بایگانی دسته ی سلامت

فیلم و فایل صوتی آموزشی روانشناسی رایگان و مشاوره

برای پخش فایل مرورگر خود را آپدیت کنید یا از اینجا فایل را دانلود نمایید.
بر اساس مطالعه سال 1998 که توسط جفری زوبل و مارک بورزتین در مجله زنان و سلامت  منتشر گردید : هفتاد و چهار درصد مردان و شصت درصد زنان گزارش دادند که در قرار عشقی با کسی که چاق است ، احساس ناراحتی خواهند کرد . افراد چاق که دارای روابط هستند همچنین با چالش های منحصر به فردی مواجه اند. اگر شما و شریکتان دارای مشکل می باشید ، به مشاور برای کار در مورد موضوعات رابطه رجوع نمایید .

شادی

مطابق با بررسی سال 1995 که تحت رهبری جفری زوبل ، باربارا  رونبارک و ادوارد فرونگیلو  انجام گرفت و در تحقیق چاقی چاپ گردید  : همسران چاق در ازدواج هایشان نسبت به همسران دیگر کمتر شاد هستند. در واقع ، زنان چاق تمایل دارند تا در ازدواج هایشان نسبت زنان دیگر شاد تر باشند . مردانی که چاق شده اند ، به احتمال بیشتر یک سری مشکلات را در مقایسه با مردانی گزارش دادند که وزن کم می کنند در حالی که زنانی که چاق شده اند به احتمال بیشتر در مقایسه با کسانی که وزن از دست داده اند شادتر هستند.

زوبل به عنوان جامعه شناس تغذیه ای مجله کورنل و نویسنده مشترک پژوهش نشان داد که زنان چاق ممکن است در روابط زناشوییشان شاد تر هستند چون آنها دیدگاهای جامعه شناختی منفی به چاقی را درونی کرده اند. آنها ممکن است بیشتر برای ازدواجشان ارزش قایل شوند چون آنها گزینه های قرار عشقیشان را محدود می سازند. در مقایسه، مردان ممکن است ناراضی باشند چون آنها این دیدگاه های منفی را درونی نکرده اند یا چون دیدگاه هایشان آنها را برای کاهش وزن تحت فشار قرار می دهند .

سلامت جنسی

مطابق با مطالعه فرانسوی سال 2010  که تحت رهبری ناتالی باجوس انجام گرفت  و در مجله BMJ چاپ گردید : زنان چاق در یافتن شریک جنسی نسبت به زنان با وزن عادی مشکل بیشتری دارند در حالی که مردان چاق چنین مشکلی ندارند . زنان چاق به میزان 30 درصد کمتر از زنان با وزن عادی در سال قبل شریک جنسی داشته اند . همچنین زنان چاق به احتمال کمتر خواستار خدمات کنترل تولد می باشند از اینرو احتمال داشتن حاملگی غیر منتتظره برای آنها چهار برابر می باشد . افراد چاق در بالاترین ریسک برای بیماری های دیابت ، افسردگی و بی اختیاری ادراری ناشی از استرس می باشند  که همه این بیماری ها می توانند به مشکلات مرتبط با رابطه جنسی منجر  گردند . همچنین مردان چاق نرخ بالاتر ناکارامدی آلت جنسی را گزارش دادند . چاقی مفرط برای هر دوجنس ممکن است به مشکلات عضلانی یا استخوان بندی منجر گردد که ممکن است رابطه جنسی را به چالش بکشاند .

بهداشت روانی

چاقی می تواند جرقه ای بر ای افسردگی ، تصویر بدن غیر طبیعی، عزت نفس پایین و کل مشکلات بهداشت روانی که می توانند برای یک رابطه زیان آوری می باشد . افسردگی می تواند سبب مشکلات متنوع در رابطه گردد . اگر شریک افسرده زندگی را رها کند ، شریک  سالم ممکن است خودش را در حالت سکون بیابد و مسئولیت های مشترک نظیر پرداختن به امور مالی یا مراقبت از فرزندان را باید بر عهده بگیرد. این وضعیت می تواند باعث رنجش و خشم گردد . تصویر بدنی معیوب می تواند به رابطه آسیب وارد کند . فرد با تصویر بدن معیوب ممکن است بدنش را از شریک جنسیش پنهان کند یا برای رابطه جنسی احساس ناراحتی داشته باشد . عزت نفس پایین می تواند به رابطه آسیب بزند چون فرد چاق ممکن است از نگرانی دایمی رنج ببرد و اغلب بدنبال اطمینان مجدد می باشد .

منبع:مرکز مشاوره ستاره ایرانیان

فیلم و فایل صوتی آموزشی روانشناسی رایگان و مشاوره

برای پخش فایل مرورگر خود را آپدیت کنید یا از اینجا فایل را دانلود نمایید.
همچنین تحقیق در مورد اینکه چه افرادی می توانند بهتر احساسات خود را مخفی کنند.

چهره ای که دارید همان چهره ای است که با آن متولد شده اید، اما پیامی که چهره ی شما ارسال می کند از قبل توسط ژن های شما تعیین نشده است. راجع به جراحی پلاستیک، مواد پرکننده ی زیرپوستی، یا بوتاکس که توسط پزشکان و متخصصان زیبایی انجام می‌شود، صحبت نمی کنیم. مگر آنکه عمل پیوند چهره انجام داده باشید و مجبور باشید تا آخر عمر خود با چهره ی خود کنار بیایید، اما پیام هایی که از حالات چهره ی شما به دیگران منتقل می شوند بیشتر از آنچه فکر می کنید در کنترل شما هستند.

پس از جنسیت، نژاد، و سن شما، این حالت های چهره شما هستند که بیشترین اطلاعات را در مورد شما در اختیار دیگران قرار می دهند. با در نظر گرفتن سن شما،  فاکتورهای مختلفی همراه با ویژگی های جغرافیایی و عادات زندگی نقش دارند. فردی سفید پوست اهل فلوریدا یا آریزونا معمولا بسیار پیرتر از فردی با نژاد ایرلندی خواهد بود که بسیار کمتر در معرض اشعه ماورای بنفش خورشید قرار گرفته است. افراد سیگاری در سطح پوست خود چین چروک های بیشتر نسبت به افراد غیر سیگاری دارند، این موضوع در مورد استفاده از اتاقک های مخصوص برنزه کردن پوست نیز صادق است. کارهای ساده ای مانند گذاشتن کلاه می تواند موجب حفظ مولکول های حساس پروتیین پوست شود، که در صورت ازدست رفتن آنها پوست با هر روز قرار گرفتن در معرض خورشید به مرور استحکام و رنگ خود را از دست خواهد داد.

با این حال در مسئله ی پیری چهره، عوامل دیگری بجز مراقبت از پوست نیز می توانند به طور موثر دخالت داشته باشند. به گفته شفر و همکاران (2015) هرچه چهره ی جوان تری داشته باشید، سن بیولوژیکی شما نیز پایینتر است. کوکوشنل (موسس برند معروف به همین نام) این مسئله را به بهترین شکل بیان می کند: “چهره ی شما در 20 سالگی، همان چهره ای است که طبیعت به شما بخشیده است، اما این به خود شما بستگی دارد که این چهره را تا 50 سالگی هم حفظ کنید.”

پیامی که چهره شما به جهان اطراف می دهد

ممکن است دوست داشته باشید که بتوانید آن چهره ی جوان را بدست آورید و این کار را از راه کنترل اشارات چهره خود به گونه ای که احساسات شما را در هر موقعیت، به دیگران منتقل سازند، انجام می‌دهید. هرچه کمتر اخم کنید، احتمال این که چروک های عمودی دور دهان و چروک های پیشانی در چهره ی شما پیدا شوند کمتر خواهد بود. حتی اگر ترجیح می دهید با هر بار احساس خارش در چهره ی خود، آن را مانند یک مزرعه شخم بزنید، با اینحال گاهی نیز داشتن چهره ای بی حالت که احساسات و تفکرات شما را از دید دیگران پنهان نگاه می دارد ممکن است مفید بنظر برسد.

شاید قصد خرید یک خودرو را دارید، و می خواهید آن را به بهترین قیمت ممکن خریداری کنید. اینکه فروشنده اشتیاق زیاد شما برای خرید یک خودروی هیوندای زردرنگ را از چهره ی شما حدس بزند، ممکن است برای شما به قیمت صدها و یا حتی هزاران دلار تمام شود. همچنین اگر در یک جلسه و یا مهمانی خانوادگی خسته کننده باشید، نشان دادن میل خود برای فرار از آنجا می تواند برای همه ی افرادی که می کوشند فضایی صمیمی و خوش آیند را به وجود آورند، ناراحت کننده باشد و حتی توهین آمیز تلقی گردد.

جالب اینجاست که هر چه پیرتر می شویم، حفظ یک چهره ی بی حالت (مخفی کردن هیجانات) دشوارتر می شود. روانشناس استرالیایی دانشگاه کاتولیک، دیوید جی. گدر و دستیارانش در سال 2016 تعداد 35 تن متشکل از افراد جوان و افراد مسن را با تکالیف آزمایشگاهی مورد مقایسه قرار دادند، در این تکالیف از آنها خواسته شد که هنگام مشاهده ی تصاویر مثبت و منفی احساسات خود را، در یکی از سه شرایط ارایه شده، مدیریت کنند، که این شرایط سه گانه از این قرار بودند: صرفا نگاه کردن (شرایط گروه کنترل)، جلوگیری از بروز احساسات در چهره (شرایط سرکوب)، و اینکه خود را بی تفاوت نشان دهند مانند آنکه چیزی احساس نمی کنند ( شرایط عدم علاقه). هر دو گروه سنی به یک اندازه قادر بودند تا بروز احساسات را در چهره ی خود سرکوب کنند ( این مسئله با میزان فعالیت عضلات چهره محاسبه شد)، اما افراد مسن تر این کار بدلیل کمتر بودن شدت این احساسات انجام می دادند. بنابراین، برای حفظ یک چهره ی بی حالت نیاز به صرف توان کمتری داشتند چون دیدن این تصاویر واکنش های احساسی کمتری در آنها برمی انگیخت.

در محیط خارج از آزمایشگاه، توانایی افراد مسن در کنترل احساسات در موقعیت هایی که نشان دادن احساسات به نفع او نباشد، یک مزیت محسوب می شود. برای افراد جوان تر، مدیریت حالات چهره نیاز به تلاش و صرف انرژی بیشتری دارد. به نظر می رسد آنچه که به افراد جوان تر کمک می کند که سرکوب احساسات خود را کاهش دهند نگاه کردن با یک دید بی تفاوتی به تصاویر است:

“تمرکز خود را به این مسئله معطوف کنید که هیچ کدام از صحنه های موجود در تصاویر واقعی نیستند، بلکه بخشی از یک خواب و یا یک فیلم هستند. برای انجام این کار، از شما می خواهیم تا به همه ی تصاویر از دیدگاهی بی تفاوت و بی علاقه نگاه کنید، بجای آنکه به این تصاویر از دیدگاهی شخصی یا احساسی بنگرید آنها رابگونه ای بیطرفانه مشاهده کنید.”

تصاویر مثبت به منظور ایجاد احساسات خوش آیند و شاد در بیننده تهیه شده بودند که برای مثال شامل تصاویری از کودکان در حال بازی کردن در ساحل دریا همراه با مرغ های ماهی خوار بود، و تصاویر منفی به منظور ایجاد احساس غم یا تنفر انتخاب شده بودند، و در آنها تصاویری از سقوط هواپیما یا سوسک وجود داشت. راهنمایی افراد برای بی تفاوتی احساسی نسبت به تصاویر برای کاهش اخم کردن افراد هنگام تماشای تصاویر منفی بسیار موثر بود. اما در مورد هیجانات بیان شده (که توسط شرکت کنندگان بیان شد)، راهکارهای سرکوب احساسات، برای افراد جوان تر موثرتر از افراد مسن تر بود.

و اما نتیجه: شما می توانید حالات چهره خود و احساساتی که به دیگران منتقل می کنند را کنترل کنید، بخصوص زمانی که آگاهانه از روی قصد این کار رانجام می دهید، یا زمانی که به موقعیت ها از دیدگاهی بی تفاوت نگاه می کنید. این همان مهارتی است که قماربازهای حرفه ای آن را فراگرفته اند. از اینکه بازی به دلخواه شما پیش نمی رود عصبانی نشوید. آرامش و تمرکز خود را حفظ کنید و راهی بیابید که حریفان حرکت هایی انجام دهند که به نفع شما باشد. مطالعه یک گروه تحقیقی نشان می دهد که اگر خوشحال هستید، و به موفقیت خود در یک موقعیت امیدوار هستید و نمی خواهید کسی متوجه هیجان شما شود، تنها کاری که باید انجام دهید این است که به خود بگویید: “آرام باش”.

اگر شما نمی توانید خود به خود احساسات را کنترل کنید، برای آنکه بتوانید از بروز احساسات در چهره ی خود جلوگیری کنید، باید فعالانه راه‌کارهای مدیریت احساسات خود را بکار گیرید. وقتی این کار را انجام دادید، می توانی از مواهب داشتن یک چهره ی بدون حالت بهره مند شوید.

یک مسئله ی جالب حاشیه ای این مطالعه این بود که، در کل افراد جوان تر سطح بالاتری از اضطراب را در هفته ی مانده به شرکت در مطالعه گذارش کرده بودند. البته چون ارتباطی میان این اضطراب و آزمایش حالت چهره ی آنها یافته نشد، این مسئله در نتیجه ی مطالعه تاثیری نداشت. با اینحال، از این موضوع می توان نتیجه گرفت که افراد جوانتر اضطراب درونی بیشتری دارند، که باعث می شود احساسات منفی در زندگی روزمره ی آنها تاثیر مخرب تری داشته باشد. شاید بهتر باشد جوان ترها سعی کنند در این مورد از افراد مسن تر بیاموزند زیرا به نظر می رسد آنها زندگی آرامتری را سپری می کنند، اما شاید تنها افرادی که مدت طولانی تری زندگی کرده اند می توانند بدین طریق آرام تر باشند.

اگر شما فردی جوان وعصبی هستید، صرف نظر از آنچه در درون خود احساس می کنید، ناچارید برای آنکه چهره ای خونسرد و آرام داشته باشید انرژی و منابع ذهنی شناختی بسیار بیشتری بکار ببرید. اما انجام این کار برای رابطه ی شما با دیگران مفید است چون می توانید از این طریق چهره ای با اعتماد به نفس از خود به دیگران نشان دهید. اگر خوش شانس باشید، می توانید این حالت چهره را تا 50 سالگی برای خود حفظ کنید که البته این کار مستلزم این است که از چهره و پوست خود به خوبی مراقبت کنید.

منبع: e-teb.com

فیلم و فایل صوتی آموزشی روانشناسی رایگان و مشاوره

برای پخش فایل مرورگر خود را آپدیت کنید یا از اینجا فایل را دانلود نمایید.
مبحثی باموضوع درمان های غیر دارویی

بیماری که دچار درد مزمن است می خواهد هرچه سریعتر از درد خلاصی یابد. گفتن آن راحت است اما در عمل بسیار سخت است. کنترل درد امری پیچیده است و راه حلی ساده و قطعی برای آن وجود ندارد. حتی راه های درمانی مانند عمل جراحی ممکن است نتوانند موجب بهبود بیمار شوند، و چه بسا موجب بدتر شدن وضعیت بیمار، و یا حتی تشدید درد او شوند (به عنوان مثال دردهای قسمت پایین کمر). درمان های دارویی غیر مخدر نیز ممکن است فاقد اثر گذاری مطلوب و رضایت بخش برای تسکین درد باشند. درد مزمن موجب درد هیجانی می شود که خود به گونه ای آزار دهنده می تواند موجب تشدید حساسیت بیمار نسبت به درد جسمی شود. درد مزمن می تواند بیمار را از جنبه های جسمی، روحی، اجتماعی، و کارکرد های شغلی تضعیف کند. بر اساس برآورد اداره ی پیشگیری از بیماری های  موسسه ی ملی سلامت (NIH) در گزارش سال 2014 خود، درد های مزمن یک سوم جمعیت، برابر با 100 میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار داده است. این موضوع هزینه های سنگینی مانند از دست دادن شغل و هزینه های درمانی را در بردارد. هزینه های مالی این مسئله طبق محاسبات NIH رقمی بین 560 تا 630 میلیارد دلار در سال برآورد شده است.

استفاده از داروهای مخدر می تواند در کوتاه مدت موجب کاهش درد شود، اما استفاده از این داروها در دراز مدت می تواند خود مشکل ساز شود. برای مثال، دارو های مخدر خود عاملی برای ایجاد درد های مزمن هستند، خطر روی آوردن به سوء مصرف مواد مخدر را تشدید می کنند، و می توانند موجب تشدید افسردگی شوند. به علاوه استفاده از دارو های مخدر، به تنهایی یا همراه با دیگر داروها (با تجویز پزشک و یا به صورت غیر قانونی)، و یا استفاده نادرست توسط بیمارانی  که علاوه بر درد های مزمن دچار مشکلات دیگری مانند وقفه تنفسی در خواب هستند، می تواند موجب بروز گستره وسیعی از عوارض جانبی از پایین آمدن سطح هوشیاری تا ناتوانی در تنفس گرفته تا آسیب دیدن کبد و یا حتی مرگ شوند.

بنابراین، راهبرد های جایگزین برای مدیریت درد ایجاد شده اند. این راهبرد ها شامل راهکارهایی درمانی با تکیه بر فاکتورهای روانی هستند، روان درمانی (مانند به کار بردن رفتار درمانی شناختی برای مقابله با تشویش افکار، ذهن اگاهی برای تغییر چارچوب و نگرش به درد، تعهد و پذیرش درمانی برای افزایش انعطاف پذیری روانی)، مدیتیشن، یوگا، رایحه درمانی، و طب سوزنی از جمله ی این راهبردهای درمانی هستند.این روش های درمانی به عنوان مکملی برای درمان های متعارف دارویی از جایگاه ویژه ای برخودار هستند. تاثیر محدود تا متوسط این درمان ها با مطالعات فراتحلیل انجام شده در این زمینه به اثبات رسیده است.

علی‌رغم اثرات منفی استفاده ی مداوم از داروهای مخدر، این داروها همچنان به صورت گسترده برای کنترل درد مورد استفاده قرار می گیرند. این موضوع از یک جهت می تواند ناشی از این مسئله باشد که ارایه درمان های غیر دارویی ممکن است مورد پذیرش بیماری که از درد رنج می برد واقع نشود. ارایه درمان های غیر مخدر می تواند مشکلاتی را در پی داشته باشد مانند: 1) ممکن است به بیمار نا امیدی از بهبودی را القاء کند. 2) آسیب های روحی آنان را تشدید کند. 3) ممکن است فکر کنند که پزشک به آنها برای سوء مصرف داروهای مخدر مشکوک شده است و یا 4) ممکن است این تصور در آنها به وجود آید که پزشک شدت درد آنها را دست کم گرفته است.

آیا راهی وجود دارد که پزشک بتواند بدون برانگیختن واکنش های تدافعی در بیمار، درمان های جایگزین را با او مطرح سازد؟ تغییر چارچوب مدیریت درد به عنوان کنترل هیجانی، یا تغذیه ی روانی می توانند از جمله این روش ها باشند.

تغذیه روانی مفهومی است که ما به وجود آورده ایم و هم اکنون در دسترس قرار داشته و برای بیمار به سادگی قابل فهم هستند، زیرا اصطلاحات و مفاهیمی به کار رفته درآن برای بیماران شناخته شده هستند، برای مثال تغذیه اصطلاحی است که برای غذاها به کار می رود، اما ما از این اصطلاح برای هیجان ها استفاده می کنیم. واکنش های روانی از دیدگاهی منحصر بفرد مطرح می شوند که هیجانات را به صورت مواد مغذی مصرفی تبیین می کند.

امروزه بسیاری از مردم به داشتن رژیم غذایی سالم اهمیت می دهند. آنها در هنگام خرید به مواد تشکیل دهنده ی غذا توجه می کنند تا از میزان چربی، سدیم، کالری، فیبر و دیگر مواد و عناصر موجود در غذا آگاه شوند. ولی مردم هنوز عادت نکرده اند که به بررسی این مسئله بپردازند که آیا تعاملات آنها با افرادی خاص یا تجربیات احساسی آنها در موقعیت های مشخص برای تغذیه هیجانی آنها مفید است یا خیر. در نتیجه، بسیاری از آنها از رژیم‌های ناسالمی برای تغذیه ی هیجانی خود استفاده می کنند.

یک رژیم غذایی مملو از چربی (در اینجا پر از هیجانات منفی) یک رژیم سالم نخواهد بود. این رژیم می تواند موجب اتلاف انرژی و بوجود آمدن احساس خشم، ناخوشنودی، ترس، افسردگی، و نا امیدی شود. در حالی که رژیم غذایی کم چرب موجب افزایش انرژی و تقویت هیجان های مثبت نسبت به خود می شود. همان گونه که غذا های ناسالمی وجود دارند، هیجان های ناسالم نیز وجود دارند.

چگونه آگاهی از مواد مغذی هیجانی که مصرف می کنیم می تواند به کنترل درد کمک کند؟

درد مزمن با فعالیت مراکزی از مغز که مسئول تفسیر درد (قشر پیش پیشانی مغز)  و هیجانات (سیستم لیمبیک) هستند در ارتباط است، مورد توجه قرار دادن چرایی فعالیت هیجانی و تفکرات شناختی می تواند ادراک فرد از درد را تغییر دهد. یقینا “تاریخچه درد” که شامل آگاهی ازعلت و چگونگی بروز درد و همچنین آگاهی و پیش‌بینی شدت و طول مدت درد است، نیز می تواند در کاهش آن موثر باشد.

راهبردهای مدیریت فردی که در آن فرد اقدام به تغییر چارچوب افکار و هیجانات خود در مورد درد می کند، در واقع می تواند موجب تغییر در فعالیت های عصبی شود (مانند کاهش فعالیت بخشی از آمیگدال یا بادامه مغز که به پاسخ های اضطراب و استرس مربوط است)  که این چرخه می تواند در کاهش درد موثر باشد. درک این موضوع که موقعیت های احساسی منفی چگونه موجب تشدید درد می شوند خود جنبه ای دیگر از شناخت درد و مدیریت فردی است. مفاهیم سه گانه زیر اساس تغذیه روانی را تشکیل می دهند:

1. هیجانات پرچرب (یا منفی) موجب تضعیف فرد می شوند و می توانند احساس درد را تشدید کنند.
2. هیجانات کم چرب (یا مثبت) به فرد نیرو می بخشند و می توانند احساس درد را کاهش دهند.
3. تجربه ی موقعیت های پر استرس و بدون پاداش منجر به سنگینی رژیم بواسطه ی چربی زیاد ( احساسات منفی) و در نتیجه تغذیه ناسالم روانی می شود، در حالی که رژیم های با استرس پایین و پاداش دهنده مملو از احساسات مثبت بوده و با تغذیه خوب منجر به تقویت وضعیت روانی می شوند.

تهیه یک تصویر روزانه ی کلی از نسبت هیجانات پرچرب به کم چرب به فرد کمک می کند تا از وضعیت سلامت تغذیه هیجانی خود آگاه شود.

دردهای جسمی، رنج های روحی را در پی دارند و در یک چرخه ی پیوسته رنج های روحی منجر به افزایش احساس درد جسمی می شود که سبب برجسته تر شدن رنج ها و سختی ها برای فرد می شود. بنابراین شناخت و درک ماهیت چرخه چگونگی تاثیر پاسخ های هیجانی برروی احساس درد، از اهمیت بالایی برخوردار است. برای مثال، هرچه بیشتر برروی درد متمرکز شویم، درد بیشتری نیز احساس خواهیم کرد. این همان چرخه ای است که منجر به تغذیه ناسالم (پرچرب) هیجانی می شود، مانند استرس، ترس، نا امیدی، درماندگی، و افسردگی. درنتیجه، بیمار انگیزه ی پایین تری برای ادامه ی درمان های تجویز شده خواهد داشت و می تواند موجب تشدید درد و بدتر شدن وضعیت سلامت بیمار شود. اما، درصورتی که بیمار از رژیم تغذیه ی هیجانی کم چربی استفاده کند (مثل خوش بینی، آرامش، اعتماد به نفس، شادی)، درد آنها تسکین یافته و کمتر احساس می شود، و در نتیجه تمایل بیشتری نیزبرای ادامه ی درمان خواهند داشت.

تجویز تغذیه ی روانی برای کاهش درد

گام نخستین برای این کار، برآورد کیفیت زندگی است. این کار به بیمار و پزشک کمک می کند تا رویدادها و افرادی را که موجب تغذیه و یا سوء تغذیه روانی بیمار می شوند را تشخیص دهند. با این آگاهی ها، بیماربرای کارهای زیر آمادگی بیشتر پیدا خواهد کرد:

• برای بیمار به گونه ای که برایش به راحتی قابل فهم باشد، آموزش ها و اطلاعات لازم را جهت آگاهی از وضعیت پزشکی او و ماهیت تجربه ی درد را در اختیار او بگذارید.عدم اطلاعات کافی می تواند عاملی برای برانگیختن اضطراب در بیمار باشد.
• بیمار را تشویق کنید تا این خود باوری را به وجود آورد که می تواند درد خود را کنترل کند. همان گونه که همه افراد می توانند مصرف مواد غذایی خودرا کنترل کنند، بیماران نیز می توانند هیجانات تغذیه کننده ی روانی خود را نیز کنترل کنند.
• به بیمار کمک کنید تا واکنش های هیجانی منفی (پرچرب) مربوط به درد خود را بشناسد (مانند ترس و افسردگی) و بداند در صورتی که به آنها کمتر توجه کند می تواند آنها را مدیریت کرده و بجای آنها هیجانات مثبت را دریافت کند ( یا هیجانات کم چرب، مثلا صرف زمان بیشتری برای انجام فعالیت ها و مشغول نگه داشتن ذهن خود با افکار و فعالیت هایی که تمرکز ذهن را از درد دور می سازند، نمونه هایی از این فعالیت ها پرداختن به امور تفریحی و معنوی هستند).
• برروی کنترل استرس، مهارت های سازگاری، و آرامش تاکید کنید. در صورتی که درد را نمی توان به صورت کامل تسکین داد، احساس درد را می توان با یادگیری بهتر راهبرد های سازگاری تقلیل داد.
• همان گونه که گروه های حمایتی برای کمک به افراد در تغییر رژیم غذایی و کاهش وزن وجود دارند، می باید این بیماران نیز به شرکت در گروه های حمایتی درد تشویق شوند. بیمار ممکن است در گروهی که تمامی افراد دچار مشکل مشابه هستند، به افراد احساس نزدیکی و اعتماد بیشتری داشته باشد و بتواند راحت تر به گفتگو در مورد مشکلات بیماری خود بپردازد که می تواند به آنها کمک کند تا بتوانند احساساتی که موجب تشدید احساس درد می شوند را تغییر دهند.

بیمار می باید به صورت دوره ای برآورد مجددی ازکیفیت زندگی و تغذیه ی روانی خود انجام دهد. با گذشت زمان و بهبود رژیم تغذیه هیجانی، تجربه  و واکنش به درد نیز باید ارتقا یابد. تغذیه روانی یعنی با معنا زندگی کردن، زندگی که در آن درد در پس زمینه قرار گرفته و نه پیش زمینه.

مترجم: محمد آلاله

منبع: com.مشاوره-آنلاین