اضطراب جدایی (SAD)یک نوع اختلال اضطرابی است. نمونه های دیگر از اختلالات اضطرابی عبارتند از آگورافوبیا و اختلال هراس، اضطراب جدایی بین کودکان بسیار متفاوت است، اگرچه اضطراب جدایی بخشی کاملاً طبیعی از رشد کودکی است، اما می تواند برای والدین ناراحت کننده باشد.
اضطراب جدایی در رشد نوزاد طبیعی می باشد و باعث تسط آن ها بر محیط می شود این روند معمولاً حدود 2 سالگی به پایان می رسد.
چه چیزی باعث اضطراب جدایی در بزرگسالان می شود؟
اضطراب جدایی فقط در کودکان دیده نمی شود و در بزرگسالان نیز قابل مشاهده است. اضطراب جدایی در بزرگسالان می تواند ریشه در از دست دادن یک فرد نزدیک، یا به دلیل دور شدن و جدا شدن حتی برای مدت نسبتاً کوتاهی در کودکی باشد. اضطراب آن ها همچنین ممکن است با اختلال دیگری مرتبط باشد.
اگر اضطراب جدایی تا بزرگسالی ادامه پیدا کند، اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان تشخیص داده می شود. البته علائم در بزرگسالان حداقل باید شش ماه طول بکشد.
اضطراب جدایی در کودکان
علائم اضطراب جدایی اغلب در کلاس سوم یا چهارم ظاهر شده و ممکن است پس از مدرسه دیده شود. هر کودک ممکن است علائم متفاوتی داشته باشد. اما شایع ترین علائم اضطراب جدایی در کودکان عبارتند از:
امتناع از تنها خوابیدن
کابوس های تکراری با موضوع جدایی
نگرانی زیادی هنگام جدایی از خانه
نگرانی بیش از حد در مورد امنیت یکی از اعضای خانواده
نگرانی بیش از حد در مورد گم شدن یا جدایی
امتناع از رفتن به مدرسه
معده درد مکرر، سردرد، یا سایر مشکلات فیزیکی
درد یا تنش عضلانی
نگرانی بیش از حد در مورد ایمنی
نگرانی بیش از حد در مورد خوابیدن دور از خانه
هراس یا عصبانیت در زمان جدایی از والدین یا مراقبان
علائم اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان
علائم اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان عبارتند از:
ناراحتی بیش از حد قبل و حین جدایی
نگرانی بیش از حد در مورد از دست دادن دلبستگی
عدم تمایل جدایی
ترس مداوم و شدید از تنهایی
مشکل در خوابیدن دور از عزیزان از ترس اینکه اتفاقی برای او بیفتد.
بی میلی به خوابیدن دور از خانواده
کابوس های مرتبط به جدایی
علائم فیزیکی مکرر مانند، سردرد، حالت تهوع و گلو درد
علل اضطراب جدایی
اضطراب جدایی توسط ژنتیک و محیطی ایجاد می شود، عدم تعادل نوراپی نفرین و سروتونین نیز باعث اضطراب جدایی می شود.
اضطراب و ترس می تواند از اعضای خانواده و دیگران نیز آموخته شود. رویداد آسیب زا نیز می تواند در اضطراب جدایی نقش داشته باشد.
درمان اضطراب جدایی در کودکان| عوامل موثر بر اضطراب جدایی
برای کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان، درمان‌های مؤثر ممکن است شامل روان‌درمانی، تغییر در تکنیک‌های فرزندپروری و داروهای ضد اضطراب باشد. درمان برای موارد خاص ممکن است شامل آموزش خانواده و خانواده درمانی باشد. درمان اختلال اضطراب جدایی می تواند شامل موارد زیر باشد:
درمان شناختی رفتاری (CBT)
گروه درمانی
خانواده درمانی
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)
داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، بوسپیرون (BuSpar) یا بنزودیازپین ها. SSRI ها داروهایی هستند که میزان تولید سروتونین شیمیایی عصبی را در مغز افزایش می دهند. این داروها با مهار بازجذب سروتونین در مغز عمل می کنند.
برای فرزندان کوچکتر، والدین می توانند درمان های زیر را پیش بگیرند و در صورتی که نتیجه بخش نبود به مشاور مراجعه نمایند:
برای روز برنامه ریزی داشته باشید زیرا کودک در هنگام خستگی و گرسنگی بیش تر اضطراب جدایی خود را نشان می دهد.
کودک را برای جدایی آماده کنید و به او بگویید که مثلا بعد از مدرسه پیش او باز می گردید.
قبل از رفتن به فرزندتان فعالیتی لذت بخش و سرگرم کننده بدهید.
خداحافظی کاملی با فرزند خود نداشته باشید.
دلسوز باشید و بدون عصبانیت به او اطلاع دهید که بر می گردید این کار باعث می شود فرزندتان اطمینان پیدا کند که بر می گردید.
به کودکتان اجازه دهید که شی که فکر می کند به آن وابسته است را با خود داشته باشد، با این کار فرزندتان کم تر احساس تنهایی پیدا می کند.
هنگام خروج چهره شادی داشته باشید و با ناراحتی او را ترک نکنید.
در مورد تنها ماندن از او انتقاد نکرده و او را با دیگران مقایسه نکنید.
احساس امنیت برای او ایجاد کنید.
جدایی های کوتاه مدت را تمرین کنید. این جدایی ها باعث می شود که کودکتان برای جدایی های طولانی تر آماده شود.
بدون اطلاع از کودک دور نشوید.
والدین همچنین باید بر اضطراب های خود کنترل داشته باشند.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
درمان شناختی رفتاری (CBT) روشی ثابت شده برای درمان اختلال اضطراب جدایی است. در این روش درمانگر مهارت های ارزشمندی را به کودک می آموزد، مانند چگونگی تشخیص احساسات اضطراب و کنترل علائم فیزیکی مربوطه می باشد.
به کودکان آموزش داده می شود که احساس اضطراب خود را شناسایی کنند و به آن ها ابزار و راهبردهای مقابله ای داده می شود تا با موقعیت سازگار شوند. درمانگر همچنین به کودک می آموزد که موفقیت های خود را ارزیابی کند، پس از آن کودک از سوی درمانگر و والدینش تحسین و تایید می شود.
درمان تعامل والد-کودک (PCIT)
درمان تعاملی والد-کودک روشی تایید شده است که طی آن والدین یاد می‌گیرند چگونه یک پیوند قوی و ایمن با فرزندان خود ایجاد کنند، رفتار مناسب و مهارت‌های مقابله‌ای او را تقویت کنند، عزت نفس کودکان را تقویت کنند و حتی رفتارهای مقابله ای مانند عصبانیت و پرخاشگری را کاهش دهند.
خانواده درمانی
بسته به موقعیت کودک، خانواده درمانی ممکن است برای تشریح هر گونه مشکل که منبع اضطراب جدایی کودک باشد در نظر گرفته شود. والدین، خواهران و برادران، یا سایر اعضای خانواده یا فامیل می توانند در این جلسات شرکت کنند. این جلسات همچنین ممکن است به بررسی چگونگی تأثیر اضطراب جدایی کودک بر بقیه اعضای خانواده کمک کند.
اختلال اضطراب جدایی چگونه تشخیص داده می شود؟
یکی از نشانه های اصلی تشخیص اختلال اضطراب جدایی، ابتدا رد کردن سایر اختلالات بالقوه سلامت روان است، از جمله:
اختلال طیف اوتیسم
اختلالات روان پریشی
آگورافوبیا
اختلال اضطراب فراگیر
حقایقی که باید در مورد اختلال اضطراب جدایی بدانید
اضطراب جدایی برای اولین بار در حدود 7 ماهگی، زمانی که پایداری شیء ثابت شد، ایجاد می شود. در سن 18-10 ماهگی در شدید ترین حالت خود قرار دارد و معمولاً تا 3 سالگی فروکش می کند.
اختلال اضطراب جدایی یک مرحله طبیعی از رشد است که معمولاً از دوران کودکی شروع می شود.
تقریباً 4 تا 5 درصد از کودکان و نوجوانان از اختلال اضطراب جدایی رنج می برند .
اختلال اضطراب جدایی احتمالاً به دلیل ترکیبی از آسیب پذیری های ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود.
5 راه برای کمک به اضطراب جدایی در نوجوانان
برای کمک به فردی که دارای اضطراب جدایی است، لازم نیست یک متخصص پزشکی باشید. در ادامه راه هایی ذکر شده است که در این راه به شما کمک می کند.
1. درباره اضطراب جدایی بیاموزید| اضطراب جدایی در نوجوانان
می توانید از منابع زیادی برای یادگیری در مورد اختلال اضطراب جدایی استفاده کنید. مشاور یا درمانگر می تواند نکاتی را برای حمایت از دوستی که درگیر اضطراب جدایی است ارائه دهد.
2. از او حمایت کنید
دانستن اینکه چگونه از فردی که مضطرب است حمایت کنید، می تواند به درمان اضطراب جدایی کمک کند. پشتیبانی ممکن است شامل گذراندن وقت با آن ها چندین بار در هفته باشد.
3. صبور باشید| اضطراب جدایی در نوجوانان
صبر می تواند باعث شود افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی در اطراف شما راحت تر باشند. صبور بودن ممکن است به آنها انگیزه دهد که در مورد مشکلاتشان به شما اعتماد کنند و استرس خود را کاهش دهند. آن ها همچنین ممکن است بیشتر به توصیه های شما گوش دهند.
4. آن ها را تشویق کنید که به دنبال کمک باشند
اختلال اضطراب جدایی یک وضعیت روانی است که ممکن است به روان درمانی نیاز داشته باشد تا راه‌هایی برای مدیریت بهتر این وضعیت بیاموزد. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به شرایط روانی، مانند اختلال اضطراب جدایی، به دنبال درمان حرفه ای نیستند.
5. موفقیت های کوچک را جشن بگیرید| اضطراب جدایی در نوجوانان
مدیریت اختلال سلامت روان دشوار است. اگر دوستی در تلاش است تا با اضطراب جدایی کنار بیاید، موفقیت های کوچک او را جشن بگیرید. این شکل از تشویق می تواند آن ها را ترغیب کند تا از به درمان خود ادامه دهند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.