نکاتی برای واداشتن بچه ­ها به مرتب کردن اتاق­شان

هر صبح جمعه و روزهای تعطیل بر سر این موضوع جنگ به پا می­شود. چه­بسا مادر و پدر یا هردو برای اولین بار با ملایمت بگویند که: «خیلی خب بچه­ها وقتشه که اتاق­هاتون رو تمیز کنید». بچه­ها نق می­زنند، وقت تلف می­کنند، گیج می­شوند، یا یکباره دست از کار می­کشند. بچه­ها اول صبح باتذکر با صدای بلند و اصرار والدین­شان عصبانی می­شوند. «چند بار باید بهت بگم این آشغال­ها رو جمع و جور کنی؟ یا همین حالا انجامش می­دی یا هیچ­وقت!»

والدین احساس می­کنند برخی قانون­ها را باید تحمیل کرد. بچه­ها می­خواهند اتاق­شان قلمروی -بهم ­ریخته­ ی- خودشان باشد. این موضوع سرآغاز جنگ می­شود. تهدید­ها شروع می­شود. بچه­ ها تا حدی تسلیم می­شوند. والدین مدام اوقات­ تلخی می­کنند. مدام بدخُلقی پیش می­آید. والدین برخی اوقات منصرف می­شوند یا از فرط ناامیدی خودشان بیشتر کارها را انجام می­دهند. برخی اوقات هم بچه ­ها کارهایشان را تا جایی که لازم است انجام می­دهند، اگر فقط والدین بالای سرشان نایستند، یا از نتیجه­ گیری پرهیز کنند، یا بچه­ ها را به کارهایی مشغول کنند که برایشان بیشتر جالب است. تا یکشنبه­ ی بعد و راند بعدی.

چرا این همه دردسر؟ چون این کار ماست. آموزش کودکانمان برای اینکه برنامه­ هایشان ردیف باشد، چه آنها اتاق شخصی داشته باشند و چه کنج دنجی برای خودشان، اندوخته­ ی مهمی برای بلوغ در مهارت­هایشان محسوب می­شود.

عادت دادن به نظم، پیش­بینی ­پذیری و ثبات در زندگی را برایشان فراهم می­سازد. دانستن اینکه چطور نظم ببخشیم و این نظم را حفظ کنیم، آنها را در چالش­های بزرگ­سالی در حاشیه امن قرار می­دهد.مرتب کردن رخت­خواب در زمان­های دشوار، ممکن است چیزی جزئی به­ نظر بیاید؛اما دانستن اینکه چطور در میان جنب­ و جوش و بدو بدوها پیش برویم و مکان دنج خودمان را داشته باشیم، مهارت­هایی هستند که ما در زمان­های سختی به­دست می­آوریم.

اصرار به بچه­ ها برای مرتب چیدن وسایل،ایندرسرا به آنها می­دهد که نسبت به چیزها مسئولیت­پذیر باشند. وقتی به آنها نشان دهیم که چطور مراقب وسایل­شان باشند، وقتی به آنها یاد بدهیم که چطور وسایل معیوب رابازیابی یا تعمیر کنند، وقتی که تشویق­شان می­کنیم به چیزی که برایشان ارزشمند است سروسامان بدهند، خلاصه­ای از مفهوم «مسئولیت­ پذیری» نسبت به مجموعه­ ی مشخصی از کارها را برایشان می­ سازیم.

شروع آموزش به بچه­ ها برای عمل به وظایف و تکالیف­شان اصلا شرم­آور نیست، مراقبت از چیزها جای خوشحالی دارد. مراقبت عاشقانه از آنچه به ما داده شده است، راهی است که عشقی را کهآدم­ها به ما نثار کرده­اند، به خودشان بازگردانیم.

آن دسته افرادی که به­ صورت حرفه­ای موفق هستند، تمایل دارند کسانی باشند که بدانند چطور افراد، پول و امور را مدیریت کنند. آموزشبه کودکانمان که چطور قاعده ­مند، در آرامش، به­ صورت مدام ولی بی­ عجله منظم باشند، آنها را به تسلط بر یکی از این سه ساحت مهارتیِ بااهمیت مشارکت می­دهد. به کودکانتان آموزش دهید چطور امروز را سازمان­دهی کنند و می­توانید مطمئن باشید که در حرفه­ی فردایشان هم موفق می­شوند.

مثال­هایی برای بهبود وضعیت- حداقل یک­ کم

• یک مثال خوب بزنید. (این کار اولین قدم است.) بچه­ ها به آنچه انجام می­دهیم، خیلی بیشتر از آنچه می­گوییم حساس­اند و عکس­العمل نشان می­دهند. آیا شما به خانه­­ی خود افتخار می­کنید؟ وسایل شخصیِ خود را منظم می­کنید؟ رفتارتان در قبال وظایف روزانه­ی خانه­داری، مثبت است؟ اگر پاسخ­تان آری­ست، پس پیروز میدان شده­اید. بچه­ها آنچه را که انجام می­دهید با پوست و گوشت­شان درمی­یابند. آنچه را به­طور معمول انجامش می­دهید، آنها هم به­عنوان چیزی معمول و مورد انتظار می­بینند.
• به بچه ­ها حس غرور نسبت به مکان را بدهید. بچه­ هایی که احساس ­کنند فضایشان خاص خود آنهاست (چه کل اتاق، چه گوشه یا قفسه­ای از آن) با احتمال بیشتری آن را خوب نگه می­دارند. در پی راه­هایی باشید که خودشان بر فضای خودنظارت داشته باشند که وسایل را کجا بچینند و تصمیم بگیرند محیطشان چطور به­نظر برسد. هزینه­ا ی ندارد اگر که بگذارید مبلمان را از نو بچینند یا کمد را رنگ کنند، یا حتی بعضاً تخته­های جدید بخرند. آنها می­توانند جعبه­ ها را دکور بزنند تا قفسه­ های خودشان را داشته باشند و انتخاب کنند که چه عکس­هایی روی دیوار بزنند.
• به­ طور شفاف توضیح بدهید که داشتن اتاق تمیز به چه معنی است. یک لیست کاری برای بچه­ها درست کنید که با تصاویر و کلمات ساده به کارها اشاره کند.

1. رخت­خواب­ات را جمع کن
2. لباس چرک­هایت را در سطل بینداز.
3. لباس­هایت را آویزان کن.
4. اسباب­بازی و وسایل را از زیر دست و پا جمع کن.
5. کف اطاق را جاروبرقی بکش.
6. همین الان انجامشان بده.

• جایی برای همه ­چیز و همه ­چیز سر جای خودشان. اگر هر­چیز برای خودش جا داشته باشد، کار ما راحت­تر است. برای بچه­ ها جعبه و صندوقچه تهیه کنید. با هم­دیگر روی آنها برچسب بزنید و تصمیم بگیرید که چه­ چیز کجا قرار بگیرد.
• شرایطش را فراهم کنید. ارتفاع قفسه ­ها باید پایین باشد. اگر بچه­هایتان به حد کافی وسایل مورد نیاز را دارند، چه­بسا برای مرتب کردن آنچه وارد اتاقش می­شود،لازم باشد چیزهایی را از اتاق خارج کند. اگر کودکی پیراهن نو می­گیرد، یک کهنه­اش به موسسه یا خیریه­ای اهدا بشود. وجود یک اسباب­بازیِ جدید به معنی این است که یک قدیمی­اش بایستی از رده خارج بشود. این کار نه­تنها بچه­ها را از غرق شدن در نخوت مالکیت حفظ می­کند، هم­چنین به آنها یاد می­دهد که از کنار گذاشتن چیزها احساس خوبی کنند.اگر قانونِ یکی-در برابر-یکی در خانواده­ی شما معنی ندارد، به­صورت دوره­ایروزی را به­شکل برنامه­ریزی­شده برای کنار گذاشتن یا دور انداختنِ چیزهای مستعمل و زهوار در رفته و بی­ارزش و شکسته اختصاص دهید. البته برای چیزهای خاص می­شود استثنا قائل شد. هرچیزی که البته چیزی که مطلقا «خاص» باشد.
• وظایف خانه را در ابتدا باهم­دیگر انجام دهید. نظارت از روی صندلی، به اندازه­ی مشارکت فعال در کار تأثیر نمی­کند. انتظارات معقول داشته باشید و به آنها نشان دهید چطور می­شود انجامش داد. چنانچه در کارشان مهارت پیدا کردند و دیگر لازم نبود قدم به قدم تشویق­شان کنید، می­توانید موسیقی و ضرب­آهنگ را در لیست­تان وارد کنید. نیز از زمان تمیز کردن اتاق برای گفتگو هم می­توانید استفاده کنید.
• برای سلامتی و امنیت، معیارهای معقول تهیه کنید. زدودن خطرهای سلامتی ناشی از زباله، ظرف­های کثیف، و رختشوی­خانه­چیزی نیتس که بر سر آن چانه­زنی کرد. لیوان­های شکسته و خروجی­های دربَسته هم می­تواند امنیت و سلامتی را به خطر اندازد.

قانون­های متفاوت برای بچه­ های بزرگ­تر

از جلوی بچه­ هایی که پیش از رسیدن به نوجوانی یاد گرفته باشند چطور اتاق را مرتب کنند، کنار بکشید.

برای کودکان و نوجوانان معمول است که والدین­شان را از خودشان دور کنند. آنها احتیاج به حریم خصوصی دارند. آنها گوشه­ای از دنیا را می­خواهند تا بتوانند بر آن ادعای مالکیت کنند. آنها خواهان کنترل بیشتری بر محیط­شان هستند. لباس­های پخش و پلا در کف اتاق، کُپه جوراب­های کثیف، انبوه سی­دی، و کاغذهای باطله علایم استقلال آنهاست. دراشتیاق شدیدشان به اثبات این استقلال می­توانند هر­ کاری که دلشان می­خواهد انجام دهند و این اتفاق بزرگ­ترهای پیرامون آنها را می­رنجاند.

معیارهای سلامتی و امنیت و قفل کردن درها را بارها به آنها تأکید کنید. وقتی نتوانند یک پیراهن تمیز پیدا کنند، چطور می­توانید مراقبشان باشید؟ شاید برای تهییج کودک به رفتن بهرخت­شوی­خانه، چیزی نداشته باشید.اسثنائاً اگر به دلایلیفکر می­کنید چیز خطرناک یا غیرقانونی ممکن است در آنجاوجود داشته باشد، برای کشف این موارد آنها را از آن مکان دور کنید. در این موارد تمام شرط­ و قول­ها منتفی است. زمان بررسیِ سرزده از اتاق است.

در غیر این­صورت به آنها اعتماد داشته باشید. اگر به آنها خوب آموزش داده باشید، درس­ها در اندک زمانی در وجودشان نهادینه می­شود. بسیاری والدین حیرت­زده شده­ اند از اینکه می­ بینند نوجوانان شلخته­ ی آنها به محض اینکه به سمت اتاق شخصیِ خودشان راه می­افتند، به خانه­ دارهایی دقیق و وسواسی بدل می­ شوند.

منبع : تشویق بچه ها به مرتب کردن اتاقشان

علائم اوتیسم در کودکان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) متفاوت است. در حالی که اوتیسم هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد، علائم معمولا زمانی که کودک بین ۱۸ تا ۲۴ ماهه است قابل توجه است. اوتیسم یک اختلال رشدی در نظر گرفته می‌شود، زیرا اغلب در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شود.

اگرچه، این بدان معنا نیست که در سال‌های نوجوانی یا حتی بزرگسالی نمی‌توان آن را تشخیص داد. اما به طور کلی علائم اوتیسم در کودکان از سنین پایین شروع می شود طیف گسترده ای از علائم اوتیسم در کودکان وجود دارد که هر یک می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد، به همین دلیل است که هر فرد مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است.

اختلال طیف اوتیسم

با توجه به تحقیقات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تحقیقات گسترده نشان داده است که به نظر می رسد مغز افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت از همسالان بدون اوتیسم رشد می کند. این تفاوت در رشد مغز مسئول چالش هایی است که افراد مبتلا به اوتیسم با آن روبرو هستند و همین آن ها را از کودکان دیگر متفاوت می سازد.

اختلال طیف اوتیسم یک ناتوانی مادام العمر است. با این حال، این بدان معنا نیست که نمی توان زندگی کاملی داشته باشند.

اگر یک برنامه درمانی و مداخله توسط متخصصانی مانند تحلیلگر رفتار کاربردی یا پزشک وجود داشته باشد، می توان علائم را مدیریت کرد. ممکن است سوالاتی مانند ” آیا تکان دادن سر از علائم اوتیسم در کودکان است ؟” داشته باشید که در این مقاله به همه آن ها پاسخ داده خواهد شد.

علائم اوتیسم در کودکان چیست| علائم اوتیسم چیه نی نی سایت

۱۰ علائم اوتیسم در کودکان عبارتند از:

• تاخیر در یادگیری رشدی
• حساسیت بیش از حد یا کمتر به نور، صدا، لمس یا مزه
• مشکل در برقراری ارتباط
• حرکات و رفتارهای تکراری
• دشواری در موقعیت های اجتماعی
• دلبستگی غیرعادی
• مشکلات حسی
• مشکلات مکرر در خواب
• عدم کنترل کافی تکانه ها

توجه به این نکته مهم است که علائم اوتیسم در بزرگسالان و کودکان تفاوت هایی وجود دارد و باید هرکدام را جداگانه بررسی کرد. علائم و نشانه های اوتیسم نیز می تواند با انتقال کودکان به دوران نوجوانی و سپس به بزرگسالی تغییر کند.

در ادامه به علائم گفته شده به طور کامل پرداخته می شوید:

۱. تأخیرهای رشدی

اوتیسم می تواند بر رشد کودک تاثیر بگذارد. افراد مبتلا به برخی از انواع اوتیسم ممکن است دارای تأخیرهای رشدی مانند ناتوانی باشند یا ممکن است در نقاط عطف رشد عقب بمانند. برای مثال، شخصی ممکن است در زمینه مهارت های پیروی از دستورالعمل های ساده یک تا دو مرحله ای مشکل داشته باشد.

در هر مرحله از رشد کودک نشانه های خاصی وجود دارد که نشان از وجود مشکلی می باشد و والدین و پزشکان باید به این نشانه ها دقت زیادی داشته باشند.

 

در ادامه برخی از این نکات آمده است که نشان می دهد مشکلی وجود دارد. البته با توجه به سن کودک باید این موارد بررسی شود و در برخی از سنین این رفتارها عادی می باشد:

نمی‌تواند با اسباب‌بازی‌های ساده (مانند تخته‌های گیره‌های، پازل‌های ساده، دسته‌های چرخشی) کار کند.

با جملات صحبت نمی کند.

دستورهای ساده را نمی فهمد.

نمی خواهد بچه های دیگر با اسباب بازی های او بازی کنند.

تماس چشمی کافی را برقرار نمی کند.

۲. حساسیت بیش از حد زیاد یا کم به نور، صدا، لمس یا مزه

افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به محرک های حسی مانند صداهای بلند، نورهای روشن یا لمس برخی از پارچه ها بیش از حد حساس هستند. مغز کودکان اوتیسمی برای پردازش محرک های دریافتی متفاوت از کودک بدون اوتیسم عمل می کند.

در نتیجه، افراد مبتلا به اوتیسم به راحتی تحت فشار قرار می گیرند. هجوم اطلاعاتی می تواند برای آن ها ترسناک یا گیج کننده باشد برای همین در این شرایط برخی از کودکان اوتیسمی سر خود را به جایی می کوبند تا درد خود را کمی تسکین دهند.

برخی دیگر از نمونه های علائم اوتیسم در کودکان ممکن است شامل ناتوانی در تحمل طعم تند غذا و تمایل به یک رژیم غذایی ملایم باشد. یا ممکن است به دلیل حساسیت پوست، تجربه لمس دیگران را نتواند تحمل کند.

در طرف دیگر این طیف، فردی که مبتلا به اوتیسم است ممکن است نسبت به محیط خود حساسیت کمتری داشته باشد. آن ها ممکن است قادر به پردازش محرک های مختلف نباشند و می توانند در برابر شرایطی که دیگران غیرقابل تحمل می یابند مصون به نظر برسند.

در این شرایط هم که محرک ها کم تر از حالت عادی می باشند بازهم ممکن است کودک سر خود را به اطراف بکوبد تا این حالت را تغییر دهد.

۳. مشکل در مهارت های ارتباطی

زمانی که کودک به ۱۲ تا ۱ ماهگی می رسد، باید به دستورات ساده مانند “بله” یا “نه” که یک سوال ساده پاسخ دهد. در این سن، کلماتی مانند «ماما» یا «بابا» را بیان کنند و حتی ممکن است شروع به تقلید کلمات کوچکی کند که می شنود.

کودکانی که علائم بیماری اوتیسم را نشان می دهند در مهارت های زبانی دچار اختلال می شوند. آن ها ممکن است اصلا صحبت نکنند یا شروع به سکوت طولانی تر کنند. آن ها ممکن است از تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران، حتی کسانی که دوست دارند خودداری کنند.

ارتباط کلامی همه چیز نیست و نشانه های مشکل در مهارت های ارتباطی شامل خواندن حالات چهره و تماس چشمی، آگاهی از آهنگ ها و همچنین درک حرکات است. توانایی کلی برای برقراری ارتباط به شدت به رشد اجتماعی و فکری کودک بستگی دارد.

۴. حرکات و رفتارهای تکراری |علائم اوتیسم خفیف در کودکان

تکرار برخی حرکات و رفتارها، مانند تکان دادن عمدی سر، پا یا بازو، ایجاد حالات عمدی صورت، یا کشیدن مو ممکن است از علائم اوتیسم در کودکان باشد.  تکان دادن سر اوتیسم معمولاً با کوبیدن سر یا سایر رفتارهای تکراری همراه است.

والدین ممکن است بپرسند، ” آیا کشیدن مو نشانه اوتیسم است ؟” در حالی که کشیدن مو در کنار بقیه نشانه ها می تواند نشانه اوتیسم باشد، کشیدن مو به خودی خود نشان دهنده اوتیسم نیست.

رفتارهای تکراری به دو گروه دسته بندی می شود.

• حرکاتی مانند دست زدن، بی‌قراری با اشیاء یا تکان دادن بدن و صداهایی مانند غرغر کردن یا تکرار عبارات خاص هستند.
• رفتارهای تکراری شامل ویژگی‌های اوتیسم مانند اسرار بر یکسانی و علایق شدید .

۵. ناتوانی در برقراری ارتباط در موقعیت های اجتماعی

یکی از علائم اوتیسم که به راحتی قابل تشخیص است، ناتوانی در معاشرت با دیگران است. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال در اوتیسم که در یک محیط اجتماعی پر از محرک‌ قرار می‌گیرند، به خاموش شدن می‌رسند.

گاهی اوقات به اشتباه به آن ها برچسب “تنها” یا درونگرا زده می شود. افرادی که «تنهایی» را دوست دارند ترجیح می‌دهند زمانی را به تنهایی بگذرانند و از همراهی خود لذت ببرند تا با دیگران.

بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، یک فرد برای تشخیص اوتیسم باید نقایص مداوم را در این زمینه ها نشان دهد:

• مشکلات در شروع رابطه اجتماعی و پاسخ به صحبت های دیگران
• مشکلات غیرکلامی مانند تماس چشمی

این مشکلات مهارت های اجتماعی به دلیل موارد زیر ایجاد می شوند:

• مشکل در کسب مهارت های زبان کلامی
• ناتوانی در خواندن نشانه های ارتباط غیرکلامی
• رفتارهای تکراری یا وسواسی و اسرار بر پایبندی به روال ثابت
• ورودی های حسی بسیار زیاد

به همین دلیل است که آموزش مهارت های اجتماعی یک مداخله اصلی در درمان اوتیسم است.

۶. مشکل با انتقال

داشتن دستور مشخص در انجام کارهای روزمره به افراد مبتلا به اوتیسم آرامش می دهد. یک برنامه ثابت و خودتنظیمی به آرام کردن ذهن مضطرب کمک می کند. با این حال، زندگی به ندرت قابل پیش بینی است.

رویدادهای غیرمنتظره می تواند اتفاق بیفتند و روال عادی را از بین ببرند. تغییرات کوچکی از برنامه خارج می شود می تواند باعث ناراحتی شود. تغییرات بزرگ زندگی، مانند شروع مدرسه یا فارغ التحصیل از دانشگاه، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم را به دلیل احساس از دست دادن کنترل، دچار اضطراب می کند.

اگر به این فرد خودتنظیمی آموزش داده نشده باشد، ممکن است نتوانند شرایط را کنترل کنند و دچار حملات پنیک شوند.

این علائم اوتیسم در بزرگسالان را می توان به روشی مشابه مدیریت کرد. بزرگسالان در محل کار ممکن است به کمک در زمینه مدیریت زمان نیاز داشته باشند. یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند از تقسیم کردن روز به تکه های قابل پیش بینی سود ببرد.

۷. دلبستگی به علایق غیرمعمول |علایم واضح اوتیسم

یکی از ساده‌ترین علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان، علاقه شدید به اشیاء یا موضوعات غیرعادی است که تقریباً تا حد زیادی وسواس گونه است. به عنوان مثال، یک فرد اوتیستیک ممکن است موارد زیر را دوست داشته باشد:

• قطار
• تمبر
• قاشق

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می دانند که چه چیزی را دوست دارند و برایشان اهمیتی ندارد که به نظر “عجیب” باشد. آن ها همچنین می توانند آنقدر پرشور باشند که زمان زیادی را به علایق خود اختصاص دهند.

غالباً آن ها در موضوعاتی که از آن لذت می برند متخصص موضوع می شوند. این یکی از علائم اوتیسم در کودکان است.

یکی دیگر از علائم اوتیسم در کودکان این است که چه در نقاشی و چه در بازی های ویدیویی، انرژی بی پایانی را صرف انجام سرگرمی خود می کنند. اکثر کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ترجیح می دهند این کارها را به تنهایی انجام دهند.

۸. مشکل در درک احساسات

تصور غلطی که در مورد اوتیسم وجود دارد که یکی از علائم اوتیسم در کودکان بی احساسی آن ها می باشد. این کاملا نادرست است آن ها احساساتی مانند دیگران دارند. آن ها به سادگی با درک و تفسیر احساسات مبارزه می کنند.

ابتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند تشخیص احساسات از روی حالات چهره و زبان بدن را دشوار کند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نشانه های اجتماعی عادی مانند ابروهای بالا یا بالا انداختن شانه را درک نکنند. آن ها در تشخیص احساسات یا طعنه به راحتی از لحن صدای یک فرد مشکل دارند.

احساسات کودک یکی از علائم اوتیسم در کودکان است بنابراین توجه به خشم، ترس، انزجار و تعجب چالش برانگیز است. به همین دلیل، معمولاً افراد مبتلا به اوتیسم موقعیت‌ها را اشتباه تصور می کنند و واکنش‌های نامناسبی نشان می‌دهند. اختلال طیف اوتیسم در بیان احساسات خود و تجربه همدلی با مشکل مواجه می شود.

والدین، معلمان و درمانگران باید رشد عاطفی را در کودکان خردسال مبتلا به اوتیسم تحریک کنند. بهتر است هر چه زودتر مداخله کنید.

کارهای زیر می تواند در فعال ساختن رشد عاطفی موثر باشد:

• عواطف را در زمینه‌های طبیعی نشان دهید وقتی در حال خواندن کتاب، تماشای یک ویدیو یا ملاقات با دوستان با فرزندتان هستید، می‌توانید به این موضوع اشاره کنید مثلا به او بگویید « علی اخم کرده پس عصبی است» « سارا داره لبخند میزنه بنابراین خوشحال است»
• پاسخگو باشید: به عواطف فرزندتان پاسخ دهید، مثلاً «تو لبخند می‌زنی بنابراین باید خوشحال باشی».

۹. مشکلات مکرر خواب

یکی از علائم اوتیسم در کودکان که بسیار قابل توجه می باشد مشکلات خواب است. نزدیک به ۸۰ درصد از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای اختلال خواب مزمن همراه هستند و افراد مبتلا به اوتیسم دو برابر بیشتر در معرض بی خوابی منظم هستند.

آن ها به طور کلی با خوابیدن برای هشت ساعت توصیه شده هر شب مقابله می کنند. متأسفانه کمبود خواب کافی می تواند علائم اوتیسم در کودکان را بدتر کند. افراد کم خواب مبتلا به اوتیسم رفتارهای تکراری و تاخیر یادگیری بیشتری از خود نشان می دهند.

بر اساس گزارشات Spectrum News افراد مبتلا به اوتیسم حدود ۱۵ درصد از زمان خواب خود را در مرحله حرکت سریع چشم (REM) می گذرانند که برای مهم و خاطرات بسیار است. در مقابل، اکثر کودکان، حدود ۲۳ درصد از آرامش شبانه خود را در REM می گذرانند.

چه چیزی خواب را اینقدر سخت می کند؟ کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD حتی با سر و صدایی می توانند بیدار شوند. آن‌ها همچنین ممکن است ذهن‌های مضطرب و بیش فعالی داشته باشند که برای خوابیدن به چالش کشیده می‌شوند، زیرا بسیاری از افراد مبتلا به ASD دارای بیش فعالی یا وسواس نیز هستند.

پزشکان افراد مبتلا به اوتیسم داروهای ملاتونین می دهند تا بهتر بخوابند. البته این دارو حتما زیر نظر پزشک متخصص مصرف می شود و نباید خودتان به مصرف آن اقدام کنید.

 

۱۰. عدم توانایی کنترل تکانه

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور کلی فاقد مهارت‌هایی برای کنترل تکانه‌های خود هستند. افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل نقص در عملکرد اجرایی، اغلب بدون فکر کردن به چیزها، بر اساس خواسته های خود عمل می کنند.

کارکرد اجرایی اصطلاحی روان‌شناختی است که به مجموعه مهارت‌های شناختی اطلاق می‌شود که تنظیم مهارت‌های را فراهم می‌کند، از جمله این فعالیت ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• برنامه ریزی و سازماندهی
• مدیریت زمان
• بازداری رفتاری
• انجام چند کار همزمان
• استدلال و حل مسئله

نشانه های اوتیسم در نوجوانان

این نشانه ها عبارت هستند از:

• وقتی به آن ها لبخند می زنید با لبخند به شما پاسخ نمی دهند.
• کوبیدن سر به دیوار یا با دست به سر خود کوبیدن
• اگر صدا، طعم، بو یا نور خاصی را دوست نداشته باشند به شدت ناراحت و عصبی می شوند.
• عبارات یکسان را تکرار می کنند.
• تمایل به تکرار عادات دارند.
• احساسات دیگران را درک نمی کنند.
• علاقه زیاد به داشتن یک روال مشخص در طول روز دارند و از بهم خوردن آن ناراحت می شوند.
• معمولا تنها هستند و مهارت بسیار پایینی در دوست یابی دارند.
• علاقه شدید به فعالیت های خاصی دارند.
• تغییرات جزئی آن ها را ناراحت می کند.
• علایق وسواسی از علائم اوتیسم در نوجوانان می باشد.
• فقط دوست دارد در مورد چیزی که به آن علاقه دارد صحبت کند.
• مشکل در خواندن نشانه های غیرکلامی مانند لحن صدا، حرکات و زبان بدن
• ترجیح می دهد با افراد مسن تر از خود صحبت کند.
• احتمال تشنج می تواند در دوران بلوغ افزایش یابد

احتمال اینکه نوجوان اوتیستیک شما در دوران بلوغ دچار تشنج شود چهار به یک است. علت مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که تغییرات هورمونی عامل اصلی این مسئله می باشند.

نشانه های اوتیسم در بزرگسالان

برخلاف باور بسیاری از افراد اوتیسم در بزرگسالی نیز رخ می دهد. در اینجا علائم لازم برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان آورده شده است و به شما کمک می کند تا این اختلال را راحت تر تشخیص دهید:

• بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است در خواندن نشانه های اجتماعی مشکل داشته باشید. این می تواند همه چیز را از حالات چهره شخص گرفته تا ژست یا لحن صدای آن ها را در بر گیرد.
• حفظ یک برنامه منظم یا منظم نگه داشتن کارها به این افراد کمک می کند تا احساس کنند زندگی امن و قابل پیش بینی دارند و ممکن است زمانی که کارهای روزمره آن ها بهم می خورد احساس ناراحتی شدیدی پیدا کنند.

سخن آخر

جوانان اوتیستیک ممکن است برخلاف دستورات والدین یا مراقب خود عمل کنند و هر طور که می خواهند رفتار کنند. به عنوان مثال، آن ها ممکن است اقلامی را که دوست دارند در فروشگاه ها بردارند، مدرسه را ترک کنند تا کاری را که دوست دارند انجام دهند یا به احساسات دیگران بی توجهی کنند.

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم از اشتراک گذاری متنفرند و بلافاصله اشیاء را پس می گیرند. کنترل ضعیف تکانه قطعا یکی از علائم اوتیسم در کودکان است که باید با مداخله برطرف شود.

شناسایی زودهنگام این ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان و ​​مداخله، کلید موفقیت در آینده است. انتظار و عقب انداختن مداخله می تواند به معنای افزایش موارد زیر باشد:

• نقص های شناختی
• اختلال در مهارت های عاطفی یا اجتماعی
• چالش های رفتاری
• مهارت های ارتباطی ضعیف یا تاخیر در گفتار

منبع : ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان

در ۲ تا ۳ سالگی کودک گاهی رفتارهایی دارد که مورد قبول خانواده نیست بنابراین باید بعد از یافتن علت راه‌های مقابله با این رفتارهای نامناسب را بیابید.

🔺شاید عصبانی است

عصبانیت شایع‌ترین مشکل بچه‌هاست. این عصبانیت در واقع تجلی درد و ناکامی کودک به دلیل ناتوانی او در کنترل جهان اطراف است. از آنجا که کودک نوپاست، هر چند احساسات او بسیار قوی است اما وسیله کافی برای ابراز ناامیدی را ندارد و همین او را بیش از پیش ناامید کرده و از عصبانیت منفجر می‌کند. در نهایت او با تنها وسیله‌ای که در اختیار دارد به دیگران حمله می‌کند یعنی با کتک زدن.

🔺جلب توجه می‌کند

کودک نیاز به توجه دارد به‌طور معمول او ترجیح می‌دهد از راه‌های مثبت یعنی با انجام کارهای خوب این توجه را به‌دست آورد اما اگر تشویق کارهای خوب به اندازه کافی نباشد و کودک مورد بی‌توجهی قرار گیرد، برای او توجه منفی هم بهتر از بی‌توجهی است. کودکی که اغلب مورد غفلت واقع می‌شود ممکن است پس از مدتی کشف کند که اگر جنگ و دعوا راه بیندازد و دیگران را بزند در مرکز توجه دیگران قرار می‌گیرد.

🔺ارتباط کلامی را یاد دهید

کودک باید بیاموزد که از کلمات برای بیان احساسات منفی‌اش استفاده کند. به کودک یاد بدهیم در زمان مناسب بگوید «الان عصبانی هستم!» وقتی کـودک بتواند احساسات خود را مستقیما و مانند افراد بالغ بیان کند، شیوه کتک زدن به تدریج متوقف می‌شود.

🔺احساساتش را تصدیق کنید

کودک می‌زند چون نمی‌تواند احساسات خود را به ما منتقل کند. وقتی به احساسات کودک آگاه باشید و آن ‌را تصـدیق کنید، دیگر دلیلی برای کتک زدن وجود ندارد. مثـلا به او بگـویید «حتمـا از اینکه به تـو اجـازه نداده‌ام این‌کار را بکنی خیلی ناراحت هستی!» با این جمله به او نشان می‌دهید که احساس او را درک کرده‌اید و به او حـق می‌دهید که احسـاس عصبانیت کند و این طبیعی است. آنچه ما با این کار به او می‌آموزیم، این است که با روشی غیر از کتک زدن عصبانیت خود را ابراز کند.

🔺الگوی خوبی باشید

کودکان اگر ببینند والدین آنها تنبیه بدنی را به‌کار می‌برند، بیشتر تمایل به کتک زدن بچه های دیگر پیدا می‌کنند. اگر راجع به رفتار خشن کودک نگران هستید، نباید به او اجازه دهید شما را در حال کتک زدن حتی به‌عنوان تنبیه ببیند.

🔺هیجاناتش را برونی‌سازی می‌کند

۳ عامل وجود دارد که در بیماری‌ها باید به آن توجه شود؛ یکی رفتار انفعالی جدی است که در آن کودک کاری به کسی ندارد و برای خودش بازی می‌کند، دوم رفتار پرخاشگرانه و دیگری رفتار وسواس‌گونه است. اگر این ۳ نوع رفتار در کودکان مشاهده شود باید حتما با مشاور مشورت شود تا بررسی انجام و اطمینان حاصل شود که مسئله خاصی وجود ندارد. والدین باید توجه داشته باشند که هرکدام از این رفتارها باید در مدت طولانی با کودک همراه باشد تا نیاز به بررسی داشته باشد اما به طور کلی علل و درمان متفاوتی برای این نوع رفتار وجود دارد.

🔺برونی‌سازی می‌کند

پسربچه‌ها یک مکانیسم دفاعی دارند که به آن برونی‌سازی کردن می‌گویند. به این معنا که اگر یک مشکل روان‌شناختی داشته باشند معمولا با درگیر شدن با محیط سعی می‌کنند آن مشکل را برطرف کنند یا هیجان منفی را کم کنند. در دخترها بیشتر به این صورت است که آنها را درونی‌سازی می‌کنند.

🔺جلب توجه منفی می‌کند

عامل دیگر می‌تواند جلب کردن توجه منفی باشد. بی‌توجهی والدین می‌تواند برای کودکان تولید خشم کند و در این صورت رفتارهای ناسازگارانه‌ای از خود نشان می‌دهند. وقتی چنین رفتاری بروز می‌کند والدین مجبورند به آن رفتار توجه کنند. به این ترتیب کودک توجهی را که ندارد از این طریق کسب می‌کند و در او تقویت می‌شود.

🔺اختلال بیش‌فعالی

مسئله دیگری که وجود دارد طیف اختلالات بیش‌فعالی و اختلال سلوک و نافرمانی مقابله‌ای است که اگر در تاریخچه خانوادگی چنین مشکلاتی وجود داشته باشد می‌تواند به ارث برسد و کودک از همان ابتدا حالت ناسازگارانه‌ای داشته باشد. سؤال مهم اینجاست که این کودک از قبل این حالت را داشته یا به تازگی این رفتار را شروع کرده، تاریخچه خانوادگی این کودک و شرایط خانوادگی در این رفتار کودک بسیار مهم است.

🔺این یک نشانه است

نمی‌توان به صورت واضح درباره مشکل این کودک صحبت کرد چون طیف عوامل گوناگونی در بروز رفتار موثر است اما در میان پسربچه‌ها این یک نشانه است. ممکن است این رفتار در یک جایی از خانواده یادگیری یا تقویت شده باشد. ممکن است مادر افسرده هنگام رسیدگی به کودک پرخاش کرده باشد.

🔸به این توصیه ها عمل کنید

توجه به بخشی از رفتار کودک که اتفاقا مثبت است می‌تواند بسیار موثر باشد.
در مقابل رفتار پرخاشگرانه صبر کنید و اجازه ندهید کودک خشم‌تان را تحریک کند.

منبع : چرا فرزندم کتک میزند؟

کوبیدن سر کودک از علائم بسیار شایع اوتیسم می باشد. از دیدگاه درمان بیوپزشکی، این علائم نشانه یا علامت یک مشکل اساسی می باشد.

کوبیدن، تکان دادن، چرخاندن و تکان دادن بدن همگی از عادات رایج برای نوزادان و کودکان نوپا هستند.

بسیاری از روانشناسان بر این باورند که تکان دادن و کوبیدن سر به عنوان یک مکانیسم آرام بخش برای کودکان خردسال عمل می کند. در حالی که کوبیدن سر می تواند یک رفتار طبیعی برای نوزادان باشد، زمانی که با تاخیر رشد همراه شود می تواند نشانه ای از اختلال طیف اوتیسم باشد.

صدمه به خود می تواند به خصوص ترسناک باشد زیرا به نظر می رسد غریزه اصلی ما در حفظ خود را نقض می کند. همچنین تمایل والدین برای محافظت از فرزندانشان را عمیقاً به چالش می کشد.

والدین خانه های خود را برای مراقبت از کودک ایمن می سازند، کودک خود را در صندلی های ایمنی خودرو می گذارند و آن ها را به مدرسه می برند تا همه آن ها را از آسیب های بیرونی محافظت کنند. اما والدین چگونه می توانند کودکان را از خطری که در درون خود دارند محافظت کنند؟

چرا کودکان درگیر حرکات تکراری می شوند؟

برای درک اینکه چرا کودکان خردسال دست به حرکات تکراری می زنند، مانند کوبیدن و ضربه زدن به سر، ابتدا باید بفهمیم که آن ها چه کارهایی را تکرار می کنند.

همه نوزادان زمانی که در رحم هستند توسط مادرشان تکان می‌خورند. همانطور که کودکان رشد می‌کنند، اسباب‌بازی‌های گهواره‌ای، سه چرخه‌ها، سرسره‌ها، سواری در شهربازی، ماشین‌ بازی و دوچرخه‌سواری نمونه ای از این فعالیت ها می باشند.

 علت کوبیدن سر کودک اوتیسم |چرا کودک با دست به سر خود میزند

علت کوبیدن سر کودک به دیوار دلایل متعددی وجود دارد که چرا کودکان خردسال تمایل به کوبیدن سر دارند. در اینجا چند نمونه رایج از این رفتار آورده شده است:

• ضربه زدن به سر نشانه مشکلات پردازش حسی یا ناشی از نقص حسی می باشد. زمانی که سیستم عصبی کمتر از حد تحریک شده باشد، ممکن است کودک سرش بکوبد.
• از طرف دیگر، زمانی که سیستم عصبی بیش از حد حساس است و بیش از حد تحریک شده است، ممکن است کودک سرش را بکوبد. این تلاشی است برای اینکه آنها احساس راحتی بیشتری کنند زیرا انتقال دهنده های عصبی آن ها قادر به پردازش احساسات اطراف خود نیستند.
• کوبیدن سر کودک یک تکنیک آرام بخش قبل از خواب است. نوزادان به تکان خوردن برای خواب عادت دارند، بنابراین بسیاری از نوزادان و کودکان نوپا راه هایی برای ایجاد یک حرکت تکراری پیدا می کنند.
• کودکانی که به دلیل نقص حسی کمتر تحریک می شوند، مانند آن هایی که نابینا یا ناشنوا هستند، اغلب برای تحریک به سر خود ضربه وارد می کنند.

 

• کودکانی که محیط اطراف آن ها حواس پرتی کمی ایجاد می کند، ممکن است خسته یا تنها شوند و در نتیجه سر خود را برای تحریک بکوبند.
• کودکانی که در محیط شلوغ، پر سر و صدا و ناآرام غرق می شوند نیز با حرکات موزون مانند کوبیدن سر کودک آرام می شوند.
• برخی از کودکان هنگام دندان درآوردن یا عفونت گوش برای تسکین سرشان را تکان می دهند.
• نوزاد ممکن است از سر ناامیدی یا عصبانیت سرشان را تکان دهند یا به جایی بکوبند، مانند حالت عصبانیت.
• کوبیدن سر کودک برای جلب توجه نیز می باشد. هر چه کودکان واکنش بیشتری از سوی والدین یا سایر بزرگسالان دریافت کنند، احتمال ادامه این عادت بیشتر است.

نکته: به طور کلی، کودکان به منظور آسیب رساندن به خود، سرشان را نمی کوبند.

کوبیدن سر کودک چقدر شایع است؟

تا ۲۰ درصد از نوزادان و کودکان نوپا سالم، سر خود را تکان می دهند یا آن را به جایی می کوبند . اگر فرزند شما سالم است و فقط هنگام خواب سرش را تکان می دهد، جای نگرانی نیست.

گفتنی است، کوبیدن سر کودک، چرخاندن سر و تکان دادن بدن در کودکان مبتلا به تاخیر رشد، کودکان مبتلا به اوتیسم و ​​کودکانی که مورد آزار و اذیت یا بی‌توجهی قرار می گیرند، بسیار شایع‌تر است.

پسرها سه برابر بیشتر از دخترها در معرض کوبیدن سر کودک قرار دارند.

کوبیدن سر کودک اوتیسم چقدر طول می کشد؟

کوبیدن سر کودک معمولاً پس از شش ماهگی ظاهر می شود و معمولاً تا چهار سالگی به طور خود به خود پایان می یابد. با این حال، کوبیدن سر کودک اگر بیش از سال‌های اولیه ادامه یابد یا منجر به صدمات جدی می شود.

در رشد و رفتار معمول دوران کودکی، کودکی که بیش از سه سالگی هنوز کوبیدن سر کودک را تحربه می کند، باید از نظر پزشکی مورد ارزیابی قرار گیرد.

از کجا بفهمیم ضربه سر نشانه اوتیسم است؟

پنج رفتار کلیدی کودکان مبتلا به اوتیسم را متمایز می کند که شامل موارد زیر همراه با کوبیدن سر کودک می باشد:

1. تا ۱۴ ماهگی، اکثر کودکان به اشیاء اشاره می کنند تا فرد دیگری را وادار کنند که به آن شی نگاه کند.
2. عدم دنبال کردن اشاره های دیگران در حالی که کودکان دیگر اغلب به چیزی که بزرگسالان به آن اشاره دارند نگاه می کنند.
3. فقدان تماس چشمی یا تماس چشمی زودگذر: تا سه ماهگی، کودکان سالم تماس چشمی مداوم را به عنوان وسیله ای برای ارتباط اجتماعی و تعامل انتخاب می کنند
4. عدم پاسخگویی به نام: در ۱۲ ماهگی، کودکان سالم به فردی که نام آن ها یا نام مستعاری را که اغلب می شنوند صدا می کند نگاه می کنند یا به سمت آن ها بر می گردند.

این پنج رفتار معمولاً در کودکانی که ممکن است مبتلا به اختلال طیف اوتیستیک وجود ندارد. اگر نگران هستید، بدون توجه به سن کودکتان با پزشک اطفال تماس بگیرید و علائم کودک خود را برای آن ها بیان کنید.

دیگر علائم کودک اوتیسمی عبارتند از:

• تاخیر در یادگیری رشدی
• حساسیت بیش از حد یا کمتر به نور، صدا، لمس یا مزه
• مشکل در برقراری ارتباط
• حرکات و رفتارهای تکراری
• دشواری در موقعیت های اجتماعی
• دلبستگی به علایق غیرعادی
• مشکلات خواب

در اختلال طیف اوتیسم، شروع برخورد با پرخاشگری و عصبانیت در سنین رشد کودک بسیار مهم است. با رشد کودک، مقابله با پرخاشگری دشوارتر می شود و به رفتاری تکراری تبدیل می شود و احتمال آسیب جسمی کودک قوی تر می شود.

این وضعیت نشان می دهد که توجه به تشخیص و درمان زودهنگام طیف اوتیسم چقدر اهمیت دارد.

جلوگیری از کوبیدن سر کودک

اگر کوبیدن سر کودک را دیده‌اید، احتمالاً می‌خواهید از این رفتار جلوگیری کنید. در اینجا چند راه وجود دارد که می توانید به جلوگیری از عادت سرکوب کردن کمک کنید:

1. وقتی متوجه کوبیدن سر شدید، سعی کنید یک عامل حواس پرتی را معرفی کنید.
2. می توانید با حفظ آرامش و انتقال کودک به ناحیه دیگری که دسترسی به سطح سخت وجود ندارد، از شدت ضربات سر کودک بکاهید.
3. اگر کوبیدن سر کودک بخشی از کج خلقی و عصبانیت است، با آرامش حواس کودک خود را منحرف کنید.

آیا کوبیدن سر کودک اوتیسم باعث ضربه مغزی می شود؟

برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم، آسیب مغزی یک نگرانی رایج است. کودکان زیر سه سال به ندرت با کوبیدن سر کودک خود آسیب طولانی مدت ایجاد می کنند.

سر این کودکان برای مقابله با ضربه ناشی از افتادن طراحی شده است، و ضربه سر به ندرت بیشتر از یک تصادف می باشد. با این حال، با بزرگتر شدن کودکان، آن ها در معرض خطر بیشتری برای ایجاد آسیب پایدار هستند.

 

چه زمانی باید نگران ضربه زدن نوزادم به سرش باشم؟

اگر کودک شما سالم است و فقط در طول شب یا چرت زدن سر خود را به جایی می کوبد، جای نگرانی نیست.

کودکان معمولاً این کارها را انجام می دهند تا به خواب بروند. کوبیدن سر کودک و تکان دادن بدن تنها در صورتی یک اختلال محسوب می شود که به طور قابل توجهی با خواب تداخل داشته باشد یا منجر به آسیب بدنی  شود.

جلوگیری از کوبیدن سر کودک

همان طور که گفته شد کودکان برای اجتناب یا فرار از برخورد ناخوشایند اجتماعی دست به رفتار آسیب‌رسان (کوبیدن سر کودک) به می‌زنند. ممکن است کودک قبل از ملاقات با شخص خاصی یا در طول یک فعالیت خاص شروع به آسیب زدن به خود کند.

در هر صورت، هدف این نوع رفتار اجتناب از چیزی یا کسی است. به عنوان مثال، درمانگر ممکن است از کودک بخواهد کاری انجام دهد (مثلاً، منطقه بازی را ترک کند). اگر او مایل نباشد، ممکن است رفتار آسیب‌رسانی به خود داشته باشد. نتیجه این است که درخواست اولیه رد می شود، در این شرایط مشاور باید بسیار حرفه ای باشد زیرا اگر حرف خود را کنار بگذارد کودک یاد می گیرد که با این کار می تواند به هدف خود برسد.

در مواردی که کودک نمی فهمد چه چیزی از او پرسیده می شود، ممکن است یک مشکل جسمی (به عنوان مثال سردرد، مشکل شنوایی یا بیماری معده) وجود داشته باشد یا کودک ممکن است درگیر اختلالات جسمی مانند مشکلات شنوایی باشد. در این صورت، مهم است که کودک توسط پزشک ارزیابی شود و مشکلات، بیماری ها و اختلالات جانبی نیز شناسایی شوند.

یک راه حل کاربردی برای کوبیدن سر کودک این است که به او مهارت های ارتباطی کاربردی مانند زبان اشاره یا استفاده از تخته ارتباطی را آموزش دهید. این بدان معناست که والدین، مراقبان، درمانگران و پزشکان هنگام تعامل با کودک از سیستم ارتباطی یکسانی استفاده می کنند. همچنین مهم است که کودک هر کجا که می رود به این سیستم ارتباطی دسترسی داشته باشد.

منبع : آیا کوبیدن سر کودک نشانه اوتیسم است؟