سبک های دلبستگی
جان بالبی یکی از روانشناساننامور است که تمرکز زیادی بر رفتارهای دلبستگی کرده است. او رفتار دلبستگی را هر شکلی از رفتار برشمرد که موجب ارتباط یا ادامه نزدیکی با افرادی می شود که فرد توانسته است آنها را به عنوان اشخاص توانا در مواجهه با دنیا درک کند.
رفتارهای دلبستگی در سراسر چرخه زندگی مشاهده می شوند اما آنها در طی دوره کودکی اولیه و هنگام واکنش به تهدید نمایان تر می باشند. ماری اینزورث پژوهشگر معروف در حیطه دلبستگی، کودکان را با استفاده از پارادایم موقعیت عجیب بررسی کرد که در آن وی بر واکنش های کودک در حضور یک غریبه و نیز غیبت و حضور دوباره مادرش تمرکز کرد. اینزورث سه سبک عمده را بازشناسی کرد: دلبستگی ایمن،دلبستگی ناایمن- مقاوم و دلبستگی ناایمن – اجتنابی.
تحقیقات نشان داده اند که سبک های دلبستگی کودکی در بزرگسالی نیز پایدار می مانند. دلبستگی افراد در طی دوره کودکی در نتیجه تعاملات کودک با مراقبان آنها ایجاد می شود که با سبک های دلبستگی مشهود در روابط رمانتیک بزرگسالی آنها همسان است.
تأثیر سبک های دلبستگی در انتخاب همسر، روشی که در آن ما با دیگر شاخصه های زندگی خود ارتباط برقرار می کنیم و رفتارهایی که ما در طی دوره رابطه از خود نشان می دهیم نیز نمایان است. در نتیجه، هنگام بررسی رفتارهای رابطه ای باید سبک های دلبستگی درنظر گرفته شوند.
منبع: کانون مشاوران ایران