بایگانی دسته ی نوجوان

در صورتیکه بچه تان تمایلی به صحبت کردن با شما نداشته باشد، دچار یک ناراحتی عمیقی خواهید شد و این ناراحتی تاثیر قابل توجهی بر روی خوشحالی شما خواهد داشت.

شاید به دلیل مشاجره یا جر و بحث ایجاد شده مابین شما، رابطه تان به هم بخورد. بیگانگی صرف نظر از هر علتی که دارد، یک شرایط سخت و ناراحت کننده ای را ایجاد خواهد کرد.

شما از طریق تمرکز بر روی خوددرمانی و ادامه دادن زندگی خودتان می توانید با این بیگانگی مقابله کنید.

بخش یک – درمان کردن آسیب

1. بررسی کردن بیگانی به صورت صادقانه.

شما می توانید به راحتی گذشته خوبی که با کودکتان داشتید را به یاد بیاورید، خودتان را از گناه و اشتباه معاف کنید یا بگویید که از اکثر والدین بهتر هستید.

این وجود، این کار نه منجر به رفع مشکل خواهد شد و نه به شما کمک خواهد کرد که با این شرایط مقابله کنید.

به صورت صادقانه در مورد رابطه خودتان، در مورد زمان هایی که به کودکتان آسیب زده اید و زمان هایی که آنها به شما آسیب زده اند، فکر کنید.

تفکرات خودتان را در یک روزنامه بنویسید.

سعی کنید با یک فرد قابل اعتمادی صحبت کنید که می تواند یک سری از مشکلاتی را پیدا کند که شما هیچ وقت متوجه آنها نشده اید.

2. احساسات خودتان را بپذیرید.

در این شرایط، نباید احساس آسیب دیدن خودتان را انکار کنید. به خودتان اجازه احساس کردن و درک کردن آسیب های موجود را بدهید.

مقابله با بیگانگی یک فرآیند مداومی خواهد بود، مگر اینکه روابط شما بهبود یابد؛ ولی در صورتیکه جلوی احساسات خودتان را بگیرید، منجر به عمیق تر و چرکین تر شدن آسیب خواهید شد.

به خودتان اجازه گریه کردن بدهید.

3. از اندیشناکی اجتناب کنید.

این بیگانگی می تواند کل فکر شما را به خودش جذب کند، ولی هر کاری که می توانید را باید برای اجتناب از فکر کردن در مشکل موجود انجام دهید.

شما باید در مورد مشکل خودتان با خانواده و دوستانتان صحبت کنید، ولی نباید این موضوع به عنوان تنها موضوع یا موضوع اصلی بحث شما مطرح شود.

از طریق انجام دادن فعالیت هایی که از آن لذت می برید، حواس خودتان را پرت کنید و مانع از اذیت شدن خودتان شوید.

به صورت روزمره یک محدوده زمانی را در نظر بگیرد تا در آن زمان مشخص شده در مورد بیگانگی فکر کنید و بعد از آن خودتان را به انجام دادن سایر موارد متعهد کنید.

یک کتاب بخوانید، تلویزیون ببینید یا به بیرون بروید تا ذهن شما مشغول شود.

همچنین فعالیت های فیزیکی و فعالیت های خلاقانه ایده های مناسبی هستند که در این شرایط می توانید انجام دهید.

4. در زندگی خودتان بر روی موارد خوب متمرکز باشید.

با وجود بیگانگی فرزندتان از شما، یک لیست از موارد خوب موجود در زندگیتان تهیه کنید. شاید از کارتان لذت ببرید، همسر یا دوستان صمیمی خوبی داشته باشید، یا در یک کلیسایی مشغول باشید که دوستش دارید.

بخشی از وقت خودتان را به فکر کردن در رابطه با این موهبت ها اختصاص دهید و به دلیل وجود آنها سپاسگذار باشید.

به همسرتان و بچه هایتان بگویید که به خاطر خودشان دوستشان دارید.

با دوستان خودتان مشغول شوید.

یک سری اهدافی را برای محیط کار و خانه مشخص کنید.

5. خودمراقبتی را تمرین کنید.

در طول این دوره زمانی، نباید خودمراقبتی را فراموش کنید. هر چقدر که از خودتان بهتر مراقبت کنید، احساس بهتری خواهید داشت؛ ورزش کنید، تغذیه مناسبی داشته باشید و یک سری سرگرمی هایی انجام دهید که برای شما لذت بخش هستند. یک دوش داغ بگیرید.

هر روز یک بخشی از زمان خودتان را فقط به خودتان اختصاص دهید.

در برخی روزها نیاز خواهید داشت که بخش بیشتری از وقت خودتان را به خودمراقبتی اختصاص دهید. برای مثال، در صورتیکه اخیرا یک برخورد منفی با بچه تان داشته باشید، در این صورت نیاز خواهد بود که زمان بیشتری را به خود مراقبتی اختصاص دهید.

6. مراجعه به مشاوره تخصصی.

شاید به این نتیجه برسید که احساس ناراحتی شما در مورد رابطه تان با فرزندتان، منجر به اضمحلال شما شده است.

به منظور مقابله با این احساسات، به یک مشاور مراجعه کنید. مشاورتان می تواند به شما کمک کند تا مشکل خودتان را حل کنید؛ همچنین مشاور یک سری استراتژی های مقابله ای را هم به شما آموزش خواهد داد.

بخش دو – ادامه دادن به تلاش خودتان برای برقراری رابطه

1. یک نامه ای بنویسید.

نوشتن یک نامه می تواند به عنوان یک پروسه مربوط به پاک کردن ذهن استفاده شود و همچنین می تواند به شما کمک کند تا احساسات خودتان را بدون ترس از اختلال یا داد زدن، بیان کنید.

در صورتیکه کودکتان با شما صحبت نکند، یک نامه ای به او بنویسید و در آن تمامی مواردی که می خواهید بداند را توضیح دهید.

در مورد رابطه تان در گذشته، کارهای اشتباهی که انجام داده اید و رابطه ای که می خواهید در آینده با فرزندتان داشته باشید، صحبت کنید. به دلیل هر نوع آسیبی که به بچه تان زدید، از او عذرخواهی کنید.

می توانید این نامه را ایمیل کنید یا به یکی از خویشاوندان خودتان بدهید تا به فرزندتان بدهد.

همچنین می توانید نامه را پیش خودتان نگه دارید. این روش برای بروز دادن احساسات خودتان می باشد که  بدون ترس رد شدن درخواستتان از طرف کودکتان انجام خواهد گرفت، چرا که نامه هیچ وقت به دستش نخواهد رسید.

2. بگویید که “دوستت دارم.”

در صورتیکه رابطه تان با فرزندتان خراب نشده باشد، می توانید این جمله را بگویید و بعد از آن کارهای مورد نظرتان را انجام دهید یا مواردی که می خواهید را به فرزندتان بگویید.

آنها را مطلع کنید که دوستشان دارید. در صورتیکه آنها بدانند که دوستشان دارید، یک احساس بهتری خواهید داشت.

همچنین شما می توانید دوست داشتن خودتان را از طریق انجام دادن یک سری اقدامات تصادفی مهربانانه برای آنها انجام دهید.

3. خودتان را آزاد کنید.

در صورتیکه فرزندتان شما را اذیت کند یا نسبت به شما بی احترامی نشان دهد، شاید وسوسه شوید که همچنان دوستش داشته باشید.

با این وجود، نباید شما نقش یک فرد بی اهمیت را داشته باشید، بلکه باید نقش اصلی را داشته باشید.

اجازه ندهید که رفتارهای بد بچه تان، به روابط مابین شما آسیب بزند و شما را در یک وضعیت نامناسبی قرار دهد.

4. اجتناب کردن از دعوا.

این مورد نقش مهمی در ایجاد مجدد آرامش در زندگیتان دارد. در صورتیکه بچه تان نسبت به شما ناسزا بگویید، به سر شما داد بزند یا شما را نفرین کند، شما نباید این کار را انجام دهید و تلافی کنید.

این نکته را به یاد داشته باشید که شما همچنان سرپرست این فرد هستید و خودتان باید مشکلات موجود در رابطه تان را رفع کنید.

همچنین باید یک الگویی برای فرزندتان باشید، حتی در مواقعی که این فرد نسبت به شما بی احترامی کند.

برای مثال می توانید بگویید که “من شما را دوست دارم، ولی نمی خواهم با شما دعوا کنم. آیا می خواهید یک پیاده روی داشته باشید تا یک مقدار آرام شوید و بعدا با هم صحبت کنیم؟”

در برخی مواقع ایجاد یک مکث کوتاه مدت در رابطه، بهترین استراتژی ممکن خواهد بود. در این مواقع باید به خودمراقبتی بیشتر توجه کنید.

در صورتیکه موقعیت موجود به یک وضعیت خشنی تبدیل شود، باید فورا از آن موقعیت دور شوید و در صورت نیاز درخواست کمک بکنید.

5. هیچ وقت تلاش خودتان را متوقف نکنید. 

برخلاف شرایط موجود، هیچ وقت نباید تلاش خودتان برای ایجاد رابطه با فرزندتان را قطع کنید. در صورتیکه وظیفه خودتان برای بهبود وضعیت رابطه را انجام دهید، بهتر خواهید توانست که با این شرایط مقابله کنید.

به طور منظم سعی کنید که با فرزندتان رابطه برقرار کنید و به کمک هم یک برنامه مناسبی را طراحی کنید.

کارتهای روز تولد به فرزندتان بفرستید تا مطلع شود که به وی اهمیت می دهید و همچنان بهش فکر می کنید.

6. امید خودتان را حفظ کنید.

شاید این احساس را داشته باشید که وضعیت رابطه شما با فرزندتان یک وضعیت ناامید کننده ای است، ولی اینطور نیست.

صرف نظر از موارد بدی که وجود دارند، همواره جای امیدواری برای پیشرفت یا تغییر وجود خواهد داشت.

وقت تسلیم شرایط موجود نشوید یا نسبت به آن بدبین نباشید؛ به جای اینکار مثبت نگر باشید و آماده ایجاد رابطه در آینده باشید.

در برخی مواقع گذشت زمان منجر به تغییر شرایط و کاهش تنش ها می شود.

زندگی هیچ وقت حالت پایداری ندارد. شاید فرزند بزرگسالتان به زودی پدر یا مادر شود و در نتیجه تمایل بیشتری به پذیرش دیدگاه های شما پیدا کند.

7. آنها را ببخشید و بپذیرید.

هر چند این کار سخت است، ولی شما باید بتوانید خودتان و فرزندتان را فراموش کنید. فرزندتان و تصمیماتی که دارد را بپذیرید، حتی در صورتیکه خیلی مهربان یا منطقی نباشند.

احساسات و نگرانی های خودتان را بر روی یک کاغذی بنویسید و آن را بسوزانید؛ سعی کنید که اضطراب های مربوط به مشکل ایجاد شده را از بین ببرید.

نویسنده: Klare Heston, LCSW

به روز رسانی شده در: 20 مارچ 2019 ,ترجمه :کانون مشاوران ایران

 

این مطالعه تاثیر دوستان و بسیاری از مسایل دیگر را در زندگی نوجوانان آشکار می سازد.

منبع: دانشگاه لوس آنجلس – کالیفورنیا

مطالعه ای بیسابقه توسط دانشگاه UCLA آمریکا با اسکن کردن مغز نوجوانان هنگام استفاده از رسانه های اجتماعی نشان می دهد، هنگامی که یک نوجوان در حال خوردن شکلات است و یا اینکه پولی را به عنوان جایزه دریافت می کند و یا هنگام مشاهده ی تعداد زیادی لایک برروی عکس خود و دوستانش در رسانه های اجتماعی، مدارهای مشابهی از مغز او فعال می شوند.

به 32 نوجوان با سنین 13 تا 18 سال گفته شد که در یک شبکه ی اجتماعی کوچک مشابه نرم افزار معروف اشتراک گذاری تصاویر اینستاگرام شرکت خواهند کرد. در این آزمایش در مرکز نقشه برداری مغز دانشگاه UCLA آمریکا به این نوجوانان تعداد 148 عکس ازجمله 40عکس که توسط هر کدام از نوجوانان آورده شده بود را برای مدت 12 دقیقه بر روی صفحه کامپیوتر نشان دادند و در همین حال با استفاده از تصویر برداریFMRI اقدام به تجزیه و تحلیل فعالیت های مغزی آنها کردند. برروی هر کدام از عکس ها تعداد لایک هایی که به ظاهر توسط دیگر نوجوانان شرکت کننده به هر عکس داده شده بود نیز نمایش داده شد، هر چند در واقع تعداد این لایک ها توسط خود محققان به هرکدام از این تصاویر اختصاص داده شده بود(پس از پایان آزمایش به نوجوانان شرکت کننده ساختگی بودن تعداد لایک ها گفته شد).

خانم لورن شرمن مسول تیم تحقیقاتی و از محققان مرکز نقشه برداری مغزی و همچنین مرکز رسانه های دیجیتال کودکان در دانشگاه UCLA لوس آنجلس در این باره می گوید:

“زمانی که نوجوانان عکس خود را با تعداد زیادی لایک می دیدند، ما شاهد فعالیت های زیادی در بخش های گسترده ای از مغز آنها بودیم.”

همچنین به گفته ی او بیشترین میزان فعالیت مغزی در بخشی از استریاتوم مغز موسوم به nucleus accumbens مشاهده شد، این قسمت مربوط به مدار پاداش مغزی است.

این مدارهای مغزی بخصوص در سنین نوجوانی بسیار حساس و فعال هستند. محققان زمانی که نوجوانان تعداد زیادی لایک بر روی تصاویر خود می دیدند شاهد فعال شدن منطقه ای از مغز موسوم به مغز اجتماعی  و منطقه ای از مغز مربوط به توجه دیداری بودند. نوجوانان در تصمیم گیری برای لایک کردن یک تصویر به شدت تحت تاثیر لایک های موجود برروی تصاویر بودند.

خانم شرمن می گوید: ” ما یک عکس یکسان را به نیمی از گروه با لایک های زیاد و به نیمی دیگر از گروه با تعداد لایک های کم برروی آنها نشان دادیم، هر عکس که دارای تعداد لایک های بیشتری بود به میزان بیشتری توسط آنها نیز لایک می شد. نوجوانان به اطلاعاتی که مورد تایید تعداد زیاد و یا حتی چند تن از همتایان آنها باشد واکنش متفاوتی نشان می دهند، حتی اگر شناختی از این افراد نداشته باشند.” این مطالعه در مجله ی دانش روانشناسی به چاپ رسیده است.

استاد روانشناسی و رفتار زیستی از موسسه ی علوم اعصاب و رفتار انسانSemel در دانشگاه UCLA لوس آنجلس خانم میرلا داپرتد در این باره می گوید:این تاثیرپذیری از دوستان می تواند در زندگی واقعی بسیار بیشتر باشد. او در ادامه گفت: “در این تحقیق، نوجوانان از افرادی که تصاویر را لایک کرده بودند هیچ شناختی نداشتند با اینحال تاثیر فشار همتایان در آنها کاملا مشهود است و گرایش آنها به سازگاری و پیروی کردن چه در سطح مغزی و چه در علایق و اینکه چه چیز را باید دوست داشته باشندکاملا مشخص است.”  طبیعتا انتظار می رود که این تاثیر پذیری در زندگی روزمره وواقعی به میزان بسیار بیشتری نمود پیدا کند زیرا لایک هایی که می بینند از طرف افراد غریبه نیستند بلکه از کسانی هستند که برای آنها اهمیت دارند.

آیا والدین باید در مورد رسانه های اجتماعی نگران باشند؟

محققان می گویند رسانه های اجتماعی نیز مانند دیگر رسانه ها جنبه ها و ویژگی های مثبت و منفی مربوط به خود را دارند.

دکتر داپرتو در این باره می گوید: بسیاری از نوجوانان در محیط اینترنت با کسانی ارتباط دوستانه برقرار می کنند که شناخت چندانی از آنها ندارند و بنابراین نگرانی والدین کاملا منطقی است. زیرا این مسئله می تواند این خطر را به وجود آورد که کودک و یا نوجوان تحت تاثیر افرادی  قرار گیرد که به رفتارهای پر خطر گرایش دارند.

مدیر مرکز رسانه های دیجیتال کودکان در دانشگاهUCLA لوس آنجلس و از نویسندگان این تحقیق می گوید: در گذشته والدین دوستان کودک خود را می شناختند اما زمانی که تعداد این دوستان به صدها تن می رسد دیگر راهی برای اینکه آنها را بشناسید وجود ندارد. اما دکتر شرمن به یک مزیت احتمالی شبکه های اجتماعی نیز اشاره می کند و می گوید: ” اگر دوستان فرزند نوجوان شما در رسانه های اجتماعی رفتاری مثبت را از خود نشان دهند این مساله می تواند تاثیری شگرف و بسیار مثبت برروی فرزند شما داشته باشد. بنابراین برای والدین این مسئله بسیار حائز اهمیت است که بدانند فرزند آنها در محیط اینترنت و شبکه های اجتماعی با چه افرادی در تعامل است و این دوستان اینترنتی چه مطالبی را برروی فضای مجازی قرار می دهند و چه مطالبی را لایک می کنند.به علاوه هویت فردی و شناخت یک نوجوان از خود به شدت تحت تاثیر نظراتدیگران است و نتایج تحقیقات ما نیز این مسئله را تایید می کند. اگرچه مسئله ی فشار همتایان در یک گروه برای پیروی کردن و سازگاری افراد همواره وجود داشته است امالایک های مورد بحث ما مسئله ای متفاوت است.

دکتر شرمن می گوید: ” در گذشته نوجوانانقضاوت‌های مستقل تری در باره ی خود، دیگران و مسایل پیرامون خود داشتند، اما زمانی که به لایک های آزمایشمان باز می گردیم دیگر ابهامی برای ما وجود ندارد. در جریان انجام تحقیقات به نوجوانان عکس هایی نشان داده شد که کاملا بی خطر بودند مانند تصاویری از غذاها و دوستان آنها، و همچنین عکس هایی پر خطر که شامل سیگار، مشروبات الکلی و تصاویر نوجوانان با پوشش نامناسب و تحریک آمیز بودند. دکتر گرینفیلد یکی از استادان برجسته روانشناسی دانشگاه UCLA در این باره گفت: برای هر سه نوع از تصاویر بی خطر، پرخطر، و حتی تصاویر خود آنها، نوجوانان بیشتر به لایک کردن تصاویری مبادرت می کردند که ظاهرا افراد بیشتری آنها را لایک کرده بودند. اثر سازگاری که مخصوصا در مورد تصاویر خود آنها نمود بیشتری پیدا می کند، اهمیت مسئله تایید توسط همسالان را برای ما آشکار می سازد.”

زمانی که نوجوانان تصاویر پرخطر رامشاهده می کردند مغز آنها در بخش های مربوط به کنترل شناختی و خود داری از واکنش فعالیت کمی نشان می دادند،این مناطق شاملdorsal anterior cingulate cortex, bilateral prefrontal cortices و lateral parietal corticesدرمغز می شوند. به گفته ی دکتر داپرتو این قسمتها از مغز مربوط به تصمیم گیری هستند و می توانند ما را از انجام کاری باز داشته و یا برای انجام کاری به ماچراغ سبز نشان دهند. او گفت: به نظر می رسد که مشاهده ی تصاویری که رفتارهای پر خطر را نشان می دهند موجب کاهش فعالیت بخش هایی از مغز نوجوان می شود که عمل ترمز و بازدارندگی را انجام می دهند. شاید دیدن این تصاویر عملا فیلترهای مغزی “مواظب باش” را در نوجوان تضعیف می کنند.

منبع: مشاورکو