داروی ضداضطراب
داروی ضداضطراب، که همچنین آرامش بخش کوچک ضداضطراب نامیده می شود، یک دارویی است که منجر به تسکین علائم اضطراب می شود.
اضطراب یک وضعیت مربوط به ترس نافذ و فراگیرنده است که می تواند از طریق عوامل محیطی یا شخصی خاص تحریک شود. وضعیت های اضطرابی در اغلب مواقع همراه با یک سری عواطفی همانند ترس، عصبانیت یا افسردگی بروز پیدا می کنند.
این امکان وجود دارد که یک فرد مبتلا به اضطراب یک سری علائم فیزیکی، همانند تپش قلب، تهوع، سرگیجه، سردرد، درد قفسه سینه و همچنین بی خوابی و خستگی را تجربه کند.
زمانیکه چنین ترس هایی شدید و ناتوان کننده باشند، ممکن است که فرد به روان درمانی و دارو نیاز پیدا کند.
اولین داروهای ضداضطرابی
بعد از جنگ جهانی دوم، داروسازان سوئیسی در یک دارویی که به عنوان یک آنتی بیوتیک بررسی می کردند، یک سری ویژگی های سست کننده عضلات را متوجه شدند.
بهبود ایجاد شده در نتیجه استفاده از این دارو منجر به کشف شدن داروی آرامش بخشی به نام مپروبامیت (meprobamate) شد.
یک بررسی دیگری نشان داد که بنزودیازپاین ها (benzodiazepines) که یک سری ترکیبات حلقه دار پیچده ای هستند، حتی دارای یک سری ویژگی های آرامش بخش بیشتری است.
بعد از آن صدها مورد از حلقه های بنزودیازپاین مبنایی با هم ترکیب شدند.
فرمولاسیون های متفاوت ساختار بنزودیازپاین مبنایی در دوز های بالا به عنوان تسکین دهنده های عضلات، ضد تشنج و خواب آور – آرامش بخش مورد استفاده قرار گرفته می شود.
بنزودیازپاین ها و GABA
نورون های موجود در مغز یک سری سایت های خاص و مرتبطی را ایجاد می کنند که می توانند ترکیبات بنزو دیازپاین را به صورت گزینشی شناسایی یا به هم متصل کنند.
موقعیت های سلولی و زیرسلولی مربوط به سایت ها در نزدیکی کانال های یونی مربوط به غشاء هایی قرار دارد که می توانند اجازه ورود یون های کلرید را به داخل سلول و همچنین سایت های نزدیکی دهند که در آن یک انتقال دهنده عصبی وجود دارد .
این انتقال دهنده به عنوان اسید گاما – آمینوبیوتیریک (gamma – aminobutyric acid or GABA) شناخته می شود.
GABA اقدامات بازداشتی و پیشگیرانه را در نورون های خاص اجرا می کند و در نتیجه منجر به کاهش ارسال یا انتقال تکانش های عصبی می شود.
بنزودیازپاین ها در حالت کلی منجر به افزایش تاثیرات GABA می شوند. یکی از گسترده ترین موارد توصیه شده از این عوامل عبارت از آپرازولام (Alprozolam (Xanax)) می باشد که در درمان اختلال اضطرابی و وحشت زدگی به کار گرفته می شود.
روش های درمان حساسی که با استفاده از بنزودیازپاین ها صورت می گیرند معمولا از طریق مصرف این داروها در قبل از خوابیدن انجام می شوند تا فرد راحت تر بخوابد. تحمل بدن در برابر این دارو می تواند منجر به تسکین و آرامش فرد شود.
به دلیل تغییرات صورت گرفته در کارایی اقدامات انتقال بازدارنده GABA که در غشاء مخچه و مغزی وجود دارد، فرد بیمار همچنین یک سر گیجه و از دست دادن هماهنگی حرکتی را در نتیجه مصرف این دارو نشان می دهد.
سایر داروهای ضداضطرابی
زولپیدم و سالپلون (Zolpidem and saleplon) عبارت از داروهای ضداضطرابی می باشد که با GABA درگیر می شوند، هر چند که ساختار آنها مشابه ساختار بنزودیازپاین ها نیست.
احتمال ایجاد وابستگی به این داروها یک احتمال پایینی می باشد، حتی در صورتی که فرد به صورت مکرر و طولانی مدت از این دارو استفاده کند.
معمولا این داروها به صورت کوتاه مدت و به منظور درمان بی خوابی به کار گرفته می شوند.
بوسپیرون (Buspirone) یک داروی ضداضطرابی دیگری است که هیچ رابطه ای با بنزودیازپاین ها ندارد. این دارو هیچ تاثیری بر روی گیرنده GABA ندارد و همچنین فاقد هر نوع خاصیت تسکین دهنده عضلات یا ضدتشنجی می باشد.
همچنین این دارو فاقد هر نوع تاثیر آرامش بخش قابل توجهی است که در داروهای مورد استفاده شده برای درمان اضطراب وجود دارد.
در نقطه مقابل، فرض بر این است که بوسپیرون در یک دریافت کننده خاص برای سرتونین، تا حدی دارای یک ویژگی اضطراب آور می باشد؛
سرتونین عبارت از یک انتقال دهنده پیام عصبی موجود در مغز می باشد که منجر به تغییر وضعیت روانی فرد می شود. احتمال سوء مصرف این دارو یک احتمال پایینی است و ترک کردن آن منجر به بروز عوارض خاصی نمی شود.
نویسنده: Floyd E. Bloom
ترجمه : تیم کانون مشاوران ایران
