بایگانی دسته ی کودک

درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای یک مشکل و اختلال سلامت روان واقعی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و بیش ترین افرا معتاد به آن نوجوان و کودکان در سن رشد هستند و همین والدین آن ها را بسیار نگران می سازد.

سازمان بهداشت جهانی این بیماری را به‌عنوان «اختلال بازی» نام گذاری کرده است این اختلال به حدی شدید می باشد که زندگی فرد را به طور کامل تحت تاثیر قرار می دهد و باعث می شود که فرد از خواسته ها و اتفاقات زندگی خود غافل شود.

اگرچه میلیاردها نفر به بازی های ویدیویی می پردازند، اما اکثریت آن ها اعتیادی به بازی ندارند. سازمان بهداشت جهانی تعداد افراد مبتلا به اعتیاد را ۳ تا ۴ درصد تخمین زده است. تفاوت بین یک سرگرمی سالم و اعتیاد در تأثیر منفی بازی در زندگی شما است.

معمولاً فرد معتاد به بازی، نقص قابل توجه در عملکرد شخصی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی، شغلی یا سایر زمینه های مهم را تجربه می کند.

اعتیاد به بازی های رایانه ای چیست؟

اعتیاد به بازی یک اعتیاد رفتاری است که به الگویی از بازی های مکرر و مداوم اشاره دارد، علیرغم پیامدهای منفی که این امر ایجاد می کند، از جمله مشکلات روابط، مالی یا کاری این رفتار ادامه پیدا می کند و جنبه های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.

اعتیاد به بازی را می توان به دو نوع مجزا تقسیم کرد که شامل موارد زیر می باشد:

• اعتیاد به بازی های ویدیویی تک نفره. این نوع بازی ها فقط یک بازیکن را شامل می شوند و تمایل دارند مجموعه ای از ماموریت ها را تکمیل کنند.
• اعتیاد به بازی های ویدیویی چند نفره. بازی های چند نفره آنلاین بازی های ویدئویی هستند که با افراد دیگر در مکان های مختلف در سراسر جهان از طریق اتصال به اینترنت بازی می شوند. این بازی‌ها به دلیل نداشتن پایان رسمی مانند بازی‌های تک‌نفره، بیشتر باعث اعتیاد می شوند.

چه چیزی باعث اعتیاد به بازی های آنلاین می شود؟

بازی‌های رایانه ای به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با استفاده از روان‌شناسی رفتاری پیشرفته، اعتیادآور باشند تا شما را درگیر خود نگه دارند. بازی‌ها تجربیاتی هستند که مقدار زیادی دوپامین در اختیار شما قرار می‌دهند و قرار گرفتن بیش از حد در معرض این سطح از تحریک می‌تواند باعث تغییرات ساختاری در مغز شما شود.

بازی‌ها به قدری شما را درگیر می کنند که می‌توان ساعت‌ها بدون اینکه حتی یک دقیقه از آن گذشت، بازی کرد.

علائم اعتیاد به بازی های رایانه ای

انجمن روانپزشکی آمریکا ۹ علامت هشدار دهنده را شناسایی کرده است که هنگام تشخیص اختلال بازی باید آن ها را بررسی کنید ولی برای درمان قطعی بهترین کار این است که از مشاور یا روانشناس کمک بگیرید.

• اشتغال ذهنی به بازی های ویدیویی.
• علائم ترک در هنگام حذف بازی. این علائم معمولاً به عنوان تحریک پذیری، اضطراب، بی حوصلگی، هوس یا غم توصیف می شوند.
• تلاش های ناموفق برای کنترل مشارکت در بازی های ویدیویی.
• از دست دادن علاقه به سرگرمی ها و سرگرمی های قبلی در نتیجه و به استثنای بازی های ویدیویی.
• ادامه استفاده بیش از حد از بازی ها علیرغم آگاهی از مشکلات روانی اجتماعی.
• اعضای خانواده، درمانگران یا دیگران را در مورد بازی خود فریب می دهد.
• استفاده از بازی های ویدئویی برای فرار یا تسکین خلق و خوی منفی (مانند احساس درماندگی، گناه، اضطراب).
• به دلیل اعتیاد به بازی های رایانه ای، رابطه، شغل، فرصت تحصیلی یا شغلی قابل توجه را به خطر انداخته یا از دست می دهد.

عوارض اعتیاد به بازیهای کامپیوتری

 اعتیاد به بازی های رایانه ای یک اختلال سلامت روان اجباری است که می تواند به زندگی فرد آسیب جدی وارد کند. معمولاً فرد معتاد به بازی‌های ویدیویی بیش از ۱۰ ساعت در روز را به بازی اختصاص می‌دهد. اعتیاد به بازی های رایانه ای باعث می شود که کودکان رژیم غذایی ضعیفی داشته باشندکه عمدتاً از نوشیدنی های انرژی زا پر از کافئین و شکر تشکیل شده است و بسیاری از آن ها دچار کم آبی و سوء تغذیه هستند.

آگورافوبیا

در موارد شدیدتر، معتادان به بازی، آگورافوبیا را تجربه می کنند (نوعی اختلال اضطرابی که در آن از ترک خانه و حضور در جامعه می‌ترسند ).

اعتیاد به بازی های رایانه ای معمولاً باعث می شود که فرد بدخلق، تحریک پذیر، افسرده و پرخاشگر هستند و به دلیل بازی کردن از رفتن به مدرسه یا کار خودداری می کنند. معتاد شدن به بازی به معنای تجربه اختلال عملکردی در چندین زمینه از زندگی است و اثرات طولانی مدت آن می تواند ویرانگر باشد. معتادان به بازی از دانشگاه رد می شوند، طلاق می گیرند و با بیکاری دست و پنجه نرم می کنند.

 بی تحرکی

به طور کلی می توان گفت که نوجوانان و کودکان مبتلا به این اعتیاد از تحرک و فعالیت جسمانی خیلی کمی برخوردار هستند در این شرایط افزایش وزن و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ به شدت افزایش می یابد بنابراین حتما دقت کافی را داشته باشید که کودکتان تحرک کافی را داشته باشد.

عدم مشارکت اجتماعی

یادگیری مهارت های اجتماعی یکی از نکاتی می باشد که اعتیاد به بازی های کامپیوتری آن را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد و باعث کاهش آن می گردد. اطمینان حاصل کنید که فرزندتان مهارت های اجتماعی لازم را یاد گرفته و در جمع می تواند با همسالان و بزرگسالان ارتباط کافی را برقرار کند.

مشکلات تمرکز 

توجه و تمرکز برای کودکان امر مهمی می باشد، کودکان باید بتوانند در انجام تکالیف و مسئولیت های خود تمرکز کنند اما بازی های کامپیوتری این توانایی را از کودکان می گیرند. به طور مثال کودکانی که به بازی های ویدیویی معتاد هستند به ندرت می توانند کتاب بخوانند و تمرکز خود را در طول داستان حفظ کنند.

افزایش پرخاشگری یا خشونت

بسیاری از بازی های ویدیویی حرکات پرخاشگرانه، مرگ دلخراش را نشان می دهند. متاسفانه در این سن کودک فرق میان واقعیت و بازی را متوجه نمی شود و همین باعث افزایش خشونت، پرخاشگری و حتی کابوس های طولانی مدت کودک می شود. به طور مثال کودک درک نمی کند که زامبی ها وجود ندارند و نباید بترسد.

به همین دلیل همیشه از والدین خواسته می شود تا نظارت کافی بر بازی های کودک را داشته باشند.

تشنج و آسیب های استرس مکرر

بچه ها و افرادی که صرع دارند ممکن است تحت تاثیر نمایشگر بازی یا اتفاقات بازی دچار حملات شوند. چراغ‌ها و رنگ‌های نمایشگر بازی‌های ویدیویی ممکن است باعث فعالیت تشنجی در برخی از بازیکنان شود. علاوه بر این بازی مکرر باعث درد در ناحیه کمر، دست، گردن و مچ می شود.

علائم و نشانه های هشدار دهنده اعتیاد به بازی های رایانه ای

• انجام بازی های رایانه ای به صورت مداوم یا اجباری
• انکار مشکل
• تلاش برای کاهش زمان بازی اغلب با شکست مواجه می شود.
• هنگام محدودیت تحریک پذیر و عصبانی می شود.
• هنگام استفاده از وسایل الکترونیکی، زمان را از دست می دهد.
• ترجیح می دهد به جای بازی فیزیکی، وقت خود را با وسایل الکترونیکی سپری کند.
• به دلیل گذراندن زمان زیاد با وسایل الکترونیکی، از انجام تکالیف و کارهای روزمره اجتناب می کند.
• دروغ به خود و دیگران در مورد زمان بازی کردن.
• فعالیت های دیگر فرد مختل می شود.
• ممکن است افسرده یا مضطرب شود.
• از بازی به عنوان راهی برای فرار از مشکلات استفاده می کند.

چه چیزی باعث اعتیاد به بازی های رایانه ای می شود؟

دو دلیل رایج برای اعتیاد به بازی تاکنون کشف شده است که شامل موارد زیر می باشد:

• تغییرات شیمیایی مغز. مانند سایر رفتارهای اجباری که می تواند منجر به اعتیاد شود، سطح ماده شیمیایی دوپامین که هنگام انجام بازی ویدیویی آزاد می شود نیز ممکن است باعث اعتیاد به بازی های رایانه ای شود.
• تأثیرات عاطفی. پیشرفت در بازی ها می تواند به شما کمک کنند تا احساس افزایش عزت نفس و رفاه داشته باشید که ممکن است در سایر جنبه‌های زندگی‌تان به سختی به آن دست پیدا کنید. با این حال، این احساسات ممکن است به محض اینکه بازی را متوقف کنید، از بین بروند.

روش درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای

درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای مشابه رویکردی است که برای درمان افراد مبتلا به سایر اعتیادها مانند مصرف اجباری الکل یا مواد مخدر با برنامه‌های اعتیاد خانگی، روزانه و سرپایی استفاده می‌شود.

از انواع مختلف درمان برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای استفاده می شود. این روند درمانی شامل موارد زیر می باشد:

1. درمان شناختی رفتاری (CBT). این روش یک درمان گفتاری است که اغلب برای درمان بسیاری از انواع اعتیاد استفاده می شود.
2. خانواده درمانی. خانواده درمانی برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای می تواند به ویژه برای رسیدگی به هر مشکلی در خانه که ممکن است باعث شود شما به بازی های ویدیویی روی آورید انجام می شود.
3. گروه درمانی. جلسات گروه درمانی می تواند به ویژه هنگام تلاش برای غلبه بر اعتیاد به بازی های رایانه ای مفید باشد. گروه درمانی به شما کمک می کند تا متوجه شوید که تنها نیستید.
4. شناسایی محرک. دقت کنید که در چه شرایطی فرزند شما بیش تر تمایل به استفاده و بازی های ویدیویی دارد و سعی کنید آن محرک ها را کاهش دهید.
5.  فرزند خود را ترغیب کنید تا بیش تر با دوستان خود وقت بگذراند.
6. محیط خانه را مناسبی و خالی از استرس کنید.
7. با کودک خود وقت گذاشته و بازی های فیزیکی انجام دهید تا از بیماری های جسمی و چاقی جلوگیری کنید.
8. فعالیت های مختلفی را به او پیشنهاد دهید به طور مثال ساعتی را باهم کتاب بخوانید یا روی مسئله خاصی تحقیق کنید.
9. برای درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای زمان خاصی برای خواب داشته باشید حتما پیش از ده استفاده از هرگونه وسیله الکتریکی را محدود کنید تا کودک یا خودتان خواب بهتری داشته باشید.
10. حتما از آن ها بخواهید تا قبل از بازی به وظایف خود عمل کنند و تکالیف یا مسئولیت هایی که دارند را کامل کنند.
11. دوستی را انتخاب کنید و سعی کنید روند ترک را در کنار هم انجام دهید در این صورت کودک بهتر می تواند عادت خود را ترک کند.
12. اگر به فعالیت هایی غیر از بازی با کامپیوتر می پردازد او را تشویق کنید.
13. کنترل کنید. اگر فرزند شما به حرف شما گوش نداد نباید از مواضع خود پایین بیایید.
14. سرزنش نکنید. با سرزنش کودک نمی توانید به او کمک کنید تا این وضعیت را ترک کند بلکه باعث می شوید فقط سرخورده شود و سعی کند پنهانی بازی کند.
15. به کودک خود یادآوری کنید که اعتیاد به بازی های رایانه ای چقدر ضرر دارد و این آسیب ها را در زندگی روزانه به آن ها نشان دهید.
16. سعی کنید بیش تر بیرون رفته یا در محیط هایی حضور داشته باشید که از بازی های کامپیوتری خبری نیست و کودک شما مجبور می شود در جمع حضور داشته باشد.
17. با کودک خود همراه باشید. اگر می خواهید کودکتان اعتیاد به بازیهای رایانه ای را ترک کند بهترین راه این است که به او کمک کنید و در این روند بهبودی با او همراه باشید.
18. درک کنید که کودکتان هنگام دوری از بازی کمی بداخلاق می شود بنابراین به او سخت نگیرید و این بداخلاقی او را تا جایی که می توانید تحمل کنید.

منبع : درمان اعتیاد به بازی های رایانه ای | ۴۰ درمان قطعی

منظور از هویت جنسی (احساس درونی مرد بودن یا زن بودن) است. پسری که هویت مردانه دارد، لباس پسرانه می پوشد و رفتارهایش پسرانه و مردانه، است و دوست دارد با پسرها معاشرت و بازی کند و اگر او را به اسم دختر صدا کنند، شدیداً به او بر می خورد و ناراحت می شود و با عصبانیت می گوید: من پسرم نه دختر (امین زاده، ۱۳۸۹). دختری که هویت زنانه را پذیرفته است، لباس و ظاهر زنانه و دخترانه دارد، با دخترها معاشرت می کند و بازی های دخترانه انجام می دهد.

در اختلال هویت جنسی، احساس مردانگی در پسران و احساس زنانگی در دختران شکل نمی گیرد و کودکان به صورت مداوم و شدید، تمایل به اتخاذ وضعیت و نقش جنس مخالف را دارند. این کودکان شدیداً از جنسیت خود ناراضی اند و به صورت گفتاری و کلامی، اصرار و پافشاری می کنند که به جنس مخالف تعلق دارند و هم به صورت غیرکلامی و رفتاری، رفتارهای جنس مخالف را از خود نشان می دهند. این اختلال در پسرها بیش تر گزارش شده است. نسبت ابتلا پسران به دختران از ۶ به ۱ تا ۳۰ به ۱ گزارش شده است.

علل اختلال هویت جنسی چیست؟

علاوه بر تأثیر هورمون های جنسی مردانه (تستوسترون) و زنانه (استروژن و پروژسترون) بر هویت جنسی کودکان، مزاج کودک، نگرش ها و ویژگی های والدین نیز در آن مؤثر است. والدینی که در انتظار فرزند دختری بوده اند و به صورت ناخواسته صاحب فرزند پسر شده اند، ممکن است از نظر ذهنی و روانی نتوانند با این مسئله کنار بیایند و دانسته یا ندانسته، پسر خود را به سوی زنانگی سوق دهند. موی سر او را دخترانه آرایش کنند، لباس های دخترانه به او بپوشانند، عروسک و اسباب بازی های دخترانه برای او فراهم کنند.
قطعاً چنین پسری با شکل و شمایل دخترانه، مورد تمسخر پسرهای هم سن و سال خود قرار می گیرد و از جمع آن ها طرد می شود. در چنین وضعیتی، شخصیت و هویت مردانه، در ذهن این کودک تخریب و ویران می شود و به تدریج به سمت جنس مخالف گرایش پیدا می کند و احتمال تشکیل هویت زنانه در وجود او بیش تر می شود.

در مقابل والدینی که دوست داشته اند صاحب فرزند پسر شوند، ولی دختردار شده اند، ممکن است نتوانند این خواسته شان را فراموش کنند. آن ها دخترشان را به شکل پسر در می آورند. موهای او را پسرانه کوتاه می کنند، لباس های پسرانه به او می پوشانند، اسباب بازی های پسرانه برای او می خرند. این دختر، خواهی نخواهی وارد جمع های پسرانه می شود و بازی های خشن پسرانه مثل تفنگ بازی، دزد و پلیس و فوتبال انجام می دهد. مسئله، زمانی بغرنج تر می شود که رفتارهای پسرانه و مردانه ی این دختر مورد تأیید و تشویق والدین قرار می گیرد و او به این نتیجه می رسد که پسرها بیش تر مورد محبت، علاقه و توجه هستند و اگر او پسر می شد او را بیش تر دوست می داشتند و این مسئله، هویت زنانه را در ذهن او نابود می کند و او را به سمت هویت مردانه سوق می دهد  (امین زاده، ۱۳۸۹).

هم چنین، کیفیت روابط مادر و کودک در نخستین سال های زندگی، در برقراری هویت جنسی اهمیت فوق العاده ای دارد. در خلال این دوره مادرها به طور طبیعی کودکان خود را از هویت جنسی شان آگاه می کنند و همین سبب می شود که آن ها به جنسیت خود افتخار کنند. مشکلات هویت جنسی ممکن است بر اثر مرگ پدر یا مادر، غیبت طولانی مادر، سفرهای طولانی و شغلی پدر، طلاق و جدایی والدین، افسردگی یا بیماری های شدید روانی یکی از والدین که علی رغم حضور فیزکی، حضور عاطفی در خانواده ندارند، به وجود آید.

کودکانی که اختلال هویت جنسی دارند چه خصوصیاتی دارند؟

کودکانی که اختلال جنسی دارند، شدیداً از جنسیت خود ناراضی و ناراحت اند. این کودکان با جنس مقابل همانند سازی می کنند و ترجیح می دهند با جنس مقابل خود هم بازی شوند و بازی های جنس مقابل را انجام دهند. پسرها ترجیح می دهند لباس دخترانه بپوشند و ظاهر خود را دخترانه و موهای خود را بلند کنند. دخترها هم اصرار دارند که لباس پسرانه بپوشند و موهای خود را کوتاه کنند. این دخترها از لباس های زنانه بیزار و متنفرند. در موارد شدید اختلال هویت جنسی کودکان، پسرها طبق معیارهای فرهنگ خود از هر دختری زن صفت تر و دخترها از هر پسری مرد صفت تر هستند.

دختران مبتلا به این اختلال، معمولاً دوستان و هم بازی های پسر دارند و علاقه ی شدیدی به ورزش ها و بازی های خشن پسرانه مثل تفنگ بازی و بازی دزد و پلیس دارند. این دخترها علاقه ای به عروسک بازی یا خاله بازی ندارند ( مگر این که در آن نقش پدر یا فرد مذکر دیگری را به عهده بگیرند). آن ها ممکن است از ادرار کردن در وضعیت نشسته خودداری و ادعا کنند که آلت مردانه دارند یا در آینده پیدا خواهند کرد. این دختران علاقه ای به داشتن پستان و قاعده شدن (پریود) نشان نمی دهند و تأکید دارند که وقتی بزرگ شدند مرد خواهند شد (یعنی واقعاً به صورت یک مرد در خواهند آمد نه این که نقش یک مرد را داشته باشند).

پسران مبتلا به این اختلال، ترجیح می دهند لباس دخترانه یا زنانه بپوشند، میل شدیدی برای شرکت در بازی ها و تفریحات دخترانه دارند. اغلب اسباب بازی مورد علاقه ی آن ها عروسک است و معمولاً هم بازی هایشان را از میان دخترها انتخاب می کنند. در خاله بازی، این پسرها، نقش دختر را بازی می کنند. ادا و اطوار و اعمال آن ها اغلب زنانه تلقی می شود. معمولاً در بین پسران هم سن شان به عنوان «پسران دختر صفت» یا « اوایی خواهر» مورد اذیت و آزار قرار می گیرند یا طرد می شوند. این پدیده در مورد دختران پسر صفت تا سن بلوغ به ندرت صورت می گیرد. پسران مبتلا به این اختلال ممکن است ادعا کنند که وقتی بزرگ تر شدند مبدل به زن خواهند شد ( نه فقط از نظر نقش بلکه به صورت زن واقعی در خواهند آمد). آن ها ممکن است ادعا کنند که آلت جنسی یا بیضه های شان تنفر آور یا از بین خواهد رفت یا بهتر بود که آلت مردانه و بیضه نداشتند. برخی کودکان به دلیل تمسخر سایر بچه ها یا فشار مدرسه برای پوشیدن لباس های جنس تعیین شده ی آن ها، از رفتن به مدرسه خودداری می کنند ( چون این کودکان اصرار دارند حتی در مدرسه، لباس جنس مخالف را بپوشند).

منبع : اختلال هویت جنسی

ادرار شبانه در کودکان و بزرگسالان ریشه در مشکلات ذهنی و جسمی دارد که می تواند به سادگی با تداوم و تکرار درمان شود.

فرزند شما نباید تحقیر شود اگر از شرایط شب ادراری رنج می برد زیرا این اشتباه رفتاری ممکن است وضعیت را بدتر کند.

اگر فرزند شما شب ادراری هم داشته باشد، باید بدانید که این مشکل می تواند بسیاری از والدین را بیمار و خسته کند.

البته شما تنها والدینی نیستید که از این مشکل رنج می برید، اما فرزند شما نیز ممکن است به عنوان عجیب ترین تجربه زندگی اش از آن ها یاد کند.

البته، به یاد داشته باشید که اگر فرزند شما یک یا دو بار خود را خیس کند، نباید به او برچسب شب ادرار بزنید.

کارشناسان بر این باورند که این مورد برای تایید باید حداقل دو بار در هفته به مدت سه هفته اتفاق افتد، به طوری که تشخیص شب ادراری برای شان قطعی شود.

اگرچه هنوز علت قطعی بی اختیاری ادرار در کودکان وجود ندارد، لازم است بدانیم که گاهی اوقات برخی بیماری های جسمی می توانند باعث ایجاد شب ادراری شوند.

بنابراین، شما باید در مورد این مشکل با مشاور فرزندتان مشورت کنید.

کودک خود را به خاطر شب ادراری تنبیه نکنید- راه حل را به ما بسپارید…

علل شب ادراری

• ورود به شرایط جدید، مانند تولد فرزند دیگر، طلاق، و غیره می تواند فشار زیادی را برای کل خانواده ایجاد کند، مخصوصا برای کودکان در سنین کم.
• ورود به چنین شرایطی می تواند برای یک کودک در شب ترس ایجاد کند.
• این یک مشکل رفتاری کودک است.
• چنین مشکلی ریشه های ژنتیکی و ارثی دارد.
• این مشکل برای اکثر کودکان یک مشکل فیزیکی ساده است؛ عضلات مثانه آنها ضعیف یا کوچک هستند و نمی توانند حجم ادرار را که بدن آنها تولید می کند کنترل کند.
• اگر چه استرس ممکن است به طور غیرمستقیم روی این مشکل تاثیر بگذارد، اکثر کارشناسان بر این باورند که استرس نمی تواند دلیل شروع این حادثه باشد، زیرا بین اضطراب و ادرار شبانه ارتباط معنی داری وجود ندارد.
• فقط برخی از رفتارها، زمانی که کودک تحت استرس و فشار قرار دارد، شب ادراری را تشدید می کند. این رفتارها عبارتند از:
• خوردن غذاهای شور
• تخلیه نکردن کامل مثانه قبل از خواب

مایعات نوشیدن در زمان قبل خواب

خوردن نمک نیاز به بدن برای مایعات را افزایش می دهد و این موارد برای کودکان مبتلا به مثانه کوچک مشکل ساز خواهد بود.

استرس همچنین ممکن است باعث ادرار شبانه شود، زیرا شب ادراری اغلب در کسانی که خواب عمیق ندارند رخ می دهد.

کودک ممکن است احساس کند که او بیش از حد مشغول فعالیت بوده است، شاید توسط دیگران مورد آزار و اذیت قرار گیرد، یا از دست دادن شایستگی اش او را آزار دهد.

خوشبختانه بسیاری از چیزهایی که می توانید برای کمک به کودک خود انجام دهید در هر دو نوع فیزیکی و احساسی وجود دارد.

ترس، هیجان، افسردگی و تنش های روزانه، عوارض عاطفی شب ادراری است که اضطراب کودک را افزایش می دهد و بنابراین درمان او را به تاخیر می اندازد.

مراجعه کننده

من یک پسر ۷ ساله دارم که ادرار شبانه دارد، برای حل مشکلش باید کاری انجام دهم، لطفا مرا راهنمایی کنید.

مشاور کودک: ادرار شبانه کودکان می تواند دلایل زیادی داشته باشد، برخی از آنها به لحاظ جسمی و فیزیکی، و برخی روان شناختی هستند.

در اغلب موارد، کودک درگیر هر دو مسئله است.

شب ادراری می تواند از نوع اولیه باشد، که دارای یک قسمت ابتدایی یا ثانویه و موثر است، که پس از کنترل، دوباره به دلیل عوامل ترس و عاطفی شروع شده است.

گزینه های درمان:

• برای انجام معاینات فیزیکی و آزمایشات پزشکی (انگل، کلیه ها، اسفنکتر، مثانه، اوره و غیره) به اورولوژی مراجعه کنید.
• به روانپزشک کودک برای درمان دارویی مراجعه کنید.
• از تشک های مخصوص استفاده کنید. شما می توانید این تشک ها را از داروخانه دریافت کنید
• در طول روز مقدار زیادی مایعات مانند آب، چای، و … را برای افزایش حجم مثانه بنوشید.
• فاصله بین مراحل تخلیه: کودک بعد از استفاده از مایعات نباید تخلیه کند و هر بار باید این فاصله تمرینی افزایش یابد.
• الزامات خاص غذایی: کودک نباید از محرک های اضافی مانند ادویه، فلفل، سرکه، نوشابه های گازدار و مواد غذایی استفاده کند.
• آموزش رفتاری: در این زمینه، والدین پیش شرط لازم هستند و باید با روش های تنظیم رفتار و حساس سازی، با تشویق و تقویت این آموزش ها داده شود.
• تغییر در محیط و فضای توالت و حمام برای کاهش استرس کودکان که تمایلی به رفتن به حمام ندارند توصیه می شود.
• از تکنیک های انگیزشی در این زمینه استفاده کنید.
• ورزش سبب تحریک بیشتر و تقویت عضلات مثانه است.
• انواع مختلف ورزش پیشنهاد شده است:
• اگر از پد هشدار استفاده نکنید، بهتر است بگذارید نوزاد به حالت بیدار بماند، بسته به شناختی که از او در زمان تخلیه اش دارید.
• با مراجعه به مشاور کودک و نوجوان (روان درمانی) برای استفاده از تکنیک های رفتاری می توانید شب ادراری نوزاد را کاهش دهید.
• عوامل روانشناختی، اجتماعی و اضطراب می توانند نقش مهمی را در بروز این مشکل داشته باشند.
• این عوامل باید به حداقل برسد.
• برای این منظور، ترس های کودک را شناسایی کنید و با مشاور خود تماس بگیرید تا آنها را حل کنید.
• ایجاد آرامش برای کودک برای کاهش تنش و استرس یکی از گام های مثبت برای حل مشکل کودک است.
• داستان، صحبت کردن با بچه ها، بازی کردن با او، در اغوش گرفتن او و قرار دادن او در محیط های شاد، موجب آرامش در کودک می شود.
• خجالت، بی حوصلگی و افسردگی، عواقب عاطفی مشکل است که می تواند اضطراب کودک را افزایش دهد و بنابراین درمان او را به تاخیر می اندازد.
• سعی نکنید بر مشکل کودک غلبه کنید و مطمئن شوید مشکل او قابل درمان است.
• اجتناب از مجازات کودک و استفاده از روش های دقیق مهم است.
• توصیه می شود که بعد از ساعت هفت غروب مصرف مایعات را کاهش دهید.
• تخلیه ادرار قبل از خواب ضروری است.
• استفاده از قرصهای روغن ماهی (امگا ۳) و مصرف زعفران توصیه می شود.

منبع : کودک خود را به خاطر شب ادراری تنبیه نکنید- راه حل را به ما بسپارید…

علائم اوتیسم در کودکان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) متفاوت است. در حالی که اوتیسم هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد، علائم معمولا زمانی که کودک بین ۱۸ تا ۲۴ ماهه است قابل توجه است. اوتیسم یک اختلال رشدی در نظر گرفته می‌شود، زیرا اغلب در دو سال اول زندگی ظاهر می‌شود.

اگرچه، این بدان معنا نیست که در سال‌های نوجوانی یا حتی بزرگسالی نمی‌توان آن را تشخیص داد. اما به طور کلی علائم اوتیسم در کودکان از سنین پایین شروع می شود طیف گسترده ای از علائم اوتیسم در کودکان وجود دارد که هر یک می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد، به همین دلیل است که هر فرد مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است.

اختلال طیف اوتیسم

با توجه به تحقیقات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تحقیقات گسترده نشان داده است که به نظر می رسد مغز افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت از همسالان بدون اوتیسم رشد می کند. این تفاوت در رشد مغز مسئول چالش هایی است که افراد مبتلا به اوتیسم با آن روبرو هستند و همین آن ها را از کودکان دیگر متفاوت می سازد.

اختلال طیف اوتیسم یک ناتوانی مادام العمر است. با این حال، این بدان معنا نیست که نمی توان زندگی کاملی داشته باشند.

اگر یک برنامه درمانی و مداخله توسط متخصصانی مانند تحلیلگر رفتار کاربردی یا پزشک وجود داشته باشد، می توان علائم را مدیریت کرد. ممکن است سوالاتی مانند ” آیا تکان دادن سر از علائم اوتیسم در کودکان است ؟” داشته باشید که در این مقاله به همه آن ها پاسخ داده خواهد شد.

علائم اوتیسم در کودکان چیست| علائم اوتیسم چیه نی نی سایت

۱۰ علائم اوتیسم در کودکان عبارتند از:

• تاخیر در یادگیری رشدی
• حساسیت بیش از حد یا کمتر به نور، صدا، لمس یا مزه
• مشکل در برقراری ارتباط
• حرکات و رفتارهای تکراری
• دشواری در موقعیت های اجتماعی
• دلبستگی غیرعادی
• مشکلات حسی
• مشکلات مکرر در خواب
• عدم کنترل کافی تکانه ها

توجه به این نکته مهم است که علائم اوتیسم در بزرگسالان و کودکان تفاوت هایی وجود دارد و باید هرکدام را جداگانه بررسی کرد. علائم و نشانه های اوتیسم نیز می تواند با انتقال کودکان به دوران نوجوانی و سپس به بزرگسالی تغییر کند.

در ادامه به علائم گفته شده به طور کامل پرداخته می شوید:

۱. تأخیرهای رشدی

اوتیسم می تواند بر رشد کودک تاثیر بگذارد. افراد مبتلا به برخی از انواع اوتیسم ممکن است دارای تأخیرهای رشدی مانند ناتوانی باشند یا ممکن است در نقاط عطف رشد عقب بمانند. برای مثال، شخصی ممکن است در زمینه مهارت های پیروی از دستورالعمل های ساده یک تا دو مرحله ای مشکل داشته باشد.

در هر مرحله از رشد کودک نشانه های خاصی وجود دارد که نشان از وجود مشکلی می باشد و والدین و پزشکان باید به این نشانه ها دقت زیادی داشته باشند.

در ادامه برخی از این نکات آمده است که نشان می دهد مشکلی وجود دارد. البته با توجه به سن کودک باید این موارد بررسی شود و در برخی از سنین این رفتارها عادی می باشد:

نمی‌تواند با اسباب‌بازی‌های ساده (مانند تخته‌های گیره‌های، پازل‌های ساده، دسته‌های چرخشی) کار کند.

با جملات صحبت نمی کند.

دستورهای ساده را نمی فهمد.

نمی خواهد بچه های دیگر با اسباب بازی های او بازی کنند.

تماس چشمی کافی را برقرار نمی کند.

۲. حساسیت بیش از حد زیاد یا کم به نور، صدا، لمس یا مزه

افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به محرک های حسی مانند صداهای بلند، نورهای روشن یا لمس برخی از پارچه ها بیش از حد حساس هستند. مغز کودکان اوتیسمی برای پردازش محرک های دریافتی متفاوت از کودک بدون اوتیسم عمل می کند.

در نتیجه، افراد مبتلا به اوتیسم به راحتی تحت فشار قرار می گیرند. هجوم اطلاعاتی می تواند برای آن ها ترسناک یا گیج کننده باشد برای همین در این شرایط برخی از کودکان اوتیسمی سر خود را به جایی می کوبند تا درد خود را کمی تسکین دهند.

برخی دیگر از نمونه های علائم اوتیسم در کودکان ممکن است شامل ناتوانی در تحمل طعم تند غذا و تمایل به یک رژیم غذایی ملایم باشد. یا ممکن است به دلیل حساسیت پوست، تجربه لمس دیگران را نتواند تحمل کند.

در طرف دیگر این طیف، فردی که مبتلا به اوتیسم است ممکن است نسبت به محیط خود حساسیت کمتری داشته باشد. آن ها ممکن است قادر به پردازش محرک های مختلف نباشند و می توانند در برابر شرایطی که دیگران غیرقابل تحمل می یابند مصون به نظر برسند.

در این شرایط هم که محرک ها کم تر از حالت عادی می باشند بازهم ممکن است کودک سر خود را به اطراف بکوبد تا این حالت را تغییر دهد.

۳. مشکل در مهارت های ارتباطی

زمانی که کودک به ۱۲ تا ۱ ماهگی می رسد، باید به دستورات ساده مانند “بله” یا “نه” که یک سوال ساده پاسخ دهد. در این سن، کلماتی مانند «ماما» یا «بابا» را بیان کنند و حتی ممکن است شروع به تقلید کلمات کوچکی کند که می شنود.

کودکانی که علائم بیماری اوتیسم را نشان می دهند در مهارت های زبانی دچار اختلال می شوند. آن ها ممکن است اصلا صحبت نکنند یا شروع به سکوت طولانی تر کنند. آن ها ممکن است از تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران، حتی کسانی که دوست دارند خودداری کنند.

ارتباط کلامی همه چیز نیست و نشانه های مشکل در مهارت های ارتباطی شامل خواندن حالات چهره و تماس چشمی، آگاهی از آهنگ ها و همچنین درک حرکات است. توانایی کلی برای برقراری ارتباط به شدت به رشد اجتماعی و فکری کودک بستگی دارد.

۴. حرکات و رفتارهای تکراری |علائم اوتیسم خفیف در کودکان

تکرار برخی حرکات و رفتارها، مانند تکان دادن عمدی سر، پا یا بازو، ایجاد حالات عمدی صورت، یا کشیدن مو ممکن است از علائم اوتیسم در کودکان باشد.  تکان دادن سر اوتیسم معمولاً با کوبیدن سر یا سایر رفتارهای تکراری همراه است.

والدین ممکن است بپرسند، ” آیا کشیدن مو نشانه اوتیسم است ؟” در حالی که کشیدن مو در کنار بقیه نشانه ها می تواند نشانه اوتیسم باشد، کشیدن مو به خودی خود نشان دهنده اوتیسم نیست.

رفتارهای تکراری به دو گروه دسته بندی می شود.

• حرکاتی مانند دست زدن، بی‌قراری با اشیاء یا تکان دادن بدن و صداهایی مانند غرغر کردن یا تکرار عبارات خاص هستند.
• رفتارهای تکراری شامل ویژگی‌های اوتیسم مانند اسرار بر یکسانی و علایق شدید .

۵. ناتوانی در برقراری ارتباط در موقعیت های اجتماعی

یکی از علائم اوتیسم که به راحتی قابل تشخیص است، ناتوانی در معاشرت با دیگران است. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال در اوتیسم که در یک محیط اجتماعی پر از محرک‌ قرار می‌گیرند، به خاموش شدن می‌رسند.

گاهی اوقات به اشتباه به آن ها برچسب “تنها” یا درونگرا زده می شود. افرادی که «تنهایی» را دوست دارند ترجیح می‌دهند زمانی را به تنهایی بگذرانند و از همراهی خود لذت ببرند تا با دیگران.

بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، یک فرد برای تشخیص اوتیسم باید نقایص مداوم را در این زمینه ها نشان دهد:

• مشکلات در شروع رابطه اجتماعی و پاسخ به صحبت های دیگران
• مشکلات غیرکلامی مانند تماس چشمی

این مشکلات مهارت های اجتماعی به دلیل موارد زیر ایجاد می شوند:

• مشکل در کسب مهارت های زبان کلامی
• ناتوانی در خواندن نشانه های ارتباط غیرکلامی
• رفتارهای تکراری یا وسواسی و اسرار بر پایبندی به روال ثابت
• ورودی های حسی بسیار زیاد

به همین دلیل است که آموزش مهارت های اجتماعی یک مداخله اصلی در درمان اوتیسم است.

۶. مشکل با انتقال

داشتن دستور مشخص در انجام کارهای روزمره به افراد مبتلا به اوتیسم آرامش می دهد. یک برنامه ثابت و خودتنظیمی به آرام کردن ذهن مضطرب کمک می کند. با این حال، زندگی به ندرت قابل پیش بینی است.

رویدادهای غیرمنتظره می تواند اتفاق بیفتند و روال عادی را از بین ببرند. تغییرات کوچکی از برنامه خارج می شود می تواند باعث ناراحتی شود. تغییرات بزرگ زندگی، مانند شروع مدرسه یا فارغ التحصیل از دانشگاه، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم را به دلیل احساس از دست دادن کنترل، دچار اضطراب می کند.

اگر به این فرد خودتنظیمی آموزش داده نشده باشد، ممکن است نتوانند شرایط را کنترل کنند و دچار حملات پنیک شوند.

این علائم اوتیسم در بزرگسالان را می توان به روشی مشابه مدیریت کرد. بزرگسالان در محل کار ممکن است به کمک در زمینه مدیریت زمان نیاز داشته باشند. یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند از تقسیم کردن روز به تکه های قابل پیش بینی سود ببرد.

۷. دلبستگی به علایق غیرمعمول |علایم واضح اوتیسم

یکی از ساده‌ترین علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان، علاقه شدید به اشیاء یا موضوعات غیرعادی است که تقریباً تا حد زیادی وسواس گونه است. به عنوان مثال، یک فرد اوتیستیک ممکن است موارد زیر را دوست داشته باشد:

• قطار
• تمبر
• قاشق

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می دانند که چه چیزی را دوست دارند و برایشان اهمیتی ندارد که به نظر “عجیب” باشد. آن ها همچنین می توانند آنقدر پرشور باشند که زمان زیادی را به علایق خود اختصاص دهند.

غالباً آن ها در موضوعاتی که از آن لذت می برند متخصص موضوع می شوند. این یکی از علائم اوتیسم در کودکان است.

یکی دیگر از علائم اوتیسم در کودکان این است که چه در نقاشی و چه در بازی های ویدیویی، انرژی بی پایانی را صرف انجام سرگرمی خود می کنند. اکثر کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ترجیح می دهند این کارها را به تنهایی انجام دهند.

۸. مشکل در درک احساسات

تصور غلطی که در مورد اوتیسم وجود دارد که یکی از علائم اوتیسم در کودکان بی احساسی آن ها می باشد. این کاملا نادرست است آن ها احساساتی مانند دیگران دارند. آن ها به سادگی با درک و تفسیر احساسات مبارزه می کنند.

ابتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند تشخیص احساسات از روی حالات چهره و زبان بدن را دشوار کند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نشانه های اجتماعی عادی مانند ابروهای بالا یا بالا انداختن شانه را درک نکنند. آن ها در تشخیص احساسات یا طعنه به راحتی از لحن صدای یک فرد مشکل دارند.

احساسات کودک یکی از علائم اوتیسم در کودکان است بنابراین توجه به خشم، ترس، انزجار و تعجب چالش برانگیز است. به همین دلیل، معمولاً افراد مبتلا به اوتیسم موقعیت‌ها را اشتباه تصور می کنند و واکنش‌های نامناسبی نشان می‌دهند. اختلال طیف اوتیسم در بیان احساسات خود و تجربه همدلی با مشکل مواجه می شود.

والدین، معلمان و درمانگران باید رشد عاطفی را در کودکان خردسال مبتلا به اوتیسم تحریک کنند. بهتر است هر چه زودتر مداخله کنید.

کارهای زیر می تواند در فعال ساختن رشد عاطفی موثر باشد:

• عواطف را در زمینه‌های طبیعی نشان دهید وقتی در حال خواندن کتاب، تماشای یک ویدیو یا ملاقات با دوستان با فرزندتان هستید، می‌توانید به این موضوع اشاره کنید مثلا به او بگویید « علی اخم کرده پس عصبی است» « سارا داره لبخند میزنه بنابراین خوشحال است»
• پاسخگو باشید: به عواطف فرزندتان پاسخ دهید، مثلاً «تو لبخند می‌زنی بنابراین باید خوشحال باشی».

۹. مشکلات مکرر خواب

یکی از علائم اوتیسم در کودکان که بسیار قابل توجه می باشد مشکلات خواب است. نزدیک به ۸۰ درصد از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای اختلال خواب مزمن همراه هستند و افراد مبتلا به اوتیسم دو برابر بیشتر در معرض بی خوابی منظم هستند.

آن ها به طور کلی با خوابیدن برای هشت ساعت توصیه شده هر شب مقابله می کنند. متأسفانه کمبود خواب کافی می تواند علائم اوتیسم در کودکان را بدتر کند. افراد کم خواب مبتلا به اوتیسم رفتارهای تکراری و تاخیر یادگیری بیشتری از خود نشان می دهند.

بر اساس گزارشات Spectrum News افراد مبتلا به اوتیسم حدود ۱۵ درصد از زمان خواب خود را در مرحله حرکت سریع چشم (REM) می گذرانند که برای مهم و خاطرات بسیار است. در مقابل، اکثر کودکان، حدود ۲۳ درصد از آرامش شبانه خود را در REM می گذرانند.

چه چیزی خواب را اینقدر سخت می کند؟ کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD حتی با سر و صدایی می توانند بیدار شوند. آن‌ها همچنین ممکن است ذهن‌های مضطرب و بیش فعالی داشته باشند که برای خوابیدن به چالش کشیده می‌شوند، زیرا بسیاری از افراد مبتلا به ASD دارای بیش فعالی یا وسواس نیز هستند.

پزشکان افراد مبتلا به اوتیسم داروهای ملاتونین می دهند تا بهتر بخوابند. البته این دارو حتما زیر نظر پزشک متخصص مصرف می شود و نباید خودتان به مصرف آن اقدام کنید.

۱۰. عدم توانایی کنترل تکانه

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور کلی فاقد مهارت‌هایی برای کنترل تکانه‌های خود هستند. افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل نقص در عملکرد اجرایی، اغلب بدون فکر کردن به چیزها، بر اساس خواسته های خود عمل می کنند.

کارکرد اجرایی اصطلاحی روان‌شناختی است که به مجموعه مهارت‌های شناختی اطلاق می‌شود که تنظیم مهارت‌های را فراهم می‌کند، از جمله این فعالیت ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• برنامه ریزی و سازماندهی
• مدیریت زمان
• بازداری رفتاری
• انجام چند کار همزمان
• استدلال و حل مسئله

نشانه های اوتیسم در نوجوانان

این نشانه ها عبارت هستند از:

• وقتی به آن ها لبخند می زنید با لبخند به شما پاسخ نمی دهند.
• کوبیدن سر به دیوار یا با دست به سر خود کوبیدن
• اگر صدا، طعم، بو یا نور خاصی را دوست نداشته باشند به شدت ناراحت و عصبی می شوند.
• عبارات یکسان را تکرار می کنند.
• تمایل به تکرار عادات دارند.
• احساسات دیگران را درک نمی کنند.
• علاقه زیاد به داشتن یک روال مشخص در طول روز دارند و از بهم خوردن آن ناراحت می شوند.
• معمولا تنها هستند و مهارت بسیار پایینی در دوست یابی دارند.
• علاقه شدید به فعالیت های خاصی دارند.
• تغییرات جزئی آن ها را ناراحت می کند.
• علایق وسواسی از علائم اوتیسم در نوجوانان می باشد.
• فقط دوست دارد در مورد چیزی که به آن علاقه دارد صحبت کند.
• مشکل در خواندن نشانه های غیرکلامی مانند لحن صدا، حرکات و زبان بدن
• ترجیح می دهد با افراد مسن تر از خود صحبت کند.
• احتمال تشنج می تواند در دوران بلوغ افزایش یابد

احتمال اینکه نوجوان اوتیستیک شما در دوران بلوغ دچار تشنج شود چهار به یک است. علت مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که تغییرات هورمونی عامل اصلی این مسئله می باشند.

نشانه های اوتیسم در بزرگسالان

برخلاف باور بسیاری از افراد اوتیسم در بزرگسالی نیز رخ می دهد. در اینجا علائم لازم برای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان آورده شده است و به شما کمک می کند تا این اختلال را راحت تر تشخیص دهید:

• بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است در خواندن نشانه های اجتماعی مشکل داشته باشید. این می تواند همه چیز را از حالات چهره شخص گرفته تا ژست یا لحن صدای آن ها را در بر گیرد.
• حفظ یک برنامه منظم یا منظم نگه داشتن کارها به این افراد کمک می کند تا احساس کنند زندگی امن و قابل پیش بینی دارند و ممکن است زمانی که کارهای روزمره آن ها بهم می خورد احساس ناراحتی شدیدی پیدا کنند.

سخن آخر

جوانان اوتیستیک ممکن است برخلاف دستورات والدین یا مراقب خود عمل کنند و هر طور که می خواهند رفتار کنند. به عنوان مثال، آن ها ممکن است اقلامی را که دوست دارند در فروشگاه ها بردارند، مدرسه را ترک کنند تا کاری را که دوست دارند انجام دهند یا به احساسات دیگران بی توجهی کنند.

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم از اشتراک گذاری متنفرند و بلافاصله اشیاء را پس می گیرند. کنترل ضعیف تکانه قطعا یکی از علائم اوتیسم در کودکان است که باید با مداخله برطرف شود.

شناسایی زودهنگام این ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان و ​​مداخله، کلید موفقیت در آینده است. انتظار و عقب انداختن مداخله می تواند به معنای افزایش موارد زیر باشد:

• نقص های شناختی
• اختلال در مهارت های عاطفی یا اجتماعی
• چالش های رفتاری
• مهارت های ارتباطی ضعیف یا تاخیر در گفتار

منبع : ۷۰ علائم اوتیسم در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان