اوتیسم

اوتیسم چیست؟

اوتیسم عبارت از ناتوانی رشدی در طول عمر می باشد که بر روی درک فرد از جهان و تعامل وی با سایر افراد تاثیر می گذارد.

افراد مبتلا به اوتیسم دنیا را به صورت متفاوتی می بینند، می شنوند و درک می کنند.

در صورتیکه شما یک فرد اوتیسم باشید، یک توهمی نسبت به زندگی خواهید داشت؛ اوتیسم یک نوع بیماری یا مریضی نمی باشد و نمی تواند درمان شود.

اغلب افراد احساس می کنند که توهم و خیال پرستی یک بخش مبنایی از هویت آنها می باشد.

اوتیسم یک شرایط گسترده ای است. تمامی افراد اوتیسم دارای مشکلات خاصی هستند، ولی اوتیسمی بودن تاثیرات متفاتی بر روی آنها دارد.

همچنین برخی از افراد اوتیسمی دارای ناتوانایی های یادگیری، مشکلات سلامت روانی یا شرایط دیگری هستند و این شرایط باعث می شود که آنها به سطوح حمایتی متفاوتی نیاز پیدا کنند.

تمامی افراد دارای طیف های متنوع اوتیسمی یاد می گیرند و رشد می کنند. در صورتیکه این افراد حمایت مناسبی را دریافت کنند، می توانند به انتخاب خودشان یک زندگی کاملتری را داشته باشند.

میزان شیوع اوتیسم در چه سطحی می باشد؟

اوتیسم رایج تر از سطحی است که اکثر افراد تصور می کنند. در حدود 700000 فرد اوتیسمی در بریتانیا وجود دارد (که بیش از یک درصد از جمعیت این کشور را شامل می شوند).

افراد دارای ملیت ها، فرهنگ ها، مذهب ها و پس زمینه های اجتماعی متفاوت می توانند به اوتیسم مبتلا باشند، هر چند که بنظر می رسد میزان شیوع این اختلال در زنان بیشتر از میزان شیوع آن در مردان می باشد.

افراد اوتیسمی دنیا را به چه شکلی می بینند؟

برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دنیا را به شکل یک مورد طاقت فرسا می بینند و این شرایط می تواند منجر به ایجاد اضطراب قابل توجهی در آنها شود.

به طور خاص شناخت و ارتباط برقرار کردن با سایر افراد و مشارکت کردن در زندگی روزمره مربوط به خانواده، مدرسه، کار و زندگی اجتماعی می تواند برای این افراد مشکل باشد.

سایر افراد به طور حسی نحوه تعامل و ارتباط برقرار کردن با یکدیگر را یاد می گیرند، هر چند که برای ارتباط برقرار کردن با افراد اوتیسمی همچنان مشکل دارند.

ممکن است افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل تفاوت هایی که در مقایسه با سایر افراد دارند، شگفت زده شوند و این احساس را داشته باشند که تفاوت های اجتماعی مانع از درک شدن این افراد توسط سایر افراد می شود.

افراد اوتیسم در اغلب مواقع معلول نمی باشند. برخی از والدین دارای فرزندان اوتیسمی گفته اند که سایر افراد فکر می کنند که فرزندانشان شیطان هستند؛

این در حالی است که بزرگسالان مبتلا به این اختلال احساس می کنند که سایر افراد یک درک نادرستی از آنها دارند.

تشخیص

یک تشخیص عبارت از یک شناسایی رسمی از اوتیسم می باشد که این تشخیص معمولا توسط یک تیم تشکیل یافته از متخصصان موجود در حوزه های مختلف صورت می گیرد؛

معمولا این متخصصان شامل یک درمانگر گفتار و زبان، یک متخصص اطفال، روان پزشک و (یا) روان شناس می باشند.

مزایای تشخیص

ارزیابی و تشخیص به موقع به دلایل مختلفی می تواند مفید باشد؛ برخی از این دلایل عبارتند از:

این تشخیص به افراد مبتلا به اوتیسم (و خانواده ها، همسران، کارفرمایان، همکاران، معلمان و دوستان آنها) کمک می کند تا دلیل تجربه شدن مشکلات خاص و کارهایی که برای دستیابی به شرایط بهتر می توانند انجام دهند را بفهمند.

این تشخیص باعث می شود که افراد به خدمات و حمایت مناسبی دسترسی پیدا کنند.

اوتیسم به چه نحوی تشخیص داده می شود

ویژگی های مربوط به اوتیسم مابین افراد مختلف متغیر می باشد، ولی به منظور اینکه این تشخیص در یک فردی صورت بگیرد، این فرد باید به صورت مداوم یک سری مشکلات دائمی را در مورد ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی داشته باشد.

یک سری الگوهای رفتاری، فعالیت ها یا علایق تکراری و محدودی را از دوران کودکی داشته باشد و این مشکلات در یک سطحی باشد که عملکرد روزمره وی را محدود و معیوب کند.

مشکلات مداوم در مورد ارتباط اجتماعی و تعامل اجتماعی

ارتباط اجتماعی

افراد مبتلا به اوتیسم در تفسیر هر دو زبان شفاهی و غیرشفاهی، همانند ژست ها یا تن صدا، با یک سری مشکلاتی مواجه هستند.

اکثر آنها یک درک محدودی از زبان دارند و بر این عقیده هستند که حرف های سایر افراد معنادار می باشد و آنها منظور خودشان را در حرف های خودشان بیان می کنند.

همچنین استفاده و شناخت از حالت های صورت، تن صدا و جوک ها و سخنان طعنه آمیز برای این افراد مشکل می باشد.

ممکن است برخی از افراد مبتلا به اوتیسم صحبت نکنند یا محدودیت گفتاری داشته باشند.

توانایی آنها برای درک کردن گفته های سایر افراد بیشتر از توانایی شان برای بیان کردن گفته های خودشان خواهد بود، هر چند که ممکن است این افراد با مشکلات مربوط به مفاهیم مبهم یا انتزاعی مواجه باشند.

برخی از افراد مبتلا به اوتیسم از یک سری روش های جایگزین ارتباطی، همانند زبان اشاره یا نمادهای تصویری استفاده می کنند.

برخی از آنها بدون هیچ نوع صحبت کردن می توانند به صورت کاملا مناسبی ارتباط برقرار کنند.

همچنین سایر افراد مبتلا به اوتیسم دارای مهارت های زبانی بهتری هستند، ولی در درک کردن انتظارات سایر افراد در طول یک مکالمه یا در تکرار کردن حرف های سایر افراد) مشکل داشته باشند(این اختلال پژواک گویی نامیده می شود یا اینکه به مدت طولانی در مورد بحث های مورد علاق شان صحبت کنند.

صحبت کردن به صورت مشخص و مداوم با افراد مبتلا به اوتیسم و دادن یک فرصت زمانی مناسب به این افراد برای پردازش حرف هایی که به آنها گفته می شود، یک روش درمان مناسبی می باشد.

اوتیسم

تعاملات اجتماعی

اغلب افراد مبتلا به اوتیسم یک سری مشکلاتی را در درک کردن سایر افراد (تشخیص یا درک احساسات و منظورهای سایر افراد) و بیان کردن عواطف خودشان دارند.

این شرایط باعث می شود که این افراد در تعاملات اجتماعی خودشان با یک سری مشکلاتی مواجه شوند. این افراد ممکن است:

  • بی احساس به نظر برسند
  • زمانیکه افراد زیادی در کنارشان قرار می گیرند، به دنبال تنها شدن باشند
  • دلداری و تسلی سایر افراد را قبول نکنند
  • به صورت غریبانه رفتار کنند یا به نحوی رفتار کنند که از نظر اجتماعی نامناسب باشد

ایجاد روابط دوستانه برای افراد مبتلا به اوتیسم می تواند مشکل باشد. این امکان وجود دارد که برخی از آنها یک تمایلی به برقراری ارتباط با سایر افراد داشته باشند، ولی ممکن است در مورد نحوه دستیابی به این ارتباط نامطمئن باشند.

الگوهای رفتاری ، فعالیت ها یا علایق تکراری و محدود

کارهای روتین و رفتار تکراری

برای افراد اوتیسم دنیا می تواند غیرقابل پیشبینی و سردرگم کننده باشد؛ این افراد ترجیح می دهند تا یک برنامه روتین روزمره داشته باشند تا بتوانند مواردی که در طول هر روز اتفاق می افتد را درک کنند.

ممکن است این افراد همواره به یک روش مشابهی مسیر خانه تا مدرسه و مسیر بالعکس را سفر کنند یا اینکه همواره یک غذای مشابه و ثابتی را برای صبحانه بخورند.

همچنین استفاده از قواعد هم می تواند نقش مهمی داشته باشد. بعد از آنکه فرد مبتلا به اوتیسم یک روش درستی را برای انجام دادن یک کاری یاد بگیرد، استفاده از یک روش دیگر برای این فرد مشکل خواهد بود.

افراد موجود در طیف اوتیسم ممکن است با ایده تغییر راحت نباشند، ولی در صورتیکه بتوانند در مراحل اولیه خودشان را برای مقابله با تغییرات آماده کنند، توانایی بهتری را برای مقابل با شرایط جدید خواهند داشت.

علایق شدید

اکثر افراد مبتلا به اوتیسم دارای علایق شدید و دارای تمرکز بالا می باشند و این علایق در اغلب مواقع از سنین جوانی صورت می گیرد. این علایق می تواند در طول زمان تغییر کند یا اینکه در طول زندگی فرد ثابت باشد؛

همچنین این علایق می تواند شامل هر چیزی باشد و از هنر تا موسیقی و از قطارها تا کامپیوترها را شامل شود.

در برخی مواقع ممکن است که یک علاقه ای غیرمعمول باشد. برای مثال ممکن است یک فرد اوتیسم علاقه خاصی به جمع آوری زباله ها داشته باشد.

علاقه این فرد می تواند از طریق تشویق شدن پیشرفت کند و این فرد به بازسازی و محیط زیست علاقه پیدا کند.

تعداد زیادی از افراد مبتلا به اوتیسم علاقه خودشان را به مطالعه، کارهای دارای پاداش، کارهای داوطلبانه یا سایر کارهای معنادار متمرکز می کنند.

اغلب افراد مبتلا به اوتیسم گزارش می کنند که دنبال کردن این علایق یک عامل مبنایی در بهزیستی و خوشحالی آنها می باشد.

حساسیت حسی

همچنین این امکان وجود دارد که افراد مبتلا به اوتیسم حساسیت بیشتر یا کمتری را نسبت به صداها، لمس، مزه ها، بوها، روشنایی، رنگ ها، دما یا درد داشته باشند.

برای مثال ممکن است این افراد متوجه یک سری صداهای پس زمینه ای شوند که سایر افراد نسبت به آن بی توجه هستند یا یک چیزی مانع از رسیدن این صدا به آنها شود و این صدا برای فرد مبتلا به اوتیسم گوش خراش یا حواسپرت کننده باشد.

این شرایط می تواند منجر به ایجاد اضطراب یا حتی درد فیزیکی شود. همچنین این امکان وجود دارد که افراد اوتیسم مبهوت روشنایی ها یا وسایل چرخان شوند.

عناوین متفاوت اوتیسم

در طول سال های متمادی عناوین مختلفی برای توصیف این اختلال به کار برده شده اند که از آن جمله می توان به اختلال طیف اوتیسم (ASD)، شرایط طیف اوتیسم (ASC)، اوتیسم کلاسیک، اوتیسم کانر (Kanner)، اختلال رشدی نافذ (PDD)، اوتیسم عملکردی بالا (HFA)، سندرم آسپرگر (Asperger) و اجتناب نیاز آسیب شناختی (PDA) اشاره کرد.

این مورد نشان دهنده راهنماهای تشخیصی و ابزارهای مختلفی است که مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین نشان دهنده حالت های اوتیسمی مختلفی است که در افراد بروز پیدا می کند.

به دلیل تغییرات جدید و آتی که در راهنماهای تشخیص صورت می گیرد، در حال حاضر عبارت اختلال طیف اوتیسم (ASD) رایج ترین عبارتی می باشد که برای توصیف این شرایط به کار گرفته می شود.

علل و درمان ها

چه عواملی منجر به بروز اوتیسم می شود؟

علت اصلی بروز اوتیسم همچنان در حال بررسی است.

تحقیقات صورت گرفته در مورد علت های این اختلال بیانگر این است که ترکیبی از عوامل مختلف (عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی) می توانند در این رشد متفاوت نقش داشته باشند.

اوتیسم به دلیل تربیت کودک و شرایط اجتماعی آنها صورت نمی گیرد و فرد مبتلا شده به این شرایط هیچ نقشی در ابتلاء به آن ندارد.

آیا روش درمان مناسبی وجود دارد؟

هیچ روش درمانی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد. با این وجود یک طیفی از استراتژی ها و رهیافت هایی وجود دارند که منجر به یادگیری و رشد این افراد می شوند (ممکن است این روش برای این افراد مناسب و مفید باشد).

شما چه کمکی می توانید بکنید:

شما از طریق انجام دادن کارهای زیر می توانید به افراد اوتیسم و خانواده های آنها کمک کنید:

  • از طریق گسترش دادن شناخت و آگاهی مربوط به اوتیسم
  • ارائه کمک مالی به موسساتی که هدف آنها عبارت از اطلاع رسانی و مشاوره در مورد اوتیسم می باشد
  • داوطلب شدن در کارهی خیریه مربوط به افراد اوتیسم.

منبع : کانون مشاوران ایران

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.