اختلال شخصیت ضد اجتماعی (ASPD) مرگبار است
اختلال شخصیت ضد اجتماعی (ASPD)
. اختلال شخصیت ضد اجتماعی با بی توجهی به عواقب و حقوق دیگران مشخص می شود، تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی با معیارهای بالینی می باشد. درمان آن نیز ممکن است شامل درمان شناختی-رفتاری، داروهای ضد روان پریشی و داروهای ضد افسردگی باشد.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی برای سود یا لذت شخصی و بدون عذاب وجدان مرتکب اعمال غیرقانونی، فریبکارانه، استثمارگرانه و بی پروا می شوند. آن ها ممکن است کارهای زیر را انجام دهند:
- رفتار خود را توجیه یا منطقی می دانند.
- قربانی را به خاطر احمق بودن یا درماندگی سرزنش کنید.
- نسبت به آثار اعمال خود بر دیگران بی تفاوت هستند.
بر اساس معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری قدیمی تر اختلالات روانی [DSM]) بین ۰٫۲ تا ۳٫۳ افراد این اختلال را تجربه می کنند و در میان مردان شایع‌تر از زنان است.
یک مؤلفه وراثتی قوی نیز در ایجاد این اختلال وجود دارد و شیوع با افزایش سن کاهش می یابد، که نشان می دهد بیماران می توانند در طول زمان یاد بگیرند که رفتار ناسازگار خود را تغییر دهند.
بیشتر افراد درگیر اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارای اختلال مصرف مواد هستند (و حدود نیمی از مبتلایان به اختلال مصرف مواد معیارهای اختلال شخصیت ضد اجتماعی را دارند). بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی اغلب دارای اختلال کمبود توجه، بیش فعالی یا اختلال شخصیت مرزی هستند .
علت اختلال شخصیت ضد اجتماعی
هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی (به عنوان مثال، سوء استفاده در دوران کودکی ) در ایجاد اختلال شخصیت ضد اجتماعی نقش دارند. پرخاشگری این افراد به عملکرد غیر طبیعی ناقل سروتونین مربوط می شود. بی توجهی به درد دیگران در اوایل کودکی با رفتارهای ضد اجتماعی در اواخر نوجوانی مرتبط است.
اختلال شخصیت ضداجتماعی در میان بستگان درجه یک بیماران مبتلا به این اختلال بیشتر از جمعیت عمومی است.
اگر اختلال سلوک همراه با اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی قبل از ۱۰ سالگی باشد، خطر ابتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی در بزرگسالی افزایش می یابد. خطر تبدیل شدن اختلال سلوک به اختلال شخصیت ضداجتماعی زمانی افزایش می یابد که والدین از کودک سوء استفاده کنند یا از او غافل شوند
علائم و نشانه های اختلال شخصیت ضد اجتماعی
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ممکن است با تخریب اموال، آزار و اذیت دیگران یا دزدی، بی توجهی خود را نسبت به دیگران و قانون ابراز کنند. آن ها ممکن است مردم را فریب دهند، استثمار کنند، کلاهبرداری کنند، یا دروغ بگویند تا به آنچه می خواهند (مثلاً پول یا قدرت) برسند.
این بیماران تکانشی هستند، از قبل برنامه ریزی نمی کنند و عواقب یا ایمنی خود یا دیگران را در نظر نمی گیرند. در نتیجه، ممکن است ناگهان شغل، خانه یا روابط خود را تغییر دهند.
آن ها همچنین ممکن است هنگام رانندگی سرعت بگیرند، در حالت مستی رانندگی کنند که گاهی منجر به تصادف می شود، بیش از حد الکل مصرف کنند یا داروهای غیرقانونی مصرف کنند که ممکن است اثرات مضری داشته باشد.
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی از نظر اجتماعی و مالی غیرمسئول هستند. آن ها ممکن است بدون برنامه ای برای گرفتن شغل دیگری تغییر شغل دهند، صورتحساب های خود را پرداخت نکنند، وام ها را پرداخت نکنند.
این بیماران اغلب به راحتی تحریک می شوند و از نظر فیزیکی پرخاشگر هستند. آن ها ممکن است شروع به دعوا کرده یا حتی از همسر یا شریک زندگی خود سوء استفاده کنند. در روابط جنسی، آن ها غیرمسئول هستند، شریک زندگی خود را استثمار می کنند و نمی توانند تک همسر بمانند.
پشیمانی از اعمال برای آن ها وجود ندارد. بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ممکن است با سرزنش کسانی که به آن ها صدمه زده اند یا شیوه زندگی خود اعمال شان را منطقی کنند. آن ها مصمم هستند که تحت فشار قرار نگیرند و به هر قیمتی آنچه را که فکر می کنند برای خودشان کاری که بهترین است را انجام می دهند.
این بیماران نسبت به دیگران احساس همدلی ندارند و ممکن است نسبت به احساسات، حقوق و رنج دیگران بی تفاوت باشند.
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی معمولاً نظر بالایی نسبت به خود دارند و ممکن است بسیار متفکر، خودباور یا متکبر باشند، علاوه بر این برای رسیدن به خواسته خود هرکاری می کنند.
تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی
- معیارهای بالینی ( براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ، ویرایش پنجم [DSM-5])
برای تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی، بیماران باید نشانه های زیر را داشته باشند:
- بی توجهی مداوم به حقوق دیگران
- بی توجهی به قانون
- فریبکار بودن
- دروغ گفتن مکرر، استفاده از نام مستعار، یا فریب دادن دیگران برای نفع شخصی یا لذت
- به صورت تکانشی عمل کردن
- عمل بدون برنامه ریزی
- به راحتی تحریک شدن یا پرخاشگری کردن، که با دعوای فیزیکی مداوم یا حمله به دیگران نشان داده می شود.
- بی احتیاطی ایمنی خود را نادیده می گیرند.
- رفتار غیرمسئولانه، مانند ترک شغل بدون برنامه‌ای برای پیدا کردن کار یا پرداخت نکردن صورتحساب
- عدم احساس پشیمانی نیز نشان دهنده بی تفاوتی آن ها می باشد.
همچنین، بیماران باید شواهدی مبنی بر وجود اختلال سلوک قبل از ۱۵ سالگی داشته باشند. اختلال شخصیت ضد اجتماعی فقط در افراد بالای ۱۸ سال تشخیص داده می شود.
اختلال های مشابه
اختلال شخصیت ضد اجتماعی را باید از موارد زیر متمایز کرد:
- اختلال مصرف مواد :تعیین اینکه تکانشگری و بی مسئولیتی ناشی از اختلال مصرف مواد است یا از اختلال شخصیت ضداجتماعی می‌تواند دشوار باشد، اما بر اساس بررسی تاریخچه بیمار، از جمله شرح حال اولیه، اختلال شخصیت ضداجتماعی پس از درمان اختلال مصرف مواد به راحتی قابل تشخیص است، اما اختلالات شخصیت ضداجتماعی حتی در صورت وجود اختلال مصرف مواد قابل تشخیص است.
- اختلال سلوک :اختلال سلوک الگوی مشابهی در نقض هنجارها و قوانین اجتماعی دارد، اما باید قبل از ۱۵ سالگی وجود داشته باشد.
- اختلال شخصیت خودشیفته:بیماران خوشیفته به طور مشابه استثمارگر و فاقد همدلی هستند، اما مانند اختلال شخصیت ضداجتماعی، تمایل به پرخاشگری و فریبکاری ندارند.
- اختلال شخصیت مرزی:بیماران به طور مشابه فریبکاری می‌کنند، اما این کار را برای به دست آوردن آنچه می‌خواهند انجام نمی دهند(مثلاً پول، قدرت).
درمان
در درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی در برخی موارد، درمان شناختی- رفتاری و گاهی دارودرمانی استفاده می شود.
هیچ مدرکی مبنی بر اینکه درمان خاصی منجر به بهبود طولانی مدت این اختلال شود وجود ندارد. بنابراین هدف درمان رسیدن به هدف کوتاه مدت دیگری مانند اجتناب از عواقب قانونی است تا تغییر بیمار.
بیماران پرخاشگر با تکانشگری ممکن است از درمان شناختی-رفتاری یا داروها (به عنوان مثال، لیتیوم و والپروات، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین ) سود ببرند. داروهای ضد روان پریشی غیر معمول می توانند به درمان کمک کنند، اما شواهد کمتری برای استفاده از آن ها وجود دارد.