نوشته‌ها

طول عمر بیماران اسکیزوفرنی

طول عمر بیماران اسکیزوفرنی یکی از نگرانی های اصلی این افراد می باشد. خوشبختانه افزایش امید به زندگی برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی با دسترسی بهتر به پزشکی و سایر خدمات بهداشت عمومی امکان‌پذیر است.

طول عمر بیماران اسکیزوفرنی می تواند موضوع پیچیده ای باشد که باعث نگرانی بسیاری از افراد شود. در حالی که اسکیزوفرنی به خودی خود لزوماً یک علت شایع مرگ نیست، افراد مبتلا به این بیماری ممکن است به طور بالقوه امید به زندگی کمتری نسبت به افراد بدون این بیماری داشته باشند.

بر اساس گزارشات موسسه ملی سلامت روان (NIMH)، میانگین طول عمر بیماران اسکیزوفرنی در ایالات متحده به ۲۸٫۵ سال کاهش یافته است که آمار قابل توجهی می باشد.

متاسفانه این آمار امید به زندگی ممکن است به شرایط سلامتی مرتبط باشد که معمولاً با این اختلال همراه است، این اختلالات شامل موارد زیر می باشد:

  • بیماری قلبی
  • دیابت
  • بیماری کبد

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب شانس بیشتری برای تجربه مرگ ناشی از خودکشی نسبت به افراد بدون اسکیزوفرنی دارند. موسسه ملی سلامت روان تخمین می زند که ۴٫۹٪ از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به دلیل خودکشی می میرند.

طول عمر بیماران اسکیزوفرنی

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب ۳٫۵ برابر بیشتر از افرادی که درگیر این بیماری نیستند در سال جان خود را از دست می دهند. اسکیزوفرنی می تواند به طور متوسط ​​۱۴٫۵ سال از طول عمر یک فرد کم کند.

تحقیقات در سال ۲۰۲۰ نشان داد که درمان به موقع، مناسب و کمک خانواده می تواند طول عمر بیماران اسکیزوفرنی تا هفت سال افزایش دهد، علاوه بر این در کیفیت زندگی آن ها نیز تاثیر زیادی دارد.

مرگ بیماران اسکیزوفرنی

همان طور که گفته شد این بیماری با سایر اختلالات همراه می باشد که گاهی اوقات می تواند زندگی این افراد را به خطر بیاندازد:

  • بیولوژیکی: بیماری های قلبی عروقی، سرطان، دیابت، آنفولانزا، نقص های رشد عصبی
  • شخصی: تنهایی و انزوا، سبک زندگی ناسالم، سوء مصرف مواد
  • اجتماعی: مرگ تصادفی، خودکشی، استرس شدید، تروما، فقر به دلیل نرخ بیشتر بیکاری
خودکشی بیماران اسکیزوفرنی

تأثیر خودکشی را نمی توان در مورد کاهش طول عمر بیماران اسکیزوفرنی نادیده گرفت. یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ نشان می دهد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی۴٫۵ برابر بیش تر احتمال دارد که خودکشی کنند.

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی با بیگانگی و طرد شدن از جامعه خود مواجه می‌شوند که احساس انزوا، ناتوانی و فقدان احساس تعلق را در آن ها دامن می‌زند.

افزایش امید به زندگی برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی

افزایش طول عمر بیماران اسکیزوفرنی شامل مداخلات زیر می باشد:

  • افزایش دسترسی به مراقب
  • آموزش پزشکی
  • شناسایی و مدیریت خطر قلبی عروقی
  • کاهش مصرف دخانیات و سوء مصرف مواد
  • کاهش انزوا از طریق گروه های حمایتی
  • دسترسی به گزینه های سبک زندگی سالم
  • مداخله زودهنگام
  • درمان هدفمند
  • آموزش بهتر برای عموم
  • ارائه برنامه های قوی تر و هدفمندتر از خودکشی برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی

عاقبت بیماران اسکیزوفرنی

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب واقعیت تحریف شده را تجربه می کنند که بر روابط، عملکرد اجتماعی و سایر فعالیت های روزانه آن ها  تأثیر می گذارد. بر اساس تحقیقات موسسه ملی سلامت روان (NIMH)، این تحریفات می تواند شامل موارد زیر باشد:

  • توهمات
  • گفتار یا حرکات بی نظم
  • مشکل در تفکر و انگیزه

علاوه بر این، افراد مسن مبتلا به اسکیزوفرنی میزان بیشتری از عوارض جانبی ناشی از داروهای روانگردان را تجربه می کنند. برخی از افرادی که عوارض جانبی را تجربه می کنند، مصرف داروهای خود را متوقف می کنند که منجر به بدتر شدن شرایط می شود.

بیماران اسکیزوفرنی دو برابر بیشتر احتمال دارد که به زوال عقل مبتلا شوند.

نکاتی برای مدیریت اسکیزوفرنی با افزایش سن

اگر شما یا یکی از عزیزانتان با اسکیزوفرنی زندگی می‌کنید، راه‌هایی را برای مدیریت فراز و نشیب‌ها با گذشت زمان برای کیفیت کلی زندگی پیدا کنید. در اینجا چند نکته وجود دارد که می توان به شما در مدیریت علائم اسکیزوفرنی کمک کرد:

  • بدن و ذهن را فعال نگه دارید
  • ورزش مکر
  • در تعاملات اجتماعی منظم شرکت کنید
  • حفظ یک رژیم غذایی سالم

میانگین طول عمر بیماران اسکیزوفرنی چقدر است؟

داده های یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ نشان می دهد که امید به زندگی در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ۱۲ تا ۱۵ سال کمتر از افرادی است که با این بیماری زندگی نمی کنند.

دو علت بالقوه مرگ زودرس در این افراد عبارتند از بیماری تشخیص داده نشده و سرطان.

پزشکان همچنین دریافتند که فقدان درمان با مرگ و میر بیشتر به هر علت در این گروه مرتبط است.

آیا اسکیزوفرنی در صورت عدم درمان بدتر می شود؟

علائم اسکیزوفرنی به ندرت بدون درمان بهبود می یابند. بدون درمان مناسب، علائم ممکن است بیشتر رخ دهد و شدت آن افزایش یابد.

اسکیزوفرنی درمان نشده می تواند به سایر مشکلات سلامت روان یا افکار خودکشی منجر شود.

اضطراب و خودکشی اسکیزوفرنی

اضطراب می تواند آزاردهنده باشد. هزینه های درمان اسکیزوفرنی می تواند برای خانواده ها دشوار بوده و زندگی آن ها را سخت و پر از اضطراب سازد.

شاید بدترین جنبه بیماری همین اضطراب و استرس می باشد.

اضطراب می تواند آزاردهنده بوده و ممکن است شبیه از دست دادن هویت باشد.

توجه داشته باشید که اختلالات اسکیزوفرنی انواع مختلفی دارند. برخی از افراد مبتلا به این بیماری عملکرد بالایی دارند، اما در برخی از موارد افراد توانایی عملکرد نامناسبی دارند.

سبک زندگی 

ارتباط پیچیده بین ژنتیک، سبک زندگی و مصرف مواد مخدر دلیلی است که میزان مرگ و میر اختلالات اسکیزوفرنی بسیار بالا می باشد.

شیوع فوق العاده  بالایی در مصرف سیگار، سوء مصرف مواد و فعالیت بدنی کم در این گروه از بیماران وجود دارد. بسیاری از بیماران نیز از نظر اجتماعی در انزوا قرار دارند که به خودی خود باعث افزایش بروز و مرگ زودرس می شود.

متاسفانه این مشکلات سبک زندگی توسط سیستم مراقبت‌های بهداشتی تشخیص داده نمی‌شوند.

افراد مشهور به اسکیزوفرنی
  1. زلدا فیتزجرالد : زلدا به عنوان همسر اف. اسکات فیتزجرالد، نویسنده بزرگ گتسبی و نویسنده و هنرمندی با استعداد، بیشتر به خاطر سبک زندگی پر زرق و برق و پر زرق و برقش شناخته شده است. زلدا دچار اختلالات روانی متعددی شد و در سن ۳۰ سالگی، رسماً به اسکیزوفرنی مبتلا شد. او نزدیک به دو دهه از زندگی خود را قبل از مرگ در ۴۷ سالگی در بیمارستان های روانی گذراند.
  2. جان نش: او ریاضیدان برجسته و برنده جایزه نوبل است.
  3. ونسان ون گوگ: بسیاری از مورخان موافق هستند که ونسان ون گوگ هنرمند برجسته مبتلا به اسکیزوفرنی بود. او به خصوص در دو سال آخر عمرش مستعد اپیزودهای روان پریشی بود، اما حتی با تمام مشکلات شخصی اش، موفق شد ۲۱۰۰ اثر هنری فوق العاده زیبا، از جمله تابلوی نقاشی «شب پرستاره» که شهرت جهانی دارد، ایجاد کند.

منبع : طول عمر بیماران اسکیزوفرنی

اختلالات روانی دوران کودکی

فیلم و فایل صوتی آموزشی روانشناسی رایگان و مشاوره


برای پخش فایل مرورگر خود را آپدیت کنید یا از اینجا فایل را دانلود نمایید.
 

کودکان تحت تأثیر والدین و اعضای خانواده و جامعه رفتارهای خاصی را یاد می گیرند. بیشتر بچه ها مسائل رفتاری جزئی مانند لجوج بودن و بی ادب بودن و یا کمبود توجه را از خود بروز می دهند. اگر این مسائل پیچیده شوند می توانند تبدیل به اختلالات شوند. در اینجا چند اختلال شایع روانی در کودکان آورده شده است:

1. اختلال کمبود توجه – بیش فعالی (ADHD): کودکان مبتلا به ADHD سه ویژگی های اصلی دارند: بی توجهی، تکانش گری وبیش فعالی. آن ها همچنین می توانند بی قرار، پرخاش گر و تحریک پذیر باشند.

2. افسردگی و اختلال دوقطبی: کودکان مبتلا به اختلال دو قطبی تمایل به نوسانات خلقی ناگهانی، دوره های طولانی از بیش فعالی و به دنبال آن بی حالی، بداخلاقی، سرخوردگی و رفتار تهاجمی دارند.

3. اختلال اضطراب: کودکان مبتلا به اختلال اضطراب تمایل به نگرانی بیش از حد در مورد همه چیز دارند. حتی بی اهمیت ترین مسائل باعث بی خوابی شبانه آن ها می شود.

4. سندرم اسپرجر: این سندرم فرم خفیفی از اوتیسم است. علائم این بیماری شامل عدم توانایی در مهارت های اجتماعی، دوست نداشتن تغییر در محیط آشنا و زندگی روزمره،

نداشتن تماس چشمی، حرکات و حالات صورت غیر معمول، نداشتن همدلی و مهارت های حرکتی.

5. ناتوانی در یادگیری: این یک اختلال روانی است که یادگیری را برای کودک به یک چالش تبدیل می کند. علائم این بیماری شامل ناتوانی در توجه، حافظه ضعیف، هماهنگی ضعیف، عدم توانایی در دنبال کردن دستورالعمل ها و یا راهنمایی ها و عدم سازمان یافتگی است.

6. اختلال رفتار مخرب: کودکان مبتلا به این اختلال ممکن است به رفتار هایی مانند قلدری برای دیگران، منزوی بودن در موقعیت های اجتماعی، از بین بردن اموال و یا صدمه زدن به حیوانات از عمد، دروغ و یا حتی سرقت تمایل داشته باشند.

7. اختلال در خوردن: کودکان مبتلا به اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی یا پرخوری تمایل به عادات غیر طبیعی در مورد غذا خوردن دارند. این اختلالات معمولا در نتیجه تفکر وسواسی در مورد افزایش وزن و ظاهر فیزیکی می باشد. علائم این اختلال شامل ناتوانی در خوردن چیز های مختلف، استفراغ و شراب خواری باشد.

8. اسکیزوفرنی: اسکیزوفرنی در کودکان به اندازه بزرگسالان رایج نیست. علائم این اختلال روانی دوری گزینی اجتماعی، بی خوابی، فقدان انگیزه، افت در مدرسه، افسردگی، فراموشی و رفتار عجیب و غریب می باشد.

اگر فکر می کنید که فرزند تان علائم هر یک از اختلالات ذکر شده در موارد بالا را بروز می دهد، بلافاصله با یک پزشک متخصص مشورت کنید.

روانشناسان کودک با دو نظریه اصلی سر و کار دارند

رشد در کودکان درونی است و تغییر ذاتی است (طبیعت)

رشد کودکان بستگی به محیط خارجی آن ها دارد (پرورش)

کارشناسان، رشد در کودکان را در مورد زمینه های مختلفی از جمله موارد زیر مطالعه کرده اند:

زمینه اجتماعی: چگونه روابط با پدر و مادر، خواهر و برادر، دوستان، معلمان، و دیگران بر توسعه کودک اثری قابل توجه می گذارد.

زمینه های فرهنگی: چگونه عوامل فرهنگی مانند سنت ها، ارزش های از پیش تعیین شده ودستورالعمل های زندگی بر رشد و توسعه کودک تاثیر می گذارد.

زمینه های اجتماعی و اقتصادی: چگونه موقعیت اجتماعی، سطح خانواده، شیوه زندگی و در دسترس بودن (و یا عدم) منابع مالی می تواند بر رشد کودک تاثیر بگذارد.

خود را به چالش بیندازید

درک ویژگی های روانشناختی کودکان می تواند چالش برانگیز باشد. اگر شما بیش ازیک فرزند دارید، ویژگی های روانشناختی اولین فرزندتان ممکن است با فرزند دیگر متفاوت باشد.

اعتقاد به این که همه کودکان یکسان هستند و با استفاده از یک روش مناسب برای پرورش کودک می توانید آن سبک را برای همه فرزندان خود استفاده کنید، می تواند شما را به اشتباه بیندازد. درک ویژگی های روانشناختی هر کودک ممکن است خسته کننده و وقت گیرباشد،اما با انجام این کار است که می توانید کودک را به شکل یک فرد بالغ سالم پرورش دهید.

منبع: کودک و نوجوان