بایگانی دسته ی روانشناسی

rTMS درمانی برای افسردگی شامل ارسال پالس های مغناطیسی تکراری است، بنابراین به آن TMS یا rTMS نیز می گویند.

آر تی ام اس چیست

حرکت مغناطیسی ترانس کرانیال (آر تی ام اس) (TMS) یک روش نسبتاً جدید برای درمان انواع شرایط عصبی روانپزشکی است. این روش غیرتهاجمی میدان‌های مغناطیسی ایجاد می‌کند تا جریان الکتریکی زیر پوست سر ایجاد کند.

TMS توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای اختلال افسردگی اساسی مقاوم به درمان (MDD) تایید شده است (برلیم و همکاران 2013a ؛ ​​برلیم و همکاران 2014 ؛ فیتزجرالد و همکاران 2012 ؛ ری و همکاران 2011 ؛ ​​جورج و همکاران، 2011). و همکاران 2010 ؛ O’Reardon و همکاران 2007 ) و از سال 2018 برای اختلال وسواس فکری اجباری (Carmi et al. 2019 ; Carmi et al. 2018 ; Berlim et al. 2013b ) استفاده می شود. علاوه بر این تحقیقات نشان داده است که مزایای بالقوه ای در چندین اختلال دیگر، از جمله اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه، بی خوابی و فیبرومیالژیا دارد.

آر تی ام اس و درمان اختلال خواب

اختلالات خواب مشکل بسیار رایجی است. چندین مطالعه گزارش کرده اند که rTMS کیفیت خواب را با معیارهای ذهنی بهبود می بخشد. از این رو، اخیراً پیشنهاد شده است که rTMS می تواند تأثیر مثبت قابل توجهی بر بی خوابی داشته باشد.  یک  آزمایش در مورد تأثیر rTMS بر خواب در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون نیز بهبود قابل توجهی در خواب آن ها را نشان داد.

مراکز تی ام اس در تهران

مرکز مشاوره ستاره ایرانیان شناخته ترین مرکز فوق تخصصی آر تی ام اس (rTMS) در تهران می باشد و با کادری مجرب …

درمان افسردگی با دستگاه tms چطوره

در طول جلسه rTMS، یک دستگاه الکترومغناطیسی روی پوست سر شما نزدیک پیشانی قرار می گیرد و بدون درد یک پالس مغناطیسی ارسال می کند که سلول های عصبی در ناحیه ای از مغز که در کنترل خلق و خو و افسردگی نقش دارند را تحریک می کند. تصور می‌شود که نواحی از مغز را فعال می‌کند که در افسردگی فعالیت کمتری دارند.

عوارض جانبی

عوارض جانبی معمولاً از خفیف تا متوسط ​​هستند، کوتاه مدت بوده و پس از یک جلسه انفرادی بهبود می یابند و به مرور زمانکاهش می یابد. این عوارض که بسیار کم می باشند ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• سردرد
• ناراحتی پوست سر در محل تحریک
• سوزن سوزن شدن، اسپاسم یا انقباض عضلات صورت
• سبکی سر

چه مواردی را باید با دکتر درمیان بگذارید

• باردار یا در فکر باردار شدن هستید.
• وسیله پزشکی فلزی یا کاشته شده در بدن خود دارید.
• عصب واگ یا محرک های عمقی مغز کاشته شده.
• وسایل الکتریکی کاشته شده، مانند ضربان ساز
• کاشت حلزون شنوایی
• هر گونه ایمپلنت مغناطیسی
• در حال مصرف هر گونه دارویی هستید، از جمله داروهای تجویزی یا بدون نسخه، مکمل های گیاهی، ویتامین ها یا سایر مکمل ها و دوزهای مصرفی.
• سابقه تشنج یا سابقه خانوادگی صرع.
• سایر اختلالات سلامت روان مانند سوء مصرف مواد، اختلال دوقطبی یا روان پریشی دارید.
• آسیب مغزی ناشی از بیماری یا آسیب، مانند تومور مغزی، سکته مغزی یا آسیب مغزی ضربه‌ای را تجربه می کنید.
• سردردهای مکرر یا شدید دارید.
• قبلاً تحت درمان با rTMS بوده اید.

روند درمان

هنگامی که محل قرارگیری دستگاه روی سر مشخص شد، آماده شروع درمان هستید. در اینجا آنچه هرچه باید در طول هر درمان انتظار داشته باشید آمده است:

• روی یک صندلی راحت می‌نشینید و گوش‌گیرها را می‌پوشید و دستگاه مغناطیسی روی سرتان قرار می‌گیرد.
• وقتی دستگاه روشن است، صداهای کلیک را می شنوید و ضربه های خیلی جزئی و آرام روی پیشانی خود را احساس می کنید.
• این روش حدود 40 دقیقه طول خواهد کشید و شما بیدار و هوشیار خواهید بود.

بعد از هر درمان

پس از درمان می توانید به فعالیت های عادی روزانه خود بازگردید. به طور معمول، بین درمان‌ها، می‌توانید کار و رانندگی کرده و زندگی عادی خود را داشته باشید. rTMS باعث می شود که علائم افسردگی بهبود یابد یا به طور کامل از بین بروند. کاهش علائم ممکن است چند هفته طول بکشد.

منبع : آر تی ام اس چیست | معرفی برجسته ترین مراکز تی ام اس در تهران

آلزایمر و سندرم داون باهم ارتباط دارند؟ بسیاری از افراد مبتلا به سندرم داون (اما نه همه آن ها) با افزایش سن به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند. افراد مبتلا به سندرم داون با یک نسخه اضافی از کروموزوم ۲۱ متولد می شوند که حامل ژنی است که پروتئین خاصی به نام آمیلوئید (APP) تولید می کند.

تجمع بیش از حد پروتئین آمیلوئید منجر به تجمع توده های پروتئینی به نام پلاک های بتا آمیلوئید در مغز می شود. وجود پلاک های بتا آمیلوئید یکی از نشانه های بیماری آلزایمر است.

در سن ۴۰ سالگی، اکثر افراد مبتلا به سندرم داون دارای این پلاک ها همراه با سایر رسوبات پروتئینی به نام تاو تانگل هستند که باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد سلول های مغزی می شود و خطر ابتلا به علائم آلزایمر را افزایش می دهد.

برآوردها نشان می دهد که ۵۰ درصد یا بیشتر از افراد مبتلا به سندرم داون با افزایش سن به زوال عقل ناشی از بیماری آلزایمر مبتلا می شوند.

این نوع آلزایمر در افراد مبتلا به سندرم داون به صورت ژنتیکی از والدین به فرزند منتقل نمی شود.

تحقیقات سندرم داون و آلزایمر

دانشمندان به سختی تلاش می کنند بفهمند چرا برخی از افراد مبتلا به سندرم داون به آلزایمر مبتلا می شوند در حالی که برخی دیگر نه.

آن ها می خواهند بدانند که بیماری آلزایمر چگونه شروع می شود و چگونه پیشرفت می کند تا بتوانند داروها یا درمان هایی پیدا کنند که می تواند روند بیماری را متوقف کند، به تاخیر بیاندازد یا حتی از آن جلوگیری کند.

آن ها همچنین امیدوارند که تحقیقات در مورد سندرم داون و آلزایمر نه تنها به افراد مبتلا به هر دو بیماری کمک کند، بلکه ممکن است به درمان های موثر برای همه افراد مبتلا به آلزایمر منجر شود. تحقیقات در این زمینه شامل:

• مطالعات اساسی برای بهبود علل ژنتیکی و بیولوژیکی ناهنجاری های مغزی که منجر به آلزایمر می شود.
• تحقیقات برای اندازه گیری تغییرات شناختی در طول زمان
• مطالعات علائم بیولوژیکی بیماری، اسکن مغز و سایر آزمایش‌هایی که ممکن است به تشخیص آلزایمر کمک کند و تغییرات مغزی را با افزایش سن در افراد مبتلا به سندرم داون نشان می‌دهد.
• کارآزمایی‌های بالینی برای آزمایش درمان‌های زوال عقل در بزرگسالان مبتلا به سندرم داون

علائم

در افراد مبتلا به سندرم داون، تغییرات در عملکرد کلی، شخصیت و رفتار ممکن است به عنوان علائم اولیه بیماری آلزایمر و از دست دادن حافظه باشد. علائم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• عدم علاقه به معاشرت، برقراری ارتباط یا بیان افکار
• فقدان ابتکار و اشتیاق برای فعالیت های مشترک
• کاهش توانایی تمرکز
• تغییرات عاطفی مانند غم و اندوه، ترس، اضطراب یا تحریک پذیری
• تغییرات رفتاری از جمله پرخاشگری، بی قراری یا اختلالات خواب
• از دست دادن حافظه کوتاه مدت (مشکل در یادآوری وقایع اخیر، یادگیری و به خاطر سپردن اسامی و پیگیری روز یا تاریخ، پرسیدن سؤالات مکرر یا گفتن مکرر یک داستان)
• تشنج هایی که در بزرگسالی شروع می شوند
• تغییر در هماهنگی و راه رفتن
• کاهش بهره وری کار
• حالت افسردگی
• مشکل در تشخیص افراد و اشیاء آشنا
• وابستگی به دیگران برای تمام وظایف مراقبت شخصی
• از دست دادن توانایی گفتار

شیوع در افراد مبتلا به سندرم داون

اگرچه تغییرات مغزی مرتبط با بیماری آلزایمر در افراد مبتلا به سندرم داون تا حدود ۴۰ سال دیده می شود، اما شروع این بیماری اجتناب ناپذیر نیست.

مطالعات تحقیقات نشان می دهد که تنها حدود ۵۰ درصد از افراد مبتلا به سندرم داون تا سن ۶۰ سالگی علائم بالینی بیماری آلزایمر را بروز می دهند و میانگین سن تشخیص در افراد مبتلا به سندرم داون حدود ۵۵ سال گزارش شده است.

چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص زوال عقل در یک فرد مبتلا به سندرم داون به دلیل چالش های موجود در ارزیابی تغییرات در مهارت های شناختی در افراد دارای ناتوانی ذهنی می تواند دشوار باشد. دستورالعمل های زیر در این مورد می تواند به شما کمک کند.

• عملکرد پایه بزرگسالان را تا سن ۳۵ سالگی جمع آوری کنید. در حالت ایده آل، پرونده پزشکی هر فرد باید شامل اطلاعات دقیق در مورد توانایی های بزرگسالان و عملکردهای فکری، اجتماعی و رفتاری باشد.
• مراقب تغییرات در عملکرد روزانه باشید . کاهش اشتیاق به فعالیت های روزانه، عدم علاقه به تعاملات اجتماعی و تغییر در شخصیت و رفتار اغلب از علائم اولیه هستند.
• ارزیابی حرفه ای توسط متخصص. انواع آزمون های شناختی برای ارزیابی تغییرات تفکر در بزرگسالان مبتلا به سندرم داون استفاده شده است. به خاطر داشته باشید که تست های شناختی هرگز نباید به عنوان تنها معیار برای تشخیص آلزایمر در فرد مبتلا به سندرم داون استفاده شوند.
• سایر اختلالات را رد کنید. بیماری های تیروئید، افسردگی، عفونت های مزمن گوش و سینوسی و آپنه خواب می توانند باعث تغییر در تفکر و عملکرد فرد شوند.

پیشگیری از ابتلا به آلزایمر

• رژیم غذایی مدیترانه ای سالم با ماهی
• آجیل
• حبوبات
• میوه و سبزیجات
• درمان زودهنگام اختلالات خواب
• آپنه خواب
• ورزش روزانه متوسط
• حفظ وزن سالم
• نظارت بر سلامت قلب و عروق
• حفظ ارتباطات اجتماعی و یادگیری منظم

پیشگیری هنوز بهترین ابزاری است که در اختیار داریم، زیرا هیچ درمان موثری شناخته نشده است. امیدواریم به زودی آزمایش‌های بالینی بیشتری برای کمک به افراد مسن مبتلا به سندرم داون در یافتن راه‌هایی برای کاهش یا پیشگیری از آلزایمر انجام شود.

رمان آلزایمر در سندرم داون

افراد مبتلا به سندرم داون مستعد ابتلا به تعدادی دیگر از اختلالات سلامت جسمی و روانی هستند که ممکن است منجر به کاهش توانایی ها شود و با با زوال عقل اشتباه گرفته شود. از این اختلالات می توان به کم کاری تیروئید، آپنه خواب، اختلالات حسی، افسردگی یا عوارض جانبی برخی داروها اشاره کرد.

اگر نگران تغییرات خلق و خو، شخصیت، رفتار، یادگیری، حافظه یا مهارت‌های انجام فعالیت‌های روزمره یا سایر علائمی هستید که فکر می‌کنید می‌تواند نشان‌دهنده شروع بیماری آلزایمر باشد، باید با پزشک خود اطلاع دهید تا درمان مورد نیاز را دریافت کنید.

منبع : آلزایمر و سندرم داون | پیشگیری و درمان

اختلال احتکار (Hoarding Disorder) منجر به انباشت بیش از حد وسایل می شود که اغلب باعث ایجاد فضای زندگی شلخته، غیرقابل مدیریت یا ناسالم می شود.

بسیاری از ما مستعد این اختلال هستیم به ویژه هنگام نگه داری یادگاری های نوستالژیک، یا چیزهایی که مطمئن هستیم روزی مفید خواهند بود.

اما اگر اختلال احتکار دارید، ممکن است خانه شما آنقدر مملو از وسایل باشد که برخی از فضاهای زندگی غیرقابل استفاده شود. در موارد شدید، اقلام از کف خانه تا سقف انباشته می شوند و این امر حرکت در اتاق ها، تهیه غذا، رفتن به رختخواب یا استفاده از حمام را دشوار می کند.

علاوه بر ایجاد شرایط سخت و خطرناک زندگی، این نیاز بیش از حد به جمع آوری دارایی می تواند تأثیر بدی بر سلامت، روابط و توانایی شما برای عملکرد در زندگی روزمره داشته باشد. ممکن است از نیاز خود به خرید اقلام شرمنده، از نحوه زندگی خود خجالت بکشید و نتوانید دیگران را به خانه خود دعوت کنید.

چه اختلال احتکار خفیف باشد یا شدید، فقط فکر کردن به جدایی از دارایی هایتان می تواند از نظر عاطفی برای شما ناراحت کننده باشد. شما خود را به اقلام به ظاهر بی‌ارزش متصل کرده‌اید و این می‌تواند باعث شود که تلاش برای دور انداختن آن‌ها شما را با احساس اضطراب، گناه یا غم همراه کند.

با این حال گام‌هایی وجود دارد که می‌توانید برای غلبه بر علائم احتکار و ایجاد نگرش‌های جدید و سالم‌تر برای بهبودی خود بردارید. اولین گام این است که همه آنچه را که می توانید در مورد اختلال احتکار و تأثیر آن بر زندگی درک کنید.

خطرات اختلال احتکار

با افزایش تعداد وسایلی که خانه شما را پر می کنند، خطرات سلامتی نیز افزایش می یابد. علیرغم بی نظمی، بهم ریختگی و بی نظمی، برخی از افراد مبتلا به اختلال احتکار متوجه اختلال خود نمی شوند. در عوض، ممکن است دوستان یا اعضای خانواده آن ها برای تغییر به آن ها فشار می آورند.

• به هم ریختگی می تواند منجر به افزایش خطر سقوط یا زمین خوردن شود.
• اجاق‌ها و بخاری‌های شلوغ و به هم ریخته می‌تواند باعث خطر آتش‌سوزی شود و فرار از آتش را سخت تر می کند.
• با جمع شدن گرد و غبار، ممکن است دچار آلرژی یا مشکلات تنفسی مانند COPD شوید.
• احتکار می تواند توانایی شما را در حفظ استانداردهای اولیه بهداشتی محدود کند، حتی منجر به هجوم حشرات و جوندگان شود. احتکار حیوانات می تواند این مشکلات را حتی بدتر کند.
• آشفتگی خانه شما می تواند مشکلات سلامتی برای همسایگان شما ایجاد کند و منجر به درگیری، اخراج یا اقدامات قانونی شود.
• اگر متاهل هستید، اختلال احتکار می تواند رابطه شما را متلاشی کند، حتی منجر به جدایی یا طلاق شود.
• شرایط زندگی می تواند انجام لوله کشی، گرمایش یا سایر تعمیرات خانه را دشوار کند.
• شرم از محل زندگی شما می تواند بر زندگی اجتماعی شما تأثیر بگذارد و دعوت دوستان یا خانواده به خانه را دشوارتر کند و باعث شود از نظر اجتماعی احساس انزوا کنید.

علائم و علت شناسی اختلال احتکار

این اختلال  شایع تر از آن چیزی است که ممکن است تصور کنید. در واقع، ۲۵ درصد از ما برخی از علائم احتکار را نشان می‌دهیم.

اختلال احتکار اغلب در خانواده ها دیده می شود و بیشتر در افراد بالای ۵۵ سال رخ می دهد، علائم اختلال احتکار اغلب در اوایل نوجوانی ظاهر شود. ممکن است در کودکی زمانی که دیگران وسایلتان را برداشتند ناراحتی زیادی را تجربه کرده باشید.

در موارد دیگر، اختلال احتکار پس از یک رویداد استرس زای زندگی مانند طلاق، مرگ یکی از عزیزان یا بیکاری ایجاد می شود.

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال احتکار دارایی خود را به عنوان بخشی از خود می دانند، بنابراین دور انداختن آن ها از نظر عاطفی دردناک می باشد و آن را مانند پایان دادن به رابطه یا دور انداختن بخشی از هویت خود می دانند.

علائم شایع اختلال احتکار

• مشکل دائمی در دور انداختن دارایی‌ها و وسایل، حتی آن‌هایی که هیچ استفاده یا ارزش واقعی ندارند، مانند روزنامه‌های قدیمی، لباس‌ها، رسید، ظروف غذا، ناخن‌های شکسته یا کیسه‌های پلاستیکی.
• نیاز شدید به ذخیره اقلام و تجربه درد عاطفی یا ناراحتی از دور انداختن آن ها.
• نسبت دادن احساسات به اشیای بی جان، داشتن وابستگی عاطفی شدید به دارایی ها.
• نگرانی در مورد تمام شدن چیزهای خاص، مانند وسایل خانه، یا باور این که روزی حتی برای اشیاء ناخواسته کاربرد پیدا خواهند کرد.
• بی نظمی، حتی نمی‌دانید چه چیزی را باید نگه دارید یا در کجا قرار دهید.
• انباشتن دارایی تا حدی که خانه شما شلوغ شود.
• احتکار بر عملکرد روزانه شما در محل کار، روابط شخصی یا سلامت و رفاه شما تأثیر می گذارد.
• بسیاری از افراد مبتلا به اختلال احتکار، مشکلات روانی دیگری مانند افسردگی، اختلال اضطراب، PTSD ، ADHD یا معمولاً اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) را تجربه می کنند.

وسواس احتکار در کودکان

بخشی از دلیل نگهداری اشیاء در بچه‌هایی که احتکار می‌کنند این است که نگرانند که اگر چیزها را در کشو بگذارند، آن ها را فراموش می‌کنند.

کارشناسان خاطرنشان می کنند که کودکان از سنین پایین شروع به جمع آوری اشیا می کنند، معمولاً چیزهایی مانند حیوانات عروسکی، برچسب ها، ماشین های اسباب بازی، عروسک ها یا کارت ها جمع آوری اشیا می تواند نقش مثبتی در رشد آن ها داشته باشد.

این به کودکان کمک می کند تا دسته بندی کنند و حس کنترل و تسلط را توسعه دهند و هویت بسازند. کودکانی که مجموعه جمع آوری می کنند به مجموعه های خود افتخار می کنند و دوست دارند آن ها را با دیگران به اشتراک بگذارند و در مورد آن صحبت کنند.

آمار نشان می دهد که تا ۲۰ درصد از افراد مبتلا به اختلال احتکار از وسواس رنج می برند . با این حال، افراد مبتلا به وسواس تمایل دارند آنقدر دارایی جمع کنند که خانه هایشان غیرقابل سکونت شود. این کار برای ارضای افکار ناخواسته و مزاحم که باعث ایجاد اضطراب می شود انجام می گردد.

از طرف دیگر، فردی که دچار اختلال احتکار است، هم احساسات مثبت و هم احساسات منفی را تجربه می کند. آن ها از به دست آوردن دارایی جدید لذت می برند، اما زمانی که لازم است شیء را دور بیاندازند ناراحت می شوند.

درمان وسواس احتکار: تصمیم برای ایجاد تغییر

سخت ترین کار برای فردی که دچار اختلال احتکار است، تصمیم گیری برای درمان این موضوع است. این افراد ممکن است رفتار خود را به عنوان یک مشکل ندانید، بنابراین باید برای یافتن انگیزه تغییر تلاش کنید.

میتوانید با تهیه فهرستی از مزایا و معایب برای تغییر نگهداری دارایی‌ها شروع کنید.

برخی از مزایای تغییر رفتار می تواند شامل این باشد که بتوانید دوباره دوستان و خانواده را به خانه خود دعوت کنید، همسر خود را خوشحال کرده، سلامتی خود را بهبود بخشید یا کنترل مالی خود را به دست آورید.

شما همچنین می توانید به آینده فکر کرده که اگر به رفتار احتکار خود ادامه دهید زندگی شما چگونه خواهد بود و اگر تغییری ایجاد کنید چگونه به نظر می رسد. لیست خود را در تلفن خود نگه دارید تا بتوانید مرتباً به خود یادآوری کنید که برای چه چیزی تلاش می کنید.

اختلال احتکار را ریشه کن کنید

• اهداف کوچک اما مشخص تعیین کنید و به جای اینکه هدف خود را تمیز کردن کل اتاق قرار دهید، سعی کنید هر بار فقط یک قفسه، یک کشو یا یک جا را شلوغ کنید.
• هر روز یک زمان مشخص برای کار روی اهداف خود تعیین کنید، حتی اگر هر بار فقط ۱۰ یا ۱۵ دقیقه باشد. وقتی وظایف را به قسمت های کوچک تقسیم کنید دیگر سعی نمی کنید کارهای زیاد را یکباره انجام دهید.
• تلفن خود را خاموش کنید و از مزاحمت های دیگر جلوگیری کنید . اگر سعی کنید چند کار را انجام دهید، به راحتی تمرکز خود را از دست می دهید، بنابراین برای مدت کوتاهی گوشی خود را خاموش کنید.
• اگر تمیز کردن کل قفسه یا کل کشو را خیلی سخت می‌دانید، به این معنی نیست که هرگز پیشرفت نخواهید کرد یا به نوعی شکست خورده‌اید. در عوض، برای خود یک هدف کوچکتر تعیین کنید و برای رسیدن به آن تلاش کنید.
• به موفقیت های خود افتخار کنید. وقت گذاشتن برای تصدیق دستاوردهای کوچک می تواند به شما کمک کند تا انگیزه داشته باشید. سعی کنید با یک خوراکی خوشمزه یا یک قسمت از برنامه تلویزیونی مورد علاقتان به خود پاداش دهید.

بهترین درمان اختلال احتکار

• استرس را مدیریت کنید. استرس یکی از بزرگترین محرک‌ها است. بنابراین ورزش یا تمرین یک تکنیک آرامش بخش مانند مدیتیشن، تنفس عمیق یا یوگا را امتحان کنید.
• حواس خود را پرت کنید. هنگامی که میل به خرید دارید، توجه خود را به جای دیگری جلب کنید، مثلاً با قدم زدن، تماس با یک دوست، لذت بردن از حمام کردن، یا تماشای فیلم. هنگامی که توجه شما به چیز دیگری معطوف شد، این میل از بین می رود.
• با کسی صحبت کنید که شما را قضاوت نخواهد کرد. به اشتراک گذاشتن آنچه از سر می گذرانید یک راه عالی برای کاهش استرس، بهبود احساس خود و پایان دادن به ولع خرید است.
• تاخیر. اگر احساس نمی کنید قادر به مبارزه با میل خرید نیستید، سعی کنید آن را فقط برای مدت کوتاهی به تاخیر بیندازید. دور شوید و سعی کنید یک دقیقه درنگ کنید. اگر موفق شدید، سعی کنید پنج دقیقه دست نگه دارید. با این روش اغلب متوجه خواهید شد که میل به خرید از بین می رود.
• به لیست خرید خود بچسبید. همه ما مجبوریم برای خرید مواد غذایی، لوازم بهداشتی و سایر اقلام روزمره خرید کنیم. با این حال، هنگامی که در فروشگاه هستید، به راحتی ممکن است وسوسه ‌شوید که سایر اقلامی را که نیاز ندارید بخرید. اگر به صورت هفتگی خرید می کنید، اقلامی را که از قبل دارید بررسی کنید و فهرستی از چیزهایی که نیاز دارید تهیه کنید و به آن پایبند بمانید.

هنگام مرتب سازی دارایی‌هایتان سؤالات زیر را از خودتان بپرسید:

• آیا در سال گذشته از این شی استفاده کرده اید یا برنامه خاصی برای استفاده از آن در چند ماه آینده دارید؟
• آیا فضای کافی برای نگه داشتن آن دارید؟
• آیا قابل استفاده است؟
• آیا برای استفاده از آن وقت دارید؟
• چند شی مشابه با آن دارید؟
• آیا نگه داشتن آن به شما در رسیدن به اهدافتان کمک می کند؟

منبع : اختلال احتکار | درمان وسواس احتکار در بزرگسالان و کودکان

مثبت گرایی سمی چیست. اینترنت مملو از نقل قول‌ها و عبارات نشاط‌آور است که قرار است به شیوه‌ای مفید، مثبت‌اندیشی را القا کنند.

این کلمات ممکن است آرامش بخش باشند، اما همچنین جنبه ای از فرهنگ متحده را برجسته می کنند که می تواند بیش از آنکه مفید باشد مضر باشد و به آن مثبت گرایی سمی گفته می شود.

مثبت بودن سمی سطحی است. به عبارت دیگر یک اطمینان کاذب است، مانند کسی که می گوید “همه چیز به دلیلی اتفاق می افتد” یا “همه چیز درست می شود” در حالی که شما در بدترین وضعیت ممکن قرار دارید.

در اینجا چیزی است که باید در مورد تفاوت بین مثبت بودن واقعی و مثبت گرایی سمی بدانید و نحوه جلوگیری از آن ذکر شده است.

مثبت نگری سمی چیست

درک این نکته مفید است که مثبت بودن سمی دقیقاً چیست؟ زیرا همه مثبت اندیشی ها بد نیستند. مهم است که بدانیم مثبت اندیشی دو چیز متفاوت اما مرتبط است: احساسات درونی ما و احساساتی که به دیگران القا می کنیم.

مثبت گرایی سمی معمولاً به منظور ایجاد آسیب نیست و اغلب، در موقعیت‌هایی اتفاق می‌افتد که می‌خواهیم کمک کنیم، اما نمی‌دانیم چه بگوییم.

نشانه مثبت گرایی سمی

در زیر برخی از عبارات و تجربیات متداول مثبت گرایی سمی آورده شده است که به شما کمک می کند تشخیص دهید که چگونه در زندگی روزمره ظاهر می شوند:

• پنهان کردن احساسات واقعی خود
• احساس گناه برای آنچه احساس می کنید.
• شرمساری به دلیل ابراز ناامیدی یا هر چیزی غیر از مثبت بودن
• پاک کردن چیزهایی که شما را آزار می دهد
• استفاده از عبارت های «بهش فکر نکن، مثبت باش!»، « نگران نباش، خوشحال باش»، « شکست یک گزینه نیست»، « همه چیز در پایان درست خواهد شد»، « اگر من می توانم این کار را انجام دهم، شما هم می توانید» و « هر اتفاقی دلیلی دارد».

مثبت گرایی سمی چگونه بر روابط شما تأثیر می گذارد

بسیاری از ما نمی دانیم که چگونه در مورد موضوعات ناراحت کننده صحبت کنیم و در تلاش برای این کار ممکن است به رابطه خود آسیب وارد کنیم.

با مثبت گرایی سمی، می‌خواهیم احساس بهتری به دیگران بدهیم، اما معمولاً تأثیر مطلوب را ندارد.

برای مثال شاید دوست شما به شما بگوید که چقدر در مورد آینده ترسیده و نامطمئن است. شنیدن این موضوع سخت است، بنابراین به جای گوش دادن، سعی کنید به آن ها اطمینان دهید که همه چیز درست خواهد شد.

متوقف کردن یک نفر (چه عمدی یا غیر عمدی) زمانی که او می خواهد چیزی دشوار و مهم را با شما به اشتراک بگذارد، باعث قطع ارتباط می شود.

اگر بچه دار هستید، مثبت گرایی سمی می تواند بر رابطه شما با آن ها نیز تأثیر بگذارد.

در مورد بچه‌ها، مثبت گرایی سمی ممکن است این باشد که به آن ها بگوییم، “حالت خوب است”، “این چیز مهمی نیست” یا “گریه نکن، همه چیز خوب است.”

این به آن ها می‌آموزد که احساسات منفی آن ها خوب نیست و می‌تواند بر نحوه توسعه و پردازش مفاهیم در مورد احساسات آن ها تأثیرگذار باشد و یاد می‌گیرند که احساسات خود را سرکوب کنند.

مثبت گرایی سمی جنسیتی نیز هستند به طور مثال، پسرها تشویق نمی‌شوند که احساساتشان را بیان کنند، مگر آن‌هایی که قدرتشان را منعکس می‌کنند، مانند خشم، در حالی که دختران تشویق می‌شوند تا احساسات خود را ابراز کنند.

این تفاوت‌های جنسیتی در جامعه‌پذیری هیجانی می‌تواند مردان را به سرکوب احساسات خود سوق دهد و زنان را برای نشان دادن احساسات مثبتی که ممکن است غیرواقعی هستند، تحت فشار قرار دهد.

چگونه مثبت بودن سمی روی شما تأثیر می گذارد

طبیعی و قابل درک است که گاهی اوقات نمی خواهید با احساسات منفی خود کنار بیایید. اما اگر مرتباً  به اجبار دیدگاه مثبتی را به خود تحمیل می‌کنید، می‌تواند بر سلامت روان شما تأثیر بگذارد.

برخی تحقیقات نشان می‌دهند که افرادی که از احساسات منفی خود دوری می‌کنند، بعداً احساس بدتری پیدا می‌کنند و بالاخره مجبور خواهید شد تا با مشکلات اساسی خود مواجه شوید.

جایگزین مثبت گرایی سمی

شادی واقعی از سرکوب احساسات منفی و تبلیغ جملات احساس خوب ناشی نمی‌شود، بلکه بیشتر به آنچه در لحظه احساس می‌کنیم و پذیرش احساسات ما بستگی دارد.

برخی از مردم فکر می کنند شاد بودن به این معناست که احساس بدی ندارید، اما این احمقانه است زیرا همه ما در زندگی سختی هایی را تجربه می کنیم.

در اینجا چند راه برای پرورش مثبت اندیشی واقعی در زندگی وجود دارد که به ترتیب تاثیر گذاری نام برده شده است:

• ذهن آگاهی را تمرین کنید.
• اشتباهات بین فردی خود را بپذیرید.
• نیازهای خود را روشن کنید.
• تشخیص دهید که احساسات ابزار هستند.

اگر بچه دارید، به آن ها بیاموزید که چگونه احساسات خود را ابراز کنند

صحبت آشکار در مورد احساسات در اطراف کودکان مهم است تا اطمینان حاصل شود که به جای اجتناب از بروز آن  یاد می گیرند چگونه با احساسات خود کنار بیایند.

جوانان در مقطعی خشم، اندوه یا ناامیدی خود را بروز خواهند داد. هنگامی که آن ها این کار را انجام می دهند، به سادگی به آن ها بگویید که گریه یا فریاد زدن را متوقف کنند. در عوض، با آن ها در مورد اینکه چه احساسی دارند و چرا ممکن است چنین احساسی داشته باشند، صحبت کنید.

در مورد احساسات خود با آن ها نیز صادق باشید. مثلاً اگر از چیزی ناامید شده‌اید و صبر خود را از دست داده‌اید در مورد آن توضیح بدهید.

 به خودتان اجازه دهید احساس کنید

ما اغلب بهانه‌هایی برای درگیر نشدن با احساسات پیچیده‌مان داریم: ما آنقدر مشغول هستیم که نمی‌توانیم با آن ها کنار بیاییم، نمی‌خواهیم مضطرب شویم، نمی‌خواهیم دیگران را ناراحت کنیم و موارد دیگر.

اما به یاد داشته باشید که احساسات منفی شما از بین نمی روند مگر اینکه در نهایت با آن ها کنار بیایید. بنابراین سعی کنید بفهمید که آن ها از کجا می آیند و به این فکر کنید که برای رسیدگی به آن ها چه کاری می توانید انجام دهید.

مهم است که احساسات مثبت را بر احساسات منفی ترجیح ندهید. همه احساسات به شما اطلاعات مفیدی در مورد نحوه عملکرد شما در جهان ارائه می دهند و همه به یک اندازه معتبر هستند.

نتیجه

انسان سالم بودن مستلزم آگاهی از خود و نحوه حضور خود در جهان است. شما با اصرار بر استفاده از مثبت گرایی سمی به خود و افرادی که بیشتر از همه به آن ها اهمیت می دهید آسیب می زنید. به جای تمرین مثبت گرایی سمی، تعادل و پذیرش احساسات خوب و بد را هدف قرار دهید.

منبع : شناسایی مثبت گرایی سمی| پیشگیری، علل، علائم و درمان

نکات صحبت با فرد مضطرب یکی از مهم ترین نکات در ارتباط با فرد مضطرب می باشد بنابراین این مقاله را از دست ندهید.

اختلالات اضطرابی یکی از رایج‌ترین انواع بیماری‌های روانی است و بدلیل کورونا، در حال افزایش است. حدود ۱۹ درصد از جمعیت بزرگسال ایالات متحده هر سال تحت تأثیر اضطراب قرار می گیرند. به احتمال زیاد فردی را می شناسید که دارای اضطراب است.

بین اضطراب ناخوشایند اما منطقی که همه ما در موقعیت‌های استرس‌زا دچار می‌شویم و اضطراب ناتوان‌کننده و غیرمنطقی که افراد مضطرب در موقعیت‌هایی که واقعاً استرس‌زا یا تهدیدکننده نیستند احساس می کنند تفاوت وجود دارد.

افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی نسبت در توانایی عملکرد و انجام کارهایی که از آن لذت می‌برند اختلال ایجاد می‌کند. بنابراین، تا زمانی که اختلال اضطراب قابل تشخیص نداشته باشید نباید اضطراب خود را با فرد دیگری مقایسه کنید.

چه چیزی باید بگوییم و چگونه به فرد مضطرب کمک کنیم. 

۱٫به آن ها اطمینان دهید که کنارشان هستید

شما مجبور نیستید بفهمید که دوستتان چه چیزی را تجربه می کند تا در کنار آن ها باشد و مجبور نیستید تجربیات خود را با تجربیات آن ها مقایسه کنید تا به آن ها نشان دهید که احساسشان را درک می کنید.

اگر نمی دانید افکار فرد مضطرب چگونه است، در مورد آن صادق باشید. اما همچنین به آن ها بگویید که می خواهید کنار آن ها باشید تا هر طور که می توانید حمایتشان کنید.

اگر دوست شما نسبت به اضطراب خود آگاه باشد یا در مورد آن صحبت کند، به شما اطمینان دارد. بنابراین نکات صحبت با فرد مضطرب را بیاموزید و بدون قضاوت به آنچه می گوید و تجربیاتش گوش دهید تا احساس کند که شنیده می شود و احساساتش مهم هستند.

۲٫اصراری برای روش درمانی نداشته باشید

مدیتیشن و یوگا و تنفس عمیق و همه تکنیک های ضد اضطرابی هستند که ممکن است برای برخی افراد مفید باشد، شاید حتی برای دوست شما نیز موفق باشند اما ممکن هم هست نباشند.

اضطراب شدید می تواند باعث ایجاد درد شود و حتی تنفس هم نتواند این ترس و اضطراب را کاهش دهد. اضطراب همچنین می‌تواند باعث شود که فرد آنقدر احساس بی‌قراری کند که ساکت نشستن تقریباً غیرممکن به نظر برسد.

فرد مضطرب، تکنیک‌ آرام‌سازی متفاوتی را تجربه می کند، برخی از افراد به جای نشستن و نفس کشیدن آرام ، باید کارهای فعالی انجام دهند، مانند دویدن. دیگران ممکن است نیاز به صحبت با درمانگر داشته باشند. تنها در صورتی تکنیک ارائه دهید که آموزش لازم را در این زمینه دیده باشید یا دوستتان از شما درخواست کند در غیر این صورت در صحبت با فرد مضطرب تنها لازم است که خوب به حرف های آن ها گوش دهید.

۳٫ از آن ها بپرسید، چه کاری می توانم برای کمک به شما انجام دهم؟

اگر دوست شما مدتی است که با اضطراب دست و پنجه نرم می کند، به احتمال زیاد می داند که چه چیزی به او کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشد و چه چیزی به او کمک نمی کند. از او بپرسید که چه نیازی دارند و سپس آن را انجام دهید، حتی اگر درخواست آن ها به نظر شما احمقانه باشد.

4. مدام حال او را نپرسید

درخواست مداوم از آن ها برای به‌روزرسانی وضعیتشان می‌تواند باعث شود که برای بهتر شدن احساس فشار کنند. وقتی کسی را می بینیم که رنج می کشد، غریزه ما اغلب این است که سعی کنیم آن را درست کنیم. اما برخی چیزها، از جمله اضطراب، توسط افراد خارجی قابل رفع نیستند.

5. از او نپرسید که چرا به مشاور مراجعه نمی کند

ایرادی ندارد که نسبت به دوست خود ابراز نگرانی کنید، اما مواظب باشید که متهم به نظر نرسد. پیشنهاد دادن به دوستتان برای انجام کاری می‌تواند باعث ایجاد حس شرم در او شود، یا باعث شود که احساس کند در حال قضاوت شدن است.

اگر آن ها نیاز به مراجعه به مشاور سلامت روان یا مصرف دارو داشته باشند، خودشان مراجعه می کنند و درمان لازم را دریافت می کنند.

6. به آن ها نشان دهید که اضطراب باعث کم شدن علاقه شما نمی شود

این یکی از قشنگ ترین نکات صحبت با فرد مضطرب است که می توانید برای اطرافیان خود انجام دهید، به آن ها نشان دهید که اختلالی که تجربه می کنند باعث نمی شود که دوستشان نداشته باشید یا برای آن ها وقت نگذارید. به آن ها نشان دهید که فراتر از بیماری شان هستند.

7. “من می دانم که نمی توانی آن را کنترل کنی”

هنوز این باور عمومی وجود دارد که می‌توان اضطراب و سایر بیماری‌های روانی را به‌طور مؤثر با اراده کنترل کرد. شنیدن اینکه عزیزانمان می‌گویند «می‌دانم که نمی‌توانی آن را کنترل کنی» یا «این تقصیر تو نیست» نوعی تأیید است.

این به ما اطلاع می دهد که جدی گرفته می شوند. در دنیایی که بیماری روانی اغلب نادیده گرفته می شود، این معنای زیادی دارد.

۸٫ “ترس ها و نگرانی های شما احمقانه نیستند”

اضطراب به دلایل مختلفی می تواند شرم آور باشد. یکی از این دلایل این است که «محرک‌های» فرد مبتلا به اضطراب (چیزها، افراد، موقعیت‌هایی که بیماری روانی فرد را تشدید می‌کنند) اغلب غیرعادی هستند. وقتی نگران هستید که مورد خندیدن قرار بگیرید یا تصور کنید مسخره می شوید، گفتن جزئیات به عزیزان سخت می شود.

اگر  فرد مبتلا به اضطراب که بداند ترس ها و نگرانی های او احمقانه نیستند امنیت بیشتری پیدا می کند.

9. “اگر نیاز به صحبت داشته باشید من همیشه اینجا هستم”

گاهی اوقات فرد مضطرب می خواهد در مورد چیزی که او را آزار می دهد صحبت کند، گاهی اوقات ترجیح می‌دهند برای مدتی تنها باشند تا بتواند آنچه را که در سرشان می‌گذرد مرتب کنند و سپس مواقعی پیش خواهد آمد که می خواهند تنها باشند، اما می خواهند بعداً درباره صحبت کنند.

به هر حال، بسیاری از افراد مبتلا به اضطراب نگران هستند که اگر مشکلات اضطرابی خود را با دوستان و خانواده خود به اشتراک بگذارند، دیگران را آزار می دهن. این که به فرد مبتلا به اضطراب در زندگی تان بفهمانید که همیشه برای صحبت کردن در آنجا هستید و با این کار شما را آزار نخواهند داد، بسیار ارامش بخش می باشد.

10. نگویید: “نگران نباش، هیچ اتفاق بدی قرار نیست بیفتد.”

افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی تمایل دارند روی بدترین سناریو تمرکز کنند. به جای آن بگویید: “هی، اگر اتفاق بدی بیفتد، می‌توانی از آن عبور کنی. و من تا پایان راه با تو خواهم بود.”

شما نمی توانید آینده ای درخشان را برای آن ها پیش بینی کنید، اما با لحنی حمایتی به آن ها یادآوری کنید که حتی اگر اتفاقی غیر ایده آل رخ دهد، این پایان دنیا نیست.

منبع : نکات صحبت با فرد مضطرب| به فرد مضطرب چه بگوییم و چه نگوییم