حد درگیر کرده و در زندگی روزمره ی او را با اختلال روبرو کرده است.

افراد وسواسی معمولا از جانب دیگران با برچسب های نامناسبی نام گذاری می شوند و احساس می کنند هیچ کس قادر به درک حساسیت های شان نیست.

در این مطلب قصد داریم تا شما را با انواع مختلف وسواس و بهترین راهکارهای درمان آن آشنا کنیم.

**در حالت خاص همچون شیوع بیماری کرونا ، شستن دست ها و تمیزکردن سطوح وسواس محسوب نمی شود و اختلال به حساب نمی آید. البته تا وقتی که به خود و دیگران آسیب وارد نکند.**

مشاوره وسواس چیست و چرا به وجود می آید؟

وسواس به معنای افکار یا رفتارهای تکرار شونده و خارج از کنترل فرد است که اگر چه از وجود آن ها ناراحت است و آن ها را غیر منطقی می داند اما قادر به کنترل شان نیست.

فرد وسواسی دایما تلاش می کند تا افکار و یا رفتارهای وسواس گونه اش را ترک کند اما در این کار موفق نیست.

اختلال وسواس جزء دسته ی اختلالات اضطرابی و جبری است و معمولا دارای زمینه های خانوادگی و ارثی است.

بنابراین در صورت ابتلا به وسواس، می توانید نشانه های آن را در بستگان درجه یک مانند پدر و مادرتان نیز ببینید.

مهم ترین نشانه های اختلال وسواس

افراد وسواسی از اضطراب درونی زیادی رنج می برند.

افکار تکرار شونده در خصوص موضع نگرانی غالبا باعث ایجاد فشار می شود. در ادامه فرد تلاش می کند تا از طریق انجام رفتارهای تکراری، اضطراب را تحت کنترل در آورد و به آرامش برسد.

اگر چه وسواس فکری و عملی به شکل های مختلفی مانند وسواس پاکی و نجسی، نظافت، وسواس شست و شو … بروز می کند اما در همه ی انواع وسواس شامل افکار و رفتارهای همراه با وارسی هستیم.

به خاطر داشته باشید که چک کردن در، بستن آب، داشتن رویه ای مشخص در انجام کارها و رعایت بهداشت در همه ی حالات وسواس محسوب نمی شود.

این رفتارها در صورتی به عنوان وسواس نام گذاری می شوند که فرد قادر به کنترل آن ها نباشد و از طریق آن ها اختلالاتی در فعالیت های روزانه اش ایجاد شده باشد.

به عنوان مثال اگر پس از آمدن به خانه دست های تان را دو بار بشویید تا مبادا آلودگی منجر به بیماری تان شود، شما وسواسی نخواهید بود اما اگر ترس از ورود میکرب به بدن تان باعث شود از مهمانی، کلاس یا فعالیت ها جا بمانید، درگیر وسواس شده اید.

مهم ترین افکار وسواسی شایع در اختلال وسواس

• وسواس آلودگی
• وسواس از دست دادن کنترل
• وسواس کمال طلبی
• وسواس صدمه
• وسواس های مذهبی
• وسواس افکار جنسی ناخواسته

رفتارهای وسوای شایع

• شستن و پاک کردن
• وارسی و چک کردن
• تکرار کردن
• اعمال وسواسی ذهنی

روش های درمانی وسواس در مشاوره وسواس

روش های متفاوتی برای درمان وسواس وجود دارد.

در صورت زیاد بودن علایم و نشانگان، دارو درمانی می تواند یکی از روش ها باشد.

روش های روانشناختی مفیدی مانند درمان شناختی رفتاری و درمان های فراشناختی نیز به منظور کنترل علایم اضطراب و درمان وسواس وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تا شرایط تان را مدیریت کنید.

در این شیوه ها، روانشناس به شما کمک می کند تا دست از کنترل کردن رفتارهای اجباری تان بردارید، منشا اضطراب تان را شناسایی و رفع کنید و با علایم تان آشتی کنید.

بررسی تصاویر مغری افراد وسواسی و مقایسه ی ان ها با افراد غیر وسواسی نشان می دهد که وسواسی ها به گونه ی قابل توجه و غیر منطقی خود را در معرض خطر می بینند و سیستم اضطرابی شان به شکل صحیح کار نمی کند و قرار گرفتن در معرض درمان می تواند سیستم موجود را اصلاح کند.

چطور می توانم به فرد وسواسی کمک کنم؟

در صورتی که در حال حاضر فردی مبتلا به وسواس را با خود دارید، استفاده از روش های زیر می تواند به شما کمک کند تا او را در مسیر بهبودی قرار دهید:

1. اطلاعات تان را در مورد وسواس زیاد کنید. می توانید کتاب های مربوط به وساس را مطالعه کنید، از مشاوره وسواس بگیرید و یا فیلم های آموزشی وسواس را مشاهده کنید.
2. به یاد داشته باشید فرد وسواسی قصد آزار رساندن به شما را ندارد و رفتارهای شان به دلیل اضطراب است.
3. رفتارهای خودتان با فرد وسواسی را به شکل درستی تغییر دهید.

برخی از رفتارها مانند مراقبت بیش از حد از او، برچسب های منفی، آماده کردن شرایط برای انجام رفتار وسواسی مانند خرید حجم زیادی از شوینده ها و یا قبول مسئولیت های اضافی می تواند رفتار وسواس را تقویت کند.

4. به او کمک کنید تا با روانشناس صحبت کند و درمان مناسب را پیدا کند.
5. در یک گروه حمایتی مانند خانواده های دیگر افراد وسواسی قرار بگرید و از روش هایی که آن ها برای مدیریت علایم وسواس استفاده می کنند، بهره ببرید.

منبع : مشاوره وسواس و روش درمان آن در جهان

درمان مشکلات زناشویی یک مشکل بزرگ برای بسیاری از زوجین می باشد.

در این مقاله به بررسی درمان مشکلات زناشویی پرداخته و راهکارهایی را ارائه می دهیم.

راهکارها به گونه ای است که در سیزده مرحله یا سیزده روز به بهبود روابط عاطفی و اخلاقی رو رفتاری زوجین می انجامد.

این موارد می تواند تاثیر بسیار زیادی بر روی روابط میان زوج ها داشته باشد و ان ها را برای داشتن یک زندگی بهتر اماده نماید.

موارد گفته شده هم در نحوه روابط جنسی میان زوج ها و هم در نحوه روابط عاطفی ان ها که روابطی دو سویه دارند تاثیر گذار می باشند.

روز اول: یادگیری گفتگو سالم

اگر شما نمی دانید که چگونه مکالمه سالم داشته باشید، این روزها از هر زمان مزاحم تر می شوند.

اگر می خواهید مسائل مختلف را با همسر خود حل کنید، باید بیشتر تعامل داشته باشید، اما اگر نمی دانید چگونه تعامل برقرار کنید، مشکلات زیادی وجود دارد و شما نمی توانید تعطیلات خود را پایان دهید.

برای داشتن رابطه سالم اولین شرط مذاکره است.

مکالمه راهی برای اتصال دنیای درونی است.

در واقع گفتگو سالم به این معنی است که شما می توانید پیام، احساسات و افکار خود را با طرف دیگر به اشتراک بگذارید و موقعیت را در مکان های مختلف مدیریت کنید.

شما باید بدانید که به این ترتیب که هر سازمان یا شرکت نیازمند اصول خاصی برای توسعه آن است، زندگی مشترک قوانین خاص خود را دارد و نمی تواند بدون هیچ قاعده کلی کار کند و رابطه را با محاکمه و خطا انجام دهد، بنابراین لازم است که این اصول را از طریق گفتگو  دنبال کنید.

روز دوم: احساسات را بیان کنید

پژوهش های مختلف این یکی از اولویت های مهم همه مردم است، یک گفتگوی سالم و بیان احساسات با یک شریک زندگی است.

هنگامی که احساسات خود را بیان نمی کنید، ابتدا احساس تنهایی می کنید زیرا شما کلمات و احساسات نامطلوب را در قلب خود حفظ می کنید و سپس وقتی احساسات به طور طبیعی بیان نمی شوند، به تدریج غم انگیز می شوند و هنگامی که غم و اندوه بوجود می آیند، خشم ایجاد می شود و خشم می تواند بوجود آید و به رابطه آسیب می رساند.

به عنوان مثال، بسیاری از زوج ها نمی دانند که چگونه احساسات خود را بیان می کنند، مثلا هنگامی که در شوهران خود عصبانی شوند، به جای صحبت کردن با آنها و گفتن آنها عصبانی هستند، آنها هر چیزی را می گویند جز این مورد و خاطرات گذشته را یادآوری می کنند.

آنها می گویند که آنها را سرزنش و به ان ها توهین می کنند.

تا زمانی که نهایتا می گویند آنها عصبانی هستند!

روز سوم: سلامت روان را به همسر خود هدیه دهید

عدم توجه به زوج ها می تواند یک ننگ باشد، من توجه همسر را به عنوان “ویتامین های روانی” می گویم و می گویم که بدن ما روزانه به ویتامین ها نیاز دارد و همچنین باید ویتامین ها داشته باشد، در غیر این صورت روزهای سردتر می رسند و در نهایت رابطه به نابودی می رسد.

مهمترین ویتامین های روانشناختی توجه به یکدیگر هستند، دقیقا همان اهمیتی که در روزهای اول باید در طول زندگی خود داشته باشید، همیشه باید از تمامی جنبه های رابطه داشته باشید و نباید پس از ازدواج در مورد چیز دیگری فکر کنید ، زیرا شما با هم زندگی می کنید و انسان باید توجه کند.

جالب است بدانید که تحقیق انجام شده است که اگر یک کودک از لحظه تولد توجه دریافت نکرده و تنها به او آب و غذا دهند، او زنده نخواهد ماند.

وقتی مردم توجه نکنند، ارتباطشان را با رابطه از دست می دهند و این ارتباط را خسارت می کند.

روز چهارم: انتظارات معقول داشته باشید

یکی از آسیب هایی که بسیاری از زوج ها در زندگی دارند انتظارات غیر واقعی از یکدیگر است.

هنگامی که شما انتظار دارید که دیگران انتظار داشته باشند که همتای آن ها را در یک پانچ قرار دهد، اکنون اگر این انتظارات غیر واقعی باشد، بیش از حد قدرت او، می تواند مشکلات فراوانی را ایجاد کند.

از قبیل انتظارات هنگامی که شما به شما تلفن می کنم، باید تماس بگیرید و یا شما باید به خانه خود بروید و تنها با من صحبت کنید و به خود و رابطه خود نگاه کنید و ببینید که در آن انتظارات بیش از حد دارید که پاسخش دشوار یا غیرممکن باشد و در چقدر بحث برانگیز است.

روز پنجم: صبورنبودن برابر است با خودخواهی

یکی از آسیب های دیگر که می تواند این رابطه را تضعیف نکند، مثبت نیست، مثلا زمانی که حریف شما درخواست یا انتقاد می کند، یا خشم خود را بیان می کند، یا حتی بدتر، یا هر چیز دیگری؛ شما لازم است صبر کنید تا او آن را بگوید.

خودتان را در جای او قرار دهید و آن را درک کنید، یعنی صبر کنید تا آن را تغییر دهید، و در عوض پاسخ خود را ترتیب ندهید و همچنین انتقاد نکنید و بحث نکنید، همه اینها می تواند خودخواه نبودن شما را نشان دهد.

این خیلی بیمار نیست، هر کلمه ای را می گوید، و بسیاری از پل ها شکست خواهند خورد.

روز ششم: توجه به کیفیت مثبت همسر خود را جلب کنید

یکی از آسیب های دیگر این رابطه، توجه به جنبه های مثبت زوج نیست.

شما باید این را بپذیرید که به طور طبیعی، هر فردی یا همسر شما دارای نقص است و اگر بخواهید فقط به معایب کمال گرا به سمت طرف مقابل نگاه کنید، فقط نقص های خود را می بینید و دیر یا زود چشم های شما می افتد.

اگر فقط نقص همسرتان را می بینید، آنها را بزرگتر کنید و به ویژگی های مثبت آن توجه نکنید و حتی آنها را کاهش دهید، دیگر نمی خواهید که دیگر همسرتان را دوست ندارید و نمی توانید با او زندگی کنید.

روز هفتم: مهارت های حل مشکل را بیاموزید

عدم توانایی برای حل مشکلات زندگی می تواند به زندگی شما آسیب برساند، بسیاری از زوج ها حتی نمی دانند که موضوع آنها واقعا چیست.

در حقیقت، آنها بسیار با هم بحث می کنند و همه چیز را پیچیده می کنند که از یکدیگر تقلید نمی کنند.

مشکل شما چیست؟ توصیه های ساده ای برای حل مشکل می توانید داشته باشید.

روز هشتم: گوش دادن به همسرتان

من این را تجربه کرده ام که بسیاری از زوج ها هرگز به یکدیگر گوش نمی دهند، در حقیقت حتی نمی توانند با یکدیگر صحبت کنند.

در مطالعه ای که در دانشگاه ماساچوست انجام شد، زوج هایی که گوش دادن به یکدیگر را انجام می دهند بعد از یک سال هیچ مشکلی برای گفتگو لین آن ها وجود نداشته است.

آنها باید با مشکلات زناشویی مواجه شوند.

شما فقط باید فضای خود را برای همسر خود داشته باشید تا با شما صحبت کند، در این مدت نباید از کلمات خود بخواهید، اما باید به طور کامل به آن گوش فرا دهید، در این زمان او همیشه باید باشد، نه روزنامه را بخوانید نه تلویزیون تصاویر و نه در آشپزخانه، نه وکیل کودک … فقط گوش دادن و شنیدن تمام احساسات، حتی اگر انتقاد است.

روز نه: در خانه احساس نمی کنید

بسیاری از زوج ها همسرشان را چک می کنند، او را صدا می زنند، او را کنترل می کنند، از او می خواهند رفتار خود را تغییر دهد.

به عنوان مثال، آن کار نمی کند، مهم نیست، و … مطمئنا این رابطه را صدمه می زند، ممکن است رابطه بین طرف دیگر را به خاطر عشق ورزیدن یا احترام به آرزوهای همسرش به پایان برساند، اما در عین حال او احساس ناراحتی می کند، او اعتماد به نفس او از دست می رود.

رابطه دو زوج مانند دو ستون زیر یک سقف است، اگر دو ستون به یکدیگر نزدیکتر شوند، سقف فرو می ریزد و اگر آنها بیش از حد فاصله داشته باشند، باز هم سقف از بین می رود.

احساس مالکیت بالا می شود، به این معنی که زن و شوهر به یکدیگر نزدیک تر هستند که می تواند مضر باشد.

روز دهم: همسر شما همیشه گناهکار نیست

بعضی از زوج ها به طور مداوم رفتارهای منفی یکدیگر را می بینند و آنها را با هم مخلوط می کنند و یکدیگر را سرزنش می کنند، یکدیگر را برچسب می زنند، آنها را سرزنش می کنند و چیزهایی مانند دیگری انجام می دهند.

زوج ها بهتر می دانند با استفاده از این بحث ها، کسی نمی تواند به چیزی برسد و در زیرزمین طرف مقابل اختلاف ایجاد کند؛ زیرا زمانی که او را سرزنش می کنید، در آن لحظه احساس گناه می کند و موضع دفاعی خود را می گیرد که در آن احساس گناه می کند.

شما باید بدانید که شخصی که به اتهامی متهم است به هیچ وجه تغییری نخواهد کرد.

مراقب باشید که فقط همسرتان را سرزنش نکنید، نگاهی به خودتان کرده تا ببینید که چه کاری می توانید انجام دهید تا این رابطه را بهبود بخشد.

روز یازدهم: تفاوت های همسر خود را بپذیرید

اغلب ما نمی توانیم متذکر شویم که مخالف با ما متفاوت است و این می تواند یک کار مضر باشد.

در یک خانواده از خواهر و برادر با همان پدر و مادر، تفاوت های زیادی وجود دارد، چه این به دو زوج که از دو جهان مختلف با خانواده های مختلف آمده اند.

شما باید تفاوت ها را بپذیرید.

اگر می خواهید شخص دیگری را به سؤال بپرسید و از عادت های او بپرسید، بحث شروع می شود، بنابراین ابتدا باید تفاوت های هم را قبول کنید و سپس با هم به اشتراک گذاشتن ان ها فکر کنید.

روز دوازدهم: او مهم ترین چیز است

توجه به دیگران، مانند والدین یا کودکان، بیش از حد ممکن است به رابطه شما آسیب برساند، به عنوان مثال، برخی از زوج هایی که در هنگام تولد کودک، تمام توجه زن به کودک می رود.

ازدواج کرده اید برای والدین، اولویت اول را به همسر خود بدهید، و نظر او برای شما مهم تر از هر کسی باشد.

و این برای مدیریت زندگی شما بهتر است.

روز سیزدهم: اجازه دخالت را ندهید

من توصیه می کنم که زوج ها اجازه ندهند هر کسی و هر کلمه ای بین ان ها و همسر شان رد و بدل شود.

هنگامی که شما اجازه دهید خانواده شما هر نوع رفتار یا زندگی خود را مرتب کند و به آنها توجه نکنید، فقط به این دلیل که آنها بزرگتر هستند، این ممکن است مشکل باشد، باید به سالمندان احترام گذاشت، اما باید سعی کنید زندگی خود را مدیریت کنید تا به خوشبختی هم برسید.

منبع : سیزده روز تا بهبود و درمان مشکلات زناشویی

نکاتی برای واداشتن بچه ­ها به مرتب کردن اتاق­شان

هر صبح جمعه و روزهای تعطیل بر سر این موضوع جنگ به پا می­شود. چه­بسا مادر و پدر یا هردو برای اولین بار با ملایمت بگویند که: «خیلی خب بچه­ها وقتشه که اتاق­هاتون رو تمیز کنید». بچه­ها نق می­زنند، وقت تلف می­کنند، گیج می­شوند، یا یکباره دست از کار می­کشند. بچه­ها اول صبح باتذکر با صدای بلند و اصرار والدین­شان عصبانی می­شوند. «چند بار باید بهت بگم این آشغال­ها رو جمع و جور کنی؟ یا همین حالا انجامش می­دی یا هیچ­وقت!»

والدین احساس می­کنند برخی قانون­ها را باید تحمیل کرد. بچه­ها می­خواهند اتاق­شان قلمروی -بهم ­ریخته­ ی- خودشان باشد. این موضوع سرآغاز جنگ می­شود. تهدید­ها شروع می­شود. بچه­ ها تا حدی تسلیم می­شوند. والدین مدام اوقات­ تلخی می­کنند. مدام بدخُلقی پیش می­آید. والدین برخی اوقات منصرف می­شوند یا از فرط ناامیدی خودشان بیشتر کارها را انجام می­دهند. برخی اوقات هم بچه ­ها کارهایشان را تا جایی که لازم است انجام می­دهند، اگر فقط والدین بالای سرشان نایستند، یا از نتیجه­ گیری پرهیز کنند، یا بچه­ ها را به کارهایی مشغول کنند که برایشان بیشتر جالب است. تا یکشنبه­ ی بعد و راند بعدی.

چرا این همه دردسر؟ چون این کار ماست. آموزش کودکانمان برای اینکه برنامه­ هایشان ردیف باشد، چه آنها اتاق شخصی داشته باشند و چه کنج دنجی برای خودشان، اندوخته­ ی مهمی برای بلوغ در مهارت­هایشان محسوب می­شود.

عادت دادن به نظم، پیش­بینی ­پذیری و ثبات در زندگی را برایشان فراهم می­سازد. دانستن اینکه چطور نظم ببخشیم و این نظم را حفظ کنیم، آنها را در چالش­های بزرگ­سالی در حاشیه امن قرار می­دهد.مرتب کردن رخت­خواب در زمان­های دشوار، ممکن است چیزی جزئی به­ نظر بیاید؛اما دانستن اینکه چطور در میان جنب­ و جوش و بدو بدوها پیش برویم و مکان دنج خودمان را داشته باشیم، مهارت­هایی هستند که ما در زمان­های سختی به­دست می­آوریم.

اصرار به بچه­ ها برای مرتب چیدن وسایل،ایندرسرا به آنها می­دهد که نسبت به چیزها مسئولیت­پذیر باشند. وقتی به آنها نشان دهیم که چطور مراقب وسایل­شان باشند، وقتی به آنها یاد بدهیم که چطور وسایل معیوب رابازیابی یا تعمیر کنند، وقتی که تشویق­شان می­کنیم به چیزی که برایشان ارزشمند است سروسامان بدهند، خلاصه­ای از مفهوم «مسئولیت­ پذیری» نسبت به مجموعه­ ی مشخصی از کارها را برایشان می­ سازیم.

شروع آموزش به بچه­ ها برای عمل به وظایف و تکالیف­شان اصلا شرم­آور نیست، مراقبت از چیزها جای خوشحالی دارد. مراقبت عاشقانه از آنچه به ما داده شده است، راهی است که عشقی را کهآدم­ها به ما نثار کرده­اند، به خودشان بازگردانیم.

آن دسته افرادی که به­ صورت حرفه­ای موفق هستند، تمایل دارند کسانی باشند که بدانند چطور افراد، پول و امور را مدیریت کنند. آموزشبه کودکانمان که چطور قاعده ­مند، در آرامش، به­ صورت مدام ولی بی­ عجله منظم باشند، آنها را به تسلط بر یکی از این سه ساحت مهارتیِ بااهمیت مشارکت می­دهد. به کودکانتان آموزش دهید چطور امروز را سازمان­دهی کنند و می­توانید مطمئن باشید که در حرفه­ی فردایشان هم موفق می­شوند.

مثال­هایی برای بهبود وضعیت- حداقل یک­ کم

• یک مثال خوب بزنید. (این کار اولین قدم است.) بچه­ ها به آنچه انجام می­دهیم، خیلی بیشتر از آنچه می­گوییم حساس­اند و عکس­العمل نشان می­دهند. آیا شما به خانه­­ی خود افتخار می­کنید؟ وسایل شخصیِ خود را منظم می­کنید؟ رفتارتان در قبال وظایف روزانه­ی خانه­داری، مثبت است؟ اگر پاسخ­تان آری­ست، پس پیروز میدان شده­اید. بچه­ها آنچه را که انجام می­دهید با پوست و گوشت­شان درمی­یابند. آنچه را به­طور معمول انجامش می­دهید، آنها هم به­عنوان چیزی معمول و مورد انتظار می­بینند.
• به بچه ­ها حس غرور نسبت به مکان را بدهید. بچه­ هایی که احساس ­کنند فضایشان خاص خود آنهاست (چه کل اتاق، چه گوشه یا قفسه­ای از آن) با احتمال بیشتری آن را خوب نگه می­دارند. در پی راه­هایی باشید که خودشان بر فضای خودنظارت داشته باشند که وسایل را کجا بچینند و تصمیم بگیرند محیطشان چطور به­نظر برسد. هزینه­ا ی ندارد اگر که بگذارید مبلمان را از نو بچینند یا کمد را رنگ کنند، یا حتی بعضاً تخته­های جدید بخرند. آنها می­توانند جعبه­ ها را دکور بزنند تا قفسه­ های خودشان را داشته باشند و انتخاب کنند که چه عکس­هایی روی دیوار بزنند.
• به­ طور شفاف توضیح بدهید که داشتن اتاق تمیز به چه معنی است. یک لیست کاری برای بچه­ها درست کنید که با تصاویر و کلمات ساده به کارها اشاره کند.

1. رخت­خواب­ات را جمع کن
2. لباس چرک­هایت را در سطل بینداز.
3. لباس­هایت را آویزان کن.
4. اسباب­بازی و وسایل را از زیر دست و پا جمع کن.
5. کف اطاق را جاروبرقی بکش.
6. همین الان انجامشان بده.

• جایی برای همه ­چیز و همه ­چیز سر جای خودشان. اگر هر­چیز برای خودش جا داشته باشد، کار ما راحت­تر است. برای بچه­ ها جعبه و صندوقچه تهیه کنید. با هم­دیگر روی آنها برچسب بزنید و تصمیم بگیرید که چه­ چیز کجا قرار بگیرد.
• شرایطش را فراهم کنید. ارتفاع قفسه ­ها باید پایین باشد. اگر بچه­هایتان به حد کافی وسایل مورد نیاز را دارند، چه­بسا برای مرتب کردن آنچه وارد اتاقش می­شود،لازم باشد چیزهایی را از اتاق خارج کند. اگر کودکی پیراهن نو می­گیرد، یک کهنه­اش به موسسه یا خیریه­ای اهدا بشود. وجود یک اسباب­بازیِ جدید به معنی این است که یک قدیمی­اش بایستی از رده خارج بشود. این کار نه­تنها بچه­ها را از غرق شدن در نخوت مالکیت حفظ می­کند، هم­چنین به آنها یاد می­دهد که از کنار گذاشتن چیزها احساس خوبی کنند.اگر قانونِ یکی-در برابر-یکی در خانواده­ی شما معنی ندارد، به­صورت دوره­ایروزی را به­شکل برنامه­ریزی­شده برای کنار گذاشتن یا دور انداختنِ چیزهای مستعمل و زهوار در رفته و بی­ارزش و شکسته اختصاص دهید. البته برای چیزهای خاص می­شود استثنا قائل شد. هرچیزی که البته چیزی که مطلقا «خاص» باشد.
• وظایف خانه را در ابتدا باهم­دیگر انجام دهید. نظارت از روی صندلی، به اندازه­ی مشارکت فعال در کار تأثیر نمی­کند. انتظارات معقول داشته باشید و به آنها نشان دهید چطور می­شود انجامش داد. چنانچه در کارشان مهارت پیدا کردند و دیگر لازم نبود قدم به قدم تشویق­شان کنید، می­توانید موسیقی و ضرب­آهنگ را در لیست­تان وارد کنید. نیز از زمان تمیز کردن اتاق برای گفتگو هم می­توانید استفاده کنید.
• برای سلامتی و امنیت، معیارهای معقول تهیه کنید. زدودن خطرهای سلامتی ناشی از زباله، ظرف­های کثیف، و رختشوی­خانه­چیزی نیتس که بر سر آن چانه­زنی کرد. لیوان­های شکسته و خروجی­های دربَسته هم می­تواند امنیت و سلامتی را به خطر اندازد.

قانون­های متفاوت برای بچه­ های بزرگ­تر

از جلوی بچه­ هایی که پیش از رسیدن به نوجوانی یاد گرفته باشند چطور اتاق را مرتب کنند، کنار بکشید.

برای کودکان و نوجوانان معمول است که والدین­شان را از خودشان دور کنند. آنها احتیاج به حریم خصوصی دارند. آنها گوشه­ای از دنیا را می­خواهند تا بتوانند بر آن ادعای مالکیت کنند. آنها خواهان کنترل بیشتری بر محیط­شان هستند. لباس­های پخش و پلا در کف اتاق، کُپه جوراب­های کثیف، انبوه سی­دی، و کاغذهای باطله علایم استقلال آنهاست. دراشتیاق شدیدشان به اثبات این استقلال می­توانند هر­ کاری که دلشان می­خواهد انجام دهند و این اتفاق بزرگ­ترهای پیرامون آنها را می­رنجاند.

معیارهای سلامتی و امنیت و قفل کردن درها را بارها به آنها تأکید کنید. وقتی نتوانند یک پیراهن تمیز پیدا کنند، چطور می­توانید مراقبشان باشید؟ شاید برای تهییج کودک به رفتن بهرخت­شوی­خانه، چیزی نداشته باشید.اسثنائاً اگر به دلایلیفکر می­کنید چیز خطرناک یا غیرقانونی ممکن است در آنجاوجود داشته باشد، برای کشف این موارد آنها را از آن مکان دور کنید. در این موارد تمام شرط­ و قول­ها منتفی است. زمان بررسیِ سرزده از اتاق است.

در غیر این­صورت به آنها اعتماد داشته باشید. اگر به آنها خوب آموزش داده باشید، درس­ها در اندک زمانی در وجودشان نهادینه می­شود. بسیاری والدین حیرت­زده شده­ اند از اینکه می­ بینند نوجوانان شلخته­ ی آنها به محض اینکه به سمت اتاق شخصیِ خودشان راه می­افتند، به خانه­ دارهایی دقیق و وسواسی بدل می­ شوند.

منبع : تشویق بچه ها به مرتب کردن اتاقشان

علائم اوتیسم در کودکان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) متفاوت است. در حالی که اوتیسم هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد، علائم معمولا زمانی که کودک بین ۱۸ تا ۲۴ ماهه است قابل توجه است. اوتیسم یک اختلال رشدی در نظر گرفته می‌شود، زیرا اغلب در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شود.

اگرچه، این بدان معنا نیست که در سال‌های نوجوانی یا حتی بزرگسالی نمی‌توان آن را تشخیص داد. اما به طور کلی علائم اوتیسم در کودکان از سنین پایین شروع می شود طیف گسترده ای از علائم اوتیسم در کودکان وجود دارد که هر یک می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد، به همین دلیل است که هر فرد مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است.

اختلال طیف اوتیسم

با توجه به تحقیقات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تحقیقات گسترده نشان داده است که به نظر می رسد مغز افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت از همسالان بدون اوتیسم رشد می کند. این تفاوت در رشد مغز مسئول چالش هایی است که افراد مبتلا به اوتیسم با آن روبرو هستند و همین آن ها را از کودکان دیگر متفاوت می سازد.

اختلال طیف اوتیسم یک ناتوانی مادام العمر است. با این حال، این بدان معنا نیست که نمی توان زندگی کاملی داشته باشند.

اگر یک برنامه درمانی و مداخله توسط متخصصانی مانند تحلیلگر رفتار کاربردی یا پزشک وجود داشته باشد، می توان علائم را مدیریت کرد. ممکن است سوالاتی مانند ” آیا تکان دادن سر از علائم اوتیسم در کودکان است ؟” داشته باشید که در این مقاله به همه آن ها پاسخ داده خواهد شد.

علائم اوتیسم در کودکان چیست| علائم اوتیسم چیه نی نی سایت

۱۰ علائم اوتیسم در کودکان عبارتند از:

• تاخیر در یادگیری رشدی
• حساسیت بیش از حد یا کمتر به نور، صدا، لمس یا مزه
• مشکل در برقراری ارتباط
• حرکات و رفتارهای تکراری
• دشواری در موقعیت های اجتماعی
• دلبستگی غیرعادی
• مشکلات حسی
• مشکلات مکرر در خواب
• عدم کنترل کافی تکانه ها

توجه به این نکته مهم است که علائم اوتیسم در بزرگسالان و کودکان تفاوت هایی وجود دارد و باید هرکدام را جداگانه بررسی کرد. علائم و نشانه های اوتیسم نیز می تواند با انتقال کودکان به دوران نوجوانی و سپس به بزرگسالی تغییر کند.

در ادامه به علائم گفته شده به طور کامل پرداخته می شوید:

۱. تأخیرهای رشدی

اوتیسم می تواند بر رشد کودک تاثیر بگذارد. افراد مبتلا به برخی از انواع اوتیسم ممکن است دارای تأخیرهای رشدی مانند ناتوانی باشند یا ممکن است در نقاط عطف رشد عقب بمانند. برای مثال، شخصی ممکن است در زمینه مهارت های پیروی از دستورالعمل های ساده یک تا دو مرحله ای مشکل داشته باشد.

در هر مرحله از رشد کودک نشانه های خاصی وجود دارد که نشان از وجود مشکلی می باشد و والدین و پزشکان باید به این نشانه ها دقت زیادی داشته باشند.

 

در ادامه برخی از این نکات آمده است که نشان می دهد مشکلی وجود دارد. البته با توجه به سن کودک باید این موارد بررسی شود و در برخی از سنین این رفتارها عادی می باشد:

نمی‌تواند با اسباب‌بازی‌های ساده (مانند تخته‌های گیره‌های، پازل‌های ساده، دسته‌های چرخشی) کار کند.

با جملات صحبت نمی کند.

دستورهای ساده را نمی فهمد.

نمی خواهد بچه های دیگر با اسباب بازی های او بازی کنند.

تماس چشمی کافی را برقرار نمی کند.

۲. حساسیت بیش از حد زیاد یا کم به نور، صدا، لمس یا مزه

افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به محرک های حسی مانند صداهای بلند، نورهای روشن یا لمس برخی از پارچه ها بیش از حد حساس هستند. مغز کودکان اوتیسمی برای پردازش محرک های دریافتی متفاوت از کودک بدون اوتیسم عمل می کند.

در نتیجه، افراد مبتلا به اوتیسم به راحتی تحت فشار قرار می گیرند. هجوم اطلاعاتی می تواند برای آن ها ترسناک یا گیج کننده باشد برای همین در این شرایط برخی از کودکان اوتیسمی سر خود را به جایی می کوبند تا درد خود را کمی تسکین دهند.

برخی دیگر از نمونه های علائم اوتیسم در کودکان ممکن است شامل ناتوانی در تحمل طعم تند غذا و تمایل به یک رژیم غذایی ملایم باشد. یا ممکن است به دلیل حساسیت پوست، تجربه لمس دیگران را نتواند تحمل کند.

در طرف دیگر این طیف، فردی که مبتلا به اوتیسم است ممکن است نسبت به محیط خود حساسیت کمتری داشته باشد. آن ها ممکن است قادر به پردازش محرک های مختلف نباشند و می توانند در برابر شرایطی که دیگران غیرقابل تحمل می یابند مصون به نظر برسند.

در این شرایط هم که محرک ها کم تر از حالت عادی می باشند بازهم ممکن است کودک سر خود را به اطراف بکوبد تا این حالت را تغییر دهد.

۳. مشکل در مهارت های ارتباطی

زمانی که کودک به ۱۲ تا ۱ ماهگی می رسد، باید به دستورات ساده مانند “بله” یا “نه” که یک سوال ساده پاسخ دهد. در این سن، کلماتی مانند «ماما» یا «بابا» را بیان کنند و حتی ممکن است شروع به تقلید کلمات کوچکی کند که می شنود.

کودکانی که علائم بیماری اوتیسم را نشان می دهند در مهارت های زبانی دچار اختلال می شوند. آن ها ممکن است اصلا صحبت نکنند یا شروع به سکوت طولانی تر کنند. آن ها ممکن است از تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران، حتی کسانی که دوست دارند خودداری کنند.

ارتباط کلامی همه چیز نیست و نشانه های مشکل در مهارت های ارتباطی شامل خواندن حالات چهره و تماس چشمی، آگاهی از آهنگ ها و همچنین درک حرکات است. توانایی کلی برای برقراری ارتباط به شدت به رشد اجتماعی و فکری کودک بستگی دارد.

۴. حرکات و رفتارهای تکراری |علائم اوتیسم خفیف در کودکان

تکرار برخی حرکات و رفتارها، مانند تکان دادن عمدی سر، پا یا بازو، ایجاد حالات عمدی صورت، یا کشیدن مو ممکن است از علائم اوتیسم در کودکان باشد.  تکان دادن سر اوتیسم معمولاً با کوبیدن سر یا سایر رفتارهای تکراری همراه است.

والدین ممکن است بپرسند، ” آیا کشیدن مو نشانه اوتیسم است ؟” در حالی که کشیدن مو در کنار بقیه نشانه ها می تواند نشانه اوتیسم باشد، کشیدن مو به خودی خود نشان دهنده اوتیسم نیست.

رفتارهای تکراری به دو گروه دسته بندی می شود.

• حرکاتی مانند دست زدن، بی‌قراری با اشیاء یا تکان دادن بدن و صداهایی مانند غرغر کردن یا تکرار عبارات خاص هستند.
• رفتارهای تکراری شامل ویژگی‌های اوتیسم مانند اسرار بر یکسانی و علایق شدید .

۵. ناتوانی در برقراری ارتباط در موقعیت های اجتماعی

یکی از علائم اوتیسم که به راحتی قابل تشخیص است، ناتوانی در معاشرت با دیگران است. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال در اوتیسم که در یک محیط اجتماعی پر از محرک‌ قرار می‌گیرند، به خاموش شدن می‌رسند.

گاهی اوقات به اشتباه به آن ها برچسب “تنها” یا درونگرا زده می شود. افرادی که «تنهایی» را دوست دارند ترجیح می‌دهند زمانی را به تنهایی بگذرانند و از همراهی خود لذت ببرند تا با دیگران.

بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، یک فرد برای تشخیص اوتیسم باید نقایص مداوم را در این زمینه ها نشان دهد:

• مشکلات در شروع رابطه اجتماعی و پاسخ به صحبت های دیگران
• مشکلات غیرکلامی مانند تماس چشمی

این مشکلات مهارت های اجتماعی به دلیل موارد زیر ایجاد می شوند:

• مشکل در کسب مهارت های زبان کلامی
• ناتوانی در خواندن نشانه های ارتباط غیرکلامی
• رفتارهای تکراری یا وسواسی و اسرار بر پایبندی به روال ثابت
• ورودی های حسی بسیار زیاد

به همین دلیل است که آموزش مهارت های اجتماعی یک مداخله اصلی در درمان اوتیسم است.

۶. مشکل با انتقال

داشتن دستور مشخص در انجام کارهای روزمره به افراد مبتلا به اوتیسم آرامش می دهد. یک برنامه ثابت و خودتنظیمی به آرام کردن ذهن مضطرب کمک می کند. با این حال، زندگی به ندرت قابل پیش بینی است.

رویدادهای غیرمنتظره می تواند اتفاق بیفتند و روال عادی را از بین ببرند. تغییرات کوچکی از برنامه خارج می شود می تواند باعث ناراحتی شود. تغییرات بزرگ زندگی، مانند شروع مدرسه یا فارغ التحصیل از دانشگاه، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم را به دلیل احساس از دست دادن کنترل، دچار اضطراب می کند.

اگر به این فرد خودتنظیمی آموزش داده نشده باشد، ممکن است نتوانند شرایط را کنترل کنند و دچار حملات پنیک شوند.

این علائم اوتیسم در بزرگسالان را می توان به روشی مشابه مدیریت کرد. بزرگسالان در محل کار ممکن است به کمک در زمینه مدیریت زمان نیاز داشته باشند. یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند از تقسیم کردن روز به تکه های قابل پیش بینی سود ببرد.

۷. دلبستگی به علایق غیرمعمول |علایم واضح اوتیسم

یکی از ساده‌ترین علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان، علاقه شدید به اشیاء یا موضوعات غیرعادی است که تقریباً تا حد زیادی وسواس گونه است. به عنوان مثال، یک فرد اوتیستیک ممکن است موارد زیر را دوست داشته باشد:

• قطار
• تمبر
• قاشق

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می دانند که چه چیزی را دوست دارند و برایشان اهمیتی ندارد که به نظر “عجیب” باشد. آن ها همچنین می توانند آنقدر پرشور باشند که زمان زیادی را به علایق خود اختصاص دهند.

غالباً آن ها در موضوعاتی که از آن لذت می برند متخصص موضوع می شوند. این یکی از علائم اوتیسم در کودکان است.

یکی دیگر از علائم اوتیسم در کودکان این است که چه در نقاشی و چه در بازی های ویدیویی، انرژی بی پایانی را صرف انجام سرگرمی خود می کنند. اکثر کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ترجیح می دهند این کارها را به تنهایی انجام دهند.

۸. مشکل در درک احساسات

تصور غلطی که در مورد اوتیسم وجود دارد که یکی از علائم اوتیسم در کودکان بی احساسی آن ها می باشد. این کاملا نادرست است آن ها احساساتی مانند دیگران دارند. آن ها به سادگی با درک و تفسیر احساسات مبارزه می کنند.

ابتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند تشخیص احساسات از روی حالات چهره و زبان بدن را دشوار کند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نشانه های اجتماعی عادی مانند ابروهای بالا یا بالا انداختن شانه را درک نکنند. آن ها در تشخیص احساسات یا طعنه به راحتی از لحن صدای یک فرد مشکل دارند.

احساسات کودک یکی از علائم اوتیسم در کودکان است بنابراین توجه به خشم، ترس، انزجار و تعجب چالش برانگیز است. به همین دلیل، معمولاً افراد مبتلا به اوتیسم موقعیت‌ها را اشتباه تصور می کنند و واکنش‌های نامناسبی نشان می‌دهند. اختلال طیف اوتیسم در بیان احساسات خود و تجربه همدلی با مشکل مواجه می شود.

والدین، معلمان و درمانگران باید رشد عاطفی را در کودکان خردسال مبتلا به اوتیسم تحریک کنند. بهتر است هر چه زودتر مداخله کنید.

کارهای زیر می تواند در فعال ساختن رشد عاطفی موثر باشد:

• عواطف را در زمینه‌های طبیعی نشان دهید وقتی در حال خواندن کتاب، تماشای یک ویدیو یا ملاقات با دوستان با فرزندتان هستید، می‌توانید به این موضوع اشاره کنید مثلا به او بگویید « علی اخم کرده پس عصبی است» « سارا داره لبخند میزنه بنابراین خوشحال است»
• پاسخگو باشید: به عواطف فرزندتان پاسخ دهید، مثلاً «تو لبخند می‌زنی بنابراین باید خوشحال باشی».

۹. مشکلات مکرر خواب

یکی از علائم اوتیسم در کودکان که بسیار قابل توجه می باشد مشکلات خواب است. نزدیک به ۸۰ درصد از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای اختلال خواب مزمن همراه هستند و افراد مبتلا به اوتیسم دو برابر بیشتر در معرض بی خوابی منظم هستند.

آن ها به طور کلی با خوابیدن برای هشت ساعت توصیه شده هر شب مقابله می کنند. متأسفانه کمبود خواب کافی می تواند علائم اوتیسم در کودکان را بدتر کند. افراد کم خواب مبتلا به اوتیسم رفتارهای تکراری و تاخیر یادگیری بیشتری از خود نشان می دهند.

بر اساس گزارشات Spectrum News افراد مبتلا به اوتیسم حدود ۱۵ درصد از زمان خواب خود را در مرحله حرکت سریع چشم (REM) می گذرانند که برای مهم و خاطرات بسیار است. در مقابل، اکثر کودکان، حدود ۲۳ درصد از آرامش شبانه خود را در REM می گذرانند.

چه چیزی خواب را اینقدر سخت می کند؟ کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD حتی با سر و صدایی می توانند بیدار شوند. آن‌ها همچنین ممکن است ذهن‌های مضطرب و بیش فعالی داشته باشند که برای خوابیدن به چالش کشیده می‌شوند، زیرا بسیاری از افراد مبتلا به ASD دارای بیش فعالی یا وسواس نیز هستند.

پزشکان افراد مبتلا به اوتیسم داروهای ملاتونین می دهند تا بهتر بخوابند. البته این دارو حتما زیر نظر پزشک متخصص مصرف می شود و نباید خودتان به مصرف آن اقدام کنید.

 

۱۰. عدم توانایی کنترل تکانه

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور کلی فاقد مهارت‌هایی برای کنترل تکانه‌های خود هستند. افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل نقص در عملکرد اجرایی، اغلب بدون فکر کردن به چیزها، بر اساس خواسته های خود عمل می کنند.

کارکرد اجرایی اصطلاحی روان‌شناختی است که به مجموعه مهارت‌های شناختی اطلاق می‌شود که تنظیم مهارت‌های را فراهم می‌کند، از جمله این فعالیت ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• برنامه ریزی و سازماندهی
• مدیریت زمان
• بازداری رفتاری
• انجام چند کار همزمان
• استدلال و حل مسئله

نشانه های اوتیسم در نوجوانان

این نشانه ها عبارت هستند از:

• وقتی به آن ها لبخند می زنید با لبخند به شما پاسخ نمی دهند.
• کوبیدن سر به دیوار یا با دست به سر خود کوبیدن
• اگر صدا، طعم، بو یا نور خاصی را دوست نداشته باشند به شدت ناراحت و عصبی می شوند.
• عبارات یکسان را تکرار می کنند.
• تمایل به تکرار عادات دارند.
• احساسات دیگران را درک نمی کنند.
• علاقه زیاد به داشتن یک روال مشخص در طول روز دارند و از بهم خوردن آن ناراحت می شوند.
• معمولا تنها هستند و مهارت بسیار پایینی در دوست یابی دارند.
• علاقه شدید به فعالیت های خاصی دارند.
• تغییرات جزئی آن ها را ناراحت می کند.
• علایق وسواسی از علائم اوتیسم در نوجوانان می باشد.
• فقط دوست دارد در مورد چیزی که به آن علاقه دارد صحبت کند.
• مشکل در خواندن نشانه های غیرکلامی مانند لحن صدا، حرکات و زبان بدن
• ترجیح می دهد با افراد مسن تر از خود صحبت کند.
• احتمال تشنج می تواند در دوران بلوغ افزایش یابد

احتمال اینکه نوجوان اوتیستیک شما در دوران بلوغ دچار تشنج شود چهار به یک است. علت مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که تغییرات هورمونی عامل اصلی این مسئله می باشند.

نشانه های اوتیسم در بزرگسالان

برخلاف باور بسیاری از افراد اوتیسم در بزرگسالی نیز رخ می دهد. در اینجا علائم لازم برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان آورده شده است و به شما کمک می کند تا این اختلال را راحت تر تشخیص دهید:

• بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است در خواندن نشانه های اجتماعی مشکل داشته باشید. این می تواند همه چیز را از حالات چهره شخص گرفته تا ژست یا لحن صدای آن ها را در بر گیرد.
• حفظ یک برنامه منظم یا منظم نگه داشتن کارها به این افراد کمک می کند تا احساس کنند زندگی امن و قابل پیش بینی دارند و ممکن است زمانی که کارهای روزمره آن ها بهم می خورد احساس ناراحتی شدیدی پیدا کنند.

سخن آخر

جوانان اوتیستیک ممکن است برخلاف دستورات والدین یا مراقب خود عمل کنند و هر طور که می خواهند رفتار کنند. به عنوان مثال، آن ها ممکن است اقلامی را که دوست دارند در فروشگاه ها بردارند، مدرسه را ترک کنند تا کاری را که دوست دارند انجام دهند یا به احساسات دیگران بی توجهی کنند.

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم از اشتراک گذاری متنفرند و بلافاصله اشیاء را پس می گیرند. کنترل ضعیف تکانه قطعا یکی از علائم اوتیسم در کودکان است که باید با مداخله برطرف شود.

شناسایی زودهنگام این ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان و ​​مداخله، کلید موفقیت در آینده است. انتظار و عقب انداختن مداخله می تواند به معنای افزایش موارد زیر باشد:

• نقص های شناختی
• اختلال در مهارت های عاطفی یا اجتماعی
• چالش های رفتاری
• مهارت های ارتباطی ضعیف یا تاخیر در گفتار

منبع : ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان

در ۲ تا ۳ سالگی کودک گاهی رفتارهایی دارد که مورد قبول خانواده نیست بنابراین باید بعد از یافتن علت راه‌های مقابله با این رفتارهای نامناسب را بیابید.

🔺شاید عصبانی است

عصبانیت شایع‌ترین مشکل بچه‌هاست. این عصبانیت در واقع تجلی درد و ناکامی کودک به دلیل ناتوانی او در کنترل جهان اطراف است. از آنجا که کودک نوپاست، هر چند احساسات او بسیار قوی است اما وسیله کافی برای ابراز ناامیدی را ندارد و همین او را بیش از پیش ناامید کرده و از عصبانیت منفجر می‌کند. در نهایت او با تنها وسیله‌ای که در اختیار دارد به دیگران حمله می‌کند یعنی با کتک زدن.

🔺جلب توجه می‌کند

کودک نیاز به توجه دارد به‌طور معمول او ترجیح می‌دهد از راه‌های مثبت یعنی با انجام کارهای خوب این توجه را به‌دست آورد اما اگر تشویق کارهای خوب به اندازه کافی نباشد و کودک مورد بی‌توجهی قرار گیرد، برای او توجه منفی هم بهتر از بی‌توجهی است. کودکی که اغلب مورد غفلت واقع می‌شود ممکن است پس از مدتی کشف کند که اگر جنگ و دعوا راه بیندازد و دیگران را بزند در مرکز توجه دیگران قرار می‌گیرد.

🔺ارتباط کلامی را یاد دهید

کودک باید بیاموزد که از کلمات برای بیان احساسات منفی‌اش استفاده کند. به کودک یاد بدهیم در زمان مناسب بگوید «الان عصبانی هستم!» وقتی کـودک بتواند احساسات خود را مستقیما و مانند افراد بالغ بیان کند، شیوه کتک زدن به تدریج متوقف می‌شود.

🔺احساساتش را تصدیق کنید

کودک می‌زند چون نمی‌تواند احساسات خود را به ما منتقل کند. وقتی به احساسات کودک آگاه باشید و آن ‌را تصـدیق کنید، دیگر دلیلی برای کتک زدن وجود ندارد. مثـلا به او بگـویید «حتمـا از اینکه به تـو اجـازه نداده‌ام این‌کار را بکنی خیلی ناراحت هستی!» با این جمله به او نشان می‌دهید که احساس او را درک کرده‌اید و به او حـق می‌دهید که احسـاس عصبانیت کند و این طبیعی است. آنچه ما با این کار به او می‌آموزیم، این است که با روشی غیر از کتک زدن عصبانیت خود را ابراز کند.

🔺الگوی خوبی باشید

کودکان اگر ببینند والدین آنها تنبیه بدنی را به‌کار می‌برند، بیشتر تمایل به کتک زدن بچه های دیگر پیدا می‌کنند. اگر راجع به رفتار خشن کودک نگران هستید، نباید به او اجازه دهید شما را در حال کتک زدن حتی به‌عنوان تنبیه ببیند.

🔺هیجاناتش را برونی‌سازی می‌کند

۳ عامل وجود دارد که در بیماری‌ها باید به آن توجه شود؛ یکی رفتار انفعالی جدی است که در آن کودک کاری به کسی ندارد و برای خودش بازی می‌کند، دوم رفتار پرخاشگرانه و دیگری رفتار وسواس‌گونه است. اگر این ۳ نوع رفتار در کودکان مشاهده شود باید حتما با مشاور مشورت شود تا بررسی انجام و اطمینان حاصل شود که مسئله خاصی وجود ندارد. والدین باید توجه داشته باشند که هرکدام از این رفتارها باید در مدت طولانی با کودک همراه باشد تا نیاز به بررسی داشته باشد اما به طور کلی علل و درمان متفاوتی برای این نوع رفتار وجود دارد.

🔺برونی‌سازی می‌کند

پسربچه‌ها یک مکانیسم دفاعی دارند که به آن برونی‌سازی کردن می‌گویند. به این معنا که اگر یک مشکل روان‌شناختی داشته باشند معمولا با درگیر شدن با محیط سعی می‌کنند آن مشکل را برطرف کنند یا هیجان منفی را کم کنند. در دخترها بیشتر به این صورت است که آنها را درونی‌سازی می‌کنند.

🔺جلب توجه منفی می‌کند

عامل دیگر می‌تواند جلب کردن توجه منفی باشد. بی‌توجهی والدین می‌تواند برای کودکان تولید خشم کند و در این صورت رفتارهای ناسازگارانه‌ای از خود نشان می‌دهند. وقتی چنین رفتاری بروز می‌کند والدین مجبورند به آن رفتار توجه کنند. به این ترتیب کودک توجهی را که ندارد از این طریق کسب می‌کند و در او تقویت می‌شود.

🔺اختلال بیش‌فعالی

مسئله دیگری که وجود دارد طیف اختلالات بیش‌فعالی و اختلال سلوک و نافرمانی مقابله‌ای است که اگر در تاریخچه خانوادگی چنین مشکلاتی وجود داشته باشد می‌تواند به ارث برسد و کودک از همان ابتدا حالت ناسازگارانه‌ای داشته باشد. سؤال مهم اینجاست که این کودک از قبل این حالت را داشته یا به تازگی این رفتار را شروع کرده، تاریخچه خانوادگی این کودک و شرایط خانوادگی در این رفتار کودک بسیار مهم است.

🔺این یک نشانه است

نمی‌توان به صورت واضح درباره مشکل این کودک صحبت کرد چون طیف عوامل گوناگونی در بروز رفتار موثر است اما در میان پسربچه‌ها این یک نشانه است. ممکن است این رفتار در یک جایی از خانواده یادگیری یا تقویت شده باشد. ممکن است مادر افسرده هنگام رسیدگی به کودک پرخاش کرده باشد.

🔸به این توصیه ها عمل کنید

توجه به بخشی از رفتار کودک که اتفاقا مثبت است می‌تواند بسیار موثر باشد.
در مقابل رفتار پرخاشگرانه صبر کنید و اجازه ندهید کودک خشم‌تان را تحریک کند.

منبع : چرا فرزندم کتک میزند؟