بایگانی دسته ی مشاوره کودک

اختلال دوقطبی در کودکان نوعی اختلال سلامت روان است، آیا فرزند شما دچار تغییرات شدید خلق و خو و رفتار می شود؟ آیا کودک شما نسبت به سایر بچه ها بسیار هیجان زده تر یا تحریک پذیرتر است؟ آیا متوجه می‌شوید که کودک شما بیشتر از سایر کودکان چرخه‌های تغییرات خلقی را پشت سر می‌گذارد؟ آیا این تغییرات خلقی بر رفتار فرزند شما در مدرسه یا خانه تأثیر می گذارد؟

که باعث تحریک پذیری قابل توجه و نوسانات خلقی در کودکان می شود. هیچ درمان مشخصی برای اختلال دوقطبی وجود ندارد، اما با درمان موثر (درمان و دارو) کودک می تواند روند رشد طبیعی را طی کند.

تخمین زده می‌شود که اختلال دوقطبی در ۱.۳درصد از نوجوانان رخ می‌دهد، که اکثر آن ها را نوجوانان تشکیل می‌دهند. تشخیص این عارضه می‌تواند چالش برانگیز بوده و ممکن است چندین سال طول بکشد تا پزشکان تشخیص دقیق دهند.

اختلال دوقطبی چیست؟

اختلال دوقطبی مانیا در کودکان یک اختلال روانی است که باعث می شود افراد تغییرات قابل توجه و گاهی شدید در خلق و خو و رفتار را تجربه کنند. گاهی اوقات کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی احساس خوشحالی شدید می کنند و بسیار پرانرژی و فعال تر از حد معمول هستند. گاهی اوقات کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی بسیار احساس غم می کنند و بسیار کمتر از حد معمول تحرک دارند.

اختلال دوقطبی مانیا در کودکان

اختلال دوقطبی (که قبلاً به عنوان بیماری شیدایی-افسردگی یا افسردگی شیدایی شناخته می‌شد) می‌تواند ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد و در توانایی شما برای انجام فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد کند.

این جابجایی‌ها می‌توانند ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشند و توانایی شما را برای انجام کارهای روزمره مختل کنند.

در اکثر مواقع افراد در نوجوانی یا بزرگسالی مبتلا به اختلال دوقطبی تشخیص داده می شوند، اما علائم می توانند زودتر در دوران کودکی ظاهر شوند.

انواع مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد که بیشتر آن ها شامل تجربه دوره های شیدایی و افسردگی است. با این حال، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی همیشه دوره های شیدایی یا دوره های افسردگی را تجربه نمی کنند.

شیدایی وضعیتی است که در آن فرد یک دوره تغییرات غیرعادی بالا و شدید در خلق و خو، احساسات، سطح انرژی و سطح فعالیت خود دارد. افراد مبتلا به انواع خاصی از اختلال دوقطبی می توانند هیپومانیا را تجربه کنند که شکل دیگری از شیدایی است.

در طول دوره افسردگی، فرد مبتلا خلق و خوی ضعیف یا افسرده از دست دادن علاقه به بیشتر فعالیت ها و همچنین بسیاری از علائم افسردگی دیگر را تجربه می کنند.

اوتیسم و اختلال دوقطبی

مانند سایر اختلالات روانپزشکی، مطالعات نشان می دهد که اختلال دوقطبی در میان کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نسبتاً شایع می باشد. برخی مطالعات نشان داده اند که ۲۷ درصد از مبتلایان به اوتیسم و اختلال دوقطبیرا نیز دارند.

روانپزشکان اغلب داروهای روانگردان را برای درمان اختلال دوقطبی تجویز می کنند. لیتیوم یکی از رایج ترین درمان ها است. متأسفانه، لیتیوم اغلب عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد می کند که می تواند شامل تشنگی، خیس کردن بستر، لرزش دست ها و حتی مشکلات تهدید کننده زندگی باشند. این امر به ویژه در مورد افرادی که مشکلات ارتباطی دارند بسیار نگران کننده است، زیرا ممکن است نتوانند مراقبین را در مورد عوارض جانبی که تجربه می کنند آگاه سازند.

اختلال دوقطبی چگونه بر کودکان تأثیر می گذارد؟

اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان با بزرگسالان متفاوت است. بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب دوره های واضح شیدایی یا افسردگی دارند که یک هفته یا بیشتر طول می کشد.

در کودکان و نوجوانان، مراحل ممکن است وضوح کم تری داشته باشند و تغییرات ممکن است سریعتر اتفاق بیفتد. برای مثال، ممکن است دوره‌هایی از سرگیجه، طغیان خشم و گریه‌های بی‌مورد را در طول روز از خود نشان دهد.

اختلال دوقطبی با نوسانات خلقی و فراز و نشیب های معمولی که هر کودک و نوجوانی با آن روبرو می شود متفاوت است. تغییرات خلقی در اختلال دوقطبی شدیدتر است و در موارد زیر خود را نشان می دهد:

• تغییر در الگوهای خواب.
• تغییرات در سطح انرژی.
• ناتوانی در تمرکز و توانایی تفکر واضح.
• علائم اختلال دوقطبی می تواند عملکرد کودک را در مدرسه یا کنار آمدن با دوستان و اعضای خانواده دشوار کند.
• برخی از کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است سعی کنند به خود آسیب برسانند یا اقدام به خودکشی کنند.

اختلال دوقطبی در کودکان چقدر شایع است؟

مطالعات نشان می دهد که حدود ۴ درصد از افراد زیر ۱۸ سال، از جمله کودکان ۵ ساله، به اختلال دوقطبی مبتلا هستند.

برای در نظر گرفتن این موضوع، در اینجا شایع ترین شرایط سلامت روانی که کودکان را تحت تاثیر قرار می دهند آورده شده است:

• ۸ درصد از کودکان اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) دارند.
• ۴ درصد کودکان دارای اختلال اضطراب هستند.
• ۴ درصد از کودکان افسردگی دارند.

علائم اختلال دوقطبی در کودکان

دوره‌های شیدایی دوره‌هایی را توصیف می‌کنند که کودک احساس هیجان، اعتماد به نفس و انرژی زیادی دارد. این احساس می تواند به سرعت جای خود را به سردرگمی، حرکتی و احتمالاً خشم بدهد.

دوره‌های افسردگی دوره‌هایی را توصیف می‌کنند که کودک احساس غمگینی (افسردگی) و انرژی کم دارد.

اپیزودهای افسردگی، شیدایی یا مختلط، طبق تعریف، تغییری در رفتار است که با حالت اولیه و اصلی کودک متفاوت است.

علائم و نشانه های دوره های شیدایی در کودکان

در طول یک دوره شیدایی، کودک شما ممکن است:

• بیش از حد شاد، امیدوار و هیجان زده است که با رویدادهای بیرونی همخوانی نیست.
• انرژی زیادی داشته و بسیار فعال باشد.
• کج خلقی های مکر داشته باشد.
• نافرمان بوده و طبق قوانین پیش نمی رود.
• روزهایی را بدون خواب ادامه می دهد.
• بی حوصله و بی قرارتر از حد معمول است.
• خیلی سریع صحبت می کند.
• حواس پرت می باشد، نمی تواند روی یک ایده خاص تمرکز کند
• باور دارد که مهارت‌ها و قدرت‌های غیرواقعی می باشد و می‌تواند کارهایی را انجام دهند که دیگران نمی‌توانند انجام دهند.
• به نظر می رسد بیش از حد علاقه مند یا درگیر فعالیت های لذت بخش اما پرخطر، مانند رابطه محافظت نشده و نوشیدن الکل است.
• کارهای مخاطره آمیز یا بی پروا انجام می دهد که نشان دهنده قدرت قضاوت ضعیف است.

علائم و نشانه های اختلال مانیا در کودکان

در طول دوره افسردگی کودک ممکن است، علائم زیر را تجربه کند:

• غم و اندوه مکرر و بی دلیل
• نسبت به چیزهایی که قبلاً از آن ها لذت می برند بی علاقه هستید.
• در به خواب رفتن مشکل دارد، خیلی زود بیدار می شود یا زیاد می خوابید.
• انرژی کمی دارد.
• عشق خود را به دوستان یا همکلاسی ها از دست می دهند و از اجتماع منزوی می شود.
• نسبت به هرگونه شکست بسیار حساس می باشد.
• در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها مشکل دارد.
• عملکرد ضعیفی در مدرسه دارد.
• خیلی کم یا زیاد می خورید.
• نکات منفی چیزها را بیان می کند.
• درباره مرگ و خودکشی صحبت یا فکر می کند.

 علل اختلال دوقطبی در کودکان 

تاکنون علت اصلی دو قطبی در کودکان مشخص نشده است.

البته روانشناسان معتقدند که یک مؤلفه ژنتیکی (ارثی) قوی برای دوقطبی وجود دارد. بیش از دو سوم افراد مبتلا به دوقطبی حداقل یک خویشاوند بیولوژیکی نزدیک مبتلا به این بیماری دارند.

البته فقط به این دلیل که یک خویشاوند نزدیک مبتلا به اختلال دوقطبی است، لزوماً به این معنی نیست که شما نیز به آن مبتلا می شوید.

تحقیقات همچنین نشان می دهد که ضربه و رویدادهای استرس زای زندگی (مانند مرگ یکی از اعضای خانواده یا سوء استفاده ) احتمال وقوع دوقطبی را افزایش می دهد.

برخی از کودکان مبتلا به دوقطبی ممکن است تغییراتی در مغز خود داشته باشند، نشان می دهد برخی از قسمت های مغز آن ها نسبت به سایر کودکان کمتر فعال است.

تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که ناملایمات، تروما، و رویدادهای استرس‌زا زندگی ممکن است شانس ابتلا به اختلال دوقطبی در کودکان را در افرادی که در معرض خطر ژنتیکی ابتلا به این بیماری هستند، افزایش دهد.

برخی از مطالعات تحقیقاتی تفاوت هایی را در ساختار و عملکرد مغز بین افراد مبتلا به اختلال دوقطبی و افرادی که این بیماری را ندارند، یافته اند. محققان در حال مطالعه این اختلال هستند تا در مورد علل و درمان های موثر آن اطلاعات بیشتری کسب کنند.

درمان اختلال دوقطبی در کودکان

یک برنامه درمانی موثر برای اختلال مانیا در کودکان معمولاً شامل ترکیبی از درمان های زیر است:

• روان درمانی (گفتار درمانی).
• دارودرمانی شامل ترکیبی از داروها می باشد که شامل داروهای ضد افسردگی، تثبیت کننده های خلق و خو، داروهای ضد روان پریشی یا داروهای ضد اضطراب باشد. از آنجایی که مغز کودک هنوز در حال رشد است، پزشکان کمترین دارو و کمترین دوز ممکن را که بهترین نتیجه را برای کودک شما به همراه داشته باشد تجویز می کنند. اثربخشی دارو ممکن است با افزایش سن تغییر کند.
• عادات مفید سبک زندگی، مانند ورزش، مدیتیشن و روتین های مداوم.

سایر روش های درمانی

مشکل دوقطبی یک بیماری مادامر است، بنابراین درمان مادام العمر برای کنترل آن لازم است.

گاهی ممکن است ماه تا سال طول بکشد تا شما، و فرزندتان یک برنامه درمانی جامع را پیدا کنید که بهترین شرایط را برای کودک شما داشته باشد. این روند ممکن است شما را خسته کند ولی نباید ناامید شوید.

حمایت دوستان و کادر مدرسه در درمان کودکان مبتلا به بیماری روانی ضروری است. اگر کودک شما مبتلا به اختلال دوقطبی در کودکان تشخیص داده شود، نیاز به یک برنامه آموزشی فردی (IEP) دارد که تجارب آموزشی او را با نیازها، نقاط قوت و چالش‌های او تطبیق می‌دهد.

مشاوران مدرسه، روانشناسان مدرسه، مددکاران اجتماعی، پرستاران و سایر کارکنان مدرسه می توانند در اجرای این طرح مشارکت داشته باشند و به موفقیت فرزند شما در مدرسه و فراتر از آن کمک کنند.

کودکانی که در جلسات مدیتیشن شرکت می کنند در عملکرد اجرایی و انعطاف پذیری خود بهبود می یابند. استفاده از (CBD) نیز به طور فزاینده ای به عنوان یک درمان جایگزین بالقوه برای بیماری های کودکان استفاده می شود اما برای بهترین درمان مناسب با نیازهای فرزند خود بهتراست از مشاور کمک بگیرید.

پیشگیری از اختلال دو قطبی

متأسفانه هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از اختلال دوقطبی در کودکان وجود ندارد زیرا دانشمندان علت دقیق آن را نمی دانند.

اما دانستن علائم و نشانه های اختلال دوقطبی در کودکان و مداخله زودهنگام بسیار مهم است.

چگونه می توانم به کودک یا نوجوانم کمک کنم؟

کمک با تشخیص و درمان صحیح شروع می شود. در مورد علائمی که مشاهده می کنید با مشاور یا روانپزشک صحبت کنید.

اگر فرزند شما مبتلا به اختلال دوقطبی است، در اینجا چند کار اساسی وجود دارد که می توانید انجام دهید:

• صبور باشید.
• فرزندتان را تشویق کنید تا صحبت کند و با دقت به او گوش دهید.
• به حالات روحی و نشانه های اختلال دوقطبی در کودکان فرزندتان توجه کنید و نسبت به تغییرات عمده روحیه او هوشیار باشید.
• محرک ها را درک کنید و استراتژی هایی برای مدیریت احساسات شدید و تحریک پذیری بیاموزید.
• به فرزندتان کمک کنید تا سرگرم شود.
• به یاد داشته باشید که درمان به زمان نیاز دارد: پایبندی به برنامه درمانی می تواند به بهتر شدن و بهتر ماندن فرزند شما کمک کند.
• به فرزندتان کمک کنید بفهمد که درمان می تواند زندگی را بهتر کند.

سخن پایانی

مشاهده اختلال دوقطبی در کودکان، ممکن است احساس درماندگی ارتباط داشته باشد، بنابراین بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که صبور باشید و کودک خود را با محبت و حمایت احاطه کنید. اگرچه ممکن است برای تشخیص دقیق زمان لازم باشد، اما باید بدانید که در این بین، اشکال مختلف درمان می تواند تفاوت بزرگی در زندگی کودک و نوجوان شما ایجاد کند.

اگر کودک شما با هر یک از این علائم اختلال دوقطبی در کودکان دست و پنجه نرم می کند، در نظر بگیرید که چگونه می توانید در مورد چالش ها و فرصت های سلامت روان کودک خود آگاه تر شوید تا بتوانید به او کمک کنید که به پتانسیل کامل خود در زندگی دست یابد.

منبع : اختلال دوقطبی در کودکان |اوتیسم و اختلال دوقطبی

شناحت علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله بسیار مهم است زیرا به تشخیص و درمان سریع آن کمک می کند. گاهی اوقات کودکان ۳ ساله ممکن است در توجه کردن، پیروی از دستورالعمل ها و انتظار یا گرفتن نوبت مشکل داشته باشند. این رفتارها می توانند رایج و مناسب سن بوده یا ممکن است نشان دهنده نیاز به ارزیابی اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی (ADHD) باشند.

به عنوان والدین، ممکن است تعجب کنید که آیا بیش فعالی در کودکان ۳ ساله شما وجود دارد یا برای سن خود معمولی رفتار می کند.

کودکان خردسال اغلب در توجه یا تمرکز مشکل دارند، اما چه زمانی این مشکلات به اندازه کافی جدی است که والدین و معلمان نگران احتمال وجود بیش فعالی باشند؟

بر اساس تخمین های مرکز کنترل بیماری، از هر ۱۱ کودک، ۱ کودک مبتلا به اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) تشخیص داده می شود، اما تحقیقات نشان می دهد که علائم هشداردهنده اغلب حتی قبل از شروع مدرسه نیز ظاهر می شوند.

حدود ۴۰ درصد از کودکان در سن چهار سالگی مشکلات قابل توجهی در توجه دارند و ADHD در حال حاضر شایع ترین اختلال سلامت روانی است که در سال های سه و چهار سال تشخیص داده می شود.

نشانه ها و علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

• از فعالیت هایی که نیاز به توجه بیش از یک یا دو دقیقه دارند، بیزار است یا از آن اجتناب می کند.
• پس از چند لحظه درگیر شدن در فعالیت، علاقه خود را از دست می دهد و شروع به انجام کار دیگری می کند.
• نسبت به سایر کودکان هم سن و سال بسیار بیشتر صحبت می کند و سر و صدای بیشتری ایجاد می کند.
• هنگامی که به آن ها دستور داده می شود این کار را انجام ندهید، دقیقا این کار را انجام می دهند.
• می خواهد دائماً با پاهایش لگد بزند، تکان دهد یا در صندلی خود بچرخد. اصرار دارد که پس از بیش از چند دقیقه نشستن “باید” بلند شود.
• وارد موقعیت های خطرناک می شود.
• در حفظ توجه مشکل دارد.
• بدون فکر عمل کردن از علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله است.
• به نظر می رسد گوش نمی کند.
• برای پیروی از دستورالعمل ها تلاش می کند.
• با سازماندهی مشکل دارد.
• کارهایی که نیاز به تفکر زیاد دارند را دوست ندارد.
• در کارهای روزمره فراموشکار است.
• مکرراً تکالیف، کتاب‌ها، اسباب‌بازی‌ها یا سایر اقلام را گم می کنند.
• خیلی سریع با غریبه ها گرم می شود.
• اغلب با همبازی ها پرخاشگری می کند.
• قبل از اینکه سؤال کامل شود، پاسخ‌ می دهد.
• در بازی ها زیاد آسیب می بیند.

اگر والدین این علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله را مشاهده می کنند و در مورد بیش فعالی در کودکان ۳ ساله خود نگران هستند، باید با مشاور صحبت کنند.

علت بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

تحقیقات هنوز علت دقیق بیش فعالی را مشخص نکرده است. با این حال، یک پیوند ژنتیکی را کشف کرده اند، زیرا ADHD می تواند در خانواده ها به صورت ارثی انتقال یابد. سایر عوامل در محیط ممکن است احتمال بروز بیش فعالی را افزایش دهند:

• مادر در بارداری سیگار می کشد یا الکل مصرف می کند
• زایمان زودرس یا وزن کم هنگام تولد
• آسیب مغزی

علل ذکر شده زیر می‌تواند علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله را  بدتر کنند:

• تماشای بیش از حد تلویزیون
• خوردن قند
• استرس خانوادگی (فقر، آسیب های خانوادگی)

بیش فعالی در دختران

دختران کمتر از پسران مورد تشخیص و درمان بیش فعالی قرار می گیرند. برخی افراد حتی به اشتباه معتقدند که این عارضه فقط در پسران رخ می دهد. در واقع، علائم بیش فعالی می تواند در دختران متفاوت به نظر برسد، به گونه ای که تشخیص این اختلال را سخت تر می کند.

دختران مبتلا به ADHD ممکن است به اندازه پسرها بیش فعال، تکانشی یا مخل در کلاس به نظر نرسند. با این حال، آنها ممکن است بی سر و صدا و درگیر اضطراب، فراموشی، بی نظمی و عدم تمرکز دست و پنجه نرم کنند.

علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله همچنین ممکن است از راهبردهای مقابله ای بهتری برای جبران مشکلات خود استفاده کنند، مانند تلاش بیشتر برای انجام تکالیف مدرسه.

بسیاری از دختران تا اواخر عمر تشخیص رسمی را دریافت نمی کنند. تا آن زمان، آن ها احتمالاً مجبور بودند عواقب زندگی با یک اختلال ناشناخته و درمان نشده را تحمل کنند. این پیامدها شامل مشکلات در مدرسه و روابط و همچنین اعتماد به نفس پایین یا حتی افسردگی می باشد.

تست بیش فعالی کودک سه ساله

برای تشخیص ADHD، کودک باید حداقل به مدت ۶ ماه تعداد مشخصی از علائم را داشته باشد که در بیش از یک بخش از زندگی خود را نشان دهند. به عنوان مثال، اگر فرزند شما در خانه رفتارهایی دارد که ممکن است شبیه بیش فعالی باشد اما در موقعیت های خارج از خانه این رفتارها را نداشته باشد، ممکن است توضیح دیگری وجود داشته باشد.

اگر مشکوک هستید که فرزندتان درگیر بیش فعالی در کودکان ۳ ساله است، باید با متخصصی صحبت کنید که برای تشخیص و درمان بیش فعالی  آموزش دیده است، مانند متخصص اطفال، روانپزشک کودک، روانشناس یا در برخی شرایط خاص مددکار اجتماعی بالینی.

همچنین مهم است که کودک خود را برای سایر اختلالات مانند بینایی، شنوایی یا مشکلات خواب بررسی کنید زیرا گاهی اوقات علائم این مشکلات شبیه به بیش فعالی می باشد.

این ارزیابی ساده برای والدین کودکانی است که ممکن است علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) داشته باشند. در ادامه لیستی از سوالات مربوط به تجربیات زندگی مشترک در میان کودکانی که مبتلا به ADD/ADHD تشخیص داده شده اند، آمده است.

ارزیابی برای کودکان پیش دبستانی باید کامل باشد و از دستورالعمل های مشخص شده توسط آکادمی اطفال آمریکا (AAP) یا زیر نظر روانسنج انجام شود.

این دستورالعمل‌ها یک مصاحبه دقیق با کودک را توصیه می‌کنند تا مشخص شود که علائم چقدر طول کشیده‌اند، چقدر شدید هستند، هر چند وقت یک‌بار و در چه شرایطی رخ می‌دهند. از شما و معلمان یا ارائه دهندگان مراقبت از کودک خواسته می شود تا پرسشنامه هایی را با مقیاس های درجه بندی برای ارزیابی رفتار فرزندتان تکمیل کنید.

مشاور و روانشناس با بررسی دقیق سوابق تحصیلی و پزشکی کودک پیش دبستانی شما انجام می دهد، مستقیماً با کودک شما صحبت می کند و آن ها را مشاهده می کند و سایر اختلالاتی که ممکن است فرزند شما همراه با بیش فعالی داشته باشد را بررسی می کند. متخصص همچنین ممکن است تست‌های روان‌شناختی دیگری را برای کمک به درک نقاط قوت و ضعف کودک پیش دبستانی در یادگیری و مهارت‌های تفکر و بررسی ناتوانی‌های یادگیری پیشنهاد کند.

عوارض بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

بیش فعالی می تواند زندگی را برای کودکان دشوار کند. بیش فعالی در کودکان ۳ ساله علائم زیر را به دنبال دارد:

• اغلب در کلاس درس با مشکل مواجه می شوند که می تواند منجر به افت تحصیلی و قضاوت سایر کودکان و بزرگسالان شود.
• بیشتر از کودکانی که ADHD ندارند، تصادف و آسیب‌های مختلف را تجربه می‌کنند.
•  عزت نفس ضعیف دارند.
• به احتمال زیاد در تعامل با همسالان و بزرگسالان و پذیرفته شدن مشکل دارند.
• در معرض خطر مصرف الکل و مواد مخدر و سایر رفتارهای بزهکارانه قرار دارند.

درمان بیش فعالی در کودکان ۳ ساله

اگر کودک شما بیش فعال، بی توجه یا تکانشی است، ممکن است انرژی زیادی لازم باشد تا او را به گوش دادن، پایان دادن به یک کار یا نشستن مجبور کنید.

نظارت مداوم می تواند خسته کننده باشد، اما مراحلی وجود دارد که می‌توانید برای بازگرداندن کنترل اوضاع و در عین حال به کودکتان کمک کنید تا از توانایی‌های خود حداکثر استفاده را بکند.

اختلال کمبود توجه ناشی از فرزندپروری بد نیست اما استراتژی های فرزندپروری موثری وجود دارد که می تواند راه اصلاح رفتارهای مشکل دار را هموار سازد. کودکان مبتلا به بیش فعالی به عشق، حمایت و تشویق زیادی نیاز دارند.

کارهای زیادی وجود دارد که والدین می توانند برای کاهش علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله انجام دهند بدون اینکه انرژی طبیعی، بازیگوشی و حس منحصر به فردی هر کودک را قربانی کنند.

۱. مراقب خودتان باشید تا بتوانید بهتر از فرزندتان مراقبت کنید.

درست غذا بخورید، ورزش کنید، به اندازه کافی بخوابید، راه هایی برای کاهش استرس بیابید و از خانواده، دوستان و همچنین پزشک و معلمان فرزندتان حمایت کافی را بخواهید.

۲. ساختار را ایجاد کنید و به آن پایبند باشید.

با پیروی از برنامه های روزمره، ساده کردن برنامه کودک و مشغول نگه داشتن فرزندتان با فعالیت های سالم، به کودک خود کمک کنید متمرکز و منظم بماند.

۳. انتظارات روشنی را تعیین کنید.

قواعد رفتاری را ساده کنید و توضیح دهید که در صورت اطاعت یا شکستن آن ها چه اتفاقی خواهد افتاد.

۴. ورزش و خواب را تشویق کنید.

فعالیت بدنی تمرکز را بهبود می بخشد و باعث رشد مغز می شود. نکته مهم این است که برای کودکان مبتلا به بیش فعالی، خواب بهتری نیز به همراه دارد که به نوبه خود می تواند علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله را کاهش دهد.

۵. به کودک خود کمک کنید تا درست غذا بخورد.

برای مدیریت علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله، وعده‌های غذایی سالم یا میان‌وعده‌های منظم را هر سه ساعت یک‌بار برنامه‌ریزی کنید و از مصرف غذاهای ناسالم و شیرین خودداری کنید.

۶. به فرزند خود بیاموزید که چگونه دوست شود.

به آن ها کمک کنید شنونده بهتری شوند و یاد بگیرند که چگونه صورت و زبان بدن افراد را بخوانند و راحت تر با دیگران تعامل کنند.

چه زمانی باید دارو درمانی را در نظر گرفت؟

به طور کلی، داروهای محرک باید فقط برای کودکان پیش دبستانی در نظر گرفته شود که رفتار درمانی به آن ها کمک کافی را نمی کند، یا رفتارشا خطرناک است یا به شدت بر زندگی آن ها و خانواده هایشان تأثیر می گذارد.

یکی از دلایلی که ابتدا باید رفتار درمانی را امتحان کرد این است که میزان پاسخ دهی آن بیش از ۷۰ درصد است.  دکتر آدسمن خاطرنشان می کند که در کودکان پیش دبستانی میزان پاسخ به ۵۰ درصد کاهش می یابد.

موارد زیر می تواند نشانه این باشد که علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله شدید می باشد و باید از دارو درمانی کمک بگیرید:

• رفتار درمانی ناموفق بوده است
• خطر قابل توجه آسیب به کودک
• خطر قابل توجه آسیب به سایر کودکان یا مراقبین
• اخراج از پیش دبستانی یا مهد کودک
• تهدید اخراج از پیش دبستانی یا مهدکودک
• سابقه خانوادگی ADHD
• آسیب احتمالی سیستم عصبی مرکزی، مانند نارس بودن، قرار گرفتن در معرض الکل یا کوکائین قبل از تولد، یا مسمومیت با سرب
• والد یا قیم به دلیل رفتار کودک در آستانه فروپاشی روانی هستند.
• ازدواج به دلیل رفتار کودک در آستانه طلاق یا جدایی

از بین دو نوع داروی محرک (داروهای مبتنی بر متیل فنیدیت و داروهای مبتنی بر آمفتامین) FDA فقط داروهای مبتنی بر آمفتامین (دکسدرین و آدرال) را برای کودکان ۳ تا ۵ ساله تایید کرده است.

چیزی که همه در مورد آن توافق دارند این است که اگر دارو استفاده شود باید دوز آن بسیار کم باشد. علاوه بر این دارو درمانی باید زیر نظر دکتر انجام شود و نباید دوز آن توسط شخص تغییر کند. هرنوع مصرف و تغییر دارویی بدون نظر دکتر خطرات و آسیب های بلندمدت جدی به دنبال دارد.

جلوگیری 

برای کمک به کاهش خطر ابتلا به بیش فعالی در کودکان ۳ ساله می توان کارهای زیر را انجام داد:

• در دوران بارداری از هر چیزی که می تواند به رشد جنین آسیب برساند اجتناب کنید. به عنوان مثال، الکل ننوشید، از مواد مخدر استفاده نکرده یا سیگار نکشید.
• کودک خود را از قرار گرفتن در معرض آلاینده ها و سموم از جمله دود سیگار و رنگ سرب محافظت کنید.
• زمان استفاده از گوشی همراه را محدود کنید اگرچه هنوز ثابت نشده است، اما بهتر است که کودکان در پنج سال اول زندگی از قرار گرفتن بیش از حد در معرض تلویزیون و بازی های ویدیویی خودداری کنند.

منبع : علائم بیش فعالی در کودکان ۳ ساله 

اگر فرزندتون به حرفتون گوش نمیده و مجبورید بارها چیزیو ازش بخواید و اخرش تنبیهش کنید و داد بزنید یعنی اشکال تربیتی از شماست.
کودک به خاطر اسیبی که خورده از خودش بدش میاد و ترجیح میده با شما بجنگه و اخرش هم تنبیه بشه. بسیاری از پدر مادرها تربیت رو با فرماندهی و زورگویی اشتباه میگیرند. این نگاه غلطه اشتباهه ویرانگره.
در موارد جزیی که مشکل سلامتی و خطر جسمی برای کودکانمون ایجاد نمیشه بگذارید همیشه بچه ها تصمیم گیرنده زندگیشون باشن، انتخاب غذا، خرید غذا از بیرون، جای نشستن، انتخاب لباس و،،، ما با این کار سه چیز رو به کودکمون یاد میدیم:

یک تو خوبی و حرف و کارت درسته
نظر و عقیده تو خوب و محترمه و با ارزش

وقتی ما در موارد جزیی و کم اهمیت به حرف کودکمون گوش میدیم اونها در مسائل مهم با ما مشورت میکنن و به ما توجه میکنن.

این احساس ازادی و راحتی به کودکانمون استقلال میده فرصت رشد و انتخاب میده اشتباه هم بکنن ازش یاد میگیرن و می اموزند زندگی لج و لجبازی نیست.

روزی که من دو دفعه به خواسته های کوچک فرزندم گوش بدم حتی اگر اشتباه باشه احتمال انکه او کم کم توجهی به حرفای من بکنه و من بتونم اونو براه بیارم به مراتب خیلی بهتر از لجبازیه.
دادن پاداش: تشویق باعث رشد اعمال نیک و حرکت به سوی ترقِّی می شود. ما باید کار خوب را با لذت در ذهن کودک گره بزنیم. این لذت شامل کتاب خوان شدن کودک، درس خواندن، تمیز کردن اتاق، مسواک زدن، اموزش صحیح دستشویی رفتن، و دیگر روش تربیتی کودک می باشد.
دادن پاداش به این شکل میباشد که برای کار خوب کودک پاداشی در نظر گرفتن می باشد. این پاداش می تواند از گرفتن برچسب و استیکر، تا رفتن به شهر بازی یا خرید اسباب بازی باشد. در ابتدا هر بار کودک بعد از انجام کار خوب پاداش دریافت می کند. به مرور که کار خوب نهادینه شد دادن پاداش یک بار در میان، دوبار در میان و در اخر به صورت تصادفی است. اینجاست که انجام ان کار در ذهن کودک برای تمام عمر با لذت گره خورده است

منبع : حرف شنویی فرزندان

ترک انگشت مکیدن به عنوان یک عادت می تواند کار سختی برای کودکان باشد. در این مقاله به شما خواهیم گفت چگونه به کودک کمک کنید تا انگشت مکیدن خود را کنار بگذارد. انگشت مکیدن یک عادت متداول در میان کودکان است. گاهی اوقات شما ممکن است بگویید “بسه دیگه، خسته شدم” ما اینجا به شما کمک می کنیم که بدایند چگونه کودک خود را به ترک این عادت تشویق کنید.

کودکان به صورت طبیعی بازتاب‌های گونه و مکیدن را دارا هستند که منجر می‌شود آنها انگشت خود را در دهان فرو ببرند گاهی حتی این اتفاق قبل از تولد رخ می‌دهد. از آنجایی که مکیدن انگشت در کودکان به آنها احساس ایمنی می دهد این حالت را به صورت عادت در می آورند و هر زمان که نیاز به آرامش دارند و هنگام به خواب رفتن این کار را انجام می دهند.

بسیاری از کودکان خودشان مکیدن انگشت را کنار می‌گذارند، حدود ۲ تا ۴ سالگی. اما برای کودکان بزرگتر که مکیدن انگشت را در دوران دبستان ادامه می دهند فشار همسالان در مدرسه معمولاً این عادت را پایان خواهد داد. به یاد داشته باشید کودکی که عادت مکیدن انگشت را کنار گذاشته است ممکن است گاهی اوقات به این حالت بازگردد مخصوصا زمانی که دچار استرس و اضطراب می شود.

عادت انگشت مکیدن تا زمانی که دندان های دائمی کودک در نیامده اند نگران کننده نیست. در این زمان انگشت مکیدن می تواند روی سقف دهان یا چگونگی ردیف شدن دندان ها تاثیر بگذارد. این مساله ممکن است هنگامی که کودک انگشتش را به شدت درد می مکد بیشتر شود مخصوصا هنگامی که آن را به صورت منفعلانه در دهانش می‌برد. بهر حال، انگشت مکیدن پرخاشگرانه می‌تواند مشکلاتی را در دندان های کودک ایجاد کند.

آکادمی تب کودک آمریکا می‌گوید درمان معمولا محدود به کودکانی است که وارد ۵ سالگی می‌شوند و بعد از پنج سادگی انگشت مکیدن را ادامه می‌دهند. یعنی بهتر است قبل از پنج سالگی درمان جدی شروع نشود. با کودک خود در مورد انگشت مکیدن صحبت کنید اگر در کودک شما خودش بخواهد انگشت مکیدن را کنار بگذارد شما در توقف آن موفق‌تر خواهید بود و این مسئله به انتخاب روش ترک انگشت مکیدن کمک خواهد کرد.

از تقویت مثبت استفاده کنید: برای کودک خود پاداش یا جوایز کوچک فراهم کنی، مانند وقت گذاشتن بیشتر برای خواند قصه شب یا به پارک بردن وی، زمانی که کودک انگشت خود را نمی مکد. استیکر هایی روی تقویم بچسبایند برای یادآوری روزهایی که کودک شما با موفقیت از انگشت مکیدن اجتناب کرده است.

راه اندازهای انگشت مکیدن را شناسایی کنید: اگر کودک شما انگشت خود را در پاسخ به استرس می مکد موضوع اصلی را مشخص کنید و در آن زمان و سیله آرامش وی را به روش های دیگر فراهم کنید مانند در آغوش کشیدن یا گفتن کلمات اطمینان بخش. همچنین می توانید یک بالش یا عروسک پولیشی به کودک خود بدهید تا در هنگام استرس آن را فشار دهد.

اگر انگشت مکیدن کودک شما بیشتر بدون هدف است تا اینکه به دنبال توجه باشد، به آرامی به وی یادآور شوید که آن را متوقف کند. از پرخاشگری، عصبانیت و سرزنش کردن پرهیز کنید. برای پیشگیری از خجالت کشیدن کودک در جلوی جمع، از علامت هایی مثل تکان دادن دست، یا دیگرعلامت های شخصی استفاده کنید تا دیگران متوجه تذکرات شما نشوند.

برای برخی از کودکان، صحبت های دندانپزشک در مورد تاثیرات انگشت مکیدن بر روی دندان‌ها، در کنار گذاشتن انگشت مکیدن موثر خواهد بود. ممکن است پزشک از گاردهای مخصوص دندان یا دیگر ابزارهای دندان پزشکی برای توقف انگشت مکیدن استفاده کند.

در موارد نادر پزشکان و روانشناسان استفاده از تکنیک های ناخوشایند را توصیه می کنند مانند پوشاندن ناخن انگشت با یک لاک تلخ، پوشاندن ناخن یا باندپیچی کردن انگشت.

برای بیشتر کودکان کنار گذاشتن انگشت مکیدن کار سختی است اما به یاد داشته باشید بیشتر اوقات فشار همسالان منجر خواهد شد که کودکان را در نهایت کنار بگذارد. لازم به ذکر است که بگوییم، سعی نگران نباشید فشار زیاد روی کودک برای توقف انگشت مکیدن تنها این فرایند را به تاخیر خواهد انداخت.

منبع : توقف انگشت مکیدن در کودکان