بایگانی دسته ی مشاوره کودک

چگونه عادت های خوب تلویزیون دیدن در بچه ها ایجاد کنیم؟

فوایدی که تلویزیون برای جامعه دارد  بی حد و اندازه است. تلویزیون نقش یک رسانه سرگرمی را بازی می کند که باعث می شود حال خوبی  برای ما به وجود آورد. تلویزیون اطلاعات جهانی را به طرز بسیار موثری انتقال می دهد و می تواند وسیله ای برای پیوند با خانواده و دوستان شود. با این وجود، مثل هر چیز دیگری در زندگی، خوب بودن بیش از حد با خود بدی هایی به همراه دارد. تلویزیون اغلب به عنوان وسیله ای برای فرار از واقعیت استفاده می شود. کودکان زمان زیادی را صرف تماشای تلویزیون می کنند و کمتر مطالعه کرده یا دراجتماع قرار می گیرند. براساس تحقیقات نویسنده ای به نام تایلر دانلوپ،  وزیر آموزش سابق مرکز ریچارد رایلی امریکا، ۹۰ درصد موفقیت بچه ها  با حضور در مدرسه، میزان درس خواندن در خانه و میزان تماشای تلویزیون تعیین می شود. نمی توان اهمیت برنامه ریزی تماشای تلویزیون را نادیده گرفت.

والدین در خانه می توانند با دنبال کردن این تکنیک های ساده عادت‌های خوب تماشای تلویزیون را برای بچه ها ایجاد و القا کنند.

پیشنهادهای جایگزین:

کتاب ها

کتاب یک  جایگزین ساده ولی گرانبها است. ولی مساله اصلی این است که بیشتر بچه ها خواندن را خسته کننده می یابند. طی سال‌های رشد و تکوین، زمان گذاشتن برای پروراندن علاقه به خواندن در کودک می تواند در بلند مدت به شکل فوق العاده ای موثر باشد. کتاب خواندن همراه فرزندتان به او می آموزد که کتاب ها جالب و سرگرم کننده اند و دروازه ای به سوی  دنیای دیگر هستند. والدین می توانند خودشان با کتاب خواندن به طور مداوم  و تخصیص زمانی بعد ازمدرسه  منحصرا برای کتاب خواندن، مثال های عملی برای این کار بیاورند.  بچه ها احترام زیادی برای والدین قائل هستند و غالبا کارهای بزرگترها را تقلید می کنند. اگر بچه ها باانگیزه تر باشند، پدر و مادر می توانند انها را حداقل یک بار در ماه به کتاب فروشی برده و به آنها اجازه بدهند هر کتابی که می خواهند بخرند. کتاب هاب زیادی برای کودکان وجود دارد که موضوعات مختلفی را پوشش می دهند. مثل ترسناک، فانتزی، و ماجراجویانه. بچه های مختلف تمایلات متفاوتی دارند، و اجازه دادن به انها برای انتخاب کتاب موردعلاقه  موجب برانگیخته شدن حس مطالعه در آنها می شود. همانطور که قبلا ذکر شد، ۹۰ درصد از دست آوردهای مدرسه تا حدی بخاطر مطالعه در منزل است و با ایجاد علاقه به مطالعه، موفقیت های عظیمی در مدرسه درانتظار کودک خواهد بود.

ورزش ها

بچه ها معمولا زمان زیادی را صرف تماشای تلویزیون می کنند تا بی حوصلگی خود را از بین ببرند! آشنا کردن کودک با ورزش نیاز او را به دیدن تلویزیون بیش از حد از بین می برد. بسکتبال، بیسبال، فوتبال، یا حتی هنرهای تجسمی تا حد زیادی می توانند برای بچه ها خوشایند باشند. اجازه دهید فرزندتان ورزشی که دوست دارد را انتخاب کند تا علاقه اش بیشتر شود. ورزش می تواند  تاثیرات فوق العاده ای در ایجاد قدرت جسمانی ، هماهنگ سازی، و کارگروهی  از راه دادن فرصت حس برتر بودن، داشته باشد. ورزش به عنوان یک فعالیت خانوادگی موجب افزایش الفت و پیوند در بین اعضاء خانواده می شود.

ابزار موسیقی

ایجاد علاقه مندی در بچه ها برای نواختن یک وسیله موسیقی می‌تواند تماشای بیش از حد تلویزیون را محدود کند، ولی مزیت های استفاده از موسیقی فقط این نیست. نواختن یک ابزار موسیقی تاثیر سرنوشت سازی بر تکوین خلاقیت دارد.  پدر و مادرمی توانند  برای شروع این فرایند فیلم های نوازندگان باتجربه در رشته های مختلف موسیقی را به فرزندانشان نشان دهند. تعداد زیادی از این فیلم ها به صورت رایگان در اینترنت وجود دارد. بچه ها بسیار تاثیر پذیر هستند. و شاهد چنین منظره فوق العاده بودن برای بچه ها، میل درونی به کسب همان شاهکار را  ایجاد می کند. بعد از یک بحث جدی، والدین می توانند به بچه ها اجازه بدهند ابزار موسیقی مورد علاقه خودشان را انتخاب کنند، به شرطی که با  بودجه ای که دارند سازگار باشد. مهم است که بچه خودش وسیله موسیقی را انتخاب کند. در غیر اینصورت اگر چیزی به آنها تحمیل شود، به سرعت علاقه مندی آنها از بین می رود  و ترک موسیقی را با گفتن اینکه این نوع  موسیقی آن چیزی نیست که می خواستند، توجیه می کنند. اگر چنین اتفاقی رخ داد، تقویت مثبت و یادآوری مداوم  فواید و موفقیت ها به بچه کمک می کند انگیزه اش را بالا ببرد. اگر بودجه محدودی دارید، اجاره  یا قرض گرفتن ابزار موسیقی کفایت می کند. اگر والدین استعداد موسیقایی داشته باشند، خودشان می توانند به فرزندشان  آموزش دهند ، به این شکل پولشان را پس انداز می کنند و فرصتی برای قرض دادن ایجاد می کنند.

سرگرمی ها

تماشای تلویزیون یک شکل  بسیار منفعل  از تمرین خلاقیت  است. عاقلانه تر است که    فرزندتان را با سرگرمی هایی که رشد و ترقی آنها را ارتقا می دهد آشنا کنید. سرگرمی ها می توانند شامل جمع آوری سکه یا مهر، قصه گویی و نوشته های هنری خلاقانه، گل آرایی، رنگ آمیزی، عکاسی، و یا حتی بازی با اسباب بازی  به تنهایی یا با دوستانش باشد. تمام این کارها جایگزین های بهتری نسبت به تماشای تلویزیون هستند و می توانند به کودک لذت سرگرمی های دنیای اطراف را  آموزش دهند که بر خلاف خستگی بیهوده ای است که سرگرمی های رخوت بار مثل تلویزیون  ایجاد می کند.

زمان بندی

زمان بندی می تواند تماشای بیش ازحد تلویزیون را متوقف کند. والدین می توانند کنار فرزندشان بنشینند  و یک برنامه زمانی تهیه کنند، مطمئن شوید که یک زمانبندی واقعی و درست ترتیب داده اید که زمان  سرگرمی مورد نیاز بچه ها  نیز به همان اندازه که درس خواندن زمان می برد در آن لحاظ شده باشد. اجازه دهید بچه در تهیه این برنامه زمانی شرکت کند تا بعدها رضایتش فراهم شود. بعد از اینکه برنامه زمانی تهیه شد باید در دیدرسی آسان  جلوی تلویزیون  قرار داده شود. باید  طی هفته های آ تی شدیدا به این زمان بندی وفادار بود چرا که ممکن است بچه با چانه زدن از انجام آن شانه خالی کند. مصمم بودن بسیار مهم است، چون اگر پدر و مادر به آسانی  تسلیم خواست بچه بشوند، احترام و اعتماد از بین خواهد رفت. بعد از ماه ها استفاده منظم از زمانبندی، بچه ها می توانند اجازه داشته باشند  خودشان زمان را مدیریت کنند و زمان بندی قبلی می تواند حذف شود. عادت هایی که در طول دوره نظارتی آموخته شده به شکل امیدوارانه ای کامل و به صورت خودکار دنبال می شوند.

خودگردان بودن

در این روش، اطمینان کامل در فرزند شما در توانایی مدیریت خویش ایجاد می شود. اگر این تکنیک استفاده شود، میزان آرزو و اراده برای کامیاب بودن در مدرسه و تمایل به بهترساختن خود به بالاترین سطح می رسد. در این روش به بچه آزادی همراه با محدودیت های منطقی داده می شود مثل زمانی که برای تماشای تلویزیون در اختیار دارد. این روش می تواند دراختیار بیشتر بچه ها قرار بگیرد  و به آنها آزادی بیشتر داده و  موجب شود به خودشان اعتماد داشته باشند. بعضی از بچه ها ممکن است از این فرصت سوء استفاده کنند و متعاقب آن نمره های بدی در مدرسه بگیرند. اگر چنین اتفاقی افتاد، پدر و مادر باید اجازه بدهند فرزندشان با نتیجه کاری که انجام داده اند روبه رو شوند حتی اگر به معنی حضور درکلاس خصوصی، تکالیف تنبیهی اضافی، ویا در بدترین حالت ممکن تکرار یک سطح تحصیلی باشد . این موضوع می تواند یک نقطه عطف در نگرش  به بچه هایی که سخت مدیریت می شوند باشد. وقتی بچه ها به خاطر عملکرد خودشان نتایج بدی را  تجربه می کنند و می دانند که مسئولیت درست کردن این وضعیت بد به عهده آنهاست،  یک تمایل باطنی برای تغییر مثبت را تجربه می کنند که در سرتاسر زندگی آنها ادامه می یابد.

تبدیل عادت تماشای تلویزیون  به یک کار خانوادگی

زمان تماشای تلویزیون می تواند به یک فعالیت گروهی خانوادگی تبدیل شود. تعیین زمان در هر هفته مثل شنبه شب ها برای تماشای تلویزیون به صورت دسته جمعی می تواند راه خوبی برای ایجاد پیوند بین خانواده باشد. تماشای تلویزیون با عزیزان یک تجربه اشتراکی عالی است که به سرعت در تضاد با حس تنهایی کسل کننده ای که هنگام تماشای تلویزیون به تنهایی ایجاد می‌شود قرار می گیرد. این روش به  بچه ها فرصت  پیوند با خانواده به صورت هفتگی  می دهد  تا برای  گذراندن روزهای طولانی مدرسه  مشتاق باشند و تنها تماشا کردن تلویزیون را کمتر جذاب بدانند.

استفاده از نرم افزارها و محصولات

نرم افزار ها و محصولات  گوناگونی در بازار وجود دارند که می توانند تلویزیون را به صورت خودکارتنظیم کنند و وقتی که زمان محدودیت سر می رسد  آن را خاموش کنند ، بنابراین زمان ارزشمند والدین برای  تنظیم دستی تلوزیون هدر نمی رود و ذخیره می شود. برخی از محصولات از سیستم رمزدار استفاده می کنند مثل بازی های مرحله ای، که بچه باید هربار که می خواهد تلویزیون تماشا کند یک رمز وارد کند. رمز، تلویزیون را روشن می کند و بعد از گذشت مدت معین به صورت خودکار آن را خاموش می کند. برای روشن کردن مجدد تلویزیون رمز جدیدی نیار است. والدین می توانند تصمیم بگیرند یک سری رمز را هر هفته  در اختیار بچه ها بگذارند. به این ترتیب این کار در بچه  حس مسولیت نسبت به استفاده از رمز ها ایجاد می کند  و به او ارزش بودجه بندی صحیح را می آموزد . این محصولات بسیار  سودمند و بی شک و شبهه هستند.

قطع ارتباط

راه حل ابتدایی و به هرحال موثر،  قطع کردن کابل یا سیگنال تلویزیون در زمانی است که  بچه اجازه تماشای تلویزیون را ندارد. با وجود صفحه نمایش ها و گیرنده های کابلی مدرن، والدین به آسانی می توانند بدانند چطور موقتا  سیگنال  را قطع کنند بدون اینکه بچه ها بتوانند دوباره آن را وصل کنند. بدی این روش این است که احتمال ایجاد یک احساس بد بین والدین و فرزندان وجود دارد. بچه ها ممکن است احساس کنند درست نیست  با تلویزیون تنها گذاشته شوند. با این وجود فایده قطع کردن این است که او مجبور می شود شکل های سازنده تری از سرگرمی ها را پیدا کند مثل کتاب خواندن یا ارتباط با دوستان.

تلویزیون می تواند تاثیر عمیقی در رشد و تکوین بچه ها در سال های شکل پذیری آنها داشته باشد. ایجاد عادت های خوب می تواند روابط با والدین، عملکرد تحصیلی، و تندرستی و خوشبختی کلی را بهبود دهد.

به پدر و مادر بر می‌گردد که با حفظ اعتدال نحوه استفاده از تلویزیون را به فرزندنشان آموزش دهند و  کمک کنند بچه ها آینده اجتماعی و تحصیلی خود را کنترل کنند. این عادت چیزی است که نباید دست کم گرفته شود. آینده بچه ها به آن وابسته است.

منبع : تلویزیون و کودک

درمان لجبازی کودکان چیست؟ واکنش نامطلوبی است که کودکان نسبت به محیط، شرایط و رفتار والدین از خود نشان می دهند. والدین پیش از تصمیم به بچه دار شدن باید رفتارها و مهارت های تربیت فرزند را بیاموزند تا از بروز ناهنجاری های رفتاری مانند لجبازی در کودکان پیشگیری شود. لجبازی جزو مراحل طبیعی رشد کودک است و استثنا بردار هم نیست.

برخی اوقات از والدین می‌شنویم که «این بچه نیم وجبی داره تو روی من می‌ایسته»

این ایستادگی در مقابل والدین  تا شش یا هفت سالگی ادامه دارد و کم کم به مرحله کمون یا نهفتگی وارد می‌شود. تقریبا همه کودکان به درجاتی متفاوت، منفی کاری را از خود بروز می‌دهند.در مورد لجبازی کودکان بیشتر بخوانید: روش های مقابله با لجبازی کودک و نوجوان

علت لجبازی کودکان

کودکان از بدو تولد معمولا لجباز نیستند، اما برخی از آن ها به دلایل مختلف (رفتار والدی)  به چنین رفتاری عادت می کنند. همچنین کودکان لجباز در همه موارد انعطاف ناپذیر نیستند.

درک علت دقیق لجبازی برای کمک به کودکان برای کاهش این رفتار کلیدی است بنابراین این قسمت از مقاله را از دست ندهید.

لجبازی در کودکان امری طبیعی است، اما این از مشکلات والدین کم نمی کند. کارهای ساده ای مانند خوابیدن، حمام کردن یا خوردن می تواند باعث دعوا و درگیری میان مادر و کودک شود.  علت لجبازی کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد:

• نیاز شدیدی به تایید و شنیده شدن  توسط والدین خود دارد. بنابراین ممکن است توجه شما را جلب کنند.
• می خواهد مستقل باشد.
• عدم کنترل. یکی دیگر از دلایل رایج افزایش لجبازی در کودکان، احساس عدم کنترل است. هنگامی که کودکان احساس می کنند هیچ کنترلی بر زندگی خود ندارند، شروع به لجبازی می کنند.
• ویژگی های رهبری دارد و می خواهد رئیس باشد.
• دوست دارد که کارها را با سرعت خودش انجام دهند.
• لجبازی در کودکان می تواند ژنتیکی یا اکتسابی از محیط باشد.
• ترس از تغییر. تغییر برای کودکان ترسناک است، بنابراین آنها اغلب از لجبازی به عنوان اولین خط دفاعی خود استفاده می کنند. برخی از کودکان اگر به مکان جدیدی نقل مکان کنند یا به مدرسه جدیدی بروند، لجبازی بیش تری نشان می دهند.
• حفظ هویت. برخی از کودکان برای حفظ هویت خود ارزش زیادی قائل هستند. بنابراین در چنین مواقعی تا حدی لجباز می‌شوند که حتی از دید دیگران فکر نمی‌کنند.
• رهایی از درد. وقتی والدین سعی می کنند به هر طریق ممکن کودک را کنترل کنند، کودکان درد را احساس می کند و برای رهایی از این درد دست به لجبازی می زند.

ویژگی کودک لجباز

در اینجا برخی از ویژگی های کودک لجباز وجود دارد که باید به آن ها توجه کرد :

• باهوش و خلاق هستند.
• تمایل به زیر سوال بردن مسائل دارند.
• آن‌ها می‌خواهند شنیده شوند و انتظار دارند که مورد تایید قرار بگیرند.
•  مستقل هستند.
• معتقد هستند که باید به نتیجه دلخواه خود برسند.
• ممکن است کج خلقی و لجبازی مکرر داشته باشد.
• همه چیز را با سرعت خود انجام خواهند داد.
• باید به هدفی که دارد برسد حتی اگر قوانین را زیرپا بگذارد.

درمان لجبازی کودکان

معمولا لجبازی یا منفی کاری از دو سالگی شروع، در حدود سه تا چهار سالگی به اوج می‌رسد و در حدود شش سالگی کاهش پیدا می‌کند.
نکته مهم این است که بچه‌ها از دو تا سه سالگی می‌خواهند خود را ثابت کنند و به استقلال برسند و همین را والدین لجبازی می‌نامند.

والدین و مربیانی که این رفتار را به عنوان تلاش طبیعی و سالم برای پرورش استقلال می‌دانند، می‌توانند به کودکان یاد دهند که به خودشان نظم بدهند و افزایش رفتار خود انضباطی را در کودکان پرورش دهند.

به‌گونه‌ای که کودکان در پیدایش احساس کفایت و شایستگی خود سهیم شوند و از تضاد‌ها و کشمکش‌ها پرهیز ‌کنند. بنابراین در این دوره واکنش های سخت و حساسیت های بی مورد از خود نشان ندهید. ما باید نظم را همراه با عشق و محبت به بچه‌ها آموزش بدهیم تا آن را بپذیرند.

برخی از پیشنهادی به منظور درمان لجبازی کودکان به شرح زیر است:

۱. نرمش و انعطاف داشته باشید.

این مرحله از رشد کودک را به خوبی بشناسید و جزو نیازهای رفتاری او بدانید، انتظارات بیش از حد از باعث می شود که کودک احساس سرخوردگی پیدا کند.

۲. قانون ایجاد کنید.

والدین در این مرحله باید نقش فانوس دریایی را داشته و راهنمای فرزندان باشند ولی در عین حال محدودیت و قوانین خاصی برای خانواده خود قائل باشند.
تکیه‌گاه امنی برای کودک باشند و از دور آن ها را هدایت کنید اما محدوده فعالیت کودک را از او نگیرند و از دور مراقب او باشند.
به آن‌ها اجازه دهند محیط اطراف را کشف کنند و مانع خلاقیت آن‌ها نباشند.

۳. خانه را برای فرزندان امن جالب و دوستانه درست کنید.

فضای خانه باید به‌گونه‌ای باشد که مجبور نباشید مرتب به او تذکر بدهید، البته قوانین و خط قرمزهای خود را رعایت کنید ولی جو خاواده را خشک نکنید.

۴. از تنبیه پرهیز کنید.

تنبیه کلامی چشم غره، تحقیر کردن، تهدید کردن یا کتک زدن و امثال این‌هاست که همگی نتیجه معکوس می‌دهد.
اثرات سو این‌گونه رفتار به قدری در کودکان شدید است که ممکن است آثارش تا بزرگسالی هم مشاهده شود.

۵.به کودکان حق انتخاب بدهید.

وقتی کودکان یاد بگیرند که حق رای داشته باشند در زمان نوجوانی از بسیاری از مسائل و مشکلات پیشگیری خواهند کرد و می توانند به تنهایی در جامعه تصمیم درست را بگیرند.

۶. قاطعیت داشته باشید.

در اعمال قوانین و مرزهایی که برای کودکان خطرناک است استوار باشید.

۷. تمرکز را در بچه‌ها تقویت کنید.

مثلا وقتی کودک کارتون می‌بیند او را دائم صدا نکنید یا وقتی نقاشی می‌کشد ریخت و پاش مداد رنگی‌هایش را به طور مرتب به او متذکر نشوید.

۸. مهارت حل مسئله

به کودکان فرصت دهید از دو تا هفت سالگی که سن شکوفایی خلاقیت آنان است راهی را برای انجام کارشان پیدا کنند و عجولانه با آن‌ها برخورد نکنید.

۹. به بچه‌ها پیشنهاد کنید و دستور ندهید.

خواسته‌های خود را به جای دستور و تحقیر و تنبیه با لبخند زدن و پرسش همراه کنید. با این کار کودکان یاد می‌گیرند به آن‌ها احترام گذاشته شود و از این رابطه لذت ببرند.

۱۰.پیشنهاد لذت بخش بدهید.

مثلا در پایان بازی یا هنگام ترک پارک به آن‌ها پیشنهاد کنید که برای خانه با هم به خرید می‌روید.

۱۱. یادآوری کنید.

یکی از مشکلات والدین در تربیت این است که فکر می‌کنند با یکی دو بار تذکر دادن کودک یاد می‌گیرد. این در حالی است که باید مدام به کودک نکات تربیتی را یادآوری کنید.

۱۲. صبر داشته باشید.

نکته مهم این است که در سن لجبازی کودکان باید برای مقابله با لجبازی کودک وقتی دستور می‌دهید حداقل ده دقیقه صبر داشته باشید تا کودک عمل کند.

۱۳. تغییر را در خود ایجاد کنید.

برای هر موضوع بی اهمیتی روی رفتار دلخواه تان اصرار نکنید. اگر واقعاً رفتاری از کودک سر می زند که دخالت نکردن شما برای او یا دیگران خطرناک است آنگاه وارد عمل شوید در اصطلاح خودتان را بیهوده هزینه نکنید. مثلاً اگر می خواهد بازی کند به زور او را مجبور نکنید که با شما عصرانه بخورد.

۱۴. عدم تقابل 

زمانی که کودک لجباز و عصبی می شود شما نیز متقابلاً رفتار کودکانه نداشته باشید و بر خواسته خود اصرار نورزید بلکه با بی توجهی از او دور شوید و خود را به کار دیگری مشغول سازید تا او دریابد که در هر زمانی که بخواهد از این طریق به خواسته اش برسد توجه شما را از دست می دهد.

البته دقت کنید که از هر نوع خشونتی پرهیز کنید. به این معنا که والدین باید در مقابل رفتارهای منفی بی خطر کودک هیچ واکنش کلامی، دیداری و شنیداری انجام ندهند انگار که چیزی را ندیده اند.

۱۵.چند انتخاب ارائه دهید

چند گزینه برای انتخاب ارائه داده و به کودک خود اجازه دهید تا از بین آن ها تصمیم بگیرد. این کار به کودک اجازه می دهد که استقلال خود را رشد دهد و به والدین نیز اجازه می دهد تا به هدف خود برسند.

۱۶. ارتباط برقرار کنید

چند دقیقه در کنار کودک خود بنشینید و به بازی ای که او می کند یا برنامه تلویزیونی که تماشا می کند علاقه نشان دهید. چند سوال خوب بپرسید یا چیزی حمایت کننده بگویید مثلا به او بگویید که بازی جذابی است یا فیلم در مورد چه چیزی می باشد.

۱۷. بازی “بله” را انجام دهید

این استراتژی هوشمندانه را امتحان کنید. از فرزندتان سؤالاتی بپرسید که او را وادار می کند حداقل سه بار متوالی پاسخ “بله” بدهد، سه بله پشت سر هم به شکستن مقاومت کودک شما کمک می کند و او همچنین احساس می کند شنیده و درک شده است و شما هم به هدفی که دارید می رسید.

۱۸. جملات مثبت

از کلمات تشویق‌کننده و حمایت‌کننده برای کمک به بچه‌های لجباز استفاده کنید. به جای اینکه بگویید «تا زمانی که اسباب‌بازی‌های شما کنار گذاشته نشود، نمی‌توانیم به پارک برویم!ولی به هیچ عنوان او را تهدید نکنید یا از جملات منفی استفاده نکنید این کار باعث می شود که کودک شما لجباز تر شود و مقاومت بیش تری در برابر خواسته شما نشان دهد.

منبع : درمان لجبازی کودکان

درمان سریع لکنت زبان کودکان چیست؟ لکنت زبان بین ١٨ تا ٢۴ ماهگی شروع شود اما این امکان وجود دارد که کودکان کمی دیرتر در حدود سه سال و نیمی به مدت کوتاهی لکنت زبان را تجربه کنند. لکنت زبان دلایل زیادی میتواند داشته باشد که یکی از دلایل اصلی آن سختگیری والدین یا توقع و انتظارات بالا آن ها از کودکان است.

افراد در هر سنی می توانند لکنت را تجربه کنند اما بکودکانی که در حال یادگیری زبان هستند بیش تر به آن دچار می شوند. علاوه بر این احتمال لکنت در پسرها بیشتر از دختران است.

درمان سریع لکنت زبان کودکان

با وجود پیشرفت‌هایی در دانش و درک ما از لکنت، متاسفانه هیچ درمانی یا دارویی وجود ندارد که بتواند لکنت را به طور مشخص “درمان” کند. با این حال، درمان سریع لکنت زبان کودکان می تواند از ادامه لکنت تا بزرگسالی جلوگیری کند.

برای کودکان بزرگتر و بزرگسالان، درمان بر مدیریت لکنت تمرکز دارد. گفتاردرمانگر به کودکان کمک می کند در مدرسه، محل کار و محیط های اجتماعی احساس تنش کمتری داشته باشند و آزادانه تر صحبت کنند.

درمان لکنت زبان کودکان در خانه

یکی از بهترین ابزارهایی که کودکان برای مدیریت لکنت نیاز دارند، کمک شما می باشد. بنابراین مراقب آن ها. مطالعات متعدد نشان می دهد که مراقبان نقش اساسی در کمک به فرزندشان در کاهش لکنت دارند. کارهای زیر به شما کمک می کند تا لکنت کودک خود را کاهش دهید:

۱.دور نگه داشتن

اولین قدم این است مدتی کودک را از محیط هایی که ممکن است او را مورد تمسخر قرار دهند به مدت دو هفته دور نگه داشت.

۲. عدم توجه

در طول این دو هفته بهتر است رفتار شما به گونه ایی باشد که توجه خاصی به لکنت زبان فرزندتان داده نشود. وقتی زبان او میگیرد، به چشم هایش زل نزنید، نشان ندهید منتظر، ناراحت یا دستپاچه هستید، به حرف زدن او کمک نکیند و جملات او را کامل نکنید. با او مانند همیشه رفتار کنید.

۳. به دیگران بگویید

با اعضای فامیل و دوستان خود که مجبور به رفت و آمدید صحبت کنید و از آن ها بخواهید به روش بالا با فرزندتان برخورد کنند.

۴. احساس امنیت

اگر فرزندتان به دلیل اتفاق خاصی دچار لکنت شده است به او کمک کنید احساس امنیت و آرامش داشته باشد، با این کار به او کمک می کند تا استرس نداشته باشد و به هرشکلی که می خواهد ارتباط برقرار کند.

۵. با هم آواز بخوانید

کلمات آهنگین و دارای ریتم آرام، به لکنت کودکان بسیار کمک میکند مخصوصا زمانی که با آهنگ همراه باشد.

۶. رقص

به او بیاموزید همراه موسیقی، کف پای خود را آرام روی زمین بزند و با آهنگ همراه شود. تکان پایش حواس کودک را از حرف زدن منحرف میکند و کودک احساس فشار روانی کمتری خواهد داشت.

۷. متخصص کودکان

بسیاری از اوقات مشکلات کودکان دلایل روانی دارد و به دلایل مختلف ایجاد می شود که روانشناس کودک می تواند به حل این تعارضات کمک کند.

۸. جملات مثبت

اگرچه جملاتی مانند “نفس عمیق بکش” یا “آهسته تر” ممکن است به نظر شما کمک کننده باشد، اما می تواند کودکان را ناراحت کند یا باعث شود که متوجه مشکل خود در تکلم شود.

۹. از صحبت با فرزندتان در مورد لکنت نترسید.

اگر کودک شما سوالی می پرسد یا ابراز نگرانی می کند، به او کمک کنید تا بفهمد که اختلالات گفتاری طبیعی است و بسیاری از مردم تا حدی آن را تجربه می کنند.

۱۰. الگوی مناسب

فرزند شما به الگوی خوبی نیاز دارد، بنابراین هنگام صحبت با او از جملات کامل و ساده با سرعت کمتر استفاده کنید. از مکث های گاه به گاه در سخنان خود استفاده کنید، تا فرزندتان یاد بگیرد که چگونه باید با آرامش صحبت کند.

۱۱. با دقت گوش دهید

فعالانه به صحبت های او گوش دهید و توجه خود را به آنچه فرزندتان می گوید معطوف کنید. تماس چشمی خود را حفظ کنید و هنگامی که کودک دچار لکنت زبان می شود، به دور نگاه نکنید.

درمان لکنت زبان ناشی از ترس در کودکان

صحبت آهسته و آرام می تواند استرس و علائم لکنت را به مرور کاهش دهد. تمرین آهسته صحبت کردن می تواند مفید باشد، این کار به افراد کمک می کند که بتوانند قبل از حرف زدن فکر کنند و کلمات مناسب را پیدا کنند و به مرور یاد می گیرند که چگونه در هنگام حرف زدن استرس خود را کاهش دهند.

تنفس عمیق ماهیچه ها و ذهن را آرام می کند و یک راه عالی برای مبارزه با استرس است. تکنیک های تنفس عمیق می تواند به کودک شما کمک کند تا بر لکنت خود غلبه کرده و آن را کنترل کند.

علت لکنت زبان در کودک چیست؟

روانشناسان به این نتیجه رسیده اند که لکنت ناشی از عوامل مختلفی از جمله ژنتیک، رشد زبان، محیط و هماهنگی ساختار و عملکرد مغز است. این عوامل تاثیر زیادی بر لکنت و نحوه بیان کودکان دارد. عوامل زیر احتمال ایجاد لکنت را افزایش می دهد:

• سابقه خانوادگی لکنت. لکنت در خانواده ها دیده می شود و تحت تأثیر عوامل ژنتیکی است. به عنوان مثال، کودکانی که لکنت دارند، اغلب خویشاوندانی دارند که لکنت داشته اند.
• تجربه لکنت به مدت ۶ ماه یا بیشتر
• تجربه سایر اختلالات گفتاری کودکان
• نگرانی شدید در مورد لکنت زبان در خانواده

علائم لکنت زبان

• شروع کلمه، عبارت یا جمله دشوار می باشد.
• تکرار صدا، هجا یا کلمه
• طولانی کردن کلمات
• مکث
• افزایش لکنت در هنگام خستگی، هیجان یا استرس
• اضطراب از صحبت کردن
• مشکل در برقراری ارتباط

علائم زیر نظر ممکن است همراه با لکنت زبان شدید دیده شود:

• پلک زدن سریع
• لرزش لب و فک
• تکان دادن سر
• تیک های صورت

هوش پایین، مشکلات عاطفی، سبک فرزندپروری و تیپ شخصیتی باعث لکنت زبان نمی شود. اضطراب و استرس باعث لکنت نمی شود، اما می تواند لکنت را بدتر کند.

انواع لکنت زبان

لکنت رشدی

شایع ترین نوع لکنت این نوع می باشد که شامل  کودکان ۳ تا ۸ ساله می باشد و در زمانی اتفاق می افتد که کودک مهارت گفتاری و زبانی را توسعه می دهد و بر گفتار خود تسلط پیدا می کند.

لکنت نوروژنیک

این لکنت کم تر دیده می شود و تنها پس از یک آسیب مغزی تروماتیک بروز پیدا می کند، این مشکل پس سکته مغزی یا حتی بیماری آلزایمر نیز دیده شده است.

لکنت روانی

این نوع لکنت نادر می باشد و تنها در این در بزرگسالانی رخ می دهد که آسیب های شدیدی را تجربه کرده اند.

توجه  به این نکته داشته باشید که لکنت از اضطراب یا استرس ناشی نمی شود. اما می تواند باعث استرس و اضطراب اجتماعی برای آن ها شود بنابراین باید به احساسات آن ها توجه زیادی داشته باشید.

لکنت در سن مدرسه

اگر کودکی در سن ۷ تا ۸ سالگی هنوز لکنت زبان داشته باشد، این وضعیت پایدارتر خواهد بود، شاید تا بزرگسالی.

در این سن کودک می تواند از گفتار درمانی سود زیادی ببرد. والدین می توانند گفتگو و بیان خود را در محیط خانواده آغاز کنند که به کودک کمک می کند تا با لکنت خود مقابله کند.

یافتن راه‌هایی برای مشارکت و درمان سریع لکنت زبان کودکان، از طریق ورزش، فعالیت‌های هنری یا هر چیز دیگری که به آن علاقه دارد نیز می‌تواند کمک زیادی کند.

عواقب بلندمدت لکنت چیست؟

برای بسیاری از کودکان و بزرگسالان، لکنت بدترین بخش این بیماری نیست، بلکه تاثیر آن بر زندگی روزمره آن هاست که آن ها را نگران و مضطرب می سازد.

هنگامی که افراد دچار لکنت زبان می شوند، احساس می کنند کنترل اساسی ترین عملکرد خود را از دست داده اند. این امر می تواند تحقیرکننده، ناراحت کننده و آزاردهنده باشد، متاسفانه این اختلال در اعتماد به نفس افراد تاثیر زیادی دارد و به مرور باعث می شود که این افراد ساکت شوند و نظری در کلاس یا محل کار نداشته باشند.

لکنت زبان در کودکان ۶ ساله

رشد هر کودک متفاوت می باشد بنابراین نمی توان در مورذ آن نظر داد. کودکان ۶ ساله ممکن است علائم لکنت داشته باشد که بخشی از رشد طبیعی گفتار و زبان اوست. اگر این علائم ۳ تا ۶ ماه طول بکشد، ممکن است دچار لکنت رشدی شود بنابراین حتما باید درمان سریع لکنت زبان کودکان را پیگیری کنید.

اجازه دهید فرزندتان برای خودش صحبت کند و افکار و جملاتش را تمام کند این کار به او اجازه می دهد که احساس کند که می تواند عادی باشد و صحبت کنند.

لکنت زبان کودک دو ونیم ساله

این امر تا حدودی عادی است که کودکان خردسال در گفتار خود کمی ناتوانی داشته باشند. در واقع، حدود ۵ درصد از کودکان احتمالاً در مقطعی از رشد خود، معمولاً بین سنین ۲ و نیم تا ۵ سالگی، از مشکلاتی مانند لکنت یا ناتوانی در تمام کردن کلمات رنج می برند.

لکنت زبان در کودکان ۳ ساله

در این سن کودک دچار لکنت رشدی می شو، این بدین معنی است که  رشد گفتار و زبان کودک از آنچه او نیاز دارد یا می‌خواهد بگوید عقب می ماند.

اکثر کودکانی که قبل از ۵ سالگی شروع به لکنت می کنند، بدون نیاز به کمک خوب می شوند. اما اگر لکنت کودک زیاد اتفاق می افتد، بدتر می شود یا همراه با حرکات بدن یا صورت اتفاق می افتد، باید به روانشناس و درمانگر مراجعه کنید.

منبع : درمان سریع لکنت زبان کودکان

همواره یکی از شکایات رایج والدین پرخاشگری فرزندان می باشد. شما ممکن است به عنوان والدین کودک پرخاشگر بارها این جمله را  به زبان بیاورید: “من احساس می کنم مانند پدر و مادری شکست خورده هستم”. این امر خیلی اهمیتی ندارد که چرا شما به عنوان پدر و مادر در آن زمان که باید، موثر نبوده اید- آنچه که مهم تر است این است که شما در مورد این مساله چه کاری انجام داده اید. ابتدایی ترین مرحله این است که  که از الگوهایی که در طول سال ها در کودکتان ایجاد شده است آگاه باشید. از خودتان بپرسید: “من چه رفتاری می بینم و درمقابل آن چه واکنشی انجام می دهم؟”

در نظر داشته باشید، هر فرد، شرایط و هر کودک، خاص هستند. برای مثال برخی از والدین در کنترل و مواجهه با خشم خودشان دچار مشکل هستند. آن‌ها به محض این‌که مشکلی را می بینند یا می شنوند به این ور و آن ور می پرند، و به کودک سیلی می زنند. این تنها منجر به بدتر شدن وضعیت می شود زیرا اگر شما واکنش پرخاشگرانه نشان دهید، کودک شما می آموزد که پرخاشگری همان چیزی است که با آن می توان مشکلات را حل کرد. درنتیجه ممکن است کودک یاد نگیرد به شیوه های مختلف دیگری رفتار کند: او همچنین اعتدال خود را از دست می دهد و پرخاشگر می شود.

درمقابل، برخی از والدین بسیار منفعل هستند- اما کودکشان ممکن است به دلیل عقب نشینی والدینش و برخورد نکردن درست با موضوع، پرخاشگر شود. بگذارید واضح تر بگوییم: شما می توانید معتدل باشید. شخصی ارام و پدر مادری موثر_این دو متقابلا منحصر به فرد نیستند_اما شما هنوز لازم است که محدودیت هایی را به صورت واضح، مشخص کنید و در این امر مشارکت کنید.

اگر شما پدر و مادری هستید که در یک الگوی ناموثر در پاسخ به فرزندتان گرفتار شده اید، توجه داشته باشید که تغییر یک شبه اتفاق نمی افتد. چگونگی پاسخ شما نشان نمی دهند که شما والدین بد یا خوبی هستید، این ممکن است بدان معنا باشد که شما بخشی از مشکل هستید و بنابراین می توانید بخشی از راه حل نیز باشید. اگرکودک شما پرخاشگر است این تقصیر شما نیست اما لازم است که شما به او آموزش دهید که چطور کارها را به روش های متفاوتی انجام دهد.

کودک شما ممکن است یک برچسب مانند ADHA (اختلال بیش فعالی/کمبود توجه)، ODD (اختلال نافرمانی مقابله ای)، و یا اختلال دوقطبی داشته باشد. اما صرف نظر از نوع برچسبی که فرزند شما دارد، شما هنوز هم می توانید یاد بگیرید که موثر باشید. رفتارهای پرخاشگرانه نیاز به تغییر دارند، و با وجود برچسب ها والدین هم لازم است که تغییر کنند. ممکن است به دلیل خواسته هایی که هر روز از شما انتظار می رود، احساس دلهره کنید، اما اگر به رفتار پرخاشگرانه فرزندتان پاسخ ندهید فقط وضع بدتر می شود. روش شما برای رسیدگی به پرخاشگری کودکتان ممکن است از سنی به سن دیگر و مرحله به مرحله تغییر کند. در اینجا چند راهنمایی برای کمک به شما در مراحل مختلف زندگی فرزندتان وجود دارد:

کودکان درسن پیش دبستانی و پرخاشگری

۱- ثبات داشته باشید: برای کودکان جوان تر ثبات داشتن، اهمیت زیادی دارد. شما نمی توانید رفتارهای یک روز را نادیده بگیرید و در روز بعد با فریاد زدن بر سر کودک خود واکنش نشان دهید. صرف نظر از جایی که هستید و کاری که انجام می دهید تلاش کنید ثبات داشته باشید. اگر فرزند شما  در حال کتک کاری با خواهر و برادر خود است، چیزی شبیه به این پاسخ بدهید: ” کتک کاری کار درستی نیست. لازم است شما زمانی را با خود خلوت کنید و آرام شوید.” تلاش کنید که در هر زمان به همان شیوه پاسخ می دهید.

۲-فرزندتان را از موقعیت دور کنید: گاهی اوقات لازم است که فرزندتان را از موقعیت دور کنید تا به او کمک کنید کنترل احساساتش را بازیابد. اگر در فروشگاه مواد غذایی هستید و فرزند شما اوقات تلخی می کند و به دلیل اینکه شما آنچه را که او دوست دارد برایش نمی خرید به سبد خرید لگد می زند، شما می توانید بگویید: “داری بیش از حد سروصدا ایجاد می کنی، ما برای خرید این خوراکی ها به اینجا نیامده ایم و اگر سرو صدا را تمام نکنی اینجا را ترک می کنیم”.اگر فرزند شما سروصدایش را متوقف نکرد، به راه خود ادامه دهید و او را از فروشگاه بیرون ببرید.

۳_با دیگر مراقبان هماهنگ باشید: به یاد داشته باشید که رفتارهای بدی مانند کتک کاری و حملات فیزیکی در مهدکودک ها و مراکز پیش دبستانی نیز رخ می دهد. این بخشی از مسیری است که کودکان یاد می‌گیرند که در ادامه برای مدتی طولانی درکنار هم باشند، اما اگر کودک شما پرخاشگری می‌کند شما باید فورا با این مساله برخورد کنید. همچنین لازم است که شما مداخلاتتان را با دیگر مراقبان هماهنگ کنید به طوری که هر دونوع مداخلات شبیه به هم باشند. به طور منظم با مربی مسائل را بررسی کنید تا مطمئن شوید که رفتار درحال بهبود یافتن است.

کودکان در سن مدرسه ابتدایی

اگر شما یک کودک دبستانی دارید که مرتب رفتار پرخاشگرانه انجام می دهد، لازم است که به طور منظم، و احتمالا روزانه، با مدرسه به منظور نظارت بر رفتارش در ارتباط باشید. به دنبال این باشید که رفتار آن ها چه عواقبی در مدرسه دارد، و مطمئن شوید که برای این  سورفتارها در مدرسه عواقبی وجود دارد. شما ممکن است که بخواهید معلم کودکتان را تشویق کنید که  در مقابل انتظارات رفتاری و عواقب رفتارپرخاشگرانه، ثبات داشته باشد.

سوءرفتارهایی مانند ادامس جویدن یا دویدن در سالن باید توسط مدرسه مورد نظارت قرارگیرد_کار آن ها این است که رفتارهای معمول را مدیریت کنند و شما به عنوان پدر و مادر دیگر لازم نیست برای آن ها مجازات دیگری را در نظر بگیرید_.اما رفتارهایی  هم هستند مانند پرخاشگری فیزیکی یا بدزبانی کردن، و مدرسه نمی تواند به طور کامل این مشکل را حل کند. این رفتارها باید درخانه دنبال شوند و مورد بحث قرار بگیرند و عواقب احتمالی در پی داشته باشند. دلیل اینکه شما رفتارهای مخرب تری را باید به چالش بکشید این است که خانه مکانی هست که شما فرصت دارید تا به کودکتان راه حل های دیگر را آموزش دهید. اگر برای اولین بار چیزی اتفاق افتاده است، به وسیله ی یک مکالمه پیرامون حل مساله، به او کمک کنید تا تجسم کند که کجا مهارت های مقابله کردنش شکست خورده است، وسپس در برخی از آن هایی که برای آینده او موثرتر است با او کارکنید. از او بپرسید:”دفعه ی بعد چه کار متفاوتی انجام میدهی؟”.

از سوی دیگر اگر سوءرفتار قبلا اتفاق افتاده است، نه تنها شما باید در مورد اینکه مهارتهای مقابله ایش کجا شکست خورده با او صحبت کنید بلکه باید برای رفتارش عواقبی هم در نظر بگیرید که او را مسئول و پاسخ گو نگه دارد. این عواقب می تواند شامل هر کاری باشد که شما فکر میکنید  برای یادگیری کودکتان در این وضعیت مفید است، تا زمانی که بتواند آن را کامل انجام دهد. بنابراین اینکه او را به انجام مجازات سختی برای ۶ ساعت وادارید مفید نیست، اما واداشتن به اینکه او ۱۰ چیز را بنویسد که می‌تواند دفعه بعد آن ها را متفاوت انجام دهد مفید است.

به هرحال اگر این رفتارهای پرخاشگرانه، تنها در مدرسه اتفاق بیافتند و نه درمکان های دیگر زندگی کودکتان، مهم است که بدانید چه اتفاقی افتاده است و دلیلش چیست. این یک رفتار نادرست است که شما بخواهید درمقابل مدرسه طرفداری فرزندتان را بکنید و_ به نظر نمی رسد که مفید هم باشد_.اما اگر فرزند شما که در موقعیت های دیگر تهاجمی نیست در مدرسه تهاجم و پرخاشگری می کند لازم است که شما دلیلش را بفهمید. به صحبت هایی که ممکن است کودک شما در مورد همکلاسی هایش و دیگر بچه ها بکند گوش دهید. درحالی که هنوز کودکتان را مسئول هر نوعی از رفتار پرخاشگرانه اش می دانید با معلم صحبت کنید. بدیهی است که اگر شما همان رفتار را در خانه ببینید، نتیجه ثابتی دارد و به مدرسه اجازه بدهید که بداند شما چه پیامدی را برای کودک در نظر می گیرید.

لازم است که درخانه، شما محدودیت هایی را  در مورد رفتار پرخاشگرانه وضع کنید. در مورد انتظاراتی  که از رفتار کودکتان دارید و عواقبی که رفتار او در پی خواهد داشت،موضع صریح و روشنی داشته باشید. شما می توانید قوانین را باصدای بلند بیان کنید یا اینکه آن ها را بنویسید. این اغلب در مورد کودکان کاربرد دارد که چیزها را به صورت سیاه و سفید ببینند. کودکتان را با گفتن این حرف ها آماده کنید: “این چیزی است که من انتظار دارم، اگر تو نتوانی انچه که من انتظار دارم  انجام دهی، اگر تو پرخاشگری کنی یا کار تهدید آمیزی انجام بدهی، چنین عواقبی را در پی خواهد داشت”.

منبع : چگونگی مدیریت رفتار کودک پرخاشگر