آیا اختلال دو قطبی در کودکان امکان پذیر است؟

اختلال دوقطبی، همچنین به عنوان بیماری شیدایی- افسردگی شناخته می شود، یک اختلال مغزی است که باعث تغییرات غیرمعمول در سطح خلق و خو، انرژی و فعالیت می شود. همچنین ممکن است انجام کارهای روزمره مانند رفتن به مدرسه یا معاشرت با دوستان را سخت کند(منبع).

آیا اختلال دو قطبی در کودکان امکان پذیر است؟

می گویند اختلال دو قطبی بیشتر در بزرگسالان ایجاد می شود.

اختلال دو قطبی در کودکان امکان پذیر است. این بیماری اغلب در کودکان بزرگتر و نوجوانان تشخیص داده می شود، اما اختلال دوقطبی می تواند در کودکان در هر سنی رخ دهد. همانطور که در بزرگسالان، اختلال دو قطبی در کودکان می تواند باعث ایجاد بیش فعالی یا سرخوشی (شیدایی) به پایین ترین حد افسردگی شود.

آشفتگی های عاطفی و رفتارهای غیرطبیعی بخشی عادی از کودکی و سالهای نوجوانی است و در بیشتر موارد نشانه ای از یک مشکل بهداشت روانی نیست که نیاز به درمان داشته باشد. همه بچه ها دوره های سختی دارند- گاهی اوقات احساس ضعف، تحریک پذیری، عصبانیت، بیش فعالی یا سرکشی طبیعی است. با این حال، اگر علائم کودک شما شدید و مداوم باشد یا مشکلات قابل توجهی ایجاد کند، ممکن است درمان نیازمند بیش از یک مرحله باشد.

10 دلیل اصلی بدرفتاری کودکان که والدین نمی دانند+ راه حل کاربردی

در اینجا برخی از علائم و نشانه های اختلال دو قطبی در کودکان لیست شده است.

• تغییرات شدید خلقی که با نوسانات خلقی معمول آنها متفاوت است
• رفتاری بیش فعالی ، تکانشی، پرخاشگرانه یا نامناسب از نظر اجتماعی
• رفتارهای پرخطر و بی پروا که خارج از چارچوب است، مانند داشتن رابطه جنسی مکرر (هرزگی جنسی) ، سوء مصرف الکل یا مواد مخدر، یا خرج کردن وحشیانه
• بی خوابی یا کاهش قابل توجه نیاز به خواب
• روحیه افسرده یا تحریک پذیر بیشتر اوقات روز، تقریباً هر روز در یک دوره افسردگی
• اغراق یا بزرگ نمایی در توانایی های شخصی
• افکار یا رفتارهای خودکشی در کودکان بزرگتر و نوجوانان

کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی در دوره های مشخص علائمی را تجربه می کنند. در بین این قسمت ها، کودکان به رفتار و خلق و خوی معمول خود برمی گردند. بخاطر داشته باشید ، تعدادی دیگر از اختلالات دوران کودکی علائم دو قطبی مانند، از جمله اختلال کمبود توجه، بیش فعالی (ADHD)، اختلال سرکشی، اختلال سلوک، اختلالات اضطرابی و افسردگی اساسی ایجاد می کنند.

تشخیص می تواند چالش برانگیز باشد زیرا این بیماری ها و سایر شرایط بهداشت روان اغلب همراه با اختلال دو قطبی رخ می دهد. اگر کودک شما دچار تغییرات شدید خلقی، افسردگی یا مشکلات رفتاری است، با یک روانشناس که متخصص کار با کودکان و نوجوانان است، مشورت کنید.

مسائل روحی و روانی ناشی از اختلال دو قطبی یا سایر شرایط بهداشت روانی می تواند منجر به مشکلات اساسی شود. درمان زود هنگام می تواند به جلوگیری از عواقب جدی و کاهش تأثیر مشکلات روحی و روانی بر کودک شما با افزایش سن کمک کند.

افسردگی دو قطبی چیست و چرا تشخیص آن دشوار است؟

راه های پیشگیری از اختلال دوقطبی در کودکان

با این چندین استراتژی می تواند به کاهش عوامل خطر، مدیریت علائم اولیه و حمایت از کودکانی که ممکن است در معرض خطر باشند، به ویژه آنهایی که سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی دارند، کمک کرد(منبع).

رویکردهای کلیدی برای پیشگیری و مداخله اولیه

1. شناسایی و نظارت اولیه مراقب علائم اولیه مانند نوسانات خلقی، تحریک پذیری، افسردگی یا بی توجهی باشید، به ویژه در کودکانی که یکی از بستگان درجه یک آنها مبتلا به اختلال دوقطبی است. نگه داشتن خاطرات خلقی و علائم می تواند به ردیابی تغییرات و تسهیل مداخله زودهنگام کمک کند.

2. مداخلات روانی اجتماعی درمان خانواده محور می تواند استرس را کاهش دهد و مهارت های مقابله ای را در کودکانی که علائم اولیه یا در معرض خطر ژنتیکی را نشان می دهند، بهبود بخشد. روان درمانی به عنوان اولین گام قبل از در نظر گرفتن دارو توصیه می شود، با هدف بهبود تنظیم هیجانی و تاب آوری.

3. عادات سبک زندگی سالم برای ارتقای سلامت کلی مغز و ثبات عاطفی، روال‌های ثابتی از جمله خواب منظم، ورزش، و رژیم غذایی متعادل را تشویق کنید. آموزش راهبردهای مقابله ای مانند ذهن آگاهی، تنفس عمیق و یادداشت روزانه می تواند به کودکان در مدیریت استرس و نوسانات خلقی کمک کند(منبع).

4. محیط حمایتی یک محیط خانه آرام و قابل پیش بینی با ارتباطات باز ایجاد کنید تا استرس را کاهش دهید و به کودکان کمک کنید احساس امنیت کنند. به اعضای خانواده، معلمان و همسالان آموزش دهید تا درک و حمایت را تقویت کنند(منبع).

5. دارو در صورت لزوم در برخی موارد، مداخلات دارویی ممکن است با احتیاط برای مدیریت علائم یا آسیب‌پذیری‌های بیولوژیکی مورد استفاده قرار گیرند، اما این مداخلات معمولاً پس از رویکردهای روانی اجتماعی در نظر گرفته می‌شوند(منبع).

مشاوره کودک| بهترین مشاوران آینده کودک شما را می سازند

خلاصه در حالی که نمی توان به طور مستقیم از اختلال دوقطبی پیشگیری کرد، تشخیص زودهنگام علائم، حمایت روانی اجتماعی، عادات سبک زندگی سالم و مشارکت خانواده می تواند شدت شروع را در کودکان در معرض خطر به تاخیر بیندازد یا کاهش دهد. مداخله زودهنگام برای بهبود نتایج بلند مدت بسیار مهم است(منبع).

مداخلات پیشگیرانه که علائم اولیه را کاهش می دهند، مقابله با استرس را تقویت می کنند و عملکرد سالم مغز را بازیابی می کنند، ممکن است احتمال پیامدهای نامطلوب را کاهش دهند. اگر فکر می کنید کودکی در معرض خطر است یا علائمی از خود نشان می دهد، مشورت سریع با یک متخصص بهداشت روان ضروری است(منبع).

راه های درمان اختلال دوقطبی در کودکان

درمان اختلال دوقطبی در کودکان شامل یک رویکرد جامع و طولانی مدت است که ترکیبی از دارو، روان درمانی و حمایت خانواده برای مدیریت علائم و بهبود عملکرد است.

دارو تثبیت کننده های خلق و خو مانند لیتیوم و برخی داروهای ضد تشنج معمولاً برای کنترل نوسانات خلقی تجویز می شوند. داروهای ضد روان پریشی غیر معمول نیز به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند و شواهدی وجود دارد که از اثربخشی آنها در کودکان حمایت می کند.

داروهای ضد افسردگی ممکن است با احتیاط، اغلب در کنار تثبیت کننده های خلقی، برای مدیریت دوره های افسردگی استفاده شوند. رژیم های دارویی فردی هستند و اغلب به آزمایش داروها یا ترکیبات مختلف برای یافتن موثرترین و قابل تحمل ترین برنامه نیاز دارند. نظارت دقیق برای عوارض جانبی ضروری است و هرگز نباید داروها را بدون توصیه پزشکی به طور ناگهانی قطع کرد(منبع)(منبع).

روان درمانی و مداخلات روانی اجتماعی درمان شناختی-رفتاری (CBT) به کودکان کمک می کند تا علائم خلقی را شناسایی و مدیریت کنند، احساسات را تنظیم کنند و مهارت های مقابله ای را بهبود بخشند. درمان خانواده محور (FFT) شامل آموزش، آموزش مهارت های ارتباطی و راهبردهای حل مسئله برای کاهش استرس خانواده و حمایت از کودک است(منبع).

برنامه های آموزشی روانی به کودکان و خانواده ها در مورد اختلال دوقطبی، پیروی از دارو، تشخیص زودهنگام علائم و مدیریت سبک زندگی آموزش می دهد.

برنامه های مبتنی بر شواهد خاص شامل برنامه RAINBOW (CBT متمرکز بر کودک و خانواده)، روان درمانی روان درمانی چند خانواده (MF-PEP) و درمان ریتم بین فردی و اجتماعی (IPSRT) است که بر روتین، تنظیم عاطفی و حمایت اجتماعی تأکید دارد. روان درمانی همچنین به مسائل همراه مانند اضطراب، مشکلات رفتاری و مصرف مواد می پردازد(منبع).

وسواس در کودکان +درمان

سبک زندگی و حمایت ایجاد برنامه های روزانه ثابت برای خواب، وعده های غذایی و فعالیت ها به تثبیت خلق و خو کمک می کند. حمایت خانواده، مدارس و متخصصان بهداشت روان برای کمک به کودکان در مدیریت علائم و حفظ عملکرد اجتماعی و تحصیلی ضروری است. آموزش روانی برای مراقبان و معلمان درک و حمایت از نیازهای کودک را بهبود می بخشد(منبع)(منبع).

درمان اختلال دوقطبی کودکان چند وجهی و متناسب با هر کودک است. معمولاً شامل تثبیت‌کننده خلق و داروهای ضد روان‌پریشی همراه با رویکردهای روان‌درمانی است که شامل مشارکت خانواده و آموزش است.

نظارت و تعدیل مداوم برای بهینه سازی نتایج و کاهش خطر عود ضروری است. درمان زودهنگام و مداوم باعث بهبود کنترل علائم، کیفیت زندگی و پیش آگهی طولانی مدت در کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی می شود(منبع).

منبع : آیا اختلال دو قطبی در کودکان امکان پذیر است؟ 

راهبردهای یادگیری در مورد نحوه برخورد با کودک بیش فعال در خانه می تواند آرامش را در خانه به ارمغان بیاورد(منبع).

با کودک بیش‌فعال چه کنیم؟ بهترین راهکارهای روان‌شناسان برای آرامش در خانه

برای مدیریت موثر کودک بیش فعال، ترکیبی از فعالیت های ساختاریافته، بازی آزاد، تکنیک های آرام بخش و تقویت مثبت را در نظر بگیرید: فعالیت های بدنی ساختاریافته با ریتم و مرزها کودک خود را در فعالیت هایی که هم حرکت و هم ساختار را فراهم می کند، مانند

• ورزش (شنا، ژیمناستیک)،
• راه رفتن با موانع،
• راه رفتن یا دویدن با آوازها یا آهنگ های موزون،
• پرش ترامپولین همراه با شمارش و بالا رفتن، درگیر کنید.

این فعالیت ها به هدایت انرژی اضافی به روشی کنترل شده کمک می کند و می تواند اثر آرام بخشی داشته باشد.

بازی فعال بدون قانون را اجازه دهید دوره‌هایی از بازی بدون ساختار که در آن کودک بتواند آزادانه بدود، بپرد، برقصد یا بازی کند، با رعایت قوانین ایمنی.

علائم و درمان بیش فعالی در کودکان| کودک بیش فعال حادثه ساز می شود

اگر بازی آزاد بیش فعالی را افزایش داد، به فعالیت های ساختاریافته تر را امتحان کنید.

• تکنیک های آرامش بخش از صندلی های راک، تاب، نور کم، فضاهای سازماندهی شده، موسیقی ملایم یا نورهای شب با تغییر آرام آرام برای کمک به آرامش کودک، به خصوص قبل از خواب یا زمانی که رفتار آرام لازم است، استفاده کنید(منبع)(منبع).
• یوگا، مدیتیشن و تمرینات تنفس عمیق نیز می توانند با افزایش جریان اکسیژن به مغز به آرامش کودک کمک کنند.
• استراتژی های رفتاری دستورالعمل‌های واضح و عملی بدهید و رفتار مثبت را بدون زیاده‌روی تحسین کنید.
• از لیست کارهایی که باید انجام دهید استفاده کنید تا به کودک کمک کنید در انجام وظایف خود باقی بماند و مراحل را به خاطر بسپارد.
• به احساسات کودک گوش دهید و او را در راهبردهایی برای مدیریت رفتارش مشارکت دهید.

فعالیت هایی برای هدایت انرژی و توسعه مهارت ها کودک را در فعالیت‌هایی مانند هنرهای رزمی، کلاس‌های موسیقی، تئاتر، شنا یا بازی‌های فکری ثبت‌نام کنید که تمرکز، اعتماد به نفس و نظم و انضباط را در حین مصرف انرژی افزایش می‌دهند.

این فعالیت ها می تواند هماهنگی، حافظه و مهارت های اجتماعی را بهبود بخشد.

باید بدانید که بیش فعالی با شیطنت صرف متفاوت است و به صبر و رویکردهای متناسب نیاز دارد. از عجله در مصرف دارو خودداری کنید؛ این باید آخرین راه حل پس از آزمایش استراتژی های رفتاری و محیطی باشد.

با ترکیب این رویکردها-حرکات ساختاریافته، بازی آزاد، روال های آرام بخش و حمایت رفتاری مثبت- می توانید به کودک بیش فعال کمک کنید تا انرژی خود را مدیریت کند و تمرکز و رفتار را در طول زمان بهبود بخشد(منبع)(منبع)(منبع).

اصول طلایی رفتار با کودک بیش‌فعال چطور بدون تنش او را تربیت کنیم؟

اصول مراقبت و درمان برای کودکان بیش فعال، به ویژه آنهایی که مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند، بر رویکردهای مبتنی بر شواهد و چندوجهی با ترکیب راهبردهای رفتاری و دارویی تأکید دارند:

1. آموزش روانی و مشارکت خانواده آموزش خانواده ها در مورد ADHD برای بهبود درک و مشارکت در درمان. آموزش رفتاری والدین (BPT) یک مداخله روانی اجتماعی است که به والدین مهارت‌هایی را برای مدیریت مؤثر رفتار کودک آموزش می‌دهد که منجر به بهبود هم در شیوه‌های فرزندپروری و هم در نتایج کودک می‌شود.

مدیریت دانش‌آموزان بیش‌فعال (ADHD) در محیط آموزشی

2. مداخلات رفتاری از رفتار درمانی با تمرکز بر ایجاد روال‌ها، مدیریت حواس‌پرتی، محدود کردن انتخاب‌ها و ارائه ارتباطات واضح و خاص به کودک استفاده کنید. مداخلات رفتاری را می توان در خانه، مدرسه و محیط های همسالان، از جمله آموزش مهارت های سازمانی و گزارش کارت های روزانه برای نظارت بر پیشرفت، اعمال کرد. تقویت مثبت و پیامدهای ثابت به شکل گیری رفتارهای مطلوب کمک می کند.

3. درمان دارویی داروهای محرک (به عنوان مثال، متیل فنیدات، آمفتامین ها، لیسدگزامفتامین) بیشترین درمان دارویی برای کاهش علائم اصلی ADHD و بهبود رفتارهای مخرب هستند. داروهای غیر محرک (به عنوان مثال، اتوموکستین، گوانفاسین) جایگزین هایی با شواهد کمتر گسترده اما در برخی موارد مفید هستند.

دارو همچنین می تواند علائم ADHD والدین و رفتارهای والدین را بهبود بخشد، زمانی که والدین خود دارای ADHD هستند. داروها باید از نظر عوارض جانبی مانند سرکوب اشتها، مشکلات خواب و تحریک پذیری به دقت کنترل شوند(منبع)(منبع).

درمان قطعی بیش فعالی بزرگسالان بدون دارو: نوروفیدبک و tDCS

4. رویکرد درمان ترکیبی ترکیب دارو و درمان‌های روانی-اجتماعی اغلب نتایج بهتری نسبت به هر یک به تنهایی به همراه دارد، که هم علائم و هم آسیب‌های عملکردی را برطرف می‌کند. برنامه های درمانی باید فردی باشد و با مداخلات رفتاری شروع شود و در صورت نیاز بر اساس شدت و پاسخ دارو اضافه شود.

5. نظارت و تنظیم مداوم ارزیابی منظم اثربخشی درمان و عوارض جانبی ضروری است. درمان ممکن است شامل توالی یا ترکیبی از دارو درمانی و رفتار درمانی باشد که بر اساس عملکرد کودک در محیط های مختلف تنظیم می شود(منبع)(منبع).

6. پشتیبانی و دسترسی گسترده تر بهبود دسترسی به مداخلات مبتنی بر شواهد از طریق مدارس، سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی و فناوری برای افزایش دسترسی و اثربخشی درمان مهم است.

به طور خلاصه، مراقبت از کودکان بیش فعال مبتلا به ADHD باید جامع باشد، ترکیبی از آموزش رفتاری متمرکز بر والدین، مداخلات رفتاری با هدایت کودک، و دارو در صورت لزوم، همه در چارچوب آموزش، نظارت، و برنامه ریزی فردی برای بهینه سازی نتایج و به حداقل رساندن اثرات نامطلوب(منبع)(منبع)(منبع).

چگونه پرخاشگری کودک بیش‌فعال را کنترل کنیم؟ راهکارهای مؤثر والدین آگاه

برای کنترل پرخاشگری در کودکان بیش فعال، به ویژه کودکان مبتلا به ADHD، ترکیبی از راهبردهای رفتاری، تکنیک های تنظیم هیجانی و مدیریت محیطی موثر است: استراتژی های کلیدی برای کنترل پرخاشگری

1. مدل رفتار مثبت والدین و مراقبان باید در هنگام درگیری خونسرد و آرام باقی بمانند و راه‌های سازنده‌ای برای مقابله با ناامیدی نشان دهند. کودکان با تقلید یاد می گیرند، بنابراین نشان دادن آرامش به آنها کمک می کند تا مهارت های مقابله ای مشابهی را توسعه دهند.

2. مهارت های تنظیم هیجانی را آموزش دهید به کودکان کمک کنید تا احساسات خود را به جای پرخاشگری از طریق کلمات بشناسند و بیان کنند. تکنیک هایی مانند تنفس عمیق، شمردن تا ده، یا استفاده از “گوشه ای آرام” که در آن کودک می تواند برای آرامش عقب نشینی کند، مفید هستند. فعالیت هایی مانند نقاشی یا گوش دادن به موسیقی نیز می تواند به تنظیم هیجانی کمک کند.

بهترین برخورد با کودکان پرخاشگر و زورگو

3. مرزهای واضح و ثابتی را تعیین کنید قوانین محکمی در مورد رفتارهای غیرقابل قبول ایجاد کنید (مثلاً “ضربه مجاز نیست”) و پیامدهای آن را به طور مداوم اجرا کنید. برای جلوگیری از سردرگمی و کاهش پرخاشگری، یکپارچگی در میان همه مراقبان بسیار مهم است.

4. از تقویت مثبت استفاده کنید رفتارهای مثبت را برای تشویق به تکرار پاداش دهید و تحسین کنید. بازخورد مثبت فوری و مداوم به کودکان کمک می کند تا رفتار خوب را با نتایج مثبت مرتبط کنند و تمایلات پرخاشگرانه را کاهش دهند.

5. فعالیت بدنی را ارتقا دهید ورزش منظم مانند دویدن، شنا، هنرهای رزمی، یا ورزش های گروهی به رها شدن انرژی و ناامیدی فروخورده کمک می کند، که می تواند پرخاشگری را کاهش دهد. فعالیت بدنی همچنین از طریق ترشح اندورفین خلق و خو را بهبود می بخشد و نظم و انضباط خود را می آموزد(منبع).

6. قرار گرفتن در معرض رسانه های خشونت آمیز را محدود کنید برای جلوگیری از حساسیت زدایی نسبت به پرخاشگری و کاهش تقلید از رفتارهای خشونت آمیز، دسترسی به نمایش های تلویزیونی، فیلم ها و بازی های ویدئویی خشونت آمیز را محدود کنید. فعالیت های جایگزین مانند خواندن یا کاردستی را تشویق کنید(منبع).

7. مهارت های ارتباطی و مقابله ای را آموزش دهید کودکان را تشویق کنید تا از کلمات برای ابراز خشم یا ناامیدی استفاده کنند (“من احساس عصبانیت می کنم زیرا …”). ایفای نقش و مربیگری می‌تواند توانایی آن‌ها را در بیان احساسات بهبود بخشد و طغیان‌های پرخاشگرانه را کاهش دهد(منبع).

8. یک برنامه مدیریت رفتار تهیه کنید یک برنامه متناسب با تمرکز بر آموزش رفتار مناسب به جای تنبیه ایجاد کنید. این طرح باید به طور منظم مورد بازبینی قرار گیرد و همه مراقبان را برای یکپارچگی درگیر کند.

9. خواب و تغذیه سالم را حفظ کنید خواب کافی و رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی مانند منیزیم و اسیدهای چرب امگا 3 از سلامت مغز و تنظیم عاطفی حمایت می کند و به کاهش پرخاشگری کمک می کند.

10. در صورت نیاز به دنبال پشتیبانی حرفه ای باشید اگر پرخاشگری شدید یا مداوم است، برای رفتار درمانی (به عنوان مثال، CBT) یا مدیریت دارو با متخصصان مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. گروه های حمایت از والدین و آموزش های تخصصی نیز می توانند ارزشمند باشند(منبع)(منبع).

با ترکیب این رویکردها – مشاوره، مرزهای ساختاریافته، فعالیت بدنی، تقویت مثبت، و تنظیمات محیطی – والدین و مراقبان می توانند به طور موثری پرخاشگری را در کودکان بیش فعال کاهش دهند و از رشد عاطفی آنها حمایت کنند(منبع).

درمان بیش‌فعالی بدون دارو با نوروفیدبک روش نوین و ایمن برای کودکان ADHD

نوروفیدبک یک درمان نوظهور و امیدوارکننده برای بیش فعالی است، به ویژه در کودکان مبتلا به ADHD، با هدف کمک به آنها در تنظیم الگوهای فعالیت مغزی مرتبط با علائمی مانند بیش فعالی، تکانشگری و بی توجهی.

شواهد اثربخشی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده و کنترل‌شده اخیر نشان می‌دهد که حدود 30 تا 40 جلسه نوروفیدبک می‌تواند به اندازه داروهای محرک (مانند متیل فنیدات) در کاهش بیش‌فعالی و بی‌توجهی مؤثر باشد، با برخی از مطالعات به بهبود عملکرد تحصیلی پس از درمان اشاره شده است(منبع).

متاآنالیزها نشان می دهد که نوروفیدبک اندازه اثر زیادی در کاهش علائم ADHD از جمله بیش فعالی، تکانشگری و بی توجهی دارد و اثرات آن حداقل تا شش ماه پس از درمان باقی می ماند.

همچنین نشان داده شده است که نوروفیدبک مهارت های خودتنظیمی را بهبود می بخشد و به کودکان کمک می کند کنترل بهتری بر رفتار و توجه خود داشته باشند.

نوروفیدبک یا دارو؟ مقایسه علمی دو روش درمان بیش‌فعالی در کودکان

برخی مطالعات نشان می‌دهند که نوروفیدبک می‌تواند مؤثرتر از دارو در بهبود توجه باشد، در حالی که دارو ممکن است در کاهش بیش فعالی در موارد خاص مؤثرتر باشد. نوروفیدبک به طور کلی به جای یک راه حل مستقل به عنوان یک درمان مکمل برای درمان دارویی و رفتار درمانی در نظر گرفته می شود(منبع)(منبع).

ملاحظات عملی درمان معمولاً شامل جلسات متعدد در طول هفته یا ماه است که متناسب با مشخصات EEG و شدت علائم فرد است. نوروفیدبک غیر تهاجمی است و کمترین عوارض جانبی را در مقایسه با درمان های دارویی دارد. این نیاز به دسترسی به تجهیزات تخصصی و پزشکان آموزش دیده دارد(منبع).

برای بیش فعالی دارو بهتر است یا نوروفیدبک؟

نوروفیدبک با آموزش تنظیم امواج مغزی، یک رویکرد غیردارویی و علمی برای درمان بیش فعالی در کودکان مبتلا به ADHD ارائه می دهد. این می تواند بیش فعالی را کاهش دهد و توجه و تکانشگری را بهبود بخشد، با اثرات قابل مقایسه با دارو در برخی مطالعات، آن را به یک جزء ارزشمند از یک برنامه درمانی چندوجهی تبدیل می کند.

منبع : تربیت کودک بیش‌فعال | راهکارهای طلایی برای والدین خسته اما امیدوار 

تک فرزندی یکی از موضوعات مهم در دنیای مدرن است که بسیاری از والدین با آن مواجه هستند. برخی از خانواده‌ها به دلایل اقتصادی، اجتماعی یا شخصی تصمیم به داشتن یک فرزند می‌گیرند. بسیاری از والدین که یک فرزند دارند، اغلب از طرف دوستان و خانواده تحت فشار اجتماعی قرار می گیرند تا فرزندان بیشتری را به خانواده اضافه کنند. اما آیا این تصمیم بهترین انتخاب برای فرزند و والدین است؟

معایب تک فرزندی

پدیده‌ای به نام “Only Child Syndrome” یا “سندرم تک‌فرزندی” به عنوان معایب تک فرزندی مطرح است که برخی از روانشناسان به آن اشاره می‌کنند. این سندرم به مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری اشاره دارد که ممکن است در برخی تک‌فرزندان بروز کند، مانند وابستگی شدید به والدین، سختی در همکاری گروهی و احساس تنهایی. با این حال، بسیاری از محققان معتقدند که تربیت مناسب و تعاملات اجتماعی می‌تواند از بروز این مشکلات جلوگیری کند.

• فرزند شما تنها خواهد بود. فرزند شما ممکن است از داشتن خواهر یا برادر برای بازی و تعاملات اجتماعی محروم باشند که می شود با مواردی که در انتهای مقاله آمده است آن را جبران کنید.
• وابستگی بیش از حد به والدین، یکی از مشکلاتی است که بسیاری از تک فرزند ها پیدا می کنند این امر است که باعث می شود نتوانند استقلال خود را شکل دهند و در تمام موقعیت ها به والدین خود وابسته باشند.
• انتظارات بالا والدین. والدین می خواهند فرزند آن ها بهترین باشد و بدرخشد بنابراین ممکن است کمالگرایی زیادی نشان دهند که در آینده کودک تاثیرات مخربی می گذارد.
• کمبود مهارت های اجتماعی. دیده می شود که برخی از تک فرزندان نمی توانند به خوبی بچه هایی که خواهر و برادر دارند دوست پیدا کنند زیرا مهارت های اجتماعی را در خانواده پیدا نمی کنند و تنها با بزرگسالان در ارتباط هستند.
• چالش مربوط به پیری والدین. یکی از دغدغه‌های والدین تک‌فرزند این است که در دوران پیری به دلیل نداشتن فرزندان بیشتر، ممکن است فرزندشان تحت فشار زیادی برای مراقبت از آن‌ها قرار بگیرد.

توجه داشته باشید که معایب و فواید ذکر شده قانون نیست، با توجه به تربیت شما فرزندتان ممکن است دچار این مشکلات شود بنابراین مهم ترین چیز در تربیت کودک والدین هستند. بچه هایی که خواهر و برادر دارند نیز در صورت تربیت اشتباه ممکن است همین مشکلات را تجربه کنند، بنابراین نباید از اهمیت تربیت غافل شد.

نکات مثبت تک فرزندی

توجه و منابع بیش تر. کودکان تک فرزند اغلب منابع مالی و توجه کامل والدین خود را دارند. این امر باعث می‌شود کودک از آموزش، تفریحات و فرصت‌های بهتری برخوردار می شوند. البته این امر به معنای پیشرفت آن ها نیست.

استقلال بیش تر. تک فرزندی همان طور که ممکن است باعث وابستگی زیاد به والدین شود ممکن است باعث استقلال کودک نیز بشود. این امر به تربیت والدین مربوط است.

کاهش درگیری. معمولا درگیری در خانواده های چند فرزندی عادی است. کودکان بر سر مسائل مختلف دعوا می کنند، اما در خانواده های تک فرزندی این امر کم تر دیده می شود و کودکان حریم شخصی بیش تری نیز دارند.

تحصیلات و موفقیت بیش تر. تحقیقات نشان داده‌اند که تک‌فرزندان معمولاً عملکرد تحصیلی بهتری دارند و به دلیل دریافت حمایت بیشتر از سوی والدین، احتمال موفقیت تحصیلی آن‌ها افزایش می‌یابد.

پیشنهاد مشاور: استقلال کودک

مرکز مشاوره ستاره ایرانیان با تیمی متخصص و استفاده از روش‌های نوین، به درمان اختلالات کودکان و ارتقاء رشد سالم آن‌ها پرداخته و راهکارهای مؤثری برای بهبود روابط خانوادگی ارائه می‌دهد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

تک فرزندی از دیدگاه روانشناسی

به عنوان والدین کودک تک فرزند باید موارد زیر را رعایت کنید:

کودک را در محیط‌های اجتماعی (مهدکودک، کلاس‌های گروهی، بازی‌های گروهی) قرار دهید تا مهارت‌های ارتباطی‌اش تقویت شود و دوست های مختلف پیدا کند.

به او اجازه دهید اشتباه کند و مستقل باشد، تا از وابستگی بیش از حد جلوگیری شود، اشتباه کردن بخشی از زندگی است، به فرزندتان اجازه دهید زندگی کردن را تجربه کند.

 انتظارات واقع‌بینانه داشته باشید و از اعمال فشار بیش از حد بر کودک خودداری کنید، استعدادها و ویژگی های او را بشناسید و در آن حد از او انتظار داشته باشید.

فرصت‌هایی برای بازی و تعامل با همسالانش فراهم کنید تا مهارت‌های همکاری و دوستی را یاد بگیرد، بازی بخش مهمی از زندگی است فرزند شما با بازی کردن چیزهای زیادی را یاد می گیرد بنابراین اهمیت آن را دست کم نگیرید.

اگرچه تک‌فرزندان معمولاً توجه زیادی دریافت می‌کنند، اما نباید بیش از حد او را لوس یا حساس بار بیاورید. توجه کنید که محبت شما همراه با آموزش مسئولیت‌پذیری باشد.

مسئولیت پذیری را به او یاد دهید. وظایفی که قادر به انجام آن ها باشد را به او بدهید و از او ایراد نگیرید اجازه دهید تا از اشتباهات خود یاد بگیرد.

اجازه ندهید که احساس تنهایی داشته باشد. اگر کودک احساس تنهایی می‌کند، با فراهم کردن زمان بازی با دوستان، ارتباط با فامیل و داشتن حیوان خانگی، این حس را کاهش دهید و مطمن شوید که کودکتان چه در مدرسه چه در خانه تنها نیست.

تک‌فرزندان اغلب بیشتر با بزرگسالان وقت می‌گذرانند، اما مهم است که فرصت کافی برای تعامل با کودکان هم‌سن خود داشته باشند تا مهارت‌های اجتماعی‌شان رشد کند.

مرکز مشاوره ستاره ایرانیان با تیم متخصص و روش‌های نوین، به بهبود اختلالات کودکان و رشد سالم آن‌ها کمک کرده و راهکارهای مؤثری برای ارتقاء کیفیت روابط خانوادگی ارائه می‌دهد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

چالش های تک فرزندی

چالش های مربوط به کودکان:

• احساس تنهایی
• وابستگی زیاد به والدین
• کمبود مهارت‌های اجتماعی
• انتظارات بالا والدین
• مشکل در همکاری و همدلی

چالش های مربوط به والدین:

• اضطراب و نگرانی بیش‌ازحد
• وابستگی عاطفی شدید
• نداشتن تجربه‌های مقایسه‌ای

راه حل تک فرزندی

1. بازی‌های گروهی: تشویق کودک به شرکت در کلاس‌ها و فعالیت‌های گروهی مانند ورزش، موسیقی، و کارگاه‌های هنری به او کمک می کند تا یاد بگیرد به عنوان عضوی از گروه فعالیت کند.
2. آموزش نقش‌های اجتماعی: استفاده از بازی‌های نمایشی برای تمرین نوبت‌گیری، همکاری، و حل تعارض به کودک کمک می کند تا در آینده بتواند نقش خودش را در جامعه به درستی انجام دهد و نیاز به دیگران نداشته باشد.
3. آموزش مدیریت احساسات: به کودک خود کمک کنید تا احساساتش را تشخیص و آن ها را مدیریت کند. خیلی از کودکانی که تک فرزند هستند در مدیریت احساسات خود مشکل دارند.
4. ایجاد استقلال تدریجی: تشویق کودک به انجام کارهای شخصی مانند لباس پوشیدن، جمع‌آوری وسایل، و تصمیم‌گیری‌های کوچک کمک می کند تا کودک وابسته به شما نباشد و بتواند استقلال لازم را به دست بیاورد.
5. تشویق به همدلی: استفاده از داستان‌ها و کتاب‌هایی که احساسات دیگران را توصیف می‌کنند، می توانید برای او کتابی بخوانید و در مورد احساسات شخصیت های کتاب از او بپرسید.
6. تشویق به پذیرش اشتباهات: آموزش این موضوع که اشتباه کردن بخشی از یادگیری است تاثیر زیادی در آینده کودک دارد. به او یاد دهید که هرکسی اشتباه می کند و لازم نیست همیشه کامل باشد.
7. برقراری مرزهای مشخص: اطمینان از اینکه کودک یاد می‌گیرد که والدین نقش راهنما دارند، نه دوستان نزدیک او. بسیاری از والدین نقش دوستان فرزند خود را دارند اما والدین باید نقش خودشان را داشته باشند نه دوست فرزندشان.
8. کاهش توجه بیش از حد: اطمینان از این که کودک فضایی برای یادگیری مستقل دارد و همیشه مرکز توجه نیست. توجه بیش از اندازه باعث لوس شدن کودک می شود و همیشه انتظار دارد اولویت بوده و توجه همه روی او باشد.

مرکز مشاوره ستاره ایرانیان با تیمی متخصص و روش‌های پیشرفته، به درمان اختلالات کودکان و تقویت رشد سالم آن‌ها کمک می‌کند و با ارائه راهکارهای کاربردی، روابط خانوادگی شما را به سطحی جدید از آرامش و هماهنگی می‌برد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

تک فرزندی از دیدگاه اسلام

در قرآن و حدیث‌ها به‌طور کلی فرزندآوری مورد تشویق قرار گرفته است. به عنوان مثال، در قرآن آمده است:

“المالُ وَالْبَنُونَ زینَهُ الْحَیَاهِ الدُّنْیَا” (سوره کهف، آیه ۴۶) “مال و فرزندان زینت زندگی دنیا هستند.”
این نشان می‌دهد که فرزند به‌عنوان نعمتی از خداوند و یک بخش مهم از زندگی انسانی است.

اسلام به روابط میان والدین و فرزند اهمیت می‌دهد. احترام به والدین و محبت به فرزند، از اصول اخلاقی مهم در اسلام است. این ارتباط باید بر پایه محبت، احترام و مراقبت باشد.

در مورد تعداد فرزندان، در اسلام توصیه به تربیت و نیکو نگهداری فرزند است. بنابراین، حتی اگر فردی تک‌فرزند داشته باشد، مهم این است که آن فرزند به‌طور کامل در شرایط مناسب تربیت شود و تمام نیازهای جسمی، روحی و دینی‌اش تأمین شود.

چرا مرکز مشاوره ستاره ایرانیان

مرکز مشاوره ستاره ایرانیان با تیمی ماهر از روان‌شناسان و مشاوران متخصص در زمینه درمان اختلالات کودکان، محیطی امن و حرفه‌ای برای بهبود وضعیت روانی و اجتماعی فرزند شما فراهم می‌آورد. این مرکز با استفاده از روش‌های علمی و نوین، به شناسایی دقیق مشکلات کودک شما و ارائه راهکارهای مؤثر می‌پردازد تا فرزند شما در مسیری سالم و سازنده رشد کند. در ستاره ایرانیان، ما به اهمیت توجه به نیازهای عاطفی و اجتماعی کودکان پی برده و با همکاری نزدیک با والدین، به شما کمک می‌کنیم تا آینده‌ای روشن‌تر برای فرزندتان بسازید. با مراجعه به این مرکز، شما نه تنها به درمان اختلالات فرزندتان کمک می‌کنید، بلکه به بهبود کیفیت روابط خانوادگی و رشد متعادل کودک خود می‌پردازید.

مرکز ستاره ایرانیان با ایجاد یک برنامه اختصاصی تنها برای کودک شما کمک می کند تا کودکتان ویژگی های منحصربه فرد و خاص خود را کشف کند و آن ها را پرورش دهد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

برای مطالب بیشتر  :

منبع : تک فرزندی✔️ انتخابی درست یا چالشی بزرگ؟

علائم اوتیسم در نوزادان معمولاً در سنین ۵ تا ۶ سالگی به اوتیسم مبتلا می شوند، اما اوتیسم را می توان در نوزادان ۱۲ ماهگی نیز تشخیص داد. در واقع، برخی از رفتارهای مرتبط با اوتیسم مانند مشکلات در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی، ممکن است از همان سنین پایین‌تر نیز قابل مشاهده باشد. تشخیص زودهنگام می‌تواند کمک زیادی به مداخله‌های درمانی و پیشگیری از مشکلات پیچیده‌تر در آینده کند.

یکی از بیماری ها و اختلالاتی که در میان کودکان رواج داشته و معمولا خانواده ها به سختی می تواند آن را تشخیص دهند اختلال اوتیسم در کودکان است که به دلیل اینکه این اختلال علائم کاملا واضحی مانند برخی دیگر از بیماری ها را ندارد نمی شود به راحتی آن را تشخیص داد. در این مقاله علائم اوتیسم در نوزادان در کودکان آمده است:

علائم اوتیسم در نوزادان

توجه داشته باشید که علائمی که در ادامه ذکر شده است باید توسط پزشک تشخیص داده شود و به دلیل داشتن چند عامل زیر نمی توان تصور کرد کودک دچار اختلال اوتیسم است.

1. عدم برقراری تماس چشمی: یکی از عوامل اصلی در تشخیص اولیه اوتیسم در نوزادان عدم تمایل به برقراری تماس چشمی با والدین یا اطرافیان است.
2. عدم پاسخ به نام یا صداها: نوزادانی که به اوتیسم مبتلا هستند، ممکن است به اسم خود یا صداهای اطراف واکنش نشان ندهند، که البته ممکن است به دلایل مختلفی صورت بگیرد و باید توسط دکتر بررسی شود تا مشکل در شنوایی کودک نباشد.
3. عدم علاقه به بازی‌های تعامل: کودک اوتیسم از فعالیت هایی که نیاز به تعامل دارد خودداری می کند.
4. عدم واکنش به احساسات دیگران: نوزادانی که به اوتیسم مبتلا هستند، ممکن است نسبت به احساسات دیگران، مانند لبخند یا گریه دیگران، واکنشی نشان ندهند.
5. رفتارهای تکراری: رفتارهای تکراری نیز می تواند علائم اوتیسم در نوزادان باشد اما باید توجه داشته باشید تکرار بخشی از یادگیری نیز هست بنابراین باید این رفتارها توسط روانشناس  یا متخصص بررسی شود.
6. تأخیر در تکلم و زبان: کودکانی که دارای اختلال اوتیسم هستند خیلی دیرتر از سایر هم سن و سالان خود به زبان می آیند و بنابراین این نیز می تواند یکی دیگر از علائم اوتیسم در نوزادان برای شناخت این اختلال در کودکان مبتلا باشد گرچه صرفا با مشاهده یک علامت و نشانه هم نمی توان به اوتیسم کودکان پی برد و نیاز به آزمایشات بیشتر می باشد.
7. مشکلات عضلانی: کودکان درگیر با این اختلال معمولا مشکلات عضلانی نیز دارند مثلا در هنگام راه رفتن و با انجام کارهای دیگر عضلات پا و یا دست آن ها به خوبی آن ها را یاری نمی کند.

پیشنهاد مشاور: ۳۷ علائم اوتیسم در کودکان که کسی به شما نمی گوید!

تشخیص اوتیسم در نوزادان به کمک ارزیابی‌های پزشکی و روان‌شناسی انجام می‌شود. معمولاً پزشکان از سوالات ویژه‌ای برای ارزیابی رشد اجتماعی، ارتباطی و رفتاری کودک استفاده می‌کنند، بنابراین توصیه ما این است که حتما در تشخیص از پزشک کودکان کمک بگیرید.

والدین باید دقت کنند که درمان این اختلال از اوتیسم در کودک تا سن ۳ سالگی می تواند به صورت خیلی مطلوب تری انجام گیرد لذا در صورت مشاهده موارد گفته شده باید سریعا اقدام نمایند.

برای کمک به بهبود توانمندی‌های اجتماعی و شناختی فرزندتان، استفاده از روش‌های نوین درمانی مانند ریهاکام و لورتا در مجموعه ستاره ایرانیان می‌تواند تأثیر بسزایی در تسهیل فرایند رشد و توسعه مهارت‌های اوتیسمی کودک شما داشته باشد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان و استفاده از برترین دستگاه ها می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

چهره کودکان اوتیسم

چهره کودک اوتیسم معیار تشخیص نیست زیرا هره کودک اوتیسم ممکن است از نظر ظاهری هیچ تفاوت خاصی با سایر کودکان نداشته باشد. اوتیسم بیشتر به ویژگی‌های رفتاری و اجتماعی افراد مربوط می‌شود تا ویژگی‌های ظاهری. اما ممکن است برخی از کودکان اوتیسم به دلیل مشکلاتی مانند مشکلات ارتباطی، مشکلات حسی، یا رفتارهای تکراری خاص، نحوه‌ی تعاملشان با دیگران و وضعیت چهره‌شان در موقعیت‌های مختلف متفاوت باشد.

مشکلات کودک اوتیسم

1. کودکان اوتیسم معمولا در پیدا کردن دوست و برقراری روابط اجتماعی به شدت دچار مشکل هستند و مثلا اگر آن ها را در هنگام بازی با دیگر هم سن و سالان شان مشاهده کنید متوجه خواهید شد که تمرکز مناسبی بر روی بازی نداشته و مرتبا حواس آن ها پرت می شود و شاید خود ندانند که دارند چه کار  می کنند.
2. کودکان مبتلا به اوتیسم از انجام یک سری کارهای تکراری و پشت سرهم و یا صحبت های تکراری مثلا صدا کردن یک واژه به صورت پیاپی لذت می برند.
3.  کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است از تغییرات جزیی نیز ناراحت شوند مثلا دوست نداشته باشند که فلان لباس را بپوشند و یا اگر مبلمان و یا فرش های خانه نیز جابه جا شوند و تغییر کنند ممکن است واکنش نشان بدهند.
4. کودک اوتیسمی معمولا به صداهای اطراف مثلا صدای اسم خودشان واکنش نشان نمی دهند و اگر مادر یا پدر او را صدا کند هیچ واکنشی نشان نمی دهند. کودکان اوتیسمی معمولا واکنشی به رفتارهای اجتماعی ندارد مثلا اخم و یا خنده دیگران و یا هر حالات دیگری نمی تواند به خوبی بر روی آنان تاثیر گذار باشد و انگار که آن ها به این موارد بی اعتنا هستند.

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم دچار تشنج نیز می شوند که این مورد نیز باید مورد توجه خانواده ها قرار گیرد.

معمولا بیماری اوتیسم در کودکان تا زمانی که آن ها به مدرسه می روند شناخته نمی شود که این می تواند برای آن ها بسیار بد باشد چرا که اگر زودتر شناخته شود فرایند درمان می تواند بهتر  و تاثیر گذار تر بوده و نتیجه مطلوب تری بر جای بگذارد به همین دلیل نیاز است تا در سنین پایین آزمایشات لازم در بین کودکان انجام شود.

عمر کودکان اوتیسم

این سوال خیلی توسط والدین مطرح می شود، خیالتان راحت باشد، اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که تأثیری در طول عمر فرد ندارد. با این حال، برخی از کودکان یا بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است به دلیل شرایط دیگری مانند مشکلات جسمی یا پزشکی همراه با اوتیسم، شرایط بهداشتی خاصی داشته باشند که می‌تواند بر کیفیت زندگی یا طول عمر آنها تأثیر بگذارد. اما خود اوتیسم باعث کاهش عمر نمی شود و با درمان زودهنگام نیز می توان از مشکلات آینده جلوگیری کرد.

پیشنهاد مشاور: آیا کوبیدن سر کودک نشانه اوتیسم است؟

ریهاکام و اوتیسم

ریهاکام (RehaCom) یک برنامه درمانی نوین و تضمینی است که به طور ویژه برای بهبود عملکرد مغزی افراد با مشکلات شناختی و عصبی طراحی شده است. برای کودکان مبتلا به اوتیسم، ریهاکام می‌تواند به عنوان یک ابزار تکمیلی در کنار درمان‌های دیگر مانند رفتار درمانی (ABA) و درمان‌های حسی مورد استفاده قرار گیرد. ریهاکام فواید زیر را دارد:

• این برنامه به تقویت توجه و تمرکز کودکان اوتیسم کمک می‌کند و می‌تواند به آنها در بهبود تعاملات اجتماعی و پردازش اطلاعات کمک کند.این تمرینات معمولاً شامل فعالیت‌هایی هستند که نیاز به دقت، حافظه کاری و توانایی پردازش سریع اطلاعات دارند، که همه اینها برای بهبود توجه و تمرکز مفید هستند.
• مشکل اصلی که باعث آسیب به آینده کودکان اوتیسم می شود مشکل اجتماعی آن هاست. علاوه بر موارد گفته شده ریهاکام به اجتماعی شدن آن ها نیز کمک کند.
• کودکان اوتیسم اغلب با پردازش اطلاعات اجتماعی دچار مشکل هستند. ریهاکام می‌تواند به تقویت پردازش اطلاعات در مغز کمک کند، که می‌تواند به کودک در درک موقعیت‌های اجتماعی و پاسخ به آن‌ها کمک کند.
• مهارت حل مسئله: برخی از تمرینات ریهاکام شامل حل مسائل پیچیده و تصمیم‌گیری می‌شود. این مهارت‌ها می‌توانند به کودک کمک کنند تا در موقعیت‌های اجتماعی مختلف بهتر تصمیم بگیرد و با دیگران به صورت مثبت و مؤثرتر ارتباط برقرار کند.
• تقویت توانایی‌های اجرایی: مهارت‌های اجرایی مانند برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی و خودتنظیمی برای تعاملات اجتماعی بسیار مهم هستند. ریهاکام با بهبود این مهارت‌ها می‌تواند به کودک کمک کند تا بهتر از خود در موقعیت‌های اجتماعی مراقبت کند و رفتارهای مناسب‌تری داشته باشد.

برای کمک به بهبود توانمندی‌های اجتماعی و شناختی فرزندتان، استفاده از روش‌های نوین درمانی مانند ریهاکام و لورتا در مجموعه ستاره ایرانیان می‌تواند تأثیر بسزایی در تسهیل فرایند رشد و توسعه مهارت‌های اوتیسمی کودک شما داشته باشد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان و استفاده از برترین دستگاه ها می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

لورتا و اوتیسم

لورتا در ارزیابی موارد زیر نقش دارد:

• نقشه‌برداری از فعالیت مغزی
• شناسایی الگوهای مغزی غیرطبیعی
• ارزیابی نوروپلاستیسیته (Plasticity) مغز
• ارزیابی آسیب‌های مغزی و نقایص شناختی

در برخی از موارد، درمان‌هایی مانند نوروفیدبک (Neurofeedback) ممکن است با استفاده از داده‌های به‌دست‌آمده از لورتا و EEG برای کمک به تنظیم فعالیت مغزی افراد مبتلا به اوتیسم استفاده شوند. نوروفیدبک یک روش غیرتهاجمی است که به فرد کمک می‌کند تا فعالیت مغزی خود را کنترل کند و به تنظیم رفتارها و مهارت‌های شناختی خود بپردازد.

پیشنهاد مشاور: بازی درمانی اضطراب کودکان

برای کمک به بهبود توانمندی‌های اجتماعی و شناختی فرزندتان، استفاده از روش‌های نوین درمانی مانند ریهاکام و لورتا در مجموعه ستاره ایرانیان می‌تواند تأثیر بسزایی در تسهیل فرایند رشد و توسعه مهارت‌های اوتیسمی کودک شما داشته باشد. برای صحبت با برترین روانشناسان کودک و نوجوان و استفاده از برترین دستگاه ها می توانید با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲ و ۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵ تماس بگیرید و به صورت حضوری، آنلاین یا تلفنی صحبت کنید.

علائم اوتیسم در کودک دو ساله

علائم اوتیسم در کودکان دو ساله می‌تواند متفاوت باشد، اما معمولاً شامل مشکلاتی در ارتباطات اجتماعی، رفتارهای تکراری، و الگوهای محدود و خاص در علاقه‌مندی‌ها می‌شود. تقریبا کودک دو ساله عواملی که در ابتدا برای تشخیص گفته شد را به صورت شدید و جدی تر نشان می دهد:

• تاخیر در گفتار
• عدم استفاده از اشاره یا زبان بدن
• عدم پاسخ به نام
• زبان نامشخص یا تکرار کلمات
• عدم علاقه به بازی‌های گروهی یا تعامل با همسن و سالان
• عدم تماس چشمی
• حرکات تکراری
• علایق محدود
• ناراحتی از تغییر
• حساسیت به صداها، نورها یا بافت‌ها ( مانند بافت پارچه)

منبع: علائم اوتیسم در نوزادان

آموزش تنها خوابیدن کودک فرایندی، زمان بر است و به انرژی زیادی نیاز دارد. بهترین کار این است که به صورت درست و روانشناسی این کار را انجام دهید. در ادامه مراحل و نکات مهم برای آموزش این مهارت ارائه شده است.

سن تنها خوابیدن کودک

بسیاری از متخصصان توصیه می‌کنند که نوزادان می‌توانند از ۶ ماهگی به بعد به خوابیدن مستقل عادت کنند، زیرا در این سن، بیشتر نوزادان می‌توانند دوره‌های طولانی‌تر خواب را بدون نیاز به تغذیه شبانه تحمل کنند. خوابیدن جداگانه ممکن است شامل قرار دادن تخت نوزاد در اتاق خودش یا جدا شدن از تخت والدین باشد، میزان جدا شدن بستگی به نیاز های کودکتان نیز دارد.

نشانه های زیر به شما ثابت می کند که کودک شما آماده جدا شدن است:

• اگر نوزاد بدون وقفه‌های متعدد در طول شب می‌خوابد، احتمالاً آماده یادگیری خواب مستقل است.
• زمانی که نوزاد دیگر نیاز به چندین وعده تغذیه در شب ندارد، آموزش خواب مستقل آسان‌تر خواهد بود.
• اگر نوزاد در محیط خواب خود احساس امنیت دارد، این می‌تواند نشانه خوبی باشد.

مراحل جدا کردن کودک

۱.آماده سازی ذهنی

اگر کودک به سنی رسیده است که می توانید با او حرف بزنید، درباره اهمیت خوابیدن به‌صورت مستقل صحبت کنید. از زبان ساده و متناسب با سن او استفاده کنید و توضیح دهید که این مرحله‌ای از بزرگ‌شدن است.

۲. ایجاد محیطی دلپذیر

مطمئن شوید که اتاق کودک فضایی آرام و امن دارد. از رنگ‌های ملایم، نور مناسب و دمای متعادل استفاده کنید. حتما عروسک مورد علاقه اش را در کنار او قرار دهید و قبل از خواب به او شب بخیر بگویید و او را ببوسید.

اگر کودک شما به طور مداوم با مشکلات خوابیدن تنها مواجه است و این مشکلات از حد طبیعی فراتر می‌رود، مراجعه به روان‌شناس کودک می‌تواند کمک بزرگی برای شناسایی علل این مشکلات و حل آن‌ها باشد. رزرو وقت و صحبت با برترین مشاوران کودک با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲و ۰۲۱۲۲۲۴۷۱۰۰و ۰۹۰۳۵۶۷۳۰۵۰ و ۰۹۱۰۸۳۴۷۵۹۷ امکان پذیر است.

۳. روتین شبانه

فعالیت‌های منظم قبل از خواب، مانند حمام گرم، خواندن داستان یا لالایی خواندن، به کودک کمک می‌کند که بدنش برای خواب آماده شود. انجام روتین در خواب کودک تاثیر زیادی دارد. از گوشی و تلویزیون قبل از خواب خودداری کنید. حتما ساعت خواب معینی داشته باشید حتی اگر در خانه خود نیستید.

۴. آموزش تدریجی

اگر کودک شما با جدایی ناگهانی مخالفت کرد و شب ادراری یا علائم دیگر را تجربه کرد سعی کنید این روند را تدریجی کنید به طور مثال ابتدا کنار تخت کودک بنشینید تا احساس امنیت کند. هر شب فاصله خود را بیشتر کنید تا در نهایت او بتواند به‌تنهایی بخوابد. اگر نصف شب پیش شما امد با او به تختش برگردید و کنارش بنشینید تا احساس آرامش کند.

۵. صبور باشید

طبیعی است که کودک ابتدا مقاومت کند. صبور باشید و برنامه خود را ادامه دهید و ناامید نشوید. حتما با همسرتان یک روش را پیش بگیرید.

به یاد داشته باشید که هر نوزادی منحصربه‌فرد است، بنابراین برخی ممکن است زودتر یا دیرتر از دیگران برای خواب مستقل آماده شوند.

۶. کودک را قبل از خواب بغل کنید

بسیاری از والدین این اشتباه را مرتکب می شوند که فکر می کنند نباید نوزاد خود را قبل از خوابیدن در آغوش بگیرند یا در آغوش بگیرند. اینطور نیست! من همیشه توصیه می کنم که کودک شما قبل از خواب مدتی آرام را در آغوش یکی از عزیزانش بگذراند.

نکته خیلی مهم این است که کودکتان را قبل از خواب تسکین ندهید به این شکل کودک احساس می کند که چیز بدی در انتظارش است و نگران تر می شود.

مهم است که در زمان مناسب به گریه های کودک پاسخ دهید، اگر خیلی سریع به سراغ نوزادتان بروید، او یاد نمی گیرد که تنها بخوابد. اگر کودکتان را برای مدت طولانی رها کنید تا گریه کند، آنقدر مضطرب می‌شود که خوابیدن برای او سخت و حتی غیرممکن است.

۷. عدم تغییر محیط خواب

هرگونه تغییر در محیط خواب، مانند تغییر در تخت یا وسایل اتاق، می‌تواند باعث اضطراب کودک شود. از تغییرات ناگهانی اجتناب کنید.

۸. نظارت از راه دور

در صورتی که کودک به تنهایی نمی‌خوابد یا نگران او هستید، از یک دستگاه مانیتور خواب برای نظارت بر او استفاده کنید.

۹. تدوام و ارزیابی مداوم

ارزیابی پیشرفت کودک در طول زمان مهم است. اگر کودک همچنان به سختی به خواب می‌رود، ممکن است نیاز به تغییر روش‌ها داشته باشید.

اگر کودک شما به طور مداوم با مشکلات خوابیدن تنها مواجه است و این مشکلات از حد طبیعی فراتر می‌رود، مراجعه به روان‌شناس کودک می‌تواند کمک بزرگی برای شناسایی علل این مشکلات و حل آن‌ها باشد. رزرو وقت و صحبت با برترین مشاوران کودک با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲و ۰۲۱۲۲۲۴۷۱۰۰و ۰۹۰۳۵۶۷۳۰۵۰ و ۰۹۱۰۸۳۴۷۵۹۷ امکان پذیر است.

اهمیت خواب مستقل کودک

1. خوابیدن به‌تنهایی به کودک کمک می‌کند که احساس استقلال و خودکفایی کند.
2. کودک می‌آموزد که می‌تواند بدون وابستگی به والدین از پس موقعیت‌های چالش‌برانگیز (مانند خوابیدن) برآید.
3. کودکانی که مستقل می‌خوابند، اغلب بهتر می‌توانند در صورت بیدار شدن در نیمه‌شب، مجدداً خودشان به خواب بروند.
4. خودتنظیمی باعث کاهش اضطراب و بهبود تمرکز در سنین بالاتر می‌شود.
5. کودکانی که از نظر عاطفی مستقل‌تر هستند، معمولاً در محیط‌های اجتماعی مانند مهدکودک یا مدرسه راحت‌تر با دیگران تعامل می‌کنند.
6. خواب مستقل کمک می‌کند تا کودک یاد بگیرد که جدایی موقت از والدین نگران‌کننده نیست.
7. این فرآیند می‌تواند از بروز اضطراب جدایی شدید در آینده جلوگیری کند.

پیشنهاد مشاور: سلامت خواب نوزاد خود را تضمین کنید

سن جدا کردن اتاق خواب کودک از نظر اسلام

اسلام، توجه به مسائل تربیتی کودکان اهمیت زیادی دارد.

در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) آمده است:

“فَرِّقُوا بَیْنَ أَوْلَادِکُمْ فِی الْمَضَاجِعِ إِذَا بَلَغُوا سَبْعَ سِنِینَ”
(فرزندانتان را هنگام خوابیدن از هم جدا کنید وقتی به سن هفت‌سالگی رسیدند.)
(منبع: وسایل‌الشیعه، جلد ۲۱، باب ۸۷، حدیث ۲)

بر اساس این روایت، توصیه می‌شود که از حدود سن ۷ سالگی اتاق خواب کودک جدا شود. این توصیه شامل جدا کردن محل خواب فرزندان از یکدیگر و همچنین جدا کردن اتاق خواب آنان از والدین است.

این اقدام باید با توجه به شرایط روانی و عاطفی کودک انجام شود تا کودک دچار اضطراب یا احساس طرد شدن نشود.

چه زمانی باید به روانشناس مراجعه کرد

در شرایط زیر باید به روانشناس کودک مراجعه کرد:

1. ترس‌های شدید و غیرقابل کنترل
2. اضطراب شبانه مداوم
3. گریه و بی‌قراری شدید در شب‌ها
4. رفتارهای ناهنجار مرتبط با خواب. مشکلات رفتاری مانند راه رفتن در خواب، شب‌ادراری، یا کابوس‌های مکرر
5. اختلال در روند طبیعی رشد. عدم رشد عاطفی و اجتماعی کودک

مشاور کودک در زمینه های زیر به شما کمک می کند:

• علت‌های عاطفی و روانی که باعث مشکلات خواب می‌شود را شناسایی کند.
• به شما در پیدا کردن روش‌های صحیح و مؤثر برای کمک به کودک در خوابیدن مستقل راهنمایی کند.
• تکنیک‌های آرامش‌بخشی و درمانی مانند روش‌های رفتاری یا درمان‌های شناختی-رفتاری (CBT) را برای مدیریت اضطراب یا ترس‌های شبانه پیشنهاد دهد.
• در صورت نیاز، با توجه به شرایط کودک، برنامه درمانی مناسب را تنظیم کند.

اگر کودک شما به طور مداوم با مشکلات خوابیدن تنها مواجه است و این مشکلات از حد طبیعی فراتر می‌رود، مراجعه به روان‌شناس کودک می‌تواند کمک بزرگی برای شناسایی علل این مشکلات و حل آن‌ها باشد. رزرو وقت و صحبت با برترین مشاوران کودک با شماره های ۰۲۱۲۲۳۵۴۲۸۲و ۰۲۱۲۲۲۴۷۱۰۰و ۰۹۰۳۵۶۷۳۰۵۰ و ۰۹۱۰۸۳۴۷۵۹۷ امکان پذیر است.

آموزش خوابیدن مستقل به کودک یک فرآیند تدریجی است که نیاز به صبر، محبت و توجه دارد. با رعایت اصول و استفاده از روش‌های موثر، می‌توانید به کودک خود کمک کنید که به خوابیدن مستقل عادت کند و در نتیجه حس امنیت، استقلال و آرامش بیشتری را تجربه کند. این فرآیند ممکن است برای هر خانواده متفاوت باشد، بنابراین مهم است که با توجه به نیازهای خاص فرزندتان پیش بروید.

جدا کردن اتاق خواب کودک ۵ ساله نی نی سایت

در سن ۵ سالگی، بسیاری از کودکان آماده هستند تا به‌تنهایی در اتاق خود بخوابند. این مرحله نه‌تنها به رشد استقلال کودک کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود والدین نیز زمان بیشتری برای خود داشته باشند. اگرچه ممکن است این تغییر در ابتدا چالش‌برانگیز باشد، اما با روش‌های درست و صبر، می‌توان آن را به یک تجربه موفق تبدیل کرد.

این سن ممکن است کمی دیر باشد و کودک مقاومت کند و در برابر تغییر ناراحتی و اضطراب نشان دهد در این حالت توصیه می شود که از روانشناس کودک کمک بگیرید.

جدا خوابیدن کودک ۷ ساله نی نی سایت

برای بسیاری از والدین، جدا کردن کودک ۷ ساله از خوابیدن در کنار خود به دلایل مختلفی به تعویق افتاده است. اما این سن مناسب‌ترین زمان برای شروع خواب مستقل است، زیرا کودک از نظر شناختی و عاطفی به حدی رسیده که بتواند تغییر را درک کند. در این مقاله به دلایل اهمیت خواب مستقل و روش‌هایی برای اجرای این تغییر می‌پردازیم. چالش های جدا کردن کودک در این سن شامل موارد زیر است:

• ترس از تاریکی یا تنهایی: بسیاری از کودکان در این سن ممکن است از خوابیدن تنها بترسند.
• وابستگی عاطفی به والدین: برخی کودکان به دلیل عادت‌های گذشته به حضور والدین در زمان خواب نیاز دارند.
• اضطراب تغییر: هر تغییری ممکن است برای کودک اضطراب‌آور باشد، به‌ویژه اگر به‌درستی مدیریت نشود.

منبع : تنها خوابیدن کودک